Chenchu, coa Trova, o 8 de xullo no Ribadeo Indiano

Cando os amigos son noticia:

 

A Trova, no Castro de Viladonga

A Trova Coruñesa, grupo do que forma parte o ribadense Chenchu López, actuará no Ribadeo Indiano o 8 de xullo

O grupo musical A Trova Coruñesa, do que forma parte o percusionista ribadense Chenchu López, actuará dentro da programación do Ribadeo Indiano o 8 de xullo, sábado, ás 14:00 horas no escenario principal do evento, instalado no barrio de San Roque.

O director e batería do grupo, o cubano Tony González, explica que neste concerto van ofrecer varios temas do seu novo repertorio “basado en grandes éxitos de los años 70 y 80, cuando triunfaron canciones de toda la vida. Tenemos un repertorio bastante amplio, con muchas baladas, boleros y son, sobre todo. En este caso utilizaremos mucho el son para representar la época que se recuerda en el Ribadeo Indiano”.

Entre os temas que interpretarán en Ribadeo están “El viejo roble, que fue un éxito tremendo; Veinte años, que es un son muy tradicional; y otros como Tres palabras, Dos gardenias, Frenesí o Sabor a mí”, avanza Tony González, quen destaca que para A Trova actuar neste evento ribadense “significa algo importante, sobre todo por el tipo de fiesta que es, porque se adapta tremendo al repertorio y a la formación que tiene este grupo. Estamos contentísimos de ir a tocar ahí”.

Os responsables da formación musical coruñesa explican que “A Trova é a fusión perfecta de dúas culturas e o vínculo inquebrantable entre Galicia e Cuba. Este grupo musical une a paixón e o ritmo da música tradicional cubana coa rica herdanza musical galega. A Trova é unha agrupación única que representa unha simbiose artística e emocional entre dúas terras que compartiron unha historia común de emigración e superación. O que fai que A Trova Coruñesa se destaque aínda máis neste evento é a súa profunda conexión co Ribadeo Indiano. Unha parte do grupo, con raíces cubanas, representa a migración dos galegos cara a Cuba no pasado século, en busca dunha vida mellor. Pola outra banda, a outra parte do grupo ten as súas raíces fortemente arraigadas na Coruña e en Ribadeo. Esta combinación de culturas e historias reflicte na súa música e no mensaxe de unidade e resistencia que transmiten en cada unha das súas interpretacións”.

Ademais de Tony González e Chenchu López, actualmente A Trova Coruñesa está formada por: Manuel Malvís (guitarra e voz), Ángel Domínguez (voz), Luis Nuñez (voz), Kirenia Martínez (voz), Aida Román (voz), Juan Luís Escudero (guitarra e voz), Paco Fernández (voz), Moncho González (voz), Plácido Rodríguez (percusión), Kike Alvarado (baixo) e Ángel Martínez (teclado).

A asociación promotora de A Trova “leva xa uns 15 anos e somos bastante coñecidos na Coruña. O noso propósito como asociación cultural é recadar fondos co grupo musical para facer concertos solidarios e achegas para axudar a persoas que están nunha situación precaria puntualmente. Nós cantamos e tocamos porque é a nosa paixón e estamos nesta agrupación para pasalo ben e axudar ao mesmo tempo”, explica o presidente do colectivo e músico do grupo, Manuel Malvís.

LA COLEGIATA DE RIBADEO. José María Rodríguez Díaz (2009)

    Un libro enteiro (en 2011) adicou José María a este tema. O artigo que copio en baixo, polo tanto, non é nada máis ca un esquema / resumo do por el investigado. Unha nota máis: calquera día fago un esquema do templo a partir da descrición de José María... (no seu libro xa aparece o plano da 'Nova Colegiata')

O libro

Miércoles, 24 de junio de 2009

LA COLEGIATA DE RIBADEO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 17:58

La estancia de la Sede episcopal mindoniense en Ribadeo fue breve. Sólo 36 años. Los documentos de la época no nos dan cuenta de las razones que movieron al rey de León, Fernando II, a trasladarla desde Mondoñedo a Ribadeo. ¿Fueron razones de índole pastoral para situar la sede más próxima al occidente de Asturias, que desde la cuenca del Navia pertenecía entonces a la Sede mindoniense? ¿Fueron razones de orden económico-mercantil derivadas de la situación geográfica de la villa de Ribadeo? Lo único que dice el rey en el documento del traslado es que lo hace “para incremento de mi reino y servicio mío y de mi heredero”.

Con la pérdida de la sede episcopal, Ribadeo se sintió herido de muerte. El fallecimiento del obispo don Pelayo, ocurrida en el año 1218, junto con la pérdida de la Sede dejó a la villa sumida en una gran orfandad. De los privilegios de que gozara con motivo de la estancia de la sede episcopal sólo quedaba, profundamente gravada en la gente, la imagen de santidad de su último y venerable obispo y una iglesia vacía, sin obispo que pastoreara a sus fieles, ni cabildo que cantara solemnemente el oficio divino en el coro de su catedral. El Padre Flórez, en su obra España Sagrada, escrita en 1764, describe los sentimientos del pueblo de Ribadeo con estas palabras: “La villa de Ribadeo se hallaba muy resentida de que le hubiesen quitado la Sede Pontificia: y cómo de una Iglesia Chatedral la redujeron a una parroquia desatendida”.

Pero Ribadeo se resistió a aceptar su suerte y se reveló contra su triste destino. El concejo, haciendo valer los derechos adquiridos de haber sido sede episcopal, se dirigió al obispo don Nuño II y al Cabildo de Mondoñedo exigiendo que proveyesen a su iglesia de ministros. “Y hallándolo conveniente – continúa diciendo el P. Flórez – firmó don Nuño y su Cabildo una Concordia en lengua vulgar, en el año 1270, por la cual se obligaron a poner en Ribadeo un Canónigo y cuatro Racioneros de Mondoñedo, los cuales residiesen y autorizasen el culto en la Iglesia de Ribadeo”.

El texto original de este documento de Concordia, que figura hoy en un pergamino que se conserva en el Archivo de la Catedral de Mondoñedo dice, entre otras cosas: “Et con este quatro razoeiros deuemos senpre a proueer y dum cooygo unde nos quesermos et qual nos quesermos”. Con estas solemnes palabras la catedral de don Pelayo quedó convertida en Colegiata y dotada con un cabildo compuesto por un canónigo y cuatro racioneros que ejercerían las funciones de Cabildo de la Colegiata de Ribadeo. Un título y un honor que Ribadeo ostentó hasta el año 1851 en que le fue suprimido por el Concordato de Isabel II.

La Colegiata estaba situada fuera de las murallas, en el Campo de Santa María, así llamado por la dedicación de la catedral a la Virgen María, en las proximidades de la actual Oficina de Turismo.

Pero, ¿cómo era la vieja Colegiata? Por los datos que aporta en su informe el perito que la describió antes de su demolición sabemos que la Colegiata era un templo de tres naves y de planta basilical. Tenía las columnas y el techo de madera y el tejado de losa. La capilla mayor y las dos capillas colaterales tenían arcos y bóvedas de cantería. La capilla mayor, formada por un arco de medio punto, tenía 46 pies de alto y 27 de ancho. La capilla mayor estaba separada de la nave por una verja de hierro y a ambos lados de la capilla mayor había dos púlpitos, también de hierro. El coro, que era de madera tallada y estaba situado en el centro de la nave como era usual en el medievo, estaba formado por veinte sillas de madera noble en la parte superior, reservadas a los canónigos y trece en la inferior para el clero bajo, con el facistol en el centro para sostener los libros corales que se usaban en el canto de las horas canónicas. De la situación del órgano en el templo no se tienen datos exactos. En la capilla lateral del lado de la epístola, dedicada al Ecce-Homo y a San Sebastián había un nicho rodeado de siete escudos, perteneciente, probablemente, a alguno de los condes de Villandrando. La capilla lateral del lado del evangelio estaba dedicada al Espíritu Santo.

Aunque inicialmente contó sólo con tres capillas, con el tiempo fueron autorizándose más patronatos hasta llegar a poseer cinco capillas en siglo XVI. Se sabe que tenía, además, un claustro o atrio sin que haya constancia de su forma y situación. Su estructura poco tenía que ver con las formidables catedrales que estamos acostumbrados a ver. La brevedad del tiempo empleado en su construcción y los escasos medios económicos de que se disponía en aquellos tiempos para su construcción no permitían otras aspiraciones. Pero a pesar de su precariedad sobrevivió hasta el año 1777, año en que fue declarada en ruina, para ser demolida en junio del año 1788. Por desgracia, con su demolición se perdieron todos los escudos y blasones de los nobles patronos de las capillas, incluido el sarcófago del llorado y santo obispo don Pelayo.

Desde el año 1777, en que había sido declarada en estado de ruina, el culto parroquial pasó a ejercerse en la capilla del Hospital de San Sebastián, en donde continuó desempeñándose, en situaciones precarias por falta de espacio, hasta el 1º de noviembre del año 1835, fecha de su solemne traslado, una vez exclaustrados los frailes franciscanos, a la vieja iglesia del convento de San Francisco, en donde aún sigue actualmente, después de haber sido totalmente reparada a principios del siglo XX.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

Recuncho da lectura: A utilidade do inútil

    Recuncho da lectura: A utilidade do inútil

    A utilidade do inútil. Nuccio Ordine. Cun ensaio de Abraham Flexner, A utilidade dos coñecementos inútiles, e tradución de Carlos Acevedo. Factoría K de libros. ISBN 9788415250876, Pontevedra 2015.

    Collido da BPM El Viejo Pancho, foi o primeiro libro que lin de Ordine, pero non será o último. Tanto o propio texto como o anexo engadido de Flexner lense de xeito áxil e, para entroncar cos seus títulos, útil no mesmo sentido que usan ese termo. O repaso da utilidade ou inutilidade das accións do estudo podería alongarse ata o infinito, mais os textos e feitos traídos a colación no libro ilustran de xeito abondo que o que nun sistema como o actual soe chamase inútil é o máis útil para a sociedade e para a persoa, mentres a maioría, case totalidade, do chamado útil só serve como complemento de miras estreitas, no mellor dos casos.

    Se non existira o inútil, podería existir o útil? Á vista da historia, da nosa historia, diríase que non.

    Por outra banda, de novo, a pesar de estar publicado o libro no 2015, a versión galega non pode cualificarse en Goodreads, a pesar de estar recensado en Sarmiento xa no mesmo 2015.

Primeiro sábado de xullo, concentración pensionista en Ribadeo

    Un mes máis, chega o seu primeiro sábado, neste caso, o mesmo día 1, e con el, a concentración pensionista en Ribadeo:

VANDALISMO INSTITUCIONAL. José María Rodríguez Díaz (2009)

    Unha chamada á atención por parte de José María para a consideración non só do pasado, senón do ser de Ribadeo.

Sábado, 20 de junio de 2009

VANDALISMO INSTITUCIONAL

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 9:21

En mi comentario sobre el último pleno municipal, ante las demandas y acusaciones formuladas por los concejales de la oposición en el punto de ruegos y preguntas, decía que daba la impresión de que nuestro concejo hacía aguas por todas partes. Pues bien, cada día que pasa, los hechos parecen confirmar que estas apreciaciones no eran exageradas.

Diariamente se puede observar cómo, lentamente, sin prisa pero sin pausa, la impune y galopante destrucción de los espacios históricos, de los valores artísticos y tradicionales de la villa de Ribadeo es una lamentable y triste realidad. La apatía y el descuido de los gestores que nos han gobernado y de los que nos gobiernan, el desinterés de todos los grupos de la oposición y el pasotismo del pueblo, junto con la mirada indiferente de la administración responsable de velar por el patrimonio histórico de nuestra villa son los responsables de este vandalismo institucional que estamos sufriendo.

Hace unos días me ocupaba del abominable atentado cometido contra el histórico espacio de la Atalaya, testigo y santuario de la historia de Ribadeo, en donde, sin que nadie levantara la voz ni hiciera nada para evitarlo, se está destruyendo uno de los valores patrimoniales más importantes de la villa de Ribadeo. Trece siglos de historia forjados a la sombra de la capilla de la Trinidad están siendo destruidos y borrados de la historia local y todo por unas lamentables decisiones tomadas a la ligera por el concejo en el mandato anterior y asumidas por el actual. Pero esta, aún siendo muy grave, es una más de tantas lamentables herencias que los mercenarios de la política que ahora proliferan en nuestra villa le dejaron a su pueblo, como recuerdo de su nefasto paso por la alcaldía.

Porque la pérdida de la Atalaya no es el último eslabón de esa cadena de atentados contra nuestra historia. Hay muchos más. A uno de los pedestales de las farolas que adornan el Cantón de los Morenos le falta uno de los cuatro elementos decorativos, labrado en piedra de cantería. Se encuentra tirado en Vilaselán, según me contaron, desde hace ya mucho tiempo, sin que nadie haga nada para reponerlo en su sitio. Un exponente más de la incuria y desinterés de la administración local por la conservación de los valores artísticos de nuestro patrimonio.

Y unas veces por acción y otras por omisión los tesoros históricos y artísticos de Ribadeo están siendo víctimas de la inoperancia de nuestras autoridades, que dedican su tiempo a promocionar su imagen con otras celebraciones triviales que nada tienen que ver con nuestros problemas, ni contribuyen en nada a conservar nuestros ancestrales orígenes ni la herencia que nuestros antepasados nos han ido dejando como recuerdo de su vida y de sus gestas a lo largo de los siglos pasados.

Miren, sino, el estado de amenazante ruina que presenta la misma Torre de los hermanos Moreno, verdadero baluarte de Ribadeo y admiración de todos los visitantes. Es verdad que ha habido algunas pretensiones y leves intentos de restaurarla, pero todo quedó en nada por falta de voluntad y constancia, mientras los responsables dedican su tiempo a otras cosas banales. Y la Torre, verdadera imagen de la actual decadencia de Ribadeo, sigue deteriorándose sin que nadie le ponga remedio hasta que un día, no muy lejano, quede reducida a un montón de ruinas. Decir que “no pasará esta generación sin que esto suceda” no es una profecía; es una triste evidencia. Hace falta poner más voluntad y tesón en la lucha por la conservación de nuestros grandes valores, en vez de diluir los esfuerzos en tantos frentes baldíos y estériles, que dan mucha imagen pero de los que, al final, nada queda.

¿Y qué decir de tantas otras cosas que permanecen abandonadas o sacrílegamente adulteradas, como pasa con la histórica fuente de Guimarán, que permanece en ruinas y olvidada desde hace ya mucho tiempo? O la que se ha colocado en la plaza de José Mª López, conocida con el nombre de “Fonte Nova”, que rompe todos los moldes del respeto que se le debe a la antigüedad y al estilo del espacio en donde está enmarcada.

Estas y otras cosas que no tienen cabida en este reducido espacio son demostrativas de las graves carencias que acompañan la gestión que ejercen nuestros grupos políticos. En vez de preocuparse por conservar el patrimonio histórico del pueblo y dedicarse a garantizar el funcionamiento de los servicios esenciales, gastan sus energías y nuestro dinero en otras actuaciones, verdaderos fuegos artificiales destinados a deslumbrar a los futuros votantes y cultivar su imagen con vistas a su propio futuro en la vida política.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

Implosión

Implosión

    Vexo pasar a xente a mercar. Sentado, sen consumir no sentido de mercar cousas das que podo prescindir, por moito que queran vendermas como necesarias ou intelixentes (as miñas accións de compra ó adquirilas). Coches que chegan e se van, consumindo eles tamén ó levar ás persoas a consumir. Ocio que se iguala a consumo. Un ideal para lubricar a economía, unha economía que necesita medrar para manterse. Un sistema insostible. Implosionable.

    Se non fose pola inmigración, habería moita máis necesidade de traballadores. Se non fose polos inmigrantes, a economía non podería manter a súa marcha, estaría a contraerse, as cousas deixarían de funcionar, unha agora, outra despois... e non poderiamos nin aspirar a amañalas. As cotizacións sociais caerían. Os servizos asociados tamén caerían, xa non só impulsados cara abaixo pola corrupción ou a a súa liquidación ideolóxica. Temendo unha implosión.

    Cada vez hai máis 'novos materiais' e máis optimización para fabricar máis cousas con menos subministracións. O aumento da ganancia impulsa. Tamén cada vez se recicla máis ó tempo que a obsolescencia programada ascende de xeito rampante pasando pouco a pouco a ser unha obriga o que antigamente era unha necesidade, a substitución do aparello. Mais, aínda así, cada vez a escaseza de materias primas, a loita por elas, e o seu acaparamento, aumenta. E con iso, os problemas da industria, cada vez menos técnicos e máis de subministracións mentres hai un comezo de implosión.

    Cada vez a economía é menos primaria. Os alimentos só aumentan os prezos pagados ó produtor nas crises principais, a industria mantense variando unha moi innecesaria produción e hai máis sector terciario, servizos de todo tipo, dende amañar aparellos ata servir un refresco, pasando por coidar dos nosos maiores ou pequenos, ou cubrir todo tipo de necesidades reais ou sobrevidas ós anuncios de que as temos. Un terciario que pode seguir a medrar mentres nos convenzan de máis e máis necesidades. É dicir, mentres sexamos menos autónomos: En certo xeito, menos persoas. Nese sentido, o medre é unha sinal de implosión interior. Tamén.

    A temperatura sube, a poboación mundial segue a medrar cunha inercia minguante, que cada vez se prevé que se esgote antes. Na China impuxeron como norma de estado o límite de natalidade. Agora xa teñen o problema de que é a poboación, as persoas individuais, a que non quere pasar dese límite, mesmo nin chegar a el. En Galicia ese tema xa deberamos coñecelo ben, algo dubidoso polas medidas que se artellan. E non se trata de procurar unha solución obrigando ás mulleres, poñéndoas -literalmente- a parir. Implosión da poboación.

    Houbo algún tempo atrás un desenvolvemento da cultura, da educación. Agora fálase de cultura para relacionala con todo, perdendo o seu valor: é equivalente a non relacionala con nada. Mentres, confúndese educación con formación para o traballo, en función duns postos de traballo que non se sabe como evolucionarán, mesmo se existirán dentro de poucos anos. Implosión educativa.

    O mundo ten ido aumentando a súa diversidade a medida que poboación, comunicación e posibilidades anteriores o permitían. Todo para, agora, diversificarse máis a medida que nos unificamos máis. Sen contradición. A diversidade é máis aparencia de 'non quero parecerme', ou polo contrario, 'quero parecerme', que de 'son diferente': as costumes implosionan dun xeito case coordinado en todo o planeta, mentres en cada lugar quedan destruídas as costumes históricas. As malas, pero tamén as boas.

    Para avanzar, necesitamos contrastes. Témolo feito intensificando as relacións, primeiro xuntando a xente en poboacións cada vez máis grandes, logo mellorando os medios de desprazamento, despois os de telecomunicacións, ata chegar a hoxe, cando a variedade nas redes estase a reducir pola propia mecánica de rendibilidade dos algoritmos, expulsando á diversidade, ás minorías sen poder. Unha implosión.

    Suavemente, con diferentes velocidades, con diferente comezo, cada vez máis rápido, estamos a implosionar.

    Colapso. Mentres afunde o barco, a orquestra segue a tocar no salón de primeira clase. [Nota: están arriba e confían en que como mínimo, serán os últimos en afundir.]

FRONTERAS IDIOMÁTICAS FRENTE AL TURISMO. José María Rodríguez Díaz (2009)

    Un artigo sobre un tema que, en charla con José María, deunos lugar a algunha discusión...

Viernes, 12 de junio de 2009

FRONTERAS IDIOMÁTICAS FRENTE AL TURISMO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 22:13

El turismo. He ahí una de las principales fuentes de riqueza de nuestra comarca. Todos los esfuerzos que se hagan para potenciarlo constituyen una enorme contribución al desarrollo de la economía local. De hecho, los esfuerzos hechos por los concejos de la mariña lucense en los últimos años han significado, en general, una gran contribución al desarrollo de la riqueza turística de la mariña. Y digo en general porque hubo lamentables excepciones. Actuaciones realizadas con este pretexto, pero que sólo sirvieron para pagar a algunos sus vacaciones con cargo a nuestro dinero. ¿O no fue ese el caso de aquella famosa excursión de algunos de nuestros representantes políticos a Uruguay, patrocinada por la Diputación Provincial? ¿En dónde están ahora los frutos de ese viaje?

El idioma gallego, como seña de identidad y exponente de nuestra idiosincrasia y de nuestra cultura, es algo que se debe cuidar y utilizar como instrumento de comunicación entre nosotros. Y es, de hecho, esta lengua la que suele utilizarse ordinariamente en nuestra comarca, en la mayoría de los estamentos públicos, tanto oficiales como privados y sobre todo en el lenguaje coloquial de la gente.

Pero utilizar el gallego con gente de otras regiones para darles a conocer nuestra riqueza, o para pretender atraerlos a nuestra comarca, presentándoles nuestras maravillas turísticas en una lengua que desconocen no parece correcto ni adecuado. Pero a veces, llevados por un chauvinismo incontrolado, caemos en ese error, sin darnos cuenta de que el idioma es un medio para comunicarnos con los demás y no para diferenciarnos. Los idiomas que levantan muros y crean fronteras no sólo no cumplen con su objetivo de ser medios de comunicación, sino que más bien se convierten en un obstáculo.

Se acaba de publicar un libro, A RÍA DE RIBADEO, precioso por su contenido, dedicado a ensalzar las bellezas y los valores de la ría de Ribadeo, declarada Reserva de la Biosfera. Un libro que pretende dar a conocer los ocultos valores de la flora y de de la fauna de esta ría y los hermosos paisajes y las bellezas ocultas que encierra este bello rincón de la naturaleza. Un libro destinado a dar a conocer la ría de Ribadeo y a revelar sus valores turísticos, no sólo a los gallegos, sino a gentes de otras regiones. ¿Pero podrá conseguir su objetivo un libro redactado en gallego, un idioma que desconocen?

Las asociaciones Ceder Oscos-Eo y Puente de los Santos, seducidas por su visión miope y reduccionista y para complacer dos sensibilidades distintas, no han tenido mejor idea que editarlo en dos versiones lingüísticas: una en gallego, utilizando el nombre de Ría de Ribadeo, sin tener en cuenta los muchos destinatarios que desconocen este idioma, y otra en castellano, utilizando el nombre de Ría del Eo, destinada al colectivo asturiano. ¿Está justificada esta inversión en dos ediciones? Y lo que aún es más grave, ¿se puede utilizar el dinero público para quebrantar una norma toponímica, como es cambiar el nombre oficial de la ría, que no es otro que el de Ría de Ribadeo? ¿Es así cómo se administra el dinero de los fondos europeos, destinados al desarrollo de nuestra región? Si lo primero es criticable por su chauvinismo, lo segundo no lo es menos por utilizar el dinero público para quebrantar las normas. En todo caso, ambas actuaciones sólo demuestran una actitud despilfarradora del dinero de todos.

Y pasando a otro tema, relacionado, también, con el turismo, merece la pena comentar cómo los guías turísticos, que actúan estos días recorriendo los parajes históricos y turísticos de la villa de Ribadeo, deslizan errores, omisiones e imprecisiones en sus explicaciones a los turistas sobre los datos históricos de los monumentos que les enseñan. Datos, sin depurar, tomados de una página Web del concejo de Ribadeo, que se colgó en la red con demasiada prisa y demasiados errores. Unos errores que ahora se transmiten así a los crédulos turistas que los escuchan boquiabiertos, sin que la delegación de cultura, ocupada en otras trivialidades y fuegos artificiales, haga nada para evitarlo.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

Os liberados sindicais. Que tropa!. Pablo Mosquera

    Non sempre ocorre que pense igual que outra persoa que dá lugar a unha entrada. O normal é que non o especifique. Mais, de cando en cando, cómpre que lembre que o que non escribo eu, non teño por que pensalo eu E aproveito hoxe para facelo.

    Quedaría unha pregunta: por que publico cousas que podo non subscribir? A resposta está na necesidade de liberdade. Para poder ter liberdade de pensamento, necesítase adicar tamén algo de tempo a ideas que non son propias, mesmo que non se subscriben, en certo xeito, ver o campo no que se pode mover esa liberdade. E o que non quero para min, para a miña práctica, tampouco o quero para os máis.

    Coido que esta introdución sucinta podería explicarse moito máis en profundidade, cousas adxacentes como límites, ou o sentimento de non querer enganar. Pero trátase dunha explicación sucinta dunha acción en curso, nun dun longo artigo teórico.

    Aquí queda o artigo do título:

Os liberados sindicais. Que tropa!

Os políticos teñen mala fama. Os sindicalistas non se quedan atrás en tal descrédito. Unha “tropa” por número e calidade profesional. Que choio! Catro anos retribuídos e gozando de obrigas horarias con esforzo físico ou mental. Ademais, hai tantos precedentes que non creo que sorprenda a ninguén se afirmo coñecer xente que se aproveitou de ser e estar nos chamados comités de empresa para “pactar” cos empresarios e conseguir unha tallada persoal ou familiar.

Poño un exemplo. Mozo baixo con mala vista. Consegue que o seu sindicato "goberne" unha multinacional. Está felizmente liberado. Aproveita o tempo de lecer pagado para practicar paseos, acampadas, andar en bicicleta e excursións á súa cidade natal, de onde procede naqueles tempos nos que se abriu a fábrica e non se esixían grandes coñecementos para ser un traballador de base entre as cadeas que controlaban directivos e xestores, xefes con título universitario. Que duros eran aqueles tempos. Calor. Quendas. Esforzo físico!. Ata que alguén co seu exemplo lle demostrou que había saída. Estar afiliado a un sindicato obreiro, achegarse á dirección de tal e lograr a vitoria nas eleccións ao comité de fábrica. Eureka! Dito e feito.

Hai quen estivo pedindo que se revise o estado dos liberados. Non faltan os que falan dunha caste tan inútil con prerrogativas que viven de costas á realidade e custosas como a dos políticos. Non nos representan e son un obstáculo para o crecemento do emprego! "Sindicalistos".

Cales son as razóns polas que as empresas apoian os abusos de profesionais tan preguiceiros? De non querer chocar coas centrais e as vantaxes que se poden derivar ata que o “diálogo social” entre favores persoais ou familiares se convirta en comportamentos permeables cara á propia empresa.

En España calcúlase que hai 262 000 delegados sindicais que se esforzan por manter os seus privilexios funcionais. Todos eles convenientemente "cubertos" cando se requiren a outras instancias transparencia e publicidade ao alcance do cidadán anónimo. Si, por suposto. Coidan os cóbados para ser os primeiros en suxeitar a pancarta se hai un conflito cunha foto que se publicará nas redes sociais. Por certo. Algúns con roupa de paseo xa que nin sequera teñen tempo de pasar polo vestiario da empresa e poñerse o uniforme de traballo.

Tamén neste espazo onde o costume se converteu en fonte de certos vicios é preciso un cambio polo ben do sistema democrático. Os primeiros en aplaudilo, se se produce o cambio, son os abnegados, que nin sequera poden deixar o seu traballo, que precisan coa máxima eficacia para pagar taxas e impostos.

Pablo Mosquera

Unha biblioteca

 Unha biblioteca

Publicación polos 50 anos da BPM El viejo Pancho

     Hai pouco tempo que se xubilou a por moitos anos bibliotecaria de Ribadeo, da Biblioteca Pública Municipal El Viejo Pancho, Mª Jesús Rañón. Repasando un semanario atrasado na que un artigo de Chemi Lombardero mo lembrou, tamén se me viñeron á cabeza non só a publicación polos 50 anos da biblioteca, á que xa me teño referido algunha vez, senón outras lecturas, conversas e historias vividas en relación coa biblioteca -coa nosa/miña biblioteca de Ribadeo-, con bibliotecas ou mesmo dentro delas.

    A máis, a partir dun artigo de Jorge Mira, atopo no BOE que o ter unha biblioteca é obrigatorio nos concellos de máis de 5000 habitantes (Lei 7/1985, de 2 de abril, Reguladora das Bases do Réxime Local, Art. 26). O anterior, e collendo datos do IGE, implica que en Galicia poderían quedar sen soporte bibliotecario público de xeito legal preto do medio millón de persoas, case un quinto da poboación total. E, na realidade, entre os concellos con menos habitantes que teñen biblioteca e os de máis habitantes que poden estar incumprindo a lei por diversos motivos, mesmo de xeito temporal, despois dunha pequena comprobación por internet, coido que os números anteriores poden achegarse abondo á realidade.

    É certo que vivimos na era de internet, pero non o é menos que a biblioteca xenérica -pública, aberta, a máis das privadas, que se supoñen a gusto dos seus donos ou donas- segue a ser un lugar tranquilo que permite adquirir coñecementos e construír con eles un mundo interior ó tempo que unha relación social non mediatizada. Entre outras cousas, e a máis dese acceso a internet que ás veces non é sinxelo nin barato conseguir nos arredores. É dicir, internet complementa, e compleméntase coas bibliotecas, pero non as suplementa máis ca dun xeito moi concreto de procura de información, mesmo considerando a diferenza de capacidnde e immediatez coa que non pode competir nin unha boa biblioteca.

    Así, a máis de servizo público en canto a cultura e educación, as bibliotecas ofrecen en xeral un remanso de paz, de tranquilidade ‘descansada vida la del que huye del mundanal ruïdo, y sigue la escondida senda, por donde han ido los pocos sabios que en el mundo han sido’, de benestar calmo no seu interior. Benestar que ás veces logra traspasar a parede da nosa pel e pasar a ser benestar calmo no noso interior. Crédeme, non estou a tratar de potenciar un turismo de biblioteca, mais non estaría de máis un pouco máis de recoñecemento bibliotecario, tanto no sentido de re-coñecer, coñecer ou coñecer de novo, como no de outorgar agradecemento a unhas institucións como as bibliotecas públicas que ben o acreditan. E tanto en relación a aquelas que organizan multitude de actividades porque son coidadas, apoiadas e xa recoñecidas dalgún xeito, como tendo na mirada aquelas outras máis humildes ou descoidadas que limitan a súa actividade a manter o acceso libre a unhas páxinas esquecidas e pouco anovadas. Aínda así.

Rastros dunha burbulla especulativa. Pablo Mosquera

 Rastros dunha burbulla especulativa

A última campaña que culminou o 28-M insistiu ata o paroxismo co dereito á vivenda. Nalgunhas declaracións realizadas cando se acende o semáforo en vermello do altofalante para comunicarlle que se emitirán xestos e palabras pola televisión pública, desencadeouse unha "poxa entre políticos" sobre a oferta de vivendas sociais. Despois de pasar polas urnas, volveu o silencio. Excepto por esas continuas noticias de medo. Hai unha tribo urbana cuxa impunidade é temible. Os ocupas. Pero... non é a miña intención perturbar un espazo que se converteu nunha oferta para as compañías de seguros. E é que o medo provoca angustia social e tamén unha fonte que alimenta o lume dos negocios.

O arquitecto galego Carlos Fernández Coto percorreu a nosa Galicia e ao estilo de Ruth Matilda Anderson fotografou o que denominou “canibalismo urbano e maltrato da paisaxe”. Levamos trinta anos non só para sinalar a perigosa uralita -Amianto- tamén denunciando esa contaminación que chamamos FEISMO. Como me doe o máis próximo, non teño menos que sinalar os esqueletos da entrada do meu porto de San Ciprián no que se chamaba Polígono de Galdín e algúns vendíano como “Corredor Verde” hoxe en mans da SAREB. Sen esquecer o esqueleto construído sobre Castro Celta na Atalaya da miña vila coa reivindicación de dúas moles -FARO I E II- aínda que a outra mole construída nos anos setenta foi derrubada pola dirección municipal.

“Unha vez aprobada en 2016 a Lei do Solo e outras normativas como as Directrices de Ordenación do Territorio ou a Lei de Protección da Paisaxe, Galicia, unha das comunidades máis afectadas polo feísmo e os excesos urbanísticos, dotou nos últimos anos dun avanzado marco normativo e de inspección, instrumentos como a Axencia Pola Legalidade Urbanística (APLU), co fin de frear o deterioro urbanístico e derrubar os peores exemplos a través dos instrumentos de disciplina urbanística”.

Non necesito lembrar os tres vértices dun triángulo patrimonial. Casas típicas galegas. Os Centros Históricos das nosas Vilas. A paisaxe verde esmeralda ou azul. Ante tal poño aos Concellos como primeiro garante, vixiante e xestor. Non vale vender fume en campaña e despois “ten que ser”, ou “imos mirar e ver”.

Pablo Mosquera

Repartidas as áreas de goberno municipal

    Copio a nova do concello de hoxe, que anuncia tamén ás 20:30 un pleno de organización, ó tempo que deixo a ligazón ás actas do pleno de constitución da nova corporación municipal:

ACTA DO PLENO 2023-0010 [ACTA SESION PLENO. CONSTITUTIVA CORPORACION E ELECCION ALCALDE]

Nota de prensa: 

 
CON VOCACIÓN DE SERVIZO PARA QUE RIBADEO MEDRE

Áreas de goberno

22/06/2023

O alcalde, Dani Vega, ven de dar a coñecer o reparto das áreas do seu equipo de goberno. Esta tarde ás 20:30 horas hai pleno de organización no Concello.

O rexedor explicou que "convocamos o pleno extraordinario, o pleno de organización, onde aprobaremos o calendario de sesións que celebraremos ao longo do ano, as xuntas de goberno local, as retribucións económicas do equipo de goberno… en definitiva organizaremos o que será o vindeiro mandato".

O reparto das áreas do novo equipo de goberno queda da seguinte maneira, segundo confirmou o alcalde esta mañá: "Begoña Sanjurjo será a concelleira de Facenda, Cultura, Educación e Igualdade. Marta Saiz levará Promoción Económica, Iniciativa Empresarial, Turismo e Comercio, Montse Seijo será a concelleira de Recursos Humanos, Seguridade e Atención Cidadá. Diego Dos Santos será o responsable de Medio Rural, Medio Ambiente e Infraestruturas, Elena Sierra será a concelleira de Benestar Social, Saúde e Familia e Francisco Silvent levará Deportes e Mocidade".

Dani Vega subliñou que "somos un goberno que o que pretende con total vocación é escoitar, gobernar para todos, entre todos e tamén contar coa Corporación Municipal, que é algo fundamental para chegar a acordos".

Para o alcalde ribadense "este será un mandato con moita vocación de servizo, con moita ilusión, con moitas ganas para que Ribadeo avance e medre e creo que entre todos ímolo facer".

Comunicado dos concelleiros que non recolleron a acta

    Coido que, despois de criticalos, o lóxico é que expoña tamén o seu punto de vista, se teño acceso a el. E atopeino. Polo que aquí queda. Antes, só notar que leva a mesma data do día no que debían tomar posesión:

No día de hoxe, queremos comunicarvos a nosa decisión de non recoller a acta como concelleiras e concelleiro do BNG no concello de Ribadeo.

As razóns que nos levan a tomar esta determinación nada teñen que ver coa nosa vontade persoal de continuar a traballar na mellora do noso Concello, senón que se basean na perda de confianza na organización política que representamos ata o día de hoxe, e que semella non compartir connosco o obxectivo de que Ribadeo conte cun goberno nacionalista de esquerdas.

Nestes catro anos o traballo realizado dende o grupo de goberno foi rigoroso, leal e comprometido cun proxecto integral de Ribadeo que se viña desenvolvendo nos últimos 16 anos. As probas son evidentes: os investimentos e actividades realizadas no derradeiro mandato requiriron dun traballo constante que tiveron, en gran medida, participación da Deputación de Lugo. Moitas compañeiras e compañeiros con responsabilidades de goberno nas diferentes localidades da nosa provincia acreditan esta labor feita e así o trasladaron nos diferentes órganos internos do BNG.

Para poder seguir desenvolvendo este traballo, desde fai meses, a candidatura do BNG de Ribadeo, da que formamos parte, tiña un acordo con representantes da Executiva Nacional e coa propia voceira nacional, Ana Pontón, no cal, entre outros puntos se garantía que o deputado ou deputada provincial seguiría a ser do noso concello.

Non se trataba dunha cuestión banal nin gratuíta, senón que era unha demanda xusta e lexítima para con Ribadeo, e así o consideramos as dúas partes. Unha vez coñecida na tarde de onte a decisión do Consello Nacional do BNG, sen ter en conta a vontade da propia Asamblea Comarcal da Mariña, na que a maioría das propostas feitas defenderon a continuidade da representación de Ribadeo na Deputación, non podemos mais que sentirnos enganados pola mesma organización da que levamos formando parte tantos anos.

Hoxe é un día moi difícil e triste para nós. Hoxe deixamos a política municipal e a militancia nacionalista de décadas nalgún caso. Hoxe tomamos a determinación de non continuar como concelleiros do BNG. Mais facémolo co sosego e fortaleza de quen fai as cousas con responsabilidade, de maneira íntegra e fieis aos seus principios. Facémolo tamén con liberdade, sen ter as mans atadas e volvendo as nosas dedicacións anteriores. E sobre todo, facémolo antepoñendo Ribadeo a todo, e tamén a todos.

En Ribadeo, a 17 de xuño de 2023.

Jorge Díaz Freije, Pilar Otero Cabarcos e Mónica Freire Rancaño

 

A noite máis curta

    A pasada foi a noite máis curta deste ano, co que tamén foi o día máis longo. Onte pola tarde produciuse o solsticio de verán, e xa estamos na estación de verán astronómica. No verán meteorolóxico xa levábamos dende comezos de mes, por decreto, que por meteoroloxía a cousa é moito máis variable. A noite de S. Xoán celébrase porque é o día que anoitece máis tarde, de aí as foqueiras para 'axudar' a que o Sol non vaia deixándonos.

    É dicir, a partir de agora, aínda que toquen vir días de altas temperaturas, a nosa mente está preparándose para a diminución de luz, para o inverno. Unha preparación que lembra de lonxe á do parto. Nese caso, nove meses que producen unha transofrmación no corpo da muller. Nestoutro, a transformación é case só psicolóxica. Mais eu sigo a pensar como tería sido o peche pola covid de terse producido seis meses antes ou despois, camiñando o ano cara ó outono. Se xa así houbo unha morea de problemas psicolóxicos, do outro xeito coido que tería sido peor.

    De pronto, sal o Sol entre nubes, a temperatura desta mañá é agradable, e sabemos que aínda queda moito para a noite... Bo día. Desfrutemos do día na medida que poidamos.

As bandeiras negras ondean na zona

    Se o ano pasado era a Illa Pancha quen se levaba a bandeira negra de Ecoloxistas en Acción, este ano úneselle a multinacional Alcoa e a súa tristemente célebre balsa de lodos vermellos. Mellor deixar que a ficha da bandeira fale por si, polo que copio o informe correspondente, e o da praia de Areoura, o outro negro de bandeira da provincia este ano, que ós chalets construídos sobre ela uniu o 'accidente' que cortou a Mariña en dous:

 

Táboa rasa

  Táboa rasa

    Hai diferenzas entre o de ‘borrón e conta nova’ e o ‘facer táboa rasa’. No primeiro caso, reconstrúes dende o comezo, pero coa sabedoría que dá aprender dos erros anteriores. No segundo, tiras con todo e perdes non só o tempo que tardaches en chegar ó punto acadado, senón tamén, dalgún xeito, a sabedoría e os produtos materiais que elaboraches no camiño.

    Arredor da toma de posesión de Daniel Vega como alcalde de Ribadeo, e despois do desastre que supuxeron as eleccións para o BNG, coido que se fixo táboa rasa en varios sentidos.

    En política, que non se fale de algo faille baixar puntos, aínda que moitas veces sería mellor non dar que falar. Non estiven no pleno de toma de posesión, polo que parto das novas que me foron chegando. E nelas non hai referencia ó PSdeG-PSOE: neste caso é algo a resaltar, unha boa nova o que non andara metido polo medio, e por iso deixo o seu nome en cabeza, para que non desapareza e esa desaparición lle faga baixar puntos ó non estar no candeeiro.

    Despois viría o BNG. O máis comentado en relación a esta formación política estes días é a non recollida de nomeamento de varios electos, en protesta contra o partido. Coido que aquí hai un erro de interpretación pola súa parte, máis aló da acusación de traizón á formación (ós ‘cadros’ con poder) por incumprimento de compromiso dun posto na Deputación. Un erro que pode interpretarse como unha traizón dos elixidos ó pobo (que foi quen os votou, non o partido), a quen estimo que deben un recoñecemento que non se dá ó non recoller a acta. Un xeito desafortunado de rematar con catro períodos ó mando en Ribadeo nos que, certamente, Ribadeo cambiou moito. Un cambio que se deixou como fondo dunha entrevista ó xa ex-alcalde na que, por desgraza, se resalta en letras maiores un ‘agora voume rir vendo o que pasa’, unha saída de ton en relación a un conflito, o da Illa Pancha, no que di ‘aguantou paus de todos lados’. Unha entrevista acompañada dunha foto que recolle a manifestación pro residencia sen facer mención que houbo que facela para os políticos se uniran ós reclamantes, arredor da Plataforma pro Residencia de Maiores de Ribadeo. Claro que iso non é culpa (ao menos, non só) do entrevistado, que polo interior das respostas indica que ‘colleron esa bandeira, esa reivindicación’ e a converteron en realidade (o que me consta que, unha vez se puxeron mans á obra, traballo custou).

    Deixo para o final o último dos partidos implicados no cambio de mandato, o PP, agora na cabeza municipal. O abarrote do salón na investidura vai contrastar co deserto de público en moitos plenos. Claro que diso non é culpable este partido (ao menos, non só nin en parte superior a outros) nin ten por que estar relacionado con ningunha táboa rasa. Dentro dese alborozo, ó non ter estado dentro do salón de plenos, pouco máis podo facer que tirar man do discurso para facer unha análise. Lido varias veces, alédome de que teña tantos obxectivos, aínda que lembro que quen moito abrangue, pouco aperta, e polo tanto miro con prevención a dificultade de cumprimento do previsto que leva parella: moita. Mais o de táboa rasa vai neste caso por algo máis sinxelo: a falta de recoñecemento da actividade que o novo goberno xa recibe feita, e mesmo a pesar do agradecemento a ‘Don Fernando Suárez’, o anterior alcalde. Algo que entendo é patente cando manifesta de xeito explícito 'Aportaremos de inmediato os terreos para facer realidade o centro de saúde e comezaremos canto antes a reforma integral do Hospital San Sebastián e San Lázaro’. Aí están as notas de prensa do concello ate o momento, indicando as manobras precisas e xa realizadas -non sen refregas políticas- para que ambas cousas sexan realidade. Así pois, neste caso, non é que se faga táboa rasa das cousas, senón máis ben da memoria.

    Aínda así, e para rematar, só lembrar que unha táboa pode ser unha base para construír sobre dela con equilibrio, comodidade e precisión. Queda un período de catro anos para facelo.

Celebración do 50 aniversario do CEIP Gregorio Sanz

    O que hoxe é CEIP Gregorio Sanz cumpre 50 anos. Indo por alí ou sinxelamente accedendo á web do centro, pódese aprezar e saber moitas cousas deste piar educativo de Ribadeo.

    Está de medio século. Por iso hoxe, 19 de xuño de 2023, tivo lugar un acto no auditorio Hernán Naval en conmemoración. Adxunto as tres primeiras intervencións, que corresponderon ó novo alcalde e exalumno, Daniel Vega, ó primeiro e por moitos anos director, Antonio Martínez, e á actual directora, Lourdes Marqués, que foron presentadas por Carmen Cruzado. Quedaban as intervencións do Conselleiro e o Presidente da Xunta, así como da Coral Polifónica de Ribadeo. 

    Unha nota: non entendo como, nun acto así, o auditorio estaba cunha entrada que non chegaba nin de longo á metade do aforo. E iso, a pesares do tirón da representación institucional.

Liña histórica dos concelleiros en Vilalba [Resultados electorais Vilalba Municipais 2023 (V)]

    Despois de ter detectado un pequeno erro no terceiro gráfico de Resultados electorais Vilalba Municipais 2023 (II) corrixín a imaxe na entrada e ampliei os datos, tomándoos dende as eleccións do 1979 en Vilalba, as primeiras eleccións municipais do período constitucional actual, co resultado que segue [Unha nota: xunto resultados de formacións que herdan unhas das outras de xeito directo. Os números en vermello indican alcalde desa formación política]:

    Ligazóns ás entradas da serie:

Resultados Vilalba (I)

Resultados Vilalba (II)

Resultados Vilalba (III)

Resultados Vilalba (IV)

Resultados Vilalba (V)

Unha curiosidade sobre a vela latina na ría de Ribadeo

Unha curiosidade sobre a vela latina na ría de Ribadeo

 

O único bote de vela latina atracado no porto deportivo pasado 19 de maio ás 6 da tarde.

     Remata de ser publicada, primeiro no BOPA e logo no BOE, unha resolución provinte da Xunta do Principado de Asturias pola que se incoa expediente para a declaración dos oficios e saberes relacionados co bote de vela latina e a práctica da súa navegación na ría de Ribadeo, como Ben de Interese Cultural de carácter inmaterial.

    A notar que, de novo, o nome da ría de Ribadeo brila pola súa ausencia, a pesar do que xa teñen conseguido ó respecto dende a mesma Xunta. Eliminado ese detalle, dicir que ambos textos son idénticos, e ambos interesantes para calquera que teña curiosidade en relación cos botes de vela da ría de Ribadeo.

    Deixo ambas ligazóns, volvendo a advertir que o texto que conteñen é idéntico, e que en ambos casos pode accederse a outros formatos, a máis do pdf:

No BOE: https://boe.es/boe/dias/2023/06/12/pdfs/BOE-A-2023-13948.pdf

No BOPA: https://sede.asturias.es/bopa/2023/03/09/2023-01653.pdf

 

Discurso de investidura de Daniel Vega

    Deixo a continuación o discurso de investidura de Daniel Vega e logo, tal como aparece na nota de prensa do concello onte, xunto con dúas fotos:

NUN SALÓN DE PLENOS ABARROTADO

Investidura de Daniel Vega

17/06/2023

O novo alcalde, Dani Vega, aposta polo traballo conxunto da nova Corporación para que Ribadeo siga a medrar como pobo. Na súa primeira intervención como rexedor tivo palabras de agradecemento para toda a veciñanza facendo fincapé en que "todos construímos Ribadeo". Tamén subliñou que "para min ser alcalde de Ribadeo é a maior honra como veciño que naceu e viviu neste concello e que sempre o levou na cabeza e no corazón".

Igualmente, deixou constancia do seu compromiso de traballo para todos os ribadenses en igualdade da man dun goberno que se marca como obxectivo "traballar nunha dirección única: impulsar Ribadeo e achegar investimentos clave para mellorar e avanzar". Vega dixo que o seu goberno apostará por dinamizar a economía local, impulsar o polígono industrial e por introducir industria en Ribadeo, polas infraestruturas, pola sanidade e o benestar social, polos investimentos na zona rural e por un novo plan de residuos, entre outras medidas.

O alcalde declarou: "comeza unha nova lexislatura e o primeiro que queremos facer é dar as gracias  a todos os veciños por ese respaldo tan rotundo e maioritario que supuxo un cambio de goberno en Ribadeo. Un sincero agradecemento a todos os veciños".

O novo rexedor sinalou que "agora toca seguir traballando, xestionando e abrindo as portas á inversión. Nos xa o diciamos desde oposición e seguímolo a dicir: debemos traballar todos como Corporación. Agora o PSOE e o BNG son a oposición, pero poden seguir traballando e colaborando con nós como goberno. Nos imos escoitar as propostas, imos recoller todas as iniciativas que sexan para medrar como pobo. Creo que entre todos o podemos facer". 

Dani Vega aludiu aos retos marcados polo novo equipo de goberno: "temos grandes retos e necesitamos a axuda de todas as administracións. Cando diciamos na pasada lexislatura que hai que abrir as portas á inversión farémolo realidade porque somos o goberno de todos, non so duns poucos, senón de todos os ribadenses".

Para o alcalde de Ribadeo "traballar como Corporación significa que entre todos debemos traballar para impulsar a economía de Ribadeo. Imos impulsar o polígono industrial, imos baixar impostos e imos introducir industria en Ribadeo, porque queremos emprego para a nosa mocidade, para todas as persoas, co obxectivo de que non se teñan que ir de Ribadeo".

O turismo e o benestar serán outros dos piares nos que se centrará o traballo de Dani Vega e do seu equipo: "tamén queremos e cremos nunha economía diversificada e por iso imos apostar polo turismo, por ese turismo diverso, da vila e do rural.  Ademais imos facer un novo plan de residuos porque queremos un Ribadeo máis limpo. Apostamos pola sanidade, por iso imos aportar enseguida os terreos para a construción do novo centro de saúde. Queremos un Ribadeo de benestar, por iso imos reformar o Hospital Asilo e imos seguir nese traballo de reubicar ás persoas que alí viven". 

O rexedor seguiu a relatar que "sempre dixemos que eran necesarias novas infraestruturas, por iso imos facer novos aparcamentos e tamén investiremos nas estradas e nas rúas. Imos investir nas parroquias, precisan maiores investimentos, é necesario apostar polo rural . E tamén apostaremos pola cultura, por esa cultura viva e diversa que necesita Ribadeo e eses grandes eventos e festivais que vai ter Ribadeo este verán. Nos apoiámolos desde a oposición e agora desde o  goberno apoiarémolos máis. Quero trasladar o meu agradecemento a toda esa iniciativa xuvenil, que impulsa a economía e tamén a cultura do noso pobo". 

E tivo palabras de agradecemento para os deportistas locais: "e tamén o agradecemento de todos os deportistas que levan o nome de Ribadeo por todo o mundo, gracias ás entidades deportivas. Imos seguir apoiándovos desde o Concello agora máis". 

Dani Vega insistiu no seu discurso: "e quero dicilo con moita claridade debemos traballar todos como Corporación para dar pasos en firme, para traballar por ese Ribadeo en igualdade. Entre todos podemos mellorar o pobo que amamos e respectamos. Dicía Brañas sexa todo por Galicia e para Galicia e eu creo que debemos dicir alto e claro sexa todo por Ribadeo e para Ribadeo".

    Engado dúas fotos dende o muro de Facebook do novo alcalde, a primeira recibindoo bastón de mando de mans de Vicente Castro e a outra, o novo equipo de goberno: 

A idade dos alcaldes de Ribadeo na democracia: Alcaldía de Ribadeo e idade

    A idade dos alcaldes non pasa a ser un dato máis, por moito que poda ser indicativo sobre o entorno no que se move e algún xeito de como fai as cousas. Non é a primeira vez que deixo no blog un gráfico sobre as idades dos alcaldes de Ribadeo. Aquí vai a actualización dos datos que teño (que non son os de todos os alcaldes) con previsión ata o fin do mandato que remata de comezar.

    Os once alcaldes de Ribadeo na época democrática están ordenados por data de acceso ó cargo, aínda que os hai que estiveron só uns poucos días (a maioría dos que teñen datos sen cubrir).
    O gráfico é indicativo: a xente, evidente, aumenta de idade co tempo, pero polo que parece, a idade media dos alcaldes españois non cesa de aumentar dende a chegada da etapa democrática. E en Ribadeo, aínda despois de ter o alcalde máis novo no 2007 e ter un novo alcalde tamén novo, parece que se vai incorporando á tendencia xeral.
    A ter en conta que houbo un tempo -a primeira tempada- no que a alcaldía foi abondo menos continuista que na actualidade; de feito, o mandato que recén remata completou 16 anos co mesmo alcalde en Ribadeo, máis dun tercio do período dende os tempos da ditadura.
    Unha nota: os anos están calculados restando ó ano da táboa o ano de nacemento (excepto o actual), polo que pode haber nalgún momento un ano de variación, o mesmo que pasa cando dicimos que alguén ten, poñamos por caso, 45 anos, cando lle falta un día para cumprir os 46.
    E unha lista ata a actualidade:
    1979 - Mario Meira, substituído uns meses en 1981 por José Fojo, de Cubelas, e rematando o mandato a partir de 1981 Antonio Martínez
    1983 - Jaime Vidaurrázaga uns meses mentres non se resolveu unha disputa de votos impugnados en Vilaframil. Logo, José Ramón Cociña, que tivo que deixalo por incompatibilidade coa Deputación Provincial, rematando o mandato José Luis Trashorras Méndez.
    1987 e 1991 - Eduardo Gutiérrez Fernández
    1995 e 1999 - José Carlos Rodríguez Andina
    2003 - Balbino Eugenio Pérez Vacas.
    2007, 2011, 2015, 2019 - Fernando Suárez Barcia
    2023 - Daniel Vega Pérez

--

Versión anterior (2019)

Eleccións municipais en Ribadeo:

Eleccións municipais 1979

Eleccións municipais 2003

Eleccións municipais 2007

Eleccións municipais 2011

Eleccións municipais 2015

Eleccións municipais 2019

Eleccións municipais 2023

Eleccións municipais en Ribadeo (na Galipedia)

As vidreiras da Capela do cemiterio, revisitadas

    Para non repetir os destrozos da historia, é básico non esquecela. Aquí vai un anaco da historia de Ribadeo, unha lembranza visual sobre as vidreiras da capela do cemiterio e o seu asoballamento aló polo ano 2013, é dicir, hai un decenio (visitables tamén de xeito directo en Slideshare):

Pleno de Constitución da Corporación Municipal

     O pleno de constitución será mañá, sábado 17 de xuño, ás 13:30 horas:

Última sesión do mandato municipal 2019/2023

    Deixo en baixo a nota de prensa do concello correspondente ó último pleno, coa despedida de Fernando Suárez. A acta do pleno pode atoparse aquí: 

 ACTA DO PLENO 2023-0009 [ACTA PLENO EXTRAORDINARIO. APROBACION ACTAS. 14.06.2023]

 

CELEBROUSE ONTE, MÉRCORES, Á TARDIÑA

Último pleno do mandato

15/06/2023

O salón de plenos do Pazo de Ibáñez acolleu a última sesión do mandato na que o alcalde, Fernando Suárez, se despediu tras 16 anos no cargo.

Discurso do rexedor: "agora si, que case chegou o final, toca despedirse de verdade. Despedirme coa aprobación destas derradeiras actas desta casa do pobo e deste cargo que levei con dignidade e con paixón nos últimos dezaseis anos.

As urnas falaron hai poucos días e non lle deron a oportunidade á nosa candidatura para liderar os vindeiros catro anos. Hai que respectalo e felicitar aos que gañaron. É o cerne da democracia: saber gañar e saber perder. Tempo haberá para que os que gobernarán demostren a súa valía e aos que lle toque facer un lexítimo exercicio de oposición, o fagan para fiscalizar, apoiar cando é bo para o Concello e discrepar cando as situacións o requiran. Todo isto para que Ribadeo siga indo a mais, se cadra, máis do que foi nestes derradeiros anos.

Non podería resumir toda esta miña vida pública no Concello en catro liñas. Podería aburrirvos contando anécdotas e batallas desde o ano 1999 cando tomei posesión da acta de concelleiro nun día de xuño coma este, hai 24 anos.

Coma un picariño entrei con 26 anos, da man de xente como Eduardo Gutiérrez, que foi unha das persoas que me inspirou nisto da "arte da guerra", que é a política municipal. Mais aló dos encontros e desencontros que puideramos ter, gárdolle sempre un grato recordo. E isto fágoo extrapolable á relación con outras persoas, de dentro e de fóra do Concello, rivais políticos ou non ao longo destes anos. Ao cabo a vida, non é unha liña recta senón un continuo onde aprendes, trabúcaste, rectificas, etc. Todo isto sempre é bo, sempre que o fagas con honestidade e buscando o mellor para o interese público, ese valor superior que debe transcender incluso á obediencia partidaria.

E teño que dicir que aprendín, e moito, en toda esta etapa vital. Rodeado de xente impecablemente técnica e boa, como moitísimos funcionarios e funcionarias coas que tratei en todos estes anos. Algúns están hoxe aquí como o admirado Rodil, sempre eficaz e sempre atento, ou como o erudito en cuestións xurídicas, José Antonio Carro. Con esta lealdade mutua fixemos cousas marabillosas e démoslle, sen pretendelo, unha lección a moitas administracións, persoas, colectivos, etc. do que pode chegar a facer un Concello se se plantexa facelo, se non se arredra perante ninguén e se ten a vontade decidida. Porque coa razón vas a todos os sitios, pero coa razón e o dereito, un é imbatible. Ogallá o listón establecido en Ribadeo non quede onde está, senón que se eleve moito máis. Verase.

