Amosando mensaxes organizadas por data para a consulta un premio para Ribadeo. Ordenar por relevancia Amosar todas as mensaxes
Amosando mensaxes organizadas por data para a consulta un premio para Ribadeo. Ordenar por relevancia Amosar todas as mensaxes

20250212

STOP AL DESTIERRO DE NUESTROS ANCIANOS. José María Rodríguez Díaz (2011)

    Comezo da campaña de José María pro residencia de maiores de Ribadeo. Unha nota: nun parágrafo, fai referencia ós exipcios; trátase da revolución que tivera lugar pouco antes e que dera esperanzas de cambio naquel país.

Martes, 22 de febrero de 2011

STOP AL DESTIERRO DE NUESTROS ANCIANOS

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 17:24

Por fin, cansado de ver el diario peregrinar de nuestros ancianos hacia el destierro en tierras extrañas para consumir en ellas sus últimos días, arrinconados en alejados geriátricos y rodeados de gente desconocida, después de una larga vida de lucha y trabajo en sus localidades de Ribadeo, concejo en donde nacieron, el pueblo de nuestro concejo de Ribadeo empieza a sacudir su tradicional apatía e indolencia para decir ¡basta ya! a un doloroso drama que están viviendo a diario nuestros mayores. La insuficiencia de plazas en el viejo Hospital-Asilo de Ribadeo está obligando a muchas familias de nuestra villa y concejo a buscar acomodo para sus queridos padres y abuelos en alejados lugares, como Bretoña, Ferreira de Valadouro, Xove, Viveiro o Foz, en donde quedan abandonados a su suerte y llorando su soledad entre gentes desconocidas y añorando la ausencia de sus amigos y seres queridos con los que siempre vivieron y se relacionaron. Obligados a abandonar, en definitiva, su propio mundo, en el que pasaron su existencia, trabajaron y disfrutaron, para pasar sus últimos días desterrados en tierras para ellos lejanas, con todo lo que esa separación implica de sufrimiento y dolor. Ese es el premio que, una sociedad pasota y despreocupada, y unos políticos entretenidos en trivialidades destinadas únicamente a hacer brillar su gestión con vistas a la consecución de los votos, reserva para nuestros queridos mayores que gastaron sus vidas luchando para construir un mundo mejor que ahora todos nosotros gracias a ellos disfrutamos.

En las bases de nuestra sociedad, urbana y rural, acaba por fin de nacer con fuerza una demanda social para exigir la solución de este problema. Una demanda social que nos exige a todos nosotros, y a los políticos que se ocupan de la gestión de nuestros recursos y de la solución de nuestros problemas, que todos unidos nos pongamos ya en camino y que, sin dilaciones ni falsas disculpas, nos dispongamos todos juntos a integrarnos en esta lucha para conseguir entre todos la solución que demanda el adecuado cuidado de nuestros mayores.

El pasado día 18 se han dado cita en un local de la villa unas 35 personas (y no 20 como dijo un periódico), sin distinción de sensibilidades políticas, representantes de diversas asociaciones del concejo. Su propósito es enfrentarse a este problema poniendo en común sus esfuerzos para empezar a actuar promoviendo la necesidad de establecer una lucha por este objetivo: la consecución de un nuevo geriátrico para Ribadeo. Son conscientes de que están solos y son muchas las dificultades que han de vencer. Pero todos a una han levantado sus voces en un solo clamor para enfrentarse a todas las dificultades que puedan surgir. Y aunque están seguros de que todo el pueblo respalda su decisión, son conscientes de que el pueblo tiene que expresar abiertamente su voluntad para que esta lucha llegue a buen puerto. Los argumentos en que se apoyan no son despreciables: El gran número de ribadenses que se encuentran desterrados y dispersos en otras residencias, alejados de sus familias y vecinos. Por otra parte el elevado número de personas en lista de espera para entrar en el Hospital-Asilo de Ribadeo. El número de personas que siguen viviendo solas y mal atendidas en sus domicilios porque se resisten a abandonar su tierra. Considerando el hecho de que este problema seguirá agravándose cada vez más debido al aumento de población que constantemente se produce en Ribadeo. La circunstancia añadida de que las familias son cada vez menos numerosas para poder atender y cuidar a sus mayores. En esta época nuestra en la que los valores familiares no cotizan al alza se ha de añadir la pérdida de la capacidad de sacrificio de las actuales generaciones para renunciar a otros caminos personales en beneficio de sus padres y abuelos. Y el mismo hecho de que en el mundo en el que hoy vivimos, las propias mujeres, por muchas razones, se ven obligadas a trabajar fuera de casa, con la consiguiente merma de dedicación a los mayores de su familia. Toda una serie de circunstancias que avalan la urgente necesidad de buscar una solución para este grave problema, grave hoy y aún más en el futuro, que padecen las gentes de nuestro concejo.

Somos conscientes de las graves dificultades que se oponen a nuestras pretensiones. Pero nuestra demanda es tan importante que estamos dispuestos a luchar sin descanso hasta conseguir allanar todos los problemas que se interpongan en nuestro camino. Y si las normas son un obstáculo para nuestro propósito, habrá que cambiar las normas y ponerlas al servicio de las personas, que para eso son y esa es su función. Pero el milagro que otros concejos de mucha menor entidad que Ribadeo han sido capaces de conseguir o están en vías de hacerlo, estamos seguros de que también lo podrá hacer la sociedad ribadense si permanece unida en esta lucha. Si queremos, todos juntos y unidos, podemos lograrlo. Si los egipcios pudieron imponerse al sistema, ¿por qué no podemos hacerlo nosotros?

Paremos de una vez para siempre el constante peregrinaje de nuestros mayores hacia un destierro que no se merecen, alejados de sus familias, de sus amigos y del pueblo en el que nacieron, testigo de su vida y de sus obras. Ahorrémosles el sufrimiento de morir lejos de su tierra y de sus seres queridos, pues ese no es el premio ni el fin que se merecen. Pueblo de Ribadeo, únete con valentía a esta empresa común y lucha con nosotros por nuestros ancianos para que, ya que no pueden morir en sus casas, puedan, al menos, morir en su tierra, junto a los suyos. Quizá mañana nos toque a nosotros.


José Mª Rodríguez


 

Outros Artigos de José María.

20241104

Primi

Primi

    Detesto as necrolóxicas. Detéstoas porque son necesarias. Necesarias para lembrar a xente que xa non está por moito que creamos que merecera e queiramos que seguira estando entre nós. Como Primi. Hoxe vinme na obriga de actualizar a súa biografía na Galipedia para engadir unha data, 3 de novembro de 2024, a data do seu pasamento.

