Comunicado sobre árbores e Ribadeo

    Onte tivemos unha xuntanza informal da Plataforma pola defensa das nosas árbores. De alí saíu unha nota de prensa que adxunto, e á que incorporo antes un plano do parque coa descrición das árbores que me faltou de poñer na entrada www.ribadeando.com/2024/12/o-parque-de-ribadeo-no-seculo-xx-do.html e deixo por poñer para máis adiante un moi pequeno resume da xuntanza que parecía mesmo unha concentración polo número de xente que nos achegamos.

    O folleto, feito con motivo do día da árbores de 1988 pola Del. de Educación do Concello con debuxos de Fermín Rodríguez baixo indicación indicación de Vicente Méndez, daquela xardineiro do concello. Teño que agrader á actual bibliotecaria, Mónica Martínez, a súa procura: 

 

    Tendo falado na xuntanza sobre facer unha lista de árbores, transcribo doutro xeito e con algunha corrección a última folla, incluíndo o nome, nome científico e número de exemplares, por se poidera servir cara ó futuro:

    Árbores no Parque de Ribadeo en 1988:

-    Zona do Parque de San Francisco (parque dos nenos, parque da igrexa, zona do palco da música...)

Choupo do Canadá / Populus canadensis - 12 exemplares

Choupo branco / Populus alba - 4

Plátano do Oriente / Platanus orientalis - 8

Castiñeiro das Indias / Aesculus hippocastanum - 2

Pradairo / Acer platanoides - 2

Robinia (Falsa Acacia) / Robinia pseudoacacia - 6

Salgueiro Chorón / Salix babilonica - 2

Acacia de tres espiñas / Gleditsia triacanthos - 1

Magnolia / Magnolia grndiflora - 1

-    Zona da Praza de España (Parque do Viejo Pancho, Parque do Cantón)

Castiñeiro das Indias / Aesculus hippocastanum - 16

Olmeiro Común (Negrillo) / Ulmus campestris - 2

Olmeiro (Olmo) / Ulmus pupila - 2

Olmeiro (Olmo) / Ulmus pendula -2

Cinamomo / Melia azederach - 5

Pradairo / Acer platanoides - 21

Robinia (Falsa Acacia) / Robinia pseudoacacia -1

Washingtonia / Washingtonia filitus -4

Moreira Branca / Morus alba (var. pendulae) -4

Cedro / Cedrus atlantica - 1

Palmeira Canaria / Phoenix canariensis - 5

Tuia de Oriente / Thuja orientalis -1

Tuia / Thuja plicata - 1

    O comunicado enviado á prensa:

 

COMUNICADO DE VECIÑ@S DAS VIVENDAS SOCIAIS DA RÚA CLEMENTE MARTINEZ PASARÓN

   Un grupo de veciri@s da vivendas sociais estamos recollendo sinaturas de apoio ao escrito que abaixo se reproduce. Como se pode ver no texto, o motivo de inquedanza está plenamente xustificado. En poucos días estará rematada recollida e serán presentadas no rexistro do Concello de Ribadeo.

 Sr. Alcalde de Ribadeo:

     Os abaixo asinantes, veciñas e veciños residentes nas vivendas sociais da Rúa Clemente Martínez Pasarón e colindantes desexamos
comunicarlle a nosa inquedanza polos rumores de unha posible reforma urbanística do espazo próximo aos nosos domicilios que suporía a tala das árbores alí existentes, a eliminación do espazo verde e a supresión dos vertedoiros de lixo subterráneos que prestan un inestimable servizo, sen cheiros nin outro tipo de incomodidades.
     Dado que descoñecemos o que terían de certo ditos rumores, solicitamos se nos facilite información oficial que confirme ou desminta a existencia do devandito proxecto.
    Asemade debemos transmitirlle as queixas de numerosos veciños e veciñas polo temor de que dito proxecto poda facerse realidade e que se teña en conta esta opinión e se deixe en suspenso o devandito proxecto en caso de existir.

    Ribadeo, 4 de Decembro de 2024

Onte foi a última concentracion pola paz en Ribadeo este ano

     Onte foi a última concentracion pola paz en Ribadeo este ano. Deixo algunha foto e o lido por Jesús Irigoyen e o audio de Nana Montañés. Antes deles, Suso Fernández puxo unha selección de últimas novas sobre o xenocidio palestino dirixido por Netanyahu e eu salientei unha nova que apareceu esta semana: unha circular do exército israelí 'permitía' ata 20 'mortes por danos colaterais' por cada asasinato de sospeitoso guerrilleiro...

PALESTINA 12

ESTO NO ES UNA GUERRA , ES UN GENOCIDIO.

Los niños palestinos han nacido para vivir, no para morir y los barbaros militares del ejercito israelí, los mata, los asesina sin otro motivo que estar en ese lado de la barricada, de estar al final del camino de sus bombas. Algo terrorífico. De paso las mismas bombas y los mismos asesinos, destruyen todo lo que encuentran a su paso, escuelas, hospitales, viviendas…. Ayer mismo han acabado con el último hospital que quedaba en el norte de Gaza, me pregunto donde irán ahora los 2 millones de palestinos que viven en Gaza y necesiten un hospital … ¿Tal vez a Tel-Aviv?

Y ahora estos desalmados tiran contra Siria, contra Líbano, esta semana contra Yemen (mas de 100 aviones a la vez bombardeando un país (Yemen): sus instalaciones, sus infraestructuras (escuelas, hospitales, aeropuertos, viviendas y también contra la población civil). ¿Podéis imaginar lo que son cien aviones a la vez, bombardeando un país? Que horror, que maldad, que barbaridad. Malditos.

En todos esos países: Libia, Siria, Yemen, también hay niños.

Niños que han nacido con la intención y el derecho de vivir y no para morir por las bombas de unos animales, terroristas y asesinos.

Todo, todo, es un sin sentido en el que insiste esa banda de criminales, en su estado febril de tratar de acabar con una raza, una cultura y millones de personas, por eso:

A veces me avergüenzo de ser humano, a veces me siento orgulloso de serlo.

Me avergüenzo de la destrucción y las matanzas; del miedo y la desolación; del dolor, el hambre y la desesperación que el ejército israelí y su criminal responsable B. Netanyahu, está infringiendo sobre el indefenso pueblo palestino.

Y me siento orgulloso de vosotros y con vosotros y de todas las personas que constantemente se manifiestan con honor y con valor contra la injusticia, por la razón y por el derecho del pueblo palestino para liberarse de la opresión del tirano ejército israelí.

Estoy seguro que el mundo sería mucho mejor, si todos fuéramos como vosotros.

Así y todo, no olvidéis, que DESDE EL RIO HASTA EL MAR,

PALESTINA VENCERÁ

PALESTINA VENCERÁ

Último minuto, para reivindicar

POR EL DERECHO DE REFERENDUM DEL PUEBLO SAHARAUI

POR LA AUTODETERMINACIÓN DEL SAHARA OCCIDENTAL

POR UN SAHARA LIBRE E INDEPENDIENTE.

 

Chegou o Natal. Manuel Rivero

    O que se acompaña en baixo foi publicado en La Región o 24 de decembro:

Chegou o Natal

A maxia do Natal é contaxiosa, sen apenas darnos conta desandamos o tempo e revivimos escenarios, modos, espazos, rituais, falares e cantares da nosa infancia. Recuperamos a intensidade dos recendos e dos sabores da cociña das nosas avoas, tan sabia, equilibrada,  completa e dixestiva.
Memoria dos tempos idos, que se fai  presente nas nosas historias de vida; eu sigo botando en falta o bacallau cocido coa verza branca e patacas, co refrito de allo e pemento;  do polbo a feira; das uvas pasas; dos figos secos; dos fríos intensos;  xeadas;  neves que duraban semanas  e  das panxoliñas que lle cantábamos ao neno Deus, no lugar de Vilela da freguesía do Baño de Bande.
Lembro este Natal, dándolle a voz ás nosas e aos nosos poetas, somos uns afortunados, temos tantos e de tanta calidade, que se fai difícil escoller. Quero agradecer a José Martinho Montero, a Pepe Boullosa e Alfonso Blanco, a súa axuda para darlle forma a esta breve escolma.

Manuel María: “Verbas pro tempo do Nadal”

Agora é o tempo do Nadal.
Agora é o tempo de poner
en pé o noso amor
e percurar a Estrela
que nos alume sempre o corazón.

Agora é o tempo do Nadal
O tempo da neve
e mais o da canción
¡Agora é o tempo
de encender pra sempre o noso amor!

Ricardo Carvalho Calero: “Natal”

O Neno Jesus nas palhas
é um sol com raiolas de ouro.
A estrela que veu de Oriente
baixa a bicá-lo nos olhos.

Ai, quem viu cousa parelha:
que o sol alume na noite?
As estrelinhas murchecem
ao brilhar da sua fronte.

Deus meninho, Deus meninho,
o teu abrente hoje é.
Na terra a tua mãe alegra-se,
no céu o teu Pai também.

As luzes de festa acende
Jesus no céu e na terra.
A Nossa Senhora veste
o manto azul com estrelas.

Ernesto Guerra da Cal: “Sagrada Família marinheira”

Dois anjinhos marinheiros
ajudam a São José,
grão-calafate do céu.
Nossa Senhora da Barca
tinha de ir à sua romagem.
A barca estava rachada!

O neno Jesus brincava
sentado numa pedrinha
a fazer papas de lama.

São José disse: «– Maria,
isso é uma coisa de nada:
isso eu o componho aginha».

Duas sereias de prata
desassossegam na espera
para jungirem-se à barca.

Xosé Díaz Xácome: “Ai, Dios canto Amor”

“Ai, Dios canto amor!
Nun berce de palla
naceu el Señor…”

“Nun berce de palla
naciches para nós,
folerpa de gloria,
froliña de amor…”

Manuel-Luís Acunha “Nadal”

Uma, duas, vinte, cem
estrelas estrelecidas
na noite em luz de Belém.
Uma, duas, vinte, cem...

Os anjos, canta que canta;
os pastores, as pastoras,
canta que canta também:
“Glória a Deus que nasceu pobre,
e paz pra os homens de bem!”

Uma, duas, vinte, cem...
Canta que canta que canta
na noite em luz de Belém:
“Glória a Deus que nasceu pobre,
e pra  os homens de bem!”

Sebastião Martínez Risco: “Nadalinha”

Uma pombinha ferida
foi ao portal a parar,
e ao ver no colo brilhar
da Virgem o sol da vida,
da sua dor esquecida

rompeu a arrolar tão leda
como quando na arvoreda
o dia vinha luzir.
(O neno deu em sorrir
e a mãe mirava-o, queda...).

Pura Vázquez: “O Deus pobrinho”

Panos de ingelas pontilhas
e savãs de linho quero,
para envolver o pobrinho
neno bonito do céu.

Ai, que doce, que pequeno
este amor dos meus amores!;
ponde-lhe no berce duro
ternuras de beijo e flores!

Ponde-lhe lã da mais fina
na têpeda cabeceira,
e alegrai-lhe a Noite Boa
com gaitas e pandeiretas!

Fazei-me doce regaço,
Senhor, pra este pequeninho!;
pra que possa cobijá-lo
fazei-me flor, pluma e ninho!

Vinde todos, vinde aginha,
romeiros dos mil caminhos:
a estrela aluma em Belém
o Deus de azuis olhinhos.

Dora Vázquez: “Meu caravelinho”

Coitado, coitado,
meu caravelinho!,
nasceste nas palhas,
não houve outro ninho...

Rengia a geada
em cristais de frio,
e o teu tenro corpo
estava espidinho.

Por que, sendo rei,
nasceste pobrinho?
Coitado, coitado,
meu caravelinho!.

Como Tu me dóis
a mim, meu rulinho,
que também de palhas
te tive o meu ninho!

Celso Emílio Ferreiro: “Baixo os telhados da noite”

Baixo os telhados da noite
cavalgam os três Reis Magos.

Uma estrela pequeninha
vai-lhes as vias marcando,
e o vento marcha por diante
para avisar ao bem nado.

Baixo os telhados da noite
cavalgam os três Reis Magos.

No lusco-fusco da alva
rechouchiam os paxaros.
A Virgem arrola o neno,
o boi quenta-o co seu bafo.

Baixo os telhados da noite
cavalgam os três Reis Magos.

Pombas com azas de neve
vão-se na rua pousando.
Nos seus cavalos da lua
já chegam os três Reis Magos.

Baixo os telhados da noite
cavalgam os três Reis Magos.

Júlio Sigüenza: “Alá vem”

Alá vem o vento
pola noite fria:
alá vem o vento
cantar-lhe a Maria.

Alá vem a lua,
jeitosa de luz:
alá vem a lua
cantar-lhe a Jesus.

Alá vem a névoa,
ligeira de pé:
alá vem a névoa
cantar-lhe a José.

Xosé Díaz Xácome: “Agasallo a Virxen e ó Neno”

“Un doce agarimo
a brincar no ceo:
A Virxen sorindo
anainaba ó Neno

Na frol do mencer
o gozo máis ledo:
A Virxem cantando
para adomecelo

Mollada da lúa
frolía un recendo:
A Virxen, soñando,
bicaba ó pequeno

José-Martinho Montero Santalha: “Ternura do Natal”

Que a quente ternura   do santo Natal

afaste as tristezas   e todo outro mal.

