20240726

RELOJ, NO MARQUES LAS HORAS. José Mª Rodríguez Díaz (2010)

    Os vericuetos da vida municipal non se lle escaparon a José María. Esta é unha mostra máis...

Viernes, 05 de noviembre de 2010

RELOJ, NO MARQUES LAS HORAS

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 11:26

Temerosos algunos gestores locales del incierto futuro de su permanencia en los cargos políticos de nuestro concejo y para asegurarse su continuidad en el puesto, no encontraron mejor solución que intentar parar el transcurso inevitable del tiempo que irremisiblemente los acerca a las elecciones para someterlos al juicio de los votantes. ¿Cómo? Tarea imposible para el ser humano, que para eludir el paso del tiempo sólo le queda el recurso a la estrategia del avestruz que consiste en ocultar la cabeza bajo el ala ante el peligro. Y lo mismo que el avestruz, aquí el truco consiste en evitar que el reloj marque las horas deteniendo el paso del tiempo para intentar engañarse a si mismos.  Eso es lo que hacen nuestros gestores al evitar reparar el reloj del área recreativa de O Cargadoiro para impedir que marque las horas. Un artilugio solar destinado a embellecer el entorno paisajístico en el que está situado y destinado al mismo tiempo a proyectar la sombra de su aguja sobre las horas para atracción de los curiosos y transeúntes. El estado de abandono en que se encuentra desde hace ya mucho tiempo, sin aguja que marque las horas, es la expresión más elocuente del abandono en que se halla el cuidado medioambiental de este concejo. Cuando las cosas que se deterioran no se reponen, se convierten en la expresión más patente del descuido y la desidia de los responsables municipales.

Una actitud de abandono que se refleja, asimismo, en las fuentes públicas decorativas de la villa de Ribadeo. Tres fuentes, convertidas en la expresión de la impotencia de un concejo que quiere y no puede, impropias de una villa que pretende convertirse en una pequeña ciudad, con sus calles decoradas con arbolitos, bancos y jardineras por doquier. Tres fallidos intentos de fuentes, convertidas en unos ridículos estanques, sin ningún elemento medianamente decorativo al estilo de los que se usan en estos artilugios ornamentales, dignos de una villa como Ribadeo, que logre cautivar por breves momentos la mirada de los residentes y transeúntes. Y por si esto no fuera bastante, la más céntrica de ellas se encuentra hoy convertida en el simbólico de la desidia y del abandono en que se encuentra el parque de esta villa. Unas ridículas fuentes expresión de aquella enloquecida euforia económica de aquellos tiempos boyantes en los que el dinero circulaba con tanta abundancia que no importaba en qué se gastaba; ya fuera en fuentes, estatuas, ascensores, o en incontroladas contrataciones de personal, incrementos de nóminas, bolsas de dinero para repartir y demás actuaciones de derroche.

Pero ante estas expresiones de abandono, decadencia y ruina que se empiezan a ver en algunas partes de la villa, testimonio de las carencias de las arcas municipales y de la desidia de los responsables, el uso de los fondos municipales sigue el mismo camino del gasto abusivo, incontrolado y negligente de antes.

¿Cómo se pueden explicar, sino, las actuaciones seguidas por el concejo en el despido de una profesora de la Escuela de másica Municipal, por el que resultó el concejo condenado a pagar una indemnización de más de 41 000 euros? ¿Cómo se puede sacar a concurso la plaza de una trabajadora que la disfrutaba en su condición de contratada indefinida para un trabajo fijo y periódico desde el año 1995, sin poner en peligro las arcas municipales? ¿Era necesario exponer al concejo al pago de esta cantidad extraordinaria por el despido de esta trabajadora fija, sin otra razón que lo justificara? ¿Harían lo mismo si estuviera en juego su propio dinero en vez del dinero del pueblo? ¿O se trata, acaso, de utilizar el dinero público para satisfacer actitudes y sentimientos personales contra la citada profesora? ¿No estamos ante una actuación caprichosa y arbitraria del concejo? Son éstas preguntas que la gente se hace y que deben ser aclaradas satisfactoriamente a los vecinos de este concejo que se preguntan porqué razón no se respetaron los derechos de esa profesora, porqué se jugó tan alegremente con los fondos públicos municipales, porqué, además, se recurre ahora el fallo del tribunal exponiéndose una vez más a perder el recurso y a tener que pagar más dinero público, en vez de readmitirla inmediatamente en su puesto de profesora como manda la sentencia.

