20150930

Do leite que se produce en Galicia: unha entrevista a José Ángel Salvatierra na revista Irimia

Onte, José Ángel Salvatierra, enxeñeiro técnico agrícola con ampla experiencia no agro galego e tamén coñecedor do sector en toda Europa, pasoume a revista Irimia co que coido é unha interesante entrevista que lle fixeron (fíxolla Daniel López). Velaieiquí:
"Os tractores na rúa foron portada, os prezos do leite caeron e as explotacións producindo á perda...
Isto dos tractores na rúa é cíclico en Galicia. E case sempre empezan na nosa Comunidade. Por una parte, porque aquí prodúcese aproximadamente o 45% do total estatal e hai máis de 9000 explotacións; por outra, cando veñen mal dadas, é a forma máis visible e máis fácil para mostrar o problema á opinión pública. Ata aquí todo ben, pero non é suficiente.
E pois...? Que marxe de intervención habería?
As Administracións non poden fixar un prezo mínimo para o leite. Isto sería contrario ás normas do libre mercado. Mesmo caeu niso a ministra española, dicindo que se o fixera Francia preguntarían a Bruxelas e que, se fose legal, tamén o farían aquí. A dúbida ofende na boca dunha ministra de agricultura. Xa non facía falta preguntar. O que fixo o ministro francés foi convocar ás partes, para que chegasen a ese acordo, e facer de animador, de árbitro e de testemuña, a través da comisión de seguimento, por se algunha das partes por separado rompe as regras escritas e asinadas. En Francia levan máis de vinte anos con contratos homologados en distintos sectores, non só no leite. Os prazos dos contratos son como mínimo dun ano, con cláusulas de corrección, segundo evolucione o mercado. Isto aquí nunca se fixo e estamos moi verdes.
Esa caída de prezos é resultado directo do final do sistema de cotas?
A situación á que se chegou nos prezos non é só polo final das cotas; xa ocorrera outras veces coas cotas en vigor, como nos anos 2007 e 2012, tamén con prezos por baixo dos custos de produción. Logo subiron de forma importante durante ano e medio e non se fixo nada, ata o 2012. Subida importante outros dous anos, e así chegamos ata agora. Desta vez si hai máis leite no mercado, tanto en España como en Europa. O corte de exportación a Rusia, polo bloqueo da UE, e o menor consumo de leite en pó de China, fixeron subir os excedentes.
Non se pode producir sen límite, como lles gusta facer os gandeiros galegos, que aumentaron moito a súa produción, xa desde antes de rematar as cotas, e máis aínda dende o dia 1 de abril. Aumentan as vacas por compra (máis carga gandeira), pero sen aumentar a terra; polo que se aumenta a compra de penso, máis alfalfa, mais, máis, comprando fóra da explotación, e se o prezo do leite baixa , volvemos ao círculo de perdas.
Aumentar a produción, non sempre leva a mellorar os beneficios. Bastantes veces diminuír o leite producido nunha granxa, trae melloras nas marxes netas. Ter un tanque grande e enchelo como sexa cada dous días, se os custos diso son altos, non vai levar directamente a ter una marxe neta mellor. Isto que parece fácil, a maioría dos produtores “intensivos” non o entenden.
Tes comentado reiteradamente que o sector lácteo galego é moi vulnerable. Por que? Que debilidades ten o “noso sistema”?
Aquí está a vulnerabilidade do sistema de produción de Galicia en xeral. É un sistema que se lle chama intensivo. De 3-3,5 unidades de gando maior –UGM- por Ha. Non porque todas as explotacións sexan pequenas en superficie. Hainas de máis de 40 e de 50 Has., pero deberían ter de 50-60 vacas, máis a reposición, e na realidade teñen de 100 a 150 vacas.
Por que?
Porque foi o que lles vendeu o “ sistema”, para ser grandes e competitivos...! Dicíanlles: “compra vacas, compra cota, amplía as cortes, cambia a sala de muxir, tractor máis grande e moderno, etc, etc”. Pero quen lle falaba de terra? Nalgunhas zonas escaseaba, pero xa non se pensaba nela. “Pon todo a millo”. Na maioría dos casos ese é o único cultivo. Comprar o que falte fóra: Penso, alfalfa, palla, raigrás secado, bagazo de cervexa, etc. O “sistema” véndelles todo isto. A semente do millo, os fertilizantes químicos , os fitosanitarios , o seme probado, as máquinas que eles non elixen, os “establos”, etc. “Pide un préstamo que o pagas fácil”...Pero quen lle facía un estudo de viabilidade? Se o prezo do leite se mantén a bo nivel ou sobe, todo vai funcionando. Pero se vai á baixa un período longo... E o que se vende baixa, pero o que se compra sobe ou mantense, e entramos no bucle.
Non sempre cambiar é mellorar...
Ollo. Non quero dicir con isto, que non se precise ir mellorando e actualizándose, pero con racionalidade e con números. Cousa que os gandeiros galegos nos lle gusta levar. Alguén ten unha corte para 40 vacas , e da noite para o día, decidir duplicar o número.
E pregúntaslle: “E a terra? Tamén a dobras?” “ Non, pero xa veremos se atopo algo”. Con esta alegría nas decisións coñezo cantidade de casos. E o problema é que non se aprende duns para outros e repítense erros. Salvo lixeiras excepcións, hai un sector de produtores con niveis moi baixos en formación. Non son quen de controlar os factores de produción e de manexo, nun sistema onde se move tanto diñeiro e de forma moi complexa, sen levar ningún tipo de contabilidade económica, nin programa técnico de manexo. Cando as marxes son amplas o sistema vai tirando. Pero cando se acurtan, o sistema rompe. E cando consultan aos “técnicos do sistema” que poden facer, que están perdendo cartos cada mes... Resposta: “hai que esperar que mellore o prezo do leite”.
Esas debilidades, quedan máis en evidencia se o comparamos co sistema francés ou bávaro?
Os produtores franceses e alemáns e, en xeral, os da UE, agás os portugueses do norte, que son aínda máis intensivos cós galegos ( será pola proximidade ou pola lingua), basean o seu sistema na base territorial, na terra. Sen terra non hai leite. Os franceses miman a terra. Non se pode traballar mollada, que se compacta. Evitan a erosión. Evitar, e se é posible, diminuír a utilización de herbicidas.
Isto lógrano con alternativa de cultivos. Por exemplo, o millo non volta á mesma parcela ata o quinto ano, que alternan con trigo, cebada, pradeira, colza, etc. Cultivos que consomen na granxa, para penso, e venden o sobrante, tendo ingresos, a maiores dos do leite. É un sistema de produción máis sostible, menos contaminante e moito menos dependente do mercado ou, ás veces, case nada das materias primas.
En Francia por exemplo, as terras no inverno, onde se cultivou millo, non poden quedar sen nada. Hai que sementar algo para evitar a erosión. Aínda que logo sexa para enterrar como abono verde.
Que poderiamos e deberiamos facer a partir do día seguinte de que os tractores volvan a casa?
Cando os tractores volvan para a terra, será preciso que os produtores senten a reflexionar. Coa cabeza descansada. Será preciso facelo tanto se conseguiron o que se propoñían, como se conseguiron tan só unha pequena parte, ou, poñámonos no peor dos casos, se o que se logrou os deixou defraudados.
Para os produtores galegos no ano 1987, o principal atranco que vían nun horizonte curto era o establecemento das cotas leiteiras, fixadas por Bruxelas, para frear os excedentes. Aquilo que ao principio se entendeu como un problema, logo se transformou nun elemento de estabilidade no mercado do leite. Non sen sacrificios para os gandeiros, pola necesidade de mercar cota. Outros non a mercaron, e conformáronse coas cantidades que lles regalaba a Administración, dos fondos que facía cos plans de abandono. No sistema de cotas a recollida estaba asegurada. Cousa que agora non o está.
Para moitos gandeiros galegos a data de 1 de abril do 2015, parecíalles una data liberadora, e que a partir de aí o camiño para vender leite sen o corsé do límite de producir, sería favorable para mellorar os ingresos e a rendibilidade da explotación, a base de producir máis litros. Por exemplo, os franceses sempre apostaron por un sistema de regulación do mercado. Agora mesmo teñen dous tipos de leite, tipo A, baseado na antiga cota, a un prezo acordado por contrato dun ano, e tipo B, a un prezo de leite en pó. Xa saben a que aterse se se pasan da cantidade A.
Despois das protestas hai que reflexionar e ver o camiño percorrido nos últimos 30 anos no sector do leite. Imos seguir así desestruturados, sen nexos?
Primeiro entre os produtores, constituíndo foros de debate periódicos e permanentes, a través de organizacións do tipo que sexa (asociados , sen asociar, cooperativas, técnicos , investigadores, etc), con mesas de traballo e, logo, asembleas, sobre os moitos problemas que ten o sector: falta de terra, sistema de produción, falta de incorporación de mozos/as, concentración ou permuta de fincas. Tamén transformación de produtos. Sabemos máis ou menos producir, pero non sabemos nin transformar nin, aínda menos, comercializar. Para iso hai que formarse e querer aprender, que é do que máis carece o sector, na miña modesta opinión. Non é só problema de prezo, que o é tamén. Pero hai outros.
Logo non hai que esquecer, as relacións coas industrias e as cooperativas de transformación, alí onde estean, como fan noutros países como Irlanda , Holanda ou Dinamarca. Non velas como inimigas, senón como posibles colaboradoras da cadea económica. Isto levará tempo. Pero creo que sería bo intentalo con unión, fe e perseverancia.
Anímoos a traballar nesta ou noutras liñas, de forma continuada, e non a volver cada un a súa casa, ...ata a próxima crise de prezos."

20150928

29 non, 18 si

Si, xa sei que hoxe o tema son as eleccións catalanas, pero con toda a súa influencia en Ribadeo, que a teñen, os números do título non representan votos nin porcentaxes referentes a elas.  Son algo máis 'de aquí'.
Resulta que onte collín un 'Ágape', a revista da parroquia, onde aparecían certos números referidos a todo Ribadeo, ás parroquias do concello, durante os meses de abril a xuño, o segundo trimestre do ano. Números que indican os servizos prestados. Os do título, 29 non, 18 si, representan algo así como os que xa non están entre nós e os que xa están entre nós: a grande maioría da xente segue a requerir os servizos da igrexa para rematar a súa morte e para dar a benvida á vida. E, se facemos unha extrapolación ó ano, resultarían 116 non, 72 si: cifras aproximadas ás de defunción e nacementos do ano pasado, que seguramente tamén o serán ás deste. Case un déficit de 50 ribadenses ó ano, sen contar os movementos migratorios, e equivalente á capacidade da nova residencia de anciáns. Ou se se quere, unha taxa de reposición de xente dun 60%. Por suposto non é a primeira vez que se di, nin que o digo: algo así como un suicidio como pobo. Que nos invaden, din algúns. Coido que tamén (máis apropiado) se pode pensar que están a ocupar o terreo que deixamos.

20150927

Da eclipse desta noite

Ía facer unha entrada sobre a eclipse desta noite, pero púxenme a editar a entrada da galipedia, e mellor que repetilo no blog, poño a ligazón á páxina da "Eclipse de Lúa de setembro de 2015" que seguro que mellorará co tempo.
Só uns datos:
Contactos
P1 00:11:47 UTC
U1 01:07:11 UTC
Máximo 02:47:07 UTC
U4 04:27:03 UTC
P4 05:22:27 UTC
... A ter en conta que para a hora legal actual, hai que sumar dúas horas ás horas que aparece en 'contactos'; naturalemente, a duración, diferenza horaria, non necesita desa suma.
P1: a Lúa entra na penumbra xerada pola Terra
P4: a Lúa sae da penumbra
U1: a Lúa entra na umbra (sombra) terrestre
U4: a Lúa sae da umbra
Duración (h:min:s)
Total 01:11:55
Parcial 03:19:52
Penumbra 05:10:41

Refuxiados? Non! Volkswagen!

As cousas, no seu sitio. Unha crise humanitaria (e polo tanto, tamén social e económica) a nivel continental (ou mesmo intercontinental, segundo como se conten os continentes) non pode facer fronte a unha fraude do fabricante de automóbiles maior (hoxe xa se fala de segundo, ou menos) de automóbiles do mundo. A fraude non é só máis actual, senón que afecta máis a unha economía central, e hai que darlle cabida nas novas e nas nosas cabezas. Os refuxiados poden esperar.
Xiro copernicano. E con causa: non son os refuxiados os importantes, senón a macroeconomía. Na realidade, os reuxiados nunca foron demasiado importantes: discutíase sobre se acollelos ou non, ou como acollelos, en función do impacto que ían a causar na sociedade de acollida, na nosa sociedade, nas nosas sociedades. Era o noso punto de vista, as molestias que nos podían causar, a avaliación de se é demasiado o disparar sobre eles se queren entrar ou non o é, enfrontada á molestia de ver as imaxes cos sus corpos destrozados pola guerra  (en casos coma este, que importan as orixes da guerra?) ou outras calamidades. Todo ven por iso dos prexuízos morais que temos aínda os humanos, ese aínda que tanto nos perxudica na nosa viaxe cara á cosificación e á deshumanificación nun entorno puramente financieiro (que non económico). Ó fin, o de Volkswagen non está sendo importante por ser engano ou por ser algo máis para cargarse de xeito consciente o planeta. Non, é importante porque "se perden" cartos. Adiviñas quen vai a ser máis perxudicado con esa 'perda'? Por certo, de canto foi a gratificación de despido do presi de Volkswagen? E coidado, que iso porque VW é unha empresa que non ten alma, non representativa. E porque os norteamericanos, como non producen case coches a gasoil, botáronse sobre unha pobre empresa 'europea'. Tiñan que copiar das institucións europeas, que sabían algo do tema dende hai anos...

20150926

Descubrindo algún libro de Ribadeo en internet: Sobre os castros de Ribadeo e Turismo y ordenación del territorio en el municipio de Ribadeo

Retomando a carga de documentos do vello 'publicado en Ribadeo' a internet, hoxe tocoulle a quenda a 'Sobre os castros de Ribadeo', de José Mª Rodríguez Díaz, editado polo Tesón e colgado en dúas partes: Sobre os castros de Ribadeo 1 e Sobre os castros de Ribadeo 2. Un libro que sempre está de actualidade: os castros seguen aí, aínda que se vaian pouco a pouco, ben destruíndo, ben investigando.

A súa relectura parcial e algo máis que está a tratar o Tesón levoume a mirar máis na rede, e atopei "Turismo y ordenación del territorio en el municipio de Ribadeo"
 

Un libriño que se pode ler parcialmente na rede, e que, sendo de hai 17 anos, ten algunhas curiosidades, a parte de gráficos ó estilo do que ilustra a portada, que non deixan de ser tamén curiosos, a máis de poder calibrar algunhas diferencias nestes 17 anos transcorridos dende a súa edición.

 Obras de José Mª Rodríguez

 

20150924

Tecnoloxía e vida en Ribadeo

Hoxe debe haber pleno en Ribadeo: os xornais anunciaron antonte varios asuntos a tratar. Sei de boa man que se deu orde de dar publicidade ó pleno en internet. Mais, a esta hora, na páxina do concello, non a atopo. Será falta miña...
A cuestión técnica está deixando ó mundo -non só a Ribadeo- descolocado en multitude de ocasións. Este verán un xornal deu como nova a parada dun coche en plena Rosalía de Castro, provocando un atasco. Durou pouco, pero iste paro 'fulminante' na calzada dunha vía céntrica non chamou a atención polo atasco, que non foi longo, senón por outra razón: a 'avaría' do coche foi solucionada a distancia, dende calquera sabe onde, pois non era un fallo mecánico, senón informático. É de supoñer que para o 'conductor' do vehículo resultaría unha toma de conciencia de que é o vehículo o que o ten a el de refén e o leva e o trae mentres non decida -o coche ou alén das portas, a unha distancia remota, calquera ó mando do coche cal dron de ataque- parar, deixar sen freos ou acelerar sen límite nunha curva.
Lembrei o tema polo 'asunto Volkswagen': a maior empresa de automóbiles facendo trampa á entidade de verificación do país máis poderoso do mundo. Véxome como cidadán dun país que certamente non é controlado polos seus cidadáns na medida que debera, enfrontado a uns medios non xa de control de comportamento, senón de orientación de decisión dos que non chegamos a saber deles, e...
... e mentras nos controlan, hai descontrol: son as 7:54 da mañá, moita xente durmindo (suponse), e o camión do vidro baleirando os dous contedores e producindo uns decibelios considerables, como tantas outras veces a unha hora aproximada.
Anoitecendo dende preto do forte S. Damián, a semana pasada.

20150923

300 m2 para un Ribadeo diferente

Ó saír da biblioteca Viejo Pancho e subir cara o centro do pobo vese unha pintura na beira dunha casa, sobresaíndo por riba do tellado de outra, que chama a atención e xa foi tratada algunha vez no blog.
Esta pequena mostra de arte leva aí máis de cinco anos.
Agora, nunha liña parella, pero máis ó grande, o concello tomou a decisión de pintar con grafitis máis paredes da vila, para o que tivo que facer unha reconvocatoria. O primeiro, a instalar no comezo da Avda. Rosalía de Castro.
A parede a grafitear é a que se ve xa tuneada embaixo. A outra parede leibre que se ve na imaxe obtida do google maps para ter unha idea de que ve quen chega a Ribadeo, xa non está así, cambiou o seu aspecto ó ser abertos ocos para fiestras e porta para o local de hostalería situado nos seus baixos.
Di a nota do concello que ten que pasar aínda por patrimonio para dar o visto bó, mais é de supoñer que despois de darllo á transformación da outra parede, neste caso, unha pintura, non haberá problema. Así pois, 300 m2 de parede (non 300 m, como di a nota do concello) cambiarán de aspecto o centro do pobo. E parece que só é o comezo. Poderá ter este grafiti o mesmo carácter que o da saída da biblioteca? Posiblemente, non, pero non é iso tampouco o que se procura.

20150922

De campos (artificiais) e sirios (naturais)

Diversidade. A diversidade fai o mundo máis rico, evidente.Tamén é evidente que a diversidade nas ideas leva producido, xunto con esa riqueza, unha morea de desastres ó non poñerse de acordo por ideas diferentes.
En Ribadeo, hoxe mesmo, pódese falar de sirios, a conta da proposta do concello, que se ten idea de que comezou co ofrecemento do polideportivo para pasar a requerimento de familias de acollida e con pouca resposta despois de facer notar que non había un plan detrás, á do campo de fútbol con herba artificial (por certo, xa sería o segundo, despois do do colexio público 'CEIP' Gregorio Sanz, algo que non se menciona), proposta polo grupo político do PP e só valorada, negativamente por cuestión de prioridades, por Cidadáns.
É evidente que cada quen ten unhas prioridades diferentes debido a gustos, crencias, estimación de oportunidade, etc. Parece lóxico que nun lugar como o a casa do Concello se actuase como un crisol, contando coa xente do concello. E situacións como as anteriores, sirios por unha beira e herba artificial por outra -á marxe do que eu poda pensar sobre cada caso-, manifestan que de crisol nada, pois ó máis que se chega moitas veces (hai honrosas excepcións, sexa por presión do pobo -caso residencia de anciáns-, concienciación ou por outras causas) é á toma de postura dende a propia visión. Coido que a postura pública de Marta Sáiz, lembrando o tema das prioridades, pode ser un primeiro paso en moitas discusións, pero non pode quedar aí, pois senón sería de novo só iso: discusións, non razonamento, nin aporte de ideas, nin entrada da xente no concello. Será que o desexo de inmediatez da resposta ás situacións, sexan ou non urxentes, se suma á incomodidade de lidiar con moitas posibilidades diferentes que da a pluralidade atendida. E iso fai que en troques de potenciar a participación máis ben se obvie a traverso da delegación nun voto cada catro anos, chámese o grupo correspondente asembleas abertas, popular, cidadán ou social.
Zona deportiva de Ribadeo: Campo de fútbol de herba artificial no Gregorio Sanz, parte superior esquerda. Á súa dereita, pavillón polideportivo novo. Case na punta dereita, pavillón polideportivo seminovo. Na parte inferior esquerda, campo de fútbol Pepe Barrera e piscina municipal de xestión privada. Sobre a grada do campo de fútbol, o pavillón polideportivo do Porta da Auga. Baixo o campo de fútbol de herba artificial, a pista cuberta do Gregorio Sanz.

20150917

Unha lección de historia? Un manexo: "Hable bien"

Despois de ver que os xornais o ignoraban...


Como é costume, o segundo exame das PAU foi o de Historia de España. O que non é tan habitual é que entre os documentos a xulgar se aporte unha reprodución dun panfleto repartido na Coruña no 1947 instando ó uso do castelán:
"
HABLE BIEN
Sea patriota - No sea bárbaro
Es de cumplido caballero que Vd. hable nuestro idioma oficial o sea el castellano. Es ser patriota.
VIVA ESPAÑA Y LA DISCIPLINA DE NUESTRO IDIOMA CERVANTINO
¡¡ARRIBA ESPAÑA!!
"
Así, sen coma onde debera e con diferente tipografía.

O documento ía na folla de exame en conxunto con outros que podemos comentar outro día, por xunto ou por separado. Pero con este chega para unha ampla análise. Para comezala, o de 'fala ben' tentaría descualificar un xeito de falar, pero non no sentido tantas veces aceptado de evitar expresións bruscas ou que podan resultar ferintes ó ouvido, senón que asimila ditas expresións ó galego...
A segunda liña enfronta patriota e bárbaro, primando o patriota -'español' nun sentido moi concreto, claro- con todas as virtudes (mesmo o primeiro lugar na liña) o barbarismo sendo asimilado a todo aquelo que non representa patriotismo no sentido antes dito, nun conxunto de dación e despoxo notable con poucas verbas.
O parágrafo máis longo faise eco doutra cita que aparece no exame e que chama en teoría á unidade, pero en realidade ó monolitismo  definido polo poder (a unidade en torno ó sinalado)
A liña seguinte... ben, por se non fora abondo a exaltación lingüística, aproveita para mentar a disciplina. Por suposto, disciplina arredor da pauta sinalada polo poder.
Por último, o de 'arriba España' necesita dobre admiración, rematando o crescendo da nota e sinalando o destino común, obxectivo e xustificación interpretada non só da nota.
Así, pois, non tanto unha lección de historia como unha parte da historia dun manexo... político-lingüístico?
Unha nota:o conxunto de documentos do exame versaba sobre a unidade/diversidade de España.

20150916

OUTRA ESCOLLERA NA RIA DE RIBADEO, artigo de E. Lombardero


A Consellería de Fomento de Asturias proxecta unha nova escollera na ría para “protexer” ao porto deportivo de As Figueiras, según o “Plan Territorial Especial para la Estrategia Integrada de Gestión Portuaria Litoral del Principado de Asturias”, exposto ao público nas últimas semanas. O proxecto contempla obras en numerosos portos. No caso que nos afecta prevé un gasto de catro millons de euros para un “dique vertical” que viría a sustituir ao pantalán flotante.
O día 22 de agosto, dentro do prazo, presentamos unha alegación da que a 16 de setembro non recibimos acuse de recibo.
Basicamente a nosa alegación prantexa o presumible impacto sobre correntes e sedimentación, por unha banda no conxunto da ría e particularmente nunha zona especialmente sensible como é a canle de As Figueiras, xa moi afectada pola obras executadas nos últimos 25 anos. Suliñamos que nunha zona próxima ao ponto onde se pretende construir este “dique vertical” a canle secundaria de As Figueiras queda totalmente en seco en mareas de mediano coeficiente, cousa que non sucedía hai 15 anos nen sequera nas mareas mais vivas. Ou sexa, o deterioro da canle en tan pouco tempo debera ser motivo de alarma para calquera cun mínimo de siso. Ainda mais a canle das Figueiras e vital para o Astaleiro de Gondán, hoxendía a industria mais importante da contornada, tanto polos postos de traballo directos e indirectos como por tecnoloxía, cualificación do persoal, etc. Pola outra banda suliñamos que os eventuais beneficios do proxecto son abondo discutibeis, habida conta de que xa é unha zona resgardada dos temporais do noroeste.
O proxecto técnico da obra ainda non se coñece nen hai prazos de execución pero algúns aspectos son preocupantes.
O primeiro e principal que ni tan sequera se prantexa o debate entre posibeis vantaxes vs perxuicios. Como tódalas obras que se viñeron facendo ao longo dos últimos 25 anos, os responsabeis do proxecto limítanse a dalo por bo en nome de intereses particulares e supostos beneficios para o turismo apelando agora á captación de clientela foránea. Esquécense os Estudos de Impacto Ambental e Dinámica Litoral, normas de protección, estado actual da ría, impactos acumulados de obras anteriores, incumplimento sistemático da normativa vixente polas diversas administracións implicadas (Xuntas de Galicia e Asturias, Ministerio de Fomento) pero na literatura “técnica” que soporta este “Plan Especial” abondan as referencias ao cambio climático, agora convertido no novo paradigma para xustificar estas tropelías. Mesmo o impacto paisaxístico queda fora da axenda.
Pola nosa banda agradecer a información a Coordinadora Ecoloxista d´Asturies que nos pasou a información e lamentar que o concello de Ribadeo siga dándolle as costas a protección da ría como no caso de Illa Pancha. Polo que atinxe ao concello de Castropol xa leva varios anos detrás desta barrabasada e mesmo dun novo porto deportivo en Berbesa.
Evaristo Lombardero Rico

Aportación á solución do conflito do leite

Un conflito en vías de solución, din. Un conflito no que o sector produtor segue como parte débil, só mantida polo apoio social que presiona.
Unha volta destrozado o pouco tecido asociativo de produción, e mesmo sen capitais galegos no sector de transformación (se iso poidera ser un atenuante), a solución aparenta ser fráxil, un parche para que a caída sexa menos traumática para a sociedade. Punto.
E, nestas, Le Monde Diplomatique en Español titula un artigo "Razia china por la leche", cun encabezado "de la Bretaña a Nueva Zelanda", na que, claro, non aparece Galicia, pero si unha axuda á solución: e se se abrira mercado no chamado 'xigante asiático'?
Claro tamén que, se a entrada no mercado chino está liderada polas empresas ás que se enfrontan os gandeiros, teriamos pan para hoxe, fame para mañá, porque o control sería sempre da mesma beira. E peor aínda, porque se a cousa fora mellor e aumentara o número de vacas por explotación, os gandeiros estarían máis vendidos aínda no futuro...
Ben, pode ser unha solución, pero sempre que se vexa acompañada dunha reforma do sector na que os gandeiros ganen poder. Vese o tema?

20150911

Avantaxes da pluralidade: Hospital da Costa

Bravo polo multipartidismo! O anuncio de que se vai comezar coas xestións da ampliación do hospital da Costa supón un éxito pre-electoral da ameaza ó absolutismo da maioría parlamentaria popular.
Maioría parlamentaria actual que non é maioría absoluta de persoas, pero non por iso deixa de ser maioría de votos. Esa maioría representativa vese ameazada, e hai unha reacción, non vaia ser que materialice a ameaza.
Pódese dicir que xa estaba previsto en marzo, "o 18 de marzo", antes das eleccións municipais, pero mira ti por onde se esperou ata xa preto das eleccións xerais para dar o paso adiante. Outras veces fora feito o anuncio con diversas cantiades e aí quedou, en anuncio só, algunha das veces, e outras, en remedos totalmente insuficientes para dicir que se fixera unha inversión. Parece que agora hai mesmo hai cartos, isos que se dixo moitas outrtas veces que non había, ou que non estaban presupostados e que había que esperar a que estiveran (non lembro que esta vez o estiveran tampouco, pero ó mellor me esquecín do anuncio). E parece que nun alarde de dar confianza, mesmo se van ter que empregar para levar adiante obras.
Vista do Hospital da Costa no Sigpac
Mágoa que outras cousas sexan máis difíciles e non só cousa de meter algúns cartos puntualmente e non regularmente ou outras solucións... Neste caso, cousiñas como a plantilla de persoal e a dependencia, pero o caso do leite, ou o dos refuxiados, son máis doutro tipo.

20150909

Economía ou asalto

Esta tempada estamos vivindo na Mariña situacións que, por repetidas, non deixan de ser cada vez máis desastrosas e manifestación dunha tendencia que vai moito máis aló da nosa xeografía local. Poderían darse máis exemplos, pero hai dous que sobresaen, e non timidamente, sobre os demáis.
Un é o de Alcoa. Un ano máis, celebrouse a subasta enerxética que tivo (e ten) en vilo á planta. Calquera atento minimamente ás novas puido enterarse de que houbo unha rebaixa do 10%. Bravo! Non é abondo. Saíu peor parada que o ano pasado, en verbas de representantes empresariais. En que, como? Non hai información. Menor cantidade enerxética, vale. Custe? Non hai información. Non se sabe se vai haber continuidade, os traballadores, despois de presionar presionados pola empresa, seguen presionados pola empresa sen ter nin a oportunidade de presionar xa a ninguén. Ou si? Inmersos na sociedade, é a propia sociedade no seu conxunto a que actúa de refén, incluíndo as estruturas das que está dotada. E si, é certo que o sistema de cotas non parece a mellor posibilidade, e menos a unha empresa que necesita moita, moita enerxía, pero case seguro que o precio é abondo inferior ó que pagamos pola electricidade nas nosas casas, mesmo sen cota de conexión, a trampa que incrementa o prezo da electricidade ao través de aplicar as leis de consumo ó dereito de subministro. Repito, é o mesmo, e así a empresa conseguirá máis rebaixa nos soldos, se decide seguir pagándoos aquí. Por certo, non hai que esquecerse que comezou como unha empresa pública, privatizada, que eu saiba, sen deixar de ganar cartos nunca.
Vaca rubia galega pastando.
Outro, o da leite. O prezo de saída volve ser insostible. Menor que no resto da península ou que en boa parte do resto de Europa. Din que as grandes cadeas distribuidoras apretan ás fábricas, e estas, ós gandeiros, indefensos cunha cabana animal que coidar e á que están atados. Mais non se ve que noutros lugares a cadea de distribución sexa moi diferente, mentres que os resultados para os gandeiros si o son. Mellor non lembrar o tema da cota láctea, as ocultacións de produción (para obtela e despois de obtela) e da correspondente supertaxa, e cinguirse ó presente. E o presente é que as fábricas que quedan en Galicia non son galegas. As cooperativas desapareceron na práctica (pola zona hai unha, que segue a pagar prezos superiores ós de recollida das fábricas, e recollendo), e con elas, o poder dos gandeiros para negociar asociados. Hai poucos días, o alcalde de Ribadeo emitiu unha nota de prensa/alegato para que as cadeas de distribución non vendan con prezos demasiado baixos, tentando tocar o corazonciño das empresas. Non me parece mala idea acompañada doutras medidas, pero as empresas non teñen corazón, e soa, non creo que vaia a ningures. Por iso tamén a prensa se fixo eco de non consumir leite por baixo dun determinado prezo e iso si que creo que significa aumentar ganancias na intermediación para tentar que chegue algo ó gandeiro, abondo máis improbable. Mentres, a regulación de prezos, din, está poibida pola UE, que como Bruxelas queda lonxe é o chivo expiatorio cando xa pasou a elección correspondente. A problemática non se queda nos custes de alimentación do gando. Ten tamén algo que ver o endebedamento para a modernización das explotacións, por exemplo. Mentres, os gandeiros ven como se apoian outros proxectos veciños, e así, José Ángel Fernández, Gelo, gandeiro cunha das maiores explotacións da zona, apostilla que, estando na Devesa, quizais deba cerrar a súa explotación, reconverter a nave e aproveitar os cartos que se derraman sobre as catedrais, tanto de turistas como de apoio institucional.
En calquera caso, se nos centramos en solucións inmediatas, non hai, só parches, e as solucións a medio-longo prazo pasan por unha participación e implicación social a todos os niveis que precisamente se trata de liquidar.

20150908

Milagre! (un ano máis)

Nalgúns lugares danse milagres anuais. Algúns son do tipo de choros de imaxes de santos ou de licuación de sangue a día fixo. Noutros, como en Ribadeo, son máis humanos. En Ribadeo trátase da conversión periódica de alcaldes en fieis cristiáns representando unha comunidade de fieis cristiáns dun estado confesional en determinados actos relixiosos.
O certo é que aínda teño visto o tema tratado a modo de comentario, non teño ollado nada escrito para estudar o triple milagre. E é que polo menos trátase dun triple milagre, repetido ano tras ano.
En primeiro lugar (poderiamos comezar en orde inversa), un estado aconfesional constitucionalmente vólvese confesional institucionalmente, e polo tanto, desenvolve unha ligazón que implica representación nun acto relixioso.
En segundo lugar, un pobo de gran maioría de bautizados pero pequena minoría de practicantes pasa a ter unha representación practicante e mesmo mirala pasar en cabeza do pobo cristián.
En terceiro lugar, xente non practicante, agnóstica ou atea pasa a practicar unha relixión e dar exemplo de práctica.

Claro que o feito de ser 'como o Guadiana' aumentaría un novo milagre ó menos, o de facer a conversión inversa ó remate da procesión.
Un fenómeno a estudar, do que non cabe comentar nada sobre se ese fenómeno periódico fai mellores persoas, representantes ou institucións.
Mentres, bo día da patroa, que moito poder debe ter para efectuar tales milagres.

20150907

Queres consultalo? PXOM de Ribadeo

Nunha visita á web do concello fíxome que xa está dispoñible de novo (non sei o tempo que leva así) o Plan Xeral de Ordenación Municipal. Pódese acceder dende a web do concello ou ir dende aquí mesmo, premendo na ligazón.

Aínda que só sexa para telo a man, para facer algunha consulta curiosa ou para coñecer un pouco de como se pretende Ribadeo no futuro, a traverso da ligazón. E coido que hai algo de interese, pois non é a primeira persoa que me pregunta se sei onde se pode ter información sobre o plan.
Bo proveito!

20150906

Non é festa

Teño localizado os restos dun devolto nouturno sen limpar de hai cousa dun mes. O concello foi avisado, pero aló segue. Restos de 'festa', si. Indesexables. Permitidos. Sen paliar.
Véxoos case tódolos días. Hoxe tráioos a colación despois de ter dado unha volta por Ribadeo, con algunha cousa que non deixa de ser sorprendente por máis que repetida.
Un vídeo do parque de amadora Suárez Couto, na r/Pintor Fierros, tomado esta mesma mañá:
Pero... en Ribadeo non estaba controlado o botellón? Calquera que viva en certas zonas sabe que nin o botelón, nin os vaos fóra dos locais, nin os berros cos locais abertos ou pechados (ou sen sabelo, que o horario de apertura debe ser segredo de estado e por eso o concello non responde a peticións de información)
Do ruído moito máis se podería dicir, pero sen ferir sensibilidades nin de feirantes nin de hostaleiros, cabe preguntarse por exemplo cantos músicos ambulantes (permitidos, non sei se autorizados) non usan altofalantes. Claro que, despois de que un concello veciño enviara o venres abondo tempo, e mesmo pasando por diante do concello, un coche co seu logotipo e con altofalantes a anunciar unha feira... (para quen non esteña informado, segundo a normativa municipal só poderán ser usados altofalantes en caso de necesidade)

20150905

AMENCE UNHA NOVA SENSIBILIDADE POLÍTICA? Artigo de J.Mª Rodríguez Díaz



Que unha luz de esperanza se converta en novidade nestes difíciles tempos nos que a sociedade parece que camiña para atrás como cangrexo, e a cultura, a ética e a moralidade pública brillan pola súa ausencia, é unha noticia digna dos mellores titulares.
E iso é o que se percibiu nas palabras pronunciadas pola Presidenta da Deputación Provincial, con motivo da súa visita ás obras da construción da nova residencia en Ribadeo en días pasados. Un asomo de esperanza de cambio nas actitudes ata agora mantidas polos políticos dos distintos partidos, albíscase no horizonte. Unha sutil sensación de que algo se está a mover nesta nova xeración de políticos saídos das urnas nas últimas eleccións locais.
En contra do que se espera das palabras dun político ó uso pronunciadas pola Presidenta, co gallo da súa visita a Ribadeo, e nas que o dardo da competición política acostumaba a dispararse en acusacións e reproches contra o opoñentes políticos, as palabras pronunciadas por Elena Candia nesa visita resoaron como un elemento balsámico de concordia e colaboración con todos os actores políticos alí presentes. Ofertas de colaboración, breves e claras, dirixidas á consecución do benestar cidadán e á solución dos problemas da xente, independentemente da cor política dos responsables implicados e por riba dos intereses partidistas. "O cambio de goberno na Deputación non implicará a rotura coas actuacións que repercuten no benestar dás persoas que mais o necesitan", foron as súas palabras. Só nos resta esperar agora que "do dito ó feito non haxa un gran treito", como con frecuencia está a pasar cos seus afíns políticos do goberno da Xunta. O tempo diránolo.
O alcalde de Ribadeo, pola súa banda, fixo gala do seu bo talante e educación política nas súas palabras de benvida á Presidenta. Sen agochar, por iso, as esixencias da axuda prometida pola Conselleira de Benestar a construción da nova residencia, e que tanto se fai demorar.
Pero non menos sorprendente e satisfactoria foi, tamén, a actitude e comentarios dos compoñentes dos restantes partidos políticos, presentes nese acto. Aínda que as súas palabras non resoaron ante os micrófonos, as súas actitudes e comentarios privados na reunión informal e distendida mantida despois entre todos, foi moi positiva. Louvanzas alentadoras dunha nova actitude sobre a primacía do servizo ós cidadán por riba do servilismo fronte ó partido. Recoñecemento do exemplar camiño seguido a partir da iniciativa popular pra acadar a construción da nova residencia, así como a participación e colaboración de tódolos políticos locais de entón na consecución deste obxectivo.
Un bo e prometedor augurio desta nova xeración de xoves actores da política local que, de seguir nesta actitude e por este camiño, nos pode deparar agradábeis sorpresas ás que non estabamos afeitos. Ata agora, o que adoitaba primar na actividade da política local era, salvo raras excepcións, unha encarnizada loita entre políticos elexidos polo pobo para o seu servizo, pro que se adicaban a servir os intereses dos seus partidos. Nas súas estratexias por conseguir o poder o pobo non era outra cousa máis que un instrumento a utilizar para os fins do seu partido e o seu propio beneficio persoal. Estamos ante unha nova sensibilidade política? Ou trátase,acaso,dunha utopía máis que nos levará a un amargo espertar?
Polo que toca á marcha das obras de construción da nova residencia, dicir, finalmente, pra satisfacción de todos, que marchan ó ritmo esperado e acordado.
José María Rodríguez Díaz, Vida socio-política en Ribadeo

20150904

Carta da Diócese á A. de veciños de Santalla de Vilaosende

Só a modo de constancia deixo aquí a copia da carta que o bispado de Mondoñedo-Ferrol enviou dentro da polémica relacionada con Emilio Silvaje:

Nenos na escuma: festa!

Comezaron as celebracións. Despois do vintecinco anos de vivencias ribadenses glosados no pregón, a diversión. Os cativiños son quenes máis se mergullan nas actividades, como a que onte permitiu que as burbullas da escuma os envolveran, á beira do parque e do cantón.
Son 'os nosos nenos', os nenos da nosa sociedade os que se están a divertir. Coincidente no tempo, estábase a difundir unha fotografía cun neniño vestido, tirado noutra escuma ben diferente, nunha praia allea a si, nunha praia tamén 'nosa', inmóbil, inane, morto.
Establecer unha contraposición é doado, e comezar a falar das diferenzas, tamén. Menos o é a procura das causas, e moito menos, das solucións. De sempre, as circunstancias do nacemento marcaron unha parte fundamental dos seres vivos. No caso dos humanos, chegamos xa hai tempo á posibilidade dun certo control dalgunhas desas circunstancias. Chegamos á posibilidade de mellora da vida por unha acción social. Mais esas posibilidades desa acción diferéncianse moito duns lugares a outros. Unha diferencia que pode chegar a implicar a visión da diversión ou da morte.
A problemática que da lugar a esa diferencia é complexa, e as consecuencias remiten a un futuro aínda máis complexo, pero hai tempo que se sabe que entre previr e curar, ven a conto previr, por moito que en situacións non quede outra que tentar curar, porque non todo se pode nin se sabe previr, aínda que se queira. Pero si sabemos que as crises teñen unha orixe, saibamos ou non manexala, ou sobre todo, queramos poñer os medios para facelo ou non.
En Galicia, en España, en Europa, con máis ou menos intensidade, temos unha crise económica (a maioría sófrea), pero dende hai tempo, unha crise social superponse con ela (que non é só consecuencia da económica), a máis da crise dos valores humanos (atención, non confundir os valores impulsados por unha visión economicista cos 'valores da civilización occidental') e da incrementativa crise medioambiental, do cambio climático á contaminación mariña. A máis, temos o que se chama 'crise demográfica', farto coñecida en Galicia, terra por baixo da taxa de reposición hai unha xeración longa, que se suma á 'crise migratoria' que se foi incrementando a medida que a ambición de parte do mundo contribuiu a desestabilizar as sociedades noutros lugares. Neste conxunto crítico, a 'invasión' 'musulmana' está sendo usada: sen importar se son ou non musulmáns, se foron 'os nosos' os que produciron as circunstancias que os botarón ó camiño, se non poden facer outra cousa para sobrevivir, virían quitarnos o noso, aproveitarse de nós, quitarnos a cultura, a relixión... é dicir, algo parello ó que sucedeu no seu momento coa colonización, por parte de 'Europa', dos outros continentes, por moito que daquela se fixera pola forza e agora a forza siga a estar desta beira (evidentemente, non toda, o mesmo que no momento da colonización) e a necesidade, da outra (evidentemente, tampouco toda, o mesmo que no momento da colonización).
En fin, podemos rasgarnos as vestiduras ou denunciar que a foto do pícaro do sur na praia do norte é unha manipulación sentimental. A oportunidade de seguir a facer fotos na escuma prefabricada ou na escuma da praia seguirá incrementándose mentras cada un de nós non sexamos conscientes dos pequenos actos individuais tanto como dos grandes actos sociais que se poden facer. Incluída a rebelión contra nós mesmos, sociedade e individuo.

20150901

Xordeira

Creo que as institucións -a grandes rasgos- son entidades que serven para administrar a sociedade. Como calquera outra cousa, para funcionar necesitan interacción: recibir información, procesala, actuar...
En España, caso coñecido por estar nela, as institucións preséntanse moitas veces como autistas, pero diría que máis aínda como xordas: teñen dificultades co tratamento da realidade, pero máis veces aínda pechan os ollos e tapan as orellas para soñar cunha realidade, en relación á que actúan.
Ben, certo, en xeral, as institucións non teñen directamente ollos e orellas, e mesmo pode resultar que os ollos e as orellas dos representantes institucionais esteñan ben abertos e atentos, sen invalidar o dito antes. Algo así coido que pasa en Ribadeo, no noso concello: do alcalde embaixo, se logras falar de xeito individual con alguén, en xeral notarás amabilidade, adicación de tempo, receptividade de información... Quedaron polo camiño varias constricións: falar, individual, información... Porque en canto se pase ó escrito colectivo, ou dirixido á institución, xa non sabes se se recibiu ou non, intúes que a información chegou, que o mecanismo de transmisión 'cara enriba' funciona, pero non tes a seguridade, porque o retorno é nulo. Fai a proba se non o comprobaches, e verás da xordeira da administración, non só para cousas de ruído, senón para cousas de papeleo.
Exemplos desa xordeira, no pasado e na actualidade, pódense dar en cantidades medible ó peso do papel que serve de testemuña. A miña experiencia, e outras que recollo, apunta a que só unha mínima parte dos escritos que se reciben no concello son contestados, incluíndo neles os solicitados por orde xudicial.
Din que para mostra abonda un botón, vaian varios destes últimos tempos, remitidos pola AVV O Tesón, escritos que non esgotan nin moito menos, os exemplos que se poderían dar deste período:
"(...)
Expón
Que a AVV O Tesón ten ingresado no concello diversos escritos solicitando información diversa,
Que, a día de hoxe, o concello hai moito tempo que non ten contestado ningún escrito da asociación,
Que temos noticia de que a persoas individuais lles ocorre o mesmo,
Polo que solicitamos que o Concello responda xa ás nosas solicitudes, conforme coa transparencia debida."
(agosto de 2014)
"(...)
Expón
Que ven sucedendo con demasiada frecuencia que a auga para beber cheire, o que leva á inquedanza ós nosos asociados e veciños en xeral.
Que dende hai longo tempo hai novas que achacan a contaminación da auga a efluvios do CAVI da Coop. Irmandiños, centro que se ben está situado en Barreiros depende dunha sociedade domiciliada en Ribadeo,
Que se teñen novas confusas sobre actuación dunhas ou outras forzas policiais ou inspectoras en relación á investigación da causa de contaminación,
Que aínda esta mesma semana xurdiu a alarma con dous bandos sucesivos da alcaldía alertando contra beber auga en determinadas zonas e logo, sen dar tempo nin que as tuberías se baleirasen, derogando a alerta,
Que parece evitarse toda mención a responsables concretos, aínda sabendo onde se produce o verquido,
Que o anterior motivou que dito tema fora tratado na directiva da asociación, mantida hoxe mesmo, que decidiu realizar este escrito que aoga se presenta,
Polo que solicitamos
A comunicación das medidas tomadas polo concello para un control independente da calidade da auga, e
Coñecer as iniciativas que ten tomado o concello para actuar contra a contaminación e os responsables da mesma,
ó tempo ó que instamos a unha actuación decidida do concello que nos representa."
(febreiro de 2015)

"(...)
"
Como tratar a xordeira? Pois non sei moi ben, pero estou seguro de que calquera método terá unha característica: implicará a actividade da xente.