Amosando publicacións coa etiqueta Evaristo Lombardero. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Evaristo Lombardero. Amosar todas as publicacións

20250201

De pensionistas? Non só

De pensionistas? Non só

    Hoxe é primeiro sábado de mes. E como tal, en Ribadeo había unha cita para quen se quixera sumar. Os pensionistas lévana convocando anos: primeiros sábados de mes, no Cantón dos Moreno de Ribadeo, ás 12 da mañá.

    Teño que dicir que o meu despiste impediume asistir, non a choiva ou outra cousa. Mais recabei algunha informción para lembrar o acto, o conxunto de actos que se levan celebrando e que se espera seguir a celebrar, goberne quen goberne.

    A dicir primeiro que é un acto convocado polos pensionistas, -Modepen A Mariña-, pero non só para pensionistas, pois quen máis quen menos espera chegar á idade da xubilación e querería ter unha prestación como o que hoxe se chama pensión, máis aló dos plans privados ou privatizados. Así pois, a convocatoria é para a sociedade, non para os pensionistas. E, se é para toda a sociedade, tamén se defenden outras cousas que afectan á sociedade no seu conxunto. O Sistema Público de Pensións, si, pero tamén todo o público, como o Sistema Público de Saúde, que está tan necesitado de defensa fronte ós ataques privatizadores de diferentes tipos. O conxunto de falsedades, medias verdades/medias mentiras, intereses cruzados, etc, que hai contra os sistemas públicos e/ou comunitarios só necesita unha ollada para ser percibido...

    Repito aquí o berro consigna: "Goberne quen goberne, as pensións e o público deféndese"

    Vémonos o próximo sábado primeiro de mes?

    - Unha foto de Enrique Fernández Rivas e outra de Suso Fernández, en ambas falando Evaristo Lombardero:



20250119

Concentración pola paz nun día frío en Ribadeo

Concentración pola paz nun día frío en Ribadeo

    Mentres en Gaza está por ver se se cumpre a tregua, mentres alí e noutros moitos lugares a xente morre polas bombas na guerra, ou polo frío e pola fame que deixa de rastro, deixo en baixo un par de fotos de Suso onde se amosa parte da concentración de hoxe, acubilladas de frío e choiva as trinta persoas asistentes no adro do concello. Unha concentración na que falaron Evaristo Lombardero, Julio César Rico, eu, Nana Montañés, Suso Fernández e José Ángel Salvatierra, a máis doutras intervencións puntuais. Antes do remate co Grândola, vila morena, Julio deu lectura ó poema vital recentemente coñecido de Pepe Mújica.

    E, baixo as fotos, en dúas partes, o audio.



20240907

Un primeiro sábado de mes en Ribadeo, unha xuntanza de pensionistas máis

     Un primeiro sábado de mes en Ribadeo, unha xuntanza de pensionistas máis. Á beira das festas, pero non cercados por elas. No Cantón dos Moreno, á beira tamén das terrazas e a xente mirando para outro lado (ou para a concentración, entre curiosidade e espectáculo). Hoxe e aquí, 25 persoas que se unen ás moitas outras ó longo de Galicia e do estado. Deixo fotos que tomou Enrique Fernández Rivas (Enrique de Lourenzá) e máis abaixo, dous textos lidos por Evaristo Lombardero, quen tamén se preguntou se, tras a remodelación do hospital asilo de San Sebastián e San lázaro de Ribadeo, pasaría a privatizarse (síntoo, non gravei o audio)...




    Un dos textos lidos por Evaristo, carta para a que piden difusión os familiares dos 7291 falecidos nas residencias da Comunidade de Madrid, dirixida ó fiscal xeral e a xudicatura. Ligazón ás conclusións da comisión cidadá.

    O outro:



20240818

Hoxe, pola paz

    Hoxe, domingo 18 de agosto de 2024, 12:30 horas, Cantón dos Moreno, Ribadeo, trinta persoas nos congregamos pola paz, incluídos forasteiros e ocasionais, que hoxe os había. Fotos de Suso dan testemuña, e o audio do final lembra algo do que alí se dixo (neste caso, verbas de Jesús Irigoyen e José Ángel Salvatierra, que seguiron ás de Nana, as miñas -das que deixo unha referencia- e de Evaristo Lombardero)





    As miñas verbas foron máis ou menos as seguintes:
    "Hai poucos días atopei un vídeo de só dez segundos no que aparece Noam Chomsky falando e dando unha explicación de como é posible que pase o que está a pasar en Palestina, pero tamén noutros lugares. Di Chomsky:
    'Parte da traxedia dos palestinos é que esencialmente non teñen apoio internacional. por unha boa razón: non teñen riqueza, non teñen poder, así que non teñen dereitos.'
    A raíz diso, estimo que as preguntas non son onde imos así, ou que é o que está a pasar, senón como deixamos que eles leven o timón ou por que o levan así."
    A gravación:

20240618

O domingo é día de paz

    O domingo pasado, 16 de xuño, unha nova concentración en Ribadeo (12:30, no Cantón dos Moreno) lembrou que hai que construír a paz. De paso que lembro un novo día de concentración o próximo domingo 23 á mesma hora no mesmo lugar, baixo as dúas fotos de Suso deixo as verbas que se dixeron o pasado día 16 de xuño, diante das 15 persoas asistentes:



20240606

Sobre a xuntanza pensionista de sábado 1 de xuño


    O pasado sábado foi a última, polo momento, xuntanza mensual (primeiros sábados de mes) de pensionistas en Ribadeo. Nela leuse un comunicado de Modepen e logo, tamén por Evaristo Lombardero, un pequeno informe relativo á última xuntanza a nivel Galicia. Aquí quedan ambos:

Primeiro, o comunicado a nivel europeo.

Resumo do manifesto acordado no Encontro de Plataformas de Pensionistas e Sindicatos de Europa

As plataformas e movementos de pensionistas e as organizacións sindicais que subscriben este comunicado, pertencentes a diferentes pobos da UE, valoramos positivamente o Encontro realizado en Bilbao e facemos pública a nosa determinación de facer fronte común ás reformas dos sistemas de pensións que se están a impoñer tanto dende as directivas e recomendacións da Comisión Europea como dende os Estados.

Aínda que a situación dos sistemas de pensións nos diferentes pobos europeos non é homoxénea, coincidimos en que as reformas que se están impulsando en relación coas pensións e os sistemas públicos de repartición caracterízanse por:

a) Redución progresiva das prestacións dos sistemas públicos de pensións (SPP), consecuencia tanto da perda de poder adquisitivo dos salarios e o aumento da precarización do emprego, como das reformas lexislativas que afectan negativamente ás persoas pensionistas.

b) Establecemento de pensións mínimas moi insuficientes, cada vez máis desvinculadas dos salarios mínimos en vigor en cada Estado.

c) Perpetuación da fenda de xénero, que se sitúa entre o 30% e o 40%, debido á escasa envergadura das medidas adoptadas para eliminala.

d) Redución da taxa de remprazo das pensións e aumento das vantaxes fiscais e de cotizacións sociais para promover as pensións privadas.

e) Cada vez maior número de pensionistas en Europa ven como as súas condicións de vida empeoran e vense obrigados/as a complementar a súa pensión prolongando a súa vida laboral en precariedade.

f) En definitiva, a voracidade neoliberal para incrementar os beneficios empresariais acentúa o desigual reparto da riqueza producida polos traballadores/as, base do chamado estado do benestar, incrementando os prezos das mercadorías e os servizos, reducindo salarios e pensións e utilizando recursos públicos para mellorar a súa conta de resultados.

Tralos debates mantidos no Encontro, demandamos:

1. Derrogar os aspectos regresivos das reformas que recortan os nosos dereitos e pensións.

2. Garantir o SPP de reparto e ingresos suficientes en cada un dos pobos europeos que permitan ás persoas pensionistas acceder a unhas condicións de vida digna.

3. Aumentar as taxas de remprazo entre salario e pensión, especialmente dos salarios máis baixos.

4. Medidas efectivas para eliminar a fenda de xénero en salarios e pensións.

5. Incorporar na Carta dos Dereitos Fundamentais da UE o dereito a pensións públicas decentes e aos SPP de repartición.

6. Incorporar na Carta Social Europea o dereito a unha pensión pública mínima, concretada polo menos no 60% do salario medio.

7. Reforzar a obrigatoriedade dos Estados a manter unha Seguridade Social satisfactoria e a protexer socialmente ás persoas de idade avanzada.

8. Derrogación da norma europea que regula os plans de pensións individuais privadas.

9. Plans concretos para impulsar a repartición equitativa da riqueza, a creación de emprego de calidade e pensións decentes nos diferentes pobos europeos.

10. Acceso a pensións dignas ás persoas que, malia traballar en Europa, non teñen recoñecida a nacionalidade europea, así como a súa regulación inmediata.

Por todas estas razóns, facemos un chamamento a realizar unha mobilización compartida no conxunto de pobos da UE, que se concretará nos próximos meses.

Estas demandas serán presentadas ao Parlamento Europeo, á Comisión e aos distintos Parlamentos dos Estados membros para o seu cumprimento efectivo.

Como se ten demostrado, a mobilización consegue resultados e é a mellor garantía para conseguir os nosos obxectivos.

Este comunicado está aberto á adhesión de cantas organizacións de pensionistas e sindicatos europeos o queiran subscribir.

Os nosos dereitos non caducan coa idade!

Esta batalla ímola gañar!

Bilbao, 24 de maio de 2024.

E o informe dos últimos movementos nos que tomaron parte xentes de Ribadeo, a nivel Galicia:

O luns seis de maio participamos na concentración de Modepén de A Coruña, fomos 15 e tamén houbo unha concentración en Vigo, formando parte das concentracions en todo o estado español promovidas pola Unidade de Acción e nas que se leu un comunicado cas reivindicacións que vimos defendendo nos últimos anos e que se concretaban nos puntos tratados.

Tamén o pasado domingo fomos á manifestación de Palas de Rei contra o proxecto da macropranta de celulosa que a empresa protuguesa Altri pretende instalar nese concello, como sabedes de chegar a realizarse tería unha extensión de 366 has, tomaría 46 millóns de litros de auga diariamente do embalse de Portodemouros e devolvería uns 30 millons de auga tratada e contaminante, ademais das emisións de gases cargados de partículas e productos químicos por unha chiminea de 70 metros de altura. O caso é que fumos un autobús de 55 persoas de toda a Mariña e alí xuntámonos con compañeiros e compañeiras de Vigo, Ferrol e outros de MODEPEN que levaban unha pancarta do noso grupo. Anque non é un tema específico das pensións, MODEPEN quixo estar presente e poñer o seu graíño de area neste movemento galego tan importante. Foi unha gran xornada de loita con mais de 20 000 persoas de toda Galicia.

Temos que comentar que para o día 14 de Xunio estaba prevista a Asamblea anual de Modepen en Valdoviño, perto de Ferrol, creo que non o comentamos na concentración do catro de maio porque estaba sen fixar a data, pero resultou que os compañeiros e compañeiras de Ferrol que se encargaron de organizar a xornada atoparonse con nun nproblema de última hora co restaurante que se comprometera e agora ten facer unhas obras e vaise aplazar a asemblea; de momento non se sabe o día definitivo, que se saberá o martes nun concello nacional que se vai celebrar ese día, pero estase barallando o 21, que aínda non é definitivo, xa o comunicarei no grupo de whatsapp. Pero se alguén se quere apuntar, que saiba que será por esas datas. Eu se é o 21 non vou poder ir por consulta médica en Oviedo e non a quero cambiar porque xa levo tempo agardando.

Outro tema que temos pendente é o do centro de saúde. Como recordaredes o 21 de decembro tivemos unha entrevista varios dos que estamos aquí co Sr alcalde e outras representantes do concello e nela expuxémoslle as nosas críticas ao proxecto do novio centro de saúde, sobre todo a localización onde o queren poñer que está a un km do casco urbano o do cenbtro quen é moito mais accesible para o uso dos v eciños. Eles deron unha serie de explicacions e promesas que non nos convenceron e quedamos que veria un técnico da consellería de sanidade para ter unha nova entrevista pero vilñeros as eleccions autonómicas e non se cedlebrou a devandita entrevista á que se comprometerá o alcalde e finalmente no pleno municipal do 14 demaio aprobouse seguir cos trámites para recalificar os terreos enfronte da estación de servizo e seguir adiante co proxecto demencial e descabelado de levar o centro de saude á esa zona enfronte da estación de servizo. Neste tempo tamén fixemos dous traballos: un foi facer unha enquisa a primeira hora da mañan ás persoas que viña nao dentro de saúde e preguntarles se viñan a pe ou en coche, e mais do 75 % veñlen a pé. A esta enquisa respostaron 260 persoas maiormente de idades avanzadas e outra cousa que fixemos foi poñernos diante da estación de servizo en distintas horas da mañá e contar os coches que pasan e puidemos comprobar que circulan unha media de 10 a 14 coches por minuto por esa zona en días de semana. Fumos seis veces, ou sexa que a proba e bastante representativa. Agora hai que pensar no que significa engadirlle 300 ou 400 coches diarios a ese punto, das persoas que accedan ao centro de saúde. Outra cousa que nos decatamos é que proxectan suprimir o servicio de radioloxía. Agora lanzan a mensaxe de que xa está todo feito e non se pode cambiar, pero esta é a eterna disculpa. Pola nosa banda segueremos loitando para que se desbote este proxecto e se valore restaurar o antigo centro ou construir o novo perto do casco urbano.

GOBERNE QUEN GOBERNE AS PENSIONS E SERVIZOS PUBLICOS DEFENDENSE

20240414

Avogando pola paz. Concentración en Ribadeo

    Esta mañá de data sinalada, na que hai dirixentes que dirixen ós seus pobos ó precipicio para non precipitarse eles, este domingo 14 de abril, día da República Española, tivo lugar unha máis das concentracións semanais que se celebran en Ribadeo, avogando pola paz. Interviron Evaristo Lombardero, Suso Fernández, Evaristo Lombardero e Jesús Irigoyen.

    Deixo baixo as fotos de Suso Fernández o escrito lido por Jesús Irigoyen na concentración.



 

PALESTINA 6

NO ES UNA GUERRA – ES UN GENOCIDIO

Se cumplen seis meses y una semana de genocidio en Gaza sin que la comunidad internacional implemente medidas suficientes y efectivas que garanticen protección a la población civil, aseguren el acceso a la ayuda humanitaria y pongan fin a este insoportable episodio. Al menos 34 000 personas han muerto con vergonzosa impunidad.  

Palestina vive una catástrofe humanitaria sin precedentes. Desde el 7 de octubre, Israel ha reforzado el asedio que mantenía sobre la Franja de Gaza, dejando a cerca de 2,3 millones de personas atrapadas en un territorio de tan solo 360 kilómetros cuadrados: sin electricidad y sin apenas agua, comida o medicinas. Sometidas a continuos bombardeos y ataques que se cobran la vida de una media de 183 personas al día.

Las terribles cifras van más allá de las muertes. Al menos 75 000 personas han resultado heridas de diferente gravedad y 7000 siguen desaparecidas bajo los escombros.

Además de la destrucción del 80 % de sus viviendas, escuelas, hospitales y edificios administrativos en general

Gaza es una franja arrasada e inhabitable, donde el hambre ha provocado ya muertes de niños y niñas, y uno de cada tres menores de dos años sufre desnutrición. La hambruna se está usando como arma de destrucción masiva contra una población agotada y debilitada, sin recursos para sobrevivir, que busca desesperadamente refugios inexistentes. El 75 % ha tenido que huir de sus hogares (en muchos casos por segunda vez, pues la gran mayoría ya eran personas refugiadas), y se hacina en el sur, forzada por las órdenes de evacuación israelíes.  

Completamente atrapadas y sin posibilidad de salir del territorio bajo bloqueo israelí con el apoyo de Egipto, casi 1,5 millones de personas malviven en la zona fronteriza de Rafah. Entre ruinas e improvisados campos para personas desplazadas, en los que apenas tienen acceso a ayuda humanitaria, y donde se cierne la amenaza inminente de un ataque a gran escala del Ejército israelí, anunciado por el criminal Netanyahu. 

Mientras la Franja sufre la peor ofensiva de su historia, en Cisjordania la violencia también ha aumentado en estos meses.

El hostigamiento y la persecución de los colonos israelíes ha causado al menos 500 víctimas mortales, entre ellas, un centenar son niños y niñas.

Además, al menos 5000 personas han resultado heridas en ataques, redadas e incursiones militares. Las detenciones arbitrarias se han multiplicado exponencialmente, hay más restricciones y controles de movimiento, y 2000 personas han sido desplazadas de manera forzosa.

Estos hechos constituyen graves violaciones del Derecho Internacional y un absoluto desprecio por los derechos humanos que han llevado a varios países, liderados por Sudáfrica, a denunciar a Israel por genocidio del pueblo palestino ante la Corte Internacional de Justicia de las Naciones Unidas.

Lamentablemente, la iniciativa de Sudáfrica se enmarca en un contexto de inacción de la comunidad internacional. Hasta ahora, ésta ha sido incapaz de condenar firmemente los hechos y conseguir un alto el fuego que pare la masacre y preserve la vida, proteja la dignidad y defienda el derecho a existir de Palestina y su pueblo.  

Ni la histórica resolución de la ONU exigiendo un alto el fuego, ni el informe ‘Anatomía de un Genocidio’ presentado por la relatora de Naciones Unidas para los Territorios Palestinos, donde se explica que Israel no ha distinguido entre civiles y combatientes ni entre objetivos militares e infraestructuras civiles, han conseguido detener la violencia indiscriminada. 

Hay que adoptar medidas urgentes y efectivas para impedir que se siga matando a miles de personas con total con impunidad.  

Exijamos de inmediato el fin de la violencia contra una población que, al contrario que en otras guerras, no puede huir de la zona de conflicto.

Para lograrlo, es imprescindible el reconocimiento internacional del Estado palestino y la condena de Israel por todos los crímenes cometidos.

Pidamos, pues, al Gobierno de España que apoye públicamente la demanda de Sudáfrica ante la Corte Internacional de Justicia de Naciones Unidas contra Israel por el genocidio del pueblo palestino, y que cumpla su promesa de reconocer el Estado palestino y ponga fin, junto al resto de la comunidad internacional, al comercio de armas con Israel. 

La supervivencia del pueblo palestino y nuestra humanidad están en juego. 

POR EL RECONOCIMIENTO DEL ESTADO PALESTINO Y CONTRA LA INVASIÓN DE PALESTINA POR ISRAEL.

PALESTINA VENCERÁ

Último minuto, para reivindicar

POR EL DERECHO DE REFERENDUM DEL PUEBLO SAHARAUI

POR LA AUTODETERMINACIÓN DEL SAHARA OCCIDENTAL

Hoy es 14 de Abril, día del 93 aniversario de la instauración de la II REPÚBLICA en España, a la sazón derrocada por un golpe de estado, de corte fascista y nunca más repuesta, ¡de momento…!

Por lo que me a mi toca y en mi condición de antimonárquico y republicano, seguiré rememorando la instauración de aquella Republica, que trajo a España, la que fue la constitución más avanzada e igualitaria del mundo entero, para aquella época y que no se la dejó desarrollarse mediante las armas, el terror y la represión.

Hoy reivindico un referéndum, para la proclamación de la III REPÚBLICA. Para ello, compañeras/os, amigas/os, ya queda menos ….¡UN DIA MENOS!

SALUD Y REPÚBLICA.

Jesús Irigoyen


 

20240408

Da xuntanza de pensionistas de 20240406 en Ribadeo

Da xuntanza de pensionistas de 20240406 en Ribadeo

    Sábado 6 de abril tivo lugar a concentración pensionista que se mantén dende hai tempo os primeiros sábados de mes en Ribadeo, nas escaleiras da Casa do Concello. 35 persoas, un día máis, en común.

    Deixo dous audios (podcast) coas verbas de Evaristo Lombardero, que, na primeira parte reflectiu o comunicado que adxunto máis abaixo, e na segunda pasou a outras reseñas.

Comunicado da Unidade de Acción pensionista estatal ante a prórroga dos Orzamentos Xerais do Estado

25 de marzo 2024

A UAE pensionista rexistrou con data de decembro e febreiro dos anos 2023/2024 no Congreso as demandas urxentes que o colectivo consideraba necesario introducir na tramitación parlamentaria dos PXE.

Por mor do rexistro das nosas reivindicacións no Congreso dos Deputados, por parte das organizacións de pensionistas de Unidade de Acción Estatal fóronse celebrando diversas reunións cos grupos parlamentarios de BNG, SUMAR, EH Bildu, ERC e PODEMOS (o PSOE de momento non nos contestou), con diverso grao de compromiso respecto ao apoio das nosas reivindicacións, para levalas ao debate (que parecía inminente) dos Orzamentos Xerais do Estado.

Despois de celebradas esas reunións o calendario político cambiou, ese debate non se dará. Pero sexa cal for a situación, as organizacións que subscribimos este comunicado manifestamos a nosa vontade decidida e unitaria de esixir, ao goberno e aos paridos que lle apoian, os obxectivos da nosa táboa reivindicativa e os compromisos adquiridos. Os PXE prorróganse, pero as necesidades das persoas pensionistas son improrrogables. Se hai vontade de atendelas, seguro que son posibles, e desde as rúas e as prazas así o esixiremos.

Ao colectivo pensionista esta situación atrasa a posibilidade de que o goberno poña en marcha unha serie de medidas económicas, sociais e políticas que vimos esixindo. A non aprobación dos orzamentos pode poñer en cuestión algunhas das subidas previstas e vai seguir perpetuando a enorme brecha de xénero en pensións (máis do 30%) que afecta as mulleres, e ás pensións mínimas cuxa subida do 6,9% é insuficiente e seguen sendo pensións de miseria.

Así mesmo a prórroga orzamentaria consolida a desigual distribución da riqueza. As rendas do capital seguen aumentando. Este ano as empresas do IBEX tiveron un récord de beneficios, os bancos máis de 26.000 millóns, mentres que os salarios crecen por baixo da inflación, é dicir, redúcense en termos reais ao mesmo tempo. En todo o Estado 12,6 millóns de persoas (o 26% da poboación) atópanse no limiar da pobreza ou na exclusión social.

Observamos con preocupación que a actuación dos grupos parlamentarios, salvo algunha excepción, cada vez afástase máis dos intereses xerais da cidadanía. Hai unha crecente percepción, de que as nosas institucións e representantes non dan solución ás necesidades máis claras e concretas da xente: sanidade, educación, pensións públicas, condicións decentes de traballo, protección do dereito á vivenda etc.

Desde todas as institucións, desde a xudicatura ao Parlamento, erosiónanse cada vez con máis enerxía os dereitos de manifestación e expresión. Os movementos sociais vémonos baixo ameazas de todo tipo cando denunciamos inxustizas evidentes: desde a morte nas residencias, ao bloqueo do acceso á administración por medios telemáticos, os desafiuzamentos a persoas desamparadas, os abusos laborais, os incumprimentos de contratos, a corrupción ou as estafas estruturais aos consumidores por parte de grandes empresas. O Movemento Pensionista está a sufrir a aplicación da Lei Mordaza, desprazándonos de forma arbitraria da Praza do Congreso, do mesmo xeito que outros colectivos e movementos, e abriuse proceso sancionador a dous compañer@s de Alcalá de Henares. Esta perda de liberdades sociais non a imos a permitir.

As persoas pensionistas e calquera traballador@ están ameazadas pola perda ou a privatización do salario diferido que son as pensións públicas. Por iso, imos seguir expondo sexa cal for a situación institucional do país, as nosas reivindicacións:

- Pensións públicas mínimas equiparadas co SMI e ambas equivalentes ao 60% do salario medio segundo a carta social Europea. Plantexamos 1080 € xa!

- Habilitar partidas económicas para pechar a vergoñosa brecha de xénero. O complemento asignado e non consolidado de 33 € non resolve ningún problema.

- Aumentar a base reguladora da pensión de viuvez que permita unha pensión digna.

- Esiximos o cumprimento da lei 21/2021, segundo a cal se realizaría unha auditoría das contas da Seguridade Social (S.S.) que garanta a compensación derivada do desvío de cotizacións a fins alleos ao sistema público de pensións e da Seguridade Social.

- Rexeitamos os PPEs (Plans de Pensións de Emprego) que detraen diñeiro público á Seguridade Social, e só benefician ás empresas mediante exencións fiscais e deducións do 10% do Imposto de Sociedades.

- Esiximos eliminar os coeficientes redutores en longas carreiras de xubilación. A acción e a mobilización diante das institucións e nas rúas é o camiño!

Goberne quen goberne, as pensións públicas e os dereitos deféndense!

ASJUBI40 (Asociación Jubilación Anticipada sin Penalizar)

COESPE (Coordinadora Estatal por la Defensa del Sistema Público de Pensiones)

EHPM (Movimiento de Pensionistas de Euskal Herria)

MADPP (Movimiento Andaluz por la Defensa de las Pensiones Públicas)

MODEPEN (Movemento Galego en Defensa das Pensións e os Servizos Públicos)

UNIDAD COESPE (Coordinadora Estatal de Pensionistas)

PLATAFORMAS DE PENSIONISTAS de Badaxoz, Móstoles…

20240302

Concentración pensionista de 2 de marzo en Ribadeo

    Como outro sábado primeiro de mes, hoxe tivo lugar unha nova concentración pensionista en Ribadeo. Por mor da intensa chuvia, celebrouse nos soportais do Cantón, no extremo da zona nova dos mesmos. Deixo en baixo a máis do cartel, algunha foto de Suso (e un vídeo no que se ve tamén o a temperie que facía) e o audio de Evaristo, acompañando ó texto relacionado con el para servirlle de base. Por certo, texto abondo ilustrativo.


Bo dia compañeiras e compañeiros

Vou comezar comentando un traballo realizado por Xavier Pérez Davila, como sabedes economista de Vigo e compañeiro de MODEPEN que analizou o VII convenio estatal do sector da construcción. Este convenio foi asinado o día 3 de Xullo de 2023 polos sindicatos CC.OO. e UGT e mais a Confederación Nacional da Construción ou sexa a patronal do sector e foi publicado no BOE de 23 de setembro. O acordó inclue un Plan de Pensións de emprego (PPE) que afectará a 1 millón 800 mil traballadoras e traballadores. Este convenio é moi importante porque nel acórdase o primeiro Plan de Pensións xestionado por unha empresa privada que se pretende extender aos 18 millóns de traballadores e traballadoras do estado español ao aplicar a lei Lei 12/2022 de regulación para o impulso dos plans de pensións de emprego (LRIPPE), unha das catro leis da reforma Escrivá do sistema de pensións.

O convenio entrou en vigor o 1 de febreiro de 2024 e agora xa hai datos dabondos para analizar os seus resultados e comprobar con números na man como vai repecutir nos salarios, nas pensións, nos beneficios das empresas, nos beneficios das xestoras, nos fondos da caixa de pensións e nos impostos que recada o estado.

O traballo de Xavier Pérez Davila é moi extenso e está cheo de cadros e cifras e non o vou ler aquí naturalmente porque levaría mais de unha hora. Está colgado na páxina de MODEPEN e calquera pode lelo e ver que os argumentos de Xavier están apoiados por cálculos serios e se en algún punto no se está de acordo pódese rebatir e discutir o que faga falta, ou sexa que tamén é un exercicio de transparencia para que se vexa que as nosas reivindicacións non se basan de díxome díxome senon en estudos serios que tamén son unha aportación a todas as plataformas do estado español dende Galicia.

Eu so vou comentar algún dos datos que me pareceron mais relevantes pero repito que esta en aberto na páxina de MODEPEN para todo aquel que o queira consultar.

Vaia por diante o que temos dito tantas veces: Os plans Privados de Pensións que defenden as grandes empresas, a banca, as xestoras privadas que se lucran da sua xestión e os grupos de dereitas ademais de un sector do goberno de Sanchez ca disculpa de que o sistema público de pensións non é sostible económicamente é unha falacia absolutamente falsa, en realidade o sistema público de pensións con esta lei vai servir non so para a financiación das futuras pensións senón para manter os beneficios de cinco xestoras dependentes de bancos e multinacionais para lucro dos seus directiovos e grandes capitais. O obxectivo de MODEPEN e das plataformas de pensionistas do estado español é a derogación de esta lei e a supresión definitiva da lexislación española de ningúnha norma que permita o afogamento do sistema público de pensións.

Indo xa a algún dos resultados concretos que analiza Xavier Perez Davila temos os seguintes datos:

1º. Impacto do plan aprobado no sobre o salario d@s traballador@s.

Con plan de pensións o traballador cobrará 560 euros menos, poderá deducir 220,12 € na base impoñíbel do IRPF e constituirá dereitos a un fondo de pensións de capitalización por esa mesma cantidade. Sen plan de pensións, o traballador percibirá 560 euros máis de salario.

3º. Desvío de ingresos públicos á empresa financeira xestora do plan. As empresas que desenvolvan plans de pensións de emprego beneficianse de deducións no Imposto de Sociedades (IS) e na cotización á Seguridade Social. Véxamos o que esto supón no ponto seguinte.

5º. Cálculo da perda de ingresos públicos derivados da aplicación do VII CCEC

A perda de ingresos da SS será superior aos 90 millóns de euros.

A perda de ingresos das administracións públicas pola dedución do 10 % no Imposto de Sociedades é superior a 38 millóns de euros. Perda total de ingresos públicos, sumando os resultados, de 128 930 218 € que son os cartos que se perden para as arcas públicas pola aplicación de este convenio e pola posta en marcha no sector da construcción, 1 millón 800 mil traballadores dos Plan de Pensión privadas aprobadas polos sindicatos CC OO e UXT a patronal e o Goberno de Sanchez no periodo anterior.

Como diexen esto so son alguns datos do estudo do economista que comentamos e que pode consultarse na páxina de MODEPEN, pero se insisto neles é porque se esta política se extende progresivamente a todos os sectores como agora pasou ca construcción o futuro da caixa de pensións e do sistema público de pensións vaise ver estrangulado e reducido para beneficio dos directivos e das empresas xestoras de estes plans privados de pensions e en perxuicio dos traballadores en activo e dos pensionistas porque aquí era onde quería chegar. Pode haber pensionistas que pensen que pensen que estas reformas a nos non nos van coller porque son os convenios actuais que afectan aos traballadores que agora están en activo. Pero moito ollo, que se se adelgazan máis os fondos da caixa de pensións e se siguen extendendo os gobernos de dereitas en Europa, no mundo e no estado español, cas facilidades ademais que lles estamos dando podémonos atopar a volta de catro ou cinco anos con un recorte das pensións actuais ca disculpa de que non hai fondos e que as empresas non poden soportar unha suba de impostos e temos que tragarnos, se chegamos, ou os que cheguen un recorte das pensións actuais ou das subas polo menos con IPC que é un dos nosos logros recentes e que xa nos quixeron arrebatar hai pouco os gobernos do PP. Debemos ter moi craro e convencer aos nosos compañeiros e veciños xubilados de que aquí non hai nada seguro e que as pensións sempre van estar no aire se gobernan as dereitas e tampouco están garantidas según cal sexa o sector das esquerdas que goberne e que a única defensa somos nos, a movilización das clases traballadoras cuns claros obxectivos de pensións dignas e públicas para todos os sectores.

Outro informe, que tamén se pode consultar na páxina de MODEPEN, trata sobre un un manifesto que apareceu e foi moi difundido en redes sociais pedindo que as pensións estean excluídas do IRPF. MODEPEN e o conxunto de organizacións que participan na Unidade de Acción Estatal non estamos de acordo con esa proposta.

O mesmo que o anterior, o informe de MODEPEN e moi extenso e faise moi longo para leelo agora, ademais co día que está, pero recomendo moito que se lea con calma porque demostra como a extrema dereita, a banca e as empresas xestoras, de forma sibilina vai intentandoi meter os seus argumentos dando a sensación de que defenden algún intereses dos traballadores cando no fondo so pretenden dinamitar o sistema público de pensións e dividir as clases traballadoras con proxectos e ideas competitivas e antisolidarias e mesmo con mentiras manifestas. De xeito moi resumido so comentarei que este manifesto afirma por exemplo que as pensions xa tributaron polo IRPF mentras se traballaba, e iso non é certo porque os que xa tributaron foron os salarios percibidos durante a vida laboral activa unha vez deducidas as cotizacións á seguridade social. Outra falacia que difunden é que Ao estar as pensións sometidas ao IRPF prodúcese dobre imposición. Non, o salario e a pensión son rendas distintas que se perciben en períodos diferentes: unha durante a vida laboral activa e outra no tempo da xubilación. Ademais, proceden de fontes diferentes: da empresa, a primeira; e do Estado, a segunda.

4ª. A pensión sería o rendemento dun capital que a persoa xubilada foi acumulando ao longo da vida laboral. Rotundamente falso. A persoa ou persoas que redactaron o Whatsapp padecen de ignorancia ou practican a mentira. O sistema público de pensións non é un sistema de capitalización, as persoas traballadoras non acumulan capital ningún. Coas súas cotizacións e impostos financian as pensións das persoas xubiladas. As persoas traballadoras hoxe activas, cando se xubilen percibirán a súa pensión das cotizacións e impostos d@s entón activ@s. Por iso se chama sistema de repartición ou solidariedade entre xeracións.

5ª. Aos cargos políticos do goberno, parlamento, senado non se lles aplica a retención do IRPF. Falso de toda falsidade. As retribucións dos representantes políticos están suxeitas ao IRPF como todas as rendas. Esta afirmación repetida innumerábeis veces fai parte da campaña anti-política que só beneficia á dereita e á extrema dereita. Cando alguén afirma “todos os políticos son iguais”, en 9 de cada 10 veces a persoa que o proclama é votante do PP ou de Vox.

Que hai detrás deste texto?

Un ataque contra a necesidade dun sistema impositivo poderoso que obteña recursos suficientes para financiar os servizos públicos e a intervención pública na economía cada vez máis necesaria. Son as estratexias politicas da dereita e da extrema dereita, son os Trump, Milei, que os arxentinos xa estan empezando a saber quen e, os Abascal, Ayuso, Feijoo, etc.

Outros temas a lembrar: O centro de saúde de Ribadeo [Nota: lembrouse que se está a espera dunha xuntanza que o alclde prometeu facer]

A concentración pola paz [Nota: que será mañá, domingo, como vesn sendo tódolos domingos, diante da casa do concello de Ribadeo, ás 12:30]

GOBERNE QUEN GOBERNE AS PENSIONS E SERVIZOS PUBLICOS DEFENDENSE





20240101

Entrevista co alcalde sobre o novo centro de saúde de Ribadeo: comunicado de Modepen e lembranza miña


    Deixo primeiro o comunicado de MODEPEN sobre o tema e logo algunha nota escrita por min antes de que se fixera público o comunicado:

--

Comunicado de Modepen

Entrevista co alcalde sobre o novo centro de saúde

Ribadeo, 26 de decembro de 2023.

Tal como temos anunciado, o pasado 21 de decembro tivemos unha entrevista co Sr. Alcalde. Polo concello estaban o Sr. Alcalde, o técnico municipal e outra persoa do grupo de goberno. Por MODEPEN seis representantes do grupo de pensionistas da Mariña. Pola nosa banda expuxemos o que xa temos publicado aqui e comentado nas nosas xuntanzas públicas que se celebran todos os sábados primeiros de mes no Cantón dos Moreno (a próxima será o 6 de xaneiro ás doce do mediodía).

En resume, a nosa idea é que a ubicación que se proxecta enfronte da estación de servizo está moi lonxe do centro do casco urbano e traguerá moitos inconvintes para a gran maioria dos usuarios se se chega a realizar nese ponto.

Lembramos que hoxendía mais do setenta por cento da poboación do concello de Ribadeo reside no casco urbano e esa tendência é acelerada nos últimos dez anos, de xeito que cando se chegue a realizar o proxecto a porcentaxe será mais de un 80 % con toda probabilidade. Asemade insistimos en que en Ribadeo hai hoxe mais de 3000 persoas maiores de 65 anos e esa tendencia tamén é crecente (datos do censo de 2022). Mesmo entendemos que en Ribadeo existen moitos espazos e solares onde pode construirse un novo centro anque non sexa idéntico ao que proxecta a Xunta de Galicia. Tamén prantexamos a posibilidade de reformar o centro actual, como temos comentado anteriormente. Pola banda do concello insistiron nos argumentos que xa están publicados sen que chegásemos a un acordo. Ao final quedouse en que virá un técnico da Xunta para seguir debatendo a cuestión.

Suliñar que mais alá do desacordo foi unha xuntanza cordial con exposición aberta de opinións póla duas bandas.

Cando téñamos a data da próxima xuntanza daremos conta dela publicamente. Namentras invitamos a todos os ribandenses, pensionistas ou non a asistir á convocatória pública do próximo dia seis de xaneiro onde se tratará o tema mais extensamente e poderán opinar as persoas que o desexen, sexan ou non membros de MODEPEN , sempre a micrófono aberto sen prexuicios ideolóxicos ou políticos.

MODEPEN A MARIÑA

--
Xoves 21 de decembro, Casa do Concello, Ribadeo     

    Comeza cedo o día. Un grupo de maiores pediu hai tempo unha cita co alcalde, e despois de repetila oralmente no medio dunha concentración co alcalde en pasando por alí, aos poucos días recibiu a convocatoria para o xoves 21 de decembro (o día que deixa paso á noite máis longa do ano) ás oito e media da mañá. Para Ribadeo, unha hora rara, visto o horario comercial e mesmo do concello. De feito, foi un funcionario municipal de paso quen nos facilitou a entrada logo de consultar, pois xusto á hora prevista non sabíamos ben que facer fronte á porta pechada.     

    A xuntanza comezou co alcalde, o arquitecto municipal e a concelleira delegada de atención cidadá, Montse Seijo, e seis maiores, entre os que se atopaban Evaristo Lombardero, Suso Fernández, Pepe Salvatierra ou eu mesmo. O obxectivo era expoñer o noso punto de vista sobre o lugar do novo previsto centro de maiores, aportando datos e criterios. Éramos conscientes (e seguimos a selo despois da xuntanza) de que se ben os prazos non apremian na teoría, o manexo de tempos esixen unha actuación que non se dilate no tempo: se antes da aprobación dos orzamentos sempre poderían dicirnos que aínda non hai nada aprobado, agora, cos orzamentos aprobados, sempre poden dicirnos que os cartos xa están dispostos, aínda que saibamos que se poden empregar aquí ou alí sen cambiar nin unha coma no xa aprobado.     

    De igual xeito que pasa coas consideracións anteriores, pode pasar con outras que afectan a usos típicos na política e administración. Por exemplo, dicir que un lugar é idóneo porque o din os técnicos ou porque foi elixido ‘de xeito unánime’; mesmo que se cambiou de opinión porque o mando correspondente foi convencido aínda que antes pensara o contrario. Todo normal, si, aínda que outras veces os políticos usen os argumentos de que os técnicos dan opinión, pero os políticos teñen que decidir por outros criterios, non só técnicos, ou que a unanimidade nun conxunto non é garantía de nada, ou que os cambios de opinión sempre son sospeitosos de que detrás deles haxa ‘algo’, sexa o que sexa.

    A cousa rematou asegurando unha nova xuntanza co técnico e decisor político do tema en Santiago, se ben sen data determinada. Motivo polo que apuntei en parágrafos anteriores a importancia do desenvolvemento temporal. É algo por outra banda natural, pois loxicamente aínda estaba sen facer a xestión pertinente por parte do alcalde.    

    Como dous días despois vexo que non hai referencia algunha á xuntanza, decidín deixar constancia dela, aínda que sexa de xeito sumario para evitar nesgos na medida do posible.    

20231231

Da concentración pola paz en Ribadeo 20231231


    Último día do ano, última concentración pola paz en Ribadeo por este período. Deixo as verbas que se dixeron (co silencio do minuto tomado) e algunha foto de Suso. Xa estaba marchando cando se escoitaba Grândola.


20231209

Da concentración de hoxe nas Figueiras

     Sábado 20231209. Nun día con forte vento que evidenciou o innecesario da obra, unha nova concentración mantívose nas Figueiras. O acto comezou coa lectura por Begoña, membro de BioEo, do manifesto que deixo en baixo, seguido de varias intervencións, entre elas, e Gonzalo Moure, Evaristo Lombardero, Fructuoso Pontigo (o presidente da Coordinadora Ecoloxista d'Asturies) ou Carlos Díaz Merry, o Presidente de BioEo.



POR AMOR A LA RÍA. MANIFIESTO.

Ribereños y amigos, hoy podemos inscribir este día 9 de diciembre como una fecha histórica, inolvidable y decisiva para la ría, el día de la caída del muro de la Berlinga. El día en el que se impidió el que podría ser el golpe de gracia para la ría y toda su biodiversidad.

Queremos volver a estar en este mismo espigón dentro de un año, no podemos permitir que se demuela, ni que el puerto de Figueras se vea privatizado.

Los aquí reunidos hoy nos oponemos a que este espigón desaparezca y que en su lugar una empresa constructora facture casi cuatro millones de euros por destruir lo que queda del puerto tradicional y depositar 100.000 toneladas de piedra en el lecho de nuestra ría, en forma de escollera, que para los habitantes de Figueras sería un nuevo muro de la vergüenza.

Nos avalan las firmas de la mayoría de habitantes de Figueras; nos avalan biólogos, acuicultores, geólogos y ornitólogos, nos acompañan los que en los 90 del pasado siglo lucharon contra la escollera de Ribadeo, su propio pueblo, como ahora lo hacemos nosotros aquí. Pero deseamos más: el diálogo con los partidarios de la escollera, para encontrar juntos una solución, para que el pueblo no se divida, fracture y enfrente. Y creemos que ese diálogo es aún posible.

No solo estamos aquí para mostrar rechazo, también estamos aquí para impulsar el comienzo de un proceso de regeneración de la misma ría. Un proceso que revierta todos los daños producidos en el último siglo y que haga posible su conservación y disfrute para nosotros y, sobre todo, para las generaciones futuras. Queremos una ría que recupere toda su fauna, moluscos y peces y, por tanto, también aves residentes o migratorias. Una ría que conserve lo que queda de su belleza natural y de su poder para alimentar nuestros cuerpos y almas, como siempre fue, como nunca debió dejar de ser, y como siempre tendría que ser.

Ha llegado la hora de exigir a nuestros representantes municipales, autonómicos, nacionales y europeos que respeten su sagrado deber hacia la ciudadanía haciendo cumplir esas normativas. Pedimos respetuosamente al Principado de Asturias que sea coherente con la lucha que mantuvo haca dos décadas contra la escollera de Ribadeo, llegando incluso hasta el Tribunal Supremo, y que por tanto desista de su intención de levantar ahora otra escollera, que sería mortal para este ecosistema tan golpeado, tan envilecido, que amenaza convertir una hermosa ría en un mero estuario, en un río opresivamente encauzado.

El alcalde de Castropol nos pidió que presentáramos alternativas a la escollera. No es nuestro papel, pero como comprendemos y entendemos la lógica preocupación de los propietarios de embarcaciones aquí resguardadas, lo hemos hecho. El ayuntamiento y el Principado ya las tienen en su poder.

Estas son nuestras alternativas, razonadas y razonables, a las que invitamos a debatir a quienes quieren un mejor abrigo para sus embarcaciones:

Reforzar y modernizar el dique flotante, levantar la prohibición de guardar en seco las embarcaciones durante el invierno e implementar una marina seca en terrenos municipales, y por último no acometer el derribo de este espigón, último resto del puerto, de las Figueras marineras.

Ahora esperamos la respuesta.

Por todo ello declaramos nuestro respeto y amor a la ría, y pedimos el mismo respeto y amor a los que tienen el deber de, al menos, protegerla.

Ha llegado la hora de darle voz a la ría por lo que con respeto y solemnidad pedimos:

La firma solemne de los tres ayuntamientos ribereños de un compromiso por el que no se pueda acometer una sola obra más en el interior de su perímetro actual, que no sea para su conservación o reparación.

La retirada de todos los restos de antiguos cultivos marinos hoy abandonados.

La eliminación completa de todos los vertidos humanos e industriales, sin olvidar un solo punto urbano o industrial.

La limpieza de sus fondos mediante un dragado selectivo de las zonas más colmatadas, las que hoy dificultan la circulación de las corrientes y mareas y por tanto generan más y más colmatación.

Hoy estamos a tiempo. Mañana será tarde, y será irreversible. Hoy podemos dar inicio, después de un siglo largo de agresiones, a una etapa de regeneración y revitalización de la ría.

Ribereños, por amor a la ría, hoy es el día.

--

Un vídeo curto para ver o estado do mar no peirao cos fortes ventos:

 


 

20231202

Xuntanza pensionista en Ribadeo 20231202

    Como cada primeiro sábado de mes, xuntanza pensionista (e non pensionista!) en Ribadeo. Ás doce, diante do concello, como atestemuñan as fotos de Suso Fernández, xuntámonos algo máis de trinta persoas. Deixo ó fonal a gravación do dito por Evaristo Lombardero, así como o que engadín eu mesmo e asemade as verbas de Pepe Salvatierra. Polo medio, interpelouselle ó alcalde, Daniel Vega, sobre a atención a un dos temas tratados. Non collín o que engadiu José Antonio Ares, lembrando que mañá haberá unha xuntanza pola paz ás 12:30, e que a próxima xuntanza pensionista en Ribadeo será o día de Reis, o que aproveitou para felicitar as festas ós presentes. Asemade, José Ángel Salvatierra lembrara que o próximo sábado 9 de decembro a mediodía hai unha concentración nas Figueiras, pola ría e contra a obra proxectada.



20231126

Salvar a ría, cousa de todos

    "Salvar a ría é cousa de todos", e alusión de que a todos nos afecta e polo tanto todos debemos actuar, ten tanto sentido como "salvar a ría, é cousa de todos", en alusión a que a ría é de todos. E sería o mesmo seguramente noutra ría, pero refírese á nosa, a ría de Ribadeo, entre Asturias e Galicia, o Cantábrico e o Eo. O título diríxese á nosa ría e a ambos sentidos, e ven dado pola charla informativa que terá lugar mércores 28 ás sete da tarde na casa do Viejo Pancho, en Ribadeo.

    Deixo o cartel feito por Thaïs Eineberholm e un par de comentarios a modo de resume:

    Nas Figueiras xa leva habido varios actos semellantes a este ou doutro tipo, convocados pola veciñanza agrupada en BioEo, contra o novo ataque á ría, esta vez co proxecto dunha escollera.

    Como avance, os argumentos pódense resumir en cinco: 

-impacto medioambiental («viola todas as figuras de protección da ría)

- nova diminución da ría, con modificación de correntes e imposicións de novos e máis frecuentes dragados

- privatización do porto das Figueiras deixándoo en mans dalgunha xente con embarcación

- obra innecesaria (máis aínda enfrontada a outras necesidades más acuciantes ás que se poderían adicar os catro millóns de euros previstos para aumentar uns vinte amarres.

- gran impacto visual.

20231030

¡SALVEMOS LA RÍA! Evaristo Lombardero Rico y Gonzalo Moure Trenor

 ¡SALVEMOS LA RÍA!

(RAZONES PARA UN ¡NO! A LA ESCOLLERA DE FIGUERAS)

    Amar a nuestra ría no es querer algo de ella, es amarla. Ahora, una nueva amenaza se cierne sobre ella. Una escollera en el puerto de Figueras, supuestamente para proteger a sus embarcaciones del oleaje, pero también con el fin de privatizar todo el puerto, demoliendo lo poco que queda del muelle de siempre. Una escollera que, de no parar su construcción, sería un nuevo acúmulo de piedras y tierra a la ría, miles de toneladas, y se uniría a la escollera de Ribadeo y a las pilastras del Puente de los Santos, y sería una herida tal vez definitiva. Pero hagamos historia.

    Comenzaremos por reseñar que en el año 1933 atracó en el puerto de Vegadeo el vapor de hierro Castroalén. De registro bruto, 1321 toneladas, eslora 70 metros, manga 11,2 y puntal 5.  Más recientemente, hasta 1970, existía un tráfico de madera, cemento y otros que transportaban mercantes de hasta 300 toneladas; subían hasta Vegadeo habitualmente. Estos datos nos dan una idea de los cambios en la navegabilidad de la ría de aquel entonces, difícilmente imaginable a día de hoy.

El Castroalén en Vegadeo, 1930. De Memoria_Digital_Asturias. lic. CC BY NC 4.0

       En 2011, Germán Flor –catedrático de Geología de la Universidad de Oviedo– y otros autores publicaron un trabajo que reproduce los registros de ocho fotos aéreas de la ría realizadas por organismos acreditados desde 1970 hasta 2006, en las que se puede apreciar con toda claridad el desmesurado crecimiento de los bajos arenosos –tesones– y particularmente el avance de la Berlinga Norte –tesón de Figueras– en dirección Este, con especial estrechamiento del canal secundario que recorre la costa próxima a esta villa y que sin duda se verá afectado por la nueva escollera que ahora se proyecta, si bien lo niega el Estudio de Dinámica Litoral realizado por un equipo técnico, como veremos más adelante.

       De 1998 conocemos un estudio no publicado realizado por un profesional que comparó las Cartas Marinas Oficiales del Instituto Hidrográfico de 1986 y 1996 encontrándose con un crecimiento de los tesones del 22 %, un incremento significativo del calado en el canal que recorre la escollera de Ribadeo y una disminución importante del mismo en todo el trayecto que va desde el Puente de los Santos hasta la boca de la ría.

    Estas observaciones coinciden plenamente con las opiniones y sondeos realizados por los prácticos del puerto y referidas por numerosos profesionales, tanto de la pesca como de la navegación comercial, sin que exista ni una sola referencia en sentido contrario.

    No parece que existan muchas dudas acerca de la relación entre estos cambios acelerados en la sedimentación y los fondos de la ría con las grandes obras realizadas sin tener en cuenta sus impactos en los últimos decenios. El Puente de los Santos –1983/1987– supuso la reducción en más de cien metros de la distancia entre Ribadeo y San Román, una zona ya altamente sensible por ser la más estrecha del tramo exterior del estuario y en la que se encuentra el bajo del Boi. Posteriormente, en 2008, se emprendió la ampliación del puente para el paso de Autovía del Cantábrico, lo que supuso una ampliación de los pilares que volvió a reducir sustancialmente el flujo de la mareas y corrientes favoreciendo aún más los procesos de sedimentación. Conviene recordar aquí que la resolución de Impacto Ambiental –BOE 8/9/99, pág. 32 773, párrafo 1.22– dice textualmente:


 ¨La ampliación del Puente de los Santos sobre la Ría del Eo se realizará, sin que en ningún caso,  ello suponga la realización de nuevas pilas o la realización de cimentaciones u otro tipo de actuación en el interior de la ría; los trabajos requeridos para modificación de esta estructura se llevarán a cabo desde el puente actual y se tomarán las medidas necesarias para asegurar que ni directa ni indirectamente se afecte al cauce de la ría ni a su entorno (…)¨ -las negrillas son de los firmantes-. Todos recordaremos aquellas enormes estructuras cilíndricas construidas en el puerto de Mirasol y trasportadas hasta el puente en grandes gabarras que sirvieron para reforzar y ampliar los pilares, incumpliendo alevosamente esta prescripción de obligado cumplimiento que, naturalmente, fue denunciada por la Plataforma por la Defensa de la Ría ante las autoridades competentes asturianas, gallegas y estatales con el correspondiente silencio administrativo como toda respuesta.

   Sobre la escollera de Ribadeo -1991/1992- solo apuntar que ocupó 22 000 metros cuadrados y se extiende a lo largo de 700 metros de longitud. Su impacto más evidente fue la reprofundización del canal en sus proximidades y la mayor acumulación de arena tanto en la parte exterior del canal, especialmente desde el puente hacia el norte como el crecimiento del tesón de Figueras y su desplazamiento en dirección Este. Conviene recordar aquí que las últimas fotografías aéreas publicadas por Flor son de 2006, es decir han pasado 17 años en los que los impactos referidos han seguido incrementándose. La escollera de Ribadeo no fue objeto de Estudio de Impacto Ambiental ni de Estudio de Dinámica Litoral, ambos preceptivos en la legislación vigente en aquella época, gracias a la triquiñuela de presentarla como una ampliación del Puerto, y al puerto deportivo llamarle Puerto de Embarcaciones Menores. Como anécdota señalar que Manuel Fraga Iribarne, entonces Presidente de la Xunta de Galicia, declaró pomposamente ¨La ría no se toca¨. Se tocó.

    No nos extendemos en otras obras menores, pero recordaremos que ya en 1957, don Isidoro Asensio Amor, catedrático de Sedimentología en la Universidad de Madrid y padre de esta especialidad en España, publicó un trabajo sobre la inestabilidad de las masas de arena en la ría y volvió a recordarlo en  1992 en La Comarca del Eo, con motivo de la escollera –“escoñera” la llamó Dionisio Gamallo– advirtiendo del riesgo de estas obras y su más que probable incremento de sedimentos por los cambios en el régimen de corrientes y sobre todo por la reducción de los flujos y reflujos mareales.

    Pero los problemas de sedimentación solo son una parte del complejo puzzle de este agraciado (y desgraciado) ecosistema. Junto con ellos, e interactuando, nos encontramos, a lo largo de los años, con una creciente disminución –valga la contradicción– de la biodiversidad. En tan solo una generación hemos visto reducirse al mínimo o desaparecer gran número de especies que no hace tanto tiempo eran habituales en todas las riberas, tesones y juncales. Berberechos, longueirós –o aguillolos-, cangrejos, almejas, ostras, andaricas, centollos, reos, barbadas, panchos y su versión menor, la rumia, orizos, escachos, xorra brava de las rocas y la gusana blanda de la arena fangosa, anguilas y angulas y hasta los mógaros y sus hermanas las bizcas se han esfumado en este proceso de degradación progresiva que de un modo u otro se relaciona con los cambios en la sedimentación y en los nutrientes de los fondos marinos y con otros muchos factores ambientales, favorecidos o propiciados por las actividades antrópicas. Solo de pasada recordaremos los numerosos puestos de trabajo que esta riqueza natural aportaba a las comunidades ribereñas, los mariscadores y mariscadoras, las flotas de bajura de Castropol, Figueiras y Ribadeo y las abundantes capturas que se hacían en La Veiga, especialmente de la angula, que no solo saciaban a los aficionados sino que aportaban cuantiosos ingresos a las familias. ¿Cuántos coches y pisos y casas y estudios se financiaron con estos recursos naturales y el trabajo de los vecinos y vecinas colindantes? ¿Acaso nos hemos olvidado de las empanadas de longueirós y berberechos y del aporte alimentario de estos bienes gratuitos que nos concedía la naturaleza año tras año? Hay que vivir en el limbo de los justos o no tener memoria para desconocer esta realidad cotidiana hace pocos decenios. Habría que añadir a estas observaciones la decreciente presencia de aves perennes y migratorias, lo que a su vez guarda estrecha relación con los medios alimenticios y que podría provocar la pérdida de la calificación de Zona de especial Protección de Aves, como ya han denunciado grupos ecologistas.

Proyecto
    Con los datos anteriores queremos llamar la atención sobre el hecho incontestable de que ningún gobierno, ni ninguna universidad, ni ninguna entidad bancaria, ha dedicado la más mínima atención a este proceso de degradación progresiva de un medio natural que ha formado y forma parte de e interactúa con las comunidades humanas del entorno. No existe ningún trabajo científico, ni ningún programa de seguimiento, ni siquiera ningún proyecto de ponerlos en marcha por parte de los gobiernos responsables o de otras instituciones cualificadas para analizar y estudiar estos procesos de degradación.  Sin embargo la publicidad turística sigue propagando descripciones fantasiosas de la ría como si nada de esto hubiera sucedido. En folletos y soportes informáticos, las dos comunidades autónomas colindantes, en un sonrojante ejemplo de hipocresía, invierten sustanciosas cantidades en divulgar una imagen de la ría que no se corresponde en absoluto con la realidad de los últimos años. Incluso en 2009 la Asociación Puente de los Santos -ayuntamientos de Ribadeo y Castropol– difundieron un libro, financiado con fondos europeos,  destinado a los colegios y editado con la máxima calidad y cientos de fotografías, que describe con toda minuciosidad una serie de elementos biológicos –moluscos, aves, peces, algas, etc.– que, como hemos dicho anteriormente ya no existen o están en proceso de extinción, ofreciendo a los estudiantes una versión idílica y fantástica de la ría y pasando de puntillas por las numerosas agresiones antrópicas que han llevado a la situación actual.
Plano actual

   Resulta obvio que esta construcción de una imagen publicitaria falsa no es inocente ni baladí y responde a unos intereses determinados que en gran medida están en la base de proyectos como las escolleras y los puertos deportivos como el que ahora discutimos. ¿Si la ría sigue siendo un paraíso natural, de qué nos vamos a preocupar? Sigamos adelante construyendo diques y obras innecesarias, que la naturaleza puede con todo. Como anécdota, el mismo día de la protesta en Figueras (“Muro no, Figueras sí”) el ayuntamiento organizaba una jornada de observación de aves en la ría (¡!).

Recreación del resultado

   La Ría del Eo/Ría de Ribadeo cuenta con todas las normas de protección vigentes en Europa, pero no existe una norma específica para este espacio natural que determine concretamente cuáles son las medidas aplicables en cada caso para hacer efectivos los principios generales de las figuras de protección aprobadas por los estados y la Unión Europea. En 1982 la ría fue declarada Reserva de Caza y, probablemente, ésta sea la única normativa que se viene cumpliendo regularmente. En 1989 fue incluida en el registro de Zonas de Especial Protección de Aves, en 1994 Convenio Internacional de RAMSAR y posteriormente incluida en la Red Natura 2000 y Reserva de la Biosfera, aprobada definitivamente en 2013. Además, las CCAA asturiana y gallega han aprobado sus propias medidas legislativas en el ámbito de sus competencias. No podemos pasar por alto la incongruencia de que un espacio natural que por sí mismo no puede entender de fronteras administrativas tenga dos figuras de “protección” diferentes, delimitadas por una línea imaginaria trazada en un despacho. Como hemos dicho, todas estas normas internacionales solo se pueden concretar a través de medidas específicas aplicables a cada caso concreto. De lo contrario no sirven para nada. Y se cae de su peso que la redacción y aprobación de un decreto que especifique lo que hay que preservar, lo que está en riesgo de extinción, lo que hay que estudiar en lo sucesivo y la forma de hacerlo es una decisión política que compete a las autoridades responsables, como lo es el hecho de posponer indefinidamente la decisión de aprobar estas normas específicas para que puedan ser eficaces. En este contexto las administraciones públicas interpretan los criterios generales con un amplio margen de albedrío y aplican en cada caso las medidas que consideran oportunas en función de presiones políticas o intereses particulares.

    EL FARO DE LA ISLA PANCHA

    Un ejemplo reciente que ilustra perfectamente lo que decimos. En diciembre de 2013 la Autoridad Portuaria del Ministerio de Fomento puso en marcha el Programa “Faros de España” que se proponía destinar a uso alternativo –cultural, turístico, etc– más de 180 faros de señales marítimas que se encontraban en desuso o infrautilizados. En 2014 se iniciaron las gestiones para convertir el Faro de Ribadeo en unos apartamentos turísticos y una cafetería, llevándose por la vía de la adjudicación directa y sin concurso abierto, y con una asombrosa opacidad informativa, ya que rn 2014 el ayuntamiento de Ribadeo dio su informe favorable sin comunicarlo a los vecinos ni advertir de lo que luego comentaremos. A los pocos días se constituyó el colectivo ¨Por Nuestro Faro ¨que exigía el uso social del edificio y el acceso libre a la isla por su valor histórico y emblemático frente a un proyecto de privatización con fines mercantiles. El Defensor del Pueblo gallego, tras asesorarse con la Sociedad  Española de Ornitología SEO BirdLife, denunció la ausencia del preceptivo Estudio de Impacto Ambiental por formar parte de la Red Natura 2000 el espacio afectado. Hasta ocho veces se manifestó la oficina del Defensor reiterando dicha carencia legal, la última en octubre de 2018, sin que sus declaraciones obtuviesen la más mínima atención por las autoridades locales, autonómicas ni estatales. Tampoco las denuncias continuadas del colectivo “Por Nuestro Faro” consiguieron que se aplicase la ley. 

    VERTIDOS

    Demos un breve repaso a la cuestión de los vertidos y su depuración. Desde la Plataforma por la Defensa de la Ría se enviaron numerosos escritos a distintas instituciones proponiendo que se crease un registro de vertidos domésticos, industriales, ganaderos, etc. como paso previo e instrumento imprescindible para su eliminación progresiva. Se entiende que hablamos de vertidos por lo menos desde Puentenuevo, incluyendo Trabada y el resto de los concejos colindantes. Pensábamos ingenuamente que la Reserva de la Biosfera podría ser un medio de coordinación y planificación eficaz, pero el grave problema de los vertidos sigue siendo un misterio insondable, nunca mejor dicho. Esto requeriría una mínima sensibilidad  en la sociedad y una cierta voluntad política en los concejos que están lejos de alcanzarse. En el año 2012 se inauguró una nueva conducción de residuales en Ribadeo y una depuradora que recoge la mayoría de las emisiones domésticas, pero algunas de las bajantes del casco urbano no fueron conectadas, por razones que desconocemos, y siguen vertiendo a la ría sin depuración. La más evidente se encuentra en el muelle de Porcillán, y a la vista de todo el mundo. Asimismo, cuando hay lluvias intensas, se producen fugas en varios puntos que salen directamente al mar. Desconocemos informes sobre el funcionamiento de la depuradora, pero después de 11 años la desembocadura del río de Villaselán no presenta signos de regeneración. En este punto salían al mar las emisiones de la antigua Estación de Tratamiento de Residuales Urbanos que funcionó durante veinte años y dejó aquel espacio convertido en un lodazal inerte y absolutamente incompatible con cualquier tipo de vida vegetal o animal. Tenía un emisario roto durante años en varios puntos y aún siguen allí los restos de aquella conducción. La nueva depuradora vierte en el mismo lugar a un emisario submarino cuyo estado deconocemos pero, como hemos dicho, no hay ningún signo externo de restauración de aquel espacio antiguamente muy rico en biodiversidad y muy rentable en la captura de mariscos y pescados. En  2017 se inauguró una nueva depuradora en el concejo de Castropol, en terrenos de San Juan de Moldes, próximos a la ría  y en 2018 se completó la conexión de la conducción proveniente de Vegadeo. Anteriormente ambos concejos vertían sus residuales prácticamente sin depuración en condiciones deplorables. Sin embargo Las Campas, Piñera, Seares y parte de San Juan de Moldes no fueron conectadas.

    En resumen no existe un plan de saneamiento integral de los vertidos a la ría, pese a algunas actuaciones que acabamos de reseñar y ni siquiera se conoce la entidad real de este problema, ni existe una voluntad política de resolverlo en un plazo razonable. Para no extendernos, recordaremos simplemente la degradación biológica que antes hemos comentado y la publicidad engañosa que emiten las administraciones y empresas turísticas sobre las bellezas y riqueza natural de este espacio que está muy lejos de compadecerse con la realidad que todos conocemos. Recordaremos una vez más los recursos económicos y los puestos de trabajo perdidos  a causa de la degradación biológica que venimos comentando.

    MOVIMIENTOS VECINALES

    A lo largo de los años han surgido diversos movimientos y colectivos que en alguna medida han venido dando respuesta a las necesidades de conservación de la ría y denunciando, siempre con escasos medios y los conocimientos justos, algunas de las políticas más llamativas ejercidas por los gobiernos, tanto por acción como por omisión. Entre estos mencionaremos a la Plataforma por la Defensa de la Ría que nació en el año 1992 por el rechazo a la ¨escoñera¨ de Ribadeo y agrupó a gentes de las dos orillas con una notable actividad durante más de veinte años. En la actualidad mantiene alguna actuación esporádica de escasa relevancia. “El Tesón” fue otra Asociación vecinal de Ribadeo y participó en diversas actividades y movilizaciones relacionadas con la conservación de la ría durante unos 15 años. Y, recientemente, vecinos de As Figueiras se han organizado en la Asociación BioEo.  

    EL MURO DE FIGUERAS

    Ya en 2001 el Principado lanzó sus primeros sondeos para construir el dique de abrigo del club náutico (que no del puerto, que desaparece), y la Coordinadora Ecoloxista de Asturies se dirigió a la Viceconsejería de Medio Ambiente, exigiendo un verdadero estudio de impacto ambiental, un estudio serio de mareas y corrientes marinas, y advirtiendo que la implantación de una escollera tendría consecuencias imprevisibles para la navegación en la orilla de Figueras, por la cercanía de la citada obra y el tesón la Berlinga. En el mismo escrito, la Coordinadora recordaba, no sin escandalizarse, que en su día el Principado se unió a las protestas contra la Escollera de Ribadeo, lo cual era contradictorio con plantear una nueva escollera en la banda Este de la Ría. La propia coordinadora es una de las alegantes en el año 2022 contra el proyecto, y no pidiendo su reforma o adaptación, sino su retirada absoluta e inmediata. Con el silencio como, hasta ahora, toda respuesta.

    En las últimas semanas ha nacido BIO-Eo-Figueras al calor del descontento generado por el proyecto que aquí comentamos y en sus inicios se aprecia un potencial crítico y una capacidad de movilización social que permite augurarle un futuro activo y eficaz. El desafío al que se enfrenta no es pequeño porque el Gobierno Autónomo de Asturias y no pocas fuerzas locales están decididos a llevar adelante la nueva felonía de montar otra escollera, con el fin de privatizar todo el puerto de Figueras en beneficio de un club náutico, muchos de cuyos socios ni son de Figueras ni tienen su segunda residencia en el pueblo. El proyecto incluye la demolición del espigón vertical y la rampa central, con lo que los vecinos que no sean socios no podrán acceder al que todavía hoy es su puerto, salvo desde el paseo del muelle o, en el mejor de los casos (algo que ni siquiera está escrito en el proyecto) desde la misma escollera. Además, la misma escollera, que prolonga en paralelo al puerto la ya construida hace algunos años en 180 metros, constituiría un muro que impediría ver la misma ría desde el muelle. Y no solo es eso: de construirse, la escollera tendría su base apenas a dos metros del tesón, salvo que se hagan constantes dragados de la zona, porque el estudio del catedrático Germán Flor demuestra sin lugar a dudas que el tesón se acerca a Figueras inexorablemente. Esos dragados constantes, como es también obvio, harían muy difícil la navegación, además de la supervivencia de los cultivos marinos de la orilla asturiana. Por último, pero tal vez sobre todo, arrojar miles de toneladas de piedra y tierra a la ría, es un auténtico atentado contra una ría ya herida de muerte por las pilastras del Puente de los Santos y su posterior ampliación, la escollera de Ribadeo, y la consiguiente colmatación de todo su lecho. La consecuencia de todo ello es la progresiva desaparición de moluscos en la ría, y como consecuencia, la progresiva emigración hacia otros espacios de las aves. La ría se muere poco a poco, y esta escollera puede ser la puntilla.

    No dejaremos de recordar que algunas asociaciones culturales y sociales de los concejos colindantes se han mantenido al margen de cualquier crítica o movilización social orientada a la conservación de la ría y a evitar el deterioro al que hemos llegado, pero este no es el momento de entrar en más detalles sobre esta cuestión. Pero es dramático que la defensa de la naturaleza, de todas esas figuras de protección que protegen a la Ría del Eo/Ría de Ribadeo, tengan como únicos defensores a grupos de autoorganización vecinal como la Plataforma de Defensa de la Ría, ahora BioEo Figueras, o desde siempre las organizaciones ecologistas, cuando deberían ser las instituciones públicas quienes las protegieran e hicieran cumplir.

      En general, salvo alguna actuación concreta no siempre negativa, los partidos políticos que han gobernado en los concejos, o han ejercido la oposición o se han abstenido de desarrollar políticas coherentes con los fines que se transmiten en este escrito. Ningún partido político ha tenido un programa o ha seguido una política continuada de defensa del ecosistema, muchas veces en franca contradicción con sus postulados ideológicos o sus acciones en otras zonas de Asturias o Galicia. Tampoco se han esforzado por aportar información o generar estudios o investigar en parcelas de su competencia que pudiesen conducir al menos a aliviar el grave deterioro de la ría que aquí denunciamos, ni tampoco se han valido de sus recursos y contactos con gobiernos o parlamentos en la misma dirección. Asimismo, su apoyo a los movimientos sociales ha sido mínimo o esporádico y muchas veces oportunista, y algunos se ha enfrentado abiertamente con las justas reivindicaciones de los vecinos. Incluso en algunos casos los gobiernos municipales han apoyado u ocultado manifiestas ilegalidades, no solo puntuales sino persistentes. Ello no ha impedido que, por lo general, los políticos profesionales locales se hayan erigido en paladines del medio ambiente mediante la proverbial publicidad institucional.

    En el caso de Asturias es lícito sospechar, o más bien deducir, que la privatización y ampliación del puerto de Figueras se debe a una política general del Principado que, ante la desindustrialización y la progresiva asfixia de la pesca, la ganadería y la agricultura, apuesta todo el futuro de la región al turismo, y en concreto a la conversión de sus puertos públicos en clubes náuticos privados. La escollera de Figueras es el epítome de esa política, que quiere convertir a los ayuntamientos en una correa de transmisión de esas grandes líneas que llevan a la conversión de Asturias en un “paraíso exnatural”, consagrado a la construcción de segundas residencias y amarres en puertos deportivos. El de Castropol está a tiempo de sacudirse ese papel y de convertirse en defensor de la voluntad de sus vecinos y del aún precioso espacio natural y privilegiado de la ría. La acción del hombre en ella ha sido nefasta, sí, pero siempre se está a tiempo.

    A MODO DE CONCLUSIÓN

    La lucha contra la escollera/muro de Figueras es la última de las emprendidas por una ciudadanía que se siente huérfana, inerme frente a las constantes agresiones contra la Ría de Ribadeo/Ría del Eo, y debe servir de nexo para todos los ribereños que de verdad aman este maravilloso paraje, que nos dio refugio, trabajo, vida y belleza durante siglos, y que no podemos permitir que agonice sin mover un dedo. Ciudadanos que creen que la ría puede ser un espacio para el goce, pero también una fuente de vida y de trabajo, en una agenda verde horizontal y abierta, que permita compatibilizar la belleza y el disfrute con el trabajo y la pesca, incluso con un turismo ecológico y sostenible, no el invasivo de las motos náuticas y los “barcoplones”. Los vecinos de Figueras han unido sus manos, y ahora esperan las manos de los de Ribadeo, Vegadeo y Castropol. Nunca es tarde, aún estamos a tiempo.

 Evaristo Lombardero Rico y Gonzalo Moure Trenor

BioEo