20210228

Evaristo Lombardero: Ficha biográfica

   Evaristo Lombardero Rico, nado en Ribadeo en 1946, é médico de profesión (hoxe xubilado), especialista en neumoloxía.

Ten desenvolto unha longa labor como activista no campo do asociacionismo, do ecoloxismo, etc. Nos últimos anos tren impulsado ou sumado o seu tempo á Plataforma pola Defensa da Ría de Ribadeo (1991-2015), Plataforma de grupos por un Trazado Alternativo da Autovía do Cantábrico (1998-2012), Colectivo Por Nuestro Faro (2015-actualidade), MODEPEN (movemento de pensionistas) e movementos pola Saúde Pública de Asturias e Galicia, entre outros. 

   O seu tempo libre adícallo ás afeccións do cultivo da camelia e do castiñeiro enxertado.

   Ten publicado artigos en diversos medios en papel e en formato dixital. As súas entradas do blog, no que aparecen dende hai tempo, están agrupadas na etiqueta "Evaristo Lombardero".

20210227

Ángel Alda: Ficha biográfica

   Ángel Alda ten presenza no blog dende hai tempo, e ía sendo hora de ter unha referencia biográfica del, destinada a coñecelo mellor.

   Antes de pasar a ela, escrita en castelán, a súa lingua vehicular, e traducida ó galego abaixo, tres ligazóns a algúns traballos seus:

O seu blog, El Ángel de Olavide, comezado en 2005.

A súa presenza en Knowsquare (onde tamén se pode atopar esta biografía)

E os artigos relacionados con Ángel neste blog.

--

Ángel Alda

Ángel Alda es consultor independiente en estrategias de comunicación corporativa y marketing institucional desde 1997. Es director de Alda&Asociados desde 2001, empresa privada desde la que organiza su actividad profesional.
 
Economista de formación ha sido, entre otras ocupaciones, Director de Comunicación de Focoex, actualmente P4R, empresa pública de desarrollo de negocios internacionales, Director General de Zor Comunicación, agencia de marketing promocional y Director Adjunto a la Presidencia de ACE, consultores de desarrollo privado e internacionalización para organismos multilaterales como UE y BM.

Como consultor ha trabajado o trabaja para Gobierno de Castilla La Mancha, Villafañe Asociados, Análisis e Investigación, Globesalud, PromoMadrid, Gobierno de Asturias, Ernst&Young, ICEX, Red Eléctrica de España y otras empresas e instituciones, en proyectos de desarrollo corporativo, comunicación, políticas públicas, investigación social, reputación corporativa, RSC, redes sociales, etc.

Tiene larga experiencia en Internet desde 1997. Colaboró en lanzamientos de plataformas y portales web como La Brújula Digital, en la creación de una de las primeras agencias especializadas en marketing digital como Click Marketing. Mantiene desde 2005 un blog de temática personal de amplia audiencia desde hace cuatro años. Mantiene por otra parte algunas comunidades de tipo privado en Facebook como la de Profesionales de la Internacionalización y otras de carácter colaborativo y social. También tiene presencia destacada en Twitter y en otras plataformas profesionales y medios sociales como Linkedin o Flickr.

--

   Ángel Alda é consultor independente en comunicación corporativa e estratexias de mercadotecnia institucional dende 1997. É director de Alda & Asociados dende 2001, empresa privada desde a que organiza a súa actividade profesional.
 
   Economista de formación, foi, entre outras ocupacións, Director de comunicación de Focoex, na actualidade P4R, empresa pública de desenvolvemento de negocios internacionais, Director Xeral de Zor Comunicación, axencia de mercadotecnia promocional e Director adxunto da Presidencia de ACE, consultores de desenvolvemento privado e internacionalización para organizacións multilaterais como a UE e o Banco Mundial.

   Como consultor ten traballado ou traballa para o Goberno de Castela A Mancha, Villafañe Asociados, Análise e Investigación, Globesalud, PromoMadrid, Goberno de Asturias, Ernst & Young, ICEX, Red Eléctrica de España e outras empresas e institucións, en desenvolvemento corporativo, proxectos, comunicación, políticas públicas, investigación social, reputación corporativa, RSE, redes sociais, etc.

   Ten unha longa experiencia en Internet desde 1997. Colaborou no lanzamento de plataformas e portais web como La Brújula Digital, na creación dunha das primeiras axencias especializadas en mercadotecnia dixital como Click Marketing. Desde 2005, mantén un blog sobre un tema persoal cunha ampla audiencia durante catro anos. Por outra banda, mantén algunhas comunidades privadas en Facebook como a de profesionais da internacionalización e outras de carácter colaborativo e social. Tamén ten unha presenza destacada en Twitter e noutras plataformas profesionais e redes sociais como Linkedin ou Flickr.

Coronavirus en Vilalba 20210227

   Segue a baixar, pero xa de xeito moi lento: 14 afectados. Por primeira vez en abondo tempo a incidencia por baixo de cen, 99 casos / 100 000 habitantes:

      Anteriores desta serie.

20210226

EL VIEJO TOPO. Diario de un Confinado en Olavide. Ángel Alda

Creative Commons Reconocimiento-No comercial 3.0 España. Javirroyo en https://www.cuartopoder.es/ideas/2021/02/25/esquema-para-entender-por-que-los-jovenes-son-malos/

 EL VIEJO TOPO


   26 de febrero de 2021

   "El viejo topo que sabe cavar la tierra con tanta rapidez,
ese digno zapador que se llama Revolución."
Carlos Marx


   Escribía la semana pasada sobre el difuso malestar social que inunda y  nubla nuestro entendimiento. Las líneas de fractura social, económicas, políticas y culturales van ampliándose y nuestra 'plena" democracia, adjetivo obligatorio de moda, aparenta tener poca capacidad de respuesta. Seguro que existe una mayoría social capaz de entender el valor del principio democrático, de la paz civil y de los valores de la solidaridad. Pero para mí que los partidos, las instituciones, la misma judicatura y las fuerzas vivas, en general todos aquellos que detentan el poder democrático y fáctico no son capaces o no les interesa asociarse y representar nítidamente a esa mayoría y con ello dar viabilidad al deseo mayoritario. Ese es el sentido de lo que muchos llamamos democracia con problemas. Nadie se plantea un programa de reformas desde dentro y desde fuera parece que el único proyecto pasa por la demolición. También es verdad que en los últimos compases del franquismo pasaba algo parecido y al final, en el último minuto se abrió paso el instinto de reforma por encima del de ruptura o continuismo.

   Y mientras seguimos jugando como si no pasara nada, el viejo y ciego topo del que hablaba Marx se está dedicando a crear pasillos y túneles subterráneos de ideas, proyectos y vanguardias que pueden ir desde lo más sublime a la hez. Y parte de la sociedad, en sentido contrario, bajo la influencia del mundo del espectáculo mediático, se instala en el confort de las condenas morales -en algunos casos alabanzas como las que reciben los youtubers en fuga andorrana que son ensalzados como héroes- de esos movimientos subterráneos pero se olvida de intentar hacer lecturas políticas sobre los mismos. Se olvida de situar el malestar general y las crisis de expectativas como catalizadores de esas profundas y oscuras corrientes. Nos conformamos con asignarles nombre: populismos, anarquía, frustración y a tirar palante o que tire la policía y la justicia que para eso están. Todo va acelerado y los que deberían pensar y reflexionar solo tienen tiempo para exhibir su ignorancia.

   Mediante ese mecanismo de olvido o de menosprecio, además, erigimos a la judicatura y a la policía como intérpretes máximos de la situación y les concedemos poderes especiales, mando máximo. Sin considerar que esas instituciones tienen su propia lógica de poder y de comportamiento y que la reforma no es su objetivo en ningún caso.

   ¿Cómo rescatar o animar el debate público de la trampa de las redes sociales, del corsé de los medios de comunicación tradicionales o del conservadurismo tradicional de las instituciones?

   Ni siquiera la intelectualidad o la investigación social bullen de entusiasmo ante el pantano en el que vivimos instalados. Al contrario, muchos de nuestros intelectuales parecen añorar los viejos tiempos del confort  burgués. Cualquier posible cambio altera sus nervios y nunca como hasta ahora se refugian con tanto ahínco en el principio de conservación y de adoración de lo existente.

   Para recuperar el vigor reformista o transformador necesitamos previamente conocer cuáles son las líneas de quiebra, los elementos que determinan la confrontación política, incluida la que no trasciende, la subterránea. Por donde van las aguas del pensamiento y las acciones que eventualmente emergerán por los ojos del Guadiana de la vida real.

   Es obligatorio considerar un elemento previo. El malestar de los colectivos sociales y su forma de manifestarse no provoca solamente rupturas entre esos colectivos y el estado. También impacta sobre derechos o intereses de otros colectivos que se sienten agredidos o dañados por las reivindicaciones o propuestas de los primeros. Reivindicar, y es solo un ejemplo, derechos para los transexuales a veces, y tenemos pruebas muy presentes en estos tiempos en España, significa orillar demandas de sectores del movimiento feminista. Los mecanismos de este juego de vasos comunicantes son muy complejos y el orden social, sin embargo demanda explicaciones simples que en el caso de este debate que pongo como ejemplo algunos encuentran en argumentos partidistas o de grupos de interés. Consideraciones parecidas se pueden señalar para la lucha de las minorías inmigrantes y su impacto en la mentalidad de las poblaciones pobres de los barrios marginados. Resumiendo. Es imposible alterar el orden social dominante sin encontrar antes equilibrios y jerarquías entre diferentes demandas.

   Pero el caso es que tenemos colectivos inmensos, masas enormes de población que se sitúan extramuros del sistema, bien por disidencia, bien por desdén. Jóvenes con unos niveles de precariedad de vida crecientes, sin futuro a la vista que no pase por la emigración o la aceptación de una forma de vida llena de insatisfacción. Esta semana el diario El País publicaba una encuesta sobre los efectos particulares de la pandemia en los colectivos de la llamada generación millennial. Terribles. Mayor paro. Descenso de ingresos. ¿Cómo lo viven ellos? Con enorme depresión, desconfianza hacia el futuro y posiblemente con una desafección creciente hacia el sistema económico y político. La traducción de todo ello en la práctica diaria de estos jóvenes se la puede uno imaginar. Les ahorro la descripción posible de esa desafección. Que algunos sectores de esos grupos busquen respuestas radicales es algo plenamente razonable. La radicalidad de pensamiento, la fijación en posturas y pautas de comportamiento violentas entran en juego. Nada menos extraño. En tiempos antiguos las ideologías de liberación, el anarquismo, el socialismo, el fascismo, las teologías, se constituían en herramientas para encuadrar a la juventud. Hoy, esas ideologías son más difusas pero están presentes. Algunas de ellas pueden tener sorprendentes aspectos liberadores como el ecologismo o el feminismo pero otras como el tribalismo, el hipernacionalismo o la hegemonía racial pueden causar destrozos colosales.

   Pero no son solamente las brechas económicas o generacionales las que determinan el malestar social y el crecimiento de las movilizaciones populares. La lejanía de las instituciones y del poder que sienten tantos ciudadanos también afecta a elementos centrales de nuestra cultura y nuestra civilización. Nunca como hoy asistimos a tantos fenómenos de repulsa de la ciencia o al incremento sustancial en creencias milenaristas.

   Nunca como hoy hemos tenido tanta conciencia de la degradación de la vida democrática en tantos países supuestamente avanzados. De la emergencia de sistemas de gobierno que viven la democracia liberal como un simple barniz que oculta poderosos movimientos raciales, clasistas y machistas de extrema derecha. Es lo que hemos dado en llamar democracias "iliberales". No surgen en el vacío. Nacen del miedo de las sociedades. Sociedades que se animan a recomendar la obediencia social como la mejor receta para protegerse del otro, del recién llegado, de las ideas de liberación de los movimientos feministas a los que se ve como radicales, de las luchas de tantos jóvenes contra el racismo a los que se denuncia como enemigos de nuestra raza o de nuestras tradiciones. La ideología trumpiana, en definitiva.

   Fuerzas de cambio contra fuerzas que se instalan en la tradición, en lo que "siempre ha funcionado". El combate ideológico es más brutal que nunca y tiende a proyectarse en la calle. No nos aguantamos unos a otros. Ya no se trata tanto de defender lo nuestro como de impugnar la resistencia del adversario. Y si además coincide que la herramienta del voto, el ejercicio de la democracia representativa no conduce a la resolución de los problemas pues la brecha social e ideológica es incapaz de promover nuevas mayorías y nos instalamos en el empate político o en la inseguridad y la incompetencia política estamos apañados y listos. La gente buscará opciones políticas que prometan cambios radicales imposibles.

   La única receta es poner el oído en el terreno y ser capaces de escuchar el viento. Y el debate político sano. Pero esto solo son palabras. Mientras tanto de lo que se trata es de salir de esta pesadilla de la PANDEMIA.

   Besos para todas.

   Ángel

A dimisión de Jesús Mundiña e a petición dun obradoiro de emprego e 50 notas do concello

   Este ano tardou un pouco máis, un día, en chegar o concello á súa nota número 50. Para ser un ano con restricións como as do Covid, pódese dicir que segue a marcar unha liña descendente, necesitando cada vez menos días para chegar a esas 50 notas.

   Deixo a gráfica onde se ve a evolución do número de días necesarios para esas primeiras 50 notas:



20210225

Coronavirus en Vilalba 20210225

   Despois de tres días reportando os mesmos datos (24 afectados) o SERGAS rebaixa de novo a cifra: 17 afectados, incidencia 121 casos / 100 000 habitantes:

   Espero que a próxima vez que publique sexa para dicir que é a última porque por baixo dos 10 casos o SERGAS non da cifras...

Anteriores desta serie.

SOBRE A OBRIGATORIEDADE DAS VACINAS. Evaristo Lombardero

   O día 11 de febreiro de 2021 o Sr. Alcalde de Ribadeo colgaba unhas declaración na páxina web do concello (ver a parte final deste post) onde pedía á Xunta de Galicia que acelerase os trámites para facer obrigatoria a vacina anticovid e acusaba de “negacionistas e egoístas” aos familiares de unha usuaria da nova residencia da terceira idade de Ribadeo que rexeitaron a vacina exercendo a sua opción legal de vacinarse ou non dacordo ca normativa vixente en todo o estado español.

    No día de onte, o Parlamento Galego, cos votos exclusivos do PP aprobou a reforma da Lei de Saúde que esixia o Sr. Alcalde de Ribadeo e a partir de agora a obligatoriedade das vacinas anticovid poderase implantar en Galicia deixando tranquilo e satisfeito a este alcalde do BNG dende 2007.

    Namentras, a Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública emitía un comunicado o día 22 de febrero rexeitando a devandita obligatoriedade, o día 20 faciao a Plataforma Sanitaria de A Mariña e o día 18 pronunciábase en contra a Plataforma SOS Sanidade Pública de Galicia. Asemade a deputada nacionaista María Albert pronunciábase en contra do proxecto do PP por “restrinxir dereitos fundamentais creando un estado de alarma permanente”.

    En realidade a rexeita da obligatoriedade é prácticamente unánime no estado español, en Europa, entre as autoridades sanitarias, nomeadamente na OMS e mesmo entre os profisionais do ramo.

    Ao marxen do debate sobre a restricción de deritos individuais que ten abondas referencias nos medios e nas redes imos suliñar brevemente os aspectos mais salientables para rexeitar a vacina obrigatoria.

1º Non se coñece ainda con certeza cal vai ser a eficacia das vacinas que se están aplicando hoxendía. Non se coñece o grado de inmunidade que van conferir en distintas edades, en diferentes estados da situación inmunolóxica de cadaquén, non se sabe canto tempo pode durar a inmunidade, nen se será necesario seguir vacinándose periódicamente.

2º Non se coñece o posible efecto rabaño. Se vai ser pequeno ou grande ou nengún. Seguramente dentro de poucos meses xa haberá mais evidencias sobre esta cuestión nas distintas vacinas, pero ate agora é un asunto descoñecido aínnda que sexa moi desexable que se confirmen as expectativas mais optimistas.

3º Non hai abonda experiencia para saber as posibeis complicacións ou efectos secundarios nos diferentes grupos de idade, sobre todo a medio e longo prazo por razóns obvias.

4º Calquer medida coercitiva suscita un efecto bumerán que pode ser moi perxudicial para os obxectivos inicias. Particularmente nun país onde as vacinas tradicionais teñen unha aceptación voluntaria superior ao 98 % e a vacina do Covid está tendo unha aceptación superior ao 95 % nos colectivos prioritarios carece de sentido prantexarse a obligatoriedade.

    Con estes condicionantes non hai que esmagarse a cabeza para entender que a vacinación obrigatoria non é necesaria, pode ser perxudicial e non é esaxerado cualificarla de medida publicitaria, demagóxica e dictatorial.

    Finalmente convén lembrar que sobre o dia 22 de decembro de 2020 iniciouse un brote de coronavirus no Hospital Asilo de Ribadeo (a antiga residencia da terceira idade) no que resultaron afectadas unhas 30 persoas entre persoal e usuarias, das cales catro resultaron falecidas e moitas delas foron trasladadas a outros centros de Galicia. E debe suliñarse que o primeiro caso dese brote foi unha persoa que entraba e saía acotío nas instalacións do Hospital Asilo e a súa actividade ou profesión (que tiña numerosos contactos sociais e amplos desprazamentos) non estaba incluída nas que prevee o regulamento aprobado pola Xunta de Galicia o día 17 de setembro de 2020 para o control e prevención da infección por coronavirus nos centros da terceira idade. Folga crarexar que o concello de Ribadeo é o único responable da xestión do Hospital Asilo de Ribadeo e que neste caso concreto non se aplicaron as medidas de control de acceso de persoas e profesionais que establece a norma devandita de 17 de setembro de 2020. Pola súa banda o concello de Ribadeo non recoñeceu estes datos amplamente contrastados e negou a existencia do primeiro caso, perfectamente referenciado por numerosas testemuñas. Asemade compre suliñar que dende o comezo deste brote as actividades do profieional que puido ser o causante do brote no Hospital Asilo foron suspendidas e agora fanse polo televexo.

Evaristo Lombardero Rico

20210224

Ah, que onte foi o 41 23-F?

Gutiérrez Mellado e Adolfo Suárez. Recoñecemento: Ministerio da Presidencia. Goberno de España

   Pois si, onte xa fixo 40 anos... e segue a estar baixo secreto información relativa a ese 23 F do 1981. Por exemplo, quen estivo detrás para que comezara o sarao? En retrospectiva, vistas as penas que foron aplicadas, cabería pensar que o 23 F non comezou ese día, senón moito antes, que non foi cousa de militares só, senón con respaldo noutros poderes capaces de frear as condenas, que non foi solucionado vía político-militar, senón que houbo un pacto político con eses outros poderes, e que antes, pero sobre todo despois, o pobo, a xente, nós, fumos apartados de calquera posibilidade de participación e decisión.

   Cabería dicir que a apertura democrática chegou ata o 23 F aumentando o seu horizonte, pero non continuou facéndoo despois: sinxelamente, teríase entrado nunha época de regates onde se se avanza nalgures é para retroceder no resto. Unha época de horizonte máis romo, por non dicir borroso, con néboa, sen un punto fixado onde ir, polo que, se se avanza, non se sabe moi ben cara onde.

   E así seguimos. Máis aló do mito das figuras de Gutiérrez Mellado, xunto con Santiago Carrillo e Adolfo Suárez, recollido polsa cámaras como acto de resistencia, e a prosa para enxalzar e protexer algunha figura, a historia segue tamén cuberta de néboa.

Hoxe é día de Rosalía

Rosalía Castro de Murguía por Luis Sellier, foto no dominio público, collida de https://gl.wikipedia.org
 

   Rima: hoxe é día / de Rosalía.... 184 anos terrestres atrás nacía Rosalía de Castro. Coido que é o día máis indicado para deixala descansar. A ela, non á lingua da que é símbolo e estrela.

   Pode que non sexa o mellor método de apoiar a lingua o dar unha ligazón onde procurar libros en galego gratis, pero é unha opción. Opción que me atopei na procura doutra cousa. E hoxe déixoa aquí. Para desfrutar participando da lingua. Na web de maos.gal.

20210221

Coronavirus en Vilalba 20210221: Que siga a baixar!

   Segue a baixar rápido o número de casos. Hoxe o SERGAS reporta 31, incidencia acumulada de 220 casos / 100 000 habitantes. Só lembrar que o virus segue aí, agazapado na sombra. Mentres, está chegando o día no que deixarei de facer as gráficas.

Anteriores desta serie.



20210220

Desisto?

Collido a través de https://jotapov.com/2021/02/18/el-sindrome-sherwood-lo-que-ocurrio-ayer-en-sol-no-fue-una-actuacion-policial-sin-mas/

   Desisto. Esa é a idea que me ven á cabeza con certa frecuencia dende hai algún tempo. Rescate aos bancos dicindo que o van devolver, pero sabendo que non sería así? Desisto! Promesas electorais que non cre ninguén (aparentemente) pero que parecen causar o efecto desexado unha e outra vez?  Desisto! Asimetrías legais (teño que dicir aquí 'aparentes'?) sen fin que curiosamente benefician a quen menos necesita de beneficios? Desisto! Expresión libre segundo para que e para quen? Desisto! Contaminación ambiental aumentada a cada promesa de diminución? Desisto! Corrupción que se reproduce a pesar das sucesivas rachaduras de vestiduras dos responsables? Desisto! E así sucesivamente, moito máis...

   Mais non, sei que non podemos desistir. Si, hai quen parece que naceu desistido. Posiblemente, se alguén así comezou a ler, non terá chegado ata aquí. Pero é que creo que vivir parece ser iso: loitar para seguir vivo, para que todos podamos seguir vivos. A vida é un desequilibrio continuo, axustándose e reaxustándose sen parar. Só hai equilibrio cando se chega a un punto estable, o máis baixo, a morte. Mais tamén, polo contrario, se o desequilibrio se fai demasiado grande, rachamos incapaces de soportalo, e quedamos destruídos. Aí, no medio, axustándose, está a vida posible. Como salienta o dito, no medio está a virtude.

   Por iso, seguir vivos. Pode que botándolle un chisco de optimismo que faga máis doce un mar cheo de pesimismo a modo de lixo que flota e fai máis temibles as ondas. Esas que máis aló de mexernos suavemente arríncannos da nosa posición e vémonos zarandeados sen máis, sen solución. Así pois, a única alternativa é a de mantérmonos a flote. Non hai quebraondas, senón rompentes diante de nós: nós somos pequenos quebraondas que, manténdonos a flote, contribuímos a restar un case nada a potencia das ondas que nos ningunean, que fan como se non fósemos ninguén.

   Non, de pouco vale queixarse, máis aló de afundirse mentalmente. Peor aínda é fundirse na corrente dominante e tentar aproveitar a situación cadaquén polo seu, abandonando ós demais e perpetuando e aumentando os desequilibrios a nivel xeral. Manterse a flote pode custar, pero xa é algo non só para nós, senón a favor de todos, que ven como se pode manter un, e contribúe á esperanza. E, se alguén sabe nadar, é capaz de axudar para chegar á terra firme, para construír unha protección contra as forzas que nos moven coma se non tiveramos vontade, ese alguén convértese nun líder que marca a ruta ou nun faro que nos indica onde está a rompente que nos pode esmagar.

   Si, os líderes existen, pero como cadaquén non sexa capaz de erixirse en líder de si mesmo, sairemos dunha para meternos noutra, indo de mal en peor. Mentres, os desafíos non esperan, senón que veñen a por nós aínda que sigamos a táctica do avestruz. Van desaparecer por arte de maxia a contaminación ou a desigualdade porque nos liemos a manta á cabeza? Non, non se trata de abstraerse no optimismo ou resignarse co pesimismo. A única saída viable pasa por traballar con realismo no día a día, cos nosos erros, tendo sempre presente que somos seres sociais e esquecer ós máis é, ó tempo, esquecer quen somos.

20210219

POLÍTICA Y COMUNICACIÓN EN TIEMPOS DEL CÓLERA. Diario de un confinado en Olavide. Ángel Alda

Redes sociales. Liberación o encierro

 POLÍTICA Y COMUNICACIÓN EN TIEMPOS DEL CÓLERA.


   19 de febrero de 2021

   Ese malestar difuso de los cuerpos viejos. La pierna que se resiste a caminar. La leve cojera de las mañanas lluviosas. La falta de fuelle al subir la cuesta  Con la mascarilla ya ni te cuento. El reconocer la casa del dentista como si fuese la propia.

   El desasosiego de los cuerpos se parece mucho al de las naciones. El runrún de las noticias negativas, deprimentes, se instala en la conciencia social como un alifafe, como una dolencia, para la que no hay otro tratamiento que el olvido o el cabreo. La desmemoria o la adrenalina. A elegir.

   Y la traducción del malestar es la búsqueda de la reclusión familiar o tribal. La pérdida del sentido social. Lo notamos muy bien en las ciudades. La crisis exacerba el egoísmo. Qué hay de lo mío. Hemos perdido la confianza en las grandes ideas de la fraternidad o de la igualdad. Puede que en realidad siempre haya sido así y que el cambio solo sea la caída del maquillaje, de la escayola que tapaba nuestras miserias o nuestras mentiras ¿Se puede escribir automentiras al igual que Ramón Gómez de la Serna titulaba sus memorias como automoribundia?.

   Dicen que los sapiens somos lo que somos gracias a nuestro carácter social. La antropología parece estar en condiciones de afirmar que la condición que permitió sobrevivir a nuestra especie en el combate ecológico territorial con las bestias que le servían de alimento o con las que competía por la subsistencia, incluyendo en esa categoría a sus primos los neandertales, fue precisamente su capacidad de interconexión con los colectivos que formaban su propia tribu y a su vez con las tribus cercanas.

   El malestar nos confina en nuestros paraísos o infiernos particulares. Pero no por ello abandonamos nuestra condición gregaria. Hemos tenido la fortuna de poder volcar nuestras insatisfacciones y nuestras ansias de relación en las famosas redes sociales. En algunos casos como con el teletrabajo o la telemedicina, el balance final será muy positivo, acelerará procesos de sustitución de energías, viajes y organización de espacios y tiempos. En otros como en el caso del comercio electrónico hay más dudas ya que la desaparición del tejido comercial en barrios y ciudades puede suponer un trance muy doloroso en términos de empleo y de vacío urbano.

   Pero me interesa pararme en algunos aspectos del cambio tecnológico que tienen que ver con la comunicación, con el debate y la participación social y ciudadana en la gobernación comunitaria y con el mismo ejercicio de la política. Cómo pueden deducir ustedes me estoy refiriendo al fenómeno de las redes sociales y los medios de comunicación digitales.

   Es curioso como suspiramos por acceder a programas de financiación para la modernización de las economías o para la defensa de la globalización y de los mercados abiertos  y al tiempo padecemos tantas dificultades para tratar de modernizar instituciones legales y realizar reformas políticas sustanciales en materia de libertades de comunicación, acceso a los nuevos medios y defensa del interés común y social. Materias que no implican grandes presupuestos económicos aunque puedan fastidiar ingresos y beneficios privados. Nos cuesta más que darle a la máquina de fabricar billetes.

   Los tiempos de la libertad de prensa, la prensa libre que llaman los doctrinarios y de la libertad de expresión individual y colectiva a la que va asociada, se pueden medir en décadas, realmente en poco más de un siglo y medio en el mejor de los casos. Se dice que la primera enmienda de la Constitución de los EEUU, 1791, fue la consagración práctica del principio de la libertad de expresión. Pero del dicho al hecho hay distancias. Esa libertad realmente estaba mediatizada, nunca mejor dicho, por la intermediación de periódicos, de altavoces, de recursos informativos y discursivos que nunca fueron capaces, salvo en momentos puntuales, de recoger todo el universo de opiniones y de hacerlo en igualdad de acceso a todas ellas. Por medio había y hay empresas, partidos o grupos de interés. Y por encima toda una panoplia de controles, de censuras y prohibiciones tan viejas como el propio ejercicio de la libertad de expresión.

   Pero llegó el comandante y mandó parar. De repente emergió el tiempo de internet y las voces privadas tuvieron ocasión de llevar sus ecos al espacio digital, a la nube, en condiciones de igualdad con los medios de comunicación tradicionales. Eso nos dijeron. Tu, yo, el vecino del quinto, un señor de Murcia y millones de ciudadanos del mundo construyeron sus blogs, sus perfiles en las primeras redes sociales y lanzaron al espacio sus propias teorías, opiniones y hasta noticias. Con ello alteraron el mundo anterior de los medios de comunicación tradicionales que terminaron por irse a tomar por saco.

   Todo el orden que tantos años costó montar desapareció en entornos nacionales tan distintos como en las democracias avanzadas o en las dictaduras. De un sistema centralizado de creación o difusión de noticias y opiniones pasamos a un sistema anárquico individualizado en el que cada cual se componía no solamente su noticiero particular sino también su forma de entretenimiento preferida. Del orden al caos en poco menos de una generación. Y con ello el tiempo de las mentiras y de las manipulaciones alcanzó casi carácter civilizatorio. Realidades inventadas y alternativas. La mentira, el fake, se convirtió en la herramienta preferida de muchos políticos, intelectuales y gentes del poder.

   Los viejos remedios para compensar las mentiras y las manipulaciones, el orden legal que controlaba el ejército de la libertad de expresión: tribunales, leyes de prensa, etc., dejaron de ser herramientas útiles. Todo un presidente de los EEUU como Trump ha sido exonerado de delitos de opinión muy notables a lo largo de una legislatura. Y sin embargo ciudadanos del mundo entero pueden ser encarcelados por exhibir públicamente opiniones que no gustan a los poderosos. Es decir, vivimos en un mundo sin leyes nuevas para controlar los nuevos fenómenos y con leyes viejas incapaces de asumir los cambios en la comunicación pública.

   Y en medio de todo esto un cambio en los formatos de propiedad de los medios que permiten que las nuevas empresas se puedan permitir el lujo de decidir quién puede tener o no tener acceso a esos nuevos canales de comunicación e información. De ahí el asunto de la prohibición a Trump de tener cuenta de Twitter que tanta escandalera ha provocado. Es la primera vez que un medio particular puede determinar no ya la libertad de expresión de miles o millones de ciudadanos sino, incluso, de anular su voz.

   Ustedes dirán cómo regulamos este follón. Bueno, cómo lo van a regular nuestros políticos y gentes de ley. Con los años que ha costado a la civilización humana adquirir y gobernar la libertad de expresión y de prensa y de repente nos encontramos con la realidad de una sola ley. La de la selva y los nuevos monopolios formales. Gracias a Dios hay iniciativas para regular todo este caos, como la futura ley de servicios digitales que se tramita en Bruselas pero mucho me temo que los tiempos se nos echarán encima sin haber podido conciliar tantos intereses divergentes y opuestos.

   Divagando y divagando hasta aquí he llegado.

   Besos para todas.

   Ángel

Posdata

Pasaron las elecciones catalanas. A pesar de la disminución dramática del número de votantes sigue en pie la apuesta de una activa mayoría social a favor de propuestas soberanistas que se sentirán obligadas a seguir con la matraca del procés, siempre que les cuadre. Es difícil, pesan mucho las emociones y además es dudoso que en la piscina española haya suficiente agua como para alterar sensiblemente el marco institucional global del país y con ello margen para cambiar las reglas de juego que rigen en políticas territoriales. Quiero decir para que se me entienda bien que las posibilidades del estado para ceder o compartir soberanía son inexistentes. No está el horno para bollos. Hablar hoy de la posibilidad de cambiar el marco legal y constitucional es una entelequia. Tenemos, en sentido contrario a esas dificultades, un tiempo de reflexión y un periodo largo exento de retos electorales en el país. Además el coscorrón que se han llevado los del PP y Ciudadanos es de pronóstico grave y van a tener cuidado, eso es lo razonable, en meterse en charcos que eleven a categoría definitiva de siniestro total lo que hoy es solo un estropicio de chasis y carrocería.

Veremos qué, dijo el ciego.

20210218

Coronavirus en vilalba 20210218: 52 casos

   52 casos, de incidencia acumulada 369 casos / 100 000 habitantes. Por sorte vai reducíndose rápido. Por sorte. Mais a sorte é doado dilapidala. Seguiremos a ter sentidiño? Será o común, o que faremos todos, e por ben de todos?

Anteriores desta serie.



Hoxe as traballadoras do centro de día están en folga

O centro de día de Ribadeo, antigo matadoiro.

   Traballadoras esenciais -non por estaren feitas de esencia, senón por dirixir o seu traballo ás necesidades esenciais, vitais, doutra xente- e, o mesmo tempo, baqueteadas e menosprezadas, pode que por estar adicadas a un grupo de xente que se trata ás veces de facer (coma se fose) invisible.

    O servizo prestado á comunidade poidera presentar diversas formas, baixo diversas estruturas. E pode que diso vaia a folga: das manobras para reconverter un servizo público en privado, dunha privatización do seervizo. Dunha máis dun servizo común (comunal, comunitario, administrado polo de agora de xeito público) que se pretende monetizar, como se di agora, non vendo o común ou sinxelamente o servizo, senón o negocio, a posibilidade de que alguén faga negocio con el.

    "A orixe da protesta é que a Xunta pretende desmantelar o noso equipo profesonal e faino no peor momento dunha pandemia na que todas estamos en primeira liña. Así nolo pagan", é unha cita da nota da Asociación de Traballadores e Traballadoras Temporais e Indefinidos do Consorcio. Pero o fondo son as contratacións temporais que se fan en termos de abuso do poder -a Xunta- sobre a xente necesitada de emprego -a xente que pode pasar a ser traballadora temporal- nuns postos que en casos levan ata trece anos ocupando. E é que a estratexia repítese: baléirase o servizo de persoal e medios e bótase a xestión en mans privadas coa excusa de que non funciona ben e/ou sae máis barata a xestión privada, mentres se desperdicia estrutura, persoal formado e con experiencia e material e se aboca a un futuro de dependencia do común da iniciativa privada (máis ben, dos cartos que poda aproveitaqr a privada unha vez secas a fontes públicas dilapidadas).

20210217

Noite negra na ría de Ribadeo. Afundimento dunha lancha en febreiro do 1819

Noite negra na ría de Ribadeo. Afundimento dunha lancha en febreiro do 1819

 XOSÉ ISIDRO FERNÁNDEZ VILALBA

 

Na noite do 10 Febreiro unha lancha de Abres que viña cargada de xente, leña e outros efectos para o mercado de Ribadeo, o amencer entre as catro e cinco da mañá naufragou. Con tal motivo a xunta de Sanidade de Ribadeo reúnese porque eran máis de 20 cadáveres os que xa saíron “y diariamente saldran más  respecto a las voces que corren pasan de 40 el número de ahogados en dha lancha”.

Nesta reunión se acorda que non habendo igrexa parroquial (Ribadeo) nin cemiterio segn mandan as leis que deben “de humarse estos cadáveres en recinto aislado se podría formar un foco de putrefacción  capaz de difundir males  epedemícos que alterase la salud publica”, que o crego de Vilaselán enterre na súa parroquial catro cadáveres, no priorado de San Xoán de Ove na súa parroquial outros catro; na capela da Virxe do Camiño outros catro; e Ermida de San Lázaro outros catro; Dous no convento de San Francisco  e os restantes  nos escombros da igrexa  parroquial desta vila, advertindo o enterrador afonde  nos furados e derrame sobre os cadáveres cal e vinagre.

O alguacil fixo entrega o día once  despois do mediodía  un oficio para que o crego de Ove dispuxera  inmediatamente  dar sepultura na súa igrexa parroquial  de Ove catro, catro da ermida da Virxe do Camiño e catro na de San Lázaro.

Sobre as tres da tarde, con pouca diferenza  chegou a casa do crego de Ove o escribano D. Thomas Pillado e as súas costas dous carros con catro cadáveres sen mais acompañamento que a xente vida  por  curiosidade a presenciar a escena da entrega.

O crego de Ove non contento coa forma de actuar da Xunta de Sanidade de Ribadeo fai un escrito a di entre outras cousas: O total de cadáveres  afogados e descubertos ata ese momento  eran vinte e dous das cales me dirixiron catro para aquí, dando sepultura sen intervención ni noticia miña a catro na ermida de Ntra. Sra. do Camiño  e outros catro na de San Lázaro ambas ermidas no territorio deste priorato e da Xurisdición espiritual desta Encomenda de Portomarín onde son Vicario Xeneral, habendo aberto  as portas pola forza, descerraxando as pechaduras e volvendo despois a pechalas con chaves distintas  ou candados sin haberselles expedido permiso, orden para abrilas ou que se entregasen o efecto as chaves que resgarda un eclesiástico baixo as miñas ordenes (excepto a ermida de San Lázaro que foi aberta e reten a chave violentamente desde o mes de Agosto pasado o presbítero Don José Quitana  capelán dese Hospital. Me entregou a lista dos 12 cadáveres.

Da mesma maneira  que se fixo condución  “permitaseme decirlo así como se  conduce un buey desgraciado al matadero  con vilipendio  y degradación  de la humanidad  atropellando  por los derechos  de la jurisdicción eclesiástica sin haber motivo  alguno”… “ tamén di que o lance deu tempo e lugar mais que suficiente a todo, pois houbo nin puido haber perigo  próximo de corrupción nin aínda que estiveran hoxe (11) sen enterrar  pois o tempo esta frío pola estación e desgraza de afogarse as catro ou cinco o amencer do mércores dez do corrente e foron extraídos na mesma maña daquel día e algún ontes, continuando “ quiera Dios  que en este discurso del tiempo haya cuydado la junta de que los facultativos  hubiesen  aplicado a los desgraciado  todos los remedios del arte inmediatamente que fueron sacados del agua con especialidad los primeros para restituirlos  a la vida de la muerte aparente aunque a mayor pare es posible estubiesen y que a las mujeres preñadas las hubiesen hecho la operación cesarea para libertar los fetos y aplicarles  el agua del bautismo así como obro con aceleración para que se enterrasen los cuatro cadáveres en ove sin conformidad alguna”….

Toda esta queixa do cura de Ove era debido a que pensaba que como habían morto na parroquia de Ribadeo alí eran onde debían ser soterrados, como se facía cos soldados e outros afogados pois había lugares para enterrar os corpos.

No libro de defunción da parroquia de Obe do ano 1819 atopamos a partida e nos di no marxe: “Partidas de cuatro  cadáveres  ahogados en la Rivera de Espeirena  términos de Ribadeo que se enterraron en la Capilla de Buen Jesús  de esta remitidos por la Junta de Ribadeo”.

A Xunta de Goberno de Ribadeo remitira tres listas  cada una correspondente a catro cadáveres  para soterrarse na igrexa parroquial de Ove, catro na ermida da Virxe do Camiño, outros catro na de San Lázaro. Os catro que lle entregaron  foron soterrados coa Solemnidade debida y asistencia eclesiástica  facéndoos a miña costa  a súa función  fúnebre nesta igrexa  os que todos catro foron soterrados na ermida que se chama  do “Buen Jesús” termos de dita parroquia, porque na igrexa parroquial non puideron  ser soterrados a causa de ser a igrexa “recoberda, haber mucho número de gente y olfatear cierta sepultura de ella como se observo antes de enterralos”. Os outros oito das outras dúas listas no me foi posible poder facelo e como foi público os soterrou a Xustiza e a Xunta de Ribadeo sin dar parte delo a cura.

A lista dos soterrados na Ermida do Bon Xesús  di:

“el núm. Siete= un mozo de unos veinte años vastante grande, buen rostro y sin barba con solo la camisa de lienzo tapada con estopilla correspondiente al número siete de los autos judiciales”.

“ el núm. Ocho = otro mozo pelo erizado con chaqueta de sajal color pardo, chaleco de lo mismo blanco on votons  y vetas pardas. Pantalón sumonte negro”.

“el núm. Nueve = una moza de buen rostro corpulenta bastante alta pelo cortado, color castaño obscuro como de veinte  a treinta años  en magas de camisa cuerpo  de lienzo y falda de estopa y enaguas  de estopilla y medias de lana blancas, un justillo de pana negra viejo, unas sayas de vayeta”.

“al diez. = una mujer de unos quarenta  años, estatura  regular rostro trigueña flaca, pañuelo  blanco con listas  encarnadas  al cuello = Dengue  de vayeta negra, jubon usadao de vejar aceytuñado, un justillo encarnado  de crema  usado; sayas de estamena usadas = otras blancas  de estopilla del pais, medias franciscanas de lana”.

A nota leva duas pequenas anotacións: “se han de enterrar con todo lo que llevan” “no lleva el pañuelo blanco con listas ni el dengue “.

A mencionada partida feita por don Bernardo Francisco Canteiro dí:

“Certifico  yo el infraescrito presvitero que en el día de hoy doce de Febrero  del año de mil ochocientos diez  y nueve con orden expresa del Sr. Vicario General  he asistido al entierro de quatro cadáveres los quales con orden del Ayuntamiento de la billa de Rivadeo se entregaron a la parroquia  de San Juan de Obe  para que en ella se sepultasen y se han sepultado en la Capilla del Buen Jesús de la referida Parroquia que son: Dos mozos y dos mugeres de las quales la mas vieja tiene al cuello dos vueltas de Sarta la mayor parte encarnada y lo demás negra de cuya señal no hace mención la lista  del reconocimiento, las medias que en la misma  lista nombran Franciscanas  son de lana del pais azul, esta enterrada  a la mano izquierda junto a la pared de la misma hermita y a par con ella una moza con las señales que expresa la lista y además media vara de cinta en la ombrera del lado derecho = Enseguida hacia a la mano dra. El mozo de los veinte años; en el medio de la hermita otro mozo del pelo erizado y para que así conste lo firmo.” Bernardo Francisco Canteiro

Soterramentos na parroquia de Ribadeo.

“Quatro cadaveres”.

“En once de Febrero año de mil ochocientos diez y nueve se dio sepultura  eclesiástica en el Cementerio de esta villa a los cadáveres siguientes procedentes  de la lancha de Abres que para el amanecer ayer naufragó en la playa de Figueirua a Villavieja viniendo con Gente, leña y otros efectos para el mercado desta villa el de Isavel Redondas soltera de la parroquia de Santiago de Abres concejo de Castropol, ovispado de Oviedo, el de Vicenta  tambien soltera  hija de Nicolás del lugar de Rúa de la misma parroquia, el de María Rodríguez y el de su hija Rosa soltera, residentes  en esta villa ha varios años: A estos cadaveres como a otros varios que se sepulturaron en la iglesia de San Francisco y en las inmediatas parroquias de Villaselan y Ove se les hizo  en la iglesia  parroquial  de esta villa  las funciones de entierro y honras todo de caridad y para que conste lo firmo como cura propío de esta villa de Ribadeo ut supra.

Juan Franco de la Iglesia”.

“un cadáver”

“En quince de Febrero año de mil ochocientos diez y nueve se dio sepultura  eclesiástica  en el cementerio de  esta villa  al cadáver de un mozo de diez y ocho a veinte años  que se recogio  del naufragío  de la lancha de Abres  acaecido en la mañana  del diez de esta mes no se pudo averiguar  su filiación y vecindad se le dijo lo que previene el ritual Romano para su entierro y fue compendido en las funciones que se hicieron por todos los que se ahogaron en dicho día diez. Y para que conste lo firmo como cura  propío de esta villa de Rivadeo ut supra.

Juan Francisco de la Iglesia”.     

Publicado por primeira vez en Terra e Tempo, 20170810

20210216

Coronavirus en Vilalba 20210216: 74 casos

   Dous días despois de baixar de cen, segue baixando de xeito pronunciado o número de casos, cunha incidencia de 526 casos / 100 000 habitantes. a lembrar que o perigo segue aí. E mesmo coas vacinas, a protección é só parcial e para os vacinados, pois non está demostrado que non podan ser transmisores.

Anteriores desta serie.


Hoxe abre a praza de abastos


   Rematadas as obras, hoxe abre a praza de abastos. Non é un anuncio de atenuación de medidas anticovid, senón a volta a unha certa normalidade despois dunhas obras. Pero non deixa de ser un suspiro desa 'certa normalidade' na vida diaria.

   A nota de prensa do concello (xa do sábado).

20210214

Nota de Prensa de Ecoloxistas en Acción. Illa Pancha

Denuncian o uso indebido do Faro da illa Pancha en Ribadeo

  • Ecoloxistas en Acción demanda á Autoridade Portuaria de Ferrol – San Cibrao que indague como se concedeu permiso de explotación do Faro da illa Pancha sen o Estudo de Impacto Ambiental preceptivo. O propio Defensor do Pobo corrobora na súa resposta que non consta que fora elaborado o obrigado Estudo de Impacto Ambiental preceptivo.
  • A organización ecoloxistas denuncia que a avaliación das repercusións sobre a Rede Natura 2000 resulta obrigatoria para todos os proxectos que poidan afectar de forma apreciable ás especies ou hábitats obxecto de conservación na Rede Natura 2000 á que pertence a illa Pancha – Ría de Ribadeo.
  • Veciños e veciñas de Ribadeo preocupados polo uso da illa Pancha por unha empresa privada para apartamentos turísticos da illa Pancha constituíronse no colectivo “Polo noso faro”. Dito colectivo demandou a colaboración de Ecoloxistas en Acción ante o desleixo das administracións por responder así súas solicitudes administrativas e peticións de informacións.

A lexislación portuaria parte da regra xeral de prohibición de uso habitacional ou residencial, coincidindo co tenor da Lei de Costas que sinala que no dominio público portuario só poderán levarse a cabo actividades, instalacións e construcións acordes cos usos portuarios e de sinalización marítima, de conformidade co establecido na Lei de Portos do Estado e da Mariña Mercante.

Os requisitos legais que permiten o eventual levantamento da prohibición para o seu uso hostaleiro deben obedecer a razóns de «interese xeral» debidamente acreditadas. En todos os casos, ha de intervir preceptivamente Portos do Estado emitindo o correspondente informe, o cal debe ponderar os motivos que xustifican a implantación do uso hostaleiro, e a súa harmonización co interese xeral informado pola Autoridade Portuaria.

Ecoloxistas en Acción reclama á Autoridade Portuaria de Ferrol – San Cibrao o informe no que se recollan os motivos que xustifican a implantación do uso hostaleiro e a súa harmonización co interese xeral. Ademais solicitan copia da autorización da Dirección Xeral da Costa e o Mar pola ocupación do dominio público marítimo-terrestre. A organización ecoloxistas sinala que no expediente debe constar tamén a autorización da Dirección Xeral do Patrimonio Natural ou, no seu defecto, do departamento que corresponda da Consellería de Medio ambiente, Territorio e Vivenda da Xunta de Galicia.

Na denuncia presentada Ecoloxistas en Acción solicita á Autoridade Portuaria de Ferrol – San Cibrao que se ordene incoar o correspondente procedemento sancionador e que na resolución que recaia no mesmo, ademais das sancións que procedan, impóñase ao infractor a obrigación de reparar o dano causado, e subsidiariamente, que indemnice os danos e prexuízos que non poidan ser reparados, impoñéndose ao infractor as multas coercitivas necesarias para cumprir o ordenado, en caso de non realizar voluntariamente a reparación ou indemnización impostas.

Ubicación e características do faro da illa Pancha

Faro da illa Pancha (Rede Natura 2000).

A dous quilómetros da localidade de Ribadeo (Lugo) localízase a illa Pancha. Esta illa está na parte máis occidental da Ría de Ribadeo e alberga un faro construido no 1857, operativo ata 1983 e dependente da Autoridade Portuaria de Ferrol – San Cibrao.

Polas súas características a Ría de Ribadeo ten recoñecidas varias figuras de protección:

  • Zona Especial de Conservación «Río Eo», ZEC ES1120002 de 982 h.
  • Humidal Protexido “Ría de Ribadeo”, de 614 h.
  • Zonas de Especial Protección dos Valores Naturais (ZEPVN) “Río Eo”, de 1.003 has. e “Ribadeo” de 536 h.
  • Reserva da Biosfera “Río Eo, Oscos e Terras de Burón”.
  • Zona Húmida de Importancia Internacional (Convenio Ramsar) «Ría do Eo», con 1.740 h (Compartidas con Asturias).
  • Zona de Especial Protección das Aves, ZEPA ES0000085 625 h.

A illa alberga os dous faros de Ribadeo. O antigo foi construído no século XIX e posteriormente substituído polo actual a finais do século XX. Segundo algunhas guías turísticas, está considerado como un dos faros máis fermosos de Galicia e tamén é o primeiro deles entrando nesta comunidade desde Asturias. Forma parte do Roteiro dos Miradoiros. Ademáis a illa está a 8 quilómetros da praia das Catedrais, declarado Monumento Natural segundo a Orde do 5 de xullo de 2020 da Xunta de Galicia de julio de 2020.

Concentración en 2016

Coronavirus en Vilalba 20210214. Por fin, por baixo dos 100

   94. Incidencia, 668 / 100 000 habitantes. Unha baixada que se mantén. Esperemos que siga así. Con isto, deixo de publicar todos os días para facelo de xeito máis esporádico.


Anteriores desta serie.

20210213

Progresión do coronavirus en Ribadeo (XVIII)

   13F, segue a baixar. O SERGAS xa non pon un número, senón un intervalo: entre 1 e 9, cunha incidencia menor que 100 / 100 000 habitantes (na páxina do SERGAS, '>=50 e =>150'). Polo momento, dado o difuso dos datos cando son poucos casos, e que siga así, este é o último post coa gráfica:


Nota: os datos do SERGAS son actualizados na web normalmente sobre as 10 da mañá, pero datados ás 6 da tarde do día anterior.

  Anteriores desta serie: https://www.ribadeando.com/search?q=Progresi%C3%B3n+do+coronavirus+en+Ribadeo&max-results=20&by-date=true

Coronavirus en Vilalba 20210213

    12F, segue baixando rápido: 108 casos, incidencia a 14 días de 767 / 100 000 habitantes:


Nota: os datos do SERGAS son actualizados na web normalmente sobre as 10 da mañá, pero datados ás 6 da tarde do día anterior.


Anteriores desta serie.

Un castelo para unha princesa

Un castelo para unha princesa

    A comparación de titulares estase a converter nun pasatempo divertido. A última quenda deuma a nova dos estudos dunha princesa. Como non podía ser menos, había que comunicarlle á prensa que ía formarse fóra, seguindo a tradición familiar, para facerse mundana. E, quizais para minimizar algún aspecto, había que aclarar que o orzamento non o íamos pagar directamente cada un de nós. Ou sexa, que sae do orzamento da Casa Real. Que só sae indirectamente de nós. Non se aclara máis, nas novas que vexo, se gardacostas e outros detalles tamén saen indirectamente a través da Casa Real ou indirectamente a través de Patrimonio, como noutros reais casos.

    A máis do rótulo aparecido na TVE, «Leonor se va de España, como su abuelo», que estimo é falso, porque o avó non se foi, senón que máis ben escapou, ou a viñeta ‘El abuelo’ de Manel Fontdevilla, na que ‘o avó’ pregunta por teléfono que esperan que aprenda a rapaza se alí onde vai non hai nin un paraíso fiscal, hai outras múltiples posibilidades, por separado ou por comparación, de agudizar o noso instinto de supervivencia fronte ó poder ó paso que esbozamos un sorriso sen sentirnos na pel de Pablo Hassel.

    De pronto, unha foto déixanos claro que o tal colexio ten pinta de pazo con ameas, asociable de xeito doado á nobreza de sangue ou mercada. Non vou entrar nin sair dunha decisión que uns pais -”nobres de sangue”- poden tomar en relación á educación da súa filla. Pero, tratándose dunha princesa que ‘vai para raíña’ constitucional. e con cargo ó erario público, as cousas varían. E non polo prezo astronómico para un peto medio, senón por detalliños máis sutís.

    O primeiro, que se supón que debe formarse para entender e atender ‘ós seus súbditos’. E en Gales non hai moitos, coido. É un centro privado e caro. Abro un paréntese para apuntar que por algures vin que alí ‘o 80 % dos estudantes españois teñen axudas de xeito completo’: non o creo, a pesar de dicir na mesma nova que esa rede internacional de centros reciben cartos de compañías multinacionais e persoas (o de ‘moi ricas’, suponse). En calquera caso, ser axudado por o gran capital, non parece o perfil adecuado para rexir sobre o 99 %. O obxectivo do centro pode ser formar unha visión altruísta (poñamos por caso, collendo un dos adxectivos empregados nas novas), pero máis ben se quedará en algo ou teórico ou máis achegado á caridade que á inserción colaborativa. E, poderá así ter amigas ‘do común’? Non estará consolidando ó seu arredor un sistema e un ambiente elitista, co colexio como un medio máis de reprodución, mantemento e purificación do sistema? A modo de exemplo do que significa esta idea, un subtítulo collido hoxe mesmo: “A política estatal segue superpoboada por unha elite de amigos, familiares e antigos compañeiros de colexio que xa mandaban nas profundidades do franquismo.” E non, o titular non se refería á princesa.

    Máis cousas se poderían dicir aínda non entrando no que supón para a rede pública o sentir que non ten a confianza real (e non será por que en Madrid non haxa bos institutos) ou na formación na princesa dunha idea de rede pública como ‘rede educativa de segunda’.

    Non, non ten por que ser así. Por exemplo, hai xente formada na privada que avoga pola educación pública. Pero non me fai falta unha estudo en profundidade para ver que somos minoría.

20210212

Coronavirus en Vilalba 20210212: sen cambios

   12F, sen cambios:


Nota: os datos do SERGAS son actualizados na web normalmente sobre as 10 da mañá, pero datados ás 6 da tarde do día anterior.
Anteriores desta serie.

¿USTEDES SABEN REZAR? Diario de un confinado en Olavide. Ángel Alda

 

Un taller de Citroen abierto en los años cuarenta ha cerrado definitivamente. Su propietario ha colocado un cartel en la puerta. Calle Gaztambide, barrio de Argüelles en Chamberí.
Leerlo es todo un resumen de lo que estamos viviendo.
 

¿USTEDES SABEN REZAR?

   12 de febrero de 2021

   No hay caminos hacia el éxito económico sin trabajar. A excepción de las loterías y de las inversiones en bitcoins. Pero eso es cosa de unos pocos afortunados. Para que un tal Elon Musk o, en su caso el primo de Albacete, se forren, hace falta previamente que unos cuantos millones de otros primos corran a las administraciones de lotería o de monedas digitales a comprar boletos y comprobar al cabo del tiempo que tienen que seguir jugando.

   Para los países funciona algo parecido. Aquellos que se pueden permitir el lujo de ser el Musk de las grandes potencias o tener acceso a bienes deseados por el resto del mundo, ponga usted materias primas o tecnología o fuerza militar pueden esperar recibir en forma de capitales, ingresos o transferencias de aquellos países dependientes de esos bienes. El resto tendrán que buscarse la vida. Poniendo más ingenio, cavando minas o agrupando esfuerzos con terceros por aquello de que la unión hace la fuerza. O confiando en que salga el sol y vuelvan los turistas como en nuestro caso.

   La crisis del 2008 y la pandemia han puesto cabeza abajo el bombo de la lotería. Los números de la suerte empiezan a ser repartidos de forma contraria a la historia. España está sufriendo particularmente el vuelco. Lo que constituía nuestro valor diferencial: un lugar privilegiado en el mundo para el ocio y el disfrute, traduzcan por turismo y hostelería, hoy ha dejado de ser un valor apreciado. Creemos que lo volverá a ser en el futuro pero no es seguro. Hoy la inversión en bienes turísticos, en transportes de masas globales o en actividades de ocio y disfrute vacacional se ha convertido en inversión de riesgo. Y con ello los bienes de capital fijo, estructuras de acogida, regiones enteras como nuestras islas, barrios y poblaciones orientados al turismo o al ocio lo van a pasar mal. Además esto se produce cuando sufrimos, dejando de lado nuestras posiciones en los ránkings de democracia, una importante merma de liderazgo social, económico y político y cuando instituciones importantes de nuestro sistema no son capaces de proyectarse hacia objetivos solidarios y transformadores.

   La prueba la tenemos en un detalle. Parece que confiamos nuestro futuro a la llegada de un gigantesco paquete de ayudas financieras y donaciones. Bienvenido Mister Marshall cuando el sentido común nos dicta que la verdadera alternativa tendrá que venir del esfuerzo y del sacrificio propio. Pensemos lo que nos cuesta lanzar proyectos colectivos de reforma y cambio de nuestras estructuras productivas, de nuestro sistema educativo o del régimen fiscal. Lo estamos viendo en los debates de las elecciones catalanas. Apenas se habla de lo sustancial y sin embargo se anatematiza al adversario ¿Con quien pactaremos las necesarias reformas?

   Estos días las noticias abundan sobre desastres competitivos de nuestra economía. La República Checa por poner un ejemplo supera a España en PIB por habitante. Y Estonia, Lituania y Eslovenia están a punto de conseguirlo. Y no crean que son cambios que solo afectan a España. La convulsión se multiplica. Ejemplo de esta semana: se acaba de anunciar que la bolsa de Amsterdam ya ha superado a la de Londres en transacciones de acciones de empresas.

   España hasta la crisis del 2007 parecía que aceleraba en su desarrollo y estuvimos cerca de alcanzar a Italia en ese parámetro de desarrollo. O que reduciamos la brecha con Alemania. Pero aquello fue un espejismo. La brutal caída del sector de la construcción debida a la crisis inmobiliaria nos hizo pagar un precio altísimo. Gracias a que nuestro sector turístico no padeció la misma quiebra pudimos mantener el tipo, pero con la crisis actual de la pandemia que sí ha alcanzado al turismo, nuestras estadísticas presentan un perfil anémico definitivo. Si antes nuestra situación era la de miel sobre hojuelas ahora todo son pulgas.

   Las causas están bien establecidas por la academia. Mayor paro y menor productividad. Problemas en la formación de la fuerza de trabajo y dedicación a sectores con menor valor añadido. Tamaño inadecuado de las empresas, inversión en investigación corta, estructuras institucionales ineficientes, etc, etc.

   Transición energética, tecnología digital y aplicaciones de la inteligencia artificial. Esos son los tres ejes que soportan el esfuerzo común de la UE para la ayuda a los países miembros. Nada de dinero para abrir bares o cocinas. Por lo menos directamente. Ahora bien, si usted inventa un cocinero digital, una robot de cocina que vaya más allá que el de Lidl por supuesto, puede que obtenga algo. O si crea un dron que haga las veces de repartidor de Deliveroo también ¿A que no se le ha escapado que eso se puede traducir en menor empleo? Puede que el problema del paro no tenga solución con los famosos fondos. Salvo que parte de ese dinero vaya para reconvertir cocineros en técnicos informáticos. Eso implica una revolución en nuestro sistema educativo.

   Cuando hablamos de fondos europeos nos referimos a unos montos de apariencia exorbitante. 70 000 millones de euros en cuatro ejercicios. Una parte se librará a favor de las administraciones municipales y autonómicas para sus respectivos programas ya acordados de reformas y con cargo a fondos bien conocidos y rodados. Pero la parte mollar exigirá la planeación de proyectos específicos con cargo a fondos muy novedosos, el más importante conocido como Next Generation. Esos proyectos van a ir adjudicados a grandes empresas de las que se espera se conviertan en una especie de locomotoras del cambio global y que puedan generar una especie de efecto cascada en el entorno económico de tal manera que su impacto llegue al tejido empresarial de las medianas y pequeñas empresas. Me reservo mi opinión sobre esta filosofía. No creo en los Reyes Magos tratándose de empresas españolas grandes. Su capacidad como capturadoras de recursos públicos para su propio beneficio es legendaria. Pero a falta de pan buenas son tortas. No me imagino cómo se podrían hacer las cosas de otra manera. Crear de la nada estructuras de gestión administrativa capaces de resolver concursos y auditarlos a favor de las pequeñas empresas no lo puedo concebir cuando tenemos hasta dificultades para tramitar seguros de desempleo o ayudas sociales. Sobre todo después del esfuerzo de los últimos años por cargarse instrumentos públicos que estaban dotados para ello. Y después de la cesión a las autonomías de las competencias en materia industrial y comercial. No hay vuelta atrás y tendremos que arar con estos bueyes. Me temo que es una discusión extremadamente técnica en la que pocos estén interesados.

   Hay un camino, claro que sí. Muchos caminos posibles. Pero todos pasan por darle al caletre. Debates públicos sobre emergencia climática, sobre ciencia y tecnología, sobre formación profesional, sobre nuevas formas de ocio… No hay forma de cambiar el sentido de las cosas sin la participación ciudadana. Pero no lo veo. Seguiremos hablando de inmigrantes, de menas, de jueces, de Bárcenas, de policías chungos. Y de Pablo Iglesias que como todo el mundo sabe es el villano de la película. Siento ser tan pesimista. Creo que es el espíritu de los tiempos.

   En cualquier caso lo más importante es ser conscientes de que hagamos como hagamos las cosas, muy bien o muy mal, el sufrimiento de tanta gente, de tantos sectores económicos afectados, solo podremos aliviarlo con una herramienta. La solidaridad. Al final los mejores programas se resumen en el lema que alumbró don Joaquín Costa: escuela, despensa y siete llaves al sepulcro del Cid.

   Besos para todas

   Ángel


POSDATA

   Anoche estuve viendo el debate de la mascarilla de Illa. Del futuro de Cataluña poco sabemos. Lo previsible.

   Titulé la entrega con un ¿Saben ustedes rezar?. Y termino con un: Que Dios nos ampare.

   Passeu-ho be

MANUEL HUERTA AZA. Un Indiano sen retorno. Pancho Campos Dorado

MANUEL HUERTA AZA. Un Indiano sen retorno.

Pancho Campos Dorado

    Este artigo ten como obxecto atoparmos algún dos descendentes españois de Manuel Huerta Aza, tío de miña avoa materna, polo que me estenderei na árbore xenealóxica. Manuel Mª Huerta Aza nace o 12 de decembro de 1867 en Paredes-Meira e foi asasinado en estrañas circunstancias o 16 de decembro de 1918 en Sonora- México. Era fillo de José Huerta Yañez (1842-1897) de Paredes-Meira e da súa muller Florentina Aza Vigil (1844/45-1933) natural de Pola de Lena, filla de Elias Aza González e de María Vigil Rodríguez ou Álvarez(?). Florentina viñera para Meira acompañando ao seu tío o freire don Benito Aza González (1810-1886) da Orde de San Bernardo que estivo rexentando a igrexa de Sta. María de Meira por máis de vinte anos.

    Manuel era o primoxénito de catro fillos. Súa irmá Amalia Huerta Aza (1869-1946) foi Sor Amalia do Corazón de María, relixiosa franciscana no convento das Descalzas Reales de Valladolid. Faleceu en Valladolid aos 77 años de idade e levaba 62 anos de clausura. Carmen Huerta Aza (n.1873 en Meira/f.1963 en La Habana) casada en primeiras nupcias con Enrique López González (n.1868 en Curras-Bretoña /f.1902 en Bos Aires) avogado “cum laude” tamén asasinado a tiros en plena rúa segundo fontes orais. Deste matrimonio houbo un fillo que morre moi novo, e dúas fillas, Esperanza López Huerta (n.1893-f.?) casada con Fernando González Gómez, de San Miguel de Reinante, coñecido como Fernando das Marcelinas, irmán de Vicenta, Antonia, Francisca e de José (presbítero), e Remedios López Huerta (miña avoa materna) nacida en Pastoriza (Meira), casada con José Ramón Dorado López Polido de San Miguel de Reinante. E a irmá máis nova Inés Huerta Aza (1875-1955) casada cun farmacéutico de Meira, Joaquín Anllo Pérez. Manuel casou en primeiras nupcias con Filomena Blanco-Victorero Baamonde (n.1858) natural de Mondoñedo, filla de Ramón Blanco-Victorero (f.1890) natural da Magdalena de Avilés e de Mª Baamonde Fernández natural de Mondoñedo. Viviron na rúa San Roque Nº23 de Mondoñedo e máis tarde na rúa Constitución. Manuel e Filomena tiveron 5 fillos:

1. María Dolores Huerta Blanco (n.1890 en Mondoñedo // f.1959 en A Coruña). Estivo casada con Antonio Iglesias Calviño e viviron na rúa Marconi 22-Baixo, A Coruña. Tiveron unha filla, Carmen Iglesias Huerta, pero non soubemos nunca deles.

2. Amalia Huerta Blanco (n.1892 en Mondoñedo / f.1913 en Meira de enfermidade)

3. Senen Huerta Blanco, sabemos dun fillo ao que lle chamaban Senen, pero quizais fora o sobrenome que lle daban a Ramón cando era un pícaro, pois non aparece nin a súa fe de bautismo na Igrexa nin a partida de nacemento no Arquivo Civil de Mondoñedo.

4. Ramón Ricardo Huerta Blanco (n.1897). Sabemos que estaba na Habana o 3-Febreiro-1916, por unha fotografía que lle manda a Meira a súa nai Filomena que se trasladara a Meira a vivir na casa de Florentina. En Cuba intentou poñerse en contacto co seu pai que estivera na hospedería de súa irmá Carme, viúva de Enrique, pero Manuel xa se fora para México e parece ser que non contactaron.

5. Jaime Huerta Blanco (n.1-Feb-1899 en Mondoñedo // f.9-Feb-1899). Morreu aos oito días de nacer.

    Manuel Huerta Aza cásase en 2ª nupcias en México con Enriqueta Haskell Almada (1881-1964) matrimonio celebrado en xaneiro de 1910 en México, filla de Nathaniel Haskell (n.1852) e de Carlota Almada Corral, cuxos avós maternos eran Antonio Almada de Quirós e Eduviges Corral.

    Manuel de este matrimonio con Enriqueta tivo un fillo, Manuel Enrique Huerta Haskell (1911/f.1999 Oregón) quen casou con Daisy Peterson (n.1912 /f.2002 en Oregón). Manuel Enrique e Daisy tiveron dous fillos, Doloris e Robert Huerta Peterson. Doloris casada con Glen Lloyd e súa media irmá Sharon Heston estiveron en Ribadeo buscando as súas raíces galegas, o que foi para min un verdadeiro pracer acompañalos por tódolos paraxes onde residiu Manuel ao tempo de ensinarlles os embelesantes paisaxes da nosa Mariña.

    Hai en Oregón (USA) unha grande descendencia, pois Doloris neta de Manuel, tivo catro fillos, oitos netos que a súa vez xa están casados e con fillos. Doloris e Sharon escribiron e publicaron un precioso libro, “Crossing the line” (Cruzando a fronteira), onde describen con todo luxo de detalles a excepcional vida de súa avoa Enriqueta Haskel durante a Revolución Mexicana, onde militaba Manuel no bando de Pancho Villa como alto mando preto do xeneralato, e como foi vilmente asasinado con nocturnidade e aleivosía, así como, cando Henriqueta casou en 2ª nupcias con Robert, un militar estadounidense que estaba destinado tamén no Alamo cando morre Manuel ao borde da fronteira.

    Sabemos da época empresarial de Manuel na Galiza pola correspondencia que mantivo con Ramón Bustelo González que era o presidente e dono da Casa de Banca e Comercio Bengoechea de Ribadeo. En 1894 (GP 263/002-23 ES.GA.15078 AG/2.3.33.24); en 1895 (GP 283/003-40 ES.GA.15078.AG/ 2.3.3.3.24) de fondos privados; en 1896 (GP 285/004-43); 1897 Caixa GP 281/001-57); 1898 (GP 286/002-63) como empresa (arquivo.galiciana@xunta.gal).

    Sería unha gran satisfacción para nós saber dalgún dos descendentes de María Dolores Huerta Blanco, de Ramón Ricardo Huerta Blanco ou de Senén, polo que se alguén tivese algunha información ao respecto estaríamoslle moi agradecidos. Moitas grazas.

20210211

Progresión do coronavirus en Ribadeo (XVII)

   11F, segue a baixar. Un caso menos, pero en tensión pola residencia. Incidencia, 150 / 100 000 habitantes:


Nota: os datos do SERGAS son actualizados na web normalmente sobre as 10 da mañá, pero datados ás 6 da tarde do día anterior.

  Anteriores desta serie: https://www.ribadeando.com/search?q=Progresi%C3%B3n+do+coronavirus+en+Ribadeo&max-results=20&by-date=true

coronavirus en Vilalba 20210211

   11F, unha baixada importante: 134 casos, cunha incidencia por baixo dos mil, de 952 / 100 000 habitantes.


Nota: os datos do SERGAS son actualizados na web normalmente sobre as 10 da mañá, pero datados ás 6 da tarde do día anterior.
Anteriores desta serie.