20220630

Sábado, concentración en Ribadeo polas pensións, polo público

    Amañar o mundo non é doado. Menos aínda se non se ter poder. Mais, algo de poder sempre se ten. En conxunto, en grupo, máis. E poñer gran a gran vai enchendo o celeiro, aínda que sexa lento.  Participa na construción do futuro. E si, pensando tamén nas pensións.



Un novo xoves. Unha nova concentración pola paz

    Cn esta irán 18. E, visto o visto, continuarán. A paz faise constrúese. Miguiña a miguiña. Xoves 30 de xuño, concentración.


 

 

20220629

As parcelas do polígono industrial poden alugarse

    É unha novidade: as parcelas do polígono industrial poden alugarse en troques de só mercarse. A máis, no que resta de 2022, os prezos dun terzo das parcelas que quedan por vender, 14 das 43, serán rebaixados ata un 35% para quen esté interesado.

    Aquí, a nota de prensa do concello:


 NA ACTUALIDADE HAI 43 PARCELAS DISPOÑIBLES

Polígono industrial

28/06/2022

O salón de plenos do Concello acolleu unha xuntanza entre o director xeral de Sepes, Fidel Vázquez, o seu equipo, o alcalde ribadense, Fernando Suárez, o concelleiro de Economía, Pablo Vizoso, varios empresarios e o xerente de Acisa, Jesús Pérez. O obxectivo do encontro foi que Sepes lles presentase as novas axudas comerciais ás empresas interesadas en instalarse no polígono industrial, a resolución de posibles dúbidas e escoitar as súas impresións.

O rexedor dixo na súa intervención que "para nosoutros é moi bo día porque tíñamos unha espiña con este polígono industrial porque era moi bo, está moi ben situado, pero moi caro. Era así porque custou moito a expropiación dos terreos, porque houbo que poñerlle unha subestación eléctrica, por un chea de cousas que non veñen ao caso. Os que estaban daquela en Sepes e os que viñeron despois o que nos dicían é que o prezo era o que tiña que ser, pero así non se vendía nada. Ata que, despois de moito intentalo, puiden falar con Fidel Vázquez e co seu equipo e de hai uns meses a esta parte puidemos avanzar o que non adiantamos en 10 anos. Abriron desde Sepes unha ventá de tempo e outra de oportunidade para poder ofertar unha serie de parcelas, non todas pero si varias, nun prezo razoable, segundo o momento que nos toca vivir, aparte da posibilidade de poder facer unha compravenda tamén van poñer de maneira experimental un dereito de superficie para que o que non teña cartos para pagalo poida alugalo con opción a compra de maneira asumible".

Suárez Barcia explicou que "entón eles quixeron vir aquí a explicarvos e a tomar nota dalgunhas cuestións, o que creo que supón unha oportunidade moi boa para que nos comenten aos que estamos nesta reunión e ademais para que a Asociación de Comerciantes, Industriais, Servizos e Autónomos transmita aos seus asociados as posibilidades que ofrece o polígono industrial de Ribadeo".

O alcalde subliñou que "a celeridade e dar unha licenza de obra é practicamente inmediata porque non hai outros organismos aos que pedir informes. E nos parece moi importante que non se desaproveite esta oportunidade".

E engadiu que "Sepes abriu no seu consello de administración estes prezos durante todo o 2022 e vamos intentar que todo o que se poida facer sexa neste ano porque no 2023 igual cambian as cousas. Entón é moi importante que se aproveite esta ventá". 

Pola súa banda, o director general de Sepes, Fidel Vázquez, indicou que "Ribadeo es un municipio con una situación muy concreta, que es que tiene suelo ya urbanizado y que el precio, como decía el alcalde, parecía una barrera para la instalación, no de grandes empresas sino de todas las medidas". 

Para Vázquez, que leva cinco meses á fronte de Sepes, "esta es la primera visita que hago y por lo tanto para mi es especial porque hemos dado un paso desde Sepes. Además de poner un precio, nosotros queremos saber qué tipo de actividades se quieren instalar, los empleos que se van a crear, etc. No vamos solo a vender suelo, sino que queremos saber las actividades que se pueden llevar a cabo". 

Sepes puxo en marcha dúas novas fórmulas comerciais para axudar á implantación de empresas no polígono de Ribadeo: unha bonificación do 35% no prezo de 14 parcelas de distintas tipoloxías ata o 31 de decembro deste ano. E a adxudicación a través do dereito de superficie. Na actualidade no parque empresarial de Ribadeo hai 43 parcelas dispoñibles.

20220626

En cristiano!

 

En cristiano!

    É indiferente ser católico ou ateo. Quen non se atopou algunha vez (ou fixo que outra persoa se atopara) con iso de 'en cristiano!' para referirse a que fale na lingua 'cristiana', asimilándoa ó castelán, como se non falar castelán significara ser 'infiel' a algo, a unha idea, a unha crenza, a un vínculo?

    Nunha situación onde a non ser que sexas habitual, en calquera comercio ou establecemento hostaleiro diríxense a ti por defecto na lingua de Castela, é natural que a proposta de uso de linguas minorizadas atope 'dificultades metódicas' no Parlamento.

    Tamén o é que, despois de usar millóns de euros das institucións para promover medios en castelán en Galicia, o día das letras galegas aparezan unhas cantas novas en galego neses mesmos xornais, sempre en minoría, a modo de agasallo condescendente.

    Non deixa de ser natural, no sentido do peixe que se morde a cola, que alguén me diga que por que non escribo en castelán (xeralmente, 'español') porque chegaría a máis xente, ó mesmo tempo que pensa que o galego non sirve para nada porque non te uso.

    Non é raro que os egresados das escolas usen de xeito maioritario o castelán cando dende as primeiras etapas educativas hai un tope normativo para os contidos en galego, pero non para os contidos en castelán. Tampouco o é que se unha materia se ten que dar nunha lingua nun nivel, e noutra noutro, saia prexudicado o alumnado, pero beneficiada a lingua hexemónica.

    A quen lle parece raro que mesmo nos centros educativos galegos se use máis a Wikipedia en castelán que a Galipedia, mesmo en temáticas nas que a versión galega da Wikipedia ten máis e mellor contido que a versión castelá e a pesar do esforzo da pequena comunidade galipedista?

    Non é insólito que unha nova lei do audiovisual titorada permita que unha porcentaxe de emisións -pequena- que debe facerse en linguas cooficiais se faga na lingua cooficial que quera a compañía que comercializa a producción, producíndose así un trato de favor relativo á segunda lingua máis falada e e desfavor para o resto.

    E, se xuntamos os feitos anteriores, mais outras como a prohibición durante tempo de falar galego en instancias oficiais ou privadas (coido que destas, aínda hoxe en algures) non debemos estrañarnos de que circule pola rede iso de 'Se queren que fale galego, que non mo impoñan' (en realidade, 'Si quieren que hable gallego, que no me lo impongan'). Tampouco de que o galego esté en desuso crecente... Está claro que a culpa teríaa a imposicón.

20220624

Casa Maseda, en reparación (subsidiaria)

    Qen pasara estes días pola rúa peonil terá observado unha estrutura de andamios en Casa Maseda. Seguro que non foun o único en pensar que por fin ían reparar a casa, atribuíndolle a reparación ós donos. Pois parece que non é así, senón que é o concello quen paga as obras de xeito subsidiario, despois de ter unha deuda importante sen cobrar en base ás multas impostas ós donos, segundo aclara a nota do concello que adxunto:


FÓRONLLES IMPOSTAS 4 MULTAS COERCITIVAS POR 8.200 EUROS

Execución subsidiaria

23/06/2022

O Concello realiza a execución subsidiaria dunhas obras nun céntrico edificio da rúa Villafranca do Bierzo, debido ao descoido e á desatención por parte dos seus propietarios que foron facendo que o seu deterioro afecte non so ao ornato senón tamén á seguridade pública. O importe das obras ascende a 20.000 euros e o prazo de execución será dun mes, segundo informou esta mañá o alcalde, Fernando Suárez.

O rexedor explicou que "hoxe iniciamos unhas obras das que non nos gusta facer, pero que temos que executalas por responsabilidade para protexer aos viandantes e para garantir unha mínima seguridade pública.Trátase dun céntrico edificio da Rúa Villafranca do Bierzo que desde hai uns anos a esta parte, o descoido e a desatención por parte dos seus propietarios foron facendo que o seu deterioro afecte non so ao ornato público senón tamén á seguridade pública".

Suárez Barcia lembrou que "o Concello xa declarou a ruína parcial do inmoble ao ser declarada en ruína a súa cuberta no ano 2014. Desde aquela foron desatendidas todas as advertencias que o Concello fixo tendo que chegar a impoñer un total de catro multas coercitivas por un importe de máis de 8.200 euros".

O alcalde contou que "hai pouco tempo quixemos acceder ao interior para comprobar a gravidade da situación actual e non puidemos facelo pola negativa dos residentes e pedímoslle auxilio á xustiza, pero non o obtivemos dado que nos comunicaron que debiamos actuar doutro xeito sen invadir o domicilio".

Fernando Suárez indicou que "agora, atendendo aos informes técnicos municipais que nos indican que debemos adoptar medidas inmediatas, acabamos de contratar unhas obras de urxencia consistentes en asegurar e estabilizar a carpintería de exteriores, en facer arranxos na cornixa, nas fachadas, substitucións dos canalóns, pintados e adecentados. Estas obras ascenden a uns 20.000 euros de diñeiro público, que van saír de todos e de todas as ribadenses. O prazo de execución é de un mes e a obra foi adxudicada a Coto Estudios y Construcciones".

O alcalde subliñou: "e o que si debe quedar claro é que os importes, tanto das sancións aínda non cobradas como toda esta execución subsidiaria, serán cobrados polos sistemas previstos nas leis, chegando incluso, se é necesario, ao embargo da propiedade".



20220622

ESTRAMBOTE. Pancho Campos Dorado

 


ESTRAMBOTE

Pancho Campos Dorado

    Lemos en La Comarca del Eo (18/06/2022) “O PP astur descarta que el uso del doble topónimo de la ría amenace la identidad gallega”. Este titular pode poñerse máis en negriña pero non máis cínico. Agora sae á palestra un novo deputado do PP asturiano, don Álvaro Queipo, polo que parece, secretario do PP no parlamento astur e debe relevar na polémica da Ría de Ribadeo a dona Nieves Mallada.

    A dobre denominación do topónimo da Ría de Ribadeo “non parece afectar a súa identidade galega”. Por suposto, MENTIRA.

    Máis adiante dinos este parlamentario astur moi “paternalmente”: “se equivocan los sectores gallegos que ven en este proceso una guerra que amenaza su identidad”. Cara non lle falta ó individuo. Nós non creo que esteamos en guerra, ou polo menos de momento non a declaramos. O señor Queipo continúa coa súa disertación patriarcal: “nunca se defiende mejor lo propio despreciando lo ajeno”. Por suposto, o propio non fai falta defendelo, a lei dunha sociedade democrática, como pensamos que é a nosa, crémola suficientemente capaz de defender os bens institucionais e neste caso constitucionais, pois segundo a Constitución Española de 1978, art.46: “os poderes públicos garantirán a conservación e promoverán o enriquecemento do PATRIMONIO HISTÓRICO, CULTURAL E ARTÍSTICO DOS POBOS DE ESPAÑA e dos bens que o integran calquera que sexa o seu réxime xurídico e a súa titularidade. A lei penal sancionará os atentados contra este patrimonio”. Señor Queipo, nós somos parte do pobo galego e defendemos a Nosa Terra e tamén a súa toponimia, parécelle mal?

    Di vostede que non queda ameazada a identidade galega da ría? Por suposto que sí. A falcatruada do cambio toponímico do nome da ría, conleva a apropiación indebida do patrimonio arqueolóxico cultural que se atopa no fondo da Ría de Ribadeo, esa é a cuestión que levamos anos denunciando. Xa nunha primeira ollada submarina levou ós arqueólogos a atopar unha ánfora do século VI a.C. o que deu pé para saber que o comercio marítimo na ría de Ribadeo é tan antigo que non hai ningún vestixio anterior en toda a Cornixa Cantábrica. Chamados son os xacementos submarinos da Ría de Ribadeo polos arqueólogos a “Atapuerca do Cantábrico”.

    Como se van a reseñar e recordar estas pezas arqueolóxicas nos libros de texto especializados, atopadas na ría de Ribadeo? Igual que fixeron vostedes, os “arqueólogos” asturianos coa falcatruada da Diadema de Ribadeo? Ou mellor pensamos qué foi da denominación do “Carneiro Alado de Ribadeo? A que están xogando? Queren seguir terxiversando a cuestión, como levan facendo desde fai séculos co territorio do Reino de Galicia, e agora incluso insinúan que a culpa é dos galegos e en particular dos galeguistas. Máis morro, si, aínda hai quen ten máis morro.

    A burocracia española, esperpéntica, monstruosa na súa complexidade de xestión con incontables trámites, inzada de leis e decretos lei, contra decretos, regulamentos, normativas, pautas, resolucións de procedementos inacabables, xurisprudencia inxente cuxa transcrición escrita enche decenas de volumes para decorar os despachos de avogados onde se crea esa atmosfera dos mil artificios en contra, a favor, parciais, emendados de aquí, emendados de aló, sen emendar, todo o cal forma ese insufrible noelo de artimañas intricadas e indescifrables para calquera mortal, que só serven para facer de tapadeira a unha lexislación vixente na que se rexouba unha clase social da alta e baixa xudicatura que inquieta a calquera mortal que se atope baixo o seu dominio inmediato, pola súa falta de eficacia e que nos ten acostumados a tolear coa súa parsimonia inoperante. Un litixio que na burocracia inglesa leva dúas liñas nun folio, aquí transfórmase en unha acción da “xustiza garantista” que non é capaz de acabar nin resumir en tres mil folios.

    Xa vimos a resolución sesgada e parcial que o Ministerio de Transportes, Movilidade e Axenda Urbana decretou no seu informe. Por un lado, danos a razón de que só debe chamarse Ría de Ribadeo e por outro di que só queda anulada a sentenza do IGN porque hai un “defecto de forma”. Pero que tipo de resolución é esta? Cando se vai poñer fin a toda esta fantochada burocrática?

    O Procedemento Común das Administracións Públicas, utiliza os fundamentos de dereito nesta resolución segundo a lei 39/2015 de 1 de Outubro, e aplica os artigos 24.3 / 26 / 34 / 48.1 / 48.2 / 57 / 79 / 82 / 112 / 121. Tamén entra a trámite o apartado 24.3a do Real Decreto 1545/2007 do 23 de Novembro. Despois de endilgarnos todo este galimatías xurídico dinos que queda “agotada a vía administrativa e cabe recurso contencioso administrativo ante o Tribunal Superior de Xustiza de Madrid no prazo de dous meses”. Manda truco a canta xente mantemos!!

    Por outro lado, a resolución do antedito Ministerio, só nomea o informe emitido pola Deputación de Lugo, e ningunea os informes do goberno da Xunta de Galiza, da Alcaldía de Ribadeo e nin sequera ten en conta o extensísimo e documentadísimo informe da Plataforma en Defensa da Ría de Ribadeo, nin do informe da Plataforma de Mariños de Ribadeo. Así mesmo di literalmente “la CENG es una Comisión de carácter técnico compuesta por representantes de autoridades en nombres geográficos de la Administración del Estado y de Comunidades Autónomas, así como de universidades, academias de las lenguas y otras instituciones relacionadas con la toponimia, de ahí la importancia de su informe que podríamos calificar como técnico, y aunque no vinculante, sí es necesario para que el órgano decisorio resuelva”. Ou sexa que pode facerse un recurso con todo tipo de informes técnicos, ou pode dicirse misa cantada con órgano e Agrupación Polifónica, que todo canto se predique “Non será vinculante”. Manda carallo! Así funciona a burocracia deste pais chamado España.

    A toponimia é unha rama esencial da Historia en calquera territorio, e a Historia de Galiza non pode ser retocada constantemente por mans lexislativas partidistas que raian a prevaricación. Galiza ten que ser respectada. As institucións que nos falten o RESPETO, non as respectamos para nada e nunca aceptaremos as súas resolucións contra a Nosa Terra. As tarascadas fanse no Entroido. Como é posible que un Decreto Lei do 2007 ou do ano 2015 poida poñer en solfa un topónimo marítimo secular e querer equiparalo a un costumismo vulgar?

    O Reino de Galiza leva séculos soportando unha historiografía castelanista que nos rouba descaradamente e nos é totalmente hostil, tanto é así que a Real Academia da Historia créase en 1783 e esquílmase a documentación dos mosteiros, igrexas e catedrais da Galiza para manter un discurso histórico de tradición e exaltación dinástica de avoengo que nunca tivo nos seus primeiros mil anos, nada menos. A enumeración dos reis casteláns que fai Afonso X o Sabio, insire os reis da Galiza e León para darse avoengo, pois el considérase Afonso X (o décimo) cando realmente é Afonso II de Castela. Sabio sería cando fixo as Sete Partidas, pero sumamente cruel cando tivo a coraxe de mandar fritir en aceite fervendo o seu irmán Fadrique, cousa que non conta a historia falsaria de España nos libros de texto. Así que de un tipo así, podía esperarse calquera cousa, incluso que fora “sabio”.

    E así todo. Parece que nada importa “o dobre topónimo non ameaza a identidade galega” e logo vemos que as Terras de Ribadeo do Eo o Navia, agora nin sabe como se chaman, ou as Terra de Miranda bañadas polo Eo, agora sabediós... etc. etc.

    Facendo un inciso, gustaríanos saber que esta facendo o PP de Ribadeo actual en esta cuestión, pois co ribadense Valín ó mando, sí o sabíamos.

20220621

Bandeira Negra para a Illa Pancha. Comunicado da AVV Por Nuestro Faro


Bandeira Negra para a Illa Pancha

    O 14 de xuño, a confederación de grupos ecoloxistas de España coñecida co nome de Ecoloxistas en Acción, presentou o informe «Bandeiras Negras 2022». Como cada ano, os ecologistas publicaron a lista dos casos máis relevantes de contaminación e mala xestión ambiental do litoral español. E desas 48 bandeiras negras, unha delas foi para a Illa Pancha de Ribadeo.

    Nese informe, 22 páxinas están dedicadas a Galicia, das cales, nada menos que catro foron destinadas a explicar exclusivamente a situación da illa Pancha. O motivo para esta deshonrosa distinción é, en palabras de Ecoloxistas en Acción, a mala xestión ambiental, en concreto, a falta de estudo de impacto ambiental malia as figuras de protección coas que conta ríaa de Ribadeo: «Zona Especial de Conservación ‘Río Eo’, ZEC E1120002, Humedal Protexido ‘Ría de Ribadeo’, Zonas de Especial Protección dos Valores Naturais (ZEPVN) ‘Río Eo’ e ‘Ribadeo’, Zona Húmida de Importancia Internacional (Convenio Ramsar) «Ría do Eo» e Zona de Especial Protección das Aves, ZEPA E0000085.»

    A confederación ecologista lembra que o Defensor do Pobo pedira un estudo de impacto ambiental trala intervención da asociación de veciños Por Nuestro Faro. Finalmente Puertos de Ferrol-San Cibrao comprometeuse a esixirllo á empresa concesionaria, pero nunca chegou a cumprir tal esixencia. Doutra banda, o Concello de Ribadeo tampouco tiña expresado ningún reparo nin efectuado ningunha reclamación respecto diso.

    O informe de Ecoloxistas en Acción sinala á Autoridade Portuaria e ao Concello como as institucións responsables da actual situación en Illa Pancha. Nos antecedentes deste caso subliñan permanentemente as decisións e as evasivas de Puertos, así como as licenzas e silencios do Concello de Ribadeo, claves en todo o proceso. Tamén repasa a historia da actividade da A VV Por Nuestro Faro, o seu compromiso co patrimonio e o medio ambiente fronte ás irregularidades na tramitación do expediente para o uso privado e turístico da illa.

    O informe lembra tamén a opacidade fronte a certos problemas, por exemplo a falta de información con respecto aos vertidos á Ría de Ribadeo. Lembremos que se descoñece o sistema de evacuación, dado que a illa Pancha conta cunha fosa séptica a día de hoxe sen legalizar, con todo o que iso supón, sen que de portas para fóra os ribadenses poidan imaxinarse a xestión dos residuos.

    Para rematar, o informe achega a solución para mellorar esta situación:

    «Solucións ou propostas de mellora: Revisión do expediente completo de concesión, realización dos estudos preceptivos e reevaluación das solicitudes de licenza das dúas actividades. Restitución inmediata do dereito de libre acceso do público á Illa Pancha. Suspensión da eficacia das licenzas de actividade por parte do concello de Ribadeo mentres non se cumpra o anterior, por afectar non só ao impacto ambiental e ao dereito de acceso senón tamén á seguridade dos usuarios e usuarias en caso de urxencia.»

    Só nos queda dicir que Por Nuestro Faro seguirá de cerca os esforzos das institucións por corrixir a situación que levamos 7 anos denunciando.

A VV Por Nuestro Faro

LA PAJA EN EL OJO AJENO. José María Rodríguez Díaz (2008)

    O artigo en baixo ten un destinatario: o pobo de Ribadeo. E unha diana, O exalcalde Balbino Pérez Vacas. Pouco máis que engadir...

Sábado, 19 de abril de 2008

LA PAJA EN EL OJO AJENO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 18:02

Aunque acaba uno acostumbrándose a todo -ab assuetis non fit passio- algunos profesionales de la política no cesan de depararnos sorpresas. Y no hace falta salir de esta localidad para poder comprobarlo. Porque sorprendentes son las declaraciones hechas en la prensa estos días pasados por el ex alcalde y portavoz del PSOE de Ribadeo, el Sr. Pérez Vacas, criticando la balaustrada del mirador de la Aduana Vieja.

Y son sorprendentes por la nueva y acusada sensibilidad estética que en esas declaraciones demuestra el mencionado portavoz hacia los valores del patrimonio histórico de esta villa y su conservación. Es esta una sorprendente y oculta faceta, desconocida hasta ahora, que nos descubre este ex alcalde después de las pésimas actuaciones que protagonizó en su pasado y breve mandato.

En esas declaraciones se confiesa escandalizado y protesta por la forma en que el alcalde actual hizo la rehabilitación de la barandilla del mirador de la Aduana Vieja. Afirma que no se respetaron las directrices marcadas por Patrimonio para la correcta restauración de esta obra. Argumenta en su denuncia que “se da una imagen lamentable e que non debería estar permitida por Patrimonio”.

La obra ejecutada no es, ciertamente, la mejor de las posibles. Si en algo se puede estar de acuerdo con él es en que esa balaustrada estaría mejor si fuera hecha en granito porque, como decía un viejo e ilustre profesor mío, el primer principio del arte es la bondad de la materia. Algo que aquí se podría, sin duda, haber hecho si el Sr. Pérez Vacas no hubiera dejado el ayuntamiento a dos velas. De todas formas, el paso del tiempo se encargará de proporcionarle a la balaustrada la pátina adecuada para igualarla con el conjunto.

Pero lo sorprendente de las declaraciones del Sr. Pérez Vacas es que no es él la persona más indicada para criticar esta actuación. Y no lo es porque fue precisamente en su mandato cuando se cometieron en esta villa las mayores tropelías y abusos.

¿O no fue el Sr. Pérez Vacas quien colocó en las escalinatas del ayuntamiento ese policromado muñeco en movimiento que nunca acaba de bajar las escaleras del consistorio y que tanto desentona de ese conjunto armonioso en el que resalta la sobriedad y la austeridad?

¿O no fue el Sr. Pérez Vacas el responsable del escandaloso y sombrío color empleado en la pintura de ese mismo edificio, excluido de la gama aprobada por Patrimonio para el casco histórico de Ribadeo?

¿O no fue el Sr. Pérez Vacas el responsable de esa actuación fraudulenta que es ese castro de imitación instalado en las proximidades de la oficina de turismo?

¿O no fue el Sr. Pérez Vacas el responsable de la instalación en la plaza de San Roque de las ridículas y multicolores estatuas de los cocos, quebrantando la armonía y la austeridad del entorno?

¿No fue, acaso, el Sr. Pérez Vacas quien consintió el derrumbe de una parte de la antigua muralla de la villa de Ribadeo, protegida por Patrimonio, en la Calle de la Muralla? ¿Solicitó, acaso, permiso a Patrimonio? ¿No fue el Sr. Pérez Vacas el responsable de esas repelentes fachadas que en su mandato se construyeron en Ribadeo, como la del edificio Las Azaleas, que destruyen la imagen de seriedad que exige el buen gusto y la estética?

¿Quién fue, sino el Sr. Pérez Vacas, el que autorizó las alturas de ese macro edificio, ejemplo de urbanismo desaforado, situado en la calle Calvo Sotelo?

¿No fue, acaso, el Sr. Pérez Vacas el responsable de la colocación de ese costoso equipo de iluminación de tipo cubista en el clásico rincón de la Atalaya, verdadero modelo de feísmo decorativo, actualmente convertido ya en un montón de chatarra?

Estas y otras, que este espacio me impide citar, son actuaciones que no se pueden tolerar en un “concejo serio”, como califica el Sr. Vacas en sus comentarios al concejo de Ribadeo. Lo que le ocurre al portavoz del PSOE con esas declaraciones es que se dedica a ver la paja en el ojo ajeno mientras ignora la viga en el propio, como le ocurre ahora cuando le exige al alcalde que consulte con los vecinos las modificaciones de tráfico. ¿Lo hizo él en su mandato?. Dada su trayectoria pasada el portavoz del PSOE carece de autoridad moral para hacer ningún tipo de oposición.

Pero en una cosa acierta el Sr. Pérez Vacas. Y es en pedir explicaciones acerca de quién financió la obra citada. Una exigencia que no fue necesaria cuando él colocó los monecos, porque sí sabemos quien los pagó: el dinero de los contribuyentes que él administró sin escrúpulos.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

20220617

Biblioteca

Biblioteca

    Si, teño libros na casa. Iso non quita para que non visite a biblioteca pública cunha certa asiduidade. Noutros momentos, á procura de títulos. Agora, máis ben á procura de datos, feitos, ideas... e si, tamén libros.

    De visita a unha vila de novo, procuro incluír algunha biblioteca pública. O seu porte, o seu contido, o número de usuarios, a súa adicación á lectura, o xeito no que se observa silencio, entre outras moitas cousas, son non só datos a valorar para calibrar aspectos da cidadanía e a cidade, mais tamén, fonte de desfrute e enriquecemento coas peculiaridades observadas.

    A biblioteca de Vilalba, da que a piques estiven de ser bibliotecario (esa é outra historia) marcou para min o acceso á diversidade lectora, enriquecendo as miñas posibilidades. Tamén marcou momentos da miña vida que moitos anos despois rememoro con agrado.

Portada do libriño do 50 aniversario da BPM El Viejo Pancho

    A antiga biblioteca santiaguesa dos Amigos do País marcou outras liñas de desenvolvemento nos curtos tempos que pasei por alí. Os fondos, maiores e máis variados, ou o vello edificio que lle daba acubillo deixáronme ás claras que se as bibliotecas tentan recoller mundos, tamén son mundos de por si.

    E de aí, a gozar da non tan pequena biblioteca da Veiga, o paso á nova (polo edificio) de Tapia de Casariego, co botar de menos o ambiente da vella, as dispares bibliotecas provinciais de Lugo e a vella provincial de Ourense, as chamativas (ao menos para min) de Vilanova de Cerveira ou Aveiro, as grandes bibliotecas de cidades como Valencia ou Valladolid, ou as concibidas co que nalgún momento se podería chamar outra mentalidade como a de Bregenz, ou a do parisino centro Georges Pompidou, ou polo contrario, as pequenas bibliotecas en centros sociais ou antigos teleclubes das aldeas (algunhas, en completo abandono), todas elas, forman un ecosistema non só de cultura, senón tamén de humanidade.

    Escribindo dende Ribadeo, un aparte meréceo a Biblioteca Pública Municipal El Viejo Pancho. Quizais non na que pasei máis tempo, pero si a que máis levamos aproveitado na familia. Por suposto, particular no seu edificio actual, e a que máis levo recomendado. Cando no seu 50 aniversario se editou un pequeno libro -sen depósito legal, sen ISBN- as colaboracións das súas páxinas, máis ca un descubrimento foron un redescubrimento de cousas que, nunha biblioteca como esta intúense por transpiración, sen por iso dalas por sentado. Os artigos, de Santiago Sanjurjo a Eva Moreda, pasando polo moito máis extenso de Daniel Cortezón ou os realizados por outros lectores/escritores agradecidos, son para descubrir en directo. Por exemplo, na mesma biblioteca.

    Bibliotecas. Un mundo que parece destinado a ser estrangulado polos medios dixitais e polo torniquete económico ó público. Non quero saber a cantidade de bibliotecas que, despois de ser abertas e mantidas con sacrificio por diversas entidades, teñen agora pechadas as súas portas. Os libros necesitan lugar, coidados, orde. E a atención ten un custe. De adicación, e de cartos. E, mentres nas casas pasouse de non haber libros a mercar enciclopedias para adorno, ou, máis recente, de non ler a ler de pasada nunha pantalla móbil, o repouso das ateigadas -de libros- bibliotecas é non tanto minusvalorado como esquecido, camiño da perda de consideración e a indiferenza da xente.

    Unha biblioteca é das cousas que non se valora ben ata que non se ten. Mais despois, xa é tarde.

20220616

CATARSIS EN EL PP. José María Rodríguez Díaz (2008)

    Dun xeito desapasionado, José María tenta diseccionar que pasaba no PP ribadense naquelas datas.

Lunes, 14 de abril de 2008

CATARSIS EN EL PP

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 9:23

Es sabido que, salvo excepciones, la política no suele ser agradecida con aquellos que le dedican su vida. A veces, el premio a los muchos años de esfuerzo y entrega a esa noble tarea es dejar a uno plantado. Es por eso que algunos de los que se dedican a ella procuran curarse a tiempo en salud buscando rentables compensaciones. Variopintos ejemplos de esta clase de gente tenemos entre nosotros.

El PP de Ribadeo, que pasados sus años de gloria está viviendo sus horas más bajas, se encuentra sometido a una catarsis de renovación. Se dispone a iniciar ese proceso que siempre acompaña a los partidos cuando pierden las elecciones. Sus pesos pesados abandonan el ring. Aquí no se cumple aquel sabio consejo del fundador de los jesuitas de ‘no hacer mudanza en tiempos de tribulación’. Más bien se impone aquel otro de ‘renovarse o morir’. Después de analizar los hechos que lo llevaron a esta situación han tomado la decisión de renovar el equipo con la presencia de caras nuevas. Los experimentados veteranos que hasta ahora lo dirigían se disponen a pasar a la reserva, a disfrutar del merecido descanso que se ganaron en la lucha política. Pero la verdadera renovación no está en las caras, sino en las actitudes. Lo que hay que renovar es la imagen y las ideas para conectar con la gente de la calle.

El primero en hacerlo ha sido su presidente que, aunque sigue liderando a su grupo, hoy en la oposición, ha anunciado su retirada de la lucha política para facilitar la renovación. Sus primeros cuatro años de gobierno fueron muy productivos para Ribadeo. Pero ocho años de protagonismo, no siempre bien administrado, le han convertido en víctima del cansancio popular. Porque el pueblo no perdona cuando alguien defrauda sus esperanzas. Y si no que se lo pregunten al PSOE que sólo pudo aguantar cuatro años.

En esta escalada de dimisiones le ha seguido ahora el secretario general del partido, Manuel Valín. Un clásico del PP que durante largos años le ha dedicado al partido todas sus energías. Una brillante trayectoria de trabajo, tanto en el gobierno como en la oposición, en la que no ahorró esfuerzos en el servicio del pueblo. La eficacia de su gestión, tan esmerada en lo cultural, avala su labor y dedicación. Sus apasionadas intervenciones en los plenos dan testimonio de su lucha por el bien del concejo y por la defensa de los intereses del pueblo. Su abandono de la lucha política activa va a representar, sin duda, una gran pérdida para este concejo.

Y justifican sus abandonos diciendo que hay que dejar paso a la juventud. Gente joven, con ilusión, capaz de despertar las ilusiones del pueblo para llevar nuevamente al partido al lugar que le corresponde. Ignoran que no fue la edad madura de los miembros de ese equipo lo que provocó el rechazo de los electores. Fue la vinculación que algunos de ellos tienen con un pasado que a muchos no satisfizo. Fueron las actitudes de aquellos que ejercieron el poder en solitario desoyendo los clamores del pueblo.

La verdadera solución de los problemas del PP no está en las caras nuevas. Los valores que aporta la madurez, la sabiduría que dan las experiencias vividas no se puede suplir con caras nuevas. La experiencia y el equilibrio, propios de la etapa de la madurez, suele ser la mejor garantía de una buena gestión. Prescindir de personas experimentadas es un lujo que el PP no debía permitirse porque son la solera que da cuerpo al vino nuevo. Es por eso que los que hoy abandonan el barco lo hacen en el mejor momento de sus vidas para poder pilotarlo.

Es evidente que hay que de dar paso a la juventud. Pero para eso está la renovación permanente y escalonada de las personas en los equipos. La política de tierra quemada ante las crisis no parece ser la mejor solución para la superación de los baches. A veces es el comienzo de la travesía de un largo túnel oscuro y sin fin.

Y, como siempre, en estos casos de crisis y abandonos es el pueblo el que sale perjudicado. Porque un equipo fuerte, sólido y experimentado suele ser garantía de una buena gestión. Ojala que las revueltas aguas del PP encuentren la calma que necesitan. Los cambios se han de hacer con serenidad y sosiego. Pues como decía el historiador Tito Livio, festinatio improvida est et caeca, ‘la prisa es mala consejera’. En todo caso, si van por ese camino, esperemos que la gente que se incorpore a su equipo sepa conectar con la calle, pues es a ella a quien representa y sirve.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

20220615

Un día máis, concentración pola paz

    Mañá, xoves 16 de xuño, diante do conello de Ribadeo ás 20:00, concentración pola Paz.



DON SANTOS Y EL MUSEO DE MONDOÑEDO. José María Rodríguez Díaz (2008)

    De paso que repasa a historia do museo catedralicio de Mondoñedo, José Marái tenta facer xustiza a unha persoa que hoxe xa é recoñecida, mais daquela esta non só sen recoñecemento, senón en entredito.

Jueves, 10 de abril de 2008

DON SANTOS Y EL MUSEO DE MONDOÑEDO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 8:29

Don Santos, llegado a Mondoñedo desde su Segovia natal, es sin duda una de esas personas que hacen historia. Él fue el creador y director del museo catedralicio y diocesano de Mondoñedo. Los vecinos de Mondoñedo, la ciudad que lo acogió, lo saben muy bien. Allí desarrolló toda su ingente labor artística y museística durante más de cuarenta años. Una labor que culminó en uno de los más importantes museos de arte religioso que enriquece la ya de por si notable oferta turística de esta ciudad episcopal. Lo sabe también la iglesia diocesana. Su obispo de entonces, monseñor Jacinto Argaya, le encargó, en el año 1968, la creación del museo catedralicio y diocesano. Encargo que, después de las innumerables vicisitudes por las que tuvo que atravesar, culminó en el museo que hoy lleva el nombre de su creador. Uno de los mejores museos de arte religioso de España. Un trabajo realizado en solitario, con gran esfuerzo y tesón y sin contar con la ayuda de nadie. Pero el camino que don Santos hubo de recorrer hasta alcanzar su objetivo final no fue fácil ni estuvo exento de dificultades. Fueron frecuentes y constantes las zancadillas que tuvo que sortear y superar a lo largo de muchos años. Desde aquellos canónigos, reaccionarios a cualquier innovación, que se oponían a la creación del museo, hasta el mismo cabildo catedralicio que, apoyado en aquel dicho del papa Esteban I: nihil innovetur nisi quod traditum est, es decir, ‘que nada se cambie’, intentaron constantemente obstaculizar su trabajo para hacerle desistir de su empeño, creándole no pocas dificultades. Y como culminación de esta corriente de oposición a su obra no faltaron últimamente quienes, en un intento de apropiarse del trabajo realizado por Don Santos, no dudaron en crear una leyenda negra entorno a su imagen para predisponer en su contra al último obispo, monseñor Gea Escolano, y arrebatarle su obra. Y lo lograron.

Fue así como ese obispo, cediendo a testimonios insidiosos en contra de la persona de Don Santos de quienes aspiraban a quitarlo de en medio, de un plumazo y sin contemplaciones lo apartó de la dirección del museo, sin oír siquiera sus alegaciones en su propia defensa. Y no dudó en hacerlo con alevosía, impidiéndole la entrada en la obra que él creara y reteniendo contra su voluntad muchas obras de arte de su propiedad depositadas en el museo. De toda su obra, resultado de tantos años de trabajo y esfuerzo y de recopilación de fondos artísticos, conseguidos muchos de ellos con su propio dinero, sólo quedan hoy dos salas abiertas al público, mientras permanecen cerradas otras muchas llenas de obras de arte.

Con la llegada a la sede mindoniense del obispo actual, monseñor Sánchez Monge, se esperaba de su talante justo y conciliador que esta situación fuera debidamente reconducida, restituyendo a don Santos su fama y honor. Sino reponiéndolo en su puesto en la dirección del museo, sí levantándole, al menos, la humillación de vetar su entrada en lo que fue su gran obra y devolviéndole las obras de su propiedad. No se ahorraron intentos por parte de algunos para lograrlo y no faltaron las promesas del obispo en este sentido. Promesas que, de momento, sólo quedaron en eso. Promesas que no van a impedir que don Santos, cansado de tanto esperar y viendo injustamente defraudados sus derechos y aspiraciones, acuda ante la justicia para reclamar la restauración de su fama y honor quebrantado y la restitución de sus derechos de propiedad sobre las numerosas obras de arte que tiene depositadas en el museo.

Se ha llegado así a una situación lamentable de desencuentros que pudo haber sido evitada. Las desavenencias que se están transmitiendo a la gente en nada favorece ante el pueblo la imagen de los contendientes. La parte que salga mejor parada de esta contienda nada tendrá que agradecer a quienes no hicieron nada por impedirla. Sería de desear que la mutua avenencia y el sentido de la justicia se impusieran a la acción de los tribunales. No es mucho lo que se pide. Sólo se trata de restituirle su fama y prestigio y devolverle los objetos de su propiedad. Así de sencillo.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

IGLESIA Y ESTADO. José María Rodríguez Díaz (2008)

    Esta entrada é unha reforma lixeira doutra co mesmo título que José María tiña publicado o 8 de febreiro de 2008. Deixo ambas, como aparecían no seu blog, pola posibilidade de comparar ambos textos e as pequenas variaicóns existentes.

Viernes, 04 de abril de 2008

IGLESIA Y ESTADO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 10:35

La Iglesia Católica tiene la especial peculiaridad, frente a otros credos religiosos, de que es, al mismo tiempo, una confesión religiosa y un Estado, semejante a los restantes estados que hay en el mundo. Todo empezó con la consolidación del papado, en tiempos de Constantino y especialmente en tiempos de Teodosio, como un poder temporal más. Desde ese momento se ha consolidado un maridaje entre el poder político y el religioso que resulta ahora difícil de separar después de tantos años. En el verano de 1870 los italianos le hicieron abandonar ese poder anacrónico y conflictivo que eran los Estados Pontificios, con sus ejércitos y sus papas guerreros, que duró 15 siglos. Fue en ese momento cuando, para conservar su hegemonía sobre las restantes naciones y poderes del mundo, lo trocó por otro menos ostentoso, pero más seguro y eficaz: el Poder de la Supremacía y la Infalibilidad. En una palabra, por el dominio y el poder sobre las conciencias. El dominio de la Iglesia Romana ya no se mide por kilómetros cuadrados ni por cosechas de trigo. Sólo le dejaron un pequeño territorio de 44 hectáreas: El Estado de la Ciudad del Vaticano. Pero el papa sigue gozando de la doble condición de ser al mismo tiempo un jefe de Estado, con unos poderes que lo asimilan a un monarca absoluto, y un dirigente religioso con poder sobre las conciencias de muchos millones de creyentes repartidos por casi todos los Estados del mundo. Y no hay mayor dominio que el que se ejerce sobre las conciencias de las personas.

A esta extraña situación se podría objetar que se trata de un estado muy pequeño en su extensión. Y es verdad. Pero aun así tiene una ventajosa singularidad que lo hace distinto de los restantes Estados del mundo: y es que los seguidores del papa, en su doble condición de jefe de Estado y de líder religioso, son unas mil millones de personas. Y esto significa que tiene autoridad para mandar y gobernar, de alguna forma, sobre sus seguidores en todos los países del mundo. Y lo que aún es más importante y a diferencia de los restantes jefes de Estado es que su autoridad se extiende al dominio de la parte más íntima y delicada del hombre a donde ningún otro jefe de Estado puede llegar: la conciencia del ser humano. Desde este punto de vista se puede, pues, afirmar que el poder del papa es mayor y más profundo que el de los restantes gobernantes que tienen jurisdicción sobre poblaciones católicas, como es el caso de España. Una posición ventajosa que no está al alcance de ningún otro gobernante.

Un privilegio que los papas siempre supieron aprovechar. El mismo papa actual, Benedicto XVI, declaró en una ocasión que los asuntos relacionados con la ética «tienen su último fundamento en la religión». Es decir, que el Estado, según el Papa, está obligado a legislar en sintonía con los principios religiosos; y el ciudadano, en su condición de católico, está obligado a aceptar las orientaciones del papa, por encima del Estado al que pertenece.

Y es aquí en donde se presenta el conflicto. Porque los asuntos de la moral y de la ética están directamente relacionados con actitudes de la vida diaria sobre las que un Estado de derecho tiene la obligación y el deber de ordenar y legislar según las necesidades de toda la sociedad que lo conforma. Es en estos casos de conflicto cuando los ciudadanos católicos de esos Estados se encuentran frente a la disyuntiva de tener que decidir sobre la obediencia a su jefe religioso o a sus gobernantes civiles, obedecer las directrices de los obispos que representan al papa o a las leyes del parlamento que representa al Estado. Una situación que les pone en la disyuntiva de tener que actuar como “ciudadanos” de un Estado homocéntrico y democrático y al mismo tiempo como miembros de una Iglesia teocrática e imperialista.

En un intento de poner límites a los legisladores civiles en el ejercicio de su misión, ciertos miembros de la jerarquía española pretenden exigirle al Estado que legisle para todos los ciudadanos, independientemente de su religión, de acuerdo con las exigencias morales que dicta su líder religioso, el jefe del Estado Vaticano, jugando así con ventaja sobre los valores que cultivan el resto de los ciudadanos no católicos. Una doble condición no exenta de situaciones contradictorias.

¿Qué solución tiene esta difícil situación? Nos encontramos con una iglesia convertida en reino de este mundo con todos los atributos propios del poder temporal y el supremacía que conlleva la manipulación de las conciencias. Pero si el reino que Jesús anunció no es como los de este mundo, como Él mismo proclamó ante Pilatos, ni la existencia del Estado de la Ciudad del Vaticano tiene justificación, ni el papa, en cuanto líder religioso, debería interferir en la conducta de los Estados a través de los obispos. Y los gobiernos deberían, también, tratar de evitar las ingerencias foráneas de otro Estado, aunque este sea el del Vaticano, en lo que concierne a la organización de su Estado.

El cumplimiento de la aconfesionalidad del Estado proclamada en la Constitución, que gobierna para ciudadanos y no para creyentes, agnósticos o ateos, debe ser respetado, por encima de los acuerdos y del concordato con el Vaticano. Los españoles no son súbditos del Vaticano ni de ninguna ideología sino ciudadanos del Estado español. Su código no es el Código de Derecho Canónico sino la Constitución de 1978. Y la Iglesia debe recuperar sus raíces y abandonar las secuelas medievales que arrastra de su largo matrimonio con el poder civil al que durante muchos años sirvió de palio y soporte intentando proveerlo de una determinada ideología y compromiso político para utilizarlo para sus fines. A Dios lo que es de Dios y al Cesar lo que es del Cesar.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

ROMA LOCUTA, CAUSA FINITA. José María Rodríguez Díaz (2008)

    Case quince anos despois, a votas co nome da ría de Ribadeo, José María non dubidaría en admitir o pouco que vale a palabra das 'Romas' de hoxe. E, mentres, seguiría a lamentar a falta dunha verdadeira xestión.

Sábado, 29 de marzo de 2008

ROMA LOCUTA, CAUSA FINITA

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 9:44

Después de asistir a esta larga y absurda polémica que en estos tiempos pasados se levantó entre Galicia y Asturias entorno al verdadero nombre de la ría que forma el estuario del Eo en donde se encuentra ubicada la villa de Ribadeo, la Comisión Nacional de Nombres Geográficos, perteneciente al Consejo Superior Geográfico, el pasado 12 de marzo adoptó un acuerdo haciendo público el nombre oficial de este estuario. Y el veredicto emitido es que el nombre ‘Ría de Ribadeo’ es su única denominación oficial. Y, como dice aquel viejo refrán atribuido a Agustín de Hipona: ‘Roma locuta, causa finita’; que, traducido, quiere decir: ‘Díjolo Blas, punto redondo’.

Se zanja así una larga polémica promovida artificialmente por ciertas personas de la comunidad asturiana y aun por sus propias instituciones que defendían el nombre de Ría del Eo para este estuario y que aspiraban a imponer sus criterios sobre las razones históricas que lo avalan como Ría de Ribadeo. Llegaron hasta tal punto en su desatino que, a imitación del rey Salomón cuando propuso partir el niño en dos para averiguar quién era su verdadera madre, no dudaron en partir la ría longitudinalmente en dos, aunque con menos acierto que Salomón, para adjudicarle al lado asturiano el nombre de Ría del Eo y Ría de Ribadeo al lado gallego.

Una absurda y ridícula situación que, como en aquellos lejanos tiempos en los que las mejores cabezas de Europa empleaban sus energías en discutir en las universidades medievales sobre el sexo de los ángeles, dio lugar a muchos y extensos artículos, exposiciones, pronunciamientos y apelaciones sobre este topónimo. Una lucha en la que, junto a posturas claudicantes de algunas autoridades locales de Ribadeo y aun de la Xunta que guardaban un silencio cómplice ante sus correligionarios asturianos, ciertos colectivos, como la Plataforma pola Defensa da Ría de Ribadeo y algunas otras personas privadas pusieron todo su esfuerzo en demostrar la verdad sobre el nombre que a esta ría le corresponde y lograr que fuera así proclamado por la autoridad competente. Las referencias, tanto geográficas como históricas, que avalaban sus argumentos eran muchas y definitivas. Y aunque los asturianos continúen denominándola ría del Eo en sus futuras intervenciones orales o escritas, lo harán sabiendo desde ahora que esa no es su denominación oficial.

Lo más lamentable de esta ridícula situación promovida por posturas localistas y antagónicas es comprobar que las fuerzas vivas de ambas comunidades, entretenidas en esta disputa, abandonaron su primordial objetivo de luchar por la defensa y conservación de este patrimonio común que continúa día tras día deteriorándose por causa de una mala gestión de ambas comunidades. Como nos recuerda Victor Moro, en uno de sus últimos comentarios sobre este tema, “la ría… es de todos y a todos corresponde ocuparse de su mejora y conservación, pues los arenales avanzan y las instalaciones y obras que se anuncian agravarán la navegación, hoy ya difícil”.

Creo que ha llegado el momento para que, olvidada ya esta absurda pelea, las autoridades de las dos comunidades que la disfrutan se preocupen de su conservación efectiva, del cuidado del medio ambiente y de su hábitat. No hace aún mucho tiempo que, en una carnavalada organizada, se reunían en el medio de la ría para celebrar, alzando sus copas, la declaración, hecha por la UNESCO, de las Tierras de Burón, los Oscos y el río Eo como reserva de la Bioesfera, olvidando nombrar la Ría de Ribadeo como principal elemento a proteger. Con sus actitudes hipócritas están permitiendo que las villas de su ribera sigan vertiendo impunemente sus fétidas aguas en ella y que el deterioro de la ría siga su curso inexorable sin que nadie le ponga freno. Y pensar ahora que esta declaración de la Comisión Geográfica, como antes la de la UNESCO, van a cambiar el futuro de la Ría de Ribadeo sería pensar en un milagro. Y una adecuada gestión no funciona con milagros, sino con esfuerzo y trabajo, algo que no se aprecia por ningún lado.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

20220614

Illa Pancha? Bandeira Negra. Informe de Ecoloxistas en Accion

    Non só se conceden bandeiras azuis, as comercias que diríase que se ofrecen ó mellor postor por unha entidade cualificable de comercial. Tamén se conceden bandeiras negras, esta vez por unha asociación ecoloxista, Ecoloxistas en Acción (na súa versión galega). E, despois de todo o que Por Nuestro Faro leva sacado á luz, e posto tamén en coñecemento de Ecoloxistas en Acción, non é de estranar que unha delas sexa para a nosa querida Illa Pancha.


 

    O informe, no que Galicia se refire, ten 22 páxinas e pode atoparse aquí, E, en relación á illa Pancha, ocupa por si só catro desas 22 páxinas, estas:




    Tamén, a modo de nota de prensa, emitiron un resume, que pode atoparse aquí.

    E, o resume do referido á Illa Pancha, di: "Na provincia de Lugo, a Bandeira Negra por mala xestión recaeu na privatización da Illa Pancha, no concello de Ribadeo. A pesar de atoparse afectada por diferentes figuras de protección, esta illa está dedicada ao aproveitamento turístico por unha empresa privada. Ese aproveitamento está a producirse desde decembro de 2017 sen que se achegase o Estudo de Impacto Ambiental requirido polo Defensor do Pobo e sen que Autoridade Portuaria nin o Concello de Ribadeo tomen medidas administrativas concretas para permitir o acceso libre dos veciños que esixe a lei de costas." O resume vai acompañado dunha foto:

Acceso restrinxido á illa Pancha


Xornadas de Historia Local 2022

    Un ano máis, a A.C. Francisco Lanza organiza as xornadas de Historia Local, a súa XX Edición. Velaí o programa:


     Xoves 16, Alberto Paraje Manso, 'A catedral pantasma: unha viaxe ao medievo dende o Arquivo Municipal de Ribadeo'

    Venres 17,Eduardo Gutiérrez, 'Luces e sombras no Arquivo Municipal de Ribadeo'

    + visita guiada ao arquivo e mostra de patrimonio documental.

EL PGOM DE RIBADEO. José María Rodríguez Díaz (2008)

    A voltas co Plan Xeral de Ordeamento Municipal, José Marí non di cousas novas, senón o que era vox populi, remarcando que o pobo, a xente, nós, non fumos consultados, e que pode ser bo -hase ver-. pero partía con carencias.

Domingo, 16 de marzo de 2008

EL PGOM DE RIBADEO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 14:52

El PXOM del concejo de Ribadeo va a ser, sin duda, el tema central que va a estar de actualidad en las tertulias de los vecinos durante los próximos meses. Son muchos los intereses económicos que entran en juego en la futura ejecución de este Plan. Porque crea nuevas situaciones que afectarán a muchos vecinos y que, sin duda, benefician a unos y perjudican a otros. Pero a pesar de los inconvenientes que implicará para algunos, el Plan es una exigencia apremiante para el interés general del concejo y su desarrollo ordenado hacia el futuro. Y estamos ante un Plan que, aun no siendo el mejor de los posibles y al revés del que en su día presentara Pérez Vacas que favorecía la especulación de las grandes empresas a costa de nuestro concejo, garantiza un crecimiento sostenible del municipio. El viejo Plan en vigor no tiene capacidad para satisfacer las nuevas exigencias que plantea la sociedad actual. Sólo conduce a un tipo de desarrollo desordenado, incapaz de dar respuesta a las actuales necesidades.

Felicitamos por ello a nuestros representantes en el consistorio por su dedicación e interés por sacarlo adelante. Por una vez, representa el triunfo del bien común sobre la zancadilla política. El consenso entre los cuatro grupos políticos con representación municipal representa cierta garantía de acierto. Se insiste en decir que el mérito es de todas las fuerzas políticas del consistorio. Y sin duda es así, pues todos han renunciado a sus concepciones personales para apoyar el intento de hacerlo posible entre todos. Pero en esto ha sido determinante el buen tino y mejor talante del alcalde actual para ponerlos a todos de acuerdo. Un gran mérito para un gobierno en minoría.