Que o neno Jesus   que nasce em Belém

nos traga esperança   e colme de bem.

Que o santo José   e a Virgem Maria

nos encham a casa   de paz e alegria.

E que o novo ano   venha com bondade,

e renove a fé  e a felicidade.

Manuel Rivero

O 29 de decembro volveremos pedir paz

    Pola paz. Contra o xenocidio. Deixo o cartel da convocatoria deste domingo e, baixo el, algunha foto de Suso eas verbas do domingo pasado.

    Fotos de tres momentos do domingo 22 de decembro:

    E as verbas que se dixeron:

Amáñase un xenocidio sen paz?

 Amáñase un xenocidio sen paz?

    Un xenocidio é un unha guerra a morte contra un grupo concreto. Non entre dous grupos, senón 'contra un'. Algo que remata sendo unha guerra unidireccional, totalmente asimétrica, na que un grupo mata e outro morre, salvo algunha excepción que, como tal, dise que 'confirma a regra'.

    Por iso é difícil ver o xenocidio como guerra, pola asimetría. Por outra banda, mesmo é difícil para algunha sente velo, a secas: a asimetría fai que se vexa a quen ataca, pero non a quen morre. Non a quen ataca. Quen morre permanece na sombra, non exactamente oculto, senón con contornas non ben definidas, cunha existencia tal unha pantasma que non chega a existir realmente, que non ten existencia real como persoa. E, polo tanto, que non ten os atributos de persoa. Os dereitos de persoa. Que, á vista dos atacantes e quen escoita e comunga coa súa narrativa, xa perdeu o dereito a ser considerado, xa é ninguén, xa morreu antes de ser matado fisicamente. Ese mesmo esvaecemento dos que sofren o xenocidio fai que quen o comete non sexa visto como xenocida. Algo así como ‘se non aparece o morto, non se pode dicir que haxa un criminal’ que se ve nas películas da serie negra.

    Algo que non se pode amañar só coa falta dunha guerra declarada. Pero é que a paz non é a ausencia dunha guerra visible. Algo que non se pode amañar só coa falta dunha guerra declarada. Así, no caso palestino, Israel non ten que declarar a guerra, non ten sentido que o faga, a un territorio que controlaba xa previamente. De feito, non pode: quen declara a guerra a algo que di que é del mesmo?. Pero é que a paz non é a ausencia dunha guerra visible (aínda que no caso citado, hai visibilidade abonda de morte e destrución, mesmo en directo). De feito, hai quen lle pon adxectivos para destacar con énfase iso: unha paz 'xusta'. Unha paz 'na que todos teñan os mesmos dereitos'. Unha paz 'igualitaria'...

    A guerra comeza antes de que estale a propia conflagración bélica, enturbando a paz, poñendo as bases para que a loita sexa unha solución plausible. O xenocidio ten as súas bases abondo antes da primeira morte. Bases que se poñen cando se comeza a dicir que a desigualdade -e non hai dúas persoas iguais- fai que os dereitos duns e outros sexan diferentes. Cando se xera animadversión e logo, odio, ó diferente. Cando se deixa de consideras ó outro como persoa. E, ó consideralo como cousa, pódese facer con el o que se queira, mesmo desfacerse del. Xa non hai empatía, só utilitarismo a disposición de odios varios.

    Bo Nadal. E na Terra, paz. Só á xente de ‘boa vontade’?

LAS PENSIONES Y LA CLASE POLÍTICA. José María Rodríguez Díaz (2011)

    A conto da mensaxe do rei por Nadal, viume á cabeza este escrito de José María que xa tocaba poñer (sen que queira dicir que o que escribe non teña problemas):

Domingo, 16 de enero de 2011

LAS PENSIONES Y LA CLASE POLÍTICA

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 11:26

Y se van a salir con la suya. Aprovechando la grave crisis, no sólo económica, sino que también política, ideológica y moral en la que estamos metidos, de cuya responsabilidad no están ellos exentos, llevan ya tiempo tratando de mentalizar a la sociedad con el subliminal mensaje de la necesidad de modificar el sistema actual de pensiones. De sus bocas salen constantes llamadas al sentido común y a la solidaridad para que la sociedad acepte como inevitable una serie de modificaciones sobre nuestras pensiones. Mensajes que, en su conjunto, implican la reducción y disminución de las mismas. Una hábil estrategia destinada a facilitar que la propia clase política pueda continuar con su propio estatus económico privilegiado en estos tiempos de crisis a costa de la clase trabajadora y poder así conservar sus propias pensiones privilegiadas.

Y para atemorizarnos basan sus hipócritas y falaces argumentos en unas supuestas estadísticas que afirman que en el año 2040 las pensiones serían inviables por el excesivo número de jubilados que habrá que sostener, ocho millones, frente al reducido número de trabajadores en activo. O, expresado en otros términos, que habrá más jubilados y que vivirán más años, pero una menor población trabajadora cotizando para financiar sus dilatadas pensiones.

Pero una serena y objetiva reflexión nos descubre que estamos ante argumentos erróneos y falaces, hábilmente manejados por los políticos para convencernos de la necesidad de estas restricciones. Omiten y ocultan ladinamente en sus proclamas otros factores importantes y decisivos a tener en cuenta en sus aciagos pronósticos, como son las necesarias políticas dirigidas al crecimiento de la población y del empleo y hasta de la misma emigración, que con una adecuada y eficaz política de desarrollo harían posible las futuras pensiones.

Es el primero de sus argumentos la tan manida afirmación de que la esperanza de vida para el ser humano ha aumentado. Pero una elemental reflexión sobre este hecho, que no se puede negar, nos descubre que esta afirmación carece de valor para el objetivo que la utilizan los políticos. Concluir, basados en esta afirmación, que una esperanza mayor de vida implica poder trabajar durante más tiempo, es una falacia. Porque aún siendo esto verdad, el vivir más años no implica necesariamente gozar de mejores condiciones físicas de vida, con la misma capacidad y vitalidad para el trabajo, que la que se tiene a los 65 años. Vivir más años no significa, ni vivirlos con salud, ni envejecer más tarde. Se puede retrasar el año en que nos morimos, pero no retrasar, necesariamente, ni la edad de envejecimiento ni las enfermedades que a esa edad nos sobrevienen.

