Un pobo
Sol. Semana Santa. Xente. Parque. De fondo, marmurios de conversas e piar de paxaros. A unha beira, a eterna obra simulada na torre. Á outra, os soportais acubillando mesas a tope.
Estáse ben. O café despexou un pouco máis os sentidos nesta primeira hora da tarde, na súa procura e recollida de sensacións, sentir, ó tempo que sen esforzo os desfrutan. Cheo dunha tarde de primavera, na que as nubes tépedas pouca tregua dan a un Sol necesario e ás veces atorrante e sobranceiro.
Traxes coridos dan a alternativa ás primeiras flores que agroman nos matos á beira do céspede, e mesmo preto dalgunha árbore na que as follas son só só, polo momento, intenciń de futuro.
Xente relacionándose entre si nunha transcendente intranscendencia á beira dunha natureza cercada, mesmo modelada, polas veciñas construcións e pavimento.
O desfrute do momento á vista dun escudo coa orixe perdida no tempo na lonxana parede. Paso contínuo de xente á beira de quen a ve pasar, antes de , pouco a pouco, intercambiar os papeis. Ó fondo, a igrexa, tentando lembrar a orixe da festa nun día que foi de dor, hoxe perdido na néboa do esquecemento, o esquecemento da orixe. O mundo, comprendido nun recuncho dunha pequena vila ateigada.
Ribadeo, o Cantón.
Ningún comentario:
Publicar un comentario