RELOJ, NO MARQUES LAS HORAS. José Mª Rodríguez Díaz (2010)

    Os vericuetos da vida municipal non se lle escaparon a José María. Esta é unha mostra máis...

Viernes, 05 de noviembre de 2010

RELOJ, NO MARQUES LAS HORAS

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 11:26

Temerosos algunos gestores locales del incierto futuro de su permanencia en los cargos políticos de nuestro concejo y para asegurarse su continuidad en el puesto, no encontraron mejor solución que intentar parar el transcurso inevitable del tiempo que irremisiblemente los acerca a las elecciones para someterlos al juicio de los votantes. ¿Cómo? Tarea imposible para el ser humano, que para eludir el paso del tiempo sólo le queda el recurso a la estrategia del avestruz que consiste en ocultar la cabeza bajo el ala ante el peligro. Y lo mismo que el avestruz, aquí el truco consiste en evitar que el reloj marque las horas deteniendo el paso del tiempo para intentar engañarse a si mismos.  Eso es lo que hacen nuestros gestores al evitar reparar el reloj del área recreativa de O Cargadoiro para impedir que marque las horas. Un artilugio solar destinado a embellecer el entorno paisajístico en el que está situado y destinado al mismo tiempo a proyectar la sombra de su aguja sobre las horas para atracción de los curiosos y transeúntes. El estado de abandono en que se encuentra desde hace ya mucho tiempo, sin aguja que marque las horas, es la expresión más elocuente del abandono en que se halla el cuidado medioambiental de este concejo. Cuando las cosas que se deterioran no se reponen, se convierten en la expresión más patente del descuido y la desidia de los responsables municipales.

Una actitud de abandono que se refleja, asimismo, en las fuentes públicas decorativas de la villa de Ribadeo. Tres fuentes, convertidas en la expresión de la impotencia de un concejo que quiere y no puede, impropias de una villa que pretende convertirse en una pequeña ciudad, con sus calles decoradas con arbolitos, bancos y jardineras por doquier. Tres fallidos intentos de fuentes, convertidas en unos ridículos estanques, sin ningún elemento medianamente decorativo al estilo de los que se usan en estos artilugios ornamentales, dignos de una villa como Ribadeo, que logre cautivar por breves momentos la mirada de los residentes y transeúntes. Y por si esto no fuera bastante, la más céntrica de ellas se encuentra hoy convertida en el simbólico de la desidia y del abandono en que se encuentra el parque de esta villa. Unas ridículas fuentes expresión de aquella enloquecida euforia económica de aquellos tiempos boyantes en los que el dinero circulaba con tanta abundancia que no importaba en qué se gastaba; ya fuera en fuentes, estatuas, ascensores, o en incontroladas contrataciones de personal, incrementos de nóminas, bolsas de dinero para repartir y demás actuaciones de derroche.

Pero ante estas expresiones de abandono, decadencia y ruina que se empiezan a ver en algunas partes de la villa, testimonio de las carencias de las arcas municipales y de la desidia de los responsables, el uso de los fondos municipales sigue el mismo camino del gasto abusivo, incontrolado y negligente de antes.

¿Cómo se pueden explicar, sino, las actuaciones seguidas por el concejo en el despido de una profesora de la Escuela de másica Municipal, por el que resultó el concejo condenado a pagar una indemnización de más de 41 000 euros? ¿Cómo se puede sacar a concurso la plaza de una trabajadora que la disfrutaba en su condición de contratada indefinida para un trabajo fijo y periódico desde el año 1995, sin poner en peligro las arcas municipales? ¿Era necesario exponer al concejo al pago de esta cantidad extraordinaria por el despido de esta trabajadora fija, sin otra razón que lo justificara? ¿Harían lo mismo si estuviera en juego su propio dinero en vez del dinero del pueblo? ¿O se trata, acaso, de utilizar el dinero público para satisfacer actitudes y sentimientos personales contra la citada profesora? ¿No estamos ante una actuación caprichosa y arbitraria del concejo? Son éstas preguntas que la gente se hace y que deben ser aclaradas satisfactoriamente a los vecinos de este concejo que se preguntan porqué razón no se respetaron los derechos de esa profesora, porqué se jugó tan alegremente con los fondos públicos municipales, porqué, además, se recurre ahora el fallo del tribunal exponiéndose una vez más a perder el recurso y a tener que pagar más dinero público, en vez de readmitirla inmediatamente en su puesto de profesora como manda la sentencia.

He aquí una forma demasiado imprudente de administrar el dinero que aportamos con nuestros impuestos y que llevan al concejo a la situación en que está. Unas actuaciones que tuvieron su origen en el pasado mandato del PSOE, en manos del Sr. Pérez Vacas, en el que abundaron los juicios y las condenas. Actuaciones que hoy se repiten cuando se hacen diagnósticos falsos de los problemas y se les aplican remedios equivocados.

José Mª Rodríguez

 

Outros Artigos de José María.

Nun día moi especial

Nun día moi especial

     Hoxe, cando esto escribo, é un día especial. 25 de xullo. Un día ó ano, proclamado aló polo 1979 Día Nacional de Galicia, no DOG nº 1, de 1 de xaneiro dese ano, en Decreto asinado polo Conselleiro de Cultura e o Presidente da Xunta. Na procura doutra cousa como documentación para unha publicación, pasei pola páxina web do Día Nacional de Galicia na Galipedia. E alí atopei, a máis doutras denominacións e algo de historia, dúas ligazóns ó Decreto da proclamación do 25 de xullo como Día Nacional de Galicia (*). Mais foi unha sorte que eu mesmo, hai dous anos, cargara na Galipedia unha imaxe da páxina do DOG co Decreto, pois ambas ligazóns, hoxe, non levan a ningún sitio válido. Pódese recoller pantallazos coa imaxe visible na Galipedia e os decepcionantes na web do DOG.

    En canto vin que das ligazóns na Galipedia non podía acceder ó contido no DOG, tomei os correspondentes pantallazos e decidín ir na procura do decreto no buscador do DOG. Alí, atopei unha ligazón ó pdf do Decreto. Pulso nela... e non funciona!: "O recurso solicitado non foi atopado. Está tratando de acceder a unha páxina que non existe."

    Tento facer a procura doutro xeito. Pero nin os sete DOG de 1979 que aparecen na web nin o único de 1978 están dispoñibles na web.

    Non sigo a mirar. Unha parte da historia de Galicia, a dos comezos da estruturación administrativa como Xunta de Galicia, hai que procurala nas bibliotecas e hemerotecas fisicas, non na rede. Mais non se escapa outro detalle. Na mesma páxina da Galipedia púxose no seu día, hai máis dunha década, outra ligazón, á páxina institucional do 25 de xullo, http://www.25dexullo.gal/ga/, (ou /gal, ou /gl, que con todas probei por se acaso...) ligazón que leva hoxe á páxina de portada da Xunta de Galicia (é dicir, séguese a pagar o dominio/enderezo, pero desvíase o resultado á portada da Xunta).

    Quedo atordado. As hipóteses que se me veñen á cabeza son demasiado negativas. Mañá, ou calquera outro día volverei tentar atopar na web institucional do DOG as mesmas páxinas. Algún día as atoparei. En papel, seguro que si.

* Unha cousa máis que atopei foi a referencia a que neste día entréganse as Medallas Castelao. Está sen actualizar a páxina, os últimos anos non se entregan este día...

Distinguindo

 Distinguindo (entre o que é de algún ou algúns e o que e de todos)

    Coido que cabe unha explicación inicial, por se hai despiste: Na sociedade ou na política, estamos vivindo nun sistema capitalista. Ou, hai algunha democracia actual que non sexa capitalista? Iso ven significar que hai cousas que son posesión privada e que a acumulación de capital en mans privadas tende a favorecerse. O resto, é comunitario. Digamos, público, aínda que non é o mesmo nin moito menos.

    Pois ben, dentro dun sistema no que a acumulación é unha pedra angular, hai unha tendencia, unha vez que comeza alguén a apropiarse de cousas, a considerar 'todo seu'. É dicir, a facer unha interpretación particular de "o meu é meu, e o que é de todos, tamén é meu". Normal: cando se ten moito, poderiamos dicir que non se distinguen ben os límites das posesións, que se usa todo pensando que é propio. E quen ten algo menos, tenta copiar dos que máis teñen para seguilos nos seus éxitos de acumulación de capital e poder. Ó final, eses límites desdebuxados levan consigo a apropiación do comunitario á par que á limitación de posibilidades de propiedade de quen menos ten. Coa consecuencia de que todos -si, todos, toda a comunidade, mesmo os que máis teñen, e aínda que por outro lado gañen máis- saímos perdendo. E mesmo se considera que opoñerse a esa apropiación privada do que é de todos vai contra o progreso e contra o ben común. Non importa que o suxeito de apropiación poda ser unha terra, o medio ambiente, os orzamentos públicos ou mesmo un ditame de xustiza, entre milleiros de posibilidades. Ou non se expropian terras para facelas públicas e pasarllas a alguén, particular ou empresa, por 'motivos de interese prioritario' definidos a partir de informes da empresa beneficiaria? Non se fan hospitais públicos para ser entregados, chave en man, a entidades privadas, con contrato e beneficios asegurados? Non hai concesións de terreos ou infraestruturas públicas para explotación privada? Non hai mesmo inflación de noticias sobre sentencias rechamantes con intereses particulares por medio? Son algúns casos que o sistema alenta, mesmo aínda que vaia contra a letra das normas

    Hai xa máis dun par de decenios lembro ter escrito que a privatización sempre ten un límite, e así, as estradas de pouco tráfico non se privatizarían nunca porque non compensaría a ninguén a súa explotación. Coido que me equivoquei. Mesmo así, pode haber interesados en obter o poder sobre elas, aínda que non sexa para obter beneficio directo, senón só para beneficios indirectos, como evitar que pase outra xente que poda competir en algún negocio, para evitar que outra xente obteña proveito. Por outra banda, se mesmo se ten privatizado a xestión (nalgúns lugares, mesmo a posibilidade de extracción) dun ben necesario como é a auga... Iso si, asegurando a construción e mantemento da rede de subministro ou depuración por parte pública.

    Pouco a pouco estase a volver a vellos tempos nos que todo tiña dono, porque todo era de alguén. Literalmente, nos que moita xente ‘non tiña onde caerse morta’.

Dous plenos de Ribadeo. Actas

     Os plenos en Ribadeo poden non ser moi avisados, mesmo pasar desapercibidos, mais de cando en vez as catas ven a luz de xeito rápido. Así pasou cos cous últimos plenos:

ACTA DO PLENO 2024-0008 [ACTA PLENO ORDINARIO 16.07.2024]

ACTA DO PLENO 2024-0007 [ACTA PLENO EXTRAORDINARIO URXENTE.18 XULLO 2024]

Tamén os tes cargados en:

POLÍTICA Y DEMAGOGIA. José María Rodríguez Díaz

    Un caso máis de algo que, dende aquela, non fixo se non extenderse... Que teña o tinte da política local é, sinxelamente, un punto de coñecemento que aporta José María... 

Sábado, 30 de octubre de 2010

POLÍTICA Y DEMAGOGIA

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 12:28

Ante la noticia aparecida en la prensa sobre la financiación de una goleta por parte de la Xunta de Galicia en manos del PP para ser construida en el puerto de San Cibrao, cuyo coste se presupuesta en cerca de dos millones de euros, se levanta la voz indignada del PSOE, personificada en el diputado de su grupo parlamentario, Ismael Rego, en protesta por tan escandalosa inversión en estos momentos de la peor crisis económica de la historia de Galicia. Y estoy seguro de que no le falta razón. Porque programar tamaña inversión en algo tan superfluo en estos momentos en que debe privar la austeridad, cuando se están recortando las asignaciones en educación y sanidad, en infraestructuras y en políticas sociales, cuando tanta gente se encuentra en el paro y se ve avocada a acudir a los comedores sociales, parece algo inmoral, como mánimo.

Pero sin pretender justificar tal exceso, no puedo por menos de recordarle al PSdeG, y por extensión al Sr. Rego, que si miran para su casa encontrarán dentro de ella lo que con tanto ardor critican fuera. Lo que vulgarmente se expresa con la frase "ver la paja en el ojo ajeno y no ver la viga en el propio·. Y si no que miren para alguna de las muchas actuaciones realizadas por su misma tribu, tanto en su época de gobierno en la Xunta, como en Madrid.

Las mismas preguntas que pretenden presentar en el Parlamento sobre esta cuestión de la Goleta de San Cibrao para ser debatidas en Comisión, podrían formulárselas al PSOE en Madrid sobre la inversión hecha por Costas en el ascensor de Ribadeo.

¿A qué estado de necesidad objetiva respondió tamaña inversión de un millón y medio de euros en un ascensor que ninguna necesidad, ni ningún colectivo social demandaba en el concejo de Ribadeo?

¿No encontró el Gobierno del PSOE otras necesidades más acuciantes para cubrir con tal inversión en este concejo de Ribadeo o en otros de su entorno?

¿Era consciente el gobierno del PSOE de que el concejo de Ribadeo no contaba con medios suficientes para atender dignamente a las necesidades de los mayores, ni con ayudas para los libros de texto de los jóvenes estudiantes, entre otras necesidades?

¿Sabía el PSOE a cuanto iba a ascender el gasto de mantenimiento anual de este ascensor y si era prudente cargar con más obligaciones a las arcas municipales?

Estas y otras preguntas que Vd., Sr. Rego, plantea a la Xunta por la construcción de la mencionada Goleta de San Cibrao son las mismas que cabría plantearle al PSOE en Madrid relacionadas con la construcción del ascensor de Ribadeo. Con la diferencia a favor de la inversión en la goleta de que esta no genera el negativo impacto visual del ascensor ni menoscaba ningún valor histórico ni artístico, sino más bien al contrario, pues puede servir de acicate y promoción del turismo. Pero ustedes permanecieron callados en esos momentos, lo que demuestra que para ustedes, y para los políticos en general, la demagogia y la política son valores equivalentes que manejan a su conveniencia y antojo, según convenga a la jugada, como decía Bermejo, el cazador.

He aquí, pues, dos actuaciones distintas con unos valores equivalentes: la de la Goleta de San Cibrao, del PP, que tiene por fin generar empleo en los astilleros gallegos y turismo en la localidad, y la del ascensor de la Atalaya de Ribadeo, del PSOE, concebido para promover el turismo en la parte antigua de la villa. Actuaciones ambas innecesarias en estos momentos de crisis y representativas de una gestión de derroche del dinero público y de desprecio y provocación a las personas que sufren impotentes en sus carnes el duro impacto de la crisis, con sus secuelas de hambre y miseria.

José Mª Rodríguez

 

Outros Artigos de José María.

Recuncho da lectura: Confesiones de un publicitario

 

Recuncho da lectura: Confesiones de un publicitario

     Confesiones de un publicitario. Daniel Ogilvy. ISBN 8475305989. Biblioteca de la empresa. Ediciones Orbis S.A. Barcelona 1984. 223 px. (cast.)

    Unha primeira edición do 1963 dá testemuña dunha época que acompaña ó libro, do que é consciente o autor, se ben diriase que non de xeito pleno. En parte pode ser lido de forma versátil, a modo dun 'Arte da guerra' onde a case todo se lle pode atopar unha significación en moitos outros campos. E en parte, como algo que nos dá unha visión histórica dunha época.

    Un libro máis ou menos obxectivo (o que lle dá un valor segundo apuntei antes) exceptuando o último capítulo, '¿Debería abolirse la publicidad?' no que o autor toma partido de xeito claro.

Mirando xa a Xira en Ribadeo

     A Xira está próxima no tempo. En liña semellante a anos anteriores, o alcalde remata de difundir un bando animando ó desfrute en (e e) bo comportamento, bando que deixo en baixo (non goi difundido como nota de prensa, ao menos polo momento, senón na sede electrónica do concello). Mentres, as obras en Santa Cruz non están rematadas, e a casa da ría e telescopio seguen a ser accesibles e en estado desastroso. Un toque antes da Xira non virá mal.

A idade de ouro do comercio ribadense

    Onte, na Casa do Mar e dentro das Xornadas de Historia Local, puiden asistir a unha charla que me descubriu moitos aspectos do pasado ribadense na que soe chamrse  súa idade de outro comercial. Xoán Carmona Badía (aquí, na Galipedia) deu unha lección maxistral sobre tal período, resumida en tres cuartos de hora. Mágoa que só me quedaran rexistrados aproximadamente a metade deses minutos nun audio que deixo en baixo, xunto con algunhas fotos da presentación que usou. Aínda que gardo lembranza de moitas das cousas que dixo e das que logo se comentaron no coloquio, prefiro non facer comentario por escrito na seguridade de que deixaría cousas importantes sen poñer e o resume quedaría coxo, non facendo honra á exposición. Só destacar dúas cousas a modo de curiosidade, non de importancia: a ligazón https://www.soundtoll.nl/ , onde se pode procurar por Rivadeo os barcos que de Riga atravesaron o estreito do Sund, controlado polo rei de Dinamarca e polo que había que pagar peaxe ó atravesalo, cargados cara a Ribadeo (e viceversa), e as testemuñas documentais onde aparecen xentes da contorna de Ribadeo declarando os seus bens e a súa fabricación de liño que complementaba as colleitas para subsistir (en ambos casos, hai fotos en baixo das diapositivas correspondentes). Como colofón, cando o algodón puido mecanizarsee competir favorablemente co liño, comezou a emigración en masa a América...

Nos indianos, das indias ó CERN

Nos indianos, das indias ó CERN

    13 de xullo de 2024. Hoxe está a celebrarse a festa dos indianos en Ribadeo. É aínda media mañá e xa levo intercambiado diferentes opinións con amigos e coñecidos sobre varios aspectos da festa. Dende a xente que enchía locais aínda ó amencer ate o esquecemento e desaparición da existencia da gran masa dos e das emigrantes que, se voltaron á terriña algunha vez, voltaron pobres. Remato de ver os haigas entrar na praza de España. Mentres, Félix Jorquera improvisaba unha entrevista comigo ó aparecer eu por alí estando en marcha o seu programa extraordinario de radio dende as escaleiras do concello. Antes ca min foi entrevistada Jesusa da Mariana, encarnación daqueles tempos da miña amiga e teatreira Susi. A xente, con traxes de época (é dicir, con traxes imitando ós mellores traxes daquela época) xa se vía nas rúas horas antes en cantidade superior á de outras xornadas de diario ou festa común ó mediodía. Catro ou cinco actividades ó tempo fan difícil escoller o que facer a continuación no propio ocio. E así sucesivamente.

    Un 'xornal anual' está a ser repartido a milleiros por Ribadeo, a máis das diversas novas que nos xornais diarios ou na radio levan difundíndose dende hai tempo e que atraen e son consecuencia da cantidade de xente que atrae o conxunto de eventos indianos de Ribadeo, nunha espiral que medra de ano en ano sen vérselle teito.

    Mentres, esta mesma semana unha nova, unha, saíu nalgún medio: unha ribadense, María Vieites Díaz, foi nomeada co coordinadora do experimento LHCb do CERN. Total, nada, é só un equipo que se vai achegando ás dúas mil persoas repartidas polo mundo para investigar algúns detalles das partículas que constitúen a base do cosmos. Unha investigación punteira a nivel mundial.

    Os indianos (e os seus coetáneos que despois da viaxe ás américas seguiron pobres) eran emigrantes ó igual que o foi María. Un século de separación, unha formación ben diferente e unhas expectativas que non teñen nada que ver entre si marcan a diferenza. Pero, a vista de hoxe, sobre todo a diferenza está na celebración dunha visión totalmente parcial dunha realidade que foi fronte á escasa relevancia que ten unha nota de prensa especializada de algo que se mira no futuro.

    Os indianos, os ricos e os pobres, tiveron un impacto grande polas súas aportacións a ambos lados do charco, e costa facerse unha idea de como podería ser a vida nunha e outra beira oceánica de non existir o sistema capitalista que favoreceu o ascenso indiano. Nese sentido, vivindo no mesmo sistema, é de celebrar hoxe unha festa como a de indianos, máis aló de como atracción turística, negocio ou contribución á xentrificación. Da outra banda, collendo a última verba do título, celebremos o nomeamento de María como un brinde a un futuro mellor, tanto seu en particular como do coñecemento en común, pois ao menos en parte, diso se trata, de investigar para ter ferramentas e coñecemento para mellorar o futuro. De todos

Lembrando ós indianos 2024

     Deixo catro fotos de Mati, Matilde González, cos actos inaugurais do Indianos 2024 de Ribadeo, recollendo a 'chegada dos indianos' en Porcillán e a actuación da Coral no teatro:

Festa do Carme en Ribadeo 2024

    No día no que se felicita ás Carmes, deixo a programación das festas do Carme 2024, que collo do libro das festas que recén remato de recibir e no que teño unha participación.

Xa están aquí as novas Xornadas de Historia Local

     E as Xornadas de historia local da A.C. Francisco Lanza non veñen soas. Deixo en baixo os carteis da dinamización cultural destes días en Ribadeo, que tras pasar os indianos, non dan tregua.

Recuncho da lectura: El Zorro

 

Recuncho da lectura: El Zorro

     El Zorro. Isabel Allende. ISBN 8467211830. Círculo de Lectores. Barcelona 2005. 380 px. (cast.)

    Comeza dun xeito curioso e mantendo a atención dunha visión particular da historia do Zorro. Mais a segunda parte case parece escrita por outra persoa, e convírtese en algo parello a un folletín. Tentando averiguar algo máis cheguei a que a marca 'Zorro' pertence a unha entidade norteamericana que a manexa ó seu xeito. Quedeime coa idea de que iso condicionou algo o libro.

 

Adición ó móbil: demasiado tiempo perdendo o tempo. Pablo Mosquera

Lic. CC BY NC 4.0 int. https://lachustilla.blogspot.com/2016/11/la-tecnologia-hoy-en-dia.html

Adición ó móbil: demasiado tiempo perdendo o tempo

Pablo Mosquera

Pode ser a única iniciativa que aparece no BOE tras a súa presentación, presenza e debate na sede parlamentaria. Algúns dos que fixemos da nosa vida unha profesión que nada tiña que ver co oficio de político e todo o que ver co servizo público constante e dende unha política que só era temporal, descubrimos que entre insultos, acusacións, sobre accións, acusacións de ultras, de ultras rescatando espazos na dereita e na esquerda caducas, alguén conseguiu situar o problema desa enfermidade social que é a adicción ás máquinas que se fixeron donas do noso tempo para que perdamos o tempo que debemos adicar a cuestións vitais propias do humanismo. Algunhas máquinas marcan o ritmo e cada certo tempo obrígannos a adicar máis tempo ao seu dominio.

Se es consciente de que por un uso excesivo do teu móbil estás descoidando o teu traballo, os teus estudos, a túa familia, e tamén deixas de facer outras actividades divertidas porque non podes pasar o tempo sen miralo, podes ter móbil adicción

A adicción ao teléfono móbil coñécese como nomofobia e refírese a un patrón de comportamento compulsivo e problemático relacionado co uso excesivo e incontrolado do teléfono móbil. As persoas que padecen adicción ao móbil experimentan unha necesidade constante de estar conectados e de usar o seu teléfono de forma excesiva, mesmo en situacións inadecuadas ou daniñas. As persoas poden recorrer ao seu teléfono móbil para evitar enfrontarse á soidade, o aburrimento, o estrés ou a ansiedade. A persoa con adicción ao móbil prefire pasar tempo co dispositivo, en lugar de participar en actividades sociais, familiares, académicas ou laborais.

Consecuencias desta adicción: illamento social e desconexión das relacións sociais. Dificultades académicas ou laborais por mal rendemento. Problemas de sono, fatiga e somnolencia diurna. Impacto na saúde física, como dor de pescozo, dor de ombreiros, fatiga ocular. Riscos de accidentes por distraccións cos teléfonos móbiles. Problemas de saúde mental, como depresión, ansiedade e estrés, así como baixo estado de ánimo, autoestima e calidade de vida xeral.

Cada vez son máis os expertos en ciencias da saúde que se preocupan e se ocupan das adiccións, e así son polo menos dez as causantes das ENFERMIDADES SOCIAIS. Causa dentro da sociedade. Dependencia vinculada a comportamentos sociais. É necesario aumentar a "dose". Síndrome de abstinencia cando non pode acceder a ela. O tratamento non pode ser só individual, debe realizarse tanto no conxunto da sociedade como desde a condición social do propio paciente. Os dez que forman parte do problema nosolóxico: drogas, alcol, xogos de azar, sexo, compras, alimentación, traballo, pornografía, tecnoloxía, actividade física. Non esquezamos: condutas de risco e cirurxía plástica.

Todas estas condicións ocorren con "teléfonos móbiles". Segundo a definición da Organización Mundial da Saúde (OMS), a adicción é unha enfermidade física e mental que crea unha dependencia ou necesidade dunha substancia, actividade ou relación. É unha enfermidade crónica, progresiva e ás veces mortal que se caracteriza por un conxunto de signos e síntomas, nos que interveñen factores biolóxicos, xenéticos, psicolóxicos e sociais.

As adiccións desenvólvense a través de episodios continuos de perda de control, distorsións do pensamento e negación absoluta da enfermidade. A persoa, ante o seu desexo de deixar ou abandonar o consumo de substancias ou comportamentos polas terribles consecuencias persoais, familiares e sociais que provoca, séntese incapaz de parar.

Pablo Mosquera Mata

 

Lembranzas do Ribadeo Indiano

    Remata de rematar. O Ribadeo indiano 2024, IX edición da festa, xa vai aló. Moita xente, suponse que moito movemento de cartos, e mala opinión dos propios ribadenses, cheos ao menos como o pobo, non de xente senón da cantidade de xente. Pero iso hoxe queda para outra. Deixo unha foto que tomei esta mesma mañá, onde no vidro do Costa Verde aparecen os carteis das nove edicións da exitosa festa. O contraste reflicte o fondo, cos parasoles cerrados, descansando eles tamén, unha vez pasada a festa.

Historia do Grupo Escolar en San Cibrán. Pablo Mosquera

 

O grupo escolar na actualidade. Recortada de GSM

Historia do Grupo Escolar en San Cibrán

Pablo Mosquera

Fai cen anos, a permanente que goberna o Concello de Cervo pon en marcha a solicitude para a creación de dúas aulas escolares, pois ata a data os alugueiros de locais xa non xuntan capacidade ó contabilizárense máis de cincuenta alumnos e alumnas ós que Sagrario Martínez e Emilio Ceide Villar ensinan como titulares de tal actividade discente. Dará fe en acta o secretario municipal Fidel Moas Mariño e dalgún xeito intervirá o oficial maior Manuel Fernández Méndez -parente meu-. Son tempos de reivindicacións. Tamén solicitan a traída de auga potable así como a reconstrución de fontes públicas moi deterioradas en Trasbar e Rúa. Mentres os patróns da flota no porto de San Cibrán piden que se fagan as oportunas obras que despexen os escollos que existen na bocana do porto.

Non será ate 1926 cando se logre que o colectivo Hijos del Partido de Viveiro en Buenos Aires se dispoñan a sufragar a obra do Grupo Escolar que se pretende e que sinalan debe ser "irmán" dos que se crean en Burela e Cervo. Para o que precisan terreos cedidos polo Concello quen aprobou tal doazón do colectivo residente na República Arxentina con data 30 de outubro de tal ano pero que tal como indica a Comisión Municipal que xestiona a posibilidade de crear tal Grupo Escolar ó igual que se fixo en Burela e Cervo, comunican existen grandes dificultades que afectan a la propia realización do proxecto, o que coincide coa proposta que fai Dona Manuela Goñi en nome do legado do seu esposo Fernández Montenegro, que supón vencer os problemas de orden económico e retomar o asunto para dotar a San Cibrán dun grupo escolar con dúas aulas para nenos e nenas. Neses mesmos tempos o Concello cede os terreos que a continuación se especifica: En Os Campos e fronte á praciña tomando como referencias a casa da viúva de Rouco e herdeiros de Vicenta Fernández, límite coa estrada e que leva consigo a concesión de 1300 metros cadrados comprendidos entre os 45 m de fronte e los 30 m de fondo, indicando a condición sine qua non de que serán sempre destino para Escolas Nacionais de carácter público. Con posterioridade, en 1929, ampliarase o espazo dos Campos contiguo ó Grupo Escolar patrocinado polos esposos Fernández Montenegro e Goñi. Polo vento norte no seu muro de cerre do patio, trinta metros cincuenta centímetros, e trinta e sete metros de fronte cara á estrada. Os doantes pagaron a cantidade de cen pesetas pola adquisición dos novos terreos.

Que a operación antes descrita se fixo mediante edictos publicados sen que ninguén acudira a tales terreos sobrantes. Co realizado e escriturado preténdese: embelecer o edificio e por outra parte evitar a ocupación dos terreos lindeiros.

Será o 26 de xullo de 1931, coa IIª República xa vixente, cando se procede á solemne inauguración do Grupo Escolar. Á dereita a aula dos nenos e á esquerda a das nenas. Pupitres de madeira con asento para dous alumnos/as. Un patio traseiro. Unhas escaleiras dianteiras de acceso ó edificio que col tempo terá por fronte outro edificio icónico. O Salón de Clotilde con funcións de Casino, hoxe desafortunadamente desaparecido para construír unha casa da cultura cunha arquitectura que racha a sintonía que houbo antes con grupo escolar.

Pablo Mosquera Mata

 

Paz, edición ribadense do domingo 14 de xullo

    Con poucos minutos de diferencia recibo o cartel da convocatoria pola paz do próximo domingo e unha mensaxe da UNRWA que me leva a unha selección de películas sobre Palestina.

    Primeiro, a convocatoria: é indianos en Ribadeo, pero tamén é un día máis no que a paz é necesaria no mundo.

    O segundo, 'Películas sobre la coupación' lévanos a unha selección a ollar para tentar arroxar algo de luz sobre un conflito sobre o que se arroxan bombas. Un conflito sobre o que, se se defende unha parte, non é que se estea a ser parcial.

EMPEZAR POR CASA. José María Rodríguez Díaz (2010)

 

Viernes, 22 de octubre de 2010

EMPEZAR POR CASA

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 9:33

La cultura del derroche y del menosprecio del dinero, fruto y consecuencia del crecimiento incontrolado de estos tiempos pasados, sigue instalada en la gestión pública de nuestro país. El alcalde de Ribadeo se dispone a impartir estos días unas charlas informativas en el entorno rural de este concejo para informar a los vecinos sobre una subvención de 600 000 Euros, concedida a la asociación de concejos galaico asturianos que forman la Reserva de la Biosfera río Eo, Oscos y Tierras de Burón. Una subvención destinada a mejorar, restaurar y corregir el impacto visual y medioambiental del entorno en estos concejos. Una especie de un nuevo y prodigioso Plan-E, esta vez sin los famosos carteles anunciadores, con el que se pretende gastar el dinero público en la reparación y embellecimiento de edificios, hórreos y alpendres rurales. Eso sí, con un máximo de subvención de 6000 Euros o del 50 por cien de la inversión por cada actuación.

Como quiera que la picaresca de los españoles es ya un patrimonio consagrado por la tradición si los hay, no faltarán candidatos a participar en tan suculenta tarta, independientemente del resultado final que se prevea alcanzar en el uso adecuado de las subvenciones. Ejemplos no faltan.

Pero, si de restaurar el impacto visual y medioambiental del entorno más próximo a la Ría de Ribadeo se trata, el alcalde podría empezar por casa. En este sentido voy a permitirme hacerle una sugerencia sobre una inexcusable actuación que se puede y se debe acometer, aprovechando estas subvenciones, para subsanar errores pasados. Una de las horrorosas herencias antiestáticas y medioambientales que nos ha dejado la gestión municipal del Sr. Gutiérrez en sus tiempos de alcalde, hace ya años, cargo que ahora pretende de nuevo recuperar, fue, sin duda, el tendido eléctrico de alta tensión, con su cableado y sus torretas elevándose al cielo, instalado en la carretera del faro, desde la estación de bombeo hasta la decantadora. Nada extraño, por otra parte, para quien pretendía situar un polígono industrial en ese excepcional paisaje. Una auténtica profanación de un espacio especialmente privilegiado por su belleza paisajística en el entorno de esa área excepcional del faro y de la Ría.

Aprovechar estas subvenciones para devolverle la primitiva fisonomía a ese bello y virginal espacio, tan visitado por el turismo que se desplaza a visitar Ribadeo, soterrando esa horrorosa conducción eléctrica y suprimiendo las horrorosas torretas metálicas, debiera ser un objetivo prioritario de nuestra actual primera autoridad municipal. Nada mejor que aprovechar esta ocasión para la corrección de esta desafortunada obra pública, y así dar ejemplo a los ciudadanos a quienes se pide mejorar sus entornos privados.

Soy consciente de que mi consejo va a caer en el vacío. Y no porque el alcalde no reconozca lo acertado de mi sugerencia, ni la conveniencia de restaurar ese hermoso paisaje, danto así ejemplo a la ciudadanía en la lucha por el logro de los objetivos que con este dinero se pretenden alcanzar. Mi consejo será ignorado, simplemente porque el concejo, al contrario de los solicitantes privados, carece de capacidad económica para acometer esta obra suplementando con un dinero que no tiene el importe que excede a la subvención. Esta es la triste realidad, consecuencia de una equivocada política de gastos y endeudamientos que impide al concejo disponer de fondos suficientes para acometer otras actuaciones más urgentes, prioritarias y necesarias.

Actuaciones necesarias en un futuro cercano como sería la construcción de un nuevo y moderno geriátrico que pudiera dar respuesta a las perentorias necesidades que se están dando y se darán con más fuerza en el futuro en entorno social de la comarca y de nuestro concejo. Porque cada vez tendremos más población envejecida en la villa y en el medio rural. Una población que aumenta día tras día con la llegada de más residentes, y cada vez menos gente disponible para atenderla adecuadamente; porque las familias son cada vez menos numerosas y necesitan dedicarse a trabajar para poder subsistir. He aquí, pues, un problema que demanda una urgente solución por parte de nuestros gestores. Pero los gestores dedican sus esfuerzos a otras cosas más banales, pero políticamente más rentables a corto plazo; y el pueblo de Ribadeo, absorbido por el fútbol o por los programas de la Noria dedicados a Belén Esteban, ni está ni se le espera para reclamar en geriátrico en donde poder refugiarse para pasar sus últimos días. A diferencia de nuestros vecinos de Foz, que a pesar de disponer ya de una buena residencia, luchan y se manifiestan en demanda de un nuevo geriátrico, el pueblo de Ribadeo, adormecido en los sueños de su Arcadia feliz, permanece callado y ausente ante estos problemas. Y así van pasando los años mientras los problemas empiezan a apoderase de una sociedad que, por no ser previsora y exigente, carece de recursos públicos para poder abordarlos.

José Mª Rodríguez

 

Outros Artigos de José María.

Un de cada cinco galegos será tamén galego

Un de cada cinco galegos será tamén galego

    Hai poucos días, unha nova de prensa titulaba 'Uno de cada cinco gallegos será extranjero'. Coido que, aínda entendendo o que pretende informar, é un titular nefasto, por varias razóns. A primeira, pola mera contradición na construción da frase: se es estranxeiro (é dicir, doutro país), non podes ser galego, e viceversa. Pero poñamos que se colle o de galego nun sentido amplo, e que iso fai que a construción non sexa contraditoria. Sería pasable. Coido máis perigoso o establecer no titular unha distinción entre galegos e galegos. Se os 'estranxeiros galegos' son galegos, deberían tomarse como tales, sen diferencias. O contrario leva consigo problemas.

    Si, tamén leva problemas o facer que os estranxeiros galegos sexan galegos a secas, pero son problemas antes de, problemas para lograr a equiparación, problemas para establecer criterios, bases para tomar decisións... É dicir, non son problemas a posteriori, enraizados xa nunha sociedade con cidadáns de primeira e de segunda, e coa única saída de longos enfrontamentos e frustracións, cunha creba social. Esas dificultades, os problemas, son algo que xa existe e se ve e se sofre a diario, pero que máis ou menos pode dicirse que é algo que non está legalizado, co que aínda que con desvantaxe, pódese loitar contra el no sistema actual. O facer cidadáns (a secas, ou sexa, 'de primeira') e cidadáns con adxectivo (ou 'de segunda') levaría a ter que facer cambios no sistema para poder amañar algo. Ou sexa, ben máis difícil nun sistema que fai augas tamén por moitos outros sitios, pero que polo momento, é o que temos.

    Mais titulares como o que cito están a facer esa incrustación de problemas para o futuro pouco a pouco. Seguen a o camiño equivalente non tanto a sinalar a orixe dos galegos e galegas, senón que o que sinalan e fan fincapé é na diferencia desa orixe, e na súa galeguidade.

A sociedade galega, como calquera outro corpo social, ten moitos problemas, dende a demografía, que se entende como tal co vello esquema inaplicable hoxe do medre continuo, á integración da xente que vén de fóra, que dalgún xeito se pretende que exista como asimilación pero que non se pon en marcha, non se practica, de ningún xeito. E así, ó tempo faise fincapé na necesidade de ‘atraer man de obra’ e no desexo de ‘Galicia para os galegos’ (cabería engadir ‘de pata negra’, ou, máis aínda, para algúns galegos con posibles). Fálase da necesidade do seu traballo, para pagar as pensións ou a sanidade, o sistema social, ó tempo que asoma como asombro que as persoas que están a facer ese traballo estense a beneficiar do sistema que contribúen a manter. E no medio, corren bulos de todo tipo, e seguirán a correr. Pero, a máis da xustiza social ou a moral, os números amosan que as cousas irán mellor se, no futuro, adoptamos mellor un título parello a ‘Un de cada cinco galegos será tamén galego’, sen máis.

Recuncho da lectura: Lady Susan

 

Recuncho da lectura: Lady Susan

     Lady Susan. Jane Austen. ISBN 9788412807523. Editorial Hugin e Munin. Santiago de Compostela 2024. 149 px.

    Para min, foi o primeiro libro de Austen, e teño que confesar que esperaba outra cousa, máis melindroso, diferente. Mais as cartas que constitúen o libro son unha lección de socioloxía e psicoloxía dun mundo que se foi ó tempo que en parte segue entre nós, caracterizado doutro xeito. Cortiño, as reviravoltas da historia-libro poñen de manifesto as entranas da historia-sociedade, aínda que a unha distancia de máis de dous séculos, non podamos aprezar ben ata onde chega a ironía e a parodia e ata onde podería chegar a realidade.

Ribadeo e medio ambiente. Santa Cruz e as Aceas

    Mirando cousas da semana, chego a dous puntos concretos, ambos relacionados coa natureza.

    O primiero, Santa Cruz. Aló, hai tres semanas, publiquei unha entrada co aspecto provisional que tiña daquela. Agora, o que presentaba esta fin de semana:

    É dicir, adeus seto, a máis do desmeste de arbustos que se fixo. Pola casa da ría, preferín non pasar.

    O outro tema, a prolongación do camiño das Aceas, ven a conto de que a comezos de semana fíxose o anuncio de 'información pública' do proxecto (que deixo en baixo) e o propio procecto (máis abaixo). Un proxecto de máis de mil páxinas no que se poden otear planos e detalles, aínda que non se vaia ler todo. Onde se pode ver que unha vez máis non hai previsto ou acompañamento dun proxecto de impacto ambiental, ou que o título do proxecto é enganoso en relación á realidade. Pero non por iso deixa de ser interesante.

    O proxecto pódese consultar aquí, ou aquí, a máis de na sede electrónica do concello. Deixo dúas capturas (sen modificar; o que aparece a man non o puxen eu) Para dar unha idea de onde, como... Por certo, chega a entroncar coas vías de ferrocarril actual e do ferrocarril mineiro a Vilaoudriz. (na Galipedia)