Plataforma pola paz. Dende Ribadeo

Foto de AWorldtoTravel

     31 de marzo de 2024, domingo. De novo, concentración pola paz en Ribadeo ás 12:30 diante do concello. Entre trinta e corenta persoas xuntámonos nun curto acto que rematou, como é habitual, co Grândola, vila morena.

    A principal intervención foi a de Evaristo Lombardero, que leu e comentou algún parágrafo do texto que queda en baixo traducido. Pola miña parte, apuntei a lembranza, tanto para quenes defenden a guerra como para os que procuramos a paz, de que quen vence son as persoas, non as armas, apuntando ó sinsentido da guerra

    Por desgraza, está previsto que continuarán as concentracións o próximo domingo.

--

Traducido de https://news.un.org/en/story/2024/03/1147976:

Francesca Albanese [Informadora especial N.U.] estivo a falar no Consello de Dereitos Humanos da ONU en Xenebra, onde presentou o seu último informe, titulado ‘Anatomía dun xenocidio’, durante un diálogo interactivo cos Estados membros.

"Despois de case seis meses de implacable ataque israelí contra a Gaza ocupada, é o meu solemne deber informar sobre o peor do que é capaz a humanidade e presentar os meus descubrimentos", dixo.
"Hai motivos razoables para crer que se cumpriu o limiar que indica a comisión do crime de xenocidio...".

Citando o dereito internacional, a Sra Albanese explicou que o xenocidio defínese como un conxunto específico de actos cometidos coa intención de destruír, total ou parcialmente, un grupo nacional, étnico, racial ou relixioso.

"Específicamente, Israel cometeu tres actos de xenocidio coa intención esixida: causar danos graves corporais ou mentais aos membros do grupo, inflixindo deliberadamente ao grupo condicións de vida calculadas para provocar a súa destrución física total ou parcial, e impoñendo medidas destinadas a evitar os nacementos dentro do grupo”, dixo.

Ademais, "o xenocidio en Gaza é a etapa máis extrema dun proceso colonial de colonos de longa data e de borrado dos palestinos nativos", continuou.

"Durante máis de 76 anos, este proceso oprimiu aos palestinos como pobo de todos os xeitos imaxinables, esmagando o seu dereito inalienable á autodeterminación demográfica, económica, territorial, cultural e política".

Ela dixo que a "amnesia colonial de Occidente condonou o proxecto colonial de Israel", e engadiu que "o mundo ve agora o amargo froito da impunidade concedida a Israel. Esta foi unha traxedia anunciada".

A Sra Albanese dixo que a negación da realidade e a continuación da impunidade e o excepcionalismo de Israel xa non son viables, especialmente á luz da resolución vinculante do Consello de Seguridade da ONU, adoptada o luns, que pedía un cesamento do fogo inmediato en Gaza.

"Prego aos Estados membros que cumpran coas súas obrigas que comezan coa imposición dun embargo de armas e sancións a Israel, e así garantir que o futuro non se repite", concluíu.

Relatores especiais e expertos independentes como a Sra Albanese reciben os seus mandatos do Consello de Dereitos Humanos da ONU. Non son funcionarios da ONU e non cobran polo seu traballo.

Foto de Suso Fernández

Recuncho da lectura: Unha educación

 

Recuncho da lectura: Unha educación

    Unha educación. Tara Westover. Hércules de Ediciones. ISBN 9788412321173. A Coruña 2021

    Non sei se pasará á historia; a xulgar pola tradución, dubídoo. Mais volvería lelo. Non ten unha prosa 10, pero sóbralle para a expresión do que quere, a historia dunha familia vista por unha ovella negra non tan negra, dunha muller dende a anulación como persoa á liberación, por defectuosa que sexa. A transformación posible efecto da educación, con todas as eivas que pode significar. E unha ventá aberta ó estrito relixioso que dende Galicia pode que non se comprenda nunha sociedade como a estadounidense.

Do pasado ao presente e ante o futuro (IV). Pablo Mosquera Mata

Parte I

Parte II 

Parte III

Do pasado ao presente e ante o futuro
IV entrega

En xullo de 1961 unha galerna asolou a costeira do bonito no Cantábrico. Máis de oitenta mortos. Aqueles barcos de madeira mercados con motivo do plan de renovación que gozaban os arrantzais vascos que servían aos nosos patróns e mariñeiros da Galicia Cantábrica. Eran vellos pero capaces de emprender as costeiras do bonito e do bocarte, ata que o Goberno de España promulgou unha disposición que en decembro do mesmo ano foi impulso para renovar a flota.
Tales medidas tiveron tres derivadas: Traballo intenso e extenso para as carpinterías de ribeira, verdadeiros asteleiros artesáns; inversións de cartos para aumentar a flota pesqueira de altura; maior número de vocacións mariñas pois o reparto ao final das costeiras daba bos dividendos á mariñeiría, cuestión que se notaba tanto nos consumos dos establecementos industriais como na calidade das novas ou reformadas vivendas para a habitabilidade das parroquias. Por unha vez, a traxedia que se cobraba a mar tivo a virtude de mellorar as condicións de vida na costa da antiga provincia de Mondoñedo. Pero estamos en pleno século XXI e as noticias non son da pesca, prodúceas o complexo que fabrica aluminio entre os territorios de Cervo e Xove.
Medrar xunto a unha fábrica incrementa as posibilidades de padecer cancro de pulmón nun 50%, mentres que as opcións se duplican no caso das células pequenas dese órgano. Así o atestiguou o estudo Capua, o de maior tamaño realizado sobre este tema en España. O índice de mortes por tumor de pulmón é moi elevado en áreas industriais. A probabilidade de desenvolver esta enfermidade aumenta nun 50%, segundo un estudo que analiza a máis de 1700 pacientes
"Es como el peaje que pagan para vivir", reflexiona o portavoz da Coordinadora Ecoloxista de Asturias sobre o alto prezo de convivir con industrias contaminantes. O silencio dos traballadores e veciños ten un beneficio: manter as industrias. Así o entiende tamén o doutor Laureano López. "Hay miedo a dar argumentos para la deslocalización. Es un juego difícil encontrar el equilibrio entre invertir en procesos menos contaminantes y mantener esas industrias", expón Ovidio Zapico, diputado de Izquierda Unida no Parlamento asturiano. A ameaza de ver marchar as industrias segue presente.
A multinacional americana Alcoa, con seis centros de produción repartidos polo estado, puxo en venta as plantas de Galicia e Asturias que dan traballo a 2200 persoas.
Pasou máis desapercibida que a reactivación de Aluminio pero a renovación de tuberías de impulsión dos lodos vermellos e evacuación de efluentes da balsa de Alúmina avanzou. Dende o Alto de Lago en Xove apreciábanse tamén os sondeos para comprobar o estado dos diques do enorme depósito, que conta na base cunha zanxa de drenaxe para a decantación de augas. Alcoa solicitou subir outra cota máis na balsa e está pendente do visto bo de Sanidade da Xunta no que é un dos maiores encoros de residuos tóxicos industriais de España e ao que lle queren dar continuidade.
Á balsa de 87 hectáreas de lodos rojos en Morás aínda lle quedan anos de acoller residuos tóxicos. O seu dique de contención sobrepasou os 80 metros de altura e o quilómetro de lonxitude na coroación. Até alí chegan camións articulados cos sobrantes de lodos da refinación da bauxita. Superado o volume de 42 hectómetros cúbicos para o que foi proxectado, o anunciado recrecido permitiría prolongar a actividade de Alúmina durante esta década. A un ritmo máximo de produción podería acumular máis lodos durante tres anos pero, a dirección de Alcoa quere elevar o dique 4 metros ata a cota 104 e despois ata os 110 metros, dándolle capacidade ata 2035. A propia toxicidade das substancias e metais pesados que contén levan consigo riscos para a saúde -o lodo vermello é potencialmente carcinóxeno, con código de perigrosidade H350 pois nel poden atoparse óxidos de níquel (NiO) e de cromo (Cr₂O₃)-, e pode contaminar os chans, aire e augas.
Ademais de óxidos de ferro, aluminio e titanio, no lodo vermello queda silicio, calcio, fósforo, vanadio, manganeso, magnesio, estroncio, zinc, circonio, galio ou cromo e, sobre todo, moito sodio. Todo un concentrado alcalino e salgado cunha responsabilidade que haberá que atender e vixiar por moitos anos neste depósito se se quere evitar as escorrentías e contaminación subterránea. Como na mestura hai moitos restos de sosa cáustica (hidróxido de sodio), non toda ela se recupera no proceso de refino. Se o lodo se volve pó, pode ser irritante e en todo caso é corrosivo e produce queimaduras ó contacto. Trátase dun problema ambiental e social que necesitará resposta máis alá da inestabilidade industrial na produción actual do aluminio.
A dirección de Alcoa insiste en non financiar máis as pérdidas do seu negocio en España, ó que puxo tope nos case 200 millóns de dólares que quedan en caixa, segundo manifestou o CEO do grupo, Bill Oplinguer no marco da conferencia Global Metals, Mining Critical Minerals, mentres continúa o proceso de rearranque das cubas paradas durante os dous anos na planta de Aluminio de San Cibrao (Cervo).
Oplinguer asegurou que as conversacións sobre o futuro do complexo mariñan continúan con todas as partes implicadas, sindicatos e gobernos das administracións centrais e autonómicas.
O directivo advirte que deixou claro que "Alcoa non invertirá máis efectivo nesa factoría" e que explicará a todas as partes da situación da fábrica.
O comité de empresa de San Cibrao informou de que a Secretaría de Estado de Industria convocou ó fin a xuntanza de seguimento do acordo de viabilidade do complexo industrial para o próximo 4 de abril. Esa reunión, que se celebrará na sede do Ministerio de Industria en Madrid, será a número 17 desde que traballadores e multinacional asinaron o acordo para proceder á hibernación da fábrica de aluminio primario.
Finalmente, esa nova reunión de seguimento do acordo producirase despois da data fixada para o rearranque das 32 primeiras cubas da fábrica de aluminio primario –das 512 que hai na planta–, prevista para o día 1 de abril. A fábrica, de feito, volveu a producir aluminio a mediados de febreiro, despois de dous anos parada.
Alcoa informa de que "compartirá máis detalles sobre eses aspectos na próxima comisión de seguimento do acordo de viabilidade o 4 de abril, e está en contacto co Goberno de España sobre o apoio que pode ofrecer en todo o anterior.
1980. Asemblea de veciños na Escola de San Cibrao. Asisto por chamada do meu pai, médico xubilado ao que consultaron un brote de Gastro Enteritis. O Dr. Mosquera sinaloulles que debía tomar mostras da auga nas praias por se había contaminación orgánica. E así foi.
Cando Alúmina construíu o encoro fixo necesario un novo abastecemento de augas para San Cibrao; así que se consideraron dúas posibilidades: recoller a auga directamente do río ou ben do encoro. escolleurse o segundo sen ter en conta que soen quedar no fondo dun encoro restos de vexetación que entran en putrefacción. Ademais fixo unha desviación da rede de distribución cara á urbanización creada pola fábrica en Riocobo. Pero tamén era necesario que as augas residuais do poboamento non vertesen directamente nas augas mariñas próximas ás praias creando así unha contaminación orgánica causante dos brotes antes citados.
Até 1990 non se toma en consideración a necesidade de ampliar e dotar ao porto-peirao de San Cibrao, evitando que a flota pesquera teña que atracar para vender e abastecerse no porto de Burela. Dase o paradoxo de como aumentou o tráfico no porto da industria alumineira e diminuíu ata o esgotamento o do porto pesqueiro de San Cibrao.
O medre da poboación de San Cibrao prodúcese cara ó poboamento de A Veiga, esquecendo a construción de vivendas unifamiliares que nalgún momento estivo proxectado para os terreos entre O Mingarolo e Lieiro. San Cibrao deixaba de ser localidade mariñeira e pasaba a enclave industrial con vertidos a terra, mar e aire desde unha chimenea. 

Parte V

Pablo Mosquera Mata

 

As leis, para quen as traballa

As leis, para quen as traballa

    Así parece ser. Quen se ocupa delas, fainas á súa medida. Comezando polos políticos nos foros que as redactan ou as aproban, goberno e cámaras representativas -pode que un pouco máis amplas de medida se se din representantes democráticos, pero dá a impresión de que cada vez menos-. Continuando cos xuíces que Xulgan sobre o seu texto e deciden segundo o seu xuízo (está claro que, nese caso, non as 'fan', senón que as 'afán' ca súa interpretación). E claro, para rematar, tendo sempre presente que uns e outros vense agasallados, puxados e tamén empurrados (algo así como o da aplicación do 'pao e cenoria') pola xente con fortes intereses, cartos e poder (que veñen ser xeitos diferentes de dicir a mesma cousa)

    E, quen inflúe nos xuíces, nos lexisladores... está por riba, a modo dunha capa superior, como 'meta facedor de leis' ou 'meta lexislador'.

    Cada vez é máis visible, máis frecuente poder ver o retorcemento da lei, de xeito sistemático para unha ou outra beira segundo a quen lla haxa que aplicar. Polo menos, esa é a percepción que os non versados temos do que está a ocorrer e que remata por afectarnos aínda que algunhas das decisións parezan lonxe da nosa vida. Si, rematan sendo lonxe da nosa vida tamén por onde e coo son tomadas. Podes deixar morrer miles de persoas, e aínda así, estar dentro da legalidade. Pero naturalmente si estarás cometendo un crime se non acodes en axuda dunha soa á que non puxeches ti nun mal paso pero tocouche estar nun lugar e tempo próximos. Ou podes envelenar a auga de toda unha zona cunha macrogranxa coa única intranquilidade de ter que aguantar os berros dos veciños, pero non tumbes unha árbore á beira dun río, que naturalmente te metes en problemas coas leis de medio ambiente feitas para protexerte tamén a ti. Tamén, podes manifestarte e ameazar de morte ó xefe do goberno sen que che pase nada grave despois dunha investigación por xente próxima a ti, pero ai de ti se dun xeito pacífico tentas facer un cordón arredor dunha institución que debera estar a representarte, porque podes fundir a túa vida. De xeito parello, podes mentir e facer que a maquinaria xudicial se poña en marcha contra quen é acusado polas túas mentiras, mentres que se estás 'do outro lado' poderás ser acusado de mentir pola estrutura xudicial, xa de oficio, aínda que digas verdades que outros din que non se poden dicir... A solución xa dirá a súa verdade, aínda que sexa tempo despois de caer como unha lousa sobre a túa vida. E así sucesivamente.

