En prol dunha residencia de maiores

Comezou en Rinlo a plataforma pro residencia de maiores en Ribadeo a súa camiñata para explicar os comezos do proxecto polas aldeas. Explicouse a xénese e as pretensións, e comezouse a asinar en apoio, segundo a folla de sinaturas que se pode descargar en publicado en Ribadeo, e entregar despois a alguén da comisión, ou asinar en calquera dos locais que se poñerá a disposición (polo momento, e xa nestes días próximos, as farmacias.) O resto da lista (segundo nota de prensa, e exceptuado Ribadeo) será:
7 de marzo, luns, 20:00, escola de Vilaselán
9, mércores, 19:30, escola de Vilaframil
13, domingo, 13:00, Círculo Habanero de A Devesa
20, domingo, 11:00, escola de Remourella
- 12:30, escola de Arante.
23, mércores, 21:00, teleclub de Couxela
25, venres, 21:30, teleclub de Vilaosende
27, domingo, 11:00, escola de As Anzas
- 12:00, escola de Cubelas
29, martes, 20:30, escola de Vilela
- 21:30, escola de Cedofeita
- 22:15,Teleclub de Piñeiro
3 de abril, domingo, 12:oo horas, escola de Ove.
Fáigome eco asemade da nota de prensa emitida polo portavoz da comisión en días pasados e debida á suxerencia dun político local de que a plataforma se presentara ás eleccións:
NOTA DE PRENSA I
Ante las lamentables manifestaciones del portavoz del PP, Sr. Rodríguez Andina, hechas ayer en una emisora local y recogidas hoy, día 4 de marzo, en la prensa, sobre la sugerencia hecha a la Plataforma pro Residencia de Mayores de que se presenten a las elecciones como único medio posible para expresar su representatividad popular, en mi nombre propio y como portavoz de la mencionada Plataforma, debo hacer las siguientes matizaciones al mencionado portavoz del PP:
1º) Manifestar mi total disconformidad con sus declaraciones por cuanto pretenden ignorar y aun negar el derecho constitucional que tenemos los ciudadanos de poder asociarnos y presentar iniciativas populares, como es el caso presente.
2º) El respaldo popular que tenga la aspiración propuesta por la mencionada Plataforma tiene otros cauces distintos de expresarse, aparte de la propuesta hecha por el Sr. Rodríguez Andina.
3º) La representatividad política obtenida en las urnas por los partidos políticos no es garantía, como defiende el portavoz del PP, de eficacia en la solución de los problemas sociales de Ribadeo. Esa representatividad, de que gozó el Sr. Rodríguez Andina en todos sus años de gestor de los destinos del concejo y aun de los que estuvo en la oposición, aun reconociendo esta necesidad social, no sirvió en absoluto para hacer una sola propuesta para resolver el problema de la necesidad de una nueva Residencia para Mayores en Ribadeo.
4ª) La mencionada Plataforma ya tiene manifestado que, ni pretende entrar en el juego político y apoyar pretensiones políticas concretas. Únicamente intentar la unanimidad entre todos los partidos para que, junto con el pueblo y gozando de su apoyo, se tomen como una prioridad inexcusable la construcción urgente de una nueva Residencia de Mayores, a fin de evitar la constante emigración de nuestros vecinos para pasar sus últimos días alejados de su tierra, de sus vecinos y de sus seres queridos.

Presentación de 'La Colegiata de Ribadeo' (II)

Como estaba anunciado, venres tivo lugar a presentación do libro 'La colegiata de Ribadeo'. D. Jacinto fixo un comentario do libro parte a parte, e o autor, un repaso en particular da parte dorrespondente á historia máis antiga, resaltando que se o libro ten posibilidades de novelado, non é unha novela, senón un libro que tenta achegar a historia.
Estando na mesa, non puiden tomar moita nota de todo o que alí sedixo. Deixo a continuación só a miña intervención:

La colegiata de Ribadeo
José Mª Rodríguez Díaz
D.L.S-51-2011

Comecei a ler o libro que nos ocupa dun xeito moi diferente de como o rematei. Comecei a ler o libro dun amigo e rematei cunha novela na imaxinación e as ganas de saber máis.
Noutras presentacións, sendo a persoa que menos sabía do tema, limitábame a facer unha semblanza do autor e relacionalo co seu escrito. Neste caso, podo asegurar que cumpro coa condición do parágrafo anterior: confundía tranquilamente colexiata e convento de S. Francisco. Mais, co permiso das dúas persoas que me acompañan e que coido que todo o mundo coñece, unha presentación sería redundante. Permítanme facer das miñas palabras algo informal, que non inexacto, confiando en que eles suplan coa súa intervención a miña informalidade.
A obra foi referida polo autor como un opúsculo. Ten o seu nacemento nun artigo que da a coñecer os resultados de longas indagacións, e si, é pequeño, pero coido que é un libro, non un artigo, estudo nin un opúsculo. En todo caso, e como teño falado con el algunha vez do tema, deixaríao nun xenérico 'obra'. E pénsoo coa mesma idea de fondo que me fai dicirlle ó autor que hai cousas que fixo mal: sen contar documentos nin fotos son cincoenta páxinas, pero diría que unha lectura detida do escrito da para extenderse en explicacións e consecuencias varias veces máis do que ocupan as súas páxinas, que coido contan no seu interior con información para ser explicada de xeito divulgativo en máis de cincocentas. Foi ise pensamento, e tamén sentemento, o que me fixo saltarme o protocolo inicial para tentar dar algunha pincelada que me doe que poidera quedar entre as moitas que non se darán aquí por falta de tempo.
Foi tamén o que me fixo recorrer a José Mª para que me explicara algún detalle que non chegaba a acadar, porque non tiña a bagaxe abonda como para interpretalo correctamente, ou ir á procura do diccionario en internet para, recorrendo a unha páxina sudamericana, atopar a verba 'recle', que me dificultaba o entendemento dunha pasaxe. É pois difícil de ler? Non, senón só unha sinal de que pode ser lido con diferentes profundidades sen problema.
Pois, que tipo de libro creen que é este? De historia, acaso? Sobre Ribadeo? Relacionado cun edificio? Por suposto, a resposta a todo o anterior é si. Pero imbrícase na xente e na sociedade que presenta de xeito que tamén parece tratar de temas recentes ou de actualidade, mesmo de futuro, con casos de corrupción ou intereses económicos, con connivencias entre igrexa e poderes públicos, mesmo ás veces cunha narrativa que leva cara á novela. Deixando, en calquera caso, a cabeza amoblada para poder desenvoltar unha historia novelada o mesmo lector ou a mesma lectora.
Coñecer o pasado para construír o futuro impulsa a recuperación da memoria. Algo que parece que se enfronta co 'carpe diem', pero que na realidade compleméntao. Así se complementa o libro de José Mª coas nosas necesidades. Exemplos? Recollo xa na páxina sete unha frase, 'titánico esfuerzo de un pueblo que, consciente de sus derechos (…)'. Está claro xa que o libro non fala só de historia, senón das leccións da historia, incluídos o pulo popular, os fraudes, a economía municipal... E isto, vese que xa se pode observar no prólogo.
Ó ler, pódese ver o conxunto ou detalle a detalle. Aquí, pódese elixir, sen que suceda o descrito pola metáfora que indica a posibilidade de que as árbores non deixen ver o bosque. Por poñer un par de exemplos, pódese elixir un destaque da cita das obscenidades no lavadoiro ou o máis xeral regulamento, por mandato do bispo, da regulación da vida no cabildo eclesiástico e civil, ou optar por quedarnos un so dos apartados do binomio vida espiritual floreciente e dexeneración, que de ambas cousas houbo.
Amosa o libro, dentro das inxerencias igrexa-poderes civís, diferentes posibilidades e mesmo tratos nos que gostaría estar presente para ver o seu desenvolvemento, como se chegou a eles; tratos que en calquera caso déixase traslocer que tiveron o pobo detrás, apoiando a solución.
A colexiata tampouco se pode tomar como algo illado. Abonda con dicir que estivo relacionada co porto polo dereito de anclaxe de que disfrutaba para obter fondos. Ou, retomando a economía noutro sentido, pódese facer a traverso dos datos do libro, unha idea do valor relativo das cousas materiais e espirituais nalgunha época. Afondando na economía, cando se tratou de refacer a colegiata, mesmo podemos atopar unha certa relación co actual Gaiás, coa obra pasando en pouco tempo dunha valoración de 230 000 reais a 750 000 reais...
Saen nas páxinas que se comentan tamén persoeiros de sona en Ribadeo: Antonio Raimundo Ibáñez aparece facendo xestións primeiro dun xeito totalmente desprendido, sen compensación, aínda que logo, á vista dalgúns acontecementos no tempo intermedio, volve á capital do reino a facer outra tanda de xestións, pero xa con dietas que triplicaban as dun arquitecto traído para inspeccionar a nova obra. Que foi o que ocorreu no medio? A que parece unha novela?
A colexiata foi cerrada por ruína vai camiño de 250 anos, no 1777. Coa idea de facer unha nova. Con perda de datos históricos na demolición. Sen chegarse a ver unha nova construcción despois... Completouse un ciclo histórico. Quizáis tamén no pulo dos ribadenses, certificado polo feito de que deixaron suprimir a colexiata no 1851, sen rechistar abondo, aínda que se continuara falando do tema por longo tempo. Quizáis xa estaban afeitos a falar pero non actuar.

