Foi a pesca e non a industria
Non vale facerse trampas no solitario.
Non paga a pena crer que unha industria é eterna.
Non vale volver as costas ao mar e mentres tolerar a contaminación por verteduras industriais, non vale escoitar a uns sindicalistas ignorantes e desprezar aos auténticos fillos da mar.
Non paga a pena manifestar preocupación coas alteracións climáticas relacionadas coa actividade industrial e os seus derivados, mentres se contempla como se destrúe o patrimonio ecolóxico marítimo.
Non vale tapar as vergonzas e o medo dunha comunidade que vive e morre polos efectos dunha factoría que verte produtos altamente tóxicos.
Non vale, cando se produza, mesarse os cabelos e procurar culpables, cando a balsa dos lodos vermellos por efecto de sobrecarga e choivas torrenciais se converta nesa catástrofe anunciada polas informes de Ecoloxistas sen Fronteiras.
O norte de Galicia sempre mirou ao mar.
As súas actividades económicas sempre estiveron directa ou indirectamente relacionadas co mar.
O turismo que foi substituíndo ao veraneante veu buscando a mar, o seu clima e a súa contorna paisaxística.
A pesca deunos de comer e fíxonos mellorar a calidade de vida nas nosas tradicionais parroquias.
O mar achegounos a outros pobos e á súa cultura.
Desde o mundo antigo a mar foi despensa e autoestrada, nicho de riqueza e traballo, fonte de cultura e creatividade artística.
A nosa decadencia é directamente proporcional á substitución dun mar de cultura por esa pleitesía á industria da bauxita convertida en alumina e aluminio.
Os mariñeiros de Burela dedicáronlle a primeira costeira ao bonito no verán de 1924.
Os barcos boniteiros foran construídos nos portos veciños de San Cibrao e Foz.
Na pesca ao curricán ou cacea non se emprega ningún tipo de redes, senón que se recorre ao típico anzol, para esta modalidade os barcos dispoñen de viveiros (tanques) nos que conservan vivo o cebo empregado nas capturas, que é normalmente chicharrillo, parrocha, bocarte ou paparda, capturados á súa vez cunha rede de cerco.
O diñeiro que se gaña na actualidade un mariñeiro na costeira -de 8000 a 12 000 euros- é un estímulo, aínda que non se manexan as cifras de outrora, cando con dúas mareas un mariñeiro facía unha casa.
A campaña do bonito marcha a un bo ritmo nos portos vascos.
Esta madrugada chegaron unhas 625 toneladas de peixe.
Concretamente, descargáronse unhas 300 toneladas en Getaria, 250 en Hondarribia, 40 en Ondarroa e 35 en Bermeo.
En palabras dos pescadores, este ano hai moito bonito e está bastante preto da costa.
Polo tanto, a pesca foi boa para todos os barcos da cornixa cantábrica.
De feito, en Cantabria contabilizaron máis de 200 toneladas e en Asturias outras 100 toneladas.
Non obstante, a cantidade de produto adoita afectar ao prezo deste.
Hoxe o quilo de bonito pagouse en lonxa a unha media de 2,80 euros, un 30 % máis barato que o ano pasado. Así, en 1986, a lonxa de San Cibrao, facturou máis de 126 millóns de pesetas, dos que case 70 corresponderon ao bonito.
En 1987, foron máis de 57 millóns, dos que 57 corresponderon á costeira do bonito.
En 1988, foron case 178 os millóns, dos que 62, proporcionounos o bonito.
E este verán que vai pasar?
O que pasa dende hai anos.
Custa traballo acordarse que aínda existe un Pósito de pescadores en San Ciprián que dá asento a unha Confraría.
¿A que se dedican?
¿Algunha vez dixeron algo sobre a contaminación do mar polas verteduras que solta ALCOA?.
Pablo Mosquera Mata