    Si, xa sei que todo o anterior pode ter as súas reviravoltas en cada caso particular, e que un caso é diferente do outro e do outro máis. Pero tamén sei que esas particularidades non invalidan a diferenza de trato que estou a sinalar.

    Non sei por que, venme á cabeza aquela xustificación por tradición: ‘sempre se fixo’. Pero non, nin ten por que terse feito ‘sempre’ nin ese sempre (é dicir, en realidade, 'ata o momento') sería xustificación.

MOVIMIENTOS EXTRAÑOS EN EL PSOE DE LA MARIÑA LUCENSE. José María Rodríguez Díaz (2010)

    Causou no seu momento sorpresa en Ribadeo. E segue a causar sorpresa calquera movemento deste tipo, aínda que hai tempo que xa nos afixemos...

Sábado, 24 de julio de 2010

MOVIMIENTOS EXTRAÑOS EN EL PSOE DE LA MARIÑA LUCENSE

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 11:36

La carencia de ideales en el actual período seudo democrático es un hecho constatado por todos. De demostrarlo se encargan los constantes casos de corrupción que están proliferando en nuestro país en casi todos los partidos políticos. Y por si esta explicación no fuera suficiente para confirmarlo, ahí está también el transfuguismo que se está practicando en la vida política, cada vez con más frecuencia, con el salto de militantes que pasan de uno a otro partido con la misma facilidad con la que bebe un vaso de agua.

Los constantes casos de corrupción son hechos demostrativos de los escasos valores morales y éticos que mueven a muchos a dedicarse a la política, bajo la engañosa promesa de entregarse al servicio de la sociedad y de la patria.

Por otro lado, la falta de escrúpulos de los que militan en los partidos políticos que practican el salto de uno a otro partido, según convenga a sus intereses personales en cada momento y sin respeto a los ideales que se supone les movieron a entregar sus vidas a determinada militancia política, hablan a las claras de la falta de sinceridad y rectitud de intención con la que se supone que prometieron servir a los ciudadanos desde una determinada formación política.

Y como fondo de este escenario nos encontramos con una sociedad que contempla impasible la disgregación del Estado, impulsada por esta clase política corrompida. Una corrupción que ha tenido su origen en las élites políticas más poderosas y que contaminan a una sociedad que era básicamente honrada, destruyendo así la moral y el comportamiento popular. Una sociedad que sólo reacciona clamorosa con un grito unánime de patriotismo ondeando la bandera española ante un simple gol de la selección.

Está siendo noticia estos días en esta comarca de la mariña mindoniense, por una parte, el encabezamiento de la candidatura del PSOE local a la alcaldía de Ribadeo por parte de un histórico del BNG para las próximas elecciones locales. Un hombre que consagró toda su vida a los ideales de un partido y lo sirvió durante largos años en puestos de relevancia, como alcalde de Ribadeo y como parlamentario en la Xunta de Galicia, en ambos bajo las siglas del BNG. Y, simultáneamente a este caso, se da a conocer la noticia de otro militante, en este caso del PP que, previa su reciente baja en las filas de este partido en el que también militó en puestos de relevancia, como el de teniente de alcalde del concejo de O Vicedo en representación del PP, se postula ahora como candidato, casualmente también del PSOE, barreirense en este caso, a presidir la candidatura de este partido en el vecino concejo de Barreiros.

Ante estos dos hechos, surgen inevitables las siguientes preguntas: ¿Han sufrido estos dos aspirantes a las candidaturas del PSOE una repentina transformación en sus ideales, como le ocurrió a Pablo de Tarso cuando fue derribado del caballo por la gracia divina, o se trata de una sutil estratagema ante la sociedad en favor de unos intereses personales, disfrazados de una nueva ideología bajo siglas distintas? ¿Cómo podrán convencer al votante de la sinceridad de sus actitudes? Y por lo que toca al partido que acoge en sus filas a tales candidatos, el PSOE, que se comporta como Felipe González a quien le era indiferente el color de los gatos con tal de que cazaran ratones, ¿ha abandonado sus propios ideales hasta el punto de incorporar a sus filas a gentes procedentes de ideologías opuestas? Ante estos dos hechos, surgen inevitables unas preguntas: ¿Qué ideología tiene el PSOE de esta comarca, que no sea el poder? ¿No tiene, acaso, a nadie en las filas de su partido capaz de representar con dignidad y fidelidad la tradicional ideología socialista, si es que aún la conserva? ¿Qué van a pensar los electores de esta ecléctica clase política formada por tales candidatos y partidos, que tanto apuestan por un roto como por un descosido con tal de conseguir el poder?

Vaya por delante, sin embargo, todo mi respeto para quienes, obligados por los dictámenes de una recta conciencia y por el derecho natural a cambiar de criterios como consecuencia de su evolución vital, superan viejos esquemas y se disponen a iniciar un nuevo camino distinto u opuesto al recorrido hasta ahora. Porque es condición humana rectificar el camino emprendido cuando percibimos que no es el acertado. Y la política no es una excepción a esta ley general. Pero, ¿es este el caso que nos ocupa o son más bien otros los intereses que mueven este cambio de rumbo, tanto a los candidatos como al partido que los acoge? Porque esa es la cuestión.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

Do pasado ao presente e ante o futuro (III). Pablo Mosquera

Parte I

Parte II

Do pasado ao presente e ante o futuro (III)

O concello de Cervo cambia de Alcalde. Taladrid dá paso coa aquiescencia do Gobernador Civil e Xefe Provincial do Movemento na provincia de Lugo e o nomeamento do Ministro da Gobernación Camilo Alonso Vega ó novo rexidor municipal Arcadio Pardiñas Vila, natural de Burela, que en jxnio de 1971 leva doce anos no cargo. Lembrando, ó facerse co bastón tiña 1600 habitantes e nas festas de San Xoán de 1971 acadaba os 3000. Con Pardiñas formaban consistorio: Manuel Mon e Jorge Dean como tenientes alcaldes; Antonio Barcia, Jesús Enríquez, José Ramón Ben, Antonio Rouco Basanta, Federico Ruiz Cayón, José Farré Pico como concejales. Burela prevé a construción dun Colexio Nacional e un Instituto de Ensino Medio. E o máis conflitivo, un proxecto para uns cien chalets na praia da Areoura. Lembremos os feitos. Construíuse un edificio que pretendía ser hotel, as vivendas unifamiliares, todo elo no territorio do Concello de Foz con invasión da praia e do terreo afectado por Costas, razóns que ata hai pouco tempo xustificaron a paralización e por fin o derrumbe de tales construcións.

