20100609

Os vándalos, unha familia dos godos

En tempos estudábase aquelo de Vándalos, Alanos, Visigodos, ... e aínda que o nome quedou ben diferenciado en significado para os vándalos, había un sentemento de que eran todos familia, todos grupos dunha certa comunidade xeral.
Onte apareceu en diversos medios a denuncia por parte do concello do vandalismo nas xardineiras da praza de abaixo e sobre todo no muíño de Ignacia.
No primeiro caso, se se toman as declaracións que aparecen na Voz sobre as frores, "non duraban nin un día, porque as roubaban. Para ter xardineiras sen flores, decidimos quitalas", ocorre igual que noutros moitos casos (véxase as tiras elevadas no paseo marítimo para evitar carreiras), que por alguén que anda a fastidiar, a parte de pagar o fastidio, a xeralidade da xente sofre o non dispoñer das cousas.
En canto ó muíño de Ignacia, o facer unha fogueira na porta, a parte dos destrozos internos, supón unha merma maior na integridade de algo público. Quizáis deba citarse, non a modo de atenuante nin de disculpante, senón como mera aclaración, que o estar restaurado pero non utilizado, incrementa as posibilidades de actuación vandálica, pero aí entramos noutro tema: os recursos para facer cousas e os adicados a mantelas, a dificultade para conseguir uns e outros, o rendemento relativo dos mesmos, o rendemento mediático, etc.
En canto á comunidade dos vándalos, non se debe esquecer que se ben cada acto ten o/a/os/as seus responsables, a repetición de actividades semellantes implica un xerme, que vai pasando dun a outro lugar, dunha a outra actuación, e incrementando adeptos e posibilidades pouco a pouco. A saber se o do muíño ten relación por exemplo co contedor queimado hai non moito no centro de Ribadeo e que puido producir moi ben un incendio dun edificio enteiro. Pero é máis probable que teña relación con outros moitos actos vandálicos a menor escala, do estilo dos mexos fóra de lugar, na rúa, ou ruídos fóra de hora, pintadas nas paredes (primeiro, nas abandoadas, e logo, nas que non o están), etc, xerme dun vandalismo que pouco a pouco vai medrando ó estilo de 'a rúa é miña/nosa' e sobre todo, a modo de corolario, 'faigo o que me peta', e que continúa, de non poñérselle coto. Así pois, os vándalos serían unha familia dos godos. E é previndo o que os godos podan facer como mellor se pode previr ós vándalos.
Na foto do sigpac, a zona de bosque onde se topa o muíño da Ignacia, en Ove (o muíño estaría aproximadamente onde a cruz, a 1/3 da beira esquerda).

2 comentarios:

Ángel de Olavide dixo...

Antonio

Esto de las flores en el jardin me trae a la memoria una ya antigua teoria y experimento sociológico conocid como "ventanas rotas". Tienes una buena síntesis del asunto aqui
http://www.eqsoft.net/blog/index.php?/archives/1601-Tolerancia-Cero-Teoria-de-Las-Ventanas-Rotas.html
Esa teoría dio paso a todo el movimiento de la tolerancia cero en la ciudad de NY. En la actualidad todas estas cosas siguen siendo motivo de controversia académica y política. Lo que si parece claro es que el "pequeño vandalismo" puede terminar siendo mucho mas peligroso para las ciudades de lo que se piensa. No es bueno aceptarlo como una especie de tributo. Tampoco parece razonable montar cruzadas sobre el fenómeno por la posibilidad de mezclar churras con merinas. Pero desde luego siempre es bueno detectar las señales sociales asociadas al fenómeno e interrogarse sobre ellas. Creo que tus reflexiones son oportunas y participo de ellas.

agremon dixo...

Si, Ángel. Lo de las ventans rotas no es la primera vez que sale en el blog, si bien las otras veces, ya hace tiempo, se trataba de aplicación tal cual de la teoría.
En este caso, se trata más bien, creo , de otra cosa (caso del molino): de la asignación de un uso a algo que no lo tiene. Un 'uso' que resulta destructivo.
En el caso de las flores, por el contrario, se trata de cansancio en la reposición y algo parecido a la socialización de pérdidas y no de beneficios, sin atajar el problema,
Por lo demás, estoy de acuerdo en lo que dices que hay que tener cuidado y no mezclar cosas: no se trata de producir un estado policial.