He aquí una forma demasiado imprudente de administrar el dinero que aportamos con nuestros impuestos y que llevan al concejo a la situación en que está. Unas actuaciones que tuvieron su origen en el pasado mandato del PSOE, en manos del Sr. Pérez Vacas, en el que abundaron los juicios y las condenas. Actuaciones que hoy se repiten cuando se hacen diagnósticos falsos de los problemas y se les aplican remedios equivocados.


José Mª Rodríguez


 

Outros Artigos de José María.

20240725

Nun día moi especial

Nun día moi especial


     Hoxe, cando esto escribo, é un día especial. 25 de xullo. Un día ó ano, proclamado aló polo 1979 Día Nacional de Galicia, no DOG nº 1, de 1 de xaneiro dese ano, en Decreto asinado polo Conselleiro de Cultura e o Presidente da Xunta. Na procura doutra cousa como documentación para unha publicación, pasei pola páxina web do Día Nacional de Galicia na Galipedia. E alí atopei, a máis doutras denominacións e algo de historia, dúas ligazóns ó Decreto da proclamación do 25 de xullo como Día Nacional de Galicia (*). Mais foi unha sorte que eu mesmo, hai dous anos, cargara na Galipedia unha imaxe da páxina do DOG co Decreto, pois ambas ligazóns, hoxe, non levan a ningún sitio válido. Pódese recoller pantallazos coa imaxe visible na Galipedia e os decepcionantes na web do DOG.

    En canto vin que das ligazóns na Galipedia non podía acceder ó contido no DOG, tomei os correspondentes pantallazos e decidín ir na procura do decreto no buscador do DOG. Alí, atopei unha ligazón ó pdf do Decreto. Pulso nela... e non funciona!: "O recurso solicitado non foi atopado. Está tratando de acceder a unha páxina que non existe."

    Tento facer a procura doutro xeito. Pero nin os sete DOG de 1979 que aparecen na web nin o único de 1978 están dispoñibles na web.

    Non sigo a mirar. Unha parte da historia de Galicia, a dos comezos da estruturación administrativa como Xunta de Galicia, hai que procurala nas bibliotecas e hemerotecas fisicas, non na rede. Mais non se escapa outro detalle. Na mesma páxina da Galipedia púxose no seu día, hai máis dunha década, outra ligazón, á páxina institucional do 25 de xullo, http://www.25dexullo.gal/ga/, (ou /gal, ou /gl, que con todas probei por se acaso...) ligazón que leva hoxe á páxina de portada da Xunta de Galicia (é dicir, séguese a pagar o dominio/enderezo, pero desvíase o resultado á portada da Xunta).

    Quedo atordado. As hipóteses que se me veñen á cabeza son demasiado negativas. Mañá, ou calquera outro día volverei tentar atopar na web institucional do DOG as mesmas páxinas. Algún día as atoparei. En papel, seguro que si.




* Unha cousa máis que atopei foi a referencia a que neste día entréganse as Medallas Castelao. Está sen actualizar a páxina, os últimos anos non se entregan este día...

20240724

Distinguindo

 Distinguindo (entre o que é de algún ou algúns e o que e de todos)

    Coido que cabe unha explicación inicial, por se hai despiste: Na sociedade ou na política, estamos vivindo nun sistema capitalista. Ou, hai algunha democracia actual que non sexa capitalista? Iso ven significar que hai cousas que son posesión privada e que a acumulación de capital en mans privadas tende a favorecerse. O resto, é comunitario. Digamos, público, aínda que non é o mesmo nin moito menos.
    Pois ben, dentro dun sistema no que a acumulación é unha pedra angular, hai unha tendencia, unha vez que comeza alguén a apropiarse de cousas, a considerar 'todo seu'. É dicir, a facer unha interpretación particular de "o meu é meu, e o que é de todos, tamén é meu". Normal: cando se ten moito, poderiamos dicir que non se distinguen ben os límites das posesións, que se usa todo pensando que é propio. E quen ten algo menos, tenta copiar dos que máis teñen para seguilos nos seus éxitos de acumulación de capital e poder. Ó final, eses límites desdebuxados levan consigo a apropiación do comunitario á par que á limitación de posibilidades de propiedade de quen menos ten. Coa consecuencia de que todos -si, todos, toda a comunidade, mesmo os que máis teñen, e aínda que por outro lado gañen máis- saímos perdendo. E mesmo se considera que opoñerse a esa apropiación privada do que é de todos vai contra o progreso e contra o ben común. Non importa que o suxeito de apropiación poda ser unha terra, o medio ambiente, os orzamentos públicos ou mesmo un ditame de xustiza, entre milleiros de posibilidades. Ou non se expropian terras para facelas públicas e pasarllas a alguén, particular ou empresa, por 'motivos de interese prioritario' definidos a partir de informes da empresa beneficiaria? Non se fan hospitais públicos para ser entregados, chave en man, a entidades privadas, con contrato e beneficios asegurados? Non hai concesións de terreos ou infraestruturas públicas para explotación privada? Non hai mesmo inflación de noticias sobre sentencias rechamantes con intereses particulares por medio? Son algúns casos que o sistema alenta, mesmo aínda que vaia contra a letra das normas
    Hai xa máis dun par de decenios lembro ter escrito que a privatización sempre ten un límite, e así, as estradas de pouco tráfico non se privatizarían nunca porque non compensaría a ninguén a súa explotación. Coido que me equivoquei. Mesmo así, pode haber interesados en obter o poder sobre elas, aínda que non sexa para obter beneficio directo, senón só para beneficios indirectos, como evitar que pase outra xente que poda competir en algún negocio, para evitar que outra xente obteña proveito. Por outra banda, se mesmo se ten privatizado a xestión (nalgúns lugares, mesmo a posibilidade de extracción) dun ben necesario como é a auga... Iso si, asegurando a construción e mantemento da rede de subministro ou depuración por parte pública.
    Pouco a pouco estase a volver a vellos tempos nos que todo tiña dono, porque todo era de alguén. Literalmente, nos que moita xente ‘non tiña onde caerse morta’.

20240722

Dous plenos de Ribadeo. Actas


     Os plenos en Ribadeo poden non ser moi avisados, mesmo pasar desapercibidos, mais de cando en vez as catas ven a luz de xeito rápido. Así pasou cos cous últimos plenos:

ACTA DO PLENO 2024-0008 [ACTA PLENO ORDINARIO 16.07.2024]

ACTA DO PLENO 2024-0007 [ACTA PLENO EXTRAORDINARIO URXENTE.18 XULLO 2024]

Tamén os tes cargados en:



20240721

POLÍTICA Y DEMAGOGIA. José María Rodríguez Díaz

    Un caso máis de algo que, dende aquela, non fixo se non extenderse... Que teña o tinte da política local é, sinxelamente, un punto de coñecemento que aporta José María... 

Sábado, 30 de octubre de 2010

POLÍTICA Y DEMAGOGIA

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 12:28

Ante la noticia aparecida en la prensa sobre la financiación de una goleta por parte de la Xunta de Galicia en manos del PP para ser construida en el puerto de San Cibrao, cuyo coste se presupuesta en cerca de dos millones de euros, se levanta la voz indignada del PSOE, personificada en el diputado de su grupo parlamentario, Ismael Rego, en protesta por tan escandalosa inversión en estos momentos de la peor crisis económica de la historia de Galicia. Y estoy seguro de que no le falta razón. Porque programar tamaña inversión en algo tan superfluo en estos momentos en que debe privar la austeridad, cuando se están recortando las asignaciones en educación y sanidad, en infraestructuras y en políticas sociales, cuando tanta gente se encuentra en el paro y se ve avocada a acudir a los comedores sociales, parece algo inmoral, como mánimo.

Pero sin pretender justificar tal exceso, no puedo por menos de recordarle al PSdeG, y por extensión al Sr. Rego, que si miran para su casa encontrarán dentro de ella lo que con tanto ardor critican fuera. Lo que vulgarmente se expresa con la frase "ver la paja en el ojo ajeno y no ver la viga en el propio·. Y si no que miren para alguna de las muchas actuaciones realizadas por su misma tribu, tanto en su época de gobierno en la Xunta, como en Madrid.

Las mismas preguntas que pretenden presentar en el Parlamento sobre esta cuestión de la Goleta de San Cibrao para ser debatidas en Comisión, podrían formulárselas al PSOE en Madrid sobre la inversión hecha por Costas en el ascensor de Ribadeo.

¿A qué estado de necesidad objetiva respondió tamaña inversión de un millón y medio de euros en un ascensor que ninguna necesidad, ni ningún colectivo social demandaba en el concejo de Ribadeo?

¿No encontró el Gobierno del PSOE otras necesidades más acuciantes para cubrir con tal inversión en este concejo de Ribadeo o en otros de su entorno?

¿Era consciente el gobierno del PSOE de que el concejo de Ribadeo no contaba con medios suficientes para atender dignamente a las necesidades de los mayores, ni con ayudas para los libros de texto de los jóvenes estudiantes, entre otras necesidades?

¿Sabía el PSOE a cuanto iba a ascender el gasto de mantenimiento anual de este ascensor y si era prudente cargar con más obligaciones a las arcas municipales?

Estas y otras preguntas que Vd., Sr. Rego, plantea a la Xunta por la construcción de la mencionada Goleta de San Cibrao son las mismas que cabría plantearle al PSOE en Madrid relacionadas con la construcción del ascensor de Ribadeo. Con la diferencia a favor de la inversión en la goleta de que esta no genera el negativo impacto visual del ascensor ni menoscaba ningún valor histórico ni artístico, sino más bien al contrario, pues puede servir de acicate y promoción del turismo. Pero ustedes permanecieron callados en esos momentos, lo que demuestra que para ustedes, y para los políticos en general, la demagogia y la política son valores equivalentes que manejan a su conveniencia y antojo, según convenga a la jugada, como decía Bermejo, el cazador.

He aquí, pues, dos actuaciones distintas con unos valores equivalentes: la de la Goleta de San Cibrao, del PP, que tiene por fin generar empleo en los astilleros gallegos y turismo en la localidad, y la del ascensor de la Atalaya de Ribadeo, del PSOE, concebido para promover el turismo en la parte antigua de la villa. Actuaciones ambas innecesarias en estos momentos de crisis y representativas de una gestión de derroche del dinero público y de desprecio y provocación a las personas que sufren impotentes en sus carnes el duro impacto de la crisis, con sus secuelas de hambre y miseria.


José Mª Rodríguez


 

Outros Artigos de José María.

20240720

Recuncho da lectura: Confesiones de un publicitario

 


Recuncho da lectura: Confesiones de un publicitario

     Confesiones de un publicitario. Daniel Ogilvy. ISBN 8475305989. Biblioteca de la empresa. Ediciones Orbis S.A. Barcelona 1984. 223 px. (cast.)

    Unha primeira edición do 1963 dá testemuña dunha época que acompaña ó libro, do que é consciente o autor, se ben diriase que non de xeito pleno. En parte pode ser lido de forma versátil, a modo dun 'Arte da guerra' onde a case todo se lle pode atopar unha significación en moitos outros campos. E en parte, como algo que nos dá unha visión histórica dunha época.

    Un libro máis ou menos obxectivo (o que lle dá un valor segundo apuntei antes) exceptuando o último capítulo, '¿Debería abolirse la publicidad?' no que o autor toma partido de xeito claro.

Mirando xa a Xira en Ribadeo

     A Xira está próxima no tempo. En liña semellante a anos anteriores, o alcalde remata de difundir un bando animando ó desfrute en (e e) bo comportamento, bando que deixo en baixo (non goi difundido como nota de prensa, ao menos polo momento, senón na sede electrónica do concello). Mentres, as obras en Santa Cruz non están rematadas, e a casa da ría e telescopio seguen a ser accesibles e en estado desastroso. Un toque antes da Xira non virá mal.





20240719

A idade de ouro do comercio ribadense


    Onte, na Casa do Mar e dentro das Xornadas de Historia Local, puiden asistir a unha charla que me descubriu moitos aspectos do pasado ribadense na que soe chamrse  súa idade de outro comercial. Xoán Carmona Badía (aquí, na Galipedia) deu unha lección maxistral sobre tal período, resumida en tres cuartos de hora. Mágoa que só me quedaran rexistrados aproximadamente a metade deses minutos nun audio que deixo en baixo, xunto con algunhas fotos da presentación que usou. Aínda que gardo lembranza de moitas das cousas que dixo e das que logo se comentaron no coloquio, prefiro non facer comentario por escrito na seguridade de que deixaría cousas importantes sen poñer e o resume quedaría coxo, non facendo honra á exposición. Só destacar dúas cousas a modo de curiosidade, non de importancia: a ligazón https://www.soundtoll.nl/ , onde se pode procurar por Rivadeo os barcos que de Riga atravesaron o estreito do Sund, controlado polo rei de Dinamarca e polo que había que pagar peaxe ó atravesalo, cargados cara a Ribadeo (e viceversa), e as testemuñas documentais onde aparecen xentes da contorna de Ribadeo declarando os seus bens e a súa fabricación de liño que complementaba as colleitas para subsistir (en ambos casos, hai fotos en baixo das diapositivas correspondentes). Como colofón, cando o algodón puido mecanizarsee competir favorablemente co liño, comezou a emigración en masa a América...