    Primitiva Nécega Gallo, Primi Nécega. No seu momento, e referido a ela, escribín como parte do prólogo a un dos seus libros en castelán: 'Si te pones a callejear por Ribadeo, en algunas calles con edificios altos encontrarás también casitas. Recogidas, bajas, muchas con huerta o jardín, contrastan frente a los bloques de pisos. Se diferencian y llaman la atención no tanto por su estampa o su vitalidad cuanto por estar hechas a escala humana. Así es la suya, la casa de la autora, un estilo de vida representado: el que lleva quien la habita.' O libro, Despertar, estaba adicado ós seus fillos, e era -é- de poesía, un xénero que cultivou menos que o dos relatos, mantido por ela durante moitos anos publicando na Comarca del Eo semana a semana, a máis de noutros lugares. Relatos que eran a súa vida en máis dun sentido. Érano porque lle gustaba escribir e dáballe vida. Tamén porque era un xeito de comunicar cos demais. E aínda tamén, quizais sobre todo, porque boa parte deles, por máis que estiveran novelados, eran froito de experiencias persoais, logo vida propia.

    Aló por finais do 2009, o 20 de decembro, Primi recibiu o premio Iniciativas 21. Dous anos e medio antes, con motivo da dedicación do día das letras galegas a María Mariño, dicía nun escrito da miña estrañeza por non ter causado mellor acollida os relatos de Primi. Anos despois, e tras o seu pasamento, sigo pensando o mesmo. Cabe lembrar que ese premio, tal como aparecía na web da Fundación que o instituíu, está adicado “a mulleres excepcionais, como tamén o é a súa cotidianeidade, sen a que o progreso de Galicia non sería posible.” É dicir, a mulleres de excepción que non se prodigan socialmente, senón que fan unha labor calada, do día a día. Primi merecía o premio. Escribía, era escritora, pero non deixaba de ser só unha faceta dela, a que máis amosaba cara ó exterior.

    Neceu en Foz, mais deixou pegada en Ribadeo, onde chegou aínda na primeira metade do século pasado e onde seguirá presente.


20240820

O futuro próximo da Illa Pancha

Foto subida por Lamasuela a Wikimedia Commons. A illa no 2017. Lic. CC BY SA 4.0

O futuro próximo da Illa Pancha

    Neste mes de agosto todo o mundo fala de masificación: é un feito que se non se adoptan as medidas pertinentes para xestionar a riada de visitantes, Ribadeo corre risco de morrer de éxito como tantos outros lugares da costa mediterránea, idílicos hai décadas, hoxe arrasados por un turismo recibido sen un control específico.

    No marco desta evolución un tanto desatada da nosa comarca, convén lembrar que no tema da illa Pancha xa temos entrado no ano final da concesión asinada o 30 de xuño de 2015 que autorizou a súa explotación privada para montar dous apartamentos turísticos no antigo faro por un periodo de 10 anos, prorrogable outros cinco, e que este pode ser un punto de inflexión clave para preservar a nosa costa e patrimonio natural e cultural.

    A asociación «Por Nuestro Faro» naceu coa vocación de defender o que era un símbolo de Ribadeo na conciencia popular, e un enclave único, avalado concretamente pola Rede Natura 2000, declarado zona LIC (Lugar de importancia comunitaria) e ZEPA (zona de especial protección para aves), sen esquecer que o seu marco preservado e salvaxe ten feito que a súa imaxe se teña reproducido en infinidade de ocasións por fotógrafos, pintores, e artistas de todo tipo. A defensa que desenvolveu «Por Nuestro Faro» arrincou con motivo da decisión arbitraria de poñer unha illa cerrada e preservada a disposición dun particular para explotala: unha nova mentalidade mercantilista banalizaba sen complexos o respecto e a protección do patrimonio ó desacralizar un lugar «intocable» até entón.

    Pero á marxe do mito que cada quen vexa nese lugar, a realidade concreta é que aquel espacio público, que permanecía cerrado, dicían, por motivos de seguridade, nin foi vendido ó mellor postor, pois non houbo concurso público. E o pobo de Ribadeo decatouse polos xornais: o goberno español do PP déralle a volta á lei que prohibía explotar os faros, un mes despois a entidade Puerto de Ferrol-San Cibrao presentaba a concesión asinada, e o entón alcalde de Ribadeo polo BNG, Fernando Suárez, congratulábase polo «premio» (sic). As palmadas mutuas das institucións propiciaron que o impensable se convirtira en banal e que «Por Nuestro Faro» se comezara a procurar o por que daquel volantazo no xeito de entender e xestionar a illa Pancha.

    Os que teñan seguido o tema lembrarán todos os esforzos deste colectivo para que a pouca información que se nos daba (a cuentagotas) saíra á luz. O Defensor del Pueblo nos seus 8 comunicados deu a razón á asociación, ante o oscurantismo e irregularidades do proceso, recomendando deter as obras e cerrar o negocio mentres non se presentase ó menos o preceptivo informe medioambiental. Mais nada en todos estes anos puido coa resistencia férrea das institucións, que permitiron que obras e local seguiran adiante, e que nas mesmas condicións, autorizaran a entrada de palas escavadoras para a instalación dunha cafetería coa súa terraza exterior con tarima e barandas e proteccións sobre varios niveis. A día de hoxe nin se sabe se existe un informe de viabilidade económica ou se xeneran algún beneficio esas dúas suites que se publicitaron como o negocio do sécuo, coa panacea dos postos de traballo que xeneraría e que ó final quedou en un.

    A asociación «Por Nuestro Faro» denunciou en múltiples ocasións todos os puntos escuros do proxecto, incluíndo a situación precaria da fosa séptica que quedou sen legalizar durante 9 anos, finalmente legalizada baseándose en documentos obsoletos. Pero as nosas alegacións non se tiveron en conta porque nada, repetimos, nada, ten podido impedir que o proxecto atado e ben atado por varias mans se desviara nin un ápice da traxectoria planificada. Ó contrario, serviu para que varios membros do colectivo e as súas familias foran ameazados e intimidados en plena rúa só polo feito de denuncialo, mesmo a empresa promotora levou a xuizo a un membro da asociación por ter mencionado a posibilidade de que houbera prevaricación, xuizo que a empresa perdeu.