Otro no menos falso argumento utilizado por nuestra clase política es afirmar que en el año 2040 el sistema actual de pensiones no podrá hacer frente a los ocho millones de jubilados que entonces habrá en España. Y, efectivamente, no se podría pagar ese elevado número de pensiones con los ingresos producidos por los actuales trabajadores. Pero se supone que tendrá que haber el suficiente número de trabajadores en ese momento futuro para hacer frente con sus cotizaciones a esas pensiones. Si las actuales pensiones se están pagando con los ingresos efectuados por la actual clase trabajadora, no existe razón para afirmar que la clase trabajadora del año 2040 no pueda tener la capacidad numérica suficiente para pagar las pensiones de los ocho millones de futuros pensionistas. Por lo tanto, el secreto no está en aumentar la edad de jubilación, sino más bien en poner en marcha e impulsar un modelo productivo eficaz y una apropiada política económica y adecuada legislación laboral que permita que en el futuro haya el suficiente número de trabajadores en activo para hacer frente a las futuras pensiones.

¿Es posible lograr una recuperación económica y productiva capaz de conseguir este objetivo? Absolutamente posible, y ese debería ser el objetivo del gobierno actual, si se corrige la actual deriva de gasto de la clase política española, que absorbe la mayor parte de nuestros recursos en una insoportable macro administración, compuesta por más de 8000 municipios, 50 diputaciones, 17 autonomías con funciones duplicadas en sus 17 gobiernos, dos cámaras de representantes, sindicatos subvencionados, numerosos entes públicos innecesarios creados para refugio de la clase política, etc. etc., es decir, un exagerado número de administraciones destinadas a albergar a un enorme número de personas que, con su bla-bla-blá, viven opíparamente de unos recursos públicos que tendrían que estar destinados a otros fines más productivos y capaces de sostener las pensiones de los trabajadores.

Pero nuestra insolidaria clase política española pretende hacernos creer que con esa reforma se garantizan nuestras futuras pensiones, cuando en realidad lo que se garantiza son sus propias pensiones de lujo y sus privilegios de clase, para lo que no dudan en reducir nuestras pensiones y sumir al pueblo en la pobreza, hasta que un día no lejano salte todo por los aires.

Y aunque el pueblo sufre hoy indignado y en silencio los escandalosos privilegios de esta detestable clase política, con la obscena desigualdad que generan, no deja de preguntarse porqué las pensiones de los políticos son tan escandalosamente distintas de la de los demás trabajadores, sin que se cumplan en ellos las mismas condiciones de cuotas y de tiempo de cotización como se exige para los demás trabajadores y porqué tratan con estas medidas de reducir las nuestras y salvar las suyas. ¿Hasta dónde estará el pueblo dispuesto a aguantar?

José Mª Rodríguez

 

Outros Artigos de José María.

Recuncho da lectura: Rewind

 

 Recuncho da lectura: Rewind

     Rewind. Juan Tallón. ISBN 9788433998927. Ed. Alfaguara. Barcelona 2020. 209 px. (cast.)

    O autor quere cousas de máis e quédase sen rematalas. Un feito que tenta ser visto por humanidades de diferente tipo remata cinguíndose a historias individuais illadas arredor dese feito. A máis, hai un transfondo ideolóxico que vai gañando terreo e que enturba esas historias deixando un nesgo ultra. É a primeira novela que leo de Tallón, e non me deixa bo sabor de boca.

En plena protesta pola corta de árbores, "para que se formulen as alegacións que se consideren pertinentes"

    Iso -"para que se formulen as alegacións que se consideren pertinentes"- é o que pon o documento que adxunto (o destaque no parágrafo é meu). Corresponde a unha modificación do PXOM á que se esperan alegacións durante dous meses. Con 'papeis' que deberan estar na web ao menos dende o venres 20 de publicación no DOG (asemade, o destaque é meu) e que non están nin agora mesmo, luns á tarde. Nin tampouco están referidos no taboeiro de notas á entrada do concello, onde nin aparece o documento adxuntado:

     É cousa 'rara' que non estea exposto, pois a nova a bombo e platillo, foi dada pola alcaldía hai mes e medio...

    Mentres, o tempo para alegar debera estar pasando. Estáo? Porque as condicións para o seu paso non se están a dar, e a cidadanía non se está a enterar. E, se non hai alegacións, despois de pasar polo pleno, queda aprobado automáticamente... De que se trata? Dunha recualificación de 'zona verde en aparcadoiro'. E isto, en plena protesta pola corta de árbores.

Elon máis eu

Elon máis eu

Elon Musk. D.P. collido de Wikimedia Commons

    Elon Musk máis eu (ou ti) somos fundamentalmente iguais: compartimos dende máis do 99,99% do xenoma a un mesmo planeta, respiramos o mesmo aire aínda que non traguemos a mesma contaminación, e os sentimentos de ledicia ou tristeza sabemos ambos como son, por moito que cada quen desfrute ou cargue cos seus.

    A pesar do anterior é probable que, nunha comparación feita nunha rede social ou nun xornal, se opte por deixar a unha beira esas semellanzas e pola contra, marcar as diferenzas. Diferenzas nas que non son tan valoradas as opinións sobre a redistribución da renda ou as consideracións sobre o dereito duns pobos a aniquilar a outros, senón máis ben esas que pasan polos cartos e o poder. É dicir, esas que indican que o iluminado empresario ten un patrimonio da orde de un millón de veces o meu (que a cifra poda ter un erro de medio millón arriba ou abaixo coido que é irrelevante) e unha influencia que multiplica esa cifra. Por exemplo, esta semana pasada accedín a unha ilustrativa imaxe na que salientaba de xeito gráfico que os seus interesados tweets -moitas veces propagadores de mentiras ou bulos- foron vistos entre xullo e novembro, campaña electoral estadounidense, 16 veces máis que todos os que corresponden a todo o conxunto de contas oficiais e persoais dos congresistas norteamericanos, incluídas 'estrelas' como Alexandria Ocasio Cortez, Bernie Sanders ou Ted Cruz. E, en relación ó meu blog Ribadeando, os seus tweets foron vistos practicamente un millón de veces máis que as miñas entradas. Iso si, a imaxe á que me refiro non poñía nada de que Elon é propietario de esa rede social ou de que os algoritmos de recomendación nela non só teñen nesgos, senón que están literalmente 'trucados' favorecendo a Elon ó tempo que eliminan informacións antiisraelís (coidado, non antisemitas!) entre outras sutilezas.

    Ou sexa, aínda que ambos habemos morrer, parece que a súa morte será algo máis coidada que a miña, ou que a influencia sobre o resto da humanidade e o noso futuro conxunto será tamén 'algo maior'. En ambos casos, debido ó poder dos cartos. Un poder que de por si non permite mentir (algo que ven dado pola natureza humana) pero facilita a difusión desas mentiras. E agora, despois de poñer a maquinaria de bulos e mentiras a disposición de Trump, como está demostrado, pona a disposición da ultradereita europea e mundial.

    Non deixa de ser curioso que X, a antiga Twitter, vaia de capa caída dende que a comprou o multimilmillonario (por moito que lle sirva para ganar influencia) mentres redes comunitarias, distribuídas, e libres, como Mastodon, que potencian o poder de difusión da comunidade en conxunto, estean a medrar a unha taxa reducida. Non pensaches en abandonar X aínda? Quizais deberamos ir pensando en facer un mundo máis igualitario... e actuar en consecuencia. Ese sería un bo Nadal!

.GAL Xosé Carlos Rodríguez Rañón

 

Poñendo música ó .gal. Foto de wikimedia commons, lic. CC BY SA 3.0 por Antón López Bazarra

.GAL

Xosé Carlos Rodríguez Rañón

    O enderezo de correo electrónico .gal vén de cumprir unha década con xa máis de sete mil dominios asociados. Aínda que principiou en 2006, non botou a andar de xeito oficial até 2014. Aínda lembro canta ilusión me fixo, hai uns anos, a primeira vez que o puiden empregar no meu correo corporativo laboral! O “punto gal” puxo á Galiza no vasto mapa das redes sociais e amosou un sentimento de pertenza nos negocios que é unha das mellores maneiras de facer país ademais de, lexitimamente, tamén cartos. Disque o capital non ten patria. Eu creo que vaia se a ten, abofé! Que llelo digan ás grandes corporacións multinacionais. O que non ten é, en todo caso, fronteiras.

    Na idea primixenia traballaron arreo, e de forma altruista, moitas persoas a título individual e un bo feixe de diversos colectivos sociais. A tarefa non foi doada, mais pagou a pena. Houbo que competir con outros dominios na internet máis consolidados e antigos (.org .com .es), mais as institucións públicas galegas e, despois, diferentes particulares e empresas foron dándolle o seu pulo. Fundamental foi tamén a implicación do mundo cultural, como no caso do apoio a esta xeira da Real Academia Galega, das universidades, do Museo do Pobo Galego e dun longo e ventureiro etcétera.

    Para os seus creadores, promotores e divulgadores, o seguinte obxectivo estratéxico para os vindeiros anos é continuar medrando sen descanso no tecido empresarial de todos os tamaños e na administración local, xa que aínda hai uns cen concellos que non usan o .gal no seu mail oficial. Polo de agora, e para celebrar o seu décimo aniversario, mudarase a imaxe da marca e o seu logotipo. Asemade, a poeta, trobadora e xograresa Lucía Aldao pónlle música e versos á efemérides en Pontevedra dentro das actividades do Culturgal, o meirande festival da cultura galega actual.

Mañá, pola paz

     Un domingo máis, organízase en Ribadeo un encontro pola paz. Ás 12:30, no Cantón:

O pobo e(n) festa (2015)

     Deixo en baixo, en texto inserido e dous formatos máis, o artigo aparecido en 2015 en Ágape (revista da Unidade Pastoral de Santa María do Campo de Ribadeo) nº 8, p.4:

0 POBO E(N) FESTA

    Verán, máis luz, temperie mais agradable, mais alegria, festa! 0 pobo, a xente, o noso pobo, os pobos, énchense de festa. No caso de Ribadeo, a vila ten aumentado ás festas ditas relixiosas (por orde de achegamento á idea de Ribadeo, a patroa, San Roque, 0 Car-me, Corpus...) outras mais turísticas, folclóricas, mercantís, como a nova dos indianos ou a xa vella (e cambiada dende a súa orixe) xira, ou mesmo actividades que non son declaradas como festas pero tentan achegarse a ese ambiente festivo de diversos xeitos, como a feira do libro e a súa animación de ambiente do pobo durante o seu transcurso.

    A luz e o bo tempo ten elevado os ánimos das persoas de sempre. E cando se queren representar eses ánimos, aparece entón a luz. De aí a ligazón de moitas festas co solsticio de verán e máis aínda, de aí que na primavera, cos días máis amplos e luminosos, comece o ánimo de festa. Ánimo que acada o clímax cos eventos festeiros do verán, marcando un atraso en relación ás estacións astronómicas parello ao desfase que manteñen as temperaturas, que acadan o máximo anual a comezos de agosto.

    Estamos no verán. Estamos en festa.

    Tempo hai, a festa era patrimonio da relixión, mais aló da advocacion santeira que a simbolizaba. Tifia algo de sagrado o dispor de bens en exceso durante un curto período, ainda que despois del viñeran as penalidades cotiáns. Algo herdado -ou non- doutros tempos anteriores nos que o ánimo de vivir concibíase relacionado con deuses máis mundanos, que intervirían no día a día das persoas e os seus problemas. Hoxe parece que volvemos a eses vellos tempos que non se foron nunca de todo. As festas relixiosas teñen mais tradición, pero ó tempo que se desnaturalizan co espectáculo ou a diversión allea ó motivo da festa e que se substitúe, teñen que competir con outras novas, emerxentes, saídas hai pouco da imaxinación da xente. Aí a dos indianos, pero tamén outras moitas que tentan usar a lembranza do medievo, dos celtas, ou do que sexa, para crear ambiente e mover o comercio, e propiciar mais diversion, en competencia tamén cos medios tecnificados de hoxe en día ós que non lles é necesaria a idea de 'festa'. 0 sentido da festa esta a mudar.

    Xa non é só o dispor dun algo -tempo, produtos que consumir- propio e apropiado ó perfil da festa, senon o facer fincapé na evasion do día a día, nunha certa emulacion da transcendencia por uns momentos cheos con actividades con caducidade programada pero retomables de xeito mais ou menos continuado. A Igrexa non ten o monopolio festeiro; é mais, está quedando en minoria na convocatoria festiva. Por iso debe imprimir a marca de calidade nas súas propias festas, que as distinga e as faga prosperar non só no tempo, senon de xeito moito mais profundo, nos corazóns. 0 pobo, a vila, estará en festa, pero sera o pobo, a xente, o que sexa unha festa.

Antonio Gregorio Montes

NOTA INFORMATIVA DA PLATAFORMA POLA DEFENSA DAS NOSAS ÁRBORES

    Adxunto deixo nota de prensa sobre o acto de onte da plataforma pola defensa das nosas árbores, xunto con algunha foto das tomadas por Suso. Axustar á nota que o acto durou perto de dúas horas, das que máis dos tres cuartos foron a raíz de intervencións dos asistentes, manifestación dos fortes sentimentos suscitados.

NOTA INFORMATIVA DA PLATAFORMA POLA DEFENSA DAS NOSAS ÁRBORES

    Na tarde-noite de onte, xoves, celebrouse a charla informativa anunciada por este colectivo na Casa do Viejo Pancho de Ribadeo.

    Antes do comezo dedicouse un minuto de silencio pola memoria de Rejane, a  muller asasinada en Viveiro nun novo crime machista e convidouse aos asistentes a participar na concentración de repulsa que terá lugar hoxe, venres as 20:00, na Praza do Oito de Marzo.

    No acto participaron mais de cincuenta persoas con moitas intervencións e un intenso debate, que deron conta da inquedanza social que están suscitando as talas reiteradas e inxustificadas de árbores en diferentes puntos do concello e o temor a que estas sigan adiante e se estendan a outros lugares no sucesivo. Tamén se deu conta da falla de información sobre a reforma do Parque Municipal e o Campo de Santa María, anunciada en varias ocasións polo Sr. Alcalde nos medios de comunicación, pero negada por este na xuntanza celebrada no Concello o día 3 de decembro con seis membros de esta plataforma.

    No acto participaron tamén varias persoas da Xunta Directiva da ANPA do Colexio Gregorio Sanz que amosaron a súa sorpresa pola corta indiscriminada de moitas árbores sen información previa, e subliñouse que algúns dos informes relativos a esta intervención foron realizados con posterioridade á devandita corta. Algúns destes informes foron proxectados polos relatores e destacouse que as datas de redacción destes documentos presentan contradicións evidentes coas declaracións da alcaldía.

    Pola outra banda salientouse que un dos informes asinado por unha empresa privada, polo demais a mesma que realizou as cortas, xustifícaas, entre outros motivos, en base a que 'as árbores dan sombra e as follas caen nos canalóns e despois hai que limpalos' (sic). Tamén se chamou a atención sobre o feito de que as cortas se realizasen en días lectivos e estando os nenos nos patios de recreo. Sobre o proxecto, recoñecido polo Sr. Alcalde, de suprimir os contedores de lixo diante das vivendas sociais da Rúa Clemente Martinez Pasarón salientouse que fan un estimable servizo e que poden ser reparados sen excesivo custo e mesmo, segundo persoas residentes nestas vivendas dende hai mais de 30 anos, non é certo que se vexan ratas como se intentou usar de xustificación.

    Como proxectos para o futuro acordouse estar vixiantes a calquera nova actuación do Concello, esixir unha información e transparencia que non existiu ata a actualidade, seguir reuníndose periodicamente e convocar actos públicos de rexeita cando se considere necesario.

Ribadeo, 20 de Decembro de 2024 

PLATAFORMA POLA DEFENSA DAS NOSAS ÁRBORES

 

Recuncho da lectura: Laídos cardíacos. Poemario autobiográfico

 

Recuncho da lectura: Laídos cardíacos. Poemario autobiográfico

    Laídos cardíacos. Poemario autobiográfico. Lucía Ferro. ISBN 9788412847185. Eoditorial. Ribadeo, 2024. 186 px.

    Non é a poesía un xénero que frecuente. E necesito tempo para ir, páxina a páxina máis que poema a poema, integrándoa con traballo no meu universo persoal. O último que lera fora xa na década pasada, a 'Antología poética' de Gamoneda en Austral, e este libro veu lembrarme a existencia da poesía. Neste caso, unha poesía dura na súa transcendencia, que amosa o recoñecemento do achegamento dun percorrido vital ó ser da autora e ó ser hoxe. Unha reconciliación, pode que aínda sen rematar, que fai extensiva a quen o le.

    Sobre a presentación. É dicir, máis do libro.

LAS VIDRIERAS DEL CEMENTERIO DE RIBADEO. José María Rodríguez Díaz (2011)

    Vai para 14 anos, mais este episocio do blog de José María sobre as vidreiras do cemiterio, asunto tratado varias veces tamén neste blog, lémbrame o actual sobre o futuro das árbores de Ribadeo. Deixo tamén un par de comentarios que están desactualizados, e baixo deles, as ligazóns que os substituirían.

Sábado, 22 de enero de 2011

LAS VIDRIERAS DEL CEMENTERIO DE RIBADEO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 9:30

Ante el silencio general que rodea el triste acontecimiento de la destrucción de las famosas vidrieras de la capilla del cementerio acontecido hace días, hecho sobre el que, ni los políticos en la oposición, -que en el último pleno municipal no formularon ni una sola pregunta-, ni los responsables del gobierno municipal que no se preocupan de informar a la opinión pública sobre los responsables de tan triste acontecimiento, no está en mi ánimo callar y pasar página sobre este vergonzoso e inexplicable accidente. Un accidente que, sin saber cómo ni porqué, desposeyó a Ribadeo de un tesoro artístico, de los que no anda muy sobrado, despreciando al mismo tiempo las donaciones hechas por nuestros bienhechores y sacrificados emigrantes. Como ya saben los lectores, de las ocho excepcionales y artísticas vidrieras policromadas y plomadas, que adornaban los paños laterales de la capilla del cementerio de Ribadeo, donadas a principios del siglo pasado por los emigrantes ribadenses, hermanos Moreno Ulloa, sólo una se salvó de la destrucción vandálica institucional efectuada por una escuela taller de albañilería, que tenía asignado el objetivo de la restauración de la mencionada capilla. Una vidriera que se salvó de la destrucción para dar a nuestros descendientes testimonio del refinamiento artístico de nuestros antepasados y de la barbarie e incultura de la generación actual.

Porque dos son, principalmente, los puntos que llaman mi atención y sobre los que se demanda una clara explicación a las autoridades locales. Por una parte, aclarar cómo ocurrieron los hechos, y quién o quiénes son los responsables de tamaño atentado contra el arte y la propiedad. Y por otra, aclarar al pueblo cómo funcionan los diversos apartados de la administración local, en manos de quienes están y qué control se ejerce sobre su funcionamiento.

Sobre la primera cuestión no se ha dado explicación alguna hasta el presente. ¿Quién dio la orden de tirar las ventanas a la basura? ¿A quién o a quienes incumbía la responsabilidad de ejercer el control y el desarrollo de los trabajos a realizar por los alumnos de la escuela taller, encargada paradójicamente de la restauración de este inmueble? No hay respuestas. Un manto de silencio cubre este triste acontecimiento, manteniendo al pueblo en la ignorancia. únicamente tenemos las manifestaciones del responsable del taller de empleo interautonómico 'Ría del Encuentro', José Manuel Rodríguez, quien, en una declaraciones aparecidas el día 15 de enero del presente año en la prensa, manifestaba que el capataz de esa Escuela Taller había ordenado 'a los alumnos retirar las vidrieras de una capilla del cementerio para restaurarlas, y si no se hacía, volver a colocarlas donde estaban'. Unas sorprendentes declaraciones que nos llevan a formularnos varias preguntas: ¿Por qué los alumnos de la mencionada Escuela Taller desobedecieron e ignoraron las órdenes de su capataz? ¿Qué se quiere decir con la expresión de que si no se restauraban tenían que volver a colocarlas en su sitio? ¿Era optativa para los alumnos esta operación? ¿Por qué no estaba el capataz al frente de los trabajos de restauración y dejaba solos a los alumnos? ¿Reunía el capataz los conocimientos requeridos y la competencia técnica suficiente para el desempeño de las obligaciones que demanda la dirección de una escuela taller de restauración? ¿Se hizo la selección de personal para la dirección de la escuela taller de forma adecuada?

Y en cuanto al control que la administración local ejerce sobre los valores artísticos y arqueológicos de Ribadeo ya nos hemos pronunciado en otros comentarios con ocasión de varios atropellos impunemente cometidos por nuestras autoridades municipales. Autoridades que se supone que tienen el sagrado deber de proteger, realzar y dar a conocer el valor cultural de los bienes que integran el patrimonio local. Atentados contra la antigua muralla de la villa de Ribadeo o contra el espacio de la Atalaya, contra el mismo entorno de la Casa Consistorial, etc. etc. En el caso que nos ocupa, sobre la restauración de la capilla del cementerio, parece que se han ignorado las normas más elementales que la prudencia aconseja sobre los bienes a restaurar y proteger. ¿Qué control ejercen las autoridades locales sobre la gestión y actividad de las Escuelas Taller que operan sobre los bienes culturales y arquitectónicos en nuestro concejo? ¿Quién planifica las actividades de la Escuela Taller? ¿Estaban incluidas esas vidrieras en el catálogo del patrimonio ribadense a proteger, elaborado por Eptisa, empresa redactora del Plan General de Urbanismo Municipal? ¿Se le había facilitado al capataz de la Escuela Taller un proyecto claro y preciso sobre los trabajos a realizar y sobre el valor de los elementos a restaurar y conservar? ¿Se había explicado, previamente, a los alumnos en qué consistiría la restauración del inmueble? ¿Se dejan, acaso, estas tareas sujetas a la improvisación del cualquiera, sin que los responsables del concejo supervisen los trabajos a realizar? ¿Se puede cerrar este lamentable accidente sin exigir responsabilidades a los gestores políticos y administrativos del concejo?

Ignoro el final de esta historia. Pero lo que pretendo con este comentario es que, descartada ya, lamentablemente, la recuperación de las vidrieras, el pueblo de Ribadeo tome conciencia de la falta de responsabilidad de las personas en cuyas manos hemos puesto la conservación de nuestro patrimonio y de nuestra historia local.

Y finalmente pido y suplico que la vidriera que se salvó del vandalismo sea restituida a su sitio original para que, al lado de las convencionales que se pongan para sustituir a las originales destruidas, sirva de lección para las futuras generaciones y de recuerdo y testimonio del refinamiento artístico y del amor a su pueblo de nuestros antepasados y de la barbarie vandálica cometida por la ignorancia de la actual generación y la desidia de los actuales mandatarios municipales.

José Mª Rodríguez

 

Outros Artigos de José María.

 

--

Comentarios

• Fecha: Sábado, 22 de enero de 2011 |

• Hora: 16:21

Autor: agremon

No es propiamente un comentario, sino un enlace para que los lectores tengan más datos:Opúsculo sobre as vidrieiras

• Fecha: Sábado, 22 de enero de 2011 |

• Hora: 16:25

Autor: agremon

http://publicadoenribadeo.wikispaces.com/Op%C3%BAsculo+resume+fotogr%C3%A1f ico+sobre+as+vidireiras+do+cemiterio

[Nota: a ligazón xa non funciona. Pode atoparse información semellante en https://www.ribadeando.com/2015/06/as-vidrieiras-da-capela-do-cemiterio.html ou https://www.ribadeando.com/2023/06/as-vidreiras-da-capela-do-cemiterio.html e, máis en xeral, en https://www.ribadeando.com/search?q=capela+cemiterio ]

Recuncho da lectura: Chocolate quente ás quintas-feiras

 

 Recuncho da lectura: Chocolate quente ás quintas-feiras

     Chocolate quente ás quintas-feiras. Michicko Aoyama. ISBN 9789892363240. Leya. Lúa de papel. Alfragide 2024. 173 px. (pt.)

    A escrita suave da autora encadeando historias cun fino pespunte no que é especialista dá como resultado unha novela de lectura moi agradable e captivadora. Pode que non se trate dunha obra mestra, mais dun libro que volvería ler, que me transmitiu paz e reconciliación co mundo e que recomendo.

Mesa redonda: as árbores de Ribadeo

    Informar, facer transparentes as actuacións, procurar consensos, procurar participación e un futuro común. Cousas que hai que falar, unha por unha e en conxunto. Desta volta, sobre o destino das árbores de Ribadeo.

 

Unha percepción negativa de parte

Unha percepción negativa de parte

    Onte, domingo de mediados de decembro, comecei a recibir fotos e vídeos dunha manifestación que a Santiago caíalle grande. Pero é a capital de Galicia, e, de non ser na Ulloa, onde xa se ten feito outra que desbordou Palas, era o lugar lóxico. O lugar onde podería facilitárselle ó goberno galego ver a xente e ouvila, mesmo escoitala, e non durante só un momento. Escoitar e atender a 'percepción negativa dunha parte da poboación galega'. Refírome a esa expresión entre comiñas por ser o subtítulo da noticia coa que follas adentro (xunto con novas sobre traballo e medio ambiente pasadas tres cuartas partes do total), un xornal en castelán feito e subvencionado en Galicia cubría a manifestación. Hai que dicir que, de xeito natural, non só ocupando posición nas primeiras páxinas, senón moito máis espazo, dito xornal, nunha 'importante' noticia, aseveraba que o partido do goberno galego volvería hoxe repetir éxito electoral con números semellantes ós das pasadas eleccións.

    Hai que dicir tamén, xa que estou coa nova, que só un cuarto do espazo escrito para ela estaba cheo coa opinión da empresa, a quen correspondería esa expresión de subtítulo de lamento de que unha parte da sociedade galega teña unha percepción negativa nun proxecto que 'podería empregar' máis de 850 M€ (un cuarto ao menos, cartos de todos). Un parágrafo moito menor en espazo correspondería á Xunta, declarando por boca da Conselleira de Medio Ambiente que non van obedecer ningunha presión, despois de deixar claro o xornalista que a cousa está en mans dos técnicos polo medio dos datos de asistencia á manifestación.

    Hoxe mesmo, un amigo díxome que lera ben unha cousa que me enviaba. Quizais por iso, tentei ler ben a nova e cheguei ó resalte dos técnicos e das verbas da Conselleira. A verdade, as declaracións e lamentacións da empresa coido que non teñen moita importancia: tratándose de gañar cartos como sexa, que se espera que vaia dicir? Mais chegar ó final da lectura e decatarme de que a cousa está 'nas mans dos técnicos' e non dos políticos que deciden (ó longo do tempo, parece que xa teñan decidido hai moito), en contradición coas verbas da Conselleira de que a Xunta non vai obedecer presións de ningún tipo e coa evidencia de que leva tempo aliñada coa intención da empresa, produciume un certo desasosego.

    Foi quizais ese desasosego o que me fixo esquecer durante un lapso de tempo as fotos que recibín, cun longo 'río' despregado por 'unha parte' dos manifestantes, que non había río para todos. Ou a cifra das cen mil persoas estimadas pola organización (que quedan reducidas a menos da metade pola policía local, xornal mediante). Ou o mar de papel que significan esas 23 000 alegacións presentadas e que se saiba polo momento ignoradas. Ó menos pola miña parte, 'percepción negativa' da vontade do que se quer facer e de como se está a facer por parte de empresa e administración. Unha 'percepción' fundamentada en feitos.

---- Algunhas fotos que me pasaron, coa advertencia de que na praza do Obradoiro, a xente estaba literalmente de paso para poder entrar os seguintes.

Dun blog de Navia, unha lembranza dunha catástrofe ambiental

    Chégame a través dunha amizade a foto dunha páxina de prensa. Ista:

 

    Despois de ler, tento procurar a noticia en internet. Costoume traballo dar con algo relacionado, a fonte do envío, datada de 2010 no blog SalterNavia. O certo é que, mirando máis decateime que a onde eu quería chegar, a data, estaba ben doada no nome da mesma foto: 2 de maio de 1976. Mais é curioso que se se procura polo título, palabras clave, etc, pouco se saque. De feito, mesmo despois da data, non teño moita máis información que a que sae no blog que ligo. Copio o texto que acompaña á foto nel:

"domingo, 18 de julio de 2010

La ría de Navia, una mirada al pasado. Hemeroteca..

La Nueva España. Especial domingo. Portada. 2/05/1976
Entrevista a Alfonso Rodríguez (pescador). En este caso se trata de una mortandad producida por la CEASA de aquel entonces, luego hubo más y muchas de ellas, por su pequeña magnitud nunca fueron denunciadas. La contaminación era constante y visible, sobre todo por la noche, donde entraba la espuma hasta los puentes. Cuando CEASA logra diluir más sus vertidos, mediante emisario y a una milla frente a la desembocadura, va entrando poco a poco en escena Reny Picot, con vertidos crecientes y así hasta nuestros días. También aumentaron los residuos urbanos debido al aumento de la población en ambas riberas de la ría. Entre todos estos factores acabaron convirtiéndola en una cloaca. Hoy día la ría ya no huele a mar, las algas, sobre todo estos últimos años, se resisten a crecer y la mayor parte de los peces, los muiles, son hijos de la contaminación (gran cantidad de materia orgánica que alberga habitualmente la ría y de la que se alimentan).
La lectura de esta entrevista quizás ayude a mucha gente a esclarecer la situación actual. Hay todo un historial y una gran lucha detrás. Alfonso tuvo que sacar adelante 8 hijos."

    Pois iso, tería que mergullarme na hemeroteca de datas anteriores para ver se atopaba algo relacionado. Propoño a quen estea a ler isto que tente procurar a nova da mortandade de peixes. Chegará ó descenso da ría, chegará a CEASA, chegará a Navia, ás bondades da súa ría e a terra que a bordea... pero a mortandade de peixe na ría de Navia, non. Polo menos, a min pasoume. 'Unha mortandade oculta non é mortandade' parece querer dicir como consecuencia dunha lei da 'postverdade'. Por iso decidín recoller esta nova do blog de Salter Navia e redifundila. Porque é necesario ter memoria. E canto máis clara, mellor.

    -Se alguén chega a datas concretas do verquido ou outros datos, por favor, que os achegue en comentarios-

 

O parque de Ribadeo no século XX: Do campo, pasando polo parque da República, á actualidade

O parque de Ribadeo no século XX:

Do campo, pasando polo parque da República, á actualidade

    Visto que non hai a disposición da xente planos e planes sobre o que se pretende facer nin coas árbores nin co conxunto da principal zona verde no centro da vila, deixo uns poucos planos do pasado, para que queden na memoria e na actualidade de Ribadeo.

    O primeiro é un plano que aparece no Rivadeo Antiguo, ó que non lle atopei a data, mais entendo que corresponde a finais do século XIX. Nel aparece O Campo cunhas boas ringleiras de árbores, que evidentemente non corresponden á disposición actual pero si se dan un aire, e pode dicirse que a actual é herdeira da que aparece na imaxe. Como notas diferenciativas, o 'rego da vila', a horta privada que ocupa parte do actual Cantón e a Colexiata, aínda non derrubada:

    O tempo pasou e no arquivo municipal atópanse os seguintes planos.

    O primeiro, informado en https://arquivo.ribadeo.org/acta/es-ga-27051-amr0000173-01 e coas imaxes que aquí se reproducen en http://arquivo.ribadeo.org/contido/uploads/2020/02/173-01.pdf, é o Parque da República (plano datado de 1934) en diferentes versións:

    O segundo corresponde á Urbanización da praza de España (1949), informado en https://arquivo.ribadeo.org/acta/es-ga-27051-amr0000173-02, planos en http://arquivo.ribadeo.org/contido/uploads/2020/02/173-02.pdf, no que se ve a zona leste do parque practicamente como na actualidade, así como queda deseñado o templete da música:

    A "Pista de recreo do parque municipal" (1960) ten acceso pola ficha en https://arquivo.ribadeo.org/acta/es-ga-27051-amr0000173-05, e os planos en http://arquivo.ribadeo.org/contido/uploads/2020/02/173-5.pdf e neles identifícase a zona leste do parque actual:

    Por último, no arquivo atópase a "Urbanización do parque municipal" (1983), accesible en https://arquivo.ribadeo.org/acta/es-ga-27051-amr0000173-09 e http://arquivo.ribadeo.org/contido/uploads/2020/02/179-09.pdf :

    E ata aquí chegamos, porque non hai máis planos...