Un xenocidio é un unha guerra a morte contra un grupo concreto. Non entre dous grupos, senón 'contra un'. Algo que remata sendo unha guerra unidireccional, totalmente asimétrica, na que un grupo mata e outro morre, salvo algunha excepción que, como tal, dise que 'confirma a regra'.
Por iso é difícil ver o xenocidio como guerra, pola asimetría. Por outra banda, mesmo é difícil para algunha sente velo, a secas: a asimetría fai que se vexa a quen ataca, pero non a quen morre. Non a quen ataca. Quen morre permanece na sombra, non exactamente oculto, senón con contornas non ben definidas, cunha existencia tal unha pantasma que non chega a existir realmente, que non ten existencia real como persoa. E, polo tanto, que non ten os atributos de persoa. Os dereitos de persoa. Que, á vista dos atacantes e quen escoita e comunga coa súa narrativa, xa perdeu o dereito a ser considerado, xa é ninguén, xa morreu antes de ser matado fisicamente. Ese mesmo esvaecemento dos que sofren o xenocidio fai que quen o comete non sexa visto como xenocida. Algo así como ‘se non aparece o morto, non se pode dicir que haxa un criminal’ que se ve nas películas da serie negra.
Algo que non se pode amañar só coa falta dunha guerra declarada. Pero é que a paz non é a ausencia dunha guerra visible. Algo que non se pode amañar só coa falta dunha guerra declarada. Así, no caso palestino, Israel non ten que declarar a guerra, non ten sentido que o faga, a un territorio que controlaba xa previamente. De feito, non pode: quen declara a guerra a algo que di que é del mesmo?. Pero é que a paz non é a ausencia dunha guerra visible (aínda que no caso citado, hai visibilidade abonda de morte e destrución, mesmo en directo). De feito, hai quen lle pon adxectivos para destacar con énfase iso: unha paz 'xusta'. Unha paz 'na que todos teñan os mesmos dereitos'. Unha paz 'igualitaria'...
A guerra comeza antes de que estale a propia conflagración bélica, enturbando a paz, poñendo as bases para que a loita sexa unha solución plausible. O xenocidio ten as súas bases abondo antes da primeira morte. Bases que se poñen cando se comeza a dicir que a desigualdade -e non hai dúas persoas iguais- fai que os dereitos duns e outros sexan diferentes. Cando se xera animadversión e logo, odio, ó diferente. Cando se deixa de consideras ó outro como persoa. E, ó consideralo como cousa, pódese facer con el o que se queira, mesmo desfacerse del. Xa non hai empatía, só utilitarismo a disposición de odios varios.
Bo Nadal. E na Terra, paz. Só á xente de ‘boa vontade’?
Ningún comentario:
Publicar un comentario