Amosando publicacións coa etiqueta economía. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta economía. Amosar todas as publicacións

20250127

Perder o 99 % do que posees


Perder o 99 % do que posees

     Ou moito me equivoco ou ti, que esteas a ler, se perdes o 99 % do que posees, converteríaste nun pobre. O que se chamaba 'un pobre de solemnidade'. Iso pasa porque ti non es multimultimillonario.

    Unha nota aclaratoria no medio deste escrito: cando se fala de multimillonarios, soe pensarse boa parte das veces, mesmo sen aclaralo, que eses 'moitos millóns' son de dólares. Pero ó cambio actual, pouco máis dá considerar euros que dólares, e por iso non ven a conto especificar máis. No sucesivo, toma as cifras como dólares ou euros, como prefiras, dá o mesmo.

    Volvendo ó tema, se ti estiveras entre as dez persoas máis ricas do mundo e perderas o 99 % do que tes, aínda seguirías a ser milmillonario. Máis aínda, se ti foras un dos algo menos de tres milleiros de milmillonarios que no mundo hai, e perderas ese 99 %, aínda seguirías tendo abondo ben máis patrimonio que todo o que eu levo percibido como soldo (agora, pensión) na miña vida. Bota contas no teu caso particular: alguén que, tendo mil millóns perdera o 99 % do que ten quedaría aínda con 10 millóns.

    De aquí en diante, podería tomar varios camiños. Por exemplo, seguir as investigacións que apuntan a que a abondo máis da metade dos multimillonarios actuais parten de herdanzas ou algún tipo de corrupción e/ou conexión co poder político. Si, non só en España. Pero vou continuar por outra beira que me vai permitir rematar dun xeito breve, a partir dunha nova de hoxe hai un par de semanas nun xornal español, a conta do incendio de Los Ángeles. Resulta que unha boa parte dos servizos de extinción de incendios nos EUA son privados. Iso traduciuse en que xente con moitos cartos contratou grupos de bombeiros para salvarse eles e só eles. Nun contexto no que quen máis ten máis contamina e inflúe no cambio climático. E no que mantemento dos equipos públicos de extinción levan anos vendo como se contraen os fondos dos que dispoñen en medio dunha baixada de impostos que na práctica afecta a quen menos ten só para que teña que detraer máis cartos para coidados médicos ou educación. Por certo, que o do incendio é só unha das facetas que expón que non só é que sexan máis ricos, senón que por selo, teñen menos posibilidades de perder a súa riqueza.

    Coido que do anterior chégase rápido á importancia da comunidade e de coidar o común. Mesmo para os ricos e aínda que poidan ter esvaecidas as nocións de 'común' e 'comunidade'

    E sempre nos quedarán cousas como a amizade, que os cartos non poden comprar (os amigos non se poseen). Aínda que vista a corte coa que se arrodeou Trump na súa investidura, comprar non se poderá, pero axudar a que se estableza a amizade, ao menos unha interesada, parece indubidable...

20241226

LAS PENSIONES Y LA CLASE POLÍTICA. José María Rodríguez Díaz (2011)

    A conto da mensaxe do rei por Nadal, viume á cabeza este escrito de José María que xa tocaba poñer (sen que queira dicir que o que escribe non teña problemas):

Domingo, 16 de enero de 2011

LAS PENSIONES Y LA CLASE POLÍTICA

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 11:26

Y se van a salir con la suya. Aprovechando la grave crisis, no sólo económica, sino que también política, ideológica y moral en la que estamos metidos, de cuya responsabilidad no están ellos exentos, llevan ya tiempo tratando de mentalizar a la sociedad con el subliminal mensaje de la necesidad de modificar el sistema actual de pensiones. De sus bocas salen constantes llamadas al sentido común y a la solidaridad para que la sociedad acepte como inevitable una serie de modificaciones sobre nuestras pensiones. Mensajes que, en su conjunto, implican la reducción y disminución de las mismas. Una hábil estrategia destinada a facilitar que la propia clase política pueda continuar con su propio estatus económico privilegiado en estos tiempos de crisis a costa de la clase trabajadora y poder así conservar sus propias pensiones privilegiadas.

Y para atemorizarnos basan sus hipócritas y falaces argumentos en unas supuestas estadísticas que afirman que en el año 2040 las pensiones serían inviables por el excesivo número de jubilados que habrá que sostener, ocho millones, frente al reducido número de trabajadores en activo. O, expresado en otros términos, que habrá más jubilados y que vivirán más años, pero una menor población trabajadora cotizando para financiar sus dilatadas pensiones.

Pero una serena y objetiva reflexión nos descubre que estamos ante argumentos erróneos y falaces, hábilmente manejados por los políticos para convencernos de la necesidad de estas restricciones. Omiten y ocultan ladinamente en sus proclamas otros factores importantes y decisivos a tener en cuenta en sus aciagos pronósticos, como son las necesarias políticas dirigidas al crecimiento de la población y del empleo y hasta de la misma emigración, que con una adecuada y eficaz política de desarrollo harían posible las futuras pensiones.

Es el primero de sus argumentos la tan manida afirmación de que la esperanza de vida para el ser humano ha aumentado. Pero una elemental reflexión sobre este hecho, que no se puede negar, nos descubre que esta afirmación carece de valor para el objetivo que la utilizan los políticos. Concluir, basados en esta afirmación, que una esperanza mayor de vida implica poder trabajar durante más tiempo, es una falacia. Porque aún siendo esto verdad, el vivir más años no implica necesariamente gozar de mejores condiciones físicas de vida, con la misma capacidad y vitalidad para el trabajo, que la que se tiene a los 65 años. Vivir más años no significa, ni vivirlos con salud, ni envejecer más tarde. Se puede retrasar el año en que nos morimos, pero no retrasar, necesariamente, ni la edad de envejecimiento ni las enfermedades que a esa edad nos sobrevienen.

Otro no menos falso argumento utilizado por nuestra clase política es afirmar que en el año 2040 el sistema actual de pensiones no podrá hacer frente a los ocho millones de jubilados que entonces habrá en España. Y, efectivamente, no se podría pagar ese elevado número de pensiones con los ingresos producidos por los actuales trabajadores. Pero se supone que tendrá que haber el suficiente número de trabajadores en ese momento futuro para hacer frente con sus cotizaciones a esas pensiones. Si las actuales pensiones se están pagando con los ingresos efectuados por la actual clase trabajadora, no existe razón para afirmar que la clase trabajadora del año 2040 no pueda tener la capacidad numérica suficiente para pagar las pensiones de los ocho millones de futuros pensionistas. Por lo tanto, el secreto no está en aumentar la edad de jubilación, sino más bien en poner en marcha e impulsar un modelo productivo eficaz y una apropiada política económica y adecuada legislación laboral que permita que en el futuro haya el suficiente número de trabajadores en activo para hacer frente a las futuras pensiones.

¿Es posible lograr una recuperación económica y productiva capaz de conseguir este objetivo? Absolutamente posible, y ese debería ser el objetivo del gobierno actual, si se corrige la actual deriva de gasto de la clase política española, que absorbe la mayor parte de nuestros recursos en una insoportable macro administración, compuesta por más de 8000 municipios, 50 diputaciones, 17 autonomías con funciones duplicadas en sus 17 gobiernos, dos cámaras de representantes, sindicatos subvencionados, numerosos entes públicos innecesarios creados para refugio de la clase política, etc. etc., es decir, un exagerado número de administraciones destinadas a albergar a un enorme número de personas que, con su bla-bla-blá, viven opíparamente de unos recursos públicos que tendrían que estar destinados a otros fines más productivos y capaces de sostener las pensiones de los trabajadores.

Pero nuestra insolidaria clase política española pretende hacernos creer que con esa reforma se garantizan nuestras futuras pensiones, cuando en realidad lo que se garantiza son sus propias pensiones de lujo y sus privilegios de clase, para lo que no dudan en reducir nuestras pensiones y sumir al pueblo en la pobreza, hasta que un día no lejano salte todo por los aires.

Y aunque el pueblo sufre hoy indignado y en silencio los escandalosos privilegios de esta detestable clase política, con la obscena desigualdad que generan, no deja de preguntarse porqué las pensiones de los políticos son tan escandalosamente distintas de la de los demás trabajadores, sin que se cumplan en ellos las mismas condiciones de cuotas y de tiempo de cotización como se exige para los demás trabajadores y porqué tratan con estas medidas de reducir las nuestras y salvar las suyas. ¿Hasta dónde estará el pueblo dispuesto a aguantar?

José Mª Rodríguez


 

Outros Artigos de José María.

20241216

Unha percepción negativa de parte

Unha percepción negativa de parte

    Onte, domingo de mediados de decembro, comecei a recibir fotos e vídeos dunha manifestación que a Santiago caíalle grande. Pero é a capital de Galicia, e, de non ser na Ulloa, onde xa se ten feito outra que desbordou Palas, era o lugar lóxico. O lugar onde podería facilitárselle ó goberno galego ver a xente e ouvila, mesmo escoitala, e non durante só un momento. Escoitar e atender a 'percepción negativa dunha parte da poboación galega'. Refírome a esa expresión entre comiñas por ser o subtítulo da noticia coa que follas adentro (xunto con novas sobre traballo e medio ambiente pasadas tres cuartas partes do total), un xornal en castelán feito e subvencionado en Galicia cubría a manifestación. Hai que dicir que, de xeito natural, non só ocupando posición nas primeiras páxinas, senón moito máis espazo, dito xornal, nunha 'importante' noticia, aseveraba que o partido do goberno galego volvería hoxe repetir éxito electoral con números semellantes ós das pasadas eleccións.

    Hai que dicir tamén, xa que estou coa nova, que só un cuarto do espazo escrito para ela estaba cheo coa opinión da empresa, a quen correspondería esa expresión de subtítulo de lamento de que unha parte da sociedade galega teña unha percepción negativa nun proxecto que 'podería empregar' máis de 850 M€ (un cuarto ao menos, cartos de todos). Un parágrafo moito menor en espazo correspondería á Xunta, declarando por boca da Conselleira de Medio Ambiente que non van obedecer ningunha presión, despois de deixar claro o xornalista que a cousa está en mans dos técnicos polo medio dos datos de asistencia á manifestación.

    Hoxe mesmo, un amigo díxome que lera ben unha cousa que me enviaba. Quizais por iso, tentei ler ben a nova e cheguei ó resalte dos técnicos e das verbas da Conselleira. A verdade, as declaracións e lamentacións da empresa coido que non teñen moita importancia: tratándose de gañar cartos como sexa, que se espera que vaia dicir? Mais chegar ó final da lectura e decatarme de que a cousa está 'nas mans dos técnicos' e non dos políticos que deciden (ó longo do tempo, parece que xa teñan decidido hai moito), en contradición coas verbas da Conselleira de que a Xunta non vai obedecer presións de ningún tipo e coa evidencia de que leva tempo aliñada coa intención da empresa, produciume un certo desasosego.

    Foi quizais ese desasosego o que me fixo esquecer durante un lapso de tempo as fotos que recibín, cun longo 'río' despregado por 'unha parte' dos manifestantes, que non había río para todos. Ou a cifra das cen mil persoas estimadas pola organización (que quedan reducidas a menos da metade pola policía local, xornal mediante). Ou o mar de papel que significan esas 23 000 alegacións presentadas e que se saiba polo momento ignoradas. Ó menos pola miña parte, 'percepción negativa' da vontade do que se quer facer e de como se está a facer por parte de empresa e administración. Unha 'percepción' fundamentada en feitos.

---- Algunhas fotos que me pasaron, coa advertencia de que na praza do Obradoiro, a xente estaba literalmente de paso para poder entrar os seguintes.







20241125

Renda, riqueza, fenda, colonialismo. Un detalle nun gráfico


    O gráfico aue deixo arriba está tomado de https://www.eldiario.es/economia/atlas-renta-exito-colaboracion-ine-hacienda_129_11830617.html, e foi publicado con licenza https://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/deed.es que permite reproducilo aquí. E tamén facer algún amaño sobre el. Deixo en baixo o amaño e paso a un pequeno comentario:

    Como se ve, a Comunidade de Madrid pasa ó primeiro posto en renda media, mentres cae ó terceiro en renda mediana e no limiar de pobreza. Só Cataluña amosa algo semellante, se ben en moita menor escala. A cousa é o seu significado. A renda media é coller a renda total e dividila entre a poboación. É dicir, se nunha poboación de 100 persoas unha gaña 10 000 000 € ó ano e os outros 99 sobreviven como poden con 1000 €, a renda media sería aínda superior ós 100 000 €. 
    Outra cousa é a renda mediana. Isto é, a renda que ten quen ten tanta xente que gaña máis como que gaña menos ca el. No caso anterior, esa renda sería de 1000 €. Coido que a diferencia entre ambos datos pode ser significativa, como no exemplo.
    Pódese ver que mentres a 'renda media' indicaría a riqueza xeral como ganancia por soldo ou rendementos do capital, a renda mediana daría unha idea da riqueza dunha persoa calquera collida ó chou. Esta segunda sempre será menor: as rendas máis altas levan unha maior tallada da riqueza total, co que queda menos a distribuír entre a xente de a pé, que constitúe a maioría e onde cadra o individuo de renda mediana.
    No gráfico vese que hai unha certa proporcionalidade nas diversas comunidades entre ambas rendas, pero no caso conreto de Madrid a diferenza dispárase. Significado? As rendas moi altas están máis concentradas na capital do estado, en parte polas miores oportunidades que oferta a capital para os negocios co propio estado, en parte polo desarme fiscal desa comunidade, que remata en 'dumping', en trato de favor ás rendas altas que pagamos o resto da xente e das comunidades. Ó fin, unha fenda que incrementa o efecto colonial da capital sobre o resto dos territorios, en particular, dos máis afastados e con menor poder.
    Non, non é só un detalle nun gráfico...

20241011

Cartos no peto


    Entérome hoxe, un dos últimos días, da campaña para salvagardar a existencia dos cartos no peto. É dicir, non en tarxeta, non no móbil... cousas que poden ser moi convintes, pero tamén moi inconvintes, dende o control que pode exercer o banco ou o estado sobre ti á realidade de quedarte sen cartos para usar en casos de desastre nos que non funcione a rede. E moitas posibilidades máis no medio, moitas.

    Entereime dunha campaña, 'salvemos el dinero físico' con pregos de recollida de sinaturas (por exemplo, en Ribadeo, na tenda de 'Vírgula'), recollida que ó parecer remata este luns.

    En fin, poden poñerse moitas cousas máis (hai unha extensa información na web, en telegram e noutros lugares) chamando a pensar sobre o tema. É cousa túa facer por enterarte ou non! Na web podes ver a proposición de lei e abondas cousas máis, como situacións que se teñen dado ou se poden dar e dan lugar a reflexión.

20241003

ALCOA e os seus vertidos vulneran dereitos fundamentais. Pablo Mosquera


 ALCOA e os seus vertidos vulneran dereitos fundamentais

Pablo Mosquera

Teño motivos para sinalar que o problema de ALCOA limítase á relación entre os representantes sindicais dos traballadores relacionados coa fábrica de aluminio e a multinacional con sede lonxe do noso país -Estado-Nación-Comunidade-Rexión-Concellos-Habitantes dun territorio- Esta é a primeira cuestión de trasfondo ideolóxico que debemos corrixir e difundir entre a cidadanía galega e mariña.

Teño todos os motivos para denunciar que houbo e existe unha certa colisión entre o dereito a un emprego estable e cun salario digno e as contas de resultados dunha empresa que, por desgraza, se converteu nun “monocultivo económico” para un territorio con dereitos históricos por razóns ecolóxicas, culturais, consuetudinarias, marítimas. Tal realidade funcionou e segue funcionando como "xestión do medo". "Alcoa somos todos". "Sen Alcoa non hai futuro". "Mariña depende de Alcoa". Renuncio ao meu dereito a protexer a miña saúde para continuar tendo o traballo e os soldos que xera a fábrica de aluminio.

O dito antes foi manipulado, consentido e promovido pola empresa, os seus traballadores e todas as Institucións Políticas e Económicas que operan na Mariña Luguesa. E aínda hai: persoas, cidadáns, colectivos socioculturais, que non se senten representados por tal pensamento e decisión á hora de dimitir ou de elixir. Comecemos atacando un dos temas que non foi suficientemente debatido e divulgado.

O DEREITO HUMANO A UN CONTORNO SAN E EQUILIBRADO. A maioría dos autores que manteñen a existencia deste dereito atopan a súa formulación no Principio 1 da Declaración de Estocolmo sobre o Medio Humano de 1972. «O home ten o dereito fundamental á liberdade, á igualdade e ao goce dunhas condicións de vida adecuadas tal calidade que lles permite levar unha vida digna e gozar de benestar e ten a obriga solemne de protexer e mellorar o medio ambiente para as xeracións presentes e futuras.

Un segundo instrumento xurídico que incorpora o chamado "Dereito a un medio ambiente saudable e ecoloxicamente equilibrado" atópase no artigo 24 da Carta Africana dos Dereitos Humanos e dos Pobos de 1981.

O Convenio Europeo para a Protección dos Dereitos Humanos e das Liberdades Fundamentais de 1950 non ten unha disposición especial referida a este “Dereito Humano ao Medio Ambiente”, existen, non obstante, numerosas xurisprudencias e casos referidos ao tema que demostran que, en moitos sentenzas, a Comisión Europea de Dereitos Humanos tende a recoñecer este dereito.

O DEREITO AO MEDIO AMBIENTE É UN DEREITO HUMANO DE TERCEIRA XERACIÓN. Segundo Kiss e Shelton, hai aproximadamente corenta constitucións en todo o mundo que consagran ou teñen unha referencia xeral ao dereito humano ao medio ambiente. En xeral, estas constitucións consagran a idea da protección ambiental como un "dereito humano" e, en consecuencia, o seu cumprimento é responsabilidade dos Estados.

Así, como consecuencia do deterioro ecolóxico, as políticas de desenvolvemento insostibles, a contaminación e a desertización, moitos habitantes do mundo están a migrar e abandonar os seus lugares de residencia habitual para trasladarse a outros lugares, obrigados polo dano ambiental do seu hábitat.

Unha vez máis sobre o dereito á saúde e a identificación de riscos nun territorio determinado cunha poboación que os poderes públicos -Estado e Autonomía- deben protexer, non só asistir cando se declarou a enfermidade. O Sistema de Saúde ten un antes e un despois da enfermidade. O primeiro é EDUCAR PARA A SAÚDE; PREVIR AS CAUSAS DE ENFERMIDADE; IDENTIFICALAS E ELIMINALAS. -Plans de saúde, vixiancia continuada, eliminación integral dos elementos nocivos que sabemos son causantes-

A emisión de gases de efecto invernadoiro en Lugo é "máis que" a media de Galicia. O Observatorio Galego de Acción Climática indica que a cifra vén desencadeada pola actividade do sector primario e de Alcoa en San Ciprián. O último inventario do Ministerio para a Transición Ecolóxica confirma que Lugo, de feito, concentra o 20,9% das emisións brutas de gases causantes do cambio climático en Galicia, con máis de 4 millóns de toneladas fronte ás case 19,5 que conforman o total galego.

O cambio climático provoca un aumento das mortes por calor e das infeccións transmitidas por vectores. Así mesmo, provoca un aumento de afeccións respiratorias como asma, rinosinusitis ou enfermidade pulmonar obstrutiva crónica (EPOC). Tamén é a causa do aumento da incidencia de enfermidades alérxicas, enfermidades cardiovasculares e do número de infartos de miocardio.

E volvemos ao máis urxente. Co medo a que "se están a facer cambios no estanque de lodos vermellos". "Que se está a utilizar a táctica do feito consumado". "Que haxa silencios cómplices".

As investigacións realizadas indican que o lodo vermello presenta as seguintes características: 

- Irritante: Corresponde a residuos que ao aplicarse poden provocar irritacións cutáneas ou lesións oculares. 

- Provoca graves queimaduras na pel e danos oculares graves. 

- Provoca irritación da pel. 

- Provoca irritación ocular grave. 

- Toxicidade específica de órganos diana

- Toxicidade por aspiración: pode provocar irritación das vías respiratorias

- Pode provocar defectos xenéticos

- Carcinóxeno: Corresponde a residuos que inducen cancro ou aumentan a súa incidencia. 

- Mutacións: Corresponde a residuos que poden provocar unha mutación, é dicir, un cambio permanente na cantidade ou estrutura do material xenético dunha célula.

20240901

Na Veiga, escoitando e vendo

    31 de agosto sabado, e 1 de setembro, domingo, tivo lugar na Veiga unha nova edición de eco. Alí fun, escoitei e vin.

    O de ver, a exposicion no polideportivo, constituída por postos diversos de venda, algún de información,e, no tempo que estiven alí, practicamente baleiros de asistentes, ou sen o practicamente, pero non por iso menos interesantes, ó meu ver, que outros noutras ocasións repletos de xente.

    Sábado fun á hora da charla sobre comunidades enerxéticas. A asistencia de público foi tal que o mellor xeito de aproveitar o momento, unha vez pasada case media hora charlando con Diego Lago, o asesor encargado da charla, -é dicir, desfrutando dunha charla particular para min só- foi continuar, a proposta miña, facendo o mesmo arredor dun café con outra persoa máis que tamén estaba interesada na charla. Por suposto, tomei boa nota para ver de aproveitar as comunidades enerxéticas (minimo de 5 membros, radio máximo de subministro arredor da instalación de 2 m, custes de instalación aproximables a uns 1500 €/kW, subvención de 60 %, e moitas cousas máis que postas aquí non suplirían a explicación de Diego) así como do xeito de poñerme en contacto para que me asesoren. É dicir, unha hora en absoluto deaproveitada para min.

    O domingo asistín ó debate 'Presente y futuro del medio rural en Asturias', que deixo en baixo gravado, adxunto un par de fotos, e que ven reseñado cos participantes no folleto que tamén deixo en baixo. Como se trataba de autoridades (políticos rexionais, empresarios punteiros do sector leiteiro e dous representantes sindicais) estaba moderado por un periodista de La Nueva España, e todo moi ben artellado a partir do Foro Comunicación y Escuela -co seu director atento ó bó funcionamento-, tiveron que poñer máis cadeiras das inicialmente dispostas. Como está gravado, non insistirei nos temas tratados, pero si nun par de liñas xerais que observei: A charla matívose máis ben fóra dos límites do titulo que dentro, co sector leiteiro como centro e total indiferencia a outros temas que entendo deberan ser a base dese rural que hai na actualidade e que se pretende no futuro. Así, o conxunto de expositores (tamén fotos máis abaixo) que tiñas os postos a carón da charla e que viñan do rural (salvo, pode, un par de excepcións) non viron recolida a súa actividade, problemas, presente e futuro a máis dalgunha verba solta. Coido que houbo unha gran diferenza na calidade das actuacións das diferentes persoas da mesa, sendo as intervencións máis precisas as dos representantes do sector empresarial (mellor, o xefe de Reny-Picot, pero tamén ben o de CLAS), e logo a do conselleiro, mentras que a do representante da oposición deslizouse xa claramente ó lado negativo, que tivo por extremo os dous representantes sindicais. Por outra banda, o moderador deixou só dúas preguntas a un público que tiveramos feito máis, algúns tentando centrar o tema...

    










20240828

Un cambio na tarifa de subministro / consumo de auga


Un cambio na tarifa de subministro / consumo de auga

    Coido que nos traspasos de bens entre persoas e entidades, cada unha das partes que intervén considera unha visión diferente da outra. Ese é o caso, en particular, do subministro de auga, un ben que representa un punto esencial na supervivencia de cada un de nós.

    Lembro, de pequeno, ter ido á fonte por auga para a casa. Vexo agora esa fonte abandonada, e máis que pena ou nostalxia dáme que pensar. Non lembro que daquela se considerara que o concello entregara, doara ou agasallara a auga á xente; pode que pola miña idade non tivera conciencia desas cousas e si existira un sentimento parello. O caso é que hoxe hai 'auga corrente' nos fogares, pagase polo subministro e si hai unha mentalidade de trato co concello ou compañía concesionaria da xestión, de 'transacción económica'. Ó haber unha factura con importe variable segundo consumo, considérase iso, unha 'compra', variando o concepto de dereito sobre a auga, un ben sen o que non podemos vivir. Levando isto máis aló, mentres en zonas do planeta a xente segue ter que ir a por auga lonxe e polos seus propios medios, noutros tense dado a concesión de auga a empresas privadas, privando dese recurso básico á poboación do lugar, ben para dedicala a outros quefaceres, ben para embotellala e obter beneficio.

    Hoxe e en Ribadeo, o mesmo que en moitos outros lugares de Galicia, a moi grande maioría do subministro está mediatizado polo concello, que delega a súa xestión nunha empresa privada. Por suposto, o levar anos concedida a xestión fai enfocar a visión da auga cara ó privado e o comercio/empresa, por moito que se siga a considerar 'servizo' e sexa unha necesidade. Visión e relación ca auga que se matiza coa estrutura da factura, aínda que conste que unha porcentaxe apreciable de xente non sabería dar un mínimo detalle dela. E visión e relación que se pode contribuír a cambiar variando esa estrutura da factura, mesmo deixando á beira outras consideracións.

    Así, podemos ver que en Ribadeo, a factura dun fogar inclúe un mínimo de 20 m3 bimestrais (isto último, aproximado), 330 L/día, que se cobran consúmanse ou non, sexa unha soa persoa na vivenda para o seu consumo ou cinco, e que o prezo a que se cobra o litro (ou o metro cúbico) é o mesmo sexa corresponda a ese consumo mínimo ou sexa de 'consumo extra'. É dicir, non se produce, a través da factura, un chamamento ó aforro, á apreciación ou á equidade, senón máis ben a un consumo linear, tirando máis ben para arriba. É de supoñer que o ‘consumo mínimo’ cobrado, máis que para forzar ese mínimo consumo sen coidado, estea pensado, igual que no caso da electricidade (outro día podemos falar dese consumo), cara ó mantemento da ‘conexión coa rede de subministro público’. Estimo que o propio sería que esa conexión, como dereito universal, estivera ligada a impostos, que houbera un mínimo gratuíto por persoa e logo un aumento do custe por litro en función do consumo, sendo máis cara a unidade de auga a maior consumo por persoa. Hoxe sería meter uns cálculos no ordenador en lugar de outros, se ben o levar as contas de persoas por casa a estes efectos, sería unha novidade que, a máis, podería considerar por exemplo primeira ou segunda residencia e evidentemente levaría a outros cambios de visión. Tamén é evidente que o que aquí indico non é unha proposta detallada, senón só iso, unha indicación dun camiño que estimo axeitado cara ó futuro. Camiño con máis trabas das que indico mais ó que, cos medios actuais, non entendo por que non nos imos aproximando se queremos aproveitar a auga e distribuíla dun xeito máis humano. Claro, estou vendo as cousas non dende o concello ou unha concesionaria...

    Por certo que a factura ‘da auga’ inclúe asociada e dependente a do lixo, parte á que se lle poden aplicar consideracións semellantes cun resultado que podería axudar á diminución do lixo producido.

20240726

RELOJ, NO MARQUES LAS HORAS. José Mª Rodríguez Díaz (2010)

    Os vericuetos da vida municipal non se lle escaparon a José María. Esta é unha mostra máis...

Viernes, 05 de noviembre de 2010

RELOJ, NO MARQUES LAS HORAS

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 11:26

Temerosos algunos gestores locales del incierto futuro de su permanencia en los cargos políticos de nuestro concejo y para asegurarse su continuidad en el puesto, no encontraron mejor solución que intentar parar el transcurso inevitable del tiempo que irremisiblemente los acerca a las elecciones para someterlos al juicio de los votantes. ¿Cómo? Tarea imposible para el ser humano, que para eludir el paso del tiempo sólo le queda el recurso a la estrategia del avestruz que consiste en ocultar la cabeza bajo el ala ante el peligro. Y lo mismo que el avestruz, aquí el truco consiste en evitar que el reloj marque las horas deteniendo el paso del tiempo para intentar engañarse a si mismos.  Eso es lo que hacen nuestros gestores al evitar reparar el reloj del área recreativa de O Cargadoiro para impedir que marque las horas. Un artilugio solar destinado a embellecer el entorno paisajístico en el que está situado y destinado al mismo tiempo a proyectar la sombra de su aguja sobre las horas para atracción de los curiosos y transeúntes. El estado de abandono en que se encuentra desde hace ya mucho tiempo, sin aguja que marque las horas, es la expresión más elocuente del abandono en que se halla el cuidado medioambiental de este concejo. Cuando las cosas que se deterioran no se reponen, se convierten en la expresión más patente del descuido y la desidia de los responsables municipales.

Una actitud de abandono que se refleja, asimismo, en las fuentes públicas decorativas de la villa de Ribadeo. Tres fuentes, convertidas en la expresión de la impotencia de un concejo que quiere y no puede, impropias de una villa que pretende convertirse en una pequeña ciudad, con sus calles decoradas con arbolitos, bancos y jardineras por doquier. Tres fallidos intentos de fuentes, convertidas en unos ridículos estanques, sin ningún elemento medianamente decorativo al estilo de los que se usan en estos artilugios ornamentales, dignos de una villa como Ribadeo, que logre cautivar por breves momentos la mirada de los residentes y transeúntes. Y por si esto no fuera bastante, la más céntrica de ellas se encuentra hoy convertida en el simbólico de la desidia y del abandono en que se encuentra el parque de esta villa. Unas ridículas fuentes expresión de aquella enloquecida euforia económica de aquellos tiempos boyantes en los que el dinero circulaba con tanta abundancia que no importaba en qué se gastaba; ya fuera en fuentes, estatuas, ascensores, o en incontroladas contrataciones de personal, incrementos de nóminas, bolsas de dinero para repartir y demás actuaciones de derroche.

Pero ante estas expresiones de abandono, decadencia y ruina que se empiezan a ver en algunas partes de la villa, testimonio de las carencias de las arcas municipales y de la desidia de los responsables, el uso de los fondos municipales sigue el mismo camino del gasto abusivo, incontrolado y negligente de antes.

¿Cómo se pueden explicar, sino, las actuaciones seguidas por el concejo en el despido de una profesora de la Escuela de másica Municipal, por el que resultó el concejo condenado a pagar una indemnización de más de 41 000 euros? ¿Cómo se puede sacar a concurso la plaza de una trabajadora que la disfrutaba en su condición de contratada indefinida para un trabajo fijo y periódico desde el año 1995, sin poner en peligro las arcas municipales? ¿Era necesario exponer al concejo al pago de esta cantidad extraordinaria por el despido de esta trabajadora fija, sin otra razón que lo justificara? ¿Harían lo mismo si estuviera en juego su propio dinero en vez del dinero del pueblo? ¿O se trata, acaso, de utilizar el dinero público para satisfacer actitudes y sentimientos personales contra la citada profesora? ¿No estamos ante una actuación caprichosa y arbitraria del concejo? Son éstas preguntas que la gente se hace y que deben ser aclaradas satisfactoriamente a los vecinos de este concejo que se preguntan porqué razón no se respetaron los derechos de esa profesora, porqué se jugó tan alegremente con los fondos públicos municipales, porqué, además, se recurre ahora el fallo del tribunal exponiéndose una vez más a perder el recurso y a tener que pagar más dinero público, en vez de readmitirla inmediatamente en su puesto de profesora como manda la sentencia.

He aquí una forma demasiado imprudente de administrar el dinero que aportamos con nuestros impuestos y que llevan al concejo a la situación en que está. Unas actuaciones que tuvieron su origen en el pasado mandato del PSOE, en manos del Sr. Pérez Vacas, en el que abundaron los juicios y las condenas. Actuaciones que hoy se repiten cuando se hacen diagnósticos falsos de los problemas y se les aplican remedios equivocados.


José Mª Rodríguez


 

Outros Artigos de José María.

20240719

A idade de ouro do comercio ribadense


    Onte, na Casa do Mar e dentro das Xornadas de Historia Local, puiden asistir a unha charla que me descubriu moitos aspectos do pasado ribadense na que soe chamrse  súa idade de outro comercial. Xoán Carmona Badía (aquí, na Galipedia) deu unha lección maxistral sobre tal período, resumida en tres cuartos de hora. Mágoa que só me quedaran rexistrados aproximadamente a metade deses minutos nun audio que deixo en baixo, xunto con algunhas fotos da presentación que usou. Aínda que gardo lembranza de moitas das cousas que dixo e das que logo se comentaron no coloquio, prefiro non facer comentario por escrito na seguridade de que deixaría cousas importantes sen poñer e o resume quedaría coxo, non facendo honra á exposición. Só destacar dúas cousas a modo de curiosidade, non de importancia: a ligazón https://www.soundtoll.nl/ , onde se pode procurar por Rivadeo os barcos que de Riga atravesaron o estreito do Sund, controlado polo rei de Dinamarca e polo que había que pagar peaxe ó atravesalo, cargados cara a Ribadeo (e viceversa), e as testemuñas documentais onde aparecen xentes da contorna de Ribadeo declarando os seus bens e a súa fabricación de liño que complementaba as colleitas para subsistir (en ambos casos, hai fotos en baixo das diapositivas correspondentes). Como colofón, cando o algodón puido mecanizarsee competir favorablemente co liño, comezou a emigración en masa a América...















20240608

Do pasado ó presente e ante o futuro (final). Pablo Mosquera


Parte I

Parte II 

Parte III

Parte IV 

Parte V

Parte VI

 

Do pasado ó presente e ante o futuro (final)

Ás portas doutro verán nun país de camareiros. Colisión entre aboríxenes do territorio e turistas invasores dispostos a converter a liberdade en ruídos ou refugallos froito do consumo. Eleccións por onde se queira para cambiar o preciso e que así todo siga baixo control do cuarto poder. Iso si. Unha nube de señorías con carta de privilexios e polo menos catro anos de soldo estable e cotizacións para cando chegue o retiro. As campañas foron demoledoras. Insultos, novos improperios, especialistas en asesorar frases duras e á cella do contrario. Pero como de costume. E do noso...que ?

Non podo nin quero deixar de ilustrarme. O último que estou a ler: 14 informe 2024 sobre o estado da pobreza. Sobrecolledor. Debería caernos a cara de vergoña! " As novas Directrices mundiais da OMS sobre a calidade do aire teñen como obxectivo evitar millóns de mortes debidas á contaminación". Cantos aspirantes a pais do Sistema Democrático léron (ou prometen que o farán) tales documentos?. "Sindicalismo e medio ambiente, novos retos". Perdón... esquecía que as horas de libranza son para descansar e reflexionar sobre o dereito a salario, deporte, paseo e algunha reunión moi aparente, sen encolerizar á patronal que si "somos bos e amaestrados nunca, aínda con crise, ha faltarnos a axuda económica e de prestacións sociais que financien a xubilación ó estilo ALÚMINA-ALUMINIO". Acórdanse?. Pregunten canto lles ingresan cada 25 de mes aos ex sindicalistas.

Tres novidades desta primavera a piques de finalizar. No vertedoiro de Somozas, por terras de Ortigueira houbo vertedura de lodos vermellos que chegaron de noite pero non puideron evitar a escandalosa cor que producen. Medio Rural da Xunta ceró unha leira de froitas en Xove-Morás por detectar os froitos do invernadoiro co polvillo procedente da balsa de lodos e consecuente co vento que se levantou. Os donos da plantación fixeron denuncia ante a Garda Civil que enviou a SEPRONA que instalou o seguinte aviso: " Prohibida a entrada. Presenza de contaminantes". Os donos da plantación foron honestos: " A indemnización será a única forma de volver empezar pero isto que sucedeu non me afecta só a min, pois o po que sae da balsa polo vento cruza a malla fina da explotación e chega a calquera outro sitio".

Tiña razón. Eu que vivo no edificio Caosa púideno comprobar. A terraza que convive á beira da miña e tal como aparece na foto que acompaña este traballo apareceu totalmente impregnada polas verteduras vermellas.

Pablo Mosquera Mata

 

20240604

Unha análise de título e subtítulo

Unha análise de título e subtítulo

    Cando isto escribo, faltan menos de seis días para que rematen as votacións ao Parlamento Europeo, 'as europeas'. Pese á escasa atención que se lle está adicando en relación a outras eleccións, aparecen varios titulares que tratan o tema, día tras outro, nos diversos xornais. E, mesmo a pesar desa escasa atención, xa dende os titulares os medios soen decantarse ofrecendo máis opinión ou tentativas de creación de opinión que feitos contrastados. Máis aínda: a intoxicación informativa chega a que, comparando diversos medios con calma, moitos titulares que aparecen presentando a información dun xeito máis ou menos neutro, poden destacar como un xeito máis de tendencia partidista se se fai a comparación cun pouco de présa ou con algo menos de coidado.

    Pode que sexa en temas políticos onde máis se vexa ese tipo de situacións, pero tamén é evidente que pode suceder na difusión mediática de calquera tema, guiada por calquera tipo de interese. E a máis, tendo en conta que a medida que pasa o tempo hai unha tendencia á concentración (sexa de sociedades que tenden a federarse, empresas que medran máis canto maiores son xa, partidos políticos que se integran en redes internacionais...), unha tendencia que fai que eses intereses tendan asemade a medrar e polo tanto a ter máis influenza.

    Aínda que non o mencionei antes, chega con falar só de titulares en xeral, sen entrar no desenvolvemento do que vai baixo deles. Un exemplo? Collo o titular dunha nova de onte nun xornal galego. A nova aparece doutros xeitos noutros medios, pero neste caso -cito textualmente-, di: "Altri tomará la decisión final sobre su implantación en Galicia una vez resuelva su licencia ambiental y una financiación con el 25 % de fondos públicos. El CEO de la compañía señala que detrás de las críticas al proyecto de Palas «hay mucha desinformación y muchos argumentos que no son correctos»". Unha nova de actualidade. Quen fala é un xefe da compañía que quere construír unha fábrica en Palas de Rei. Di que detrás das críticas hai moita falta de información, e fala de argumentos incorrectos. E é posible que haxa algo de desinformación, algo que non da a empresa. Sinala argumentos incorrectos, mais de xeito xenérico, sen citar, de forma que, que está a dicir el á súa vez? Iso no subtítulo. No título, está expoñendo un xeito de facer as cousas. Neutral... non? Pensando en que o mesmo título pode poñerse de xeito  'non menos neutro' como 'Altri tomará a decisión despois de que lle concedan o que quere e lle den cartos de todos para facer o que quere', coido que o que se chama neste caso neutralidade, aínda sen comparar con outros titulares equivalentes doutros medios, está claro.

    Nun escrito pequeno coma este, sempre queda fóra a maioría das cousas tratables dentro do tema, sexa o que sexa, que se está a desenvolver. Mais esa falta evidente non impide neste caso aproveitar o anterior para facer un chamamento tanto a quen escribe (eu incluído) como a quen le (repito o 'eu incluído' anterior) na procura dunha claridade que permita identificar o límite entre información e opinión, a falta moitas veces de posibilidade de identificar sinxelamente o que é mentira.

    [Nota. Definición de mentira segundo o Dicionario da R.A.G: "Aquilo que unha persoa presenta como verdadeiro sabendo que é falso."]

20240529

Turismo e marxinalidade: do 'ven!' ó 'non veñas! (se non es acomodado)'


 Turismo e marxinalidade: do 'ven!' ó 'non veñas! (se non es acomodado)'

     As reviravoltas da promoción, desenvolvemento e aproveitamento turístico dan moito de si para comentar, estudar e (coido) mellorar, segundo os criterios que se elixan e os fins que se pretendan.

    Agora mesmo, estes días, remato de ver varias novas que indican cousas como que España anda na procura de viaxeiros de clase alta para 'evitar a saturación' (= ter máis ingresos con menos viaxeiros), nova de eldiario.es. Ou como que Ámsterdam leva un ano tentando que os 'viaxeiros ligados á festa', o 'turismo máis barato', non vaia á cidade, noticia de La Vanguardia, cun lema que, nese caso, é claro: 'Non veñas!'. Cousas ambas que se poden traducir como unha 'táctica Alcoa' no turismo (por poñerlle algún nome): 'deixa sitio, que non produces tantos beneficios'. Ou outras novas que pouco van salientando as voces que cuestionan o turismo no seu conxunto, as aglomeracións que se producen en determinados momentos, a xentrificación mesmo moitas veces imperceptible pero non por iso menos efectiva, as vivendas de uso turístico co encarecemento do alugueiro e falta de espazos para alugar, o impacto medioambiental despreocupado mentres algúns teñan ganancias...

    Novas que informan de algo que quen o sufre ten moi sabido: o querer meter máis e máis turismo, sacar máis e máis beneficios, leva á falta de poder de xestión racional do medio ambiente, falta de equidade económica da zona, desprazamento da xente que sufre o fenómeno, etc.

    É un fenómeno, que se chama moitas veces 'turistificación', que se vai producindo nun e outro lugar, como se de contaxio dunha enfermidade contaxiosa se tratara. Hai zonas da xeografía galega que van máis adiantadas no proceso e teñen recibido máis impacto, e outras que van máis atrasadas ou que, sinxelamente non o sofren por quedar fóra dos circuítos turísticos.

    Aí entra a segunda palabra do título: a marxinalidade, que pode ser entendida en múltiples xeitos. Marxinalidade dunhas zonas que quedan fóra do desenvolvemento posible ou do desenvolvemento social. Marxinalidade de xente que queda á marxe das consideracións de servizos ou posibilidades que se fan mirando só ó turismo. Marxinalidade mesmo de consideracións que quedan á marxe, non sendo atendidas en favor doutras que son sobreatendidas ou miradas como únicas a atender. Marxinalidade tamén de beneficios, na procura dese ‘beneficio marxinal’ unha vez externalizados, pasados a outros, todos os prexuízos. Marxinalidade que remata por sobresaír a pesar de que sería case invisible, como tal estar á marxe dun proceso hexemónico que non mira máis que cara adiante. Marxinalidade do propio territorio, visto como lateral a aquel de onde veñen os turistas. E con iso, marxinalidade da poboación local. Na versión ‘ven’, máis punzantes algunhas delas. Na versión ‘non veñas’, outras... Nun e outro caso, en xeral, marxinalidades como tal descoidadas, fóra do foco, que parecen non existir sobre o papel aínda que sexan a realidade. E, polo tanto, ó non ter conta delas hoxe, con tendencia a seguir descoñecidas e medrando.

20240501

LAS GARRAPATAS. José María Rodríguez Díaz (2012)

    Non quería deixar pasar o 1 de maio sen publicar algo. Tiro dunha entrada de José María publicada tal día coma hoxe hai 12 anos. Como outras veces, axusto que difiro en varias cousas das que di, o que non quere dicir que estime que ten parte de razón...

Martes, 01 de mayo de 2012

LAS GARRAPATAS

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 19:22

Reducir la palabra crisis al campo de la economía para desviar la atención de otras causas, como está haciendo estos días la mayor parte de los analistas, es un grave error de consecuencias funestas. Una de ellas es que el gobierno, para tratar de enderezar la situación económica, no ha dudado en entrar a saco en la vida de los españoles despojándolos del relativo estado de bienestar de que disfrutaban y de todos los derechos conseguidos a lo largo de tantos y difíciles años de lucha, trabajo y sacrificio, en vez de fijar la atención en la verdadera causa de este desastre económico, que no es otra que los gastos insostenibles e improductivos originados por el establishment político de nuestra nación, formado por una clase política que, con sus abusos, mal gobierno y despilfarro improductivo, origina esta situación, al colocar Estado de Bienestar versus Estado de las Autonomías.

Y fue así como el gobierno, para salvar el modus vivendi de la clase política, ha emprendido una alocada carrera de recortes, limitaciones y supresiones de derechos en todos los campos de la vida de los ciudadanos, haciendo caer sobre ellos todo el peso de la deuda del Estado, generada por la ineficiente clase política, para alcanzar por medio de estos amargos e inhumanos recortes un imposible equilibrio entre ingresos y gastos, destruido por los sucesivos errores y gastos excesivos de los anteriores gobiernos, con el fin de hacer frente a las urgentes demandas de los mercados y a las exigencias de Bruselas. Continuar, por ejemplo, con los ridículos pinganillos en el senado, mientras al pueblo le quitan el agua y el pan, no deja de ser sólo un pequeño ejemplo de lo que está sucediendo.

Y así, en su lucha para paliar este grave problema generado por la clase política, que no por el pueblo, empezaron a sucederse sin solución de continuidad todos los viernes una serie de recortes en los derechos de los ciudadanos, cada cual más sangrante, que nadie sabe como ni cuando tendrá fin. Empezaron llenando las arcas sin fondo de los bancos con el dinero de nuestros impuestos, en vez de dedicarlo a reactivar la economía de nuestro país. Y no contentos con este fraude, cargan sobre los hombros del pueblo las deudas de los clubes de fútbol, los inconmensurables e inútiles gastos de los 17 estados autonómicos, las 50 diputaciones, los 4000 chiringuitos, las 13 televisiones autonómicas, la duplicidad de las Cámaras parlamentarias y los derroches efectuados en la duplicidad de funciones de nuestros ayuntamientos, diputaciones, autonomías y estado central, sin contar con los inmensos derroches efectuados con nuestros impuestos a favor de las arcas de los sindicatos, patronales y partidos políticos. Todo un inmenso escenario levantado para sostener, sin producir, a la gran masa de gente que integran nuestros partidos políticos que, como las garrapatas, clavan sus garras en el pueblo para engordar chupando su sangre.

Viendo el peligro que sus atractivas colocaciones podían correr por falta de fondos en el Tesoro, no dudaron en tomar al pueblo en sus manos y estrujarlo como a un limón, día tras día y acuerdo tras acuerdo, para chupar su jugo y conjurar así el peligro que corren sus chollos. Y en esa actitud continúan, confabulados todos sin distinción de colores políticos, como se confirmó con el hecho de premiar a Zapatero con el Gran Collar de Isabella Católicay un puesto en el Consejo de Estado, aunque guardando ante el pueblo la apariencia engañosa de juego político, mientras el pueblo agoniza lentamente y sin fuerzas para protestar. Esto es lo que debemos a nuestra ínclita clase política.

Hecha esta reflexión y emulando a Cicerón, se plantea la consiguiente pregunta: ¿Hasta cuando vamos a permitir que abusen así de nuestra paciencia?-

José Mª Rodríguez


 

Outros Artigos de José María.

20240415

SIN DECISIONES ANTE LA CRISIS. José María Rodríguez Díaz (2010)

    Non sei se José María se sorprendería ao ver que en mandatos sucesivos a débeda de Ribadeo ía diminuíndo ano tras ano. O alegato que aquí presenta non deixa claro ese punto...

Sábado, 31 de julio de 2010

SIN DECISIONES ANTE LA CRISIS

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 9:12

La palabra crisis, como es bien sabido, proviene directamente del griego clásico. Su significado original es 'juicio, decisión, cambio'. Es decir, tiempo de crisis equivale a tiempo para juzgar, para tomar decisiones y para cambiar. Pero aunque la presencia de la 'crisis', tan traída y llevada en estos días, está hoy siendo asumida en sus economías particulares por la mayoría de los ciudadanos y son muchos los que, de una u otra forma, tomaron ya o se disponen ahora a tomar decisiones y cambios de rumbo en sus gastos para hacer frente a esta delicada situación, hay sin embargo algunos, gestores de lo público en general, que no se quieren dar por enterados de esta penosa realidad y pretenden seguir gestionando y gastando alegremente y actuando con los mismos criterios, hábitos y costumbres que tenían en los pasados tiempos de bonanza como si nada pasara.

Me refiero al gobierno central, cuyos derroches son conocidos por todos y, sobre todo, porque me afectan más de cerca, a nuestros gestores locales. Estos, herederos de los viejos tiempos de holgura y a pesar de percibir la triste realidad que vivimos, son incapaces de tomar la decisión de cambiar su política de gastos y de reducción de servicios de lujo para iniciar una nueva etapa de renuncia, de austeridad y de sacrificio, que toda la sociedad, más tarde o más temprano, irremisiblemente tendrá que aceptar.

Se hacía eco la prensa hace días de la extraordinaria y escandalosa deuda que oprime al pequeño concejo de Ribadeo, que no supera los diez mil habitantes. Una deuda, heredada de los anteriores gobiernos y mantenida y aún aumentada por el actual, que al decir de algunos y según recogen los medios de comunicación, alcanza los seis millones de euros. Ante esta difícil situación del concejo, y sabiendo que los ingresos del futuro destinados a amortizar esta deuda serán inferiores a los actuales, el gobierno local sigue empecinado en sostener los mismos chiringuitos de siempre y las mismas actuaciones superfluas e innecesarias de antes, como si nada pasara. Insensible a los continuos mensajes que se le envían, continúa con su programa de gastos en contrataciones y servicios de lujo para dar brillo a su gestión con fines puramente electorales, porque detrás de los votos está el poder y detrás de este la pasta. Sigue empeñado el gobierno en una mortal huida hacia delante, esperando insensatamente a que un nuevo tiempo de vacas gordas venga a arreglar esta grave situación. Véase, por vía de ejemplo, la reciente contratación por parte del concejo de Ribadeo de tres informadores turísticos para la playa de Augas Santas y de cinco operarios para la limpieza de la mencionada playa, contrataciones disimuladas bajo la forma de convenios con otras administraciones. Una noticia, aparentemente intrascendente, pero que es una expresión más del estilo manirroto de gobernar que tiene el actual equipo de gobierno de Ribadeo, manteniendo unos servicios de lujo, sin concesión alguna a la crisis. ¿Qué valoración se hace en el concejo de Ribadeo del rendimiento de los trabajadores? ¿Es necesaria la contratación de cinco personas para la limpieza de una pequeña playa, como es esta, en la que nunca se depositan las algas del mar? ¿No es hora de empezar a reducir servicios en un concejo con seis millones de euros de deuda, aun a costa de la renuncia a la cuota de bienestar correspondiente de que hemos disfrutado hasta ahora? ¿están esperando, acaso, el rescate de un nuevo Plan Marshall que venga a socorrer la economía de nuestro concejo? Incapaces de asumir la triste realidad que se avecina, nuestros gobernantes, como Alicia en el país de las maravillas, viven en un mundo de ensueños y fantasías, sin importarles hipotecar nuestro futuro con tantas actuaciones superfluas y prescindibles que nada tienen que ver con la austeridad que debe presidir las actuaciones del concejo en estos tiempos de crisis.

Es necesario un cambio radical de actitudes. Ribadeo necesita hombres que gobiernen con sensatez y prudencia y que se tomen en serio el futuro de la comunidad vecinal. Hombres que no vivan pendientes de su propia imagen ni de su propio futuro, sino que su objetivo sea el bien de la comunidad que administran. Y el bien de la comunidad no parece en estos momentos compatible con su alegre política de gastos. Hombres que no pongan en peligro el futuro de las nuevas generaciones con cargas económicas a las que no podrán hacer frente. Hombres con capacidad para explicar al pueblo que la gallina de los huevos de oro no existe y que es necesario ser conscientes de la realidad de la vida, de la necesidad de apretarse el cinturón y de vivir según nuestras posibilidades, renunciando a los servicios de lujo a los que nos habían acostumbrado. Hombres que, como aconsejaba Sancho Panza cuando abandonó el gobierno de la ínsula Barataria 'no tiendan mas la pierna de cuanto fuere larga la sábana'.

Ribadeo necesita un nuevo estilo de gobernar. Un gobernante dispuesto a acabar de una vez con este insostenible derrotero seguido hasta aquí y que nos ha conducido a esta delicada situación económica. Un candidato que nos presente un programa de gobierno que incluya un retorno a tiempos pasados de renuncias y sacrificios. Un alcalde que defienda un Presupuesto menos alegre, que contemple la realidad actual en la que nos movemos. Es necesaria una nueva política de contención de gastos para poder dotar al concejo de capacidad económica suficiente para avocar servicios fundamentales y necesarios de los que hoy carece, como son, por ejemplo, un nuevo geriátrico, viviendas subvencionadas, aparcamiento municipal, etc. Un concejo con capacidad propia que no viva siempre de limosna, pendiente de recursos ajenos y subvenciones. Y esto no se consigue sin aplicar una nueva política de austeridad.-

José Mª Rodríguez


 

Outros Artigos de José María.

LA BOLSA DE LOS 68 000 EUROS Y OTROS PRIVILEGIOS. José María Rodríguez Díaz (2010)

    Non foi a primeira vez que José María fala do tema dos 68 000 € prometidos ós funcionarios... 

Sábado, 07 de agosto de 2010

LA BOLSA DE LOS 68 000 EUROS Y OTROS PRIVILEGIOS

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 16:55

El malestar que se vive en las entrañas de nuestro concejo ha trascendido al pueblo a través de los medios de comunicación. Las partes en discordia son, por una parte, el alcalde y ciertos funcionarios, por otra. La causa del malestar, una bolsa de 68 000 euros que el alcalde, disconforme con las pretensiones de los funcionarios, se niega a repartir entre ellos.

Los funcionarios, empeñados en cobrar los famosos 68 000 euros, concedidos a mayores por un Pleno Municipal de hace tiempo, así como la aplicación de un Plan especial de Pensiones por si no fuera bastante el que contempla la Ley General de la Seguridad Social para todos los españoles, se revolvieron contra el alcalde que no cede a sus pretensiones, acusándolo del deterioro de su imagen pública 'echándoles encima a la gente', según dicen. Y no contentos con esto recurren ante la justicia los Presupuestos Municipales por sentirse lesionados en sus derechos económicos. Y mientras esto sucede en nuestro concejo y algunos de los funcionarios denuncian el Presupuesto ante los tribunales, en la vecina comunidad asturiana, por el contrario, su gobierno procede a anular el Plan de Pensiones de sus funcionarios por causa de la crisis.

Pero, ¿en dónde tuvo su origen esta famosa bolsa de los 68 000 euros? En aquellos tiempos pasados, cuando ciertos alcaldes, después de asignar a los funcionarios una subida salarial escandalosa, como así lo reconoce la misma Universidad de Santiago de Compostela en su Informe, no contentos con eso, acordaron en un famoso Pleno Municipal premiar la ya de por sí privilegiada situación económica de los funcionarios con el reparto de una bolsa de 68 000 euros para paliar con ellos los agravios comparativos ocasionados por los propios alcaldes y el regalo de un Plan de Pensiones con cargo a nuestros bolsillos. Privilegios salariales otorgados a los empleados más significados del concejo como contraprestación al apoyo prestado por ellos a la pacífica gestión municipal de los alcaldes. Lo que vulgarmente se entiende como compra de voluntades para sacar así adelante más cómodamente las carencias de su gestión. Y a esta actitud, los funcionarios que entonces se aprovecharon inicuamente de la debilidad y dependencia de los alcaldes, rechaza ahora asumir el sacrificio que todos estamos asumiendo en estos tiempos de crisis, incluidos los funcionarios del Principado

Y ahora nos encontramos con que el alcalde actual, que entre sus muchas virtudes figura también el defecto de reaccionar, a veces, demasiado tarde para prever las consecuencias de sus actuaciones, se encuentra ahora aislado y boicoteado en su labor administrativa y gestora frente al concejo.

Y enfrente de este problema, como observador y titular del concejo, se encuentra el pueblo de Ribadeo, que rechaza y critica esta actitud de sus funcionarios con sueldos extraordinarios y privilegios excepcionales que con sus reclamaciones insolidarias, sobre todo en estos tiempos de crisis e inseguridad económica, tratan de boicotear la marcha del concejo exigiendo insaciables cada vez más privilegios de los que carecen los demás mortales. Exactamente lo mismo que ocurre con los controladores aéreos que están cosechando el rechazo general de la población con sus extraordinarias pretensiones económicas.

¿Y qué hace la oposición mientras tanto? Los partidos de la oposición, como no cabía esperar otra cosa de quienes, en vez de velar por los intereses generales del concejo, se preocupan de cómo derribar al enemigo, que en este caso es el alcalde actual, se dedican a apoyar las pretensiones de los funcionarios en contra del alcalde. En todo caso, no me extraña la postura mantenida por el PP y por el PSOE, verdaderos responsables de esta situación de privilegios. Me extraña la actitud del grupo UPRI cuando afirma que 'el asunto no es cuánto gana uno, sino cuánto vale'. Porque, según este axioma propugnado por UPRI, resultaría que a algunos funcionarios del concejo de Ribadeo habría que asignarles el salario mánimo interprofesional.

¿Tiene remedio esta sorprendente situación? El concejo está económicamente estrangulado por un funcionariado excesivo en número y abusivamente pagado. La aprobación de una nueva RPT, ajustada a la categoría y necesidades del concejo de Ribadeo y las circunstancias que impone la crisis, requisito que no reúne la redactada por la USC, necesitaría para salir adelante del consenso de los partidos políticos. Un extremo impensable cuando todos sabemos que lo que los partidos buscan no es precisamente el bien general del concejo, sino la ocupación del poder. Y la ocupación del poder requiere desalojar al oponente a costa de lo que sea, en vez de colaborar con el. Utilizando incluso el descontento de los funcionarios.-

José Mª Rodríguez


 

Outros Artigos de José María.