20250113

“Entre a memoria e o esquecemento”, por Farruco Graña

Entre a memoria e o esquecemento”, por Farruco Graña

13 Xaneiro, 2025

Este sábado 11 de xaneiro puidemos asistir á presentación do libro “Entre a memoria e o esquecemento. Unha visión do pasado español dende o exilio republicano en México”, de Guiomar Acevedo López (Edicións Laiovento). Da man da autora, e tamén de Carlos Méixome, investigador entre outros moitos eidos, de todo o relacionado coa memoria histórica; e tamén da man do ribadense Mario López Rico, que traduciu este ensaio ao galego, puidemos gozar dun excelente repaso sobre os acontecementos e vivencias vividos ao longo da segunda metade do século XX por aquelas persoas que tiveron que se exiliar, e tamén por aquelas que aquí ficaron exiliadas interiormente.

A historia componse dun feixe de cativos acontecementos que a enchen de contido. Con letras capitais, os libros de Historia reviven o pasado alumando o horizonte do futuro. Pero a luz pódese descompoñer en partículas miúdas que, grao a grao, van facendo morea, van gañando consistencia e convértense nun menhir referente para xeracións futuras. Esa foi a mensaxe que comezou lanzando Mario López Rico evocando o pensamento de Walter Benjamin.

O sábado 11 fixemos un pequeno exercicio de anámnese colectiva: evocamos as vivencias dos galeguistas que se exiliaron tras o golpe de estado contra o réxime republicano legalmente constituído; das xentes defensoras dos nosos sinais de identidade e da liberdade, que viron como o fascismo prolongaba unha guerra (cruel de por si) co fin de exterminar toda voz disidente e facer un país á súa medida. Mais no exilio tamén se seguiu a facer país e a loitar polas liberdades. Ben o destacou Carlos Méixome analizando a presenza do galeguismo no exilio en América.

Fixemos un exercicio de tránsito interxeracional comprobando como as primeiras xeracións agocharon por mor do medo as crueis vivencias experimentadas coa ditadura franquista; vendo como as segundas xeracións comezaron a intuír a faciana perversa do réxime ditatorial; constatando, en fin, como as terceiras xeracións demandaban coñecer que ocorrera cos seus avós e avoas que tanto temor infundía aínda nos seus pais e nais.

Da man das palabras de Mario López Rico (tradutor ao galego do ensaio “Esquecemento e memoria”, de Guiomar Acevedo López); escoitando a Carlos Méixome (investigador a fondo da represión franquista); e, sobre todo, da man de Guiomar Acevedo López, neta de exiliados republicanos, acertamos a comprender a necesidade de mantermos viva a memoria dese tempo de ilusión, dese momento de recuperación e dignificación da identidade colectiva galega e dos ideais democráticos de liberdade e xustiza social. Foi un reencontro entre ribadenses, mariñaos e xentes de ben que aman a democracia. Un reencontro que poderemos volver experimentar a través da lectura deste ensaio editado por Laiovento e que podemos demandar nas nosas librarías.

É o que ten a lectura, o mundo dos libros: ese tesouro infindo que nos abre a novas dimensións, que nos garante a recuperación do pasado e o deseño dun futuro mellor. Velaquí o empeño da Agrupación Cultural Francisco Lanza dedicando boa parte dos seus esforzos a promocionar o libro galego no xénero que sexa e na lingua que nos une é dá sentido á nosa existencia como pobo. Nesta ocasión, ollando “Entre o esquecemento e a memoria” (Edicións Laiovento), escoitando a Guiomar Acevedo López, a súa autora, na Biblioteca Municipal El Viejo Pancho, de Ribadeo experimentamos todas estas emocións, a sensación do rigor histórico combinado coa tenrura das vivencias persoais dos nosos avós e avoas para que llas poidamos transmitir ás nosas netas e netos. Que grande ocasión de comprobarmos que ler fainos máis libres!

Farruco Graña, presidente da Agrupación Cultural Francisco Lanza.

20250112

Defendendo as árbores e un Ribadeo mellor

     Este domingo a mediodía, a máis da xuntanza semanal pola paz no Cantón ás 12:30, a Plataforma de defensa das árbores de Ribadeo recolleu sinaturas na esquina de Casa Arango.

    Por alí se pasaron perto de 500 persoas en apoio da petición, a máis das sinaturas recollidas en internet (change.org), que no momento no que escribo isto, domingo á noite, son 262. Unha boa cantidade para un par de horas en Ribadeo.

    Deixo algunha foto que Suso Fernández tomou de ambos eventos.

    Recollida de sinaturas:



    Pola paz:




BEMPOSTA MOZA. Xosé Carlos Rodríguez Rañón

 

Captura de pantalla en OpensStreetMap da zona de Bemposta, Ourense

BEMPOSTA MOZA

Xosé Carlos Rodríguez Rañón

    Vén de se estrear hai unhas semanas unha docuserie de cinco episodios con entrevistas inéditas sobre “La ciudad de los muchachos”, guionizada polo lugués Pepe Coira e dirixida por Elías León Siminiani, documentalista e gañador dun premio Goya. Como a realidade sempre supera a ficción (irmá pequena de aquela), con certeza que do maxín de Coira non podería ter xurdido unha historia tan rocambolesca como esta.

    O proxecto educativo para rapaces problemáticos, sen recursos ou con situacións familiares difíciles, ubicado en Bemposta (moi perto de Ourense) desde 1956 foi idea dun crego dos que daquela denominaban progre ou “roxo”, o Padre Silva (Jesús Silva), quen se baseou nunha iniciativa hindú parecida nos Estados Unidos. O devandito proxecto consistía nunha comunidade autoxestionada democraticamente pola propia rapazada e mesmo con moeda, pasaporte e alfándega de seu, como se fose “A república independente da miña casa”, lema dunha coñecida multinacional do moble. Como actividade complementaria de integración, tamén creou “El circo de los muchachos” que actuou por todo o mundo e tivo a Picasso, Dalí ou Alain Delon entre o seu público.

    Unha serie de leas internas e externas, así como unha espiral autodestrutiva de acontecementos non completamente esclarexados provocaron o devalo desta especie de comuna cristiá que, trece anos despois do pasamento do seu fundador, aínda sobrevive agónica e testemuñalmente para un reducido número de antigos “muchachos” xa case agora anciáns xubilados. O achado casual de certo material fílmico da década de 1970 (que ficou abraiante e misteriosamente agochado até hoxe) é outra das novidades máis rechamantes e desacougantes deste traballo cinematográfico. Se cadra, trátase dunha milagre do propio Padre Silva xa finado. De aí a facéreno beato só hai un paso.

20250111

LA MUERTE DE FRANCO Y LA DESVERGÜENZA. Ángel Alda


LA MUERTE DE FRANCO Y LA DESVERGÜENZA


Que polémica más absurda sobre si se está celebrando la muerte de Franco o la emergencia de la democracia.

Parece como si algunos tuviesen la mala conciencia de celebrar la muerte. Los únicos que son famosos por celebrar la muerte son los legionarios de Queipo y de Franco. Los demás lo único que celebramos es qué por fin Franco desapareció de nuestro escenario "político" y con ello se abrieron las compuertas de una gran inundación democrática.

Pero las aguas del cambio ya estaban presentes en ese momento.
Parece como si tuviéramos que tener vergüenza por no haber sido capaces de cargarnos a Franco. Creo que los que dimos el callo contra la dictadura no tenemos que tener ninguna vergüenza por no haber llegado a conseguir la derrota del régimen. Hicimos lo que pudimos y algunos mucho más que eso: entregaron años de su vida y hasta la vida misma.

Los que deberían tener vergüenza serían en todo caso los que no movieron ni un dedo a favor de los cambios que prácticamente todo el mundo reconocía como necesarios. Luego muchos de esos neutrales o cobardes se ordenaron de caballeros y damas demócratas. Y hasta se convirtieron en socialistas y casi en rojos de toda la vida.

Por mi ninguna vergüenza en celebrar el cincuentenario de la muerte de Franco. Bien muerto está y hacen bien los que le lloran por lo que perdieron entonces. Hacen lo que les corresponde políticamente.

 Nosotros deberíamos llorar, si acaso, por la posibilidad de dejarles hacer.

Ángel Alda
Enero de 2025

20250109

Entre a memoria e o esquecemento. O libro, na biblioteca este sábado 11 de xaneiro

    Unha vez máis, a Biblioteca Pública Municipal Viejo Pancho acolle a presentación dun novo libro o sábado 11 de xaneiro ás 19:30, Entre a memoria e o esquecemento, de Guiomar Acevedo, da man da Agrupación Cultural Francisco Lanza. Aquí queda unha biografía da autora, a ligazón ó prólogo, para ir facendo boca, o cartel da convocatoria e unha captura de pantalla da web da editrial con información diversa relacionada co libro.

    Guiomar Acevedo López (Ciudad de México, 1984) é escritora e historiadora. Licenciada en historia pola Universidad Nacional Autónoma de México e Mestra polo Colegio de México. Especializouse en estudos de memoria histórica, procesos históricos de disrupción social e fenómenos de desprazamento forzado ao longo do século XX, nomeadamente do exilio republicano español. É autora do libro "Entre memoria y olvido: ochenta años del pasado contemporáneo español" (traducido ao galego por Mario López Rico e editado por Laiovento). Actualmente dedícase á docencia, a investigación e a difusión cultural.

    Guiomar Acevedo López ten orixes na Mariña lucense. O seu avó, Juan López Durá, membro do Partido Galeguista, era irmán do coñecido médico ribadense Mario López Durá, tamén vinculado ao Partido Galeguista.

    Ligazón ó prólogo, índice e portada: https://laiovento.gal/glr/i1353_1032.pdf



20250108

Recuncho da lectura: La vie devant soi

 


Recuncho da lectura: La vie devant soi

     La vie devant soi. Romain Gary / Émile Ajar. ISBN 9782070373628. Folio. Barcelona 2009. 274 px. (fr.)

    Diríase a vista da vida en toda a súa dureza por parte dun neno. Mais hai que precisar. A dureza ven representada por unha anciá xudía que pasou polos campos de exterminio e a prostitución para rematar manténdose co coidado ilegal de fillos de prostitutas. E o neno é un deles, ó tempo que un de nós, pasando pola vida en total desconcerto asíndose a algunha verdade que considera punto de agarre nun París multicultural onde mesmo a súa idade é incerta. O desenvolvemento é áxil e sen pretensións, o que favorece o conxunto.

    Coido que é digno para estar en calquera librería que se precie. De lectura recomendable.

 

NOTA INFORMATIVA DA PLATAFORMA EN DEFENSA E PROTECCION DAS ÁRBORES


NOTA INFORMATIVA DA PLATAFORMA EN DEFENSA E PROTECCION DAS ÁRBORES


         O próximo domingo, día 12 de xaneiro, ás 12 da mañá este colectivo colocará unha mesa informativa e para a recollida de sinaturas na esquina da Praza de España con Catro Calles. O escrito, que presentaremos no Concello de Ribadeo, é o que aquí se expón. Poden asinar tódalas persoas que o desexen.

        Sr. Alcalde de Ribadeo:

 

      As veciñas e veciños de Ribadeo abaixo asinantes, desexamos transmitirlle o noso rexeitamento polas recentes cortas de árbores, tanto no Colexio Público como en outros puntos do concello que consideramos inxustificadas e arbitrarias, e o noso temor de que se sigan producindo no sucesivo en outras zonas.

       Dende o noso punto de vista as árbores son absolutamente necesarias nos espazos urbanos para manter un ambiente saudable e de relación ca natureza, ademais das súas funcións amplamente coñecidas de depuración do aire degradado polo tráfico rodado e diversas actividades antrópicas, ademais de mitigar os efectos do cambio climático e outros condicionantes naturais.

       Pola outra banda, o impacto educativo da súa presencia, nunha sociedade atenazada polo uso especulativo do solo, non deixa de ser outro motivo de peso para loitar por un urbanismo compatible coa maior proximidade posible ca vida natural.

       Desexamos transmitirlle ás próximas xeracións un Ribadeo máis cordial e máis humano, onde a convivencia e a concordia nas rúas e nos lugares públicos se vexan favorecidas por espazos amplos e verdes nos que se sinta latexar a natureza en perfecta simbiose ca vida humana, e agardamos que se existe algún proxecto de derrubar máis árbores se tomen en consideración este tipo de argumentos e se propoña o obxctivo de repoñer as árbores cortadas cas variedades axeitadas a cada zona.

      Reciba un saúdo

 

PLATAFORMA EN DEFENSA E PROTECCION DAS ÁRBORES

 

Ribadeo, 7 de Xaneiro de 2025

 Nota:

A máis da mesa de recollida de sinaturas, está aberta unha petición en Change.org: https://www.change.org/p/paremos-a-corta-dos-%C3%A1rbores-de-ribadeo-e-a-s%C3%BAa-contorna


20250107

Adaptarse ou morrer

Imaxe collida de Jonathan R. Hendricks, Lic, CC BY NC SA 4.0

Adaptarse ou morrer

     Vivimos nun entorno, ó igual que calquera outro ser vivo. É para ese entorno que Darwin enunciou a súa lei da selección natural, que ven dicindo que sobreviven mellor os mellor adaptados, e que moitas veces soe reducirse (simplificando tamén conceptualmente) á 'adaptarse ou morrer'. Tradicionalmente, o entorno de referencia era un entorno natural. Coa chegada da sociedade, o ser humano foi cambiando o seu entorno natural e creando ó tempo outra capa de entorno, o entorno social, de tal xeito que hoxe por hoxe é este último o que determina a evolución, por moito que sexa o natural o que pon os límites últimos. É dicir, o medio natural é visible, pero deixou de ter unha importancia total nas nosas decisións, quedando supeditado ó medio social (que inclúe economía e política), que xa entendemos como 'o noso medio'

     Nos últimos tempos, ese entorno social está xerando e vendo como se xera o que sería unha nova capa de entorno, o entorno dixital algorítmico. É dicir, un novo medio que máis aló de actuar como un nivel social con algunha característica derivada das posibilidades da electrónica, actúa dun xeito asocial, pero influíndo nalgúns casos e mesmo determinando noutros, as decisións humanas. É dicir, a propia vida humana.

    Así, mentres que hai anos se falaba dunha influencia social á que había que adaptarse, pero que ó fin, tamén influíamos nós como pezas activas da sociedade (por moito que se poda dicir que as crecentes diferenzas sociais se traduciran nunha influenza individual minguante en xeral), está a medrar unha capa que podemos dicir se ten escapado totalmente da nosa propia influencia e que polo contrario tende a influír en nós e controlarnos cada vez máis.

    Aquelas vellas preguntas de quen somos, de onde vimos e onde imos, nas que está patente a influencia do entorno natural, foron recortándose e variando a posible resposta ó ir tomando unha separación social dese entorno primitivo, que aparece mediando no 'onde imos' cara ó futuro, e hoxe se asoma cada vez máis a unha resposta sinxela: imos onde nos levan, aínda que non sexamos conscientes de onde é iso, nin de quen nos leva, nin da limitación de opcións que ofrece o algoritmo que tenta influenciarnos e dirixirnos. Algoritmo é o mesmo o programa que te presenta opcións de compra despois de enviar un correo electrónico que o que aconsella ou desaconsella que se te conceda un crédito, ou a liberdade condicional, entre outros moitos outros en número e sofisticación cada vez maior, en crecemento paralelo á súa opacidade e posibilidade de incorporar nesgos que tenden a perpetuar e aumentar prexuízos sociais. As mellores características de adaptación xa non dependen só nin de xeito principal da natureza, e en referencia a iso, a bondade non significa o mesmo que significaba...