    O periodo de concesión de 10 anos da illa Pancha chega ó seu fin dentro duns meses sen que o novo alcalde de Ribadeo, Daniel Vega, se teña manifestado ó respecto dende a súa toma de posesión hai un ano. E a posibilidade de prorrogalo por cinco anos existe. Por iso enviamos hai poucos días un correo á Xunta de Galicia, cuxa Consellería de Medio Ambiente, en resposta ó Defensor del Pueblo, comprometeuse a estudar os efectos de todo proxecto futuro sobre os espacios da Rede Natura 2000. Tamén escribimos ó Concello de Ribadeo, e esta semana farémolo á entidade Puerto de Ferrol-San Cibrao.

    Dende «Por Nuestro Faro» denunciamos a normalización da explotación privada dun ben público, e o adoutrinamiento indirecto das nosas xente nova na idea de que todo pode mercarse e venderse. Esiximos o cumprimento da lei, e o respecto das figuras de protección que deberan preservar a illa Pancha, en concreto que se reclame o estudo de impacto medioambiental, e que se estude o expediente que permite que, a pesar de todas as irregularidades constatadas e as resolucións do Defensor del Pueblo, a explotación dese espacio siga desenvolvéndose imperturbable a día de hoxe. Pedimos que, en caso de que se solicite unha prolongación da concesión hoxe en vigor, se garanta o cumprimento dos puntos antes citados, e se manteña informado ó pobo de Ribadeo de todo trámite, solicitude ou autorización que teña que ver con este lugar emblemático, patrimonio natural e cultural de todos os ribadenses.

    Como asociación e como ribadenses, queremos desexar para a nosa illa Pancha un uso público que protexa a súa identidade, a súa esencia e o seu entorno, e un futuro en cuxa construción participemos todos.

Covadonga Suárez, A VV Por Nuestro Faro

20240706

Sobre A Mariña

    Aproveito unha entrevista que me fixeron hai uns poucos días para dar difusión a un programa, Mariña Marabillosa, que, ó tempo, sirveume tamén de plataforma para dar a coñecer un pouco amarinha.gal. Deixo a ligazón ó programa (que non escoitarei directamente na rede por estar en Facebook pero si en parte nalgunha das radios que ten asociadas) e a nota de presentación que me pasou o seu director, Pepe Peinó:


HOXE, SÁBADO 6 DE XULLO, A PARTIR DAS 16,00 HORAS, PROGRAMA 32 DE MARIÑA MARABILLOSA.
Vacacións e festa! Chega o verán e a Mariña énchese de turistas e de ganas de diversión.
No concello de Barreiros, terra de praias por excelencia, proliferan os chiringuitos. Para referirnos a este sector, visitaremos a Evelio Barrera e Jorge Marful, dous socios simpáticos e emprendedores que hai tres anos que rexentan Maba, un lugar para relaxarse e divertirse a carón da praia de Lóngara.
No eido das festas, visitaremos O Vicedo e falaremos con dous irmáns: José Antonio Quelle e Mónica Quelle, promotores da famosa Romaxe Viquinga, que terá lugar na praia de San Román a finais de xullo.
A hospedaxe e a gastronomía teñen un lugar destacado na Espiñeira, en Foz, onde visitaremos a Finca Goleta, casa rural situada nun lugar paradisíaco, xusto na desembocadura do río Masma. Alí falaremos co seu xerente, José Manuel Villapol.
Abordaremos varios aspectos culturais interesantes na nosa comarca. Coñeceremos en Mondoñedo a histórica imprenta Sucesores de Mancebo, falando con dous homes que deron o mellor de si traballando nela: Fernando López e Suso Robles.
Coñeceremos a Edelmiro Rodríguez, de San Adriano, en Lourenzá, un antigo emigrante en Suíza que agora, xa xubilado, lembra a súa historia e inventa outras novas dedicándose á literatura.
En Ribadeo, falaremos co antigo profesor Antonio Gregorio, o cal, ademais de ensinar, desenrolou unha intensa actividade reivindicativa a nivel social e cultural e, ademais, escribiu varios libros, principalmente centrados na comarca ribadense.
No concello de Cervo, da man de Paco Piñeiro e Bernardo Penabade, coñeceremos a un xornalista novo e vocacional, Ramón González Rey, que nos contará a súa historia e nos falará do seu traballo.
Falaremos, igualmente, de dous deportes. Visitaremos a parroquia de Alaxe, no Valadouro, para conversar con Rosana Carballés, unha futbolista histórica na elite do fútbol sala nacional, que xogou no Burela Pescados Rubén e no Atlético de Madrid, entre outros, e que agora desenrola a súa vocación profesional como fisioterapeuta.
Asistiremos en directo en Xove á inauguración do novo circuíto de Pump Track, unha modalidade ciclista que está tendo moito pulo nos últimos anos e que consiste en percorrer en pouco máis de 15 segundos un circuíto ondulado e retorcido, impulsando a bicicleta so coa inercia das curvas e a forza das cadeiras; o circuíto de Xove está entre os mellores de España.
No eido da sanidade, irémonos a Burela, á clínica Virxe da Mariña, onde a doutora arxentina Cecilia Díaz Maciel nos falará da súa profesión e da súa edificante historia vital.
O sector gandeiro tamén será protagonista en Mariña Marabillosa por partida dobre. Coñeceremos a ancestral festa da Rapa das Bestas de Candaoso, en Boimente (Viveiro), da man do secretario da asociación organizadora do evento, Carlos Martínez.
E na Augaxosa, concello de Riotorto, visitaremos a explotación gandeira de leite ecolóxico “Juan Elías”, rexentada por Juan Seco, que cría as vacas leiteiras en réxime de liberdade.
Falando do sector servizos, visitaremos Vilaúde, en Alfoz, e coñeceremos a tenda de roupa Lencería Lila, onde Elvira Castro Lamelas continúa o labor comercial iniciado polos seus pais.
No polígono industrial da Pontenova coñeceremos o tanatorio Lourido, da man dun dos seus propietarios, José Luis Lourido, co que falaremos tanto do seu establecemento como dos temas profundos relacionados co pasamento e o trato dos defuntos.
Finalmente, centrarémonos tamén na experiencia relixiosa, conversando en Ourol con Jose Lage Grandío, o cura párroco, que leva unha chea de anos como director espiritual da comarca, mentres que en Trabada entrevistaremos ao beneditino e organista José Pérez Coto, tamén intensamente comprometido coa fe católica.
Dorinda e Venancio continúan de vacacións, mais contaremos coa presenza e a fácil conversación de Toñito de Soomede, que comentará o contido das nosas entrevistas.
Coñeceremos tamén o gañador ou gañadora do noso concurso de fotos para o pasado mes de xuño, que obterá como premio dous quilos do saboroso mel “O Trobo”, así como un lote de candeíñas de cera e unha visita en grupo ao Museo do Mel do Valadouro, da man da súa propietaria, Marifé Sixto.
O programa “Mariña Marabillosa” emítese seguindo o seguinte horario:
Sábado a partir das 16,00 horas en Radio Valadouro (107.9 FM), Radio Foz (107.4 FM) e a través do Facebook de Mariña Marabillosa, na páxina https://www.facebook.com/marinamarabillosa , na opción de vídeo en directo.
Na noite do sábado ao domingo, a partir das 0,00 horas en Radiofusión (pódese oír en calquera lugar vía internet a través da páxina https://www.radiofusion.gal/radio-fene-en-directo).
E naturalmente, a través do teléfono ou do Facebook de Mariña Marabillosa, unha vez que o programa xa estea emitido, en calquera momento, a través do enlace oportuno.
Outro primeiro sábado de mes agardamos por vós. Escoitámonos en Mariña Marabillosa!

20240619

Presentación de 'El Viejo Pancho. de Ribadeo a El Tala pasando por Navia'

     Deixo a invitación, a portada do libro e algúns axustes:


    O texto da invitación é claro:

'

INVITACIÓN
Antonio Andina Penabad EOditorial
Valentín de Torres Solanot Del Pino, E2 IN2
Pablo Rodríguez Fernández “Vivín”


Comprácense en invitar a vostede ó acto de presentación do libro:

El Viejo Pancho. de Ribadeo a El Tala pasando por Navia


onde diversas personalidades do mundo académico e cultural de Galicia e Uruguai
presentaranos as 744 páxinas coordenadas por Pablo Rodríguez Fernández “Vivín”, que inclúen traballos inéditos, novidades e estudos sobre a vida e obra deste ribadense universal.
Data: venres, 21 de xuño de 2024
Hora: 20 horas
Lugar: Teatro de Ribadeo 

'


Na presentación participarán:

Como presentador, o periodista e especialista en temas migratorios, además de ser un dos colaboradores da publicación, MARTÍN FERNÁNDEZ VIZOSO.

Mais 

- RAMIRO RODRÍGUEZ BAUSERO, Cónsul General de la República Oriental del Uruguay. 

- PABLO RODRÍGUEZ FERNANDEZ “VIVIN”. Autor do libro. 

- VALENTÍN DE TORRES SOLANOT DEL PINO, responsable de “E2 IN2” (patrocinadora do premio de Poesía 'El Viejo Pancho'). 

- ANTONIO ANDINA PENABAD, da editorial “EODITORIAL”. 

- EDUARDO GUTIÉRREZ FERNÁNDEZ, Cronista Oficial de Ribadeo. 

- MARCELINO FERNÁNDEZ SANTIAGO, Consello da Cultura Galega. 

- DANIEL GARCÍA FERNÁNDEZ, Deputación de Lugo. 

- ANA ISABEL FERNÁNDEZ GARCÍA, Alcaldesa de Navia (Asturias).

E por por videoconferencia, dende a casa de “El Viejo Pancho” en El Tala (Uruguai), responsables da Comisión de Cultura.

    O libro ten 744 páxinas, contido inédito e estudos diversos. Case cen colaboracións danlle corpo. Indica o autor que pretende deixar constancia para futuras xeneracións de quen era Alonso Trelles a ambas beiras do océano, e valoralo.

20240608

Unha curiosidade en Ribadeo, hoxe, ilustrada


     Hoxe sería un dos días do Ribadeo ilustrado. Pola previsión de mal tempo que deslustraría os actos, suprimíronse os correspondentes a hoxe. A ilustración que deixo enriba non suple esa falta, pero detalla unha curiosidade que hoxe e esta tempada pode verse nun produto ribadense: os 'Rasca e gaña' de ACISA. Trátase que que as tarxetas son para rascar e ver o premio. Pero a contraluz é observable sen rascar, o que pode dar lugar a situacións diversas. Por certo, que nun mesmo establecemento, tres vales (dous deles aínda por rascar), os tres teñen a mesma lenda. Curiosidades ociosas.

20231129

EL SUCIO JUEGO POLÍTICO. José María Rodríguez Díaz (2010)

    Non sempre estabamos de acordo, José María e máis eu. Normal. Este escrito ten algún punto no que se pode aplicar o dito. Polo demais, un escrito na liña de José María.

Viernes, 19 de febrero de 2010

EL SUCIO JUEGO POLÍTICO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 20:11

Sin que merezca ser nominado aspirante a un premio por la conservación del patrimonio artístico y arqueológico local, al alcalde de Ribadeo, Fernando Suárez, no se le conoce que haya cometido directamente atropellos contra el patrimonio histórico local dignos de especial mención, salvo algunas actuaciones que cabe calificar más bien de exentas de buen gusto, como las fuentes de la plazuela Álvarez Miranda o la misma fuente decorativa del parque. Se le puede imputar, eso sí, la responsabilidad histórica que le cabe por haber apoyado y aún formando parte en el mandato anterior de un gobierno, presidido por el Sr. Pérez Vacas, que pasará a la historia como el mayor detractor de los valores históricos del patrimonio de Ribadeo. Pero eso no ha impedido que el ex alcalde, el Sr. Pérez Vacas, proclamándose ahora defensor y mecenas de un patrimonio local que antes como alcalde no supo respetar, se cebe ahora con él acusándolo de ser el responsable del derrumbe de un muro, reliquia de la antigua muralla de Ribadeo, según la acusación, en la bajada a la histórica playa de Cabanela. Y aunque en una verdadera democracia la críticas de la oposición a las actuaciones del gobierno son un elemento esencial de control democrático, en el caso que nos ocupa no parece que tengan sentido, más que como un sucio juego político, viniendo de quien no dudó en cometer los mayores atropellos de los últimos tiempos contra el patrimonio histórico de Ribadeo. Pues, ¿cabe mayor atropello contra el patrimonio de esta villa que el que se perpetró durante el mandato del Sr. Pérez Vacas con muchas de sus actuaciones, como las obras permitidas en la calle de la Muralla que permitieron alterar los restos históricos de la antigua muralla que allí se conserva? ¿Cabe mayor atentado contra el tradicional patrimonio de Ribadeo que el cometido por el Sr. Pérez Vacas con su nefasto proyecto del ascensor de la Atalaya que, ignorando las condiciones impuestas por Patrimonio, destruyó la identidad y el aspecto tradicional de este bello e histórico rincón de la villa? ¿O qué privilegios tuvo el edificio situado frente a la capilla de la Atalaya que se reconstruyó conculcando las normas que rigen para la conservación del casco histórico de Ribadeo, sin el mínimo respeto a su antigua fisonomía, mientras a otros edificios se les aplicaron las normas con suma dureza? ¿Cabe mayor atropello que el que hizo este ex alcalde, con la anuencia cómplice de Patrimonio, situando un falso y ridículo castro en el centro de la villa para confusión de los turistas?

También es noticia estos días el reconocimiento judicial del derecho del Sr. Pérez Vacas a no verse desprovisto de los dos meses de sueldo en su etapa de alcalde, 13.581 euros, con los que le había castigado el pueblo, representado en el Pleno municipal, por su ociosidad en la gestión. Chocante reclamación esta de quien había prometido seguir trabajando gratis en el concejo, pero que luego, una vez perdidas las elecciones, reclamó sus dineros al pueblo. Lamentamos que este ex alcalde tenga que pasar por estos apuros económicos después de un reconocido trabajo y esfuerzo en su gestión al frente de la alcaldía. En contra de lo que cree el pueblo que, representado por el Pleno, le inflingió tamaño castigo, este alcalde, en el tiempo que le dejaban libre sus muchos viajes, se dedicaba con gran esfuerzo y trabajo a la gestión del concejo. Prueba de ello son las innumerables obras que dejó como testimonio de su trabajo en su paso por la alcaldía. No se puede tener a nadie trabajando sin su correspondiente salario, sobre todo a personas tan eficaces y diligentes como este ex alcalde que tuvo tanto celo en la gestión que, ya antes de ser elegido por el pueblo para ocupar la primera magistratura local, ya tenía pactado con los Molineros las condiciones del acuerdo que posteriormente ejecutó, referido al famoso edificio situado entre las calles Rosalía de Castro y Calvo Sotelo. Eso, sí se llama diligencia. Esas y otras actuaciones que no salen a la luz son el resultado del trabajo, de la eficacia, de la diligencia y del esfuerzo de este gran ex alcalde a quien el pueblo, engañado por la oposición, pretendió castigar por su vagancia. Pero, por suerte para Ribadeo, su gesto altruista no se vio recompensado por los votos del pueblo. Al contrario de lo que hizo su teniente de alcalde de entonces, el Sr. Suárez Barcia, que al verse sin sueldo se incorporó de inmediato a su trabajo anterior, el Sr. Pérez Vacas, movido por su gran amor a los ribadenses, prefirió seguir con su dedicación exclusiva “trabajando” en el concejo antes que incorporarse a su puesto anterior. Las sentencias, como sabemos, no expresan otra cosa más que el criterio legal de los asuntos que se someten a la justicia. Otra cosa son los juicios morales que estos hechos se merecen. Y esos juicios ya se los hizo patentes el pueblo de Ribadeo.

¿Y qué decir de los progres iconoclastas que se dedican a destruir todo el pasado histórico de la época franquista a base de eliminar todos los símbolos que lo recuerdan tratando así de ocultar ese largo período histórico a las futuras generaciones como si nunca existiera? Cuando Vds. lean este comentario el hermoso escudo “preconstitucional” que adornaba la fachada del edificio de Aduanas ya habrá sido hecho añicos a golpes de martillo. Habrá sido destruido por los cinceles de los modernos talibanes que, a imagen de los de Afganistán que eliminaron las estatuas de Buda, pretenden borrar todas las huellas de nuestro pasado histórico. Una lamentable decisión que, como un destructivo vendaval, pretende borrar de la geografía española todo lo que de artístico e histórico nos dejó ese oscuro período en el que muchas generaciones, a pesar de vivir con una mermada libertad, lo hicieron en paz, en orden y en progreso durante cuarenta años. Al fin, lo que hoy llaman democracia en España no lo es tal. Porque votar cada cuatro años no es democracia. Es necesario tener hábitos y conciencia democrática. Tanto la gente como la clase política siguen con los mismos hábitos y criterios de siempre, arrastrados del período franquista anterior. Antes gobernaban ellos, ahora gobiernan estos, sin que nada cambiara a mejor. ¿Por qué no se arbitró un museo para recoger todas estas reliquias artísticas e históricas de ese período? El Valle de los Caídos hubiera sido un lugar idóneo para este fin.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

20230825

Falecemento de José Calavera

    Remato de velo no xornal. Morreu José Calavera, quen tiña no punto de mira o coidado da Torre dos Moreno. DEP.

    Só deixar aquí anteriores entradas con el relacionadas e o que xa aparece nestes momentos na Galipedia:

 

José Calavera Ruiz

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

José Calavera Ruiz
Nacemento1931
Lugar de nacementoMelilla
Falecemento25 de agosto de 2023
NacionalidadeEspaña
Alma máterEscuela Técnica Superior de Ingenieros de Caminos, Canales y Puertos (Universidad Politécnica de Madrid)
Ocupaciónprofesor universitario
PremiosMedalla García-Cabrerizo, honorary doctorate of the Polytechnic University of Valencia, honorary doctorate of the University of Cantabria, Prêmio Internacional de Mérito em Engenharia Estrutural, Premio Nacional de Ingeniería Civil e medalla Eduardo Torroja
Na rede
Dialnet: 315118
editar datos en Wikidata ]

José Calavera Ruiz, nado en Melilla en 1931 e falecido o 25 de agosto de 2023[1], foi un catedrático e enxeñeiro de Obras Públicas e Camiños español.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Estudou na Escuela de Ingeniería de Obras Públicas de Madrid, sendo primeiro da súa promoción, e na Escuela Técnica Superior de Ingenieros de Caminos, Canales y Puertos de Madrid, da actual Universidade Politécnica de Madrid, na que tamén se doutorou, e que lle outorgou a Cátedra de Edificación e Prefabricación. Na actualidade é Catedrático Emérito. Asemade, foi presidente do Instituto Técnico de Materiales y Construcciones (INTEMAC), e na actualidade é o seu Presidente de Honor.

Tamén é membro da "Commission on Prefabrication" da Federatión Internationale du Béton (FIB), asesor para Europa do "International Council on Tall Buildings", Membro de Honor da Facultade de Enxeñaría de la Pontificia Universidad Católica de Chile (1980) e Doutor Honoris Causa da Universidade Politécnica de Valencia (1992).

Deseñou o Teleférico de Fuente Dé e o Monumento al Indiano, ambos en Cantabria, as cubertas do desaparecido pavillón de deportes da antiga cidade deportiva do Real Madrid, da fábrica de cervexas Mahou de Madrid, e do Mercado Nacional de Torrelavega. Ademais deseñou numerosas instalacións industriais, en particular papeleiras, siderúrxicas e de prefabricados.

Tamén ten publicado numerosos libros entre os que destacan os relativos ó cálculo de estruturas e ó formigón armado e formigón pretensado e o cálculo das súas armaduras.

No 1975 outorgóuselle o Premio da Convención Europea da Construción Metálica Sercometal, no 1990 a Medalla Eduardo Torroja, no 1999 a Medalla da Federation International du Béton (F.I.B.) e no 2000 o Premio “Grandes Figuras da Enxeñaría” da Asociación Italiana da Prefabricación (CTE).

2 de setembro de 2012 foi recoñecido co título de fillo adoptivo de Ribadeo, vila coa que ten fortes lazos familiares, sociais e profesionais.

Notas[editar | editar a fonte]

  1.  Lugo, El Progreso de (2023-08-25). "Fallece José Calavera, hijo adoptivo de Ribadeo"El Progreso de Lugo (en castelán). Consultado o 2023-08-25.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

C.V.

20230702

UN BARRENDERO PARA RIBADEO. José María Rodríguez Díaz (2009)

    2009? Aínda con cousas solucionadas, de plena actualidade no 2023! 

Jueves, 02 de julio de 2009

UN BARRENDERO PARA RIBADEO

• Publicado por jmrd_ribadeo a las 9:42

En estos difíciles tiempos que corren en los que, a pesar de la crisis, el concejo no duda en continuar con su política de contrataciones de personal como si nada pasara, no estaría de más que contratase a un barrendero para limpiar y adecentar nuestro concejo de tanta suciedad como se esconde, tanto en la sede municipal como en sus calles y plazas.

Porque el concejo de Ribadeo está muy sucio. Se ve basura por todas partes. Dentro de la sede municipal y fuera de ella. Es verdad que tiene buenos barrenderos trabajando, pero o no son suficientes o carecen de la capacidad necesaria o de la autoridad suficiente para el desempeño de su cometido.

Y la suciedad no está sólo en las calles, que también y mucha, sino en otros estamentos no tan visibles. Es mucho lo que hay que limpiar. Y las escobas de los barrenderos ni dan abasto ni alcanzan los escondidos rincones a donde se debe llegar con la limpieza.

Hace falta un barrendero con capacidad suficiente, que se tome en serio su trabajo y que limpie de una vez la calle Rodríguez Murias de la diaria presencia, agobiante y molesta, de escarchas y de personas vagabundas y extravagantes que con sus reatas de perros establecieron en ella su residencia permanentemente. Un problema que exige una solución urgente antes de que se cree un problema sanitario que puede acabar generando una plaga de ciertos parásitos, como pasó en otros lugares y erradicar esa imagen de villa de vagabundos.

Se necesita un barrendero que maneje su escoba con suficiente carácter y habilidad para limpiar las aceras y demás espacios públicos invadidos por ciertas terrazas que están ocupando los espacios de diversión de los niños o la circulación de los peatones, obligándolos a transitar por el espacio reservado a los coches, con el consiguiente peligro añadido para sus vidas.

Se necesita un barrendero que devuelva al parque de Santa María, convertido hoy en campo ferial, la dignidad y limpieza que necesita para recuperar su vieja imagen de espejo de Ribadeo y eliminar esos montones de piedra que llevan ya tiempo tirados en el espacio situado en las proximidades de la Oficina de Turismo para convertirlo en un pequeño jardín que dignifique esos entornos.

Se necesita un barrendero hábil, capaz de limpiar al concejo de Ribadeo de esos mercenarios de la política, quorum deus venter est, [cuxo deus é a barriga] que, en base a su atrevida ignorancia, no dudaron en dedicarse a cometer impunemente los mayores atropellos contra el patrimonio y la historia de Ribadeo. Alcaldes a quienes se les puede aplicar aquel axioma que dice que Rex illetratus est quasi asinus coronatus [un rei iletrado é case un asno coronado].

Un barrendero capaz de barrer a todos esos gestores que se dedican a hundir económicamente al concejo, aumentando los gastos en actuaciones irracionales y electoralistas que se traducen en un grave endeudamiento al que tendremos que hacer frente los contribuyentes.

Se necesita un barrendero para limpiar a Ribadeo de ciertos aprovechados que pretender vivir a costa de la política y gastar sin escrúpulos los dineros de los contribuyentes, hipotecando cada vez más al concejo con el único fin de promover su futuro personal.

Se necesita un barrendero que tenga carácter y autoridad para limpiar al concejo de ciertos parásitos que viven opíparamente a costa del dinero del pueblo, en vez de dedicarse a desempeñar su trabajo con diligencia y servir a los vecinos desde los puestos que tienen ecomentados.

Es urgente contratar a un barrendero que se dedique a limpiar esa capa de suciedad formada por impenetrables cristales opacos, telarañas y polvo, que impiden que la claridad y la luz entre en las dependencias del concejo para iluminar todo lo que permanece oscuro y oculto en su interior. Un barrendero para que el pueblo deje de caminar a oscuras, pendiente todos los días de lo que dice la prensa, para intentar descubrir lo que allí se cocina en su nombre.

Quienes se sientan con capacidad y voluntad para desempeñar con eficacia este trabajo, deben ir preparando su currículum para presentarlo ante los electores en la próxima campaña electoral. Al igual que hicieron otros personajes de aquellos lejanos tiempos pasados, de memorable recuerdo, el haber limpiado a Ribadeo de tanta suciedad sería su mejor premio. Pues, como decía Cervantes, “más vale el buen nombre que las muchas riquezas”.-

José Mª Rodríguez

Outros Artigos de José María.

20230608

Tito, Lourenzo Fernández Prieto, en Ferrol, na Academia, na RAG

        Tito, Colaborador do Blog e da AVV O Tesón, humildes entre outras cousas máis relevantes, foi investido o día 3 como Académico de Número da RAG nun acto no Teatro Jofre de Ferrol. Deixo a continuación o vídeo do acto, un pequeno comentario meu e a nota de prensa da Academia, ambos con fotos.

    Ó acto de Ferrol foi unha cantidade de xente que encheu o teatro. Entre ela, atopábamonos case media centea de ribadenses que queríamos acompañar a Tito. Foi un acto ó tempo entrañable e académico. De que resultara así encargouse principalmente el no seu discurso de aceptación da cadeira académica, que como se pode ver no vídeo ou no resume da nota de prensa da RAG, constou de varias partes ben diferenciadas, resaltando así o aspecto humano antes que o aspecto de estudo. Neste último tamén salientou aspectos humanos na confrontación entre Paz Andrade e Cela, mirando a súa proxección at a Galicia actual.

    No acto atopábanse os xa académicos, entre os que se conta Francisco Díaz Fierros, académico dende 2002.






Lourenzo Fernández Prieto ingresa na RAG reivindicando a memoria silenciada como fonte para escribir a historia

Lourenzo Fernández Prieto ingresou este mediodía na Real Academia Galega reivindicando o papel da historia e a importancia da memoria na historiografía. O catedrático de Historia Contemporánea da Universidade de Santiago de Compostela centrou o discurso de recepción como académico de número na relación entre historia, memoria e política no contexto da Transición democrática en Galicia a partir dunha discusión pública que tivo como protagonistas a Valentín Paz-Andrade, senador electo na reinaugurada democracia en 1977, e Camilo José Cela, senador por designación real. O episodio rescatado, vinculado á reivindicación galeguista dun Estatuto de Autonomía que apelase ás raíces republicanas, é para o historiador un exemplo claro da “fondura do noso esquecemento colectivo, alén dese repetido mantra do pacto do esquecemento da Transición”, e de como “o relato do pasado, tamén o das vítimas, sempre está dominado polo vencedor. Máis aínda cando o vencedor foi verdugo”.

O director da Sección de Historia, Ramón Villares, dálle resposta a Fernández Prieto en nome da Academia.

“Hai aspectos do pasado que foron agochados por outros, ou que simplemente pasaron desapercibidos, e recuperalos permítenos construír un relato máis plural e máis democrático do noso pasado”, reflexionou. A misión da historia “non é dar nin quitar razóns morais, senón contextualizar, entender no pasado e explicar, dende a distancia do presente e cos nosos valores, que é o que non queremos herdar do pasado”, “pero tamén o que queremos herdar” proseguiu o académico. Un obxectivo no que a memoria cobra relevancia “como medio para facer historia, nunca para substituíla”, matizou.

O investigador traballa dende os seus comezos no eido da historia agraria e dende 2006 desenvolve tamén unha importante liña de estudos sobre a memoria do golpe de 1936, da guerra civil e da represión do franquismo. “Nas últimas décadas, a historiografía aprendeu que hai moita memoria na historia e, viceversa, hai moita historia na memoria. Ambas as dúas aliméntanse se sabemos usalas”, defendeu no seu discurso de entrada na Academia. “O caso é dar con elas, escarvar ben os xacementos —o castro— deixando os muros testemuña, comprobando a estratigrafía, e non deixarse confundir polas chapas de gasosa, que os castrexos non bebían hai dous mil anos, pero si os que, cincuenta anos antes ca nós, remexeron esa mesma terra nunha escavación mal feita”, comparou.

Lourenzo Fernández Prieto ingresou na RAG nunha sesión extraordinaria e pública celebrada no teatro Jofre de Ferrol, a cidade onde medrou e estudou o bacharelato, organizada co apoio da Deputación da Coruña. O novo académico entrou no auditorio acompañado polas dúas académicas de máis recente incorporación, María López Sández e María Dolores Sánchez Palomino. Nos primeiros compases da súa intervención, apelou á memoria republicana na súa lembranza de Luz Pozo Garza (1922-2020), cuxa cadeira ocupa dende hoxe e coa que comparte raíces ribadenses. O seu sucesor retratou a poeta como “unha muller doutro mundo” en plena ditadura, porque ela era muller “do mundo republicano e democrático”, e subliñou a través dela o papel feminino na recuperación da democracia. “As eleccións [de 1977] e o seu resultado, o salto adiante cara a este futuro, pasou por mulleres coma ela tanto coma pola acción política organizada da mocidade antifranquista”, recoñeceu o historiador.

A memoria persoal e colectiva: da EXB a facerse neofalante
Lourenzo Fernández Preito (A Devesa-Ribadeo, 1961) converteuse en membro de número da Academia nunha sesión extraordinaria e pública celebrada este mediodía no teatro Jofre de Ferrol, a cidade onde medrou. O historiador tamén recorreu á memoria, neste caso a persoal, para trazar a historia colectiva da súa xeración: a dos nenos e das nenas que estrearon a EXB, e que se mobilizarían máis adiante a prol da democracia; e do que significaba ser, coma el, neofalante nunha viaxe na que os fillos dos que migraron do agro ás cidades semellaban destinados a perderen a lingua do país.

“Lembro que empezamos a usar o galego nas aulas en 1º de BUP (curso 1975-1976). Unha presada de nós, coa compracencia de profesores que logo serían amigos como Guillermo Llorca, Xosé Manuel Pose Mesura, Edelmiro Gil ou Luís Aneiros. En 2º (1976-1977) xa celebraramos o Día das Letras Galegas dedicado a Antón Villar Ponte. Aquela mocidade profesoral encargábase de todo e permitíanos moito. Tamén axudaba a dirección do centro, que deixaba facer. Por exemplo, organizarmos unha feira do libro galego cadrando coas Letras Galegas de 1977, na que o máis vendido foi a Control de natalidade. Métodos contraceptivos de Cipriano L. Jiménez Casas, a mellor forma de engaiolar coa lingua os adolescentes”, rememorou en referencia aos anos como estudante na escola Jorge Juan, aos que lles sucedeu o curso preuniversitario no Instituto Concepción Arenal.

O director da Sección de Historia, o académico Ramón Villares, completou na súa resposta de benvida en nome da institución o retrato do novo académico, un “intelectual comprometido coa causa da lingua e da cultura de Galicia”. Lourenzo Fernández Prieto -salientou- pertence á xeración que chegou á universidade a finais dos anos setenta e que, no canto de pescudar sobre a súa identidade individual e labrar un rápido cursus honorum, escolleu “unha laboría colectiva capaz de soerguer a cultura e a ciencia de Galicia”. “Con esta incorporación refórzase a potencia intelectual da Academia como ente colectivo e, de forma especial, o coñecemento do tecido histórico de Galicia nomeadamente nos tempos máis contemporáneos”, valorou.

O lance entre Paz-Andrade e Cela
Lourenzo Fernández Prieto artellou o seu discurso de ingreso na RAG arredor dun lance entre Paz-Andrade e Camilo José Cela que permite entender o esquecemento que existía, na Galicia de 1977, respecto da tradición republicana e da política autonomista, recoñeceu Ramón Villares. O episodio chegou ao coñecemento do novo académico a través dun cartafol no que Darío Álvarez Blázquez xuntara retallos de prensa da época que dan conta do episodio. Entrevistado telefonicamente nas vésperas da xuntanza da Asemblea de Parlamentarios de Galicia (27 deputados e 18 senadores), o xornalista solicitoulle a Paz-Andrade, senador pola Candidatura Democrática Galega, a súa opinión en relación coa reclamación do Estatuto de Autonomía na reunión que se ía celebrar o 4 de xullo, e sobre a súa lexitimidade. Dela derivouse un comentario sobre os senadores reais no que Paz-Andrade viña a dicir que algúns contactados pola Casa Real para seren designados preferiran someterse á elección popular democrática.

Pouco despois Cela daríalle a réplica na prensa con duras descualificacións persoais e críticas ao documento que presentara ante a Asemblea de Parlamentarios de Galicia. Afirmou que o xurista e empresario pertencía á “prehistoria política de Galicia”, puña “en cuarentena su actitud de restar y no de sumar respecto a Galicia” e, no artigo máis divulgado, referíase ao político galeguista -un dos impulsores nos anos 60 do grupo Pescanova- como “Pez Paz” e “pescadero mayor del Régimen” que desprende cheiro a “aroma de pescadilla”. Paz-Andrade manteríase en silencio mentres saían na súa defensa, tamén a través da prensa, figuras como Eduardo Blanco Amor e Isaac Díaz Pardo.

Para Lourenzo Fernández Prieto, o ataque persoal tiña un sentido claramente político: discutir a lexitimidade dunha figura, a de Paz-Andrade, que representaba a memoria da República, e das súas reivindicacións no Asemblea de Parlamentarios de Galicia.

O certo é que Valentín Paz-Andrade foi o autor do único texto presentado naquela reunión constitutiva do 4 de xullo celebrada no vello Hospital Real da praza do Obradoiro, acabado de converter en parador turístico. Na sesión discutiríase sobre a reivindicación ou non do Estatuto e sobre a lexitimidade republicana que latexaba detrás dela. “A fractura encarreirouse e foi resolta mediante unha comisión redactora constituída in situ que reduciu e adaptou o texto de Valentín con algúns matices, o máis importante eliminar a mención á República e ao Estatuto de 1936. Unha solución case inevitable, a falta doutro texto alternativo sobre o que se puidesen establecer transaccións, que tamén revela unha forma de proceder que caracterizou a Transición neste período: a oposición antifranquista fai propostas e o poder matiza, modifica, corrixe ou amputa”, analiza o historiador.

“O balance político de todo este episodio é que lle cortaron o paso a Valentín Paz-Andrade”, conclúe. “Na súa proposta, pero tamén na súa lexitimidade galeguista, republicana e antifranquista e na recentemente adquirida como representante de Galicia na Comisión dos Nove que negociara co goberno de Adolfo Suárez a saída democrática despois do Referendo de Reforma Política de decembro de 1976. Quen sabe se lle cortaron tamén a aspiración que moitos abeiraban de que fose presidente do primeiro organismo provisorio da Autonomía de Galicia que se estaba a fraguar neses días como Xunta preautonómica”, suxire.

Perfil académico
Lourenzo Fernández Prieto estudou Historia na Universidade de Santiago de Compostela, institución na que se licenciou (1984) e doutorou (1990) con premio extraordinario. Profesor titular dende 1993 e catedrático dende 2005 na mesma facultade, na actualidade é coordinador do Centro de Investigación Singular de Paisaxes Atlánticas Culturais (CISPAC), que agrupa equipos de investigación das tres universidades galegas nos eidos da historia, a xeografía, historia da arte economía, enxeñaría, socioloxía, ciencia política e medio ambiente.

O novo académico investiga dende os comezos no eido da historia agraria, unha liña á que sumou tamén con éxito, na primeira década deste século, outra centrada na guerra civil e do franquismo. Na primeira destaca pola perspectiva innovadora que aplicou no estudo das sociedades rurais e do cambio tecnolóxico agrario, que se ocupa das relacións entre a agricultura e a ciencia agronómica e, de forma complementaria, da análise da historia do mundo agrario e da sociedade rural cun enfoque ambientalista.

Os primeiros traballos de Fernández Prieto centráronse na renovación técnica das labranzas, profundando no rico fondo documental da granxa de Mabegondo, previamente situada en Monelos (A Coruña). Aquela pescuda deu lugar ao seu primeiro libro, A granxa agrícola-experimental da Coruña, 1888-1928 (1988), que tería continuidade e ampliación na tese de doutoramento, publicada como Labregos con ciencia. Estado, sociedade e innovación tecnolóxica na agricultura galega, 1850-1939 (1992). Posteriormente chegarían moitos outros traballos cos que contribuíu, en palabras de Ramón Villares, a repensar, en Galicia e fóra dela, o papel da agricultura nas sociedades contemporáneas.

En 2006 iniciou unha nova liña de traballo centrada no golpe de 1936, a guerra e a ditadura de Franco que afonda na memoria das persecucións, das vítimas e dos vitimarios. A través do proxecto interuniversitario Nomes e Voces, abriu unha serie de estudos que son unha referencia no campo da historiografía española e internacional do século XX.

Ao longo da súa carreira foi investigador principal de máis de vinte proxectos de investigación competitivos e outros tantos convenios relacionados cos seus campos de investigación. A relación con grupos e centros de investigación de institucións españolas, europeas e americanas é outra constante do labor de Lourenzo Fernández Prieto, membro de redes internacionais e profesor convidado das universidades de Princeton (Oates Fellow, Council of Humanities), Cidade de Nova York (Graduate Center) ou Cork (Department of Geography).

Como xestor académico, foi vicerreitor da USC entre 2006 e 2009, director do Departamento de Historia Contemporánea en dúas ocasións e coordinador do grupo de investigación de referencia competitiva Histagra, dirixiu tamén a Cátedra universitaria Juana de Vega de Estudos Agrarios, e é vicepresidente da Sociedad de Estudios de Historia Agraria (SEHA).

Como divulgador é ademais autor, entre outros moitos traballos, do estudo introdutorio do Diario da guerra de Francisco Fernández del Riego, editado este mesmo ano co gallo do Día das Letras Galegas dedicado ao intelectual de Lourenzá.