20240425

25 de abril: o povo é quem máis ordena

    Fágome eco dunha convocatoria para Ribadeo: unha xuntanza con motivo do 25 de abril, nominadamente para festexar en conxunto os 50 anos dun feito histórico:


 

20240424

A GELO, IN MEMORIAM. Pancho Campos Dorado

A GELO, IN MEMORIAM

Pancho Campos Dorado

Querido amigo: éme moi difícil dirixirme a ti nestas circunstancias, pero quixera rememorar un pouquiño da nosa historia en común, posto que a nosa relación de amizade comezou nos tempos da mili.

Éramos veciños de Ribadeo de toda a vida, pero como ti ben sabes, Ribadeo é un pobo que vai por barrios e por gremios. Non estamos socializados nun grupo común. Pasamos uns ao lado dos outros e nin nos saudamos, e dependendo do día, pois si hai nordés, incluso che poden contestar con mala cara.

Os da Vilavella son da Vilavella e os de Figueirúa de Figueirúa, así como os de San Francisco, os da Regueira, os da Alza, os do Cantón, os de Cabanela, os de Porcillán ou os do Xardín. Todos éramos e somos rapaces diferenciados en grupos rivais que brincábamos entre nós desde nenos. Cada un dedícase as súas cousas e ten bastante con ir tirando o mellor posible dentro da posibilidade gremial que permite a súa vida, tanto de mariñeiros ou mecánicos como o teu e o meu pai, ou da construción, da agricultura, do comercio, da hostaleira, da administración ou da medicina.

Mais chegado o caso de momentos importantes da vida, sí, sabemos facer unha piña compacta co noso sentir ribadense e “campechano” que tan ben nos caracteriza e diferencia doutros pobos. Pois ben. Aquela mili en Ferrol por Mariña, xuntounos a Gelo do Pego, a Carlos do Pericato e a Pancho do Mecánico e tamén atopamos por aló a Roberto “O Pirata” que ía por Terra e tivo que facela por Mar. Eu era o máis vello pois levaba acumuladas cinco prórrogas de estudo e tiven redución dun ano.

Chegados no tren da Costa a Ferrol, leváronnos ao cuartel de instrución, onde pasamos pola barbería, ducha, revista médica de “rebenque” e cambio completo de roupa de paisano ao uniforme militar. Fomos no Reemplazo 6º do 2-novembro-1976. Facía un día de sol frío de nordestada invernal. Axelados. Os tres xuntámonos na 4ª Brigada cuxo Capitán de Infantería de Mariña e Xuíz do Tercio Norte, era D. Victor García (D.E.P.) vinculado a Ribadeo pola súa dona Dª Carmen Rañon.

Aquel empezo non nos foi mal, e desde o primeiro momento tomamos a vida militar como algo que nos tiña que ocorrer nas nosas vidas, como a tantos outros. Éramos preto de 650 soldados naquel Reemplazo no noso cuartel, ademais de toda unha dotación de veteranos.

Así, tranquilamente, empezamos a nosa mili, como rapaces adultos que nos íamos enfrontar a unha vida da que oíramos falar a moita xente pero que, como toda novidade, creaba un certo nerviosismo aos que tíñamos que ir, sí ou sí, obrigatoriamente. Démonos enseguida conta de que todo ía ben, facendo o que nos dicían os cabos verdes destinados na nosa Brigada, veteranos que se ían licenciar, que nos custodiaban, revisaban e nos instruían na instrución militar. Tivemos sorte. Os veteranos da nosa Brigada eran boa xente, e nunca houbo altercados que nomear, salvo algún que outro berro e algunha patada en medio da noite para criticar por todo o alto algún sonoro escape escatolóxico.

Así pasaron os primeiros días e na segunda semana, deixáronos saír francos de paseo, despois dunha minuciosa revista de uniformes. Eran as primeiras cervexas e a primeira cena na vida civil vestidos de mariñeiros. Non o podíamos crer. Estabamos eufóricos no primeiro día da nosa escasa liberdade.

De volta ó cuartel, fomos para a primeira planta ao noso dormitorio da Brigada, oíuse o Toque de Silencio, e como cada noite había algunha que outra algarabía. Pero ese día estaban os decibelios aumentados polo alcohol e de repente oíuse, un sonoro escape de gas que pareceu como si un trono dunha tormenta do Mar do Norte, entrara por unha xanela e que nunca se ía acabar o estruendo. Os berros de, cocho!, porco!, cotroso!, guarro! porcallán!, pitos e asubíos foron tan altos que alarmamos a todo o cuartel.

Subiu feito un basilisco o Sarxento de Garda de Portalón. Non tivemos sorte. Era o sarxento maior instrutor de Técnicas e Prácticas de Combate. Un home de complexión forte e áxil. Aquel que nos ensinaba a ser comandos, a matar a un sentinela co cinto do pantalón, a disparar co Mauser e a manexalo tanto cargado como baleiro, a utilizar a baioneta en todo tipo de eventos de combate e de campaña, a tirar granadas, etc. etc. En fin, un tipo adestrado que nada máis velo entrar pola porta, fíxose un silencio sepulcral na Brigada. -Quién fue!! -Qué pasó aquí!! Ninguén contestou, por máis que indagou preguntando entre as filas de catres. -En cinco minutos todos formados en el patio, alineados y en posición de firmes!!! Foron as súas palabras. Mirámonos desconcertados e mudos, calzámonos a toda presa e baixamos as escaleiras a zancadas.

No patio esperábanos un dos nosos cabos verdes. Formamos en menos dun minuto e oímos aquela voz do sarxento maior: -Atención!! Paso ligero!! Un dos, un dos, un dos, un dos. Así estivemos media hora até desfalecer. Cando viu que íamos caer de fociños ou de calquera maneira, deixounos cun: -Aaaalto!! Fíxonos a advertencia de que non quería oír unha mosca no dormitorio, e gritou: -Rompan filas!!

Nós os tres, ti Gelo, Carlos e máis eu, subimos pingando de suor e rebentados, e cando chegamos o sollado mirámonos e, sen dicirnos nada, démonos perfecta conta de dúas cousas da mili que nos ensinou aquela desagradable experiencia. Primeiro: Nunca sexas delator do teu compañeiro nin veciño, aínda que che pese. A “omertá”, nalgúns casos e sinónimo de Lealdade e compañerismo. Segundo: Toda acción ten unha reacción, unha consecuencia inmediata. Nesta ocasión ante un boureu inadmisible, un castigo.

Aos poucos días daquela liorta, a algúns rapaces da nosa promoción empezaron a darlles un posto de vixilancia interior. Naquel curso, correspondíanlle as faenas de mantemento das instalacións do cuartel a outra Brigada, non á nosa, parecer ser que isto era un programa que se repartían os mandos do cuartel, a primeiros de ano.

No corredor das latrinas puxeron de vixilancia a un rapaz de Boeu de inesquecible actitude. Era de aparencia tan forte como o sarxento maior, e armárono cunha bandoleira que portaba unha baioneta larga de Mauser, a do Cetme era máis curta.

Aquel rapaz armado transformouse. En menos dun mes, xa era “tan militar” como o sarxento maior. Hai xente así, que “traga o uniforme” nada máis lle dan un cargo de autoridade, por ínfima que sexa. Son moi perigosos, pois considéranse “esenciais” e por derriba de calquera persoa normal, pois eles compren ordenes, sen máis pensar.

Pois ben. Chegada a hora de ir a durmir, todo o mundo pasaba polas latrinas antes de deitarse. Pero, ai amigo!, alí estaba o de Boeu que se plantou diante de todos nós como un xabaril: a min dixéronme que non deixara pasar por aquí a ninguén, e por aquí non pasa nindiós! Oídes!! Amosábanos a baioneta e amagaba sacala e poñerse a dar coiteladas en calquera momento. Non houbo maneira de ir a mexar ás letrinas.

Nós os tres, visto o panorama, fomos para o bar, pedimos unhas cervexas e sentámonos nunha mesa. Eu estaba rebentando e púxenme a mexar por debaixo da mesa, deixei un charco como o si fora o líquido dunha cervexa derramada. Pero a todas estas, xuro que sen darme conta, mexáralle polo pantalón o noso ben querido Carlos. Deus bendito, Gelo, canto te riches cando Carlos se queixou de que sentía calor nunha perna. Nunca te esqueciches daquela anécdota, e sempre te rías a gargalladas recordándoa cando nos víamos. Por fin, a aquel “soldado incipiente” viñérono relevar e todo o cuartel poido facer as súas necesidades no sitio apropiado.

Pasou o tempo de instrución sen máis contratempos, pois xa aprendéramos a terceira lección da mili: pasar desapercibidos, unha vez feita a faena diaria, escaquearse en calquera sitio que non te viran. Logo de xurar bandeira déronnos os destinos. Ti quedabas de cociñeiro no cuartel e eu fun para a fragata rápida Intrépido.

Non volvemos a vernos até que nos atopamos de novo en Ribadeo na vida civil. Tí con teu irmán montarades o magnífico restaurante O Forno, onde comíamos Maricarmen e eu a mediodía todos os días da semana, agás sábado e domingo, durante todas as miñas vacacións.

En fin, meu amigo Gelo, sabes que nunca te esquecerei, te esqueceremos, para min seguirás estando tan sorrinte, traballador e ocorrente coma sempre. E quero despedirme tamén como sempre o fixemos: “até a volta, que teñas unha boa campaña, que todo che vaia ben”. Espero que desde ese infinito ao que te fuches, poidas sentir o latexar dos nosos corazóns ao recordarte con bágoas nos nosos ollos.

Noso máis sentido pésame a Maty, Marcos, Viri, Mercedes, Juan, Poli e a toda a familia.

Certame do día das letras galegas - Ribadeo. Bases

 



20240423

LOS POLÍTICOS Y LOS CIUDADANOS. José María Rodríguez Díaz (2010)

    Unha entrada que podería ser reeditada hai non moito a conto da visita á Illa Pancha de Oubiña. E unha nota sobre ela: coido que, na primeira aprte da entrada, se partira dos mesmos supostos que José María, chegaría ás mismas conclusións. Mais estimo que algúns dos supostos que fai son iso, supostos, e non feitos. No seu momento non teño discutido isto con José María. Unha de tantas cousa que, vistas en retrospectiva, me gustaría ter feito con el.

Viernes, 20 de agosto de 2010

LOS POLÍTICOS Y LOS CIUDADANOS

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 13:41

Nos informaba la prensa hace días de la queja formulada por el PSdeG al presidente de la Xunta por el trato preferencial concedido por este a Mario Conde, con motivo de su asistencia a los eventos promovidos por la asociación de la Orden de la Vieira. El portavoz del PSdeG, Mar Barcón, argumentaba su queja en que el referido Mario Conde había sido condenado a prisión por apropiación indebida, estafa y falsedad.

Sin ánimo de defender la conducta del ex banquero de Banesto, el caso de Mario Conde, como muchos ya saben, parece que no ha estado exento de implicaciones políticas del más alto nivel para frenar el ascenso de una estrella, que había que apagar porque se consideraba un competidor muy peligroso para el futuro de los aspirantes a la primera magistratura de aquel momento. Pero, en todo caso, mi repulsa total por la actitud del PSdeG. Porque, fuera o no culpable de los hechos por los que fue condenado, Mario Conde cumplió la condena impuesta por los tribunales, que no fue pequeña. Y así su deuda con la sociedad está pagada, y debe gozar de los mismos privilegios y trato, de los mismos derechos y obligaciones de que gozan todos los demás ciudadanos libres de este país. Un derecho que tiene, el de gozar de las relaciones sociales con toda normalidad, y que, al parecer, el PSdeG le niega. Pero lo que menos aún se comprende son las razones del organizador del evento cuando, a modo de disculpa, afirma que el presidente de la Xunta se limitó a devolver un saludo 'porque no tenía más remedio'. Admitiendo con estas palabras lo improcedente de la actitud de Feijoo por tratarse de un delincuente. Y es por eso que aplaudo el gesto de cortesía, si lo hubo, del Sr. Feijoo hacia el ex banquero. Siquiera como resarcimiento social al posible atropello causado por espurios intereses políticos.

Las protestas formuladas por el portavoz del PSdeG contra el Sr. Feijoo por su actitud preferencial a favor del Sr. Conde y del Sr. Camps, en detrimento, según ellos, de su atención y dedicación al resto de las personas que concurrían al acto, chocan con las actitudes que esos mismos políticos mantienen cuando ostentan el poder. Es decir, el olvido y el desprecio en el que mantienen al pueblo del que son representantes.

En Ribadeo, por ejemplo, los representantes de los partidos políticos mantienen sus fueros de opinión como un coto cerrado, exclusivo de los profesionales de la política, en el que no tienen cabida los ciudadanos. Y cuando estos, en uso de su libertad de opinión y de expresión se permiten emitir su juicio sobre determinados eventos políticos relativos a la política local, por los que se ven directamente afectados, ponen el grito en el cielo y se revuelven como alimañas, utilizando incluso el insulto y la mentira, intentado acallar sus voces y reducirlas a la esfera de lo doméstico.

Claro está que esta forma de entender la política, como un coto cerrado, especialmente diseñado para desarrollar sus ambiciones, tiene sus excepciones que se manifiestan en la medida en que se aproximan los períodos electorales en los que entra en juego la decisión de los votantes, que no electores. Es entonces cuando, con todo descaro, fingen que el pueblo recupera para ellos su mayoría de edad y se dedican a escuchar sus opiniones y oír sus demandas. Un cambio radical de escenario, fácil de soportar por su brevedad, para volver después a ejercer de pequeños dictadores e imponer sus criterios al pueblo, reduciendo su participación a la esfera de lo puramente indispensable. Así ha sido hasta ahora y así seguirá siendo mientras el pueblo no tome conciencia del papel que debe jugar en una auténtica democracia y se disponga a luchar hasta conseguir una democracia de ciudadanos libres en vez de esta oligocracia de partidos que nos han impuesto, diseñada para manipular al pueblo a su antojo y conveniencia. Porque el comportamiento de la clase política es lo que explica el alejamiento del pueblo de la política, que no los reconoce como a sus representantes.

José Mª Rodríguez


 

Outros Artigos de José María.

20240420

Plano de Ribadeo (e máis)

    Hoxe paseime virtualmente polo sitio do arquivo municipal en internet. O que deixo abaixo, o plano de Ribadeo no 1931, é só unha mostra de cousas que se poden atopar en dito lugar. Con anterioridade xa teño posto no blog diversas cousas co arquivo, como documentos relativos a Manuela Barreiro ou planos do mercado de abastos, mais a remodelación da ligazón na páxina do concello animoume a lembrar outra vez esta posibilidade de coñecemento de Ribadeo e a súa historia que se ofrece na rede.


 

 

20240419

O Xabarín, cazado (El xabarín, cazado)

 

Logotipo do programa, no Dominio Público

O Xabarín, cazado (El Xabarín, cazado)

    Trinta anos. Ás seis da tarde do 18 de abril de 1994, hai 30 anos, comezou a emitirse na TVG o Xabarín Club. Coido que é unha data para a historia en Galicia. Unha data na que a TVG se converteu nun vehículo de revitalización do galego, nun polo de atracción para as futuras xeracións de galegos, ó tempo que fixo patente a posibilidade de que o galego levantara voo.

    Tempo hai diso, máis dunha xeración das antigas e cousa dunha das modernas, e aquela esperanza vese agora como ferida case de morte. Dende aquela, a TVG pasou a ser medio de propaganda por riba da difusión de novas ou o entretemento. Pasou a ter durante anos o persoal en protesta, por moito que o mesmo medio e outros, regados con cartos de propaganda e que seguen a difundirse en castelán, agochen un e outro día a nova da loita laboral e de dereitos que nos inclúe e inflúe. Dende aquela, a proporción de galegofalantes seguiu a caer, empurrada por unha esmagante maioría de comunicacións e estudos en castelán. Algo axudado dende algunhas -moitas- empresas que en casos sinalados mesmo teñen mal visto o falar dos empregados cos clientes na nosa lingua. Axudado tamén pola despreocupación de integrar a unha inmigración que xa é en gran parte castelán falante. E axudado pola eliminación do que quizais foi o programa de máis impacto da TVG, o Xabarín, xunto co conxunto de ligazóns que representaba o Xabarín Club. Un conxunto que parece seguir a secuela daqueles lemas da posguerra que en pasquíns proclamaban cousas como 'Si eres español, habla español', como se só houbera un xeito, ditado (de ditadura) en castelán.

    Unha imaxe para que se entenda: o porco bravo é un animal gregario, que se reproduce e adáptase ben na actualidade, invadindo coa súa presenza lugares nos que non estabamos afeitos a velo durante moitas xeracións. Lugares que por iso consideramos ‘nosos’. De aí que se combata, se cace e tente eliminar, non vaia ser que coma terreo de por si e desprace ós que nos consideramos humanos e polo tanto, ‘o máis do máis’ como ‘reis da creación’. Algo así deberon pensar algunhas persoas fronte ó Xabarín, visto como un programa que estaba facendo pobo, que estaba a deixar pegada en lugares onde o galego xa non se sentía, que se estaba a reproducir e ameazaba co seu éxito á lingua dominante. E o Xabarín foi cazado. Os seus 'fillos', algúns, van polo carreiro que marcou; outros, moitas veces sen decatarse, van por unha senda que lles trazan.

    Como nota final, pregúntome: e, será necesario traducir o artigo?


"SEPTEMBRE EST LÁ, L'ÉTÉ S`EN VA". José María Rodríguez Díaz (2010)

    Crónica por José María dun verán en crise, seguida de múltiples preguntas sobre o futuro próximo de Ribadeo.

"SEPTEMBRE EST LÁ, L'ÉTÉ S`EN VA"
• Publicado por jmrd_ribadeo a las 14:23


Con estas palabras evocaba apenada Mireille Mathieu su efímero verano en Atenas. Como ella, también nosotros lamentamos el fin de un verano más que se va de nuestras vidas sin pena ni gloria, sin dejar huellas indelebles. Los turistas, huyendo de la rutina del trabajo y de la monotonía de su vida diaria, invadieron masivamente una vez más nuestras calles y playas, sino con la alegría de otros años, sí dispuestos, al menos, a disfrutar de los recursos de nuestra tierra: mar, playas, parajes exóticos de nuestra comarca, patrimonio histórico-artístico y, como no, la exquisita gastronomía gallega. Faltaron, eso sí, las tradicionales colas de gente esperando por las exquisitas raciones de pulpo en los locales especializados, y en las terrazas de los bares no hubo los llenos de otros veranos pasados. Eran las secuelas de la crisis. Esa crisis que a todos afecta, menos a la Casa Consistorial. El gobierno municipal de Ribadeo, en su papel de animador social y fiel al slogan romano del 'panem et circenses', sigue el ritmo incansable de años pasados, promoviendo actividades vulgares, como si la crisis no fuera con el, divirtiendo al pueblo con su política de 'fiestas, ferias y mercados'.
Hasta los pronósticos sobre la vida política de este concejo se han tomado un descanso y siguen ausentes de los mentideros. Los partidos políticos siguen agitando los dados de sus candidaturas, reacios a dejarlos caer sobre el tapete y observar la cara que ponen los ribadenses ante las sorpresas que nos deparan. algún candidato, más madrugador, parece que se dispone a revivir sus gestas pasadas, esta vez en la lista del PSOE, dispuesto a asumir aquello que decía el emperador Vespasiano cuando, postrado en el lecho del dolor y sintiendo que llegaba su hora, se puso de pie pronunciando aquella famosa frase: 'Decet imperatorem stantem mori', 'el emperador debe morir de pie'. Los demás partidos pronto descubrirán sus cartas, prestos a conquistar la adhesión popular. Darán a conocer a sus nuevos candidatos y con ellos sus proclamas para convencer a los electores de que en su programa está la salvación del pueblo. Y, como siempre sucede, les prometerán el paraíso para luego hacerles pasar un infierno. Sin que la vergüenza cubra de rubor sus mejillas y con boca ahuecada pregonarán sus mensajes presentándose como salvadores 'do pobo'. Y enfrente, un pueblo callado en el que 'cada un mira polo seu', caminando con la cabeza baja y lana contra lana, escarmentado de tantas promesas fallidas y pensando en cómo superar sus problemas diarios. Un pueblo, acostumbrado a vivir de espaldas a un concejo que constantemente lo ignora y que el pueblo no siente como suyo, un concejo que hace y deshace sobre los avatares de la vida social de la comunidad, guiado únicamente por sus intereses partidistas, sin preguntarle qué piensa o cómo quiere que se resuelvan las cosas. Y es así como los próximos horizontes políticos de Ribadeo pintan de negro si no aparece un candidato a alcalde dispuesto a ejercer de tal, sin dar pábulo a la vanidad, y que no necesite de la política para aumentar su prestigio o su economía. Un hombre libre, con esa libertad que da el no necesitar ni desear nada. Una utopía en estos malos momentos que corren para Ribadeo.
Y mientras los turistas y forasteros se pasean por la villa, admirando sus bellezas o criticando sus fallos, y disfrutando gratuitamente, como niños con un juguete, de las maravillas del ascensor de la Atalaya que les traslada en un santiamén y gratuitamente desde el puerto a la villa, mientras que no le pase como a las fuentes del parque, en la Casa Consistorial los funcionarios siguen alborotados.
Alborotados y enfadados, impugnan los Presupuestos en los tribunales y protestan porque el alcalde se niega a darles el dinero que piden. El reparto de unos 68 000 euros, fruto de las debilidades y cobardías de los regidores y de la excesiva avaricia de los trabajadores. Un pulso que, al igual que le ocurre al Ministro de Fomento con los controladores, aquí se está jugando entre el alcalde y los trabajadores del concejo. ¿Quién ganará? ¿El pueblo, representado por el alcalde, o los funcionarios?
Y mientras, en la villa hay gente indignada, ignoro si con razón o sin ella, contra el alcalde por la cesión a un club de un espacio público en Cabanela para la celebración de sus fiestas privadas, amenizadas con la coral polifónica y negando el acceso al público ribadense. ¿Estamos, acaso, ante un solapado paso más, dirigido a la privatización de todos los espacios públicos portuarios? Y finalmente, mientras se espera el desarrollo de los próximos acontecimientos políticos, el reloj solar de O Cargadoiro sigue marcando a ritmo lento, con su pequeña aguja mutilada, el paso del tiempo, interrumpido en la villa por los cuentacuentos, grafitis, musiqueos y demás entretenimientos populares. Lento, como lentas van las obras de la calle de San Lázaro que se están ejecutando con apenas cuatro trabajadores; un número insuficiente para abreviar la duración de la obra y permitir nuevamente la circulación por las calles afectadas, en unos momentos de alta densidad de circulación para una villa con un tráfico desordenado e incómodo.-

José Mª Rodríguez


 

Outros Artigos de José María.

20240417

Eloxio, crítica e límites da tecnoloxía

Ferramenta de pedra. Foto no D.P. collida de Wikimedia Commons.

Eloxio, crítica e límites da tecnoloxía

    Centos de mísiles e proxectís diversos sobre o ceo de Israel, neutralizados case todos. E os poucos que non, sen causar danos graves como consecuencia do seu impacto, literalmente ‘deixados chegar a destino para non gastar cartos por non pagar a pena despois de estudar o seu lugar de impacto’. Viva a tecnoloxía! É prodixiosa! Conseguiu desactivar o ataque sen perdas, dun xeito case milagreiro! Pero é a tecnoloxía (aínda polo que se ve, dun nivel inferior) a que tamén permitiu realizar o ataque sobre os ceos de Israel.

    Non, nestas palabras non se trata de ir a favor ou en contra do goberno dun país (menos aínda, do seu pobo, que é diferente). Houbo, hai e haberá momentos e lugares para manifestar esa necesidade. Isto vai só de tecnoloxía. Tampouco de como se consigue, ou o mellor sistema de obtela.

    Hai tempo que está claro que a tecnoloxía é neutra no sentido de que a súa bondade ou maldade depende de nós, humanos, de como a usamos, para que. E hai tempo que se sabe que ter unha mellor tecnoloxía dá vantaxe en calquera guerra, económica ou militar, non importa.

    Pero a tecnoloxía ten límites. Así, o factor humano, de moitos xeitos diferentes, pode contrarrestar un atraso tecnolóxico. Por un factor tal caeu o imperio romano fronte ós pobos ós que chamaba 'bárbaros', que aproveitaron a súa descomposición interna partindo dunhabase tecnolóxica inferior. E así caeu o sistema de vídeo Betamax, superior fronte ó que dicían inferior VHS, por un mellor manexo de permisos de uso e desenvolvemento comercial. E de xeito parello podemos perder a guerra fronte á emerxencia climática aínda que teñamos, din, tecnoloxía para poder afrontalo: o sistema socioeconómico na que a humanidade estamos inmersos non está a permitir que se aplique en cantidade e rendemento, ou que se apliquen os medios para poder usar esa tecnoloxía.

    Volvendo ó caso inicial, o éxito da defensa israelí no ataque iraniano, a tecnoloxía empregada por Israel garante a súa venda a bo prezo, unha volta amosado o seu rendemento e a súa utilidade. Difícil, moi difícil será que os medios aéreos de Irán podan golpear a Israel, mentres ó contrario está demostrado que si é posible. Pero toda esa tecnoloxía non garante a vitoria fronte a un pobo palestino que non ten nada que perder, posto fronte á súa propia morte. Nin tampouco pode librar das consecuencias se un mísil ten unha bomba de potencia abondo, poñamos unha bomba A ou H, de xeito que os efectos da súa explosión afecten a quilómetros de distancia... podendo levar ademais, a unha guerra moito máis estendida e mortífera.

20240416

Recuncho da lectura: Tecendo redes

 

Recuncho da lectura: Tecendo redes

    Tecendo redes. Irene Rega Jul. ISBN 9788411761550. Editorial Galaxia. Vigo 2023.

    Novela amable con quen le, pasa fluída e agradecida. A escrita e o argumento sinxelos invitan ó descanso 'en lendo'. Non se trata dunha gran novela do xénero negro, senón de algo de paso, o que pode non ser menos importante. Que a acción transcorra en Lugo, un pequeno plus para a xente da zona.

20240415

SIN DECISIONES ANTE LA CRISIS. José María Rodríguez Díaz (2010)

    Non sei se José María se sorprendería ao ver que en mandatos sucesivos a débeda de Ribadeo ía diminuíndo ano tras ano. O alegato que aquí presenta non deixa claro ese punto...

Sábado, 31 de julio de 2010

SIN DECISIONES ANTE LA CRISIS

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 9:12

La palabra crisis, como es bien sabido, proviene directamente del griego clásico. Su significado original es 'juicio, decisión, cambio'. Es decir, tiempo de crisis equivale a tiempo para juzgar, para tomar decisiones y para cambiar. Pero aunque la presencia de la 'crisis', tan traída y llevada en estos días, está hoy siendo asumida en sus economías particulares por la mayoría de los ciudadanos y son muchos los que, de una u otra forma, tomaron ya o se disponen ahora a tomar decisiones y cambios de rumbo en sus gastos para hacer frente a esta delicada situación, hay sin embargo algunos, gestores de lo público en general, que no se quieren dar por enterados de esta penosa realidad y pretenden seguir gestionando y gastando alegremente y actuando con los mismos criterios, hábitos y costumbres que tenían en los pasados tiempos de bonanza como si nada pasara.

Me refiero al gobierno central, cuyos derroches son conocidos por todos y, sobre todo, porque me afectan más de cerca, a nuestros gestores locales. Estos, herederos de los viejos tiempos de holgura y a pesar de percibir la triste realidad que vivimos, son incapaces de tomar la decisión de cambiar su política de gastos y de reducción de servicios de lujo para iniciar una nueva etapa de renuncia, de austeridad y de sacrificio, que toda la sociedad, más tarde o más temprano, irremisiblemente tendrá que aceptar.

Se hacía eco la prensa hace días de la extraordinaria y escandalosa deuda que oprime al pequeño concejo de Ribadeo, que no supera los diez mil habitantes. Una deuda, heredada de los anteriores gobiernos y mantenida y aún aumentada por el actual, que al decir de algunos y según recogen los medios de comunicación, alcanza los seis millones de euros. Ante esta difícil situación del concejo, y sabiendo que los ingresos del futuro destinados a amortizar esta deuda serán inferiores a los actuales, el gobierno local sigue empecinado en sostener los mismos chiringuitos de siempre y las mismas actuaciones superfluas e innecesarias de antes, como si nada pasara. Insensible a los continuos mensajes que se le envían, continúa con su programa de gastos en contrataciones y servicios de lujo para dar brillo a su gestión con fines puramente electorales, porque detrás de los votos está el poder y detrás de este la pasta. Sigue empeñado el gobierno en una mortal huida hacia delante, esperando insensatamente a que un nuevo tiempo de vacas gordas venga a arreglar esta grave situación. Véase, por vía de ejemplo, la reciente contratación por parte del concejo de Ribadeo de tres informadores turísticos para la playa de Augas Santas y de cinco operarios para la limpieza de la mencionada playa, contrataciones disimuladas bajo la forma de convenios con otras administraciones. Una noticia, aparentemente intrascendente, pero que es una expresión más del estilo manirroto de gobernar que tiene el actual equipo de gobierno de Ribadeo, manteniendo unos servicios de lujo, sin concesión alguna a la crisis. ¿Qué valoración se hace en el concejo de Ribadeo del rendimiento de los trabajadores? ¿Es necesaria la contratación de cinco personas para la limpieza de una pequeña playa, como es esta, en la que nunca se depositan las algas del mar? ¿No es hora de empezar a reducir servicios en un concejo con seis millones de euros de deuda, aun a costa de la renuncia a la cuota de bienestar correspondiente de que hemos disfrutado hasta ahora? ¿están esperando, acaso, el rescate de un nuevo Plan Marshall que venga a socorrer la economía de nuestro concejo? Incapaces de asumir la triste realidad que se avecina, nuestros gobernantes, como Alicia en el país de las maravillas, viven en un mundo de ensueños y fantasías, sin importarles hipotecar nuestro futuro con tantas actuaciones superfluas y prescindibles que nada tienen que ver con la austeridad que debe presidir las actuaciones del concejo en estos tiempos de crisis.

Es necesario un cambio radical de actitudes. Ribadeo necesita hombres que gobiernen con sensatez y prudencia y que se tomen en serio el futuro de la comunidad vecinal. Hombres que no vivan pendientes de su propia imagen ni de su propio futuro, sino que su objetivo sea el bien de la comunidad que administran. Y el bien de la comunidad no parece en estos momentos compatible con su alegre política de gastos. Hombres que no pongan en peligro el futuro de las nuevas generaciones con cargas económicas a las que no podrán hacer frente. Hombres con capacidad para explicar al pueblo que la gallina de los huevos de oro no existe y que es necesario ser conscientes de la realidad de la vida, de la necesidad de apretarse el cinturón y de vivir según nuestras posibilidades, renunciando a los servicios de lujo a los que nos habían acostumbrado. Hombres que, como aconsejaba Sancho Panza cuando abandonó el gobierno de la ínsula Barataria 'no tiendan mas la pierna de cuanto fuere larga la sábana'.

Ribadeo necesita un nuevo estilo de gobernar. Un gobernante dispuesto a acabar de una vez con este insostenible derrotero seguido hasta aquí y que nos ha conducido a esta delicada situación económica. Un candidato que nos presente un programa de gobierno que incluya un retorno a tiempos pasados de renuncias y sacrificios. Un alcalde que defienda un Presupuesto menos alegre, que contemple la realidad actual en la que nos movemos. Es necesaria una nueva política de contención de gastos para poder dotar al concejo de capacidad económica suficiente para avocar servicios fundamentales y necesarios de los que hoy carece, como son, por ejemplo, un nuevo geriátrico, viviendas subvencionadas, aparcamiento municipal, etc. Un concejo con capacidad propia que no viva siempre de limosna, pendiente de recursos ajenos y subvenciones. Y esto no se consigue sin aplicar una nueva política de austeridad.-

José Mª Rodríguez


 

Outros Artigos de José María.

LA BOLSA DE LOS 68 000 EUROS Y OTROS PRIVILEGIOS. José María Rodríguez Díaz (2010)

    Non foi a primeira vez que José María fala do tema dos 68 000 € prometidos ós funcionarios... 

Sábado, 07 de agosto de 2010

LA BOLSA DE LOS 68 000 EUROS Y OTROS PRIVILEGIOS

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 16:55

El malestar que se vive en las entrañas de nuestro concejo ha trascendido al pueblo a través de los medios de comunicación. Las partes en discordia son, por una parte, el alcalde y ciertos funcionarios, por otra. La causa del malestar, una bolsa de 68 000 euros que el alcalde, disconforme con las pretensiones de los funcionarios, se niega a repartir entre ellos.

Los funcionarios, empeñados en cobrar los famosos 68 000 euros, concedidos a mayores por un Pleno Municipal de hace tiempo, así como la aplicación de un Plan especial de Pensiones por si no fuera bastante el que contempla la Ley General de la Seguridad Social para todos los españoles, se revolvieron contra el alcalde que no cede a sus pretensiones, acusándolo del deterioro de su imagen pública 'echándoles encima a la gente', según dicen. Y no contentos con esto recurren ante la justicia los Presupuestos Municipales por sentirse lesionados en sus derechos económicos. Y mientras esto sucede en nuestro concejo y algunos de los funcionarios denuncian el Presupuesto ante los tribunales, en la vecina comunidad asturiana, por el contrario, su gobierno procede a anular el Plan de Pensiones de sus funcionarios por causa de la crisis.

Pero, ¿en dónde tuvo su origen esta famosa bolsa de los 68 000 euros? En aquellos tiempos pasados, cuando ciertos alcaldes, después de asignar a los funcionarios una subida salarial escandalosa, como así lo reconoce la misma Universidad de Santiago de Compostela en su Informe, no contentos con eso, acordaron en un famoso Pleno Municipal premiar la ya de por sí privilegiada situación económica de los funcionarios con el reparto de una bolsa de 68 000 euros para paliar con ellos los agravios comparativos ocasionados por los propios alcaldes y el regalo de un Plan de Pensiones con cargo a nuestros bolsillos. Privilegios salariales otorgados a los empleados más significados del concejo como contraprestación al apoyo prestado por ellos a la pacífica gestión municipal de los alcaldes. Lo que vulgarmente se entiende como compra de voluntades para sacar así adelante más cómodamente las carencias de su gestión. Y a esta actitud, los funcionarios que entonces se aprovecharon inicuamente de la debilidad y dependencia de los alcaldes, rechaza ahora asumir el sacrificio que todos estamos asumiendo en estos tiempos de crisis, incluidos los funcionarios del Principado

Y ahora nos encontramos con que el alcalde actual, que entre sus muchas virtudes figura también el defecto de reaccionar, a veces, demasiado tarde para prever las consecuencias de sus actuaciones, se encuentra ahora aislado y boicoteado en su labor administrativa y gestora frente al concejo.

Y enfrente de este problema, como observador y titular del concejo, se encuentra el pueblo de Ribadeo, que rechaza y critica esta actitud de sus funcionarios con sueldos extraordinarios y privilegios excepcionales que con sus reclamaciones insolidarias, sobre todo en estos tiempos de crisis e inseguridad económica, tratan de boicotear la marcha del concejo exigiendo insaciables cada vez más privilegios de los que carecen los demás mortales. Exactamente lo mismo que ocurre con los controladores aéreos que están cosechando el rechazo general de la población con sus extraordinarias pretensiones económicas.

¿Y qué hace la oposición mientras tanto? Los partidos de la oposición, como no cabía esperar otra cosa de quienes, en vez de velar por los intereses generales del concejo, se preocupan de cómo derribar al enemigo, que en este caso es el alcalde actual, se dedican a apoyar las pretensiones de los funcionarios en contra del alcalde. En todo caso, no me extraña la postura mantenida por el PP y por el PSOE, verdaderos responsables de esta situación de privilegios. Me extraña la actitud del grupo UPRI cuando afirma que 'el asunto no es cuánto gana uno, sino cuánto vale'. Porque, según este axioma propugnado por UPRI, resultaría que a algunos funcionarios del concejo de Ribadeo habría que asignarles el salario mánimo interprofesional.

¿Tiene remedio esta sorprendente situación? El concejo está económicamente estrangulado por un funcionariado excesivo en número y abusivamente pagado. La aprobación de una nueva RPT, ajustada a la categoría y necesidades del concejo de Ribadeo y las circunstancias que impone la crisis, requisito que no reúne la redactada por la USC, necesitaría para salir adelante del consenso de los partidos políticos. Un extremo impensable cuando todos sabemos que lo que los partidos buscan no es precisamente el bien general del concejo, sino la ocupación del poder. Y la ocupación del poder requiere desalojar al oponente a costa de lo que sea, en vez de colaborar con el. Utilizando incluso el descontento de los funcionarios.-

José Mª Rodríguez


 

Outros Artigos de José María.

20240414

Avogando pola paz. Concentración en Ribadeo

    Esta mañá de data sinalada, na que hai dirixentes que dirixen ós seus pobos ó precipicio para non precipitarse eles, este domingo 14 de abril, día da República Española, tivo lugar unha máis das concentracións semanais que se celebran en Ribadeo, avogando pola paz. Interviron Evaristo Lombardero, Suso Fernández, Evaristo Lombardero e Jesús Irigoyen.

    Deixo baixo as fotos de Suso Fernández o escrito lido por Jesús Irigoyen na concentración.



 

PALESTINA 6

NO ES UNA GUERRA – ES UN GENOCIDIO

Se cumplen seis meses y una semana de genocidio en Gaza sin que la comunidad internacional implemente medidas suficientes y efectivas que garanticen protección a la población civil, aseguren el acceso a la ayuda humanitaria y pongan fin a este insoportable episodio. Al menos 34 000 personas han muerto con vergonzosa impunidad.  

Palestina vive una catástrofe humanitaria sin precedentes. Desde el 7 de octubre, Israel ha reforzado el asedio que mantenía sobre la Franja de Gaza, dejando a cerca de 2,3 millones de personas atrapadas en un territorio de tan solo 360 kilómetros cuadrados: sin electricidad y sin apenas agua, comida o medicinas. Sometidas a continuos bombardeos y ataques que se cobran la vida de una media de 183 personas al día.