Pero, con todo o que antecede, será no porto a obra máis emblemática. Unha ampliación do dique do peirao de 280 metros. Unha fábrica de xeo para a flota. Son 120 embarcacións adscritas á Confraría de pescadores que ocupan 1000 productores. Preténdese un carro varadeiro para tarefas de mantemento nos barcos. Ampliación dos depósitos de CAMPSA para subministrar combustible á flota. E por fin, un proxecto para a construción de vivendas sociais que benefician ás familias que viven da mar. Pero non será a única a actividade pesqueira. Hai fábrica que usa o caolín e a madeira. Os equipamentos e servizos fan de Burela unha vila con excelencia pola súa calidade de vida cun complexo deportivo en A Marosa. Todo elo nunha parroquia do Concello de Cervo.

Mentres tanto: ¿Qué acontece en San Cibrao? Ese Museo Provincial do Mar que se constitúe en 1970 e que dirixe Don Francisco Rivera Casás. Procédese a urbanizar Os Campos. Servizos Médicos da Seguridade Social que se engaden ós do ISM no edificio da Cofradía. Urbanización dos terreos próximos á praia de Cubelas no porto de arriba. Acceso á estación do FEVE. E a posta en escea do Plan Marisquero para protexer de xeito eficiente a explotación e cría do marisco que tanta fama está conseguindo dende esta procedencia e con eses viveiros naturais que son as islas Farallóns ou o Cabo de Morás.

Hoxe a crise de Alcoa continúa sendo un dos principais obstáculos ós que se enfronta a Autoridade Portuaria de Ferrol-San Cibrao en termos de actividade. A caída na bauxita e a alúmina, compoñentes primarios para a fabricación de aluminio e principais tráficos das dársenas portuarias de ALCOA-SAN CIPRIAN.

Os destacables resultados dos portos nacionais contrastan enormemente co porto de San Cibrao, onde a caída na actividade acada o 60,65 % nos primeiros nove meses do ano, pasando dos 4,7 millóns de toneladas en 2022 a 1,8 este ano. Deste modo, no conxunto dos dous portos que xestiona o organismo, a baixada situouse no 26,78% -de 8 842 566 a 6 474 946 toneladas-.

40 anos danando o medio
O rexeitamento á planta nuclear no concello de Xove foi unha desas loitas comunitarias en defensa la terra: milleiros na marcha histórica do 10 de abril de 1977 impulsada polo nacionalismo galego. Pouco despois chegou o aluminio cunha promesa de industrialización para a comarca deixando de lado unha posible aposta polo naval, o forestal ou a industria agroalimentaria, os sectores propios que hoxe botamos en falta.

As emisións veñen afectando durante décadas a veciños, gando e cultivos da zona. Alcoa foi condenada xa dez veces a indemnizar con máis de 4 millóns de euros a particulares, que cursaron demandas e chegaron ao Parlamento coa asociación veciñal Airiños do Lago.

Serafín González, presidente da Sociedade Galega de Historia Natural, explica que o flúor úsase no proceso de produción de aluminio: "Sempre hai certas emisións que se teñen que manter por baixo duns máximos legais. Se son importantes, poden afectar ós cultivos e tamén á saúde das persoas, porque o flúor é un elemento moi agresivo". Diversos informes amosaban que se excedían de xeito claro os límites.

Máis afectacións ignoradas no debate público: o carbón que abastecía as térmicas galegas viña de Indonesia, onde Greenpeace denunciou nun extenso informe a vulneración dos dereitos humanos, as afectacións na saúde, no medio e a violencia contra as comunidades locais. No caso de Alcoa San Cibrao, a bauxita vén da minería en Guinea. Nun informe de Human Rights Watch, denúnciase a escasa compensación para os habitantes da zona, a destrucción de terras ancestrais e recolle testemuñas que revelan que desde o comezo da minería, escasea a auga para a poboación

Destes problemas derivados do proceso, o debate mainstream dos grandes medios de comunicación e os partidos só propón solucións para o prezo (no consumo) da enerxía, cunha tarifa eléctrica ou co Estatuto das electro intensivas. O Estado ten estado subvencionando a electricidade de Alcoa con máis de 1000 millóns de euros, o que a UE ten cualificada de "subvencións disimuladas".

Tal foi a deixadez, que Alcoa afirma que a situación é "insostenible", que se van, que non hai nada que facer. O despido de traballadores nunha zona dependente desta empresa capitalista necesita dunha solución. O plan non partirá dunha estratexia socioeconómica de futuro para a zona, baseada no interese público e responsable co medio ou coa minería. Os tempos e as condicións márcaas Alcoa.

Hai que buscar industrias sostibles, baseadas na riqueza autóctona do país e que non contribuíran a destruír o planeta, senón todo o contrario: a restauralo. Argumenta Patricia Grela que "Alcoa representa o exemplo da ausencia de transición ecolóxica porque é totalmente insostible enerxéticamente". Sería máis "conveniente" invertir tendo en conta a crise climática, e mencionar a necesidade de apostar pola industria agroalimentaria ou a xeración de enerxía eólica.

Patricia Grela apoia "Hay que facer unha planificación democrática con vías para producir menos, facer unha transición enerxética e recuperar sectores indispensables para a vida". Menciona Grela á agricultura ecolóxica, a ganadería extensiva, o mar ou o forestal.

Antón Sánchez: "Si nos anos 70 tivésemos capacidade de decidir, seguramente todos os recursos que apostaron por estas industrias se destinaran ao naval, á industria agroalimentaria.

"Os primeiros empresarios de electricidade nas aldeas eran os muiñeiros", lembra Casal Lodeiro, facendo referencia a unha descentralización da produción de enerxía. "Temos que volver a iso, porque así estaría en mans de cada comunidade aproveitar o que tivese. Pero non centralizar en grandes parques toda a produción, porque iso é o que lle convén aos monopolios".

No que todas coinciden, en cuestionar una industria tan destructiva co medio e a necesidade dunha resposta de futuro para os traballadores. No caso de Alcoa San Cibrao, as condicións puxéronse desde un despacho de Estados Unidos, que se quere marchar para lucrar noutro lugar, deixando pasivos ambientais e unha comarca deprimida.

E unha gran incógnita pouco debatida. ¿A actual man de obra de ALCOA sabe facer algunha outra cousa distinta á que fai e que lle permita ser reinsertada laboralmente noutros sectores?

Parte IV 

Parte V

Pablo Mosquera Mata

 

EL PREGÓN DEL CARMEN. José María Rodríguez Díaz (2010)

    Un pregón ó que non lembro ter asistido, algo que lamento despois de ler a crónica que fai José María.

    E unha nota: entre a entrada do blog de José Mª do 3 de xullo de 2010 e esta, do 17 de xullo de 2010, e dada a regularidade da que fan gala os post de José María, tocaría haber outra entrada de, seguramente, o 10 de xullo de 2010. É posible que ó facer a copia entrada a entrada, se me despistara unha delas e agora vexamos só o oco, pero non teño xeito de saber se é así ou non, ou, no caso de que sexa así, de recuperala, polo que quedaremos coa incógnita.

Sábado, 17 de julio de 2010

EL PREGÓN DEL CARMEN

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 19:49

El pasado día 15 de julio, el salón del Teatro de Ribadeo, era escenario del Pregón de las fiestas de Ntra. Sra. del Carmen de Ribadeo. El pregonero, un ilustre hijo de esta villa, de los pocos ilustrados que quedan en Ribadeo pertenecientes a la vieja cantera, llenó de gente el aforo del mencionado Teatro. D. Víctor Moro, tan admirado y querido en esta villa por su acendrada y apasionada defensa de los valores y tradiciones de Ribadeo y por sus aportaciones y consejos dirigidos a la recuperación de su historia y cultura, deleitó a los asistentes con una emotiva intervención de media hora de duración en la que se dedicó a ensalzar las virtudes de las gentes del mar y de su patrona, la Virgen del Carmen, así como los valores históricos del Ribadeo de nuestros antepasados.

Empezó su hermoso pregón ensalzando la figura de la Virgen del Carmen y su relación con el mar y la vida de los marineros, proclamando especialmente la devoción de los navegantes a la Virgen de Vilaselán, tan próxima a Ribadeo, en cuyo santuario de guardan numerosos exvotos y narraciones de antiguos naufragios, como el ocurrido en el año 1775 al paquebote 'Purísima Concepción' en aguas inglesas, cuyo relato se guarda en una tabla en el mencionado santuario, y todos ellos testigos de la devoción marinera de que goza la Virgen de Vilaselán. Después de comentar el origen de la advocación de la Virgen del Carmen, importada a Europa desde el Monte Carmelo por los carmelitas, y del fomento de su culto por Santa Teresa de Ávila, explicó la relación entre las estrellas, como guías de los navegantes, y la Virgen María convertida en Estrella de los Mares y brújula de los navegantes. Una íntima relación que tiene su máxima expresión en las innumerables celebraciones marianas por parte de los marineros que en estas fechas tienen lugar en todos los puertos de nuestra geografía. Rememoró a este propósito, y lo hizo con especial emoción, la procesión de la Virgen del Carmen en el puerto asturiano de Candás.

Como no cabía esperar menos, se detuvo también el orador en recordar los tiempos del pasado esplendor marítimo de Ribadeo. Cuando en los siglos XVIII y XIX los barcos de los armadores Ibáñez, Bengoechea y Casas cruzaban los mares con mercancías y pasajeros hasta los principales puertos de Europa y América, exportando e importando, no sólo mercancías, como el famoso kúmmel procedente de Riga o el lino, que luego se confeccionaba en la Casa Fábrica de Ribadeo, sino también cultura musical, como las habaneras tan apreciadas en Ribadeo, y las ideas liberales que dejaron su huella perenne en la sociedad ribadense. Un Ribadeo que comenzó su existencia, nos recordaba D. Victor Moro, como una pequeña comunidad de pescadores en Cabanela, que luego fue poblando el Ribadeo histórico que hoy conocemos, después de pasar un largo período escondido en la ensenada de la Vilavella. Un Ribadeo, más pendiente entonces del mar que hoy, y en el que sus calles de entonces 'olían a mar'. Después de cantar los viejos tiempos de esplendor de esta villa, con su Escuela Náutico Pesquera, sus nombradas industrias conserveras, su flota artesanal y el transporte interior de la Ría de Ribadeo entre los puertos de Porcillán, Figueirúa, Castropol y Figueras, verdaderos lazos de unión familiar entre las gentes de las dos riveras, tuvo también un recuerdo especial para esos ribadenses señeros, como Justo Barreiro, Dionisio Gamallo, Calvo Sotelo o Daniel Cortezón, personas que contribuyeron a ensalzar la vida marinera de esta nuestra villa.

Y, finalmente, se refirió el pregonero, y lo hizo con vehemencia y manifiesta emoción, a las tradicionales procesiones de la Virgen del Carmen en el día de su fiesta, recorriendo en barco nuestra ría y sus puertos, acompañada de la devoción de nuestros marineros y de todos los ribadenses.

Un emotivo pregón, verdadera obra maestra del género, que los asistentes devotamente escucharon y aplaudieron con entusiasmo al final.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

Realizada a ruta das pedras da memoria despois da concentración pola paz

Realizada a ruta das pedras da memoria despois da concentración pola paz

    Este domingo sumou unha máis das concentracións pola paz. Algo máis de trinta persoas nas escaleiras do concello facéndolle compañía ó estatutado Marqués de Sargadelos. Evaristo Lombardero e Jesús Irigoyen tomaron a palabra, como se pode escoitar máis abaixo.

    Ó rematar, despois do Grândola, vila morena, un grupo dos asistentes fumos facer o recorrido das pedras da memoria. Nalgún tramo uniuse máis xente para facer o recorrido. O tempo favoreceu o paseo, que durou cerca dunha hora e para o que se tiña pedido tamén permiso á Subdelegación do Goberno en Lugo, o mesmo que se ven solicitando para as concentracións e que propicia que se sexa común que se achegue ó lugar unha parella dos corpos de seguridade do estado.

    Deixo as gravacións de Evaristo e Jesús e unha foto do momento no que, na ruta das pedras da memoria, comezaba a chegar a xente á pedra situada na baixada a Cabanela. Ó remate, o texto lido por Jesús Irigoyen.

PALESTINA 5

No es una guerra, es genocidio.

Las semanas pasan y la historia se repite, decenas, centenares, miles de muertos, destrucción de edificios, hospitales, escuelas, todo tiene que quedar arrasado.

Ataques y bombardeos, en plena recogida de alimentos, a una población que muere o por el hambre o por las balas del maldito, vil y asesino ejército israelí, por orden del malvado genocida Benjamin Netahaju.

Ahora Europa, se pregunta si Israel, no estará llegando demasiado lejos, en la represión y ataque a Palestina. Tal vez es que se le esté ocurriendo que ahora el negocio no sea vender armas, si no reconstrucción de lo destruido y asolado, cuando los israelíes dominen incluso la franja de Gaza.

Pero lo peor está por llegar, estos crueles y sanguinarios, anuncian el ataque más feroz en Rafah, un día de estos, cuando a ellos se les antoje mejor y mientras los políticos tanto yanquis y europeos, estén preguntándose si están violando los derechos humanos.

Hipócritas y crueles colaboradores de un genocidio de magnitud nunca vista

VERSOS

Ahora no busca justicia - Porque tiene sed de venganza

Tranquilo despacio y sin prisa - Se consumará la matanza

Y como un buen ataque es la mejor defensa

Unos generales sentados en su mesa señalan en el mapa

Disparan y matan a gente indefensa - y sin ninguna posibilidad

ni donde protegerse, ni donde escapar el pueblo palestino

ya no puede más de tanto sufrimiento - saben que su muerte es cuestión de suerte

o es cuestión de tiempo - sin agua sin comida

sin casa ni hospitales - sin ayuda de nadie

le van dando caza como a los animales - y esta quedando claro

que los niños palestinos valen mucho menos que los ucranianos

si en Israel por orden del presidente

con la ayuda de los yanquis - y el apoyo de accidente

masacran con sus bombas - enfermos, ancianos, - mujeres y niños

no le llamen guerra que es exterminio - no le llamen defensa

porque es la venganza de un viejo fascista

asesino y miserable, o sea, un terrorista

ALTO EL FUEGO INMEDIATO EN GAZA Y CISJORDANIA

SEGUIMOS EXIGUIENDO UN JUICIO ANTE EL TRIBUNAL INTERNACIONAL DE LA HAYA PARA NETANYAHU Y EL EJERCITO ISRAELÍ POR CRÍMENES DE GUERRA Y GENOCIDIO DEL PUEBLO PALESTINO

JUSTICIA PARA EL PUEBLO PALESTINO

POR LA CREACIÓN INMEDIATA DE UN ESTADO PALESTINO, EN PALESTINA, AL QUE EL PUEBLO PALESTINO TIENE LEGÍTIMO DERECHO. PALESTINA VENCERÁ

Último minuto, para reivindicar

POR EL DERECHO DE REFERENDUM DEL PUEBLO SAHARAUI

POR LA AUTODETERMINACIÓN DEL SAHARA OCCIDENTAL

Jesús Irigoyen

Pregón da Semana Santa de Ribadeo 2024

     Onte foi o pregón da Semana Santa. O orador foi o bispo de Lugo, Monseñor Alfonso Carrasco Rouco, na imaxe de Celia Castro. En baixo deixo a presentación feita polo cura párroco de Santa María do Campo e a súa intervención, e o díptico da intervención posterior de Coral Polifónica de Ribadeo e Coro do Sgdo. Corazón, co cartel feito por Juan Estévez.

Gardiáns do mar

     Onte en Ribadeo foi un día ocupado de actividades. Unha delas, a presentación de Os gardiáns do mar, que non chegou a encher, pero case, o local da Casa do Viejo Pancho.

    Interesantes historias contadas a través da vida dun antepasado de quen expoñia, o que foi o primeiro torreiro da illa Pancha. Deixo dous pequenos anacos de vídeo correspondentes a momentos nos que saíu a colación a illa:

 

Na Semana Santa de Ribadeo 2024...

    A piques de comezar a Semana Santa (hoxe xa é Venres de Dores), en baixo queda o programa coa imaxe de casrtel de Juan Estévez, dende a misa de hoxe e pregón de mañá ata os actos do Domingo de Pascua, inclucídos aparte actos 'profanos' para infancia e mocidade e o concerto de Semana Santa da banda MM de Ribadeo do mércores 27 de marzo.

Non, non é a miña cultura

     Tomo nota dunha campaña de ILP (Iniciativa Lexislativa Popular) para que a tauromaquia non teña o privilexio de ser considerada patrimonio cultural. A cousa aínda está nos comezos, pero xa coa ILP acptada.

    Na web https://www.noesmicultura.org/es está o xerme das futuras actuacións para que a cousa siga adiante. Polo momento, aínda que como ILP necesita recoller sinaturas, a cousa está a organizarse: ó final da páxina aparecen formas de colaborar polo momento. Ou sexa: continuará.

Igualdade, non asasinato. Comunicado do Observatorio A Mariña pola Igualdade

 Comunicado do Observatorio A Mariña pola Igualdade

    Desde a tarde de onte, tristemente voltamos a coñecer polos medios outro caso de asasinato machista: unha muller era apuñalada no pescozo e abdomen pola súa parella na localidade de Ribeira ( A Coruña) coa intención de asesinala.
    Tras deste asasinato, unha crianza orfa e a denuncia por agresión de outra vítima que resultou ser a parella anterior del.
    Toca sair de novo ás rúas, polo que convocamos unha concentración feminista en resposta do asasinato de Andrea Yturry

- Ribadeo, Xoves 21 de Marzo, ás 20.00 h na Praza 8 de Marzo

Plataforma pola paz. Seguimos.

     Mentres seguen a caer bombas, mentres seguen a matar xente... tentamos construír a paz, aínda sabendo que o que facemos non é máis ca un gran de area.

    Este domingo, despois de rematar co Grândola, vila morena a concentración, está previsto para quen queira, facer o recorrido das pedras da Memoria.

    En baixo quedan asemade dúas fotos de Suso da concentración do domingo pasado, 17 de marzo.

A preocupación das empresas enerxéticas

A preocupación das empresas enerxéticas

    Falar de xeito xeral sobre un tema leva consigo que se podan escapar particularidades, ó tempo que permite trazar as liñas máis claras fóra desas excepcións. Coido que hai que ter iso en conta ó facer unha análise, por lixeira que sexa, dunha cita que atopei hai pouco nun xornal de difusión en Galicia. Traducida do castelán, sería: "O autoconsumo e as medidas de eficiencia enerxética están baixando a demanda e isto comeza a preocupar ás empresas enerxéticas'

    Cabe lembrar que as empresas enerxéticas (polo menos, as grandes) levan tempo sendo subvencionadas e protexidas institucionalmente de diversos xeitos; en teoría, en base ó seu lugar estratéxico na produción e consumo de calquera tipo de ben. Cabe lembrar que ditas empresas son das máis beneficiadas por apaños regulamentarios como a definición tarifaria. E cabe lembrar tamén que están afeitas a cooptar políticos nos movementos de 'portas xiratorias' de todas as cores, formando ó tempo tanto un importante grupo de presión tanto a nivel europeo como, sobre todo, estatal, como un bosque de tarifas, redes empresariais e contactos con bufetes de avogados que fan que o cumprimento das súas obrigas coa xente e a súa relación co fisco sexa 'fluída'.

    Quen non tivo enfrontamento algún cunha empresa enerxética? A dependencia de abastecemento, xunto coa desproporción de potencia económica e recursos en xeral deriva nunha relación que se pretende de submisión do consumidor fronte á empresa distribuidora e en conxunto, ó conglomerado empresarial que controla a enerxía dende a súa produción ata o interior mesmo das nosas casas. Sen contar coa cantidade de xente que observou irregularidades nas facturas e nin reclamou ou non foi máis aló dos primeiros pasos (onde che din como resposta 'si, é así, temos razón', sen nin considerar os feitos), algúns fixemos a reclamación, despois de varias idas e vidas, déronnos a razón, máis adiante dun ou outro xeito restituíron os cartos en parte... Pero non me decato de coñecer ninguén a quen lle restituíran todos os cartos (incluídos custes que 'eles' cargan por operacións das que non tes culpa), nin demoras, nin moito menos, restitución por prexuízos...

    E agora, despois de instigar ó goberno a, na práctica, ter licenza para apropiarse dos excedentes de autoprodución dos particulares se queren ter conexión ó sistema eléctrico, de crear complexas redes para ter impunidade na nova instalación de artefactos de produción a partir de fontes renovables, despois de estimular a demanda en contra das peticións da terra que non quere ser espoliada nin contaminada, despois de ganancias que cada ano marcan un novo máximo, comezan a preocuparse porque está baixando a demanda. Máis aínda cando en pleno aumento do parque de vehículos eléctricos, ou dos aparellos de aire acondicionado, ou do tamaño dos televisores, non parece que, se a baixada é real, non sexa máis que conxuntural ou localizada.

    Agora, é hora de lembrar o que puxen ó comezo. Pregunto: excepcións? E tamén: quizáis se poidera amañar con empresas comunitarias ou públicas? Ou, volvendo á cita que fixen, é tan malo que se consuma menos?

Case un ano despois das eleccións, unha lembranza

     Hai un ano por estas datas estaba a comezar o proceso electoral. Aínda quedaba para as eleccións municipais de 2023, pero xa había movementos diversos, anuncios, etc, como preludio. De feito, xa pasara máis dun mes dende que se presentara o primeiro dos candidatos, o do PP, actual alcalde, aínda que faltaran meses para completar a constitución do pleno no concello.

    Por iso, hoxe, un ano despois, co mandato, grupo de goberno e oposición en marcha, non está de máis lembrar o que daquela se comezaba a prometer, os programas electorais que ían presentando os partidos. Aquí quedan os correspondentes ós partidos que obtiveron representación, PP, BNG e PSdeG-PSOE. Unha nota previa: os programas están sacados de onde puiden, e o formato non é igual. Que non se interprete como 'decoración' diferencial, pois o interesante é o contido.

programa bng ribadeo 2023.pdf from Antonio Gregorio Montes

“AMADO MUCHACHO”. Xosé Carlos Rodríguez Rañón

 

Sinatura de H. James. Imaxe no D.P. collida de Wikimedia Commons.

“AMADO MUCHACHO”

Xosé Carlos Rodríguez Rañón

    Así se titulan as cartas recentemente publicadas de Henry James dirixidas ao noviño Hendrik C. Andersen, escultor noruegués. Con forte carga sexual, contrapóñense á súa novelística onde esta estaba clamorosamente ausente. Henry James (Nova York, 1843-Londres, 1916) era nisto tamén un disciplinado e puritano victoriano, como bo estadounidense de clase acomodada que viviu a meirande parte da súa vida na Grande Bretaña. Nunca tivo relacións con mulleres (malia as súas excelentes descricións literarias sobre a alma e o corpo femininos), foi un solteirón teimudo e, segundo se asegura, de rapaz cravouse accidentalmente unha panca, intentando apagar un lume, que o deixou ou ben estéril ou impotente.

    Home solitario e circunspecto até o paroxismo, foi descrito ironicamente por H. G. Wells na súa novela en clave “Boon”, publicada en 1915, só un ano despois do pasamento do criticado.

    A prosa escura e mesta de James (xunto coa complexidade psicolóxica das súas personaxes) fai que os desexos destes sempre fiquen agochados nun segundo plano, o que dificulta desenmascaralos.

    Logo da súa morte, a propia familia eliminou da súa obra (correspondencia persoal incluída) toda referencia homoerótica por moi subtil que esta fora. As cartas agora publicadas foran xa descubertas no ano 2000 na universidade de Harvard. Nelas vese como Hendrik C. Andersen se atopa co maduro escritor só 7 veces ao longo de 16 anos. Das 81 misivas conservadas, unicamente 4 están redactadas polo escultor.

Da presentación de Non apartes a mirada do espello

     Onte tivo lugar a presentación de 'Non apartes a mirada do espello'. Á espera de poder conectar o vídeo de todo o acto, queda unha foto coa autora e a base escrita para o que dixen eu, e máis fotos feitas por outros asistentes.

    

 

Do pasado ao presente e ante o futuro II. Pablo Mosquera Mata

Parte I

Do pasado ao presente e ante o futuro II

En 1989 a factoría aluminera véndese á líder multinacional ALCOA. É a privatización dunha empresa nacional ao coloso americano. Máis que nunca se establece en todo o territorio da Mariña unha dependencia da "fábrica". Pero como toda industria, ten un tempo de viabilidade. Teñen pasado máis de corenta anos e chegou a hora de enfrontarse á realidade ao menos con tres parámetros: costo da enerxía; obsolescencia do proceso; pérdidas na conta de resultados.

Á marxe dos discursos oportunistas sobre o futuro de ALCOA, hai que prever o que sucederá ou como se debe responder ao desmantelamento da factoría alumineira. Dicho en termos de "román paladino", reequilibrar o territorio mediante o deseño de alternativas á contaminante ALCOA.

Decía Chelito Mosquera en 1972: "las cofradías cumplen una eficaz función". A de San Cibrao comezou en decembro de 1929 cunha petición razonada que emitiu ao Goberno Civil de Lugo, baseada na normativa de asociacións, o mestre titular Emilio Ceide Villar e o meu parente, industrial e concelleiro síndico varios anos, Darío Baltar Baltar. Así nace o Pósito Marítimo Pesqueiro. Dende entón tratan de cubrir as necesidades sociais e controlar o mercado para a venda de capturas que en definitiva serán causa obxectiva que mellorará a calidade de vida nas familias do porto e das parroquias. E é que convén deixar moi claro ós efectos historicistas de quen presume inxustificadamente da industria e o seu impacto económico e poboacional, que foi a pesca a que mellorou exponencialmente o nivel económico e social dos nosos portos pesqueiros, as nosas parroquias e a nosa forma de vida.

Hai outro fenómeno socioeconómico que impacta na década dos sesenta; son eses visitantes vacacionais que ocupan as casas dos mariñeiros en plena costera do bocarte e bonito, o hotel-hostal "Pablo", e dan bos dividendos á hostelería do porto. Co paso do tempo serán denominados turistas créase o CIT en 1968 cun presidente capaz de poñer San Cibrao na prensa luguesa. Ó dito antes súmaselle que un nativo de San Cibrao acada a condición de Procurador nas Cortes de España polo tercio sindical; trátas do abogado Don Modesto Rivera Franco, que dende os primeiros momentos da súa actuación dedica a súa actividade á defensa e mellora para o seu porto natal, cuestión que se lle agradece públicamente.

Como exemplo o artigo que lle dedica o viaxeiro -asturiano de Oviedo- José Manuel Gomez Tuñón ao porto onde pasa as súas vacacións estivais e que titula "San Ciprián, joya de la costa lucense". Fronte ó slogan de San Ciprián península de paz, tomo nota do que comparte o cabaleiro chegado desde o Cantábrico Oriental. "San Ciprián, navío eternamente anclado con la proa al norte. San Ciprián es una sirena, un juguete, una ilusión, es quietud, alivio y silencio".

Modesto Rivera Franco escribe ó rematar o veraneo de 1971 e quedo cun presaxio: "las fiestas, romerías y tradiciones deben ser protegidas, pues algunas están en trance de desaparecer". A mellor das noticias prodúcea a propia lonxa do porto que contabiliza case cento sesenta e cinco mil quilos de bonito -xullo- e cento vintetrés mil do mesmo en agosto.

No transcorrer do presente século XXI hai que recoñecer que A Mariña non sería igual sen o complexo industrial do alumino cunha historia que dispuxo 20 000 traballadores na montaxe, ate os 1500 que se contabilizarán os 25 años da posta en escea, e que chega aos 6000 por traballos inducidos dende a presencia fabril. Recordemos tamén que cando remate a construción da planta fabril cada propietario afectado polo asentamento percibe unha indemnización por término medio de máis dun millón daquelas pesetas, unha vivenda e quen se propoña, tamén un traballo fixo na planta aluminera. E un fenómeno esauecido. Mentres os traballadores da montaxe podían gañar ata 75 000 pesetas mensuais, os empregados da fábrica que traballan a turnos apenas perciben 32 000 pesetas mensuais. O 6 de outubro de 1980 produciuse a inauguración oficial. O 6 de febreiro de 1998 prodúcese a venda da factoría á multinacional ALCOA. No momento, a plantilla era de 1145 empregados, 825 especialistas e non cualificados, 320 técnicos e administrativos. Aporta o 33% do PIB lugués. O Concello de Cervo ingresa máis dun millón de euros ao ano, o de Xove máis de tres millóns.

As noticias son alarmantes para a poboación dependente da actividade de ALCOA. Todo parece presaxiar que a planta chegou ó seu final. É o momento de buscar alternativas que redunden en saídas para as xentes residentes e dependentes. Para dotar de enerxía renovable ao consumo enerxético da empresa farían falta corenta parques con muíños de vento. Unha utopía tan grande como a deses sindicalistas que pretenden sexa o Estado español quen se faga cargo de ALCOA, como se non huubera outras empresas pequenas ou grandes en crise e cos mesmos dereitos a ser rescatadas.

Apertura do porto de San Ciprián. O porto como elemento articulador do espazo de fluxo. Entrada e saída por mar para un punto intermodal. Conectado por ferrocarril e carretera. O porto é fronteira xeográfica, tecnolóxica e cultural, por iso é un punto de ruptura, pero, á vez, é lugar de encontro, é intersección de rutas comerciais e zona de confluencia de ideas, valores e tecnoloxías de orixe diversa. Sen embargo, é difícil atopar unha caracterización perenne dos portos e da súa relación co territorio. As características e funcións dos portos evolucionaron na medida na que se modifican as formacións económico-sociais e as regulacións interiores dos países.

O intermodalismo na súa definición máis xeral ten que ver coa integración dos diversos modos de transporte nunha soa rede de distribución física das mercadorías. Noutras palabras, os modos de transporte marítimo e terrestre (e en ocasións o aéreo) son coordinados e integrados nun só sistema ou rede que busca eliminar as rupturas de carga para que os produtos flúan entre lugares distantes no menor tempo posible e coa maior seguridade. No análisis espacial da vinculación do porto, o segmento de terra adentro dos fluxos debe ser analizado como unha porción dun fluxo continuo dentro dunha rede de produción-distribución que é articulada e procesada por nodos portuarios, máis que como un fluxo entre o porto e a súa zona de influencia natural ou cautiva.

Fronte a tal alternativa, a alerta sobre la situación que pode deixar Alcoa en Galicia deuna a Sociedade Galega de Historia Natural (SGHN), unha asociación independente e científica adicada ó estudo, divulgación, conservación e defensa do medio natural. A entidade solicitou á Xunta os informes dos seus técnicos e inspectores ambientais e información sobre as fianzas e avales depositados por Alcoa ante un eventual derrumbe da balsa de lodos. A SGHN reclama que se adopten medidas legais para bloquear os bens e activos da multinacional, a fin de garantir a descontaminación integral das súas instalacións e a estabilización da balsa de lodos vermellos “coas mellores técnicas dispoñibles a nivel mundial”. Tamén solicita á Xunta, a través da Consellería de Medio Ambiente, unha auditoría externa sobre a estabilidade do gran almacén, preferiblemente dun organismo público de prestixio como o Instituto Xeolóxico e Mineiro de España.

El plan de emergencia exterior no existe hasta 2012. En él se recoñecía por primera vez el “riesgo de pérdida de vidas humanas”, en algunos de los supuestos de siniestro, entre ellos la rotura de la balsa. El plan considera tres situaciones capaces de provocar un accidente “grave: pola fractura do dique principal, pola quiebra do espigón de cola ou no seu extremo occidental. As lluvias torrenciais ou os terremotos son posibles causas que poderían desencadear o desastre.

Continuará...  

Parte III

Parte IV

Parte V

Pablo Mosquera Mata

Máis sobre o Albiz

    Albiz. 1000 Tm. Iso é o que se pretende descargar a partir de domingo se seguen a fallar as manobras de desenvaramento na ría. Baixar de 3500 Tm de carga a 2500 (a carga máxima do buque está en 3900 Tm). Mentres os Sertosa 19 e Sertosa 30, seguirán a intentar que o buque non siga varado cando as condicións de marea sexan boas. O Punta viñas é o do práctico e o Alaska I que pode verse tamén nestes momentos na ría se se accede a https://www.vesselfinder.com/ é a draga. En baixo quedan un par de fotos de Suso coa situación o venres 15 á noite, cando se produciu un desprazamento do buque, quedando finalmente varado noutro lugar máis próximo ó punto de atraque en Mirasol. Finalmente, o barco quedou liberado o sábado á mañá.

Nova edición: a paz segue a necesitarse. Boicot.

    Este domingo, unha nova edición! Exclamando cada vez sen desfalecer. Procurando a paz en Gaza, no Sahara, na Ucraína... concentración diante do concello de Ribadeo de novo este domingo, 17 de marzo, ás 12:30.  Eun chamamento asociado: boicot (ver abaixo)

    Non chega con falar. Hai que tentar facer presión, convencer e tamén descubrir a algunha xente que están a prexudicar os seus propios intereses. O chamamento a un boicot na procura da paz:

 

 

 

Manobra e varado de buque na ría de Ribadeo

    Deixo en baixo o vídeo dunha manobra na ría previa ó atraque no peirao de Mirasol dun buque que chega baleiro a cargar (o Antje K). E fotos de un par de días despois (onte xoves) de outro, o Albiz, 100 m de eslora, 16 de manga e 3500 Tm de carga, que quedou varado ó facer a mesma manobra vindo para descargar de madeira.

    En canto ó varamento, as fotos están tomadas dende un par de lugares de Castropol. Hai unha pequena variación de marea entre as fotos, abondo alta en todas, e diferentes perspectivas mentres os remolcadores tentan sacalo do tesón. Tamén, en algunhas pódese aprezar o remover da area, variando a cor da agua, e a corrente polo mesmo efecto.

    Sobre o Albiz: propiedade da Naviera Murueta. Construido en 2008 en Guernica. Viña de Huelva cargado con madeira para Ence Navia. Quedou encallado xa preto da pleamar. Para soltalo, cousa que ainda non se produciu, polo que pode verse na ria, haberá que descargar parte da carga do mercante de ata 3999 Tm.

    Outro varamento: o Beza (2007). O anterior varamento tivo lugar o ano pasado, 2023.

    Sobre o Antje K: