O 2 de xuño, pola paz

    Seguen os mortos, seguen as concentracións neste desenvolvemento desigual a nivel mundial.

    Un domingo máis de concentración pola paz en Ribadeo    

    Deixo aquí a máis, a nota de prensa enviada ós medios o pasado fin de semana, na súa versión en galego:

"

Ribadeo, 20240523

Nota de prensa

A PLATAFORMA POLA PAZ DA MARIÑA LUCENSE E OCCIDENTE ASTURIANO ten remitido unha carta a todos os centros educativos de dita comarca, facendo un chamamento para que se fomente neles a reflexión entre o profesorado e o alumnado “sobre as graves violacións dos Dereitos Humanos que ocasionan as guerras que estamos sufrindo a nivel mundial e especialmente a día de hoxe o xenocidio que sufre o pobo de Gaza, sen precedentes dende a Segunda Guerra Mundial”.

Tamén ofreceu a súa colaboración para levar adiante os actos que se pretenda realizar, na forma que cada centro considere conveniente.

"

    A carta, enviada a 31 centros educativos, dicía:

"

Ribadeo, 19 de Maio 2024

A PLATAFORMA POLA PAZ DA MARIÑA LUCENSE E OCCIDENTE ASTURIANO ten acordado na súa asemblea do día de hoxe facer un chamamento para que nos centros educativos das nosas respectivas comarcas se promova a reflexión entre o profesorado e o alumnado sobre as graves violacións dos Dereitos Humanos que ocasionan as guerras que estamos sufrindo a nivel mundial e especialmente a día de hoxe o xenocidio que sufre o pobo de Gaza, sen precedentes dende a Segunda Guerra Mundial.

Para levar adiante esta actividade ofrecemos a nosa colaboración, na forma que cada centro considere conveniente.

Os nosos mellores saúdos, esperando a súa resposta e que esta proposta teña unha favorable acollida.

"

    Por certo, este luns 3 tamén toca a concentración bisemanal en Foz, ás 20:00 horas diante do concello.

Turismo e marxinalidade: do 'ven!' ó 'non veñas! (se non es acomodado)'

 Turismo e marxinalidade: do 'ven!' ó 'non veñas! (se non es acomodado)'

     As reviravoltas da promoción, desenvolvemento e aproveitamento turístico dan moito de si para comentar, estudar e (coido) mellorar, segundo os criterios que se elixan e os fins que se pretendan.

    Agora mesmo, estes días, remato de ver varias novas que indican cousas como que España anda na procura de viaxeiros de clase alta para 'evitar a saturación' (= ter máis ingresos con menos viaxeiros), nova de eldiario.es. Ou como que Ámsterdam leva un ano tentando que os 'viaxeiros ligados á festa', o 'turismo máis barato', non vaia á cidade, noticia de La Vanguardia, cun lema que, nese caso, é claro: 'Non veñas!'. Cousas ambas que se poden traducir como unha 'táctica Alcoa' no turismo (por poñerlle algún nome): 'deixa sitio, que non produces tantos beneficios'. Ou outras novas que pouco van salientando as voces que cuestionan o turismo no seu conxunto, as aglomeracións que se producen en determinados momentos, a xentrificación mesmo moitas veces imperceptible pero non por iso menos efectiva, as vivendas de uso turístico co encarecemento do alugueiro e falta de espazos para alugar, o impacto medioambiental despreocupado mentres algúns teñan ganancias...

    Novas que informan de algo que quen o sufre ten moi sabido: o querer meter máis e máis turismo, sacar máis e máis beneficios, leva á falta de poder de xestión racional do medio ambiente, falta de equidade económica da zona, desprazamento da xente que sufre o fenómeno, etc.

    É un fenómeno, que se chama moitas veces 'turistificación', que se vai producindo nun e outro lugar, como se de contaxio dunha enfermidade contaxiosa se tratara. Hai zonas da xeografía galega que van máis adiantadas no proceso e teñen recibido máis impacto, e outras que van máis atrasadas ou que, sinxelamente non o sofren por quedar fóra dos circuítos turísticos.

    Aí entra a segunda palabra do título: a marxinalidade, que pode ser entendida en múltiples xeitos. Marxinalidade dunhas zonas que quedan fóra do desenvolvemento posible ou do desenvolvemento social. Marxinalidade de xente que queda á marxe das consideracións de servizos ou posibilidades que se fan mirando só ó turismo. Marxinalidade mesmo de consideracións que quedan á marxe, non sendo atendidas en favor doutras que son sobreatendidas ou miradas como únicas a atender. Marxinalidade tamén de beneficios, na procura dese ‘beneficio marxinal’ unha vez externalizados, pasados a outros, todos os prexuízos. Marxinalidade que remata por sobresaír a pesar de que sería case invisible, como tal estar á marxe dun proceso hexemónico que non mira máis que cara adiante. Marxinalidade do propio territorio, visto como lateral a aquel de onde veñen os turistas. E con iso, marxinalidade da poboación local. Na versión ‘ven’, máis punzantes algunhas delas. Na versión ‘non veñas’, outras... Nun e outro caso, en xeral, marxinalidades como tal descoidadas, fóra do foco, que parecen non existir sobre o papel aínda que sexan a realidade. E, polo tanto, ó non ter conta delas hoxe, con tendencia a seguir descoñecidas e medrando.

O BOSQUE ANIMADO DE VARI CARAMÉS. Xosé Carlos Rodríguez Rañón

Estudo de Vari Caramés nA Coruña. Por Estevoaei en Commons, lic. CC BY SA 4.0

 O BOSQUE ANIMADO DE VARI CARAMÉS

Xosé Carlos Rodríguez Rañón

    O fotógrafo ferrolán asentado desde xa hai tempo na Coruña, Vari Caramés, mantivo entre os meses de febreiro e marzo na galería Trinta compostelá a súa última exposición polo de agora, titulada “O bosque animado” en homenaxe ao escritor galego en lingua castelá e un dos pais do que logo sería o realismo máxico hispanoamericano Wenceslao Fernández Flórez.

    Nela mestura unha ducia de instantáneas súas cunha decena de acuarelas de Ángeles Sales, quen fora a súa dona, compañeira de vida e musa. A idea foi propiamente súa xa que ela non cría tan seriamente no proxecto como el, malia a orixinalidade das acuarelas de Sales, frotadas ás cortizas das árbores na mítica Fraga de Cecebre antes de seren coloreadas, fraga que o propio autor tamén fotografou mesmo coa súa muller trafegando entre o mesto e autóctono arboredo.

    Na exposición tamén hai unha serie de fotos en branco e negro adicada exclusivamente á cidade de Santiago, coa que Caramés ten unha relación especial desde hai xa moitos anos. Ultimamente, estase tamén a interesar, como el mesmo confesou, pola edición do seu material en formato libro, algo que cre que está a pasar, na actualidade especialmente, por un momento estelar.

Guerra sanitaria para o tabaco e paz dos cemiterios coa contaminación. Pablo Mosquera

Balsa de lodos da factoría de Alcoa-S. Cibrán

Guerra sanitaria para o tabaco e paz dos cemiterios coa contaminación.

A exposición excesiva ao fluoruro pode provocar unha enfermidade ósea coñecida como fluorosis esquelética. Esta afección pode provocar dor e dano nos ósos e as articulacións durante moitos anos. Os ósos poden endurecerse e volverse menos elásticos, o que aumenta o risco de sufrir fracturas.

A exposición prolongada a certos niveis de cadmio no aire, os alimentos ou a auga produce acumulación de cadmio nos riles e posiblemente enfermidade renal. Outros efectos da exposición prolongada consisten en dano do pulmón e fraxilidade dos ósos.

A inxestión de hidróxido de sodio sólido ou líquido -sosa caústica- pode producir vómitos, dor do peito e do abdome e dificultade para tragar. A lesión corrosiva da boca, garganta, esófago e estómago ocorre moi rapidamente e pode causar perforación, hemorraxia e redución do diámetro do tracto gastrointestinal.

Respirar niveis altos de cromo pode producir irritación do revestimento interno do nariz, úlceras nasais, secreción nasal e problemas respiratorios talles como asma, tose, falta de alento ou xadeos.

Epidemiólogos e xeólogos españois atoparon asociacións entre o número de mortes por tumores de esófago e zonas onde abunda o chumbo, cancros de pulmón e terreos con máis cobre, tumor cerebral con arsénico, e de vexiga con cadmio. Estes vínculos estatísticos non indican unha relación causa-efecto, pero segundo os investigadores, deberíase analizar a influencia da composición dos solos na distribución xeográfica dos tumores.

De forma xeral, os científicos comprobaron como naquelas áreas tradicionalmente máis industriais, e por tanto con solos máis contaminados por chumbo, cadmio, cobre e outros metais pesados, hai, en xeral, maiores cifras de mortalidade en tumores como os de pulmón, vejiga, esófago ou estómago.

Medrar xunto a unha fábrica incrementa as posibilidades de padecer cancro de pulmón nun 50%, mentres que as opcións se duplican no caso das células pequenas dese órgano. Así o testemuña o estudo Capua, o de maior tamaño realizado sobre este tema en España. Os datos públicos dispoñibles apoian estas conclusións. As análises e entrevistas a máis de 1700 pacientes voluntarios do estudo Capua conclúen que "non inflúe a susceptibilidad xenética, senón a contaminación ambiental ou os factores de risco do individuo". Ou o mesmo lugar de traballo, xa que onde falta un servizo de prevención anual os riscos multiplícanse “por tres ou por catro”. Un cambio nos hábitos de vida e a redución da contaminación atmosférica rebaixaría o número de casos desta enfermidade.

"É como a peaxe que pagan para vivir", reflexiona o portavoz da Coordinadora Ecoloxista de Asturias sobre o alto prezo de convivir con industrias contaminantes. O silencio dos traballadores e veciños ten un beneficio: manter ás industrias. Así o entende tamén o doutor Laureano López. "Hai medo a dar argumentos para a deslocalización. É un xogo difícil atopar o equilibro entre investir en procesos menos contaminantes e manter esas industrias”, expón.

O Instituto de Saúde Carlos III elaborou unha serie de informes sobre o perigo de vivir xunto a focos contaminantes. As análises estadísticas suxiren que residir xunto a incineradoras e vertedoiros de materiais tóxicos podería incrementar a mortalidade de cancro de estómago nun 18% e nun 71% o de pleura, a membrana que cobre os pulmóns.

Recollido de diversas publicacións, o que antecede, constato que na nosa Comarca, afectada polas verteduras da multinacional aluminera ALCOA, xéranse verquidos por terra, mar e aire, que conteñen metais pesados, e por tanto con risco obxectivo para a saúde dos habitantes do territorio da Costa Cantábrica Galaica.

Como vello profesor de SAÚDE PUBLICA e habitante da costa ao norte do norte estou no meu dereito de preguntar á colega Ministra de Sanidade se a cruzada contra o tabaco ten relación cos seus efectos nocivos cuantificables en diversas enfermidades crónicas que inciden nos datos epidemiolóxicos de MORBILIDAD E MORTALIDADE que se recollen estatisticamente e obran para a posta en escena dos denominados PLANS DE SAÚDE. Seguro que estou de acordo coa Anestesista Hospitalaria, agora coxunturalmente dedicada a tarefas de alta xestión sanitaria, e activista para defender os dereitos da cidadanía a unha correcta e integral asistencia sanitaria.

Pero hai un paso máis. Sendo as verteduras continentes de sustancias moi perigosas para a saúde, e sendo o medio ambiente parte do patrimonio ecolóxico que constitúe un parámetro da terceira xeración dos Dereitos Humanos -Dereitos do Cidadán- cal é a razón pola que non se pon os mesmos métodos de prevención, educación para a saúde, vixilancia continuada, informes públicos estadísticos e peche dos focos contaminantes?

Comprendo a existencia da colisión entre dereitos fundamentais -intimidade e seguridade- pero angustiame ese comentario habitual nas parroquias desta antiga Provincia de Mondoñedo. "Prefiro morrer de cancro que morrer de fame". "Temos que evitar noticias que alteren o proceso de venda ou mantemento dos postos de traballo de ALCOA, AÍNDA QUE TEÑAMOS QUE MIRAR PARA OUTRA PARTE con relación ás verteduras de LODOS VERMELLOS". Colisión entre dúas perversas realidades.

E vén ao caso por dous feitos a investigar. Incrementaron, sen permisos, a altura do muro de contención na balsa dos lodos vermellos? Hai saída nocturna de camións trasladando lodos vermellos a vertedoiro situado en territorio do Concello de Ortigueira? Teñen datos as Confrarías de Pescadores na Mariña sobre desaparición de fauna e flora mariña nas proximidades da saída ó mar das verteduras procedentes do proceso Bauxita-Alúmina-Aluminio?

Pablo Mosquera Mata

 

Na procura paz: Ribadeo, 26 de maio

 

     Non debera ser necesario lembrar que está a facerse unha concentración semanal, os dominogos, pola paz. Pero tampouco debera ser necesario lembrar que a guerra deshumaniza e debera ser erradicada...

Recuncho da lectura: Le potentiel érotique de ma femme

 

Recuncho da lectura: Le potentiel érotique de ma femme

     Le potentiel érotique de ma femme. David Foenkinos. ISBN 2070309770. Folio. Éditions Gallimard. Paris 2018. 322 px. (Fr.)

     Suave divagación humorística sobre algunha cousa que de humano ten a vida. Empregando o afán de coleccionista que se pode manifestar na persoa, deriva nunha historia de amor que parece ser o comezo doutra colección, ó tempo que é base dunha vida tranquila e feliz.

Recuncho da lectura: Un anarquista

 

Recuncho da lectura: Un anarquista

     Un anarquista. Diego Ameixeiras. ISBN 9788411105156. Edicións Xerais de Galicia, S.A. Vigo 2024. 110 px.

     Curta, mais escrita sen apartes, fíxoseme claustrofóbica por momentos (ese xeito de escritura agóbiame). Ambientada xusta, coido que o trascurso ven ben intuído pola portada: ambiente nebuloso pero abondo descrito, comportamentos fixados pero non menos desdibuxados. Unha historia novelada con acerto descritivo que se fondamenta nas persoas aínda que se entrevé que os actores poderían ser ben outros porque non deixan de ser meros portadores da trama.

    Por certo, e por se houbera algunha dúbida, nada que ver con 'Morte accidental dun anarquista'.

Sargadelos, un val poboado por unha industria (1). Pablo Mosquera

Auga para Sargadelos

Sargadelos, un val poboado por unha industria (1)

30 de abril de 1798. Habitantes das 17 parroquias próximas a Santiago de Sargadelos no Concello de Cervo marchan sobre a fábrica que rixe o ilustrado Antonio Raimundo Ibáñez. Son recibidos non só con improperios. Reciben granadas e balazos. Hai un morto e moitos feridos. Causas do motín: o imperativo de que teñen que cargar carbón, e diversos materiais relacionados coa fábrica, por un salario mensual de 12 reais por carro, que necesita dous homes e unha parella de bois cun tempo de dedicación de tres días, o que leva consigo o descuido das tarefas de sembra e colleita. A desobediencia é sancionada con multas e prisión nun maldito cepo instalado nas fábricas.

Ibáñez logrou, pola autoridade central do reino, autorización exclusiva para manexar as fragas de Rúa. Ante tamaño mandato, os paisanos buscan amparo na Intendencia Xeral do Exército de Galicia, o que non logran e provoca o aumento na represión do señor feudal-ilustrado. Sargadelos é unha fábrica de municións con amplos privilexios reais. A fidalguía civil e relixiosa acusaban a Ibáñez de ser un déspota cuxa conduta industrial desarticulaba a economía agropecuaria da comarca.

No entanto, non podemos de ningún xeito obviar os seus logros. Dos seus fornos saen os potes que dan para comer a moitas familias humildes da zona, os proxectís que defenden á nación en momentos cruciais ou as tubaxes que levan o progreso á capital do reino en forma de auga corrente.

Con frecuencia gozo ensinando Sargadelos. O paseo desde os fornos até a presa coa canle e os eucaliptos aos lados do carreiro. O museo que garda e expón as catro etapas da louza que chegou a competir con Picman e Cartaxena, e na súa primeira etapa até con Bristol. A fábrica fundada por Isaac Díaz Pardo e Luís Seoane, con ese fermoso mural que lembra un guerreiro do denario ibérico, ou a presenza escultórica dos grandes pais da nosa literatura Galaica.

Aínda se conservan as mouteiras do camiño con peaxe entre Sargadelos e o porto sito nos Campos-Ría de San Cibrán, onde a flota de buques con pavillón da fábrica, traían e levaban, materiais relacionados coa produción. O pazo coa súa heráldica e unha fermosa fonte, entre escaleiras de pedra e xardíns. Se pecho os ollos e poño atención creo escoitar aquelas orquestras que animaban as festas do Apóstolo Santiago pegadas á Casa da Administración. Bailes de outrora. Tango, chachachá, bolero, vals. Era unha muchachada alegre entre pegadas da historia.

Unha historia que debería ensinarse na disciplina de "sociais" nos centros de ensino, polo menos da Mariña mindoniense. No seu forno de fundición elaborábanse até 30 000 quintais de ferro que deron cociñas, balcóns, tubos, molinetes para barcos, rodas hidráulicas, baterías de cociña, municións, potes a estilo Bordeus. Eses consumos de 50 000 quintais de carbón mineral, outros 20 000 de carbón vexetal, uns procedentes de minas astures e outros das fragas sitas en Rúa e Trasbar.

E o máis importante. A industria empregaba até 1000 familias, 250 carros con 300 parellas de bois, que achegaban e trouxeron mercadorías dun porto -Os Campos de San Cibrán- que chegou a contar cunha flota de 22 buques.

Tal actividade foi causante da creación dese pobo-parroquia. Non só obradoiros, casas para residencia dos numerosos operarios e as súas familias, e desde logo unha igrexa que encomendaron ao Apóstolo Santiago, así como ese mesón que perdura hoxe esquecido.

En 1804 comeza o esplendor da louza que será contrasinal do bo gusto, até ese momento en 1848 en que até S.M. a raíña acusa mediante Real Orde haber recibidos dúas fermosas vaixelas de tal compañía -Sociedad La Riva- que se considera como presente das artes e homenaxe á industria de Galicia. Fago un inciso para comparar o que antecede coa pestilencia contaminante desa ALCOA moribunda. En Sargadelos houbo emprendedores, comerciais, deseñadores e continua mellora nas instalacións e ferramentas. Incluso un camiño de peaxe do que hoxe quedan as mouteiras que nos indican por onde pasaban os carros celtas desde o emporio industrial até o porto na ría do Covo.

En pleno primeiro terzo do século XXI, a louza daquel Sargadelos do século XIX é un luxo que adoita estar exposto polo seu valor integral, que ademais para un galego da Mariña é un símbolo que alimenta o orgullo identitario. De todas as pezas posibles quedo coas fermosas escribanías que a recado estaban na mesa escritorio dun catedrático, un bispo, un médico de prestixio ou un avogado triunfal. As súas cores poden confundirse coa louza de Cartaxena ou da Cartuxa, pero non para alguén que sabe de marcas.

Pablo Mosquera Mata

 

Sobre a reparación e a obsolescencia

Sobre a reparación e a obsolescencia

    Reparar. Unha palabra á que se lle anexan significados en diferentes contextos, e ó tempo, é clara: a primeira acepción no dicionario da RAG é 'Devolver ao bo estado [algo que estaba deteriorado ou avariado]'. E logo, 'Realizar unha acción tal que diminúa ou faga desaparecer os efectos daniños, negativos ou prexudiciais de [outra]'. E aínda, 'Restablecer [a forza, o ánimo etc.]'. É dicir, tres significados que están relacionados.

    Aínda así, aclaro: non me refiro aquí a cousas como reparar danos de guerra (moito se podería falar sobre iso nestes tempos), senón á simple reparación de útiles e aparellos. Unha ollada sobre algo no que a UE, mediatizada por intereses diversos, só hai un mes (23 de abril) que chegou a un ditame descafeinado e difícil de que del resulte o impacto que debera. Cabe dicir algo como ‘Non é para menos, a situación é abondo complicada’...

    En tempos, desparafusador, chave inglesa, lima, e pouco máis, a máis de paciencia e interese, permitían amañar un coche a alguén cun pouco de coñecemento e mans. Hoxe, mesmo con coñecementos amplos é difícil amañar máis aló de algunha pequena cousa, sen ter o permiso, vía compra de máquina diagnosticadora e outros ferregachos subministrables pola empresa construtora. Empresa que así ten suxeitos e controlados ós talleres, convertidos á súa volta en imprescindibles para os usuarios finais.

    E, quen di coches, di, a diferentes escalas de posibilidades, case calquera aparello, de móbiles -xa feitos para que non se podan nin abrir- a lavadoras -que case pode dicirse que levan data de caducidade- ou impresoras -fabricadas mesmo para pararse a partir dun certo número de copias-. Aparellos todos os citados que nos levan, xunto con outros como as lámpadas que nos iluminan ou as medias, a outro concepto xurdido no século XX, a obsolescencia programada. É dicir, o facer obxectos a posta para que non duren moito para que haxa que comprar outros novos (e polo tanto, seguir dando cartos ó fabricante). Algo que é contraproducente non só polo que significa de necesitar recursos para a fabricación que de algures teñen que saír, co impacto medioambiental correspondente, senón tamén por primar ás empresas que o practican fronte ás que non o fan (cun pernicioso efecto económico de primar o mal feito). Se en tempos Philips facía rasuradoras 'eternas', unha vez vendida unha a un home, este non tiña que comprar outra ata moito tempo despois. Así, se outra marca 'X' as facía cunha duración estimada poñamos, a cuarta parte, no mesmo tempo abríaselle tres veces máis oportunidades de futuras compras, e polo tanto, de ingresos e ganancias. Ese é o resume, aínda que o comercio sexa máis complexo, tendo que considerar outras cousas como o custe de materiais e man de obra (menor no caso de 'X') e que o lapso de tempo de uso sexa abondo para que non sexa tan evidente para o cliente que a inversión nunha máquina de 'X' non pode competir en custo en relación ó servizo prestado.

    Volvendo á reparación, hai tempo que os reloxos de pulseira tradicionais pasaron a ser irreparables máis aló do cambio das pilas en caso de que esa sexa a fonte de enerxía (imposible abrilos sen ferragachos especializados) ou do remprazo do conxunto da maquinaria. É dicir, tirando dunha necesidade extra de recursos, eliminando capacidades técnicas da poboación (e polo tanto tamén posibilidades de desenvolvemento) e manténdoa cativa de novas compras. Algo ben diferente do que se trataría en cambio, ó facer a reparación en troques de cambiar o aparello na súa totalidade. E, mentres, seguimos dependentes, sen liberdade para usar o que ‘é noso’ como se fora noso.

    A proposta da UE (a ‘Directiva’, termo legal que emprega a UE) para procurar que as cousas se podan reparar, dá un número importante de pasos (incluíndo a prohibición por contrato de prácticas empresariais que impidan a reparación ou o facilitar o acceso a documentación e repostos). Mais non é doado, e falla en poñer coto ás restricións pola chamada propiedade intelectual e o dereito de copia, o que usado como arma pode anular todo o resto de melloras.

A paz, na concentración de Ribadeo 20240519

Vista parcial ó final da concentración 20240519

    Hoxe, domingo 19 de maio, houbo unha nova edición das concentracións semanais que a favor da paz se están a facer diante da casa do concello de Ribadeo ás 12:30 da mañá.

    Unhas corenta persoas xuntámonos e escoitamos unha petición pola paz (Lida por Jesús Irigoyen), un poema de Luísa Villalta de 2003 (lido por min) e aprobamos o dirixir, en nome da Plataforma pola paz da Mariña e o Occidente Asturiano, un escrito ós centros educativos da zona para promover a reflexión pola paz, que será enviado esta semana que comeza (lido por Elvira Posada).

    Deixo a continuación o audio e os textos lidos, a excepción do comunicado ós centros educativos, que será merecedor doutra entrada, ou no seu caso, anexo ó comentario da próxima semana.

 

Unha lembranza para Daniel Cortezón e Suso Peña

     O sábado 6 de abril houbo unha pequena serie de actos dos que non deixei constancia ata o de agora pero dos que, aínda que non lle dea moita difusión, si quero que conste.

    Es día un pequeno grupo de amigos reunímonos para lembrar a Suso Peña e a Daniel Cortezón. Houbo unha ofrenda floral a Daniel no cemiterio e igualmente na placa da Illa Pancha, a Suso. E logo, unha comida no Voar.

¿QUOUSQUE TANDEM? José María Rodríguez Díaz (2010)

    Aquí sae algún tema co que non estaba de acordo con José María, que metido a fondo no razonamento do superfluo gasto municipal non fai distincións que coido debera, e que non sei se chegou a sorprenderse anos máis tarde polo relativo equilibrio de contas que acadou o concello anos máis tarde, a pesar da política aquí denunciada. Débeda por certo que entendo que nestes momentos está aumentar e que non serviu, ó contrario do que esperaba José María, para derribar a maioría absoluta do alcalde nas eleccións seguintes.

Viernes, 10 de septiembre de 2010

QUOUSQUE TANDEM?

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 20:21

¿Quousque tandem, alcalde, abutere patiencia nostra? ¿Hasta cuándo, alcalde, vas a abusar de nuestra paciencia? Parafraseando a Cicerón me dirijo al alcalde de Ribadeo para preguntarse a dónde va con su loca política de constante incremento de la plantilla del concejo que él, en nombre de los vecinos, gobierna. ¿No se da cuenta de que, con su política de constante ampliación del personal municipal, está conduciendo al concejo a un callejón sin salida, al mismo tiempo que con esa política de crecimiento artificial lo está empobreciendo cada vez más? ¿No se da cuenta de que ha entrado en un círculo vicioso en el que cuanto más personal contrata, más actividades a desarrollar se inventa para tenerlo ocupado, y cuantas más actividades se inventa, más personal necesita para atenderlas? ¿Con qué recursos seguros cuenta, que no sean los impuestos de los vecinos, para hacer frente a este gasto en el incierto futuro?

Primero fue la dotación económica a los grupos políticos con cargo al concejo. Luego vino la contratación de personal para su particular asesoramiento. Más tarde fue el gabinete de prensa con el único fin de trasladar a los vecinos la imagen del trabajo desarrollado en la alcaldía. Gastos que nunca antes en este concejo se habían hecho, lo que demuestra su carácter superfluo. Luego siguieron otras contrataciones para hacer frente a nuevas actividades, más propias de otros entes, como Sanidad, Deportes o Educación, que de la labor del concejo. Contrataciones sin reparar, a veces, en el número de trabajadores necesarios para las labores municipales, como se hizo con la contratación de cinco peones para la limpieza de la playa de Augas Santas. Últimamente, otro arquitecto más y un administrativo de apoyo para aliviar el agobio del personal de oficinas del concejo. Y por si eso no fuera bastante y sin tratar de agotar el tema, la reciente contratación con carácter fijo de una abogada para el Centro de información a la Mujer con cargo al organigrama del Ayuntamiento. ¿Y a quién se dirigen los hombres en busca de consejo en sus problemas con sus cónyuges?

El gobierno que Vd. representa, en contradicción con sus propias palabras, reflejadas en el periódico 'La Voz de Galicia' del día 29 de agosto del año actual, en las que afirma que 'acabouse o de presupuestar, recaudar oito e gastar doce, porque a crise dos concellos vai ser endémica', continúa con su política de actuaciones superfluas y de lujo que, ni se corresponden con el nivel del concejo que tenemos, ni con los tiempos que corren. Y aunque sus afirmaciones no se corresponden con la realidad de un concejo endeudado en mil millones de pesetas, en una cosa sí tiene, desgraciadamente, razón: en que la ruina del concejo será endémica. Y esto gracias a Vd. y a otros gobiernos como el suyo.

Cuando la oposición política le echa en cara sus errores se justifica diciendo que Vd se dedica a trabajar. Y seguramente tiene razón, aunque no lo considero ningún mérito para quien cobra por ello. Pero el buen gobierno no consiste sólo en trabajar, que también, sino sobre todo en administrar bien y con sensatez los recursos. Porque dedicarse a hacer muchas cosas, superfluas para los tiempos que corren, puede implicar 'traballar arreo', como Vd. dice, pero eso no significa administrar bien. Administrar bien es hacer lo que es oportuno en estos momentos, sin pensar en los votos. Sigue el camino diseñado por los anteriores gobiernos que, parafraseando a un eminente personaje de esta villa, mantenían el principio, expresado en latín macarrónico, de que 'dum gobernatur, nec laboratur, nec administratur, neque honestitas servatur'[gobernando, pero non traballando, nin administrando, nin tampouco servindo honestamente].

Agobiado como está el concejo con una deuda de mil millones de pesetas, según noticia no desmentida, no creo que sea el momento de seguir aplicando esta política suicida que impedirá que el concejo pueda algún día recuperar alguna posibilidad de ahorro para poder hacer frente a las graves necesidades que actualmente tiene y que en el futuro se van a presentar para la sociedad ribadense.

Con su política de gasto y endeudamiento, una cosa sí ha conseguido. Poner en bandeja a sus competidores en la próxima campaña electoral unos elementos de primer orden de acoso y derribo. ¿Me equivoco?

¿Y en dónde está, mientras tanto, la oposición que no trata de poner freno a esta deriva? Aunque no sé cómo podrán hacerlo quienes hicieron lo mismo cuando les tocó gobernar.

Y termino como empecé. ¿Hasta cuándo? ¿Hasta cuándo vamos a tener que soportar esta sucesión de gobiernos que, uno tras otro, llevaron a nuestro concejo hasta su total ruina económica, sin ninguna posibilidad de poder hacer frente a las perentorias necesidades que tiene y que surgirán en el futuro? ¿Hay alguna esperanza de cambio de sentido en la administración de nuestro concejo de cara al futuro con las próximas elecciones? No lo parece, pues el futuro parece que pinta muy negro para Ribadeo.

José Mª Rodríguez

 

Outros Artigos de José María.

Un 17 de maio, o galego non quita o saio

Xela Arias e Luísa Villalta, en imaxes collidas de Wikimedia Commons, lic. CC BY SA 3.0 e 4.0 respectivamente, realizadas por Santos Díez e Eduardo Castro Bal, e Dende

    Parafraseando o de 'ate o corenta de maio non quites o saio', non está o galego para, a 17 de maio de 2024, quitarse o saio. Por moito que unha nova poeta (nova por ser a nova homenaxeada, pero tamén por ter pasado aínda nova), Luísa Villalta, apareza como un incremento de valor da lingua, por moito que en Ribadeo se lembre neste día o pasamento de Hernán Naval, por moito que en Pontedeume se faga un roteiro celebrando a escritores relacionados coa vila, por moito que se celebren diversas feiras do libro (en teoría, do libro galego'), por moito máis, a debilidade relativa da nosa lingua vai facéndose máis e máis patente a medida que pasa o tempo. E aínda que hai culpables, si, nun día de celebración, coido que o momento de mirar adiante, organizármonos, traballar, producir e vivir en galego, e facer que a nosa lingua siga tendo pegada, tendo futuro, tendo 'mil primaveras máis'.

    E abaixo, para remarcar o día, deixo unha gravación feita por unha amiga para o día das Letras Galegas commemorativo de Xela Arias:

Poemas Xela Arias 2 from lingualiza on Vimeo.

Antonte, 20240514, pleno

    Martes 14 de maio de 2024, 20:00 horas e uns minutos: comeza o pleno do que xa puxen a convocatoria. Do conxunto dos concelleiros, falta un concelleiro por enfermidade, Vicente Castro (BNG) e outro intervén por videocomunicación, Marcos Villamil (BNG). Ate pasar o punto correspondente á modificación po PXOM polo centro de saúde, unha representación de Modepen estivo presente logo de ter presentado hai meses un estudo, despois dunha xuntanza co alcalde.

    Ningunha discusión para a aprobación de actas, ningunha tampouco para o primeiro punto a discutir (sobre bandeira e escudo de Ribadeo), ambas votacións con aprobación por unanimidade. Unha nota: o escudo, non estando previsto en principio o seu tratamento, trátase porque está a usarse pero sen aprobar oficialmente. A min cóstame crer que non se aprobara en algún momento do século pasado, a máis de estar normalizado polo uso, pero...

     No punto seguinte, sobre a variación do PXOM para un novo centro de saúde, foi aprobado por unanimidade, anulada a votación para discutilo e volto a votar con unanimidade. Logo, aínda que non aparecía de xeito aparente na convocatoria, tamén se aprobou a realización de aparcamento diante das farmacias para poder coller medicamentos, entre outras cousas. Deixo en baixo a convocatoria, o audio ata a baixada dunha representación de concelleiros para facer o sorteo de mesas para as próximas eleccións, e a nota de prensa sobre o pleno emitida polo concello.

    Nota do concello sobre o pleno:

"

O pleno da corporación de Ribadeo celebrado onte, martes, aprobou por unanimidade a regularización das taxas da Escola Municipal de Música e Danza (EMMeD).

A concelleira de Educación e Cultura, Begoña Sanjurjo, explica que “cando se incorporou a especialidade de danza á oferta da Escola Municipal de Música fíxose como unha experiencia piloto, cun prezo reducido para ver a demanda que había. Pasado un tempo prudencial, por petición do profesorado da escola, agora equipáranse os prezos de todas as disciplinas, para evitar unha discriminación do resto do alumnado da escola. É xusto que a danza teña a mesma categoría que calquera instrumento. Esta regularización aprobouse por unanimidade no pleno de onte”.

Begoña Sanjurjo anunciou tamén que “o calendario da EMMeD de Ribadeo do curso vindeiro coincidirá co calendario escolar, comezando o 11 de setembro deste ano e rematando o 20 de xuño do 2025. Esta equiparación cos centros escolares beneficia á conciliación das familias”.

"

    

Letras no Campo 2024

    En baixo deixo a información sobre a nova edición da feira do libro de Ribadeo, Letras no campo 2024 (X edición): Cartel e díptico coas actividades (incluída presentación de 'A temperie ribadense no século XXI', o venres 24 ás 7 da tarde)

Xuntanza pola paz. A que vén, e a que foi

    Deixo a convocatoria da xuntanza pola paz deste domingo próximo en Ribadeo, xunto cunha referencia ás verbs ditas o domingo pasado.

    Guerras hai moitas, e semana tras semana lémbranse o Sahara ou Ucraína, mais o cartel está centrado en Palestina, onde hai tempo que a guerra ten dexenerado en xenocidio.

    A lembrar tamén que están a producirse diversas outras concentracións semellantes, como a que ten habido o día 6 en Foz e deixo o cartel ó final, de perioricidade nese caso, quincenal:

    Sobre a que foi domingo pasado, deixo unha foto previa do fondo e unha parte do dito na xuntanza, na que participamos 40 persoas:

    A gravación. Comeza coas verbas de Suso Fernández.

E o cartel da pasada xuntanza de Foz: 

 

Esta tarde, pleno

    A comezos de ano (en ribadeando, o día 17 de xaneiro) un grupo de xente relacionada con MODEPEN demos a coñecer unha enquisa sobre o uso do centro de saúde de Ribadeo, a conto da pretensión de facer un novo centro de saúde ás afóras da vila. Antes, tiveramos unha entrevista co alcalde.

    Pois vben, hoxe, 14 de maio, hai un pleno que vai tratar non os datos ofrecidos, nin a falta de explicacións por parte da Xunta que foi ofrecida e disposta na xuntanza co alcalde, senón a recualificación de terreos no PXOM para facer o centro sen cambios. Asemade, tratarase da bandeira e escudo e Ribadeo, pero non se tratará do tema que estes días está dando tanto que falar en relación á sanidade en Ribadeo, a praza de pediatría no centro de saúde de Ribadeo:

Falando do telescopio en Santa Cruz en 2024

Falando do telescopio en Santa Cruz en 2024

    Aló por setembro pasado (2023), o día 10 en Ribadeando e o 16 en La Comarca del Eo, publiquei un artigo titulado 'En relación á casa da ría'. Na Comarca, coincidiu con outro titulado 'El gobierno de Ribadeo busca dos telescopios desaparecidos', entre eles o da A. C. Xerfa, noticia que xa fora dada a coñecer con anterioridade en xornais. No meu artigo facía un resume da historia do telescopio da A.C. Xerfa e a súa relación coa Casa da ría, a instalación do concello de Ribadeo en Santa Cruz, convenio mediante.

    Meses despois coido conveniente facer algunha anotación máis.

    A raíz da nova da desaparición do telescopio da asociación, e a falta de chave e acceso á Casa da ría e á cúpula astronómica da mesma, púxeme en contacto co concello para tentar esclarecer a situación. O caso é que a cousa foise retardando ata que axustei unha xuntanza co alcalde para o 24 de febreiro. Por enfermidade miña, esa xuntanza non puido ser, rematando a espera o sábado 9 de marzo, no que o alcalde, cun operario do concello, un fillo de Calvo Sotelo e eu, nos achegamos á Casa da ría. Visitamos primeiro a parte de abaixo, zona separada da do telescopio, vendo os estragos acumulados nela. E logo, fomos á porta de acceso á parte superior. Tras constatar que estaba aparafusada ó marco como único peche, e non abrila a falta de aparellos o operario do concello, axustei que volvería eu e a abriría. Non foi tan doado: as dimensións e estado do parafuso fixeron que tivera que ir por máis ferramenta que a que inicialmente levaba, pero tras un bo tempo, o parafuso estaba fóra e puiden subir e tomar fotos e vídeo. Nese momento (25 de febreiro) a máis do estado da porta de acceso, un graffiti decoraba as escaleiras, a porta da cúpula estaba tumbada, os dous telescopios pequenos que alí había (cedidos para o seu uso alí despois de ser ganados en un concurso no que participaba a filla de Francisco Rivas) tiñan desaparecido, numerosas baldosas da terraza estafan fóra do seu sitio, de novo había árbores da altura dunha persoa polo medio, e o telescopio encastrado, o da A.C. Xerfa, estaba coa tapa do tubo caída, descuberto da cobertura que se lle puxera no seu momento para evitar que puidera chover sobre el, e desequilibrado. De todo elo informei ó alcalde, quen me comunicou que estaba previsto acometer diversas accións para volver ó seu as instalacións pero non me dixo nada máis sobre a desaparición por el difundida. Naquel momento tamén lle transmitín que, despois das novas e o artigo de setembro, consideraba que, sen présa, debía volver a tratar o tema de xeito público, o que estou a facer.

    O certo é que, aínda ignorante da movida evidente que houbo en setembro, non quedei contento pero si máis tranquilo ó comprobar que o telescopio principal seguía alí en marzo. Volvín a cerrar a porta de acceso á terraza do mesmo xeito que estaba (a da cúpula non se pode cerrar, está esnaquizada), pero dando lubricante para poder operar mellor. Extremo que tamén lle comuniquei á autoridade pois non consideraba nin considero que sexa xeito de cerrar nin aporte algún de seguridade.

    Así as cousas, e logo de falar cun coñecido, volvín a presentarme na Casa da ría este domingo 12 de maio, comprobando que, como se me comunicara, a porta de acceso á terraza estaba aberta. Supostamente mediante un bo golpe, o parafuso seguía chantado, pero a porta estaba esnaquizada nesa zona. A parte superior do edificio estaba tal como a deixei cando entrei a vez pasada e especifiquei máis arriba.

    O conxunto hoxe por hoxe é un completo desastre. Algo que podería estar rendindo cretos a Ribadeo está convertido en ruínas descoidadas, e cara ó verán, de non poñerse os medios para polo menos impedir o paso, só pode empeorar.

104 anos Pintando. Xosé Carlos Rodríguez Rañón

Escola de Artes de Vigo, onde trballou Luis Torras. Lic. CCBYSA 3.0, obra de HombreDHojalata en Commons.

 

104 ANOS PINTANDO

Xosé Carlos Rodríguez Rañón

    O pasado 15 de xaneiro finaba en Vigo o pintor máis lonxevo do mundo en activo. Tiña 111 anos e comezara cos pinceis aos 7. Uns meses antes morrera tamén, xusto centenaria, a súa dona e musa. Luis Torras tiña o costume de conceder unha entrevista todos os 29 de decembro (data do seu nacemento) ao xornal da cidade, do que era o subscritor máis antigo.

    Gozou sempre dunha saúde excelente. A chamada gripe española de 1918 colleuno sendo neno, na guerra civil ficou xordo dun ouvido e, até hai só uns meses, non deixou de pintar até notar que comezaba a perder mobilidade, xa que vivía só aínda que perto da súa familia. Nin tan sequera o Covid 19 o amolou. Polo seu propio desexo, non haberá ningún tipo de homenaxe pública.

    Home enxoito, austero e de hábitos férreos apagouse o mesmo día que a cidade olívica desconectaba as súas, xa máis que famosas, luces de nadal, que mesmo representou nun dos seus cadros. Pintou, sempre figurativamente, naturezas mortas, paisaxes das súas localidades preferidas (o barrio vigués do Berbés, A Guarda ou Combarro), escenas náuticas, un Cristo de grande formato e retratos de familiares até producir unhas 500 obras, saídas do seu obradoiro na casa da súa nai da rúa Emilia Pardo Bazán. Algunhas destruiunas e só ficou coas que considerou aceptábeis. A Casa das Artes (na que foi mestre de pintura moitos anos) conserva a súa colección persoal permanente. Tamén o concello de Vigo conta cuns 50 dos seus lenzos, todos eles dunha elegancia harmoniosa de cores frías e neutras. Na derradeira obra (que deixou inacabada) un tiovivo era o único que figuraba.

Medio ambiente: patrimonio da humanidade. Pablo Mosquera

Imaxe do Sigpac centrada na balsa de lodos

Medio ambiente: patrimonio da humanidade

Cambio climático. Invasión de produtos a terra, mar e aire. A conciencia ecolóxica cargada de hipocrisía. Ausencia de asociacións civís ecoloxistas. Mercando conciencias con axuda económica e emprego. Ignorancia. Ocultamento. Verquidos que afectan á saúde. Podería seguir ata... Pero quedo con esa ausencia, entre os máis novos, do compromiso na loita contra a contaminación na nosa Comarca da Mariña. Ou a insolente pretensión de facer medrar un estanque de lodos vermellos para facilitar a venda dun “morto” a quen teña, se cabe, aínda menos escrúpulos medioambientais que ALCOA.
Imos cara atrás. Só hai que acceder ás hemerotecas daquel 1979. "Unhas dúas mil persoas manifestáronse contra a planta de San Cibrán". Queremos aire limpo e non morrer de flúor! Esta vez xa non se debeu á intención de construír unha central nuclear que achegase enerxía barata á factoría de Alúmina-Aluminio.
É recomendable lembrar e revisar. No ano 1975, coa instalación da factoría, empadroáronse na nosa Mariña ata 48 235 cidadáns. A poboación rexistrada como activa era de 18 762 persoas traballando, algo máis do 40% na agricultura, o 15% na pesca, o 9,4% na construción, o 16% na industria; o resto, algo máis do 19% en empresas e servizos. Porén, hai que sinalar que os que chegan á montaxe, moitos deles, non se empadroan nos concellos mariñáns. Son descoñecidos sen interese en vivir como galegos. Esta nova forma de vivir e traballar choca ós empregados na baleeira de Morás ou os lavados de caolín, Sargadelos, os talleres metalúrxicos de Chavín, as conserveiras, a flota pesqueira, as explotacións gandeiras, os inicios do turismo de escala e da construción. Son os tempos nos que se producen cambios socioculturais a mercede de tres parámetros, a venda de terreos, a esperanza de ser contratado na industria emerxente e os acentos que chegan doutras comarcas. Chega haber ata 6000 traballadores en nómina das construtoras da fábrica.
Pero volvamos ao prezo da contaminación. En setembro de 1979 mobilizáronse grupos ecoloxistas. "Verán negro". Os piñeirais, millo, froiteiras e hortalizas, así como o gando que se nega a comer, sofren as verteduras, con especial incidencia na parroquia de Lago, Concello de Xove. Foron convocados os alcaldes de Ribadeo, Xove, Cervo, Alfoz, Orol, Viveiro, Vilanova de Lourenzá, Barreiros, Valadouro. Piden obrigar ás empresas do INI a implantar de xeito urxente medidas anticontaminación, e á Xunta que investigue ata o peche a fábrica, se é o caso, entre outros motivos porque están a producir cunha licenza provisional que só xustifica a realización de probas.
A empresa deféndese cunha campaña publicitaria. "Galicia desenvólvese". "Aluminio para todos". Pero nin así. "No proceso de produción de alúmina, a partir de bauxita, expúlsanse grandes cantidades de dióxido de xofre ao aire. E eses lodos vermellos quedan nun estanque cunha capacidade finita. A produción dunha tonelada de aluminio deixa unhas tres toneladas de lodos vermellos.
O 4 de outubro de 2010, o colapso dun estanque de residuos mineiros procedentes da fabricación de alúmina en Hungría provocou a liberación accidental de case un millón de metros cúbicos de barro vermello altamente alcalino. No accidente morreron dez persoas, case 150 resultaron feridas e contaminou uns 40 quilómetros cadrados, entre eles catro sitios NATURA 2000.
A empresa produtora de aluminio MAL indicou nun comunicado que respectou todas as normas de seguridade e que comparte "a dor das familias afectadas pola traxedia". Segundo MAL, o accidente poderíase atribuír a un problema técnico. Outras fontes fan a hipótese de que o vento moi forte que soprau o luns provocou ondas que romperon a resistencia do depósito de barro vermello. En cambio, Zoltan Illés asegurou que o accidente podería deberse á "sobreprodución na fábrica, que por outra banda continuou traballando varias horas despois do accidente". Segundo Zoltan Illés, o MAL tería depositado un exceso de lodo vermello, provocando a rotura do depósito -a composición: sosa, ferro, aluminio, silicio, titanio, magnesio, cadmio, cobalto-.
A poboación tamén corre un gran risco, porque os lodos saturados de cadmio, arsénico, silicio, chumbo, ferro e outros metais pesados, ademais de ser altamente corrosivos, tamén son canceríxenos se se inhalan. Mesmo cando se seca pode contaminar o aire e estender o seu poder destrutivo cos ventos, advertiron os ecoloxistas. Zsolt Szegfalvi, presidente da oficina local de Greenpeace, explicou que "cando o barro seque, os ventos levantarán o po, o que pode causar problemas de saúde aos habitantes". Szegfalvi chamou a atención sobre o feito de que esta é "a maior catástrofe de Europa relacionada co chamado barro vermello", polo que ninguén ten experiencia sobre como afrontar a situación.
Esta cuestión está sendo abordada polo Parlamento Europeo, que anunciou que prevé adoptar unha resolución en outubro, ao entender que o accidente puxo de manifesto a mala aplicación e as lagoas da lexislación sobre residuos, as deficiencias nas inspeccións e que hai casos semellantes en varios Estados membros.
A resolución do Parlamento Europeo aborda as seguintes cuestións:
– A mala aplicación da lexislación europea e as súas lagoas, e as deficiencias nas inspeccións;
– A necesidade de facer maior énfase na prevención de catástrofes, na investigación e desenvolvemento na prevención e tratamento de residuos perigosos e nas inspeccións ambientais; e
– Maior énfase nos mecanismos financeiros destinados á recuperación do medio ambiente despois de catástrofes.
Os expertos advirten: "O lodo vermello de Alcoa é un perigo" "Este enorme pantano é un perigo público, acumúlase cada vez máis e ninguén pensa no futuro", A vertedura de barro vermello que causou catro mortos en Hungría... fai que Galicia mire cara ao norte á planta de fabricación de aluminio de Alcoa en San Cibrán, Lugo. A catástrofe húngara ten a súa orixe na vertedura de lodos xerados ao converter a bauxita en aluminio, o mesmo material que Alcoa leva trinta anos acumulando nun encoro da Mariña lucense, segundo informou onte Xornal. Os expertos consultados demandan á Administración que controle a acumulación continua destes residuos por parte da empresa para evitar accidentes no futuro. O problema é que os residuos acumúlanse máis e máis sen un plan de futuro que diga que facer nun encoro cada vez máis grande. O catedrático de Bioloxía da Universidade de Santiago de Compostela (USC) Ramón Varela sinala que a composición do lodo vermello de Alcoa é “moi semellante en todo o seu proceso” á que está a devastar Hungría. "Todos estes lodos vermellos teñen unha serie de metais pesados ​​e non poden estar en contacto coas persoas", explica o biólogo, que no pasado presidiu a Asociación Ecoloxista Galega (Adega).
A versión de que a lama atopada no estanque de Alcoa está "moi solidificada" polo que "en ningún caso" se poda producir o que agora acontece no país magiar, non convence ao profesor. “Por fóra hai unha codia sólida, pero por dentro, os lodos que se atopan no encoro son fluídos. A pesar dos procesos aplicados ó lodo, este nunca chegou a solidificarse; é máis, hai xa anos que comenzaron a darse filtracións no chan do lodo”, di. Deste xeito, o profesor afirma que "o risco está sempre presente".
A Administración galega debería facer un seguimento e inspeccións constantes”, advirte. Pola súa banda, o director do Instituto da Cerámica de Galicia e experto na reciclaxe destes residuos, o doutor en bioloxía Francisco Guitián Rivera, advirte de que tras algúns intentos non hai previsto tratar a arxila vermella e reutilizala, polo que no encoro de Alcoa “bótase lama cada vez máis alto, e chegará un momento no que o val desapareza”, sen que ninguén pense no futuro nin en posibles desbordamentos. É un residuo moi fino que se cae ao mar pode expandirse moi rapidamente e leva restos de reactivos”. (...) Este enorme pantano é un perigo público, con 30 ou 40 millóns de toneladas de lama acumuladas durante 30 anos.

Pablo Mosquera Mata

 

LAS ESPADAS EN ALTO. José María Rodríguez Díaz (2010)

     Narrativa de futuro próximo é o que emprega José María neste escrito un embarazo, 9 meses, antes das eleccións:

Sábado, 28 de agosto de 2010

LAS ESPADAS EN ALTO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 18:24

Con las próximas fiestas patronales de Ribadeo el verano se acaba y con su remate se acercan los primeros movimientos de una campaña, que se espera reñida, para las próximas elecciones municipales, que tendrán lugar en mayo del próximo año. Ya empiezan a verse los primeros movimientos y toma de posiciones del madrugador aspirante al primer sillón consistorial en la persona del recién proclamado candidato del PSOE, D. Eduardo Gutiérrez. Pronto se unirán a esta lucha los demás aspirantes a la prebenda municipal dispuestos a participar en esta reñida competición tratando de poner en juego su capacidad y sus recursos para la conquista del voto entre los electores ribadenses. Utilizando unos más medios y recursos que otros, pero todos según sus posibilidades. Es llegado para todos el momento de enseñar ahora a la gente su rostro dulce y risueño, de galán conquistador. Tiempo habrá después para cambiarlo por la cara adusta que ponen desde la altura de la tarima municipal ante las demandas de los administrados.

El alcalde de Ribadeo, candidato a un nuevo mandato por el BNG, no será una excepción en esta reñida competición. Y en su caso la ventaja que da el poder está hoy en sus manos. Una ventaja de la que sólo él goza, según aquel principio del derecho de que 'in dubiis melior est condicio possidentis', es decir, 'con las mismas posibilidades, está en mejor situación el que tiene el poder'. Aunque todos sabemos que, tal como está instalada la corrupción en la clase política, todos harían lo mismo data oportunitate [dada la oportunidad]. Y las ventajas que da el poder son, entre otras, la utilización de unos recursos que, de forma no declarada, sino más bien disimulada y solapada, son utilizados con fines electorales.

Pero los que no gozan de esta prerrogativa, los que no cuentan con las facilidades que da el poder, no están en desventaja pues tienen otras a su favor, como son las mañas de antaño, adquiridas en viejas escaramuzas y las experiencias que dan los muchos años consumidos en la lucha política.

Y entorno a este 'ring' se sitúan, expectantes, los ciudadanos de Ribadeo, viendo desde las vallas cómo se desarrollan los acontecimientos, dispuestos a llegar a una conclusión para ejercer su derecho, sino de electores, que no lo son, sí de votantes, para confirmar con su papeleta a los elegidos y desechar a otros.

Y, ya verán, nos vendrán luego con sus deslumbrantes programas, inflados de cosas que se proponen hacer para transformar nuestras vidas en un paraíso y convertir a la villa de Ribadeo en una pequeña ciudad. Toda una lista de grandes proyectos destinados a deslumbrar a los votantes. Proyectos, la mayor parte, como sucedió hasta ahora, innecesarios y caros para un concejo endeudado en mil millones de pesetas. Ya me gustaría ver un programa serio, diseñado para mejorar Ribadeo en lo necesario y suprimir todo lo superfluo con que hasta ahora nos han engañado y empobrecido. Un programa destinado a conseguir una caja con remanente suficiente para poder un día ofrecer a los ribadenses un digno geriátrico para los mayores y un amplio aparcamiento para todos.

Y no faltarán quienes, como yo mismo, usando del derecho a la crítica que les da el hecho de ser ciudadanos libres y pagar los impuestos, serán objeto de acoso y persecución por sus comentarios por parte de esos candidatos que se proclaman adalides de la libertad. Y, como hiciera Sansón con los filisteos cuando quemó sus trigales con la suelta de trescientas raposas con teas encendidas atadas a sus colas, así también ellos se dedicarán con sus escritos a quemar con mentiras y calumnias el derecho a la honra y a la fama de quienes, en uso de su libertad de criticar lo público, critican sus movimientos políticos.

José Mª Rodríguez

 

Outros Artigos de José María.

Lonxe da paz, camiñando cara ela

    Tentando construír a paz, hai veces que parece que a paz está a afastarse. No caso de Israel en Gaza, estes días así o semella. Non por iso hai que deixar de tentar seguir coa construción. Por iso, este domingo, de novo, haberá concentración ás 12 en media en Ribadeo, no Cantón. Unha gota de auga no mar, pero unha gota de auga pode facer desbordar un vaso...

Recuncho da lectura: Le mystère Henri Pick

 

Recuncho da lectura: Le mystère Henri Pick

    Le mystère Henri Pick. David Foenkinos. ISBN 9782072762031. Folio. Ed. Gallimard. Barcelona 2018. (Fr.)

    Agradable, tranquila e engaiolante historia de amores e desamores disfrazada de vida corrente e trama de investigación sobre un libro de éxito saído da nada. O autor non tenta reviravoltas, senón precisión con sinxeleza nunha trama na que todo é o que parece sen parecer o que é.

    Lido para un clube de lectura, segue a afirmarse en min que en xeral a xente que coida un clube ten olfato para aconsellar.

Sen espazos comúns non hai comunidade

Sen espazos comúns non hai comunidade

    Sen espazos comúns non hai comunidade, sen comunidade non hai sociedade, e sen sociedade non hai persoas.

    Comezando polo final, as persoas constituímos a sociedade, pero é precisamente o estar inmersos na sociedade, esa constitución social, a que nos fai persoas. Os raros casos como os de nenos criados por lobos ou por outros animais amosan que tiveron que recibir coidados sociais antes de poder dicir deles que eran 'persoas'. E os sentimentos que definen as persoas están relacionados coa sociedade na que teñen acubillo. É unha cuestión de aprendizaxe social que non só leva a diferentes vivencias senón tamén a diferentes formas de vivilas.

    Mais a sociedade está baseada nunha comunidade, 'condición do que é común, do que se dá en común', di o dicionario. Se non temos nada en común, pode ser formalmente unha sociedade, pero é como se estiveramos vivindo en Marte en troques de na Terra. Algo que se visualiza cando aparecen novas como que algún empresario está a darlle voltas a facer posible que multimillonarios podan, efectivamente, facerse ilusións de ir vivir a Marte. En realidade pódese dicir que é como se xa o estiveran a facer, de separados das vivencias do día a día das 'persoas de a pé' que poden sentirse ou que podemos imaxinalos. Por outra banda, o esnaquizamento da comunidade -consciente ou non- dá lugar mesmo a considerar ó outro como non persoa, fóra da sociedade ou sen dereitos, como parece estar ocorrendo agora mesmo en Gaza, despois de ter ocorrido en Auschwitz ou no Campo de concentración de Arnao.

    O caso é que a comunidade, base da sociedade e do desenvolvemento das persoas, hai que coidala para que poda vivir e ser aproveitada. Entre outras cousas, necesita espazo. Espazo físico, territorio para poder asentarse, estar, e tamén espazo no inmaterial, onde poder intercambiar ideas sen interferencias que as desvirtúen ou fagan imposible a comunicación. E así, chegamos a cousas que son evidentes, aínda que presentadas a bote pronto ou fóra de contexto podan non semellar tan evidentes. Exemplos son a ocupación de espazo público, desaloxando as súas posibilidades de mantemento de comunidade, para facer del almacén -recorte de rúas, onde os nenos xa non poden xogar, para facer aparcamento- ou negocio -deixar a rúa reducida a inatendido corredor entre terrazas-. No caso do abstracto inmaterial, a colonización da rede internet por anuncios e peaxes de paso expulsan da comunicación o que non estea 'patrocinado', tendo ademais que enfrontarse a trabas legais por protección administrativa en caso de tratar temas relacionados coa xestión do poder -aí está a lei mordaza, que non se dá derogado polas ‘esquerdas’ despois de ser proposta polas ‘dereitas’- e a desprotección ante ataques de terceiros con insultos ou ameazas, algo do que temos experiencia que se está a producir ata no que se chama 'altos niveis', por superar que o estea a sufrir un mesmo.

    Se queremos seguir a chamar ás persoas así, 'persoa', co mesmo significado, teremos que coidar eses espazos comúns, mantelos de todos sen discriminación -sexa por peto, raza, sexo ou outras ocorrencias-, darlles vida, usalos e aproveitalos como abono do xerme do que temos en común, que como persoas é practicamente todo.

Unha curiosidade: comparativa de beneficios para un negocio polo uso do espazo público fronte a el para diferentes cousas.