20210331

Mulleres senlleiras

   Deixo aquí as fotos -ampliables- da exposición sobre mulleres senlleiras que o IESCHA amosa estes días en Vilalba, para deixar constancia e facilitar o seu aproveitamento














20210330

Normas Covid a día de hoxe

   Hoxe, 30 de marzo de 2021, aparecen no BOE as normas de contención da COVID. Como cadaquén destaca nelas o que máis lle afecta ou impresiona, eu destacaría, por ser responsablles cada un de nós, a regulamentación sobre o uso da máscara (art. 6, p. 10 do documento)

Ribadeo natural: Reme

   Camiño da Veiga ou de Lugo, Reme queda ás veces como un par de curvas onde hai que poñer tento para non saírse da estrada niin darlle a outro coche. Coido que pasar por alí pensando en mirar para aprezar non é mala idea. Un par de fotos pode amosalo.

A saída da enseada amosa a ría en baixa, a lama das marismas e Asturias ó sur de Vilavedelle.
A ponte do FEVE marca un punto estreito para o río grande na súa desembocadura. O tren, por riba da auga, pero por baixo da estrada N-642, numeración collida despois da posta en pé da Ponte dos Santos, pois antes era a N-634.
Entre a Vía de FEVE e a antiga vía do tren mineiro, hoxe paso para a traída de augas a Ribadeo, un remanso do río forma unha marisma particular.
--

20210329

Que é un rei para ti?

Que é un rei para ti?

   Hai un tempo, atopeime cun anuncio da Xunta en Eduga: "A Fundación Institucional Española -FIES- co patrocinio da Fundación Orange, convoca o 40º concurso Que é un rei para ti? dirixido a alumnado de 3º, 4º, 5º e 6º de primaria ou de 1º e 2º de ESO de calquera centro educativo do territorio español. Poderanse presentar proxectos analóxicos en calquera formato (murais, debuxos, poesías, maquetas, esculturas,...) ou proxectos dixitais nos seguintes formatos: storytelling, vídeo musical, infografía, robótica, deseño e impresión 3D." Tamén especificaba o prazo para a presentación, xa pasado, e os premios: cea coas familias, visita ó Palacio Real e, sobre todo -pois ocupaba o primeiro lugar na relación de premios- unha audiencia coa súa maxestade o rei.

   O anuncio non ten nada de particular: é a promoción dun premio querendo potenciar unha idea, a monarquía actual como cabeza dos españois. Anoto isto porque teño claro que quen non enxalce a figura real actual, ou pasada ou futura pero relacionada dalgún xeito coa actual dinastía, e polo tanto, gabando ó rei en relación ás funcións asignadas legal ou idealmente, non logrará o premio. Nese sentido, anima a ir 'un pouco máis aló' na consideración da realeza, facéndoa cada vez unha figura máis especial.

   En canto á promoción, guste ou non, entra dentro do xogo democrático debuxado, o mesmo que entraría un anuncio equivalente nunha estrutura republicana, poñamos por caso. E é tamén abondo probable que o que vou dicir a continuación tivera unha transposición nese mesmo caso. Pero iso non quita de que haxa unha contradición.

   Hai xa anos que ten habido polémicas cunha materia sobre 'Educación para a cidadanía e os dereitos humanos', que cubría, na práctica, o mesmo treito de ensino ó que vai dedicado o concurso. Recorro á Wikipedia para recoller a crítica dun alto cargo dunha comunidade autónoma gobernada pola dereita: "Se trata de una educación con un contenido moral y político, de un sesgo muy determinado. [...] La izquierda pretende conducir la voluntad de los niños y moldear sus conciencias." Tamén para algún comentario de altos cargos eclesiásticos: os centros que a impartan "colaborarán con el mal", a materia "es un ataque más a la familia". No mesmo artigo wikipedístico pode accederse ós títulos que marcaban o seu contido, o que seguía indicacións da UE ou á súa duración, un sexenio. En fin, a materia foi atacada dende diversas posicións -non só dende a dereita ou a igrexa- ata que caeu. 

   Polo contrario, este premio non parece recibir no seu caso nada máis que gabanzas na prensa cando a visita ó rei. Métese dende fóra na educación regulada influenciando o ensino con propaganda externa, pero non hai polémica. Ou, se a hai, queda silenciada. É máis, faise propaganda nos medios oficiais. 40 anos promovendo a monarquía, e nestes momentos, fronte a uns feitos que desmenten calquera posible promoción.

   Así que non entendo. Ou é que trataríase de que un rei hoxe e cara ó futuro, é alguén que non segue normas e está por riba de regulacións?

 

20210328

Lourenzo Fernandez Prieto: un ribadense na RAG

 Co motivo de ser elixido o ribadense académico de número da RAG (na sesión do venres 20210326), deixo a biografía de Lourenzo collida de Galicia Dixital (se queres, podes ter estoutra na Galipedia):

Categoría: Catedrático de Historia Contemporánea
Data de Nacemento: En 1961
Lugar de Nacemento: Vilagüiz, A Devesa, Ribadeo (Lugo)
 Currículum

Foi director do Departamento de Hª Contemporánea e de América (1997-2005) e Secretario do IDEGA entre 1992 e 1995 e pertence ao seu Consello Científico.
En distintos mandatos foi varias veces membro da Xunta de Goberno e do Claustro da USC. Foi membro do Consello Universitario de Galicia (actualmente Consello de Universidades de Galicia) dende 1998 ata o 2006.
Actualmente, dende xuño de 2006, é vicerreitor de Relacións Institucionais da Universidade de Santiago de Compostela.
Traxectoria académica: Bolseiro de F.P.I (1984), Axudante de Universidade (1988), Doutor en Historia (1990) e Profesor Titular dende (1993).
Doutorado en Santiago cunha tese sobre a innovación tecnolóxica na agricultura galega contemporánea, completou a súa formación con estadías no Institute of Historical Research da Universidade de Londres e noutras universidades e centros de investigación, a máis recente no Department of Geography do University College Cork.

 Obras realizadas

Investigación e publicacións:
Especializado en Historia Agraria e Historia do século XX, traballa principalmente sobre o cambio tecnolóxico e os cambios na sociedade rural contemporánea. Ten publicado máis de 75 traballos científicos, entre outras nas seguintes revistas: Historia Social, Recerques, Historia Agraria, Studia Historica, Ayer, Revista de Occidente, Grial...
Autor e editor de 10 libros, entre outros: “Labregos con ciencia”. Vigo (1992), “La sociedad rural en la España contemporánea”. Santiago (1996”, “Poder local, élites e cambio social na Galicia non urbana”, Santiago (1997”, “Terra e Progeso. Historia Agraria da Galicia Contemporánea”, Vigo (2000). Coautor de “El Pozo de todos los males. Sobre el atraso agrario en la España contemporánea”, Barcelona, Ed. Crítica (2001).
Investigador principal en catro proxectos de investigación, e varios contratos e convenios de investigación, participou tamén na equipa de dous proxectos europeos e foi coorganizador de varios congresos científicos. Na súa liña de traballo sobre a sociedade do século XX coordina dende 2006 o Proxecto de Investigación interuniversitario “Os nomes, as voces...” sobre a represión na Galicia da guerra e o franquismo.

 Outros datos de interese

Forma parte dende 1995 do General Board da rede europea ESTER (European School for Training in Economic and Social Historical Resarch), para a formación de estudantes de terceiro ciclo. Actualmente é Vicepresidente da Sociedade Española de Historia Agraria e formou parte do Consello Editorial da Revista de Historia Agraria durante dez anos.
Foi premio extraordinario de licenciatura e de doutoramento e premio Lousada Diéguez e da Crítica de Galicia, nos apartados de Investigación, en 1993.

20210326

Convocatoria dun pleno no concello de Ribadeo para o día 29 de marzo

Trataranse varios puntos, entre eles un par de aprobacións iniciais e catro mocións, incluída a que pide un rpqrto xusto dos fondos europeos, incluíndo transparencia e respecto ó medio ambiente:

   1. Aprobación se procede das actas das sesións anteriores Ordinaria de 26 de xaneiro e extraordinaria urxente de 26 de febreiro de 2021.
   2. Expediente nº 1295/2021 de toma de posesión do Concelleiro electo polo BNG D.Marcos Antonio Villamil Martínez. -Nota: pola resignación de Jesús MundiñaAcebo
   3. Expediente nº 1197/2021 relativo a interpretación do artigo 371 normativa do PXOM requirido pola Consellería de Medio Rural.
   4. Expediente nº 1452/2021 relativo a aprobación do Recoñecemento Extraxudicial de créditos núm. 1/2021.
   5. Expediente nº 4524/2020 relativo a dación de conta de doazón dunha escultura para o cemiterio municipal de Ove.
   6. Expediente nº 432/2020 relativo á Ordenanza reguladora do uso das praias de Ribadeo. Aprobación inicial
   7. Expediente nº 432/2020 relativo á Ordenanza reguladora do servizo de limpeza e xestión de residuos do Concello de Ribadeo. Aprobación inicial. -Nota: ver https://www.ribadeando.com/2021/02/visitando-o-proxecto-de-ordenanza-de.html . No seu día enviei un escrito, que me foi contestado aceptando algúns cambios, entre eles, o do nome da ordenanza.
   8. Control dos órganos da Corporación (art. 46.2 da Lei 7/1985, de 2 de abril).
   9.
   a)Dación de conta de Decretos ditados pola Alcaldia entre o 1 de xaneiro e o 28 de febreiro de 2021.
   b)Mocións:
1.Do Grupo Popular sobre modificacións nas taxas e outras medidas económicas motivadas pola COVID19. Expediente núm. 656/2021.
2.Do Grupo Popular sobre reforzo da imaxe de Ribadeo como inicio etapa Camiño Norte . Expte. núm. 1549/2021.
3.Do Grupo Popular sobre baixada no IVE das perruquerías. Expte. nº 1108/2021.
4.Do Grupo Popular sobre modificacións na Lei de Educación LOMLOE. Expediente nº 4446/2020
4.Da Coordinadora Galega por un reparto xusto dos fondos europeos sobre garantías lexislativas ambientais, transparencia e acceso á documentación pública das iniciativas empresariais galegas. Expediente núm. 966/2021. -Nota: ver https://www.ecologistasenaccion.org/161198/accions-de-protesta-nas-vilas-galegas-contra-o-xeito-de-reparto-dos-fondos-europeos-de-recuperacion-next-generation/


 

A illa Pancha, na Ecocanle

   Ecocanle é unha canle mantida en youtube por xente relacionada con Ecoloxistas en Acción. Un programa que se colga mensualmente, e que entre outras novas, na súa edición de marzo contempla a illa Pancha. Deixo abaixo a entrevista que me fixeron dentro do programa (minuto 11), un resume curto de como leva transcorrido a oposición de Por Nuestro Faro ó desenvolvemento da concesión da illa Pancha.



MUNDO Y CIUDAD. Diario de un confinado en Olavide. Ángel Alda

Sevilla. La ciudad más representativa en España del espíritu clásico, medieval y renacentista. Y dónde transcurre el sueño final de esta entrega del Diario de un Confinado en Olavide.

 

MUNDO Y CIUDAD

    26 de marzo de 2021 

 

    “Este libro comienza con una ciudad que era, simbólicamente, un mundo; termina con un mundo que se ha convertido, en muchos aspectos prácticos, en una ciudad" 

 

    Lewis Mumford, uno de los talentos fundamentales de la historia y la sociología del siglo XX, empezaba su libro "La Ciudad y la Historia" con el párrafo que he utilizado de entradilla para esta nota semanal.

    Fue un libro que me impresionó en su momento y por eso lo he recordado. No hago más que pensar en los últimos tiempos sobre los cambios que se empiezan a adivinar en nuestras ciudades. Como la pandemia se presenta como un acelerador de movimientos que nos van a llevar hacia un modelo de ciudad irreconocible. Por lo menos para las generaciones más mayores que llegamos a vivir los últimos momentos de la ciudad tradicional española, de aquella ciudad donde a la vuelta de la esquina se adivinaba el campo. La ciudad de los oficios, de las corporaciones, del comercio amable, de los vecinos que eran casi de la familia, que te prestaban el último vaso de aceite y te socorrían en las desgracias. La ciudad en la que los niños eran los reyes de la calle y en las que las distancias entre el trabajo y la vivienda eran amistosas.

    Y cuando hablo de cambio no me refiero a un nuevo paisaje de grúas por doquier. Eso ya lo hemos vivido. Estoy pensando en una ciudad nueva convertida en un paraíso para visitantes, terrazas, museos, calles espectáculo y un infierno de ruidos para los vecinos. Ciudades con barrios segregados, con servicios desproporcionados a favor de unos ciudadanos en detrimento de otros. Ciudades especulativas de imposible acceso para trabajadores medios. Ciudades llenas de barreras arquitectónicas, con tráficos imposibles, con aceras cegadas de patinetes y bicis. Con las famosas dark kitchen llenando los patios de manzana y los ciclistas llamados riders cruzando entre las muchedumbres. Ciudades convertidas en set de rodaje de series juveniles y platós de concursos de baile. Un futuro Blade Runner. Visiones fantásticas que te obligan a pensar en el pasado.

    Sabemos que la ciudad surge en la sociedad neolítica aunque todavía no sepamos muy bien a través de qué mecanismos. Posiblemente por razones muy diversas relacionadas con exigencias de producción de las nacientes agricultura y ganadería. Control de las fuentes y los ríos. Especialización productiva. Defensa. Vete a saber. Mumford, que en el fondo era un ácrata y un romántico de cuidado, pensaba que fueron fundamentalmente razones políticas. Control social y hegemonía nobiliaria. Nos pasa lo mismo a la hora de especular de qué forma las viejas sociedades de cazadores y recolectores se convierten en sociedades sedentarias. Demografía, crisis ecológica, clima. O la santa voluntad de las tribus, es decir, razones políticas. Vocación. Incluso hay teorías muy modernas que especulan con la posibilidad de que las poblaciones cazadoras y recolectoras de Europa desaparecieran antes del Neolítico y que las poblaciones humanas que dieron cuerpo a la revolución campesina, ganadera y poblacional fueran otras poblaciones humanas distintas del sapiens del paleolítico continental que posiblemente desapareció al tiempo que sus primos neandertales.

    De cómo fue posible que sociedades muy igualitarias y autogestionadas acaban convertidas en sociedades jerarquizadas y autoritarias hay también muchas teorías. La primera: el tiempo de la transición fue larguísimo. Las cosas no ocurrieron en un pispás. La especialización productiva, la defensiva, el cambio de roles sexuales. Y sobre todo la política. El arte del control social. La dimensión. No es lo mismo una aldea, que una agrupación política de aldeas. Ni una ciudad amurallada que una federación de ciudades. O un imperio. O una cultura o civilización. El materialismo histórico nos ha hecho pensar en una evolución relacionada con los medios de producción y las relaciones sociales. Pero también debieron de intervenir en este largo proceso factores simbólicos, religiosos, poéticos. De eso escribe largo y tendido el maestro Mumford.

    El viejo talento cazador, la disciplina de la caza, contribuyó a dar forma al nuevo orden social de las nuevas aldeas y poblaciones.

    La sustitución del consejo de ancianos por las jerarquías militares y familiares no debió ser un proceso fácil ni lineal pero de alguna forma las sociedades supieron aprovechar las viejas estructuras de poder.

    El caso es que el mundo ya no fue lo mismo. Nuevos oficios, nuevos talentos. Y una capacidad de ordenar la sociedad novedosa. Los chamanes convertidos en sacerdotes de nuevos cultos religiosos. O en médicos y cuidadores. Las mujeres y los hombres encontrando roles de comportamiento muy diferentes a los de la sociedad de las cavernas. Tantos cambios. Tantas contradicciones al tiempo.

    Los griegos fueron capaces de resolver esas contradicciones. Mantuvieron la escala aldeana. Su concepción de ciudades abiertas, sin murallas. Y su invento de la democracia a través de la ciudadanía. Por supuesto que creando instituciones como el esclavismo. No todo en Grecia era una postal.

    Pero Roma inventa el imperialismo y se despreocupa de las personas. Traiciona a Grecia y recupera los valores antiguos de las ciudades mesopotámicas.

    La ciudad medieval. La gran maltratada por la historia. Observamos, desde la lejanía de la historia, la ciudad medieval a través del literario hacinamiento y de las imágenes de las pestes y nos olvidamos del formidable invento de los mercados, verdadero punto de intersección entre ciudad y naturaleza, del invento de las monedas, orden comercial, tribunales locales, el derecho a portar armas. El peso benéfico de las iglesias. La creación de los burgueses.

    Y al final la gran tragedia de las ciudades carbón como las llama Mumford. Las ciudades industriales dickensianas. Ciudades que al margen de los cambios históricos de los dos últimos siglos, electrificación, motorización, han sabido mantener una imagen muy pareja. La imagen de sociedades de clases, de barrios ricos y pobres. Ciudades de arriba y abajo. Eso es lo que está entrando en combustión.

    ¿Qué ciudad representará en el futuro aquella en la que las relaciones sociales se desarrollen fundamentalmente en la red, en la nube? ¿Asistiremos a un fenómeno inverso de vuelta al campo, al rural? ¿El teletrabajo como altera la vida urbana?¿Que forma adaptará la cultura del futuro?

    Demasiadas preguntas. El debate está servido. Lo único que sabemos es que son tiempos de cambio. Ignoramos en qué medida los poderosos del mundo están fijando nuevos modelos. Puede que ya nadie esté a los mandos y que nos dirijamos hacia un futuro caótico.

    Por algún lado saldrá el sol. Yo me estoy cansando ya de tanto especular. El arte quiere seguir teniendo una pista libre.

    Besos para todas.

    Ángel 

 

    POSDATA

    Justo esta noche me tocaba pasear por una Sevilla soñada. Puede que la ciudad más clásica, medieval y renacentista de España. La transformación vivida en el espacio de mi ensoñación me ha desvelado media noche. Les cuento. Las palomas blancas desaparecidas. Se fueron, nadie sabe dónde. Mucha limpieza en las calles. Un clima de primavera perfumado por el azahar. Las puertas de las iglesias abiertas para la visita de los fieles que parecían preferir las terrazas de las avenidas y las sombras de las viejas plazas. Cerca de la Torre del Oro un enorme campo de refugiados y enfrente al otro lado del río alambradas que cerraban otro campo de refugiados. Los de este lado del río eran blancos, los de Triana negros. Como si hubiese castas para el desastre. Los gorrillas estaban al mando en ambos escenarios de la reclusión a modo de guardias de seguridad. Se les veía enérgicos, marciales. Muy puestos en la dignidad del cargo. En cada esquina grupos de médicos y de enfermeros cómodamente instalados bajo marquesinas feriales de rayas verdes y blancas esperaban a los vecinos para inyectarles su vacuna. Los encargados de tal faena estaban vestidos de luces y sus jeringuillas tenían la forma de banderillas.

    No veía por ninguna parte coches de caballos. Me iba acercando a la catedral al tiempo que las calles se llenaban de nazarenos armados con guitarras eléctricas. El público, admirado y sobrecogido por la emoción, se arrodillaba al paso de ese ejército musical. En cualquier momento desde los balcones cantantes clones del Camarón improvisaban saetas rockeras. Me veía a mi mismo huir del centro como de la peste y avanzar entre masas por Sierpes hasta la plaza del Duque y luego por Trajano hasta la Alameda. Terminaba en la Macarena, en la puerta de la casa en la calle Malpartida de mi amiga Chari. En el sueño sabía que ya había fallecido pero la llamaba a gritos desde abajo. Los vecinos me tiraban tiestos. En ese momento ya no sé si desperté o deje de soñar. El caso es que estoy vivo y compartiendo la pesadilla con ustedes.

    Lo dicho. Besos.

20210325

Ribadeo natural: a enseada da Vila Vella

   A enseada da Vila Vella é un espazo cambiante por momentos, de luz, reflexos, marea, punto de vista... e máis aínda mirado con cariño. Hai xente que, camiño das Aceas (estes días non, camiño cortado polo desprendemento), pasa á súa beira ignorando o pracer para os ollos e o esprito. Quizais o mellor momento sexa o cambio de marea. Un par de fotos para captalo:



 ... pero mellor que en fotos, é gozalo no propio lugar.
--
Ribadeo Natural

20210324

Ribadeo natural: praia dos bloques

   Coido que da praia dos bloques hai moito que dicir, mesmo dende antes do seu nacemento a finais do século pasado como lugar barato de acumulacion do dragado de area da ría. E é que xa abondos anos antes, Isidoro Asensio Amor advertira que a creación dunha praia no lugar xeraría lama e dificultades.

   De calquera xeito, as imaxe de hoxe van máis ben por outro sentido: o recoller o estado actual despois do desbroce da ladeira, que quedou 'limpa':

  

A chegada pola tradicional entrada de peóns cara ós bloques xa ofrece unha visión diferente, destcando os raffitti das instalacións de servizo e a peladura da beira.
Dende abaixo, nesta primeira parte, a visión é máis sosegada, aínda coa acumulación do refugallo vexetal ou a inclinación da plartaforma de servizo a media altura.
A madeira e restos sen recoller son omnipresentes neste momento

Cos recortes na ladeira, as pintadas son máis impactantes.
Virase a ladeira en avalancha antes de que volva estar protexida?
O lixo non só é vexetal.
Esta cova, no seu momento, tivo que ser moi atractiva. Hoxe está cegada por area e lixo.
... de diversos tipos, como pode verse dende o alto do 'muro' de area que fai de cierre.
Hai moitas visións dos bloques. Non todas agradables.
--
Ribadeo Natural

20210323

Ribadeo natural: observatorio de aves

   O observatorio de aves sobre a ría de Ribadeo (km 3,5 da N-642) levaba unha tempada que parecía que ía quedar literalmente en pedras para limitar o espazo e un par de bancos, resto do antigo observatorio. Hoxe había xa unha caseta, aberta cara á estrada, supoño que coa esperanza de que non se convirta nun novo mexadoiro e cagadoiro. Aí quedan as fotos.

A marea, en baixa, deixaba ó descuberto toda a lingua do río Grande
Ó fondo, Ribadeo, Castropol, As Figueiras
Os meandros de escorrentía tecen un debuxo sobre o fondo de lama.
O Sol, ó reflectirse, fai cambiar o aspecto.
A nova caseta, cos dous bancos que quedaron no seu interior e as pedras limitando o aparcamento.
Panel informativo.
--
Ribadeo Natural


20210321

Competición entre sociedades

   A sociedade pode amañarse sen nós. Nós sen a sociedade témolo cru.

   Estamos metidos en, vivimos en, sociedade. Un invento noso que nos fixo como somos a medida que a fomos facendo como é. Non fai falta ser sociólogo para recoñecer a importancia do feito social para todas e cada unha de nós como persoas.

   E, ó igual que as persoas, as sociedades, as agrupacións baixo estruturas estatais, calquera dos conxuntos sociais que conforman a sociedade humana, tamén teñen enfermidades e desaxustes. Feitos que non son diagnosticados co mesmo punto de vista que as persoas, por médicos, senón mirando doutros xeitos por estudosos diversos que non teñen por que ser sociólogos de formación. Pero que si deben ter unha compoñente de visión xeral, social ou/e empatía polos demais para comprender as interaccións máis aló do abstracto, na súa afección ó sentimento das persoas. É dicir, para ir máis aló do abstracto.

   E nestas, chegou a pandemia. Como expresión da enfermidade das persoas, mais tamén como manifestación de desaxuste social. Por causa e efectos. Sociais, si. E máis aló de se a orixe da pandemia tivo causa natural forzada pola fatiga da natureza ante tanto cambio que lle estamos a impor ou os cambios de costumes impostos polas normativas (tamén impostas).

   E é que, ó igual que o futuro dunha persoa enferma depende do tratamento, de xeito parello nunha pandemia o futuro da sociedade que a sufre depende do tratamento seguido. Remarco o de seguido en troques de recibido porque unha cousa é que un médico receite determinada beberaxe e costumes de vida (repouso, longos paseos, dieta...) a unha persoa e outra que a enferma tome a menciña do xeito pautado e se ateña á dieta.

   A pandemia -está comezando a albiscarse- pode actuar como unha desvantaxe para unhas sociedades en relación a outras, non só polo custe das vacinas ou as máscaras ou pola incomodidade de levalas e efectos que podan ter de empeoramento de condicións de vida. Quizais estamos centrados nos custes inmediatos do 'aquí e agora' e iso non nos permite ver ben os custes diferidos, como se ten visto coa discusión que con diversos matices houbo entre 'matar a economía' e 'deixar que morran as persoas'. Ou entre o 'erradicar a pandemia' e 'mantela controlada'. Alternativas con efectos a curto prazo diferentes, pero tamén con evolucións diferentes entre eles a medio e longo prazo.

   Mentres, as persoas tamén temos unha mentalidade como individuos e como integrantes da sociedade. E cada quen procura un equilibrio entre a dedicación a si propio e ós demais. E unha enfermidade afecta a ese equilibrio: ás veces temos que gardar cama, o que nos impide relacionarnos do xeito ó que estamos afeitos, ou sinxelamente gardar repouso, afectando ó traballo (e á diversión), levando consigo uns custes internos e uns custes externos, en diferente proporción para cada persoa. Alguén que viva ó día, sen aforros, nin despensa non terá a mesma tranquilidade nin necesidade de saír dun repouso que outra persoa con aforros e a neveira chea.

   De xeito semellante, a procura do equilibrio entre 'custes externos' e 'internos' en cada país foi (é) diferente en función de variables como o xeito de control da pandemia, pero tamén da densidade de poboación, illamento posible, tamaño, dependencia internacional, necesidade de movemento das persoas (viaxes internos e internacionais) ou distancia social acostumada. Así, na competencia entre sociedades, xa podemos ver as consecuencias dos diferentes impactos da pandemia segundo esas variables. Ou ten afectado o mesmo á China que á Unión Europea?

   Moitas cousas a considerar, máis aló dunha charla de bar... das que se dan moito nesta época (aínda que parece que se teñen trasladado tamén ós lugares de decisión).

   Miraremos algo máis aló dos nosos fociños? Dos nosos intereses/apetencias persoais/posibilidades?

20210320

Seguindo coa historia da Ponte dos Santos

   Hai xa tempo que hai no blog varias entradas relativas á Ponte dos Santos. Por exemplo, aló polo 2016, na entrada 'Contribucións para unha historia da Ponte dos Santos', deixaba esta curiosa imaxe:

   Noutras entradas hai sellos, planos, vistas aéreas... Incorporo aquí fotos de 2021 que poden contrastar con algunhas anteriores.

   A primeira, da estrutura nova de costelas tras a ampliación, non desentona das tomadas recén refeita para a autovía.
   'Decoración' no apoio da ponteá beira da estrada camiño do faro. Esta si contrasta coa limpeza inicial do muro.
   Un lugar esquecido, a cova na rocha por baixo da estrada do faro. Enchida a base, sen acceso da auga, non parece probable que de un  disgusto de xeito próximo.
   Os piares contrastan con outra foto tomada con marea máis baixa. Pero tamén pola invasión de ostras que se estendeu pola ría estes anos e polos cables cortados dos sensores nos piares.
   Os chanzos do recheo á beira daa ponte, tamén invadidos de ostras.
   Unha ponte que no seu momento se dixo que se ía facer e pasaron décadas e segue sen verse, entre a baixada por baixo da ponte e as escaleiras de baixada de San Miguel.
   Unha foto simbólica, a ponte, prohibida en tempos de Covid...

20210319

EL FUTURO ASOMA POR LAS PUERTAS DE LOS INSTITUTOS . Diario de un confinado en Olavide. Ángel Alda

"Si te cansa que hablemos de machismo, imagina sufrirlo cada día"
Cartel feminista en un balcón de la plaza de Olavide.

 

EL FUTURO ASOMA POR LAS PUERTAS DE LOS INSTITUTOS

    19 de marzo de 2021

    No hace falta ser un observador muy sagaz para percatarse de como las ideas excluyentes, como las agendas centradas en los problemas de la identidad nacional, la exclusión de los extranjeros e inmigrantes, el rechazo al islam y otras temáticas cercanas se están convirtiendo en el eje del debate social y político de nuestro tiempo. La batalla cultural se hace transversal país a país y los ciudadanos del mundo entero que se tienen que enfrentar a circunstancias muy diferentes en función de su clase, su procedencia social o sus circunstancias económicas se sienten convocados a discutir, que no dialogar, casi sobre los mismos temas y con idénticas aproximaciones. La agenda política se estrecha y se focaliza en algunos grandes asuntos.

    Uno de los debates políticos de nuestra actualidad española que me tiene fascinado es el de la ley Trans y por extensión el de la igualdad de los géneros sexuales y hasta de la propia existencia real de los mismos. No crean que es un debate exclusivamente español. Todos los conceptos, palabras nuevas, y no tan nuevas, que se utilizan como munición de guerra: género fluido, identidades, teoría queer, feminismo heteropatriarcal versus transfeminismo, binarismo así como la constante participación de pensadores muy influyentes que dedican todo su tiempo a esta temática y ocupan portadas de periódicos y medios de de comunicación como Judit Butler o Paul Preciado, le hacen a uno pensar como de cambiado está el mundo.

    Hagan ustedes un experimento. Busquen esas palabras, esos nombres, en la wikipedia y procuren sacar algún provecho de su lectura. Luego me dicen.

    Más allá del paisaje de patinetes y cambios en la fisonomía o fisionomía, como gusten, de las ciudades debido a la desaparición de tanto comercio tradicional existe un fenómeno urbano muy llamativo. El cambio, la diversidad de vestimentas, de adornos, de maquillajes, de nuestros adolescentes. Es todo un espectáculo. Cuando coincides con la entrada o la salida de los institutos te quedas extasiado. Parece que vamos a una sociedad muy barroca en cuanto a las apariencias sexuales en contra de lo que pronosticaba hasta ahora la ciencia ficción: la uniformización sexual, la desaparición de las diferencias formales entre los sexos.

    Los hombres tenemos tendencia a hacernos los locos sobre estos temas. Primero por comodidad y vagancia. Luego por suficiencia. Y perplejidad. Filosofía, ciencia, biología, sociología, lingüística, psicología y psiquiatría. Demasiadas dimensiones. Pero hay que hacer un esfuerzo. Pienso que el mundo está cambiando brutalmente. Están desapareciendo muchas de las barreras que marcaban la forma de vida dual entre hombres y mujeres. El trabajo va desprendiéndose de factores relacionados con la fuerza o el dominio. El acceso al conocimiento es universal. Y la robótica, la inteligencia artificial y la ciencia de los datos hacen que muchas de las profesiones del futuro sean accesibles de manera universal. Si unimos a ello el avance en las posibilidades de las redes de comunicación y la velocidad de los procesos de gestión de la información el trabajo se libera en gran medida del factor movimiento físico de las personas. El teletrabajo va mucho más allá de ser un mecanismo de gestión alternativo a la existencia de oficinas, talleres o fábricas. En la distancia corta del Zoom las diferencias de estilo de vida, las características físicas, hasta el olor de las feromonas deja de tener importancia. Oculto de la pantalla quedan nuestros pantalones o faldas.

    Esos cambios lo ven venir las nuevas generaciones. Los chicos y las chicas se dan cuenta que no van a vivir en un mundo en el que los géneros determinen el trabajo ni la forma de vida. Que van a ser otros factores los determinantes. Desaparecen los oficios de género con toda seguridad. Bien por la misma dinámica de igualdad o por el acceso igualitario al conocimiento o bien por la penuria y escasez de puestos de trabajo tradicionales el caso es que vamos a un mundo menos determinista desde el punto de vista sexual. Elegir el aspecto físico, la indumentaria y el estilo de vida pierde significado o se convierte, paradójicamente, en un impulso vital de diferenciación. Y tan importante como eso, posiblemente mucho más, está la opción de los sentimientos, la identificación con los roles sexuales o la búsqueda de nuevas identidades.

    Entender el concepto de que el género es una construcción cultural puede ser difícil pero nunca tan difícil como aquello que constituye la esencia del pensamiento: en el principio fue el verbo. Desde ese punto de vista hasta la naturaleza es una construcción mental. No hace falta rescatar a Platón para avalar esa imagen. Creo que el movimiento feminista, todas sus corrientes, tienen una riqueza verbal y una capacidad de construcción de imágenes tan sugerentes que nos llevan a una nueva época barroca. Desde ese punto de vista no es tan extraña, y no es una casualidad, la dimensión, el acercamiento del feminismo al mundo del arte y del teatro.

    No sabemos qué nos va a deparar el futuro. Lo único que sé es que el feminismo es más que un movimiento de liberación al servicio de la igualdad de los seres humanos y de la emancipación de una enorme masa de mujeres del mundo entero. Es una corriente filosófica al servicio de la liberación del conjunto de la humanidad. Tiene una profundidad que escapa del corsé de estos debates ideológicos y culturales para pasar a convertirse en la corriente, junto con el ecologismo, que salvará al mundo. Y con ese triunfo el sentido actual del juego de roles entre mujeres y hombres, entre diferentes formas de entender el sexo y la sexualidad tendrá componentes muy distintos y lo que hoy nos parece extravagancia lo asumiremos como "lo natural". Siento que hasta la ciencia ficción tiene explicaciones e imágenes mucho más potentes que el debate teórico actual, hoy tan cargado de excesos, para entendernos entre todas.

    Cuerpo a tierra que creo que estoy de excursión por las Alpujarras de las grandes palabras. Es lo mismo que está pasando en el debate de la ley Trans. Demasiadas palabras. Es solo una ley para ordenar y facilitar la vida de aquellos de nuestros conciudadanos que luchan para no pagar un precio civil, social, político por manifestarse y vivir de acuerdo con su identidad sentida. Creo que hay demasiada verborrea ajena al objetivo de la ley y que muchos, y muchas, están peleando por demasiadas cosas al mismo tiempo. Un poco de sosiego no vendría mal.

    POSDATA

    Siguen los sueños. Algunos son irreproducibles por lo caóticos. Otros por su poca gracia. Pero otros resultan extraños por llamativos o llamativos por extraños.

    Esta noche tocaba pasear por el barrio. Ha sido un sueño muy organizado. Parecía haberme convertido en un inspector de placas callejeras. Misteriosamente todos los rótulos de las esquinas habían sido renombrados. Mi plaza se llamaba plaza de Nomeolvides.

    La calle de Fuencarral calle de la Crueldad. Hortaleza era Ofensa. Eduardo Dato paseo de los Segadores. Cardenal Cisneros era Traidores de Turquía y vagamente recuerdo alguno más. Si, Quevedo tenía un nombre como africano, algo así como glorieta de Tombuctú o de Ogadoudou. Y poco más. Trato de encontrar un sentido. No lo encuentro. Una premonición de cambio. Una revolución administrativa. Una reconstrucción por pérdida de memoria. Vaya usted a saber.

    Dejemos el sueño. Despertemos. Las calles de Madrid cambian de nombre con facilidad histórica pero la política madrileña tiene unos componentes de permanencia pétreos. Nos gusta el espectáculo. Madrid ha sido ciudad de autos sacramentales, de ejecuciones en patíbulo multitudinarias, de grandes ceremonias para recibir, casar o despedir a reyes. Hoy el espectáculo se llama proceso electoral y está alcanzando categoría de gran espectáculo. A medias circo, a medias drama funeral. Gestos toreros en el paseíllo previo a la ceremonia de la plaza de toros. Ya saben que en Madrid, rompeolas de todas las Españas según Machado, algunos nobles entregarían hasta sus palacios para vestir una tarde de luces en la monumental y los torerillos estarían dispuestos a casarse con marquesas del trueno para alcanzar la gloria de las noches palaciegas. Para qué más comentarios. Luego todo se sabe.

    Besos para todas. Y hoy en particular besos, abrazos, arrumacos y apapachamientos especiales a los josés, las pepas y pepitas y a todos los que estén amparados por el noble nombre de San José. Y a los papás.

    Ángel

20210318

Este venres, Ribadeo polo clima


   Todos sabemos que non hai planeta B, un planeta de reposto. Pero, somos conscientes?

   Este venres, 19 de marzo, día do pai, día de San José, tamen é un dos venres polo futuro, #fridaysforfuture, o día de Acción Global polo clima, e Ribadeo unirase a Galicia, e ó planeta enteiro, nesta lembranza global. Lembranza que é para cada un de nós. Para interiorizar que necesitamos (todos) cambiar ante unha ameaza que nos afecta a todos. Pero tamén para loitar (si, é unha loita) por accións conscretas,, por fondos para elas, por unha distribución máis xusta... e é que necesítase unha revolución global, que ten que comezar nas nosas cabezas. Pedindo cousas como que os fondos europeos beneficien -como está proposto- unha transición económica cara a unha economía máis amigable co planeta e con nos, participativa, transparente... e non sexan recolectados para facer o paripé pero aumentando a desigualdade e o desequilibrio ecolóxico. #nonmaispromesasbaleiras.

   E lembra: estamos en era Covid, e o mesmo que unha pancarta non necesita máis que un cartón que se recicle, a máscara e a distancia social tamén son marca de colaboración e participación.

   Cartel do Movemento Galego polo Clima. Comparte e difunde!

20210316

Os gastos por extra de Coronavirus da Xunta nos centros de ensino públicos de Vilalba

   Por fin, despois dunha reclamación non atendida, recurso ó Valedor do Pobo, resposta incompleta, reclamación do valedor... sábese a distribución dos cartos 'extra coronavirus' para os centros públicos de Galicia. Praza.Gal comezou o proceso hai seis meses e remátao agora poñendo os datos recibidos nun formato amigable para aproveitar. Aquí quedan os que corresponden a Vilalba (por certo, no listado vese as claras que o criterio de distribución non foi o número de alumnos, ou ao menos, non só).

65 IES Santiago Basanta Silva         Vilalba 27013314     14454 €

216 CEIP Antonio Insua Bermúdez Vilalba 27013338     10717 €

282 CEIP Manuel Mato Vizoso         Vilalba 27013296     9442 €

785 IES Lois Peña Novo                   Vilalba 27013326     2068 €

797 CEIP Terra Chá                         Vilalba 27015827     1919 €

842 CEIP Monseivane                     Vilalba 27015724     1356 €

   O primeiro número corresponde ó número de orde por importancia da recepción (dun total de 920, non aparecen cos CIFP), e o comezado por 27 é o código do centro para a administración da Xunta.

   O centro que máis cartos recibiu en Galicia tivo 31 347 € e os dous que menos, 600 €

   Como comprativa, os correspondentes a Ribadeo:

164 CEIP Gregorio Sanz                     Ribadeo      27010891     11717 €

276 IES de Ribadeo Dionisio Gamallo Ribadeo     27020902     9546 €

 

O gasto da Xunta nos centro públicos de ensino de Ribadeo por coronavirus no 2020

   Por fin, despois dunha reclamación non atendida, recurso ó Valedor do Pobo, resposta iincompleta, reclamación do valedor... sábese a distribución dos cartos 'extra coronavirus' para os centros públicos de Galicia. Praza.Gal comezou o proceso hai seis meses e remátao agora poñendo os daos recibidos nun formato amigable para aproveitar. Aquí quedan os que corresponde a Ribadeo (por certo, no listado vese as claras que o criterio de distribución non foi o número de alumnos, ou ao menos, non só).

164 CEIP Gregorio Sanz                     Ribadeo      27010891     11717 €

276 IES de Ribadeo Dionisio Gamallo Ribadeo     27020902     9546 € 

   O primeiro número corresponde ó número de orde por importancia da recepción (dun total de 920, non aparecen cos CIFP como o Porta da Auga), e o comezado por 27 é o código do centro para a administración da Xunta.

   O centro que máis cartos recibiu tivo 31 347 € e os dous que menos, 600 €

   Para comparación, os correspondentes a Vilalba:

65 IES Santiago Basanta Silva         Vilalba 27013314     14454 €

216 CEIP Antonio Insua Bermúdez Vilalba 27013338     10717 €

282 CEIP Manuel Mato Vizoso         Vilalba 27013296     9442 €

785 IES Lois Peña Novo                   Vilalba 27013326     2068 €

797 CEIP Terra Chá                         Vilalba 27015827     1919 €

842 CEIP Monseivane                     Vilalba 27015724     1356 €

20210314

Os propios deuses

   Inmersa na evolución xeral da humanidade, podemos observar tamén unha evolución na que os humanos comezaron considerando que todo depende directamente dun ou outro 'deus' para logo ir transformando e relaxando esa dependencia e volvendo ás persoas máis independentes, reforzadas en nós mesmas. Ese reforzo colleu ás coa tecnoloxía, e hoxe tal parece que sexamos os humanos os propios deuses... dependentes das nosas criaturas tecnolóxicas.

   Recollo unha idea, a de que calquera tecnoloxía abondo avanzada non pode diferenciarse da maxia, e aplícoa a actualidade. Non é xa só que podamos facer cousas como aparecer fantasmas das nosas persoas queridas para falar con elas niso que chamamos videochamada. É que podemos facer revivir ós mortos e moverse, e falar, de xeito artificial... ou a unha persoa viva facerlle dicir e facer calquera cousa que queiramos, co que iso leva consigo en canto a posibilidades de manipulación e engano. Facemos maxia e crémonos magos. Ríome eu do que aínda son agora as mentiras profundas ou deep fakes en comparación coas posibilidades cada vez máis abertas, xa coa tecnoloxía de hoxe en día (aínda que polo momento só para as entidades con 'posibles') e os autoengaños de poderes sobrenaturais.

   Entre aquel 'a vida é soño' de Calderón e a distopía de Matrix imos facendo camiño nunha realidade cambiante. non só no cambio normal ata o de agora, dependente do tempo, senón noutro máis sofisticado, no que é a nosa propia consideración do que é a realidade o que cambia. Se ata o de agora sabíamos que o noso coñecemento dos outros é só relativo, estamos aproximándonos a un punto no que o noso descoñecemento dos outros é tan absoluto que mesmo descoñecemos o descoñecemento. Hai tempo daquilo do 'teatro da vida', que fomos interiorizando, para chegar á vida a través da pantalla: non teatro, senón cine interactivo con todos os recursos tecnolóxicos que supón a manipulación dixital.

   Deuses. Si, cos pés de lama, capaces de comunicarnos co outro extremo do noso planeta cunha ferramenta que sabemos manexar, pero que ninguén podería construír só e dende cero. Capaces de facer auténtica maxia para ollos de hai un par de séculos, pero a maioría capaces de tragarnos calquera feito transmitido polas redes sociais sen pensar en poñer un filtro con algún criterio de veracidade. Cunha interacción social cada vez máis intensa pero máis difusa, chegando ó contrario da especialización: de 'saber todo de nada' a 'non saber nada de todo', ou, o que é semellante, non saber nada de nada tendo á man un 'algo' que consideramos 'todo'.

   E mentres o futuro vai chegando cada vez menos paseniño, sexa a vixilancia exhaustiva (seguro que non te atopaches ningunha cámara de vixilancia nas últimas horas?) ou destrución medioambiental (tranquilo: 'un conto; por unha especie arriba ou abaixo... mentres non sexa a nosa!). Pasando por pandemias (din os estudos que se están a incrementar as posibilidades), temos as crises económicas para tirar das sociais e as políticas e irnos metendo medo e leis protectoras (de quen? de nós mesmos?), si, sentímonos deuses. Ben, máis ben, conformámonos con ser deusiños.

Últimas apropiacións do concello: foto e posición

   Segundo nota de prensa, o concello de Ribadeo tense a propiado, ou está en vías de facelo, de catro inmobles (cinco referencias catastrais). Istos:

   R. Bispo Veres. Un xa vello coñecido, que se intentou subastar varias veces con resultado negativo.

   No plano, é o inmoble sinalado e o da súa beira:
   R. Deputación. Xa visto noutra entrada, pode verse o plano e aquí, o valado metálico:

   R. Antonio Otero. A casa xusto abaixo dela xa foi remozada polo concello no seu momento:


   R. Avda. de Asturias: