20240229

UN MUSEO PARA RIBADEO. José María Rodríguez Díaz (2010)

    Catorce anos despois, que palabras das que veñen a continuación non teñen validez?

Viernes, 04 de junio de 2010

UN MUSEO PARA RIBADEO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 20:28

En el año 1809 el fuerte de San Damián, con tan solo 65 años de vida, fue totalmente destruido por las tropas del general Woster que, ayudado por la chusma que seguidamente daría muerte a D. Antonio Raimundo Ibáñez, volaron el polvorín, quedando sus ruinas convertidas desde entonces en espacios dedicados al cultivo de productos de huerta, que así es como las personas mayores lo recordamos, hasta que a finales del siglo XX fue recuperado para convertirlo en museo y sala de exposiciones. Un museo destinado a acoger a todos esos exponentes de la historia pasada de Ribadeo y de sus personajes, que hoy descansan olvidados en los salones y trasteros de muchas casas de la villa, sin hablar de tantas pinturas donadas por sus autores que duermen depositadas en el concejo o aquellas otras colecciones de pintores ribadenses que están esperando un lugar para poder donarlas al concejo y exponerlas a la contemplación de la gente. Pero ese proyecto se quedó sólo en eso.

Pensar en un Ribadeo, como una villa turística, con pretensiones de ciudad en que algunos se empeñan en convertirla, y no disponer siquiera de un pequeño museo para recoger su historia y su arte y poder descubrirla a la gente que la visita es, cuando menos, expresión de un doloroso abandono por parte de los regidores que la gobernaron. Alcaldes que prefirieron invertir el presupuesto municipal en gastos de personal y cultura barata para dar brillo a su gestión, en vez de ahorrar dinero para solucionar las carencias que Ribadeo padece, como es, entre otras, un museo. Creemos que esta es una de tantas actuaciones urgentes que apremian a los alcaldes, actuales y futuros. Y, quizás, a falta de otro espacio más apropiado por su cercanía y seguridad, como pudo haber sido el edificio de la Aduana Vieja, se podría pensar en retomar ese antiguo proyecto y habilitar el fuerte de San Damián para este fin.

Fue noticia hace días la petición presentada por el Club de submarinismo Illa Pancha, y recogida con gran acierto por el alcalde, para recuperar los valores etnográficos que permanecen sumergidos en los arenales de la Ría de Ribadeo, como barcos y lanchas hundidas, anclas, ánforas y vasijas, platos y otros objetos, como cañones; todo un tesoro de testimonios históricos, expuesto a graves expoliaciones, como de hecho ha pasado no hace aún muchos años, cuando se expoliaron gran cantidad de objetos de cerámica que hoy adornan ciertos establecimientos privados en la zona asturiana. Son los restos de los barcos hundidos en distintas épocas de la historia pasada que, por diversas razones, acabaron en el fondo de la Ría de Ribadeo.

Es laudable, y mucho, la actitud del alcalde actual de trasladar a la Dirección Xeral de Patrimonio la petición de un plan para rescatar, exponer y conservar estos testimonios históricos subacuáticos, bajo la supervisión de personal técnico. Esperemos que la respuesta de Cultura sea favorable a las pretensiones del alcalde. Pero la misión del alcalde no debe estar limitada a esta actuación, sino que debe luchar por la creación de un museo. Las cosas no se consiguen con sólo hacer las gestiones. Hay que luchar con denuedo y constancia por ellas. Que no se repita el caso del castro de As Grobas que, después de un intento de recuperación, permanece ahí olvidado sin que nadie se preocupe de insistir en la continuidad de la actuación iniciada hace ya muchos meses y hoy reducida al olvido.

Y se me dirá que no hay dinero para afrontar necesidades tales como dotar a Ribadeo de un museo, de un geriátrico, de un aparcamiento y de otras cosas de vital importancia. Y es cierto. No lo hay ni lo habrá mientras no se cambie el sistema administrativo actual. Porque si ya era difícil hacer frente a los pocos impuestos en aquellos ya lejanos tiempos en que España tenía un solo gobierno, qué no será ahora que tenemos que soportar el sostenimiento de 18 gobiernos con sus embajadas y toda su parafernalia de coches oficiales, asesores, etc., 18 parlamentos, 51 entes provinciales y más de 8115 concejos con sus sueldos de ensueño, sin hablar del senado o de los sindicatos verticales. Todo un conglomerado de entes de lujo, cuya producción es cero y en los que se refugia una enorme cantidad de gente dedicada a la vagancia, al dinero fácil y al enriquecimiento a costa del contribuyente. Y mientras esto ocurre el pueblo mira para otro lado pendiente de los partidos de futbol. Ya nos lo recordaba Cervantes cuando, al dejar Sancho el gobierno de la ínsula Barataria, ponía en su boca estas palabras: “Nadie tienda más la pierna de cuanto fuere larga la sábana”.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

Recuncho da lectura: Dinamitadas, el despertar de la ironía

 


Recuncho da lectura: Dinamitadas, el despertar de la ironía

    Dinamitadas, el despertar de la ironía. Ticiana Ghiglione Darriba. ISBN 978869790236. Produciones explosivas, Pontevedra 2018.

    Un defecto? Gustaríame que fose máis longo! Imaxina a Mafalda de Quino trasladada á Galicia do século XXI, algo menos esquemática e aínda máis inxenua. Ela soa, sen os amigos que representan a cancha onde xoga: perdida nun sistema estraño que vai sorteando e superando cun sorriso nos beizos.

20240227

De Galicia a Galiza e volta, sen saír dela

Collido de Wikimedia Commons. Feito por P.d_V. Lic. CC BY SA 4.0
 
De Galicia a Galiza e volta, sen saír dela

    2020. Fin do confinamento na casa. Primeiro día con catro horas para moverse por fóra, sempre dentro dos límites do concello. Coido que non foi o mesmo nun concello como Vilalba ou a Fonsagrada, de varios centos de quilómetros cadrados, que para un como Rábade ou Burela, que non chegan á decena. Pero é o que hai. E decido aproveitalo facendo deporte: a miña particular ‘Primeira volta ciclista ó concello de Ribadeo’. Teño estudado o mapa. Aproveito estradas e carreiros, achegándome ós límites, sen sobrepasalos. Despois de meses de confinamento, quedo canso pero satisfeito dos algo máis de 50 km cun perfil con costas abondo. Integrei os límites do concello, que xa coñecía, nunha unidade. No seu interior quedaba ‘Ribadeo’. Foi o que se me veu á cabeza ó rematar.

    É unha imaxe que, no entorno destas recentes eleccións ao Parlamento de Galicia, se me presentou varias veces. Algunhas, en referencia á ‘caravana electoral’. Pero sobre todo, o propio domingo 18 como pregunta de ate que punto os candidatos e candidatas coñecen e integran en si o ‘perímetro galego’, e con el, Galicia enteira.

    E é que en ciencia, hai a posibilidade de substituír as condicións no interior dun sistema por as condicións no seu contorno: son equivalentes, o que hai dentro ven determinado pola súa superficie e viceversa. Mais parece máis sinxelo coñecer a superficie que todo o interior. No caso da política, dubido moito que ningún dos candidatos destas eleccións, ou das pasadas, ou das outras máis, sexa capaz non de facer un informe detallado desa periferia galega que se corresponde co interior, senón tan só de dicir todos os concellos que a forman. É dicir, manteño que é difícil que coñezan o interior se non coñecen a superficie. E non, xa sei que non teñen por que sabelo, non se trata dun exame, as eleccións non o son, por moito que ás veces se comparen ambos termos. Pero sinxelamente, parece máis doado ‘ter comprendido a fronteira’ que comprender todo Galicia, e se unha pode tomarse como a representación da outra, o descoñecemento en xeral dunha tamén é o descoñecemento en xeral da outra.

    “En resumo, Galicia é un lugar único co seu propio carácter e encanto.” foi unha das frases que me devolveu hoxe mesmo unha IA ó dicirlle que falara en galego de Galiza e Galicia. Déixoo aquí porque entendo que é relevante. Éo, ao menos, para min. Aínda que polo que sexa (pregunta mal formulada pode ser unha causa, nesgo na alimentación de datos da IA, outra) a resposta pouco incluía da diatriba entre as dúas grafías, superándoa e centrándose en sinalar o que ‘pensa’ que é Galicia: “En resumo, Galicia é un lugar único co seu propio carácter e encanto.” Non di moito, e dio todo. Coido que calquera candidato ou candidata (ben, por se acaso, imos deixalo e ‘case calquera’) asumiría a frase, por curta ou matizable que se lle antollase.

    Outra cousas é que as súas accións vaian manter e mellorar esa idea de Galicia. Poderemos confiar en que estean encantados con Galicia ou só en que o estean co escano?

LA GRAN MENTIRA. José María Rodríguez Díaz (2010)

    Para que a democracia non sexa mentira, hai que practicala...

Viernes, 28 de mayo de 2010

LA GRAN MENTIRA

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 9:22

Los recientes acontecimientos ocurridos en España en la esfera política, judicial con el caso Garzón y social han abierto críticas en las tertulias y en los medios sobre el peligro que supone volver a los viejos esquemas de la superación o no del franquismo y la sanción del estado democrático de derecho en el que creemos vivir. Posturas y actitudes opuestas que tratan de recuperar pasadas situaciones de antagonismo en la sociedad española que el tiempo transcurrido y el consenso de los pactos sociales y políticos parece que ya habían superado y cicatrizado.

Pero, en vista de lo que está sucediendo estos días, cabe preguntarse, ¿es necesario recuperar el pasado? Porque, a la vista de lo que se oye, esta es la pregunta que muchos se están haciendo en la calle, en donde ya no se vive pensando en derechas e izquierdas, sino en cómo salir de la crisis. Lo que la gente sospecha es que quienes azuzan el fuego de la discordia son políticos de ideología neutra, empeñados en hacernos creer que los burros vuelan, interesados sólo en la panza y en el bolsillo, y que no dudan en jugar con los sentimientos del pueblo utilizándolos para sus fines.

Y aunque si bien es cierto que estamos disfrutando de una democracia sólo formal, el futuro no se construye mirando hacia atrás, sino perfeccionando el sistema de que nos hemos dotado, que buena falta le hace, y rompiendo de una vez con el pasado, para dotarnos de una democracia real, que aún no tenemos.

Porque si bien es verdad que el franquismo ha muerto, sus secuelas siguen vivas aún entre nosotros en unas organizaciones llamadas democráticas. Y es por esa superación por lo que se debe luchar.

Luchar por un sindicalismo libre, que represente únicamente los intereses de la clase trabajadora y que viva de sus aportaciones, no sometido a los dictámenes del gobierno que los subvenciona con nuestros impuestos, como en los tiempos de Franco. La consecuencia directa de un sindicalismo subvencionado por el gobierno, como es el caso actual, es que en vez de defender a los trabajadores, defiende a quien le da de comer en la mano. Lo mismo que en el franquismo.

Al igual que antes en el franquismo, tampoco hoy el pueblo está representado en las Cortes. Los diputados, que con su obediencia a los partidos políticos forman una oligarquía de poder que utiliza al pueblo una vez cada cuatro años para salvar las apariencias democráticas ante la opinión pública, no representan la voz del pueblo. Las cortes, mal llamadas democráticas, en vez de ejercer de representantes del pueblo, son esclavas de los partidos. Y lo mismo que antes en el franquismo, los diputados votan lo que les manda su jefe de filas, porque, sino, el que se atreva a hablar y manifestar una opinión distinta a la del jefe, no sale en la foto, es decir, se acabó su futuro político. La voz del pueblo real está ausente del parlamento. Estamos ante un sistema que se parece más a una dictadura de partidos que a una democracia de ciudadanos.

Y lo mismo que en los tiempos del franquismo, en los que el Poder Judicial estaba en manos del Jefe del Estado, hoy lo está en la de los partidos, con la consiguiente dependencia de las consignas políticas de cada momento. Y la evidencia de este sometimiento está hoy en el tratamiento del Estatuto de Cataluña, sometido a los tiras y aflojas de los intereses ideológicos y de las conveniencias de los partidos, que no del sentir del pueblo.

¿Y qué decir de la prensa libre, piedra angular de una democracia? Aunque, a diferencia de los tiempos del franquismo en que todo estaba sometido a la censura, hoy existe la libertad de expresión, aunque pocos la practican, ya que la mayoría de ellos están sometidos, por medio de los privilegios y las subvenciones, a la obediencia ciega de criterios ideológicos y partidistas.

La educación, antes sometida a los criterios de la dictadura franquista, hoy lo está a los criterios políticos e ideológicos de los gobiernos de turno y a las directrices de las distintas autonomías. Es por eso que son incapaces de arbitrar una legislación duradera y estable que responda a las verdaderas necesidades de la sociedad.

En resumen que, aunque Franco ha muerto, su dictadura sigue de algún modo presente en los partidos que nos gobiernan. ¿Tenía que ser así? Es posible, por aquello del principio aristotélico de que “natura non facit saltus”. Pero ha llegado la hora de acabar este período de transición y dotar al pueblo de una verdadera democracia, abandonando los viejos hábitos para empezar una nueva era y devolverle al pueblo la verdadera libertad y rescatarlo de la manipulación de los partidos. Ya va siendo hora de convertir a España en una democracia.

Para ello hace falta un gobierno de concentración nacional que tenga por finalidad: la reforma de la Constitución, de la ley electoral, la división de poderes, una nueva organización del Estado de las Autonomías, nueva ley de financiación de los partidos y de los sindicatos, etc. etc. A grandes males hay que aplicar grandes remedios.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

20240225

Segundo día de mobilización estatal pola paz. Ribadeo

    Esta mañá, conforme á convocatoria, no pórtico do concello, protexidos polas columnas dun tempo de cans, xuntáronse unhas 50 persoas pola paz, como deixan testemuña as fotos de Suso Fernández e de Jesús Irigoyen. Acompañando ás fotos desta concentración, unha das 85 ó largo do estado, este domingo, deixo tamén unha das actividades, a lectura de J. Irigoyen:

Una vez más digo aquí, recuerdo y reitero que la barbaridad y la masacre que se está produciendo en Gaza y Cisjordania por parte del ejercito israelí, NO ES UNA GUERRA. ES UN GENOCIDIO.

Eso sí, una gran parte del periodismo internacional y siguiendo las referencias de Netanyahu, llaman terroristas a los integrantes de Hamas. Recordaré que terrorismo (Según el diccionario de la RAE), es "aquel acto de provocación o mantenimiento en estado de terror a la población, mediante actos que pongan en peligro la vida, la integridad física o la libertad de las personas o la conservación de los bienes y la Sucesión de actos de violencia ejecutados para infundir terror."

Y ahora pregunto, si hay alguna duda que las actuaciones que está llevando a cabo el ejército israelí, sobre la población palestina, sus viviendas, sus universidades, sus hospitales, no son otra cosa que actos terroristas continuados, controlados e incontrolados, que en todo caso causan un dolor y un terror indescriptibles en la población palestina. Y por lo que ellos mismos dicen seguirán haciendo, exponencialmente aumentado, con el ataque formidable que preparan en RAFAH, donde 1,5 millones de palestinos se hacinan, sin alimentos, ni medicinas, sin techo, ni ropas, a la espera de su exterminación por parte del maldito y asesino ejército israelí.

Mientras, el presidente del gobierno español, de la mano con el primer ministro irlandés, solicitan un informe de la Comisión Europea (Presidida por la incalificable Úrsula Van Der Leyen), para saber si Israel, está violando los derechos humanos en Gaza y Cisjordania…. Increíble.

50……, es mi DNI y Jesús Irigoyen Díaz, mi nombre, y aquí mismo, en nombre del pueblo palestino y de 7000 millones de personas que habitan este planeta CERTIFICO que SI, que Israel SI está violando de modo absoluto, los derechos humanos, que está cometiendo crímenes de lesa-humanidad e intentando culminar un genocidio, contra el pueblo palestino en su propio territorio. Para que el presidente del gobierno español e irlandés lo sepan y todos los políticos que quieran oír y entender, lo sepan también. Cínicos, hipócritas... Canallas.

Esta misma semana de nuevo los EEUU, han vuelto a vetar, por segunda vez, un alto el fuego en Palestina, se ve que siguen sin vaciar sus almacenes de armas y el negocio de las armas continúa viento en popa.

A veces me avergüenzo de ser humano, a veces me siento orgulloso de serlo.

Me avergüenzo de la destrucción y las matanzas; del miedo y la desolación; del dolor, el hambre y la desesperación que el ejército israelí y su criminal responsable B. Netanyahu, está infringiendo sobre el indefenso pueblo palestino.

Y me siento orgulloso de vosotros y con vosotros y de todas las personas que hoy se manifiestan con honor y con valor contra la injusticia, por la razón y por el derecho del pueblo palestino para liberarse de la opresión del tirano ejército israelí. Porque el pueblo palestino tiene derecho a existir, tiene derecho a formar un estado y tiene derecho a defenderse de los colonos israelíes que llevan apoderándose de sus tierras desde hace 75 años

ALTO EL FUEGO EN GAZA Y CISJORDANIA

MANIFESTAMOS NESTRO APOYO AL VALIENTE GOBIERNO DE SUDAFRICA, EXIGUIENDO UN JUICIO ANTE EL TRIBUNAL INTERNACIONAL DE LA HAYA PARA NETANYAHU Y EL EJERCITO ISRALI POR CRIMENES DE GUERRA Y GENECIDIO DEL PUEBLO PALESTINO

JUSTICIA PARA EL PUEBLO PALESTINO

POR LA CREACIÓN INMEDIATA DE UN ESTADO PALESTINO, EN PALESTRINA

PALESTINA VENCERÁ

Un último minuto, para reivindicar

POR EL DERECHO DE REFERENDUM DEL PUEBLO SAHARAUI

POR LA AUTODETERMINACIÓN DEL SAHARA OCCIDENTAL

NO Y NO A LA INVASIÓN MARROQUI DEL SAHARA ACCIDENTAL

NO Y NO A LA ACTITUD COLABORACIONISTA Y COMPLICE DEL GOBIERNO ESPAÑOL






Unha curiosidade: 50 notas de prensa do concello no 2024

    Chegou o momento no que neste ano o concello de Ribadeo chega ás 50 notas de prensa. Iso foi antonte,

    Como comparativa da evolución do número de días que o concello necesitou para chegar a esas 50 notas a través dos anos, a táboa e unha gráfica que aínda que este ano sube un pouco, segue a ter un perfil de baixada a medida que se van emitindo relativamente máis notas ano tras ano:



 

 

20240224

As eleccións ao Parlamento de Galicia 2024 en Vilalba

    Pasaron as eleccións ao Parlamento de Galicia 2024. A estras alturas aínda non están os resultados definitivos, mais xa 'case' se deixou de comentar sobre os avatares electorais. É mais, tratándose dunhas eleccións a nivel Galicia, en xeral tense comentado pouco o que pasou en cada concello e sección. Nese sentido vai esta entrada, para deixar uns poucos datos sobre os resultados electorais en Vilalba, que moi posiblemente terán os partidos políticos, sen ilustracións, pero non a cidadanía.

    Así comezo por explicitar cales son as seccións electorais nas que se divide o concello, en dous mapas. O primeiro redúcese ó entorno do pobo, podendo especificar as seccións na vila, de pequeno tamaño en canto a superficie, mentres que o segundo abrangue toda a superficie do concello.

    Un terceito mapa é a división parroquial de Vilalba, para que se poda axustar a que corresponde cada unha das seccións.

Seccións censais na vila.


Seccións censais na zona rural

Parroquias

    E os resultados, comezando polo xeral:

    Pode observarse o descenso de electores, correspondente coa diminución da poboación, e, en 2024, o aumento de votantes pola mobilización que nestas eleccions se levou a cabo.
    Dos catro partidos que pasaron de 100 votos en ambas eleccións (2020 e 2024), o único que baixou en votos obtidos foi o partido socialista. O que, porcentualmente, subiu máis, o BNG, e, en tremos absolutos, o PP.
    A táboa resume os datos principais...

    E estoutra, que, a máis de Sumar, posto a modo de comparación, o único partido que ten máis peso na zona da vila que na zona rural é o BNG, sendo os votos de PP e PSde G proporcionais ó censo en cada área, e a excepción de Vox, con maior importancia na zona rural.

    Distribuídos por seccións censais, os datos proporcionan esta táboa, na que as seccións censais da vila aparecen en negriña cusriva. Nela paprecen os cinco partidos máis votados e a porcentaxe de abstención en cada sección censal:

    Nela podemos observar que as seccións da vila teñen en conxunto unha abstención maior que as do rural, aínda que non haxa moita diferencia (no conxunto)

    Os datos anteriores poden traducirse en gráficas:

    
    A anterior é a gráfica onde se representa, por sección censal, as porcentaxes de votos a partidos e abstención.
 

     En fin, moitas máis cousas e gráficas poden dicirse e verse do sucedido en Vilalba nas votacións. Quedan, en todo caso, para outro momento.

     Iso si, se alguén quere máis explicacións dos datos xa postos, cun comentario que se poña, tentarei responder.

20240223

Falando de ilusión pola democracia: unha charla de Manuel Carmena

    Venres 16 de febreiro. 20:30. Derradeira charla desta edición dos Foros de Debate de Sargadelos de 2024 no Voar de Ribadeo, de título xenérico/adicación 'El estado, súbditos o ciudadanos?'. Na mesa, Manuela Carmena.

Sinatura de Manuela Carmona, estampada tras o prólogo dun libro de 'Diario de un confinado en Olavide'

    Unhas 300 persoas, case a terceira parte de pé, atendemos unha charla á que eu lle poñería o título de 'Ilusión pola democracia'. As outras do ciclo están colgadas en youtube, e esta tamén debera, en https://www.youtube.com/watch?v=vOV8MbWysfE, pero ao menos nestes momentos unha semana despois, aínda non o está. Está 'o sitio', pero non ten nada dentro, e claro, tampouco ten ningunha reprodución. Por iso, deixo a gravación de audio máis abaixo. Unha gravación á que só lle falta o inicio da presentación, feita por Juan Manuel Romero, unha persoa relacionada co Grupo Sargadelos, é dicir, a parte adicada ós anos máis novos de Manuela Carmena.

    Cunha pregunta final, coido que podería facer algún comentario, mais prefiro deixar o audio sen comentar, e en todo caso, máis adiante, facer un pequeno resume.

 

Cartel xenérico dos foros:

Recuncho da lectura: Como aprendín a ler

 

Recuncho da lectura: Como aprendín a ler

    Como aprendín a ler. Agnès Desarthe. ISBN 9788492866991. Rinoceronte Editora, Cangas do Morrazo 2018.

    Un libro de iniciación da autora en si mesma, permite a comprensión de certos mecanismos xerais, mais tamén arranca da xeneralidade para converterse nun camiño trillado só por unha persoa. Detallista ó tempo que cuidadamente descoidado, ofrece a posibilidade dunha mirada externa sobre outra persoa coa que alguén pode identificarse, sen ser común que se faga a máis de en algúns lugares comúns.

    Non perdín o tempo léndoo, pero cun sentimento inicial como o que me deixou despois de facelo, non tería comezado.

20240221

Falar

Falando. Foto de Bernd Schwabe in Hannover, collida de Wikimedia Commons.
 Falar

    De antigo, falar foi o xeito máis normal de comunicarse dos humanos. Falar de xeito directo, sen intermediarios. Ista última precisión é importante: se hai intermediarios, pérdese o control da conversa de extremo a extremo. Ese control foise perdendo pouco a pouco precisamente pola intermediación. Comezou coa escrita, na que o medio, o papel, podía quedar noutras mans e polo tanto, desaparecer, borrarse de xeito intencionado, variar o escrito...

    Ter intermediarios non ten por que ser malo. Pode facilitar a comunicación facela máis persistente, permitir o seu rexistro, etc. O caso é que si, implica unha perda de control. Co teléfono a cousa non foi a mellor. Non só a mensaxe podía quedar (nos primeiros tempos) na cabeza das telefonistas, senón que, dese xeito, quedou demostrado que co novo medio, aínda sen técnicas avanzadas, podía ser interferido e intervido, cruzarse conversas, filtrarse información, ou sinxelamente, impedir a conversa por desconexión. É dicir, destruír a comunicación e illar á persoa.

    Evidentemente, dende a automatización do proceso mediante internet, a comunicación diversificouse de múltiples xeitos e a través de múltiples canles. E as conversas poden ser mediatizadas, extraídas do seu contido, cesadas, imitadas ou deturpadas de moitos máis xeitos. É dicir, de novo, máis facilidade para destruír a comunicación ou illar á persoa.

    Agora mesmo, un caso particular: remato de ler que a conta en X da viúva de Navalny, o opositor ruso morto nunha cárcere dentro do círculo polar, foi inhabilitada durante varias horas, aínda que volveu a estar dispoñible máis tarde. Por? Polo que di a compañía, ‘por un erro’. E xa está. O erro pode ser unha decisión errónea ou ou erro de conexión, entre outras posibilidades. E o esnaquizamento da comunicación sufrido nese tempo? Ah! O caso é que está ‘xustificado’ que unha persoa perda a conexión sen máis. A min mesmo, xa teño apuntado que Facebook tenme secuestrado os meus datos, sen darme oportunidade de retiralos da rede ou de avisar ós meus contactos de que xa non teño acceso a esa rede social, se non paso polo aro que me pon. En teoría, sería algo moi doado de amañar: aí está a lei de protección de datos e a axencia correspondente. Na práctica, máis dun trimestre despois, sigo sen solución, tras usar paliativos como intensificar a miña comunicación nunha rede libre, Mastodon, comunicalo á xente da que teño contacto por Telegram, etc.

    Por iso, o bo da independencia, da existencia de múltiples canles e da apertura de comunicacións non dependentes de compañías, sen relación de dependencia con empresas e robustos fronte a ataques, é que sempre tes liberdade, un pequeno burato para moverte cando non tes poder e tentan esmagarte. Nin as compañías de medios (que elaboran e dirixen a mensaxe) nin as de redes sociais (que os usan e manexan ó seu antollo sen límites a pesar das leis) che deixan ese burato a non ser por despiste, tamén, ‘por erro’. Algo que está a empeorar pola introdución das mal chamadas IA, que dificultan a identificación da realidade separándoa da ilusión mentireira fabricada de xeito instantáneo, mesmo en vídeo.

    Mentres, o falar de xeito directo, tranquilo, pensado, vendo todas as reaccións producidas na linguaxe corporal... estase a facer máis raro. Por certo, ‘isto’, esta comunicación, non é ‘exactamente’ falar...

20240220

Preparando a paz

     ... porque para a paz hai moito que preparar (e protestar, e facer presión...).




Eleccións ao Parlamento de Galicia 2024. IV.- Preferencias e censo de Ribadeo

    Despois dunhas eleccións, os intereses diversos fan que algún tipo de gráficas teña máis difusión ca outros. Así, por exemplo, é bastante común  presentar as porcentaxes obtidas por cada partido en relación ó conxunto de votos a partidos, en troques de facelo en relación ó conxunto de electores, que dá porcentaxes menores. No caso de Ribadeo, e a pesar da alta participación destes comicios, o voto conxunto a partidos non chega ós 2/3 do total, o que permite, por exemplo, que a porcentaxe de votos do PP (en relación ó conxunto de votos a partidos) sobrepase o 50 %, mentres que en relación ó número de electores quédase reducido ó 35 %. Queda aquí o reparto da 'tarta' electoral en Ribadeo nestas elecións ao Parlamento de Galicia 2024, incluíndo abstencións e votos en branco e nulos:



Eleccións ao Parlamento de Galicia 2024. III.- Partidos e parroquias de Ribadeo

    Como todos sabemos, o espazo que conta para o reparto de escanos nas eleccións ao Parlamento Galego é provincial, non local. De calquera xeito, pódese observar as variacións nas preferencias segundo zonas. Deixo en baixo unha táboa (non oficial aínda, de feito hai algún pequeno descadre e falta algún partido moi minoritario) e en base a ela, catro gráficos agrupados por seccións e partido. 

     No primeiro, están detallados os principais partidos e a porcentaxe de votos (non número de votos!) que corresponden a cada sección dentro do concello. Como comparación, as tres columnas da dereita, partidos que nalgunha sección non sacaron ningún voto, presentan a súa columna menos coloreada. Mesmo nalgún caso, dunha soa cor (votos nunha soa sección).

    O segundo gráfico corresponde a outro xeito de presentar o anterior: os votos (non porcentaxe) obtidos por cada partido en cada sección:

    O terceiro corresponde á distribución porcentual de votos en cada sección:
    E o cuarto, outro xeito de presentar os datos do terceiro, corresponde ó número de votos a cada partido en cada sección:
    A táboa de onde se obteñen os datos anteriores especifica as seccións e o seu territorio, que ven reseñado nun mapa xusto en baixo.

    O gráfico a continuación trata doutra materia diferente: a abstención por sección censal. Nel nótase a maior abstención que tivo a vila en relación á zona rural:
    Máis de eleccións.

20240219

Eleccións ao Parlamento de Galicia 2024. II.- O día despois. Ribadeo, en groso

    Segunda entrega sobre as eleccións galegas 2024.

    Ribadeo non ten por que votar o que o resto de Galicia. De feito, tense desmarcado e numerosas ocasións. Nesta, a grandes rasgos, as diferenzas son pequenas.

    Como primeira entrega local, unha táboa e un par de gráficos:

    Queda claro xa a ollo nu o aumento de participación, tamén o correspondente aumento de brancos e nulos e que os tres 'partidos grandes tradicionais' en Ribadeo manteñen as súas porcentaxes, o que implica aumento conxunto de votos. O PP aumenta porcentaxe, e o BNG non absorbe os votos da desparecida En Marea. Por outra bada, Vox, como cuarto partido, aínda que marxinal, ten máis votos e o resto de partidos marxinais. Asemade, non deixa de chamar a atención a persistencia de Pacma, no mapa de eleccións dende hai tempo.

    O número de abstencionistas baixou moito, pero non tanto: no 1997 a abstención foi seis puntos porcentuais menos, 600 persoas menos. A lembrar a ligazón que fan os medios entre porcentaxe de abstención nas eleccións e cambio tendencia maioritaria de voto... que desta volta ao menos non acertou demasiado.

    É curioso ver que, coa diminución de abstencions, os tres partidos 'grandes' aumentaron en úmero de votos. Mais está claro que o que máis aumentou foi o PP, recén ganador do concello, por moito que en porcentaxe de votos estea o BNG case á súa altura. En canto ó PSOE, o aumento foi pequeno, non compensando o aumento xeral de votos. Cabe lembrar, neste apartado, que ó comezo da campaña o PSOE comezou pedindo o 'voto útil' da esquerda (o mesmo, pola dereita, que remataría pedindo un PP que se amosab agobiado), ata que se decatou que esa 'utilidade estaba a favor do BNG.
    Hai que ter en conta que non se presentan números de escanos, ó non ser Ribadeo unha provincia. De verse ese número, tamén habería variación respecto ó de votos, polo efecto do chamado 'Sistema D'Hondt' que se usa para a distribución de postos.
    Queda un detalle maior da situación en Ribadeo para outra entrada.

Eleccións ao Parlamento de Galicia 2024. I.- O día despois. Papeletas

    Pasaron as eleccións galegas de 2024. O resultado pode lerse nos xornais, verse na televisión, escoitarse na radio... Vou máis lento, tentando chegar a algúns lugares onde por un ou outro mitivo é difícil que cheguen outros medios.

    Estamos no día despois, pero coido que alguha xente nin se enterou de quen participaba. Por iso, o primeiro é unha recompilación das papeletas das que se dispoñía, onde, con calma, pódense observar detalles como o dos partidos que non levan suplentes, o que podería indicar ben a súa percepción de que non van ser necesarios, ben a dificultade en conseguilos, como posibilidades máis patentes. A máis de estéticamente ter diferente resultado e visibilidade, xunto cos diferentes logos usados. Asemade, en Lugo non tivemos o partido ourensanista, despois de librarnos de ter un partido almeriense... Se se votara só polas papeletas, Vox coido que levaría vantaxe polo logotipo, por riba dos seguintes, que serían BNG e PP. Na outra compoñente citada como compoñente da imaxe, os suplentes, quedaría relegada, fronte a PP, PSOE, Sumar e BNG.

    As papeletas dos diferentes partidos, en orde alfabética inversa:

 











20240218

"LOS PAPELES DE AMUNDSEN". Xosé Carlos Rodríguez Rañón

 

Sinatura de Amundsen. No D.P.; collido da Galipedia.

“LOS PAPELES DE AMUNDSEN”

Xosé Carlos Rodríguez Rañón

    Así se titula a novela póstuma (recentemente atopada) de Vázquez Montalbán, finado hai xusto agora vinte anos de xeito fulminante no aeroporto de Bangkok. Cronista da vida clandestina da España franquista, crese que Montalbán a escribiu cando só tiña 25 anos. O achado foi posíbel grazas a José Colmeiro, filólogo na universidade de Auckland (Nova Celandia), quen atopou o manuscrito antes da pandemia entre os papeis do escritor que a familia depositara na Biblioteca Nacional de Catalunya.

    O volume (de 450 páxinas e ambientado na cidade holandesa de Leiden, simple trasunto da súa Barcelona) é un retrato da vida cotiá na ditadura durante a década de 1960. O seu protagonista é tamén un escritor (alter ego do autor?) que vén de saír da cadea e que, depurado, remata por traballar nunha axencia publicitaria. O propio Montalbán (tras abandonar o cárcere, onde aprendeu italiano e compuxo un bo feixe de poemas e relatos) chegara a escribir mesmo en revistas de mobles co seudónimo de “Jack el decorador”.

    O título do libro é unha homenaxe (Montalbán foi un viaxeiro incansábel) ao explorador noruegués Roald Amundsen, expedicionario na Antártida e descubridor do Polo Sur a comezos do século XX, case coincidindo coa independencia do seu país a respecto do reino de Suecia.

    Crese que este é o derradeiro inédito do novelista, tras a desaparición fortuita en 1974 dun poemario seu nunha praia grega paradisíaca.

20240216

A emigración da paz

A emigración da paz

    Hoxe, cando escribo isto, é o último día de campaña electoral. Pasado mañá, 18F, toca votar, aínda que se pode pasar, como unha opción máis.

    Mañá, sábado, será día de reflexión e non quero interrompela. Ou sexa: se cando considere rematado este escrito xa rematou tamén este día, nese caso, o escrito non verá a luz en ningures ata luns 19. Así pois, irei ‘polo libro’.

    Mais o libro, ese libro, debe estar mal escrito. Resulta que en Ribadeo, tódolos domingos, vense celebrando unha concentración pola paz (12:30, nas escaleiras da casa do concello) da que tan necesitado anda o mundo. Tenta ser neutra no sentido de non chamarse nin a dereitas nin a esquerdas, senón de chamar a aglutinar vontades coa idea de que o importante é a paz, unha paz que hai que construír e para a que hai que poñer as bases. E, de feito, aínda que non soe ser numerosa, ven xente de decenas de quilómetros á redonda. Pídese permiso para a concentración semana a semana, e, para este domingo, eleccións, resulta que por ser un ‘acto político’ non foi permitida en Ribadeo, polo que se traslada a Navia, en Asturias. Alí non hai eleccións, logo pode pedirse a paz... Hai que emigrar para pedir a paz. Galicia, terra de emigrantes para ter futuro, agora tamén o é para poder pedir a paz.

    Non sei se pasará igual noutros lugares. Imaxino que en máis dun, si. Pero iso non quere dicir que sexa o adecuado, nin tan sequera, lóxico. Pode dicirse que iso de pedir só a paz para Palestina (así pode malinterpretarse o dicir do cartel da convocatoria difundido esta volta) é política de groso calibre. Por que non para a Ucraína, por exemplo, xa que foi o anterior ardor guerreiro animado polos medios? Por que a bandeira palestina e non a israelí? Poderíase argumentar que están en loita uns contra outros... Despois mesmo de ter sido reclamado un alto o fogo varias veces, con desestimación por parte do goberno israelí, ou de falarse a nivel ONU de masacre e xenocidio palestino, coido que o texto está xustificado aínda que opine que mellor ningunha referencia ningunha guerra, ou que eu non poñería a bandeira. Nin esa, nin a ucraína, nin ningunha. E non porque as bandeiras non sirvan ou porque estea contra delas, senón porque como símbolos poden dar lugar a malas interpretacións. E non fai falta máis alboroto, que xa hai de máis nas loitas múltiples ó longo e largo do mundo.

    Pero, indo ó feito sinalado no título: pedir a paz pode considerarse unha opción política? Non é simple humanidade? Manter esa postura, aquí e agora, non é raro -vai en liña con- que por estes lares siga vixente unha lei que amordaza as protestas, mesmo pacíficas, cando contrarían a algo ou alguén que ten poder para activala.

20240215

Recuncho da lectura: A viúva

      Recuncho da lectura: A viúva (Pt)

    A viúva. José Saramago. Porto editora. ISBN 9789720036179. Lisboa 2022

    Un premio Nobel que aínda non o é nin aparece como tal. O primeiro libro de Saramago, que lle publicaron con outro título ('Terra do pecado'), apunta algún dos temas clave do autor, pero a destreza non é a que nos ten afeitos nos ensaios sobre a lucidez ou sobre a cegueira. Mesmo así, interesante, aínda que fora só (que non o é, ao menos para min) como contraste.