Los vecinos empezarán a acudir ahora masivamente al concejo para comprobar el destino que el Plan reserva a sus propiedades. Y formularán, como no, muchas alegaciones solicitando reformas que habrán de ser estudiadas por los responsables de su redacción. Y harán bien en hacerlo pues el Plan no está exento de lagunas o errores. Algunas serán admitidas, aunque no todos los afectados van a ver atendidas sus reclamaciones. El bien común está por encima de los intereses privados.

Pero una simple ojeada sobre el documento es suficiente para, aun sin ser técnico en la materia, darse cuenta de que alberga notorias e inexplicables deficiencias. Yo mismo, sin tratar de estudiarlo en profundidad, he observado significativos errores y carencias, inexplicables en un documento de esta naturaleza con pretensiones de permanencia en el tiempo. Se aprecian notables errores, tanto en la toponimia empleada que no se corresponde con la oficial, como en la denominación de ciertas calles y lugares. Algunos de los nombres empleados no respetan la forma oficial que se les da en el Nomenclator Oficial de Galicia. Algunos ejemplos ilustrativos: Cargadeiro en vez de Cargadoiro o Río Calabar, en vez de Río Cabalar. Y el tan discutido nombre de Cubelas / Covelas, que viene reseñado como Cobelas. Algo inexplicable en un trabajo de tanta importancia.

Otra carencia importante que, en mi opinión, se observa en el ámbito de lo urbano es la inexistencia de dos o tres grandes zonas verdes, los futuros parques de la pequeña ciudad que se espera que llegue a ser Ribadeo. Y a pesar del interés de este alcalde por humanizar Ribadeo, decir que los espacios verdes que contempla este Plan equivalen a nueve campos de fútbol, sin dejar de ser verdad no deja de ser una tergiversación de la realidad. Porque esos espacios de que nos hablan no son más que la suma de pequeños parques infantiles y áreas ajardinadas, diseminados a todo lo largo y ancho de la villa y que, aunque jueguen un papel importante en la ornamentación de la villa, nada resuelven como verdaderos espacios de ocio.

Y si miramos para el medio rural, las posibilidades de expansión de sus núcleos fue totalmente reducida en su mayoría al 5%, salvo alguna pequeña excepción. Las estadísticas contempladas en la Memoria del Plan hablan de un descenso del 25% de la población dedicada a la agricultura. ¿Es esta una actuación premonitoria de la futura decadencia de lo rural?

Pero esto es lo que hay. El pueblo tiene dos meses para presentar sus alegaciones. Pero cabe preguntarse, ¿es este el Plan ideal que este concejo necesita? Es el Plan de nuestros gestores. Es el Plan que ellos concibieron, ayudados por técnicos y guiados por las normas actualmente en vigor. El pueblo no fue consultado. No pudo opinar. Las opiniones de los vecinos sobre qué tipo de concejo querían no fueron requeridas por nadie. Un grave defecto que no podrá ser subsanado en el espacio de alegaciones en el que cada uno mira para su ombligo.

No estaría demás suplir las carencias del pueblo en la comprensión del Plan organizando alguna actuación dirigida a su mejor conocimiento por parte de los vecinos. Porque el Plan, para ser comprendido por la ciudadanía, debe ser explicado. Y esa es la obligación del concejo.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

20220613

Nin cos bos, nin cos malos

Pintada en Ribadeo, lateral da oficina de turismo. 20220614

Nin cos bos, nin cos malos

    Un coñecido contoumo o outro día. O seu avó, adulto novo na guerra civil, respondía cando el lle preguntaba con quen loitara: 'Non loitei nin cos bos nin cos malos'. A cousa pódese interpretar, pero a verdade ía con sordina e con sorna xogando coas palabras. Entre 'o bo' e 'o malo' estaría 'o regular': loitara integrado nun batallón de Regulares. E como se lembrará, os Regulares, corpo do exército español creado no 1911 e combatentes no Rif, participaron na guerra civil integrados no exército franquista. É dicir, poderíase interpretar que non importaba que os do propio bando foran bos ou malos. Sinxelamente, en xeral, aplicábase iso de que eran os 'meus'.

    Non sei nin quixen preguntar máis sobre as circunstancias particulares dese home nin o que podía entender el por bos ou por malos na guerra civil. Para o que vén ó caso, pouco importa. O que importa é que esa actitude, en teoría de non toma de partido, implica ao menos un dobre engano, quizais máis que implícito, autoinducido. Primeiro no sentido de que non é que o home non loitara, como parece indicar o descarte que fai no enunciado da resposta, senón que si que loitou, logo encadrado nun bando. E segundo, porque non especifica a identidade de bos e malos, referida en relación á mentalidade de quen é contertulio, mais tampouco o especifica en relación á súa propia mentalidade, á súa idea. Non só se trata entón dun engano para o resto da xente, senón dunha negación e engano que é interior a quen propón a resposta. Mais o esquema de bos e malos está presente (estaba e está), e actuando: de feito, a resposta establécese neses termos, de bos e malos.

    Dun avó para un neto, unha resposta enxeñosa dunha vez, pode resultar un motivo dun sorriso, pero para o conxunto social, a construción da resposta e a súa asimilación representa unha toma implícita de partido. Diríase que por inacción, por non querer actuar para definirse. Pero só é unha inacción mental, quizais desencadeada por un espírito de supervivencia, de submisión a un poder que se ve como perigoso. Pode. Ó fin, é algo que parece que se volve levar moito hoxe en día e que representa un aliñamento tácito co poder, co que se percibe como poder, claudicando antes de poñer en práctica que as persoas somos o poder e que ese poder poténciase coa unión. E así nos vai.

20220612

UN PLENO HISTÓRICO PARA RIBADEO. José María Rodríguez Díaz (2008)

     O de histórico vai polo plan xeral, que aínda non sería tan histórico... Un comentario anterior a este en data, no blog, está en https://www.ribadeando.com/2008/03/hora-da-poltica-local.html

Martes, 11 de marzo de 2008

UN PLENO HISTÓRICO PARA RIBADEO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 11:21

De trascendental puede ser calificado el pleno municipal celebrado en el Palacio de Ibáñez de Ribadeo el día 10 de marzo del año actual. De su importancia da cuenta el numeroso público asistente que rondaba las cincuenta personas, cuando la asistencia habitual a los plenos no sobrepasa las diez.

Su interés se derivaba de la importancia de uno de los puntos que se iban a tratar en la sesión: la aprobación inicial del Plan General de Ordenación Municipal. Después de varias fracasadas tentativas habidas en años pasados y aun en el mandato anterior de dotar a Ribadeo de uno nuevo, seguía en vigor el viejo plan del año 1977. Un plan anacrónico y caduco que no podía dar una respuesta a los actuales problemas de desarrollo de nuestro concejo y que exigía su relevo por uno actualizado, capaz de dar respuesta a las necesidades de la sociedad actual.

Pero vayamos por partes parándonos a analizar algunos de los más importantes puntos tratados en ese pleno. Después de la aprobación del acta anterior la sesión dio comienzo dando posesión de su cargo al nuevo concejal del PSOE, Ramón López Pérez que sustituye al cesante Carlos Pérez Méndez.

Seguidamente el Sr. Rivas, del grupo independiente UPRI, hizo alarde una vez más de un exhaustivo seguimiento de los gastos que implican para el concejo las diversas resoluciones adoptadas por la alcaldía y que él considera excesivos. Su minucioso control sobre los gastos realizados por la concejalía de cultura logra poner nerviosa a la titular de esta concejalía que contesta a sus requerimientos con evidentes muestras de enfado y nerviosismo.

Los dos puntos siguientes referidos al programa “Xantar sobre rodas”, creado por este gobierno para atender a personas necesitadas y que ya había sido puesto en marcha a título experimental el año pasado por el espacio de un mes, fueron aprobados por unanimidad, no sin que algunos portavoces hicieran alguna crítica relativa a su funcionamiento y financiación a través del plan concertado, del concejo y de los afectados.

Otro punto caliente que se trató seguidamente, arrastrado ya de anteriores sesiones, fue el relativo a la adjudicación del contrato de concesión de servicios de recogida de envases y explotación del Punto Limpio. Y aquí, el Sr. Rivas, como ya hiciera en anteriores sesiones, se empeñó una vez más en defender el aplazamiento de esta adjudicación hasta que la Comisión Consultiva de la Xunta respondiera a la cuestión que le había sido planteada sobre la valoración del expediente. Apoyaba sus argumentos en los defectos del expediente relativos a la empresa Urbaser, primera clasificada, así como en la falta de urgencia de esta adjudicación que no veía justificada. El PP exige el cumplimiento del mandato del pleno anterior que había acordado la adjudicación a Urbaser si la comisión de la Xunta no contestaba en el plazo de un mes a las dudas planteadas por UPRI, cosa que no ocurrió. El contrato quedó, pues, adjudicado a Urbaser con los siete votos del PP y del BNG a favor, la abstención del PSOE y los votos negativos de UPRI.

Y después de otros puntos de menor importancia aprobados por unanimidad, se pasó al punto estrella de este pleno: la aprobación inicial del Plan de Urbanismo. Tema verdaderamente trascendental y sobre el que hubo acuerdo por unanimidad. No sin que antes el Sr. Rodríguez Andina, portavoz del PP, evocando tiempos pasados, les recordara a los actuales portavoces sus deslealtades pasadas cuando el PP había tratado de sacarlo adelante en el año 2001. El alcalde agradeció finalmente la generosa actitud de los portavoces de la oposición y prometió todo el apoyo para que el nuevo plan, que quedará expuesto durante dos meses, pueda ser visto por todos los interesados y puedan ser asesorados a la hora de presentar sus posibles alegaciones. Hacemos votos por su pronta aprobación definitiva que se intuye como probable dada su adaptación a la normativa vigente, algo de lo que carecía el anterior elaborado por Pérez Vacas y que la Xunta desestimó. Y mientras tanto no se produce la aprobación definitiva, quedarán suspendidas las licencias de obras.

Después de la aprobación de otros puntos menores, como una actuación integral en la calle Calvo Sotelo, se cerró la sesión con el punto de Ruegos y Preguntas en el que se sucedieron varias intervenciones presentadas por los distintos portavoces de la oposición y las respuestas del alcalde que las aceptó en su mayoría.

Un pleno conducido por su presidente con talante e inteligencia que, a diferencia de los del pasado mandato en los que la crispación era constante, discurren ahora con orden y armonía como si fuera una reunión del cabildo catedralicio de Mondoñedo. Y un día histórico para Ribadeo que va a ver superado por fin este obstáculo que condicionaba su desarrollo social, urbanístico y medio ambiental.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

20220611

REQUIEM POR LA RÍA DE RIBADEO. José María Rodríguez Díaz (2008)

    Ante a protesta da xente contra a construción dun galpón de grandes dimensións en Ribadeo, José María fai un repaso rápido á historia para ver as agresións á ría. Daquela a ría librouse unha agresión máis...

Sábado, 08 de marzo de 2008

REQUIEM POR LA RÍA DE RIBADEO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 10:16

A diferencia de otros pueblos que tienen su origen en otras distintas realidades, nuestra hermosa villa de Ribadeo probablemente no existiría o no sería la misma sin la ría, que es su alma. A ella le debe todo. Su propio nombre, Ribadeo, Rippa Euve, ‘Ribera del Eo’, le viene dado por la ría, en cuya orilla nació.

Habiendo llegado inalterada hasta nosotros después de millones de años de vida ha tenido que ser nuestra generación, irreflexiva y especuladora, la encargada de destruir su belleza y amenazar su misma existencia en sólo unos años.

Respetada siempre por sus antiguos ribereños, nuestros antepasados, que la disfrutaron y se alimentaron de ella durante milenios, fue inteligentemente utilizada en el gran desarrollo industrial del Ribadeo de los siglos dieciocho y diecinueve, que respetaron su entidad y belleza.

Ha tenido que ser en estos últimos tiempos cuando, ante la pasividad e indiferencia de nuestros últimos gestores municipales, la voracidad de los modernos especuladores se ha ido cebando en ella so pretexto de crecimiento y riqueza. Los responsables de su custodia han ido constantemente cediendo a las pretensiones de aquellos que pretendían riqueza y prosperidad a su costa. Es el resultado de una gestión en manos de personas ajenas a Ribadeo que la tratan como un objeto más de especulación, justificando sus atropellos con la eterna falacia de la creación de puestos de trabajo.

Y así, las frías decisiones tomadas por esas personas ajenas a Ribadeo fueron destruyendo poco a poco todos esos espacios que hasta hace muy poco embellecían la ría. Han sido, primero, sus puertos tradicionales que daban cobijo a los barcos de pesca. La presión de la especulación comercial fue imponiendo sus exigencias hasta acabar devorándolos, en vez de elegir otras soluciones menos dañinas.

Más tarde han sido sus playas naturales, las de Os Bloques y Cabanela, que, víctimas de las equivocadas actuaciones de técnicos inexpertos y carentes de interés por la villa, han sido impunemente destruidas ante la incomprensible pasividad de los ribadenses y de sus alcaldes.

Vinieron más tarde los tan debatidos y rechazados rellenos en la ría, como aquellos injustificados 22 000 metros cuadrados de la escollera de Porcillán, concebidos para satisfacer las ambiciones especulativas de algunos, con la aprobación vergonzosa de los representantes del pueblo que, al igual que hiciera Jacob al vender su patrimonio por un plato de lentejas, pusieron en venta el patrimonio de Ribadeo ante las mismas narices del pueblo a quien traicionaron. Su destino final no fue otro que aparcamientos y negocios privados.

Y, finalmente, la ría se vio obligada, una vez más, a sucumbir ante las exigencias de este desafortunado trazado de la autovía que, en contra de la expresa prohibición del Ministerio de Medioambiente, aumentó de volumen las cepas del Puente de los Santos, provocando así la frenada de las corrientes marinas con los consiguientes efectos negativos para sus tesones y canales que, sin duda, se producirán.

Y por si todo esto no fuera bastante se intenta ahora colarnos ladinamente la macro nave que una empresa pretende instalar en las aguas del puerto de Mirasol para dar servicio a CEASA de Navia. Una nave de 5000 metros cuadrados de superficie y de 27 metros de altura. Una actuación al servicio de las grandes empresas que va a suponer arrebatar mucho más espacio a la ría y ocultarla a la vista de los ribadenses. Otra grave e irreparable degradación del paisaje y de la ría. ¿Qué repercusión va a tener esta obra en los tesones y canales y cual va a ser el impacto paisajístico al impedir la visión de la ría y de Castropol?

Y mientras todo esto sucede impunemente y delante de las mismas narices de los ribadenses, ¿qué hace el pueblo de Ribadeo para tratar de salvar y proteger el principal activo que tiene su villa? Las Corporaciones Municipales de Ribadeo, sometidos a los intereses del gran capital y de su propio futuro en la política, ceden ante las presiones de otros gestores, cómplices de intereses privados. Y, salvo excepciones honrosas de algún colectivo, el pueblo de Ribadeo, gente en su mayoría foránea y sin compromiso con Ribadeo, viven su vida de espaldas a estas actuaciones dejando las manos libres a ciertos alcaldes desaprensivos.

Ha llegado la hora de poner fin a estas situaciones. Ha llegado la hora de que Ribadeo defienda con energía su herencia. Ha llegado la hora de que el regidor, asesorado por técnicos competentes e imparciales, se siente con el pueblo a discutir el futuro de nuestra ría. Es lo que el pueblo, en un ejercicio de democracia, le está pidiendo al alcalde a través de sus Plataformas y Asociaciones.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

20220610

O problema galego


   
Onte, da man de Farruco Graña, Presidente da A.C. Francisco Lanza de Ribadeo,  presentou Francisco Rodríguez Sánchez o seu libro A relevancia do reino galego medieval, (ISBN: 9788494965944) primeiro tomo de Unha etapa estelar e conflitiva de Galiza, que vai xa pola súa terceira edición. Deixo abaixo o vídeo, en dúas partes (debido un pequeno corte por motivos 'técnicos' que se levou un par de minutos) dunha intervención aguda e refexiva, a máis de datada. O título desta entrada, O problema galego, está sacado unha das cousas apuntadas por Francisco Rodríguez na súa charla.


20220608

O 11 de xuño en Vilalba

    Coido que é de xustiza, a máis de aproveito, dar difusión a dúas iniciativas -calqueira delas apetecible- que se poderán aproveitar este sábado 11 de xuño en Vilalba.

    A primeira, pola mañá, o XVI Hectómetro literario no paseo dos soños, adicado a Sonia Villapol Salgado, despois dos quince primeiros, adicados a 

I-Paco Martín (Francisco Martín Iglesias), en 2006, 

II-Manuel María Fernández Teixeiro, 2007, 

III-Agustín Fernández Paz, 2008, 

IV-Xabier P. DoCampo (Francisco Xavier Puente Docampo), 2009, 

V-Darío Xohán Cabana, 2010, 

VI-Xosé Manuel Carballo Ferreiro, 2011, 

VII-Margarita Ledo Andión, 2012, 

VIII-Helena Villar Janeiro e Xesús Rábade Paredes, 2013, 

IX-Xosé Chao Rego, 2014, 

X-Ramón Luis Chao Rego, 2015, 

XI-Xulio Xiz (Julio Modesto Giz Ramil), 2016, 

XII-Mini e Mero, 2017, 

XIII-Alfonso Blanco Torrado, 2019, 

XIV-Miguel Anxo Fernán-Vello, 2020, 

XV.- Víctor Corral (2021)


    A segunda, pola tarde un roteiro polo pobo da man de Eduardo Ramil: