20210725

A Prisciliano poño como testemuña. Pablo Mosquera

 A Prisciliano poño como testemuña

Non importa retroceder ata o século IV. Non comparto que o sinalasen como herexe e lograsen facer abxurar aos seus moitos seguidores. Non importa que ata o seu cadáver decapitado en Tréveris, tras unha celada disfrazada de Sínodo, tivese que regresar á súa Galicia de forma clandestina, oculta, entre as sombras da noite e guiándose polas estrelas. Importa o que dixo Don Miguel de Unamuno en sé catedralicia compostelá. "O sepulcro de Santiago o é de toda España, pero quizais repouse nel Prisciliano". Ou como o describe Sánchez Dragó: "Prisciliano parece un druída. Paréceo polo seu aristocrático modo de filosofar, pola súa devoción á natureza, polas súas metáforas e adxectivos, polo seu estoicismo non exento de impulsividade, pola súa vida cotiá e polo seu distanciamento que en todo instante o rodea".
Cando isto escribo celebro o día da Patria Galega. Unha nai terra arrasada por un pequeno ser que chaman virus. Esta vez nin respectou a costa norte, a que limita con Inglaterra mar por medio. Esa costa con praias de mica e caolín. Ese recuncho que rende culto ao legado que nos deixou Cunqueiro cos seus personaxes en torno a Merlín e Arturo, ou ese bravo Simbad. Pode ser a maldición dalgún trasgo enfurecido ao escoitar berros astures no canto de aturuxos enxebres. Ata me confesan que viron á procesión de ánimas pararse ante a fonte vella de Mondoñedo e en latín reclamar: "nunca máis cambie a empanada feita con millo e xouba polo bolo preñado".
Menos mal que os meus curmáns xudeu arxentinos que viñeron coñecer Britonia, tiveron a oportunidade de sorprenderse cos nosos museos e gastronomía, e moi en especial coa explicación doutro irmán que pensa en Xerusalén. Sito Otero Regal, o mellor dos guías que perde o vivir polos viaxeiros, dentro dese marabilloso marco artístico integral que gozamos os seus amigos en Regal Xunqueira. Non me estrañaría nada que nunha desas noites de insomnio creativo o fillo de SIÓN -NOIS , dedicase un mural aos tempos de pandemia que se converteron, como o amor para Napoleón: o descanso do guerreiro; o escollo do soberano; o entretemento para o ocioso...
O noso idioma, costumes, sabor e cheiro a mar. Eses tellados feitos con lousas de pizarra, polos que escorrega a choiva, mentres constrúe espellos máxicos polas rúas de Viveiro, reflectindo a sinfonía de galerías, esas que tanto gustan ao redor do románico de Santa María do Campo ao meu outro irmán Carlos Novo Cal. Por certo que aventados soñadores namorados desta Galicia brava e traballadora, deberiamos conxurarnos coa música de Lino Rico e a voz para un tango canyengue, interpretado por Eugenio Del Valle -Cambalache-, e así rematar coa maldición, pois de seguro e dadas as circunstancias, creo máis en métodos esotéricos Celtas que nas disposicións do DOGA.
A sabedoría que atesouraron os monacatos galaicos, por estas datas, permitirían saber as causas obxectivas polas que a antiga provincia de Mondoñedo está con cifras "vermellas" de contaxios polo virus. Nada que ver coa tolemia do monacato que practicaron Justiniano, Saturio, Prudencio, Millán, Fructuoso, Martín de Dumio e Valerio. Foron sospeitosas reunións de veciños, verbenas a modo de proba, manifestacións reivindicativas, mobilidade entre terras e xentes do mosaico peninsular, causa para soportar e sufrir unha pandemia Mariñá, sen ter a quen reclamar, e cunha "xustiza" cega e xorda, incapaz de actuar de oficio, como fan outras veces con menos impacto nos dereitos fundamentais entre a saúde e a vida.

Ningún comentario: