![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9yD8T0ZSrjuJcdw6u1n6G5-vQPXv8UchW2sJzW4hLWt74FdUmZGIA2qFAO33wy_lyiwQV-SLtCXfnWni6Mou4v09Z3PYnp6FvX6osH0AmKVpk2D0bTddM7BQZYhRjSt_lhpJOnQ/s320/Comendo+pimentos+de+padr%C3%B3n+a.jpg)
é a frase da que máis me lembro da obra de teatro de onte, 'Comendo pimentos de Padrón con Tarantino' intranscendente comedia que inaugurou o curto Ciclo de Teatro Daniel Cortezón deste 2009, que non ía doutra cousa que de comedia intrascendente e na que por iso se podía rir de xeito tonto tanto como poñerse a pensar na transcendencia dalgunha cousa particular da acción. Coido que máis que narración da historia, o que mellor define a obra é a frase que ocupa a parte de atrás da fiestra-díptico que se repartiu:
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipzmIIE74C8l9ksUusERsfB3HVpV6yQmyrIz1zeOTDSpg3HUIVdE3GLLBwcvL-lwbWSmEfw8yr2fGMdbD96WEJrNNnrtxr0_Gz8EUJ5vZfJwJH22NIA-a-TqGRxvyhrMHqrAHSww/s320/Comendo+pimentos+de+padr%C3%B3n+b.jpg)
'Non vos tomedes a vida moi a peito, de tódalas maneiras, non sairedes vivos dela', atribuída a Bernard de Fontanelle.
Ningún comentario:
Publicar un comentario