Las terribles cifras van más allá de las muertes. Al menos 75 000 personas han resultado heridas de diferente gravedad y 7000 siguen desaparecidas bajo los escombros.

Además de la destrucción del 80 % de sus viviendas, escuelas, hospitales y edificios administrativos en general

Gaza es una franja arrasada e inhabitable, donde el hambre ha provocado ya muertes de niños y niñas, y uno de cada tres menores de dos años sufre desnutrición. La hambruna se está usando como arma de destrucción masiva contra una población agotada y debilitada, sin recursos para sobrevivir, que busca desesperadamente refugios inexistentes. El 75 % ha tenido que huir de sus hogares (en muchos casos por segunda vez, pues la gran mayoría ya eran personas refugiadas), y se hacina en el sur, forzada por las órdenes de evacuación israelíes.  

Completamente atrapadas y sin posibilidad de salir del territorio bajo bloqueo israelí con el apoyo de Egipto, casi 1,5 millones de personas malviven en la zona fronteriza de Rafah. Entre ruinas e improvisados campos para personas desplazadas, en los que apenas tienen acceso a ayuda humanitaria, y donde se cierne la amenaza inminente de un ataque a gran escala del Ejército israelí, anunciado por el criminal Netanyahu. 

Mientras la Franja sufre la peor ofensiva de su historia, en Cisjordania la violencia también ha aumentado en estos meses.

El hostigamiento y la persecución de los colonos israelíes ha causado al menos 500 víctimas mortales, entre ellas, un centenar son niños y niñas.

Además, al menos 5000 personas han resultado heridas en ataques, redadas e incursiones militares. Las detenciones arbitrarias se han multiplicado exponencialmente, hay más restricciones y controles de movimiento, y 2000 personas han sido desplazadas de manera forzosa.

Estos hechos constituyen graves violaciones del Derecho Internacional y un absoluto desprecio por los derechos humanos que han llevado a varios países, liderados por Sudáfrica, a denunciar a Israel por genocidio del pueblo palestino ante la Corte Internacional de Justicia de las Naciones Unidas.

Lamentablemente, la iniciativa de Sudáfrica se enmarca en un contexto de inacción de la comunidad internacional. Hasta ahora, ésta ha sido incapaz de condenar firmemente los hechos y conseguir un alto el fuego que pare la masacre y preserve la vida, proteja la dignidad y defienda el derecho a existir de Palestina y su pueblo.  

Ni la histórica resolución de la ONU exigiendo un alto el fuego, ni el informe ‘Anatomía de un Genocidio’ presentado por la relatora de Naciones Unidas para los Territorios Palestinos, donde se explica que Israel no ha distinguido entre civiles y combatientes ni entre objetivos militares e infraestructuras civiles, han conseguido detener la violencia indiscriminada. 

Hay que adoptar medidas urgentes y efectivas para impedir que se siga matando a miles de personas con total con impunidad.  

Exijamos de inmediato el fin de la violencia contra una población que, al contrario que en otras guerras, no puede huir de la zona de conflicto.

Para lograrlo, es imprescindible el reconocimiento internacional del Estado palestino y la condena de Israel por todos los crímenes cometidos.

Pidamos, pues, al Gobierno de España que apoye públicamente la demanda de Sudáfrica ante la Corte Internacional de Justicia de Naciones Unidas contra Israel por el genocidio del pueblo palestino, y que cumpla su promesa de reconocer el Estado palestino y ponga fin, junto al resto de la comunidad internacional, al comercio de armas con Israel. 

La supervivencia del pueblo palestino y nuestra humanidad están en juego. 

POR EL RECONOCIMIENTO DEL ESTADO PALESTINO Y CONTRA LA INVASIÓN DE PALESTINA POR ISRAEL.

PALESTINA VENCERÁ

Último minuto, para reivindicar

POR EL DERECHO DE REFERENDUM DEL PUEBLO SAHARAUI

POR LA AUTODETERMINACIÓN DEL SAHARA OCCIDENTAL

Hoy es 14 de Abril, día del 93 aniversario de la instauración de la II REPÚBLICA en España, a la sazón derrocada por un golpe de estado, de corte fascista y nunca más repuesta, ¡de momento…!

Por lo que me a mi toca y en mi condición de antimonárquico y republicano, seguiré rememorando la instauración de aquella Republica, que trajo a España, la que fue la constitución más avanzada e igualitaria del mundo entero, para aquella época y que no se la dejó desarrollarse mediante las armas, el terror y la represión.

Hoy reivindico un referéndum, para la proclamación de la III REPÚBLICA. Para ello, compañeras/os, amigas/os, ya queda menos ….¡UN DIA MENOS!

SALUD Y REPÚBLICA.

Jesús Irigoyen


 

20240412

Presentación de 'A temperie ribadense no século XXI (ate 2023)'

     Onte, Sábado 13 de abril, ás oito da tarde, na Biblioteca pública municipal de Ribadeo 'Viejo Pancho' tivo lugar a presentación de 'A temperie ribadense no século XXI (ate 2023)', a primeira presentación dun libro nese espazo. Despois dun pequeno comentario deixo o cartel, varias fotos, o audio e o borrador da intervención e as diapositivas amosadas no acto.

    Comezou falando Mónica Martínez, bibliotecaria do lugar, sintetizando nas súas palabras unha evocación do acto. Continuou Daniel Vega, alcalde de Ribadeo, que se puxo ó servizo da cultura do pobo e gabou ó autor. Logo foi a quenda de Antonio Andina, representante de Eoditorial, quen xa enfocou o tema cara o libro, e finalmente do autor, eu mesmo, dividindo a presentación en dúas partes, unha, sobre as circunstancias do libro, e a segunda, con apoio das diapositivas, unha explicación sucinta dalgúns feitos tratados no libro. Rematou o acto tras algunhas preguntas realizadas.

    O libro, para mercar en Eoditorial.


Vista xeral do acto (G. Gómez)
Intervención de Mónica Martínez (M.J. Besteiro)

Falando da presión (M.J. Besteiro)
Coa temperatura (M.J. Besteiro)

Primeiro plano (C. Castro)
Vista dende atrás (Diego C.)

Intervención de Mónica M. (Diego C.)
Momento da intervención (D. Fernández)

Asinando (D. Fernández)

Recuncho da lectura: Coule la Seine

 

Recuncho da lectura: Coule la Seine

    Coule la Seine. Fred Vargas. ISBN 3150091365. Editions J'ai Lu.Paris 2015. (fr.)

    Composto por tres relatos de detective (Salut et Liberté, La Nuit des brutes e Cinq francs pièce) fóra de liñas trilladas, nunha lingua francesa con particularidades de falada. Cada unha das historias, cos seus ambientes, chega ó seu final sen que podamos falar de thriller, e dun xeito contundente aínda que suave. Recomendable cambio de aires.

    Nota: o ISBN non corresponde á edición que lin, que devolvín á biblioteca sen coller ese dato, e o ano de publicación da primeira edición é 2002.

 

Auga para Ribadeo

     O pasado pleno de 19 de marzo aprobou o que aparece en baixo sobre o subministro de augas a Ribadeo. Basicamente son documentos para o subministro, que as empresas deberán cumprir, polo que é posible que pasaran desapercibidos para a xente de a pé. Mais somos nós, 'a xente da pé' quen vai ser subministrado e cobrado pola auga, polo que coido que non é mala idea pegarlle unha ollada, aínda que sexa de pasada. Aí queda o BOP de 4/4 e as ligazóns ós documentos aprobados:


    Ligazóns á documentación na sede electrónica do concello (por certo, subida o 8 de abril, xa comezado o prazo)

Fórmula de revisión de prezos

Estudo de viabilidade económica financieira

Estrutura de custos

 

 

 

 

 

 

 

 

Pleno. Cheo ou baleiro?

    Martes 16 de abril ás oito da tarde terá lugar un novo pleno do concello de Ribadeo. Deixo en baixo a convocatoria que remato de ver, posta de onte na sede electrónica do concello.

    Dicir que, convocatoria extraordinaria, e polo tanto libre de cousas como lectura de actas ou rogos e preguntas, está adicada na súa totalidade a cuestións económicas, difícilmente interpretables sen coñecemento extra, pero con preponderancia total de 'suplementos de crédito' e inclusión dun 'préstamo', que visto o texto, suponse extra. Algo que chama a pensar se as arcas do concello están cheas ou baleiras. E o pleno, estará cheo de público ou baleiro?



20240409

A temperie ribadense no século XXI

    Deixo a continuación o cartel anunciando a presentación do libro o próximo sábado 13 de abril na biblioteca El Viejo Pancho, coa intención de que sirva como invitación para quen queira aparecer por alí, inaugurando o novo escenario de presentacións de libros de cara á próxima tempada:



20240408

Alerta ecolóxica. Pablo Mosquera

 

S. Cibrán, a mediados dos anos 1960

Alerta ecolóxica


O Boletín Oficial da Provincia de Lugo do 20 de maio de 1976 anunciaba o inicio das negociacións para a ocupación da superficie de dominio público na enseada de San Cibrán -non San Cibrao- para a construción dun porto e instalacións que faciliten a carga e operacións de descarga de materiais para a industria "Alúmina Española S.A". Paga a pena lembralo. Pois estamos ante o maior activo que deixará atrás a actual ALCOA cando abandone as súas instalacións actuais ou proceda a vendelas. O porto-entrada que utiliza temporalmente a empresa do aluminio -só unha das súas marxes- pode e debe ser a gran oferta para o desenvolvemento dun espazo multinodal que favoreza a creación de empresas non contaminantes e alternativa á antiga e anticuada fábrica inaugurada en 1980.
Por Orde Ministerial de Obras Públicas e Urbanismo, do 14 de abril de 1978, atendeuse favorablemente a concesión do aproveitamento das augas públicas superficiais do río Cobo no concello de Cervo para abastecemento e aproveitamentos industriais de Aluminio Español e Alúmina Española S.A.
O proxecto establecía que se regulaba o caudal de 630 litros por segundo, dos cales 90 litros por segundo se destinaron a abastecer a zona industrial de San Cibrán e 540 litros por segundo para os usos das dúas industrias de aluminio e alúmina. O encoro de Riocovo terá unha altura máxima de 33,50 metros, unha lonxitude de crista de 478,62 metros, unha anchura de 6,75 metros; as ladeiras 1,75: augas arriba e 1,50: augas abaixo, cunha capacidade de encoro de 4,3 Hm3.
Houbo diversas oposicións ao proxecto pola súa repercusión nas explotacións de agricultores e gandeiros, e por suposto a de D. Carlos Sarmiento Fernández, responsable da industria do estaleiro por perda de calado para continuar coa súa actividade de construción e botadura de barcos. No mesmo sentido e razóns dona Berta Fra Ponte. Hai que citar o caso de Julio Pernas Insua e Mario Abad Martínez como arrendatarios dos muíños fariñeiros que se verían gravemente prexudicados.
A personalización do CIT foi moi importante, esixindo unha garantía de abastecemento de auga máis aló do consumo para aquela época e futuro dos habitantes de San Cibrán. O mesmo acontece coa Confraría de Pescadores de San Cibrán, caladoiro das súas embarcacións ante a previsible desaparición causal de tal caladoiro, así como para a súa entrada e saída ao que fora o porto de San Cibrán -Porto de Abaixo-. Neste último capítulo, a empresa viuse obrigada a permitir un caudal de polo menos 90 litros por segundo para circular augas abaixo do encoro.
ICONA, así mesmo, informou de que a construción do encoro en ningún caso debería afectar á riqueza piscícola. Debería comprobarse pola autoridade competente -Comisión de Augas do Norte de España- que o volume utilizado polo concesionario nunca supere o autorizado.
E para rematar e fundamental. Esta concesión outórgase pola duración da industria e un máximo de 75 anos coa obriga de cumprir o disposto na Lei de pesca fluvial para a conservación das especies.
Dadas as circunstancias de antes, de hoxe e de mañá, sería moi desexable comprobar todo o exposto e obrigar ó cumprimento; mesmo recomendaríamos iniciativas destas características a: asociacións veciñais, concellos afectados, colectivos ecoloxistas; Confraría de Pescadores e Comité Empresarial de San Cibrán, non vaia ser que co paso do tempo a ría de San Cibrán non estea a recibir os caudais de auga imprescindibles para manter o seu ecosistema.

Pablo Mosquera Mata

Da xuntanza de pensionistas de 20240406 en Ribadeo

Da xuntanza de pensionistas de 20240406 en Ribadeo

    Sábado 6 de abril tivo lugar a concentración pensionista que se mantén dende hai tempo os primeiros sábados de mes en Ribadeo, nas escaleiras da Casa do Concello. 35 persoas, un día máis, en común.

    Deixo dous audios (podcast) coas verbas de Evaristo Lombardero, que, na primeira parte reflectiu o comunicado que adxunto máis abaixo, e na segunda pasou a outras reseñas.

Comunicado da Unidade de Acción pensionista estatal ante a prórroga dos Orzamentos Xerais do Estado

25 de marzo 2024

A UAE pensionista rexistrou con data de decembro e febreiro dos anos 2023/2024 no Congreso as demandas urxentes que o colectivo consideraba necesario introducir na tramitación parlamentaria dos PXE.

Por mor do rexistro das nosas reivindicacións no Congreso dos Deputados, por parte das organizacións de pensionistas de Unidade de Acción Estatal fóronse celebrando diversas reunións cos grupos parlamentarios de BNG, SUMAR, EH Bildu, ERC e PODEMOS (o PSOE de momento non nos contestou), con diverso grao de compromiso respecto ao apoio das nosas reivindicacións, para levalas ao debate (que parecía inminente) dos Orzamentos Xerais do Estado.

Despois de celebradas esas reunións o calendario político cambiou, ese debate non se dará. Pero sexa cal for a situación, as organizacións que subscribimos este comunicado manifestamos a nosa vontade decidida e unitaria de esixir, ao goberno e aos paridos que lle apoian, os obxectivos da nosa táboa reivindicativa e os compromisos adquiridos. Os PXE prorróganse, pero as necesidades das persoas pensionistas son improrrogables. Se hai vontade de atendelas, seguro que son posibles, e desde as rúas e as prazas así o esixiremos.

Ao colectivo pensionista esta situación atrasa a posibilidade de que o goberno poña en marcha unha serie de medidas económicas, sociais e políticas que vimos esixindo. A non aprobación dos orzamentos pode poñer en cuestión algunhas das subidas previstas e vai seguir perpetuando a enorme brecha de xénero en pensións (máis do 30%) que afecta as mulleres, e ás pensións mínimas cuxa subida do 6,9% é insuficiente e seguen sendo pensións de miseria.

Así mesmo a prórroga orzamentaria consolida a desigual distribución da riqueza. As rendas do capital seguen aumentando. Este ano as empresas do IBEX tiveron un récord de beneficios, os bancos máis de 26.000 millóns, mentres que os salarios crecen por baixo da inflación, é dicir, redúcense en termos reais ao mesmo tempo. En todo o Estado 12,6 millóns de persoas (o 26% da poboación) atópanse no limiar da pobreza ou na exclusión social.

Observamos con preocupación que a actuación dos grupos parlamentarios, salvo algunha excepción, cada vez afástase máis dos intereses xerais da cidadanía. Hai unha crecente percepción, de que as nosas institucións e representantes non dan solución ás necesidades máis claras e concretas da xente: sanidade, educación, pensións públicas, condicións decentes de traballo, protección do dereito á vivenda etc.

Desde todas as institucións, desde a xudicatura ao Parlamento, erosiónanse cada vez con máis enerxía os dereitos de manifestación e expresión. Os movementos sociais vémonos baixo ameazas de todo tipo cando denunciamos inxustizas evidentes: desde a morte nas residencias, ao bloqueo do acceso á administración por medios telemáticos, os desafiuzamentos a persoas desamparadas, os abusos laborais, os incumprimentos de contratos, a corrupción ou as estafas estruturais aos consumidores por parte de grandes empresas. O Movemento Pensionista está a sufrir a aplicación da Lei Mordaza, desprazándonos de forma arbitraria da Praza do Congreso, do mesmo xeito que outros colectivos e movementos, e abriuse proceso sancionador a dous compañer@s de Alcalá de Henares. Esta perda de liberdades sociais non a imos a permitir.

As persoas pensionistas e calquera traballador@ están ameazadas pola perda ou a privatización do salario diferido que son as pensións públicas. Por iso, imos seguir expondo sexa cal for a situación institucional do país, as nosas reivindicacións:

- Pensións públicas mínimas equiparadas co SMI e ambas equivalentes ao 60% do salario medio segundo a carta social Europea. Plantexamos 1080 € xa!

- Habilitar partidas económicas para pechar a vergoñosa brecha de xénero. O complemento asignado e non consolidado de 33 € non resolve ningún problema.

- Aumentar a base reguladora da pensión de viuvez que permita unha pensión digna.

- Esiximos o cumprimento da lei 21/2021, segundo a cal se realizaría unha auditoría das contas da Seguridade Social (S.S.) que garanta a compensación derivada do desvío de cotizacións a fins alleos ao sistema público de pensións e da Seguridade Social.

- Rexeitamos os PPEs (Plans de Pensións de Emprego) que detraen diñeiro público á Seguridade Social, e só benefician ás empresas mediante exencións fiscais e deducións do 10% do Imposto de Sociedades.

- Esiximos eliminar os coeficientes redutores en longas carreiras de xubilación. A acción e a mobilización diante das institucións e nas rúas é o camiño!

Goberne quen goberne, as pensións públicas e os dereitos deféndense!

ASJUBI40 (Asociación Jubilación Anticipada sin Penalizar)

COESPE (Coordinadora Estatal por la Defensa del Sistema Público de Pensiones)

EHPM (Movimiento de Pensionistas de Euskal Herria)

MADPP (Movimiento Andaluz por la Defensa de las Pensiones Públicas)

MODEPEN (Movemento Galego en Defensa das Pensións e os Servizos Públicos)

UNIDAD COESPE (Coordinadora Estatal de Pensionistas)

PLATAFORMAS DE PENSIONISTAS de Badaxoz, Móstoles…

20240407

Do público, do privado e do mediatizado

Do público, do privado e do mediatizado

    Nestes momentos cando escribo, teño prestado un libro da ebiblio da Xunta de Galicia, a biblioteca electrónica que complementa as bibliotecas físicas dentro do sistema público da Xunta. É a primeira vez que uso esa plataforma, á que accedín coa inestimable axuda de Mónica, a bibliotecaria da BPM Viejo Pancho de Ribadeo.

    Despois de entrar en lista de espera, para acceder ó préstamo, en pouco máis dun día chegoume o aviso de que o tiña dispoñible, e 48 horas para facelo efectivo. A nota chegoume por correo electrónico ás tres da mañá, vivimos nun mundo no que non se descansa.

    Sendo a primeira vez, vin as opcións de lectura e, unha vez asegurado que a posibilidade de o ler en liña funciona ben, paso a artellar para poder telo nun lector electrónico, nun ‘ebook’. Para min non é o mesmo cun libro en papel, pero supera en características á lectura na pantalla dun ordenador. Descargo o ficheiro no formato accesible, un formato pensado non para facilitar a lectura, senón para protexerse dela, das ‘lecturas ilegais’. Seguindo as instrucións, fágome unha conta nunha entidade privada que me facilitará o programa para pasar o arquivo protexido a un formato adecuado ó meu lector. E entón cando me decato de que non hai posibilidade de instalación dese programiña ‘ponte’ no sistema operativo que uso, Linux. Ou sexa, non é só que a rede pública dependa dunha ‘ponte’ privada para o uso dos sistemas dixitais que ofrece, senón que esa ponte necesita tamén de sistemas privativos, de Microsoft ou Apple, para poder funcionar, descartando sistemas libres como Linux. Nada de mercado libre no sentido de liberdade, senón só libre no sentido de propiedade: ‘money, money, money!’

    Cabe aquí facer un pequeno paréntese para especificar que mentres ti compras un libro físico ou dixital e quedas para sempre con el (no segundo caso, en teoría, que non sería o primeiro que o vendedor borra ó seu arbitrio), as bibliotecas compran un libro ou recíbeno de agasallo e logo pagan un canon por uso repetido, e agora, en relación ós libros en formato dixital, teñen licenzas de uso, co que pagan unha vez, remátase a licenza (por tempo ou mesmo por número de descargas, ou ambos) e ou quedan sen acceso ou teñen que pagar de novo, outra, e así sucesivamente. E, a ti, como préstamo, o libro dúrache accesible un tempo determinado (neste caso, ata tres semanas). Ou sexa, un xeito de constrinxir a labor dunha biblioteca.

    Así, a falta doutra posibilidade, comezo a ler no ordenador a través da web, noto algún pequeno fallo de uso da interface, e a partir de aí dáme por pensar que así non vou rematar o libro con ben, co que procuro unha alternativa. Paso un tempiño a cortapegar con paciencia e xa teño o libro copiado en formato .odt que podo converter co Libre Office en .pdf, ou mediante o programa Calibre podo pasar a .epub, formato libre para libros electrónicos que podo usar tamén no meu lector. Teño tres semanas para lelo, se quero seguir cinguíndome a elas, pero agora dun xeito portable no meu lector electrónico. Vexo que como primeirizo cometín algún fallo na copia, pero é pequeno e emendable, non pasa nada. Teño tres semanas. Logo, prometo que borrarei o .odt e o .epub que aínda teño sen facer.

20240406

LITERATURA CONFINADA A OITO MANS. Xosé Carlos Rodríguez Rañón

Portada de Caramomia

LITERATURA CONFINADA A OITO MANS

Xosé Carlos Rodríguez Rañón

    A novela gráfica “Caramomia” naceu nos vermús virtuais on line entre catro escritores galegos: Ledicia Costas, o seu home Miguel López, alcumado “El Hematocrítico” e finado repentinamente hai só unhas semanas, María Lado e Daniel Landesa. Trátase dunha obra de aventuras e misterio xurdida entre cafés telemáticos. Como plan casual de traballo, comezaron cun guión previo e co deseño dos catro protagonistas (Brando, Roque, Mabel e Mafalda), un por escritor. Tiñan xuntanzas semanais para se marcar prazos por capítulos, que principiaron subindo a Instagram. Foi para eles como unha especie de novela virtual por entregas. Non era a primeira vez que colaboraban xuntos e axiña se percataron de que comezaban a ser seguidos por moitos colexios. As ilustracións pertencen a Martín Romero e despois do confinamento ocorréuselles publicala en formato tradicional de libro na editorial Xerais.

    Segundo declaran, non foi difícil facer cadrar os estilos literarios de cada quen, xa que antes de comezar a redactar o que lles correspondía, lían o que xa fixeran os demais. Cada un escribía un capítulo alterno e centrábase nunha das personaxes, aínda que as liñas argumentais eran pactadas entre todos. Recoñecen que o proceso foi duro porque, ás veces, hai que saber ceder as ideas propias ante suxestións alleas.

    Cando xa se puideron desconfinar e saír pasear con máscara e mantendo a distancia de seguranza por aínda desconfiar, foron argallando sobre a marcha e ao ritmo do seu andar os últimos detalles do manual.