E o mesmo digo para o resto de persoal coa que traballamos. A confianza depositada, a non ocultación dos asuntos, o non enredar con cousas turbias, e o tentar tratar a todos por igual foi o que nos leva a irnos con tranquilidade e con satisfacción polo traballo feito.

Teño que dicirvos que neste periplo, tamén aprendín a poñerme nas botas do outro. Cambiei opinións previas e xeitos entender as cousas, pero tamén me reafirmei noutras. En fin, 20 anos dicía o tango de Gardel non é nada, pero se cadra, é unha vida.

Voume sen rancores e sen vendetas. Ás veces non fun comprendido noutras "elites orgánicas", quizais porque nunca gobernaron ou simplemente porque non quixeron comprender as posibilidades de facer unha verdadeira "Realpolitik" nun pequeno Concello con alma de grande, e que transcenderon para todo o noso país. 

Como dícia Frank Sinatra, algún arrepentimento tiven, pero moi poucos para mencionalos. Fixen o que tiña que facer e fíxeno sen excepción. Pero a diferenza da canción, non o fixen ao meu xeito, senón co concurso das compañeiras e compañeiros de goberno que me acompañaron ao longo de todos estes anos, e especialmente, como non, os que están a carón de min neste mandato. Aprendín moito deles, e con eles, e confío en seguir gozando da súa amizade e xenerosidade para sempre. 

Agora, con discreción pechamos este derradeiro Pleno e ímonos coas mans limpas e baleiras, tal e como entramos, coa soa compaña das nosas familias e dos nosos amigos. 

Aos que vos ides canda min, da vida política municipal, foi un pracer tratar convosco, e aos que o sábado encetades unha nova etapa, tanto no goberno como na oposición, deséxovos acertos, porque se os tedes serán tamén os dos 10.000 veciños e veciñas que vivimos e seguiremos a vivir neste marabilloso Concello, así como os outros milleiros que nos queren con tolura e que nos visitan arreo.

Loitade por el e traballade para ser dignos do cargo que ides ocupar. Pensade que na política municipal, como na vida, todo é temporal, e que ao cabo, só vos quedará a satisfacción interior ao marchar de poder dicir ou non: Coido que fun digno do cargo que ocupei e no servizo prestado aos nosos paisanos e paisanas que nos puxeron aquí.

Confésovos que tanto eu, coma os meus compañeiros, ímonos con ese sentimento de deber cumprido. Mais nada, recibide todos e todas un cordial saúdo. Viva Ribadeo e viva Galiza Ceive. Érguese a sesión”.

92 anos atrás: Ribadeo, 1931

    De cando en vez boto unha ollada e exploro a páxina web do concello. Hoxe tocoulle á parte do arquivo, do que xa teño colgado algunha cousa en Ribadeando. Nesta páxina non hai que mergullarse moito para atopar o plano de Ribadeo de 1931 que deixo en baixo (pódese ampliar), xunto coa explicación que aparece na páxina. E, máis aló da explicación, o ver algo como a antiga estrada ou a estrada de Vilaselán e comparalas coa actualidade son cousas chamativas, aínda que non tanto como a superposición sobre o plano dun 'novo Ribadeo' de rúas perpendiculares e glorietas.

Plano de Ribadeo de 1931.

O Obradoiro de Emprego Doc Tic III dixitalizou e restaurou dixitalmente un plano de Ribadeo.

Foi elaborado polo enxeneiro municipal Antonio Barrera Ibarreche en 1931.

Polo mal estado de conservación no que se atopa as súas condicións de acceso son restrinxidas, pero permítese a súa descarga.

LA ATALAYA YA ES HISTORIA. José María Rodríguez Díaz (2009)

    Coido que a esencia deste artigo está na esencia da Atalaia. Un lugar que José María ten captado cunha sensibilidade que hoxe en día, como tal, desapareceu. Unha sensibilidade que, se non recuperar, ao menos, débese lembrar.

Viernes, 05 de junio de 2009

LA ATALAYA YA ES HISTORIA

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 16:11

Ocho siglos de historia tirados por la borda. La megalomanía de un alcalde que, a imitación de Fraga con su Gaiás, quiso perpetuar su memoria entre la sociedad ribadense con la instalación de un ascensor para comunicar la orilla del mar con la Atalaya, ombligo del centro histórico de la villa, es la responsable de la mayor profanación cometida en los últimos años en la destrucción de los rincones históricos de Ribadeo. Y como prima autoritas a nemine judicatur ["a primeira autoridade no é xulgada por ninguen"] todo eso sucedió con la anuencia y el pasotismo de todos los grupos políticos, con la ancestral apatía del pueblo de Ribadeo y con la culpable indiferencia de Patrimonio. La Atalaya, testimonio y expresión de nuestra historia, testigo de todos los acontecimientos importantes que se dieron cita a través de los tiempos en la vida de la medieval villa de Ribadeo, en un momento de ofuscamiento y obcecación y de un solo plumazo fue profanada y expulsada del catálogo de los monumentos históricos de Ribadeo. Ese bello rincón, ese lugar sagrado en donde los vecinos se reunieron durante cientos de años, convocados al son de las campanas de la capilla, para tratar y decidir los asuntos de la comunidad ya es historia pasada. Consumatum est. La Atalaya que recordamos se acabó. Profanada por las equivocadas innovaciones que impone el falso progreso y las decisiones precipitadas de un alcalde perdió su personalidad, su virginidad y su belleza.

Ignoro cómo será en el futuro de este histórico y bello rincón. Pero ya nunca será lo que fue. Nunca más en él se podrán celebrar las procesiones en derredor de la antigua capilla de la Trinidad. Le han robado su atrio, sin el cual una capilla no es nada. Le han robado su alma y su belleza. Han destruido el bello entorno que la rodeaba por todas partes. La romántica intimidad de ese rincón, tan visitado por los ribadenses que buscaban la soledad y la paz de ese idílico paraje, ha sido profanada. La atrevida y osada ignorancia de un alcalde, que gobernó los destinos de Ribadeo como si fuera su chiringuito particular, aplaudido por los acólitos que lo coreaban, estómagos agradecidos que le mecían el incensario de la adulación, ha sido la responsable de este atropello. Los restantes grupos políticos, entretenidos en superar sus luchas internas y en la conquista del voto para recuperar el poder, ni siquiera movieron un dedo en defensa de lo que era el alma y la historia de Ribadeo. Más bien al contrario, asumieron en silencio, mirando para otro lado, las equivocadas decisiones que se tomaron entonces sin pensar en las negativas consecuencias futuras. Y el pueblo, como siempre, permaneció callado y ausente, y así continúa aún hoy, enmudecido, mirando tras los cristales de sus ventanas cómo se ceba la borrasca sobre las tradicionales esencias y valores de su villa natal. Y Patrimonio, tan celoso en otros tiempos en la conservación de nuestros tesoros, permanece hoy insensible y ausente en la protección de nuestros espacios históricos, sin importarle la destrucción de la antigua muralla o el quebranto de las normas de protección del casco antiguo y de los espacios históricos y tradicionales, como era este de la Atalaya, baluarte inexpugnable y defensivo del Ribadeo medieval.

¿Qué razones justificaron este atentado? ¿Qué beneficios se van a seguir de esta actuación? ¿Quién saldrá beneficiado de este atropello contra las esencias de Ribadeo? ¿Es ese el camino para restaurar los tradicionales valores históricos y arquitectónicos del casco antiguo de nuestra villa? ¿Es ese el camino para recuperar nuestra historia y conservar nuestras raíces?

He ahí los primeros frutos de esa descabellada idea de la instalación del ascensor, inexplicablemente asumido por todos. Una actuación que tendrá el mismo inútil destino que tuvo el nuevo espacio que se creó frente al Cantón a costa de un vial y que nadie utiliza. A estas seguirán otras secuelas perniciosas, no menos sorprendentes como imprevistas. La Atalaya era el espejo en donde el pueblo de Ribadeo se miraba a sí mismo. Era el compendio de su historia pasada. Perdida la Atalaya, Ribadeo ha perdido su esencia, y con ella su alma y sus raíces. Requiescat in pace.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.