Un apunte sobre o censo (electoral) de Ribadeo

O documento aínda estaba exposto onte no taboeiro de anuncios do concello. Unha pequena curiosidade, a evolución do censo o pasado ano. Ou a observación, comparado co censo xeral, da procentaxe de menores de idade ...
Para ampliar, premer sobre a imaxe.

Comunicando a Mariña con...

Xúntanse entre onte e hoxe varias novas sobre a comunicación na Mariña (na Voz). De oeste a leste, a primeira corresponde a Viveiro. resulta que a conta de obras que se van facer para a ampliación da ponte do ferrocarril, fixéronse medidas de tráfico e o resultado parece ser que nas tres saídas principias da vila, a que corresponde ó oeste, pola costa, soporta diariamente algo máis de 5 000 vehículos. Ó leste, tamén pola costa, máis de 6 000. E ó sur, cara ó interior, máis de 3 000. Coido que se poden sacar conclusións sobre cal é o eixo dominante das comunicacións en Viveiro. E, se o fixéramos noutra das vilas da costa, o resultado sóame que sería parello.
a segunda nova é unha viaxe a Cuba. O concello de vilanova de Lourenzá organiza unha viaxe a Cuba. Non é a primeira, senón que a cousa xa se ten repetido varias veces. Quizáis o que aporta esta vez é que parece ser máis democrático no sentido de que o que prima son os propios veciños, sen necesidade de familia aló, e sen ter unha pompa institucional aparente. De calquera xeito, hai un custe, 1 300 €. E, ó ser organizado polo concello, tamén haberá actos ociciais ós que os viaxeiros poderán asistir. O que esta claro é que a viaxe, en avión, non sairá de instalacións mariñanas.

O terceiro caso é o de Ribadeo, pois xunto con 3 M€ para o porto de Xove, tamén chegan cartos de Portos de Galicia, de novo, para o peirao de Mirasol, 2 218 000 euros adjudicados a unha UTE entre Aldesa Construcciones e Construcciones San Martín para o ensanchamento e o dragado da canle de navegación. A obra ten un prazo de doce meses, en canto se asine o contrato, que aínda no vin no DOG adxudicado. Di o xornal que a obra está financiada nun 65% con fondos Feder e forma parte do acordo con Ence-Navia para que siga operando en Mirasol. Entendo que o que se vai facer é o que deixo indicado na imaxe, básicamente a ampliación do espolón, e que levará a varias cousas nun próximo futuro, entre o que se atopa unha maior dificultade de acceso a lámina de auga norte de Mirasol e un menor aproveitamento da mesma, unha maior acumulación de area e un próximo ensanchamento de alomenos a escolleira da parte sur do recheo dos noventa.
E, de leste a oeste, para toda a Mariña, noutro xornal, o el Progreso, dase outra nova: Fibra óptica na Mariña? non polo momento.

Presentación de 'La colegiata de Ribadeo'

Terá lugar hoxe, xoves, ás 20:30 na casa das letras a presentación do libro, escrito por José Mª Rodríguez Díaz. Na mesa, o autor, o cura-párroco actual, D. Jacinto Edrosa e máis eu.

Unha entrada de La Voz de Galicia: 'coacción cobarde'

Coacción cobarde
Trátase dunha cousiña pequena, que pode pasar desapercibida. Sinxelamente, non debera. Que ten cousas que son discutibles? Quizáis: en poucas palabras di moito estando dirixido a un subtema concreto dentro dos aspectos que parece quere denotar en conxunto. Asemade, coido que o último parágrafo é moi matizable.
"Agazapados tras seudónimos, pero con inconfundibles estilos que los delatan, aspirantes a figurantes se prodigan pontificando y propagando infundios en internet. Lacayos y mensajeros de quienes les cobijan mientras les resultan útiles, emplean el único recurso al que pueden aferrarse quienes carecen de argumentos. Abonados al difama que algo queda, sus soflamas les dejan tanto en evidencia que acaban volviéndose en su contra, y en la de quienes les protegen. Yerran quienes confían a coacciones tan cobardes éxitos o fracasos."

O cobre está caro

'Intento de roubo'. Así titulaba o concello a nota de prensa que deu sobre a tentativa de mangar a conducción eléctrica que ilumina o paseo cara ó faro.
O cobre é un dos metais máis usados do mundo, da construcción á fabricación de mquinaria, electricidade, fabricación de moedas, etc. é doado procurar na rede o prezo do metal e facer unha gráfica. A que poño á beira foi realizada así, a partires dos datos dunha web (sobre o prezo de 'futuros' subministros), e só dende hai ano e medio. É dicir, en plena crise mundial. E as previsións da maioría dos mantedores de opinión (xente que debera saber algo do tema) é que seguirá a subir a curto e medio prazo. Na gráfica vese claro: o prezo segue a subir, de xeito que agora anda entre 4 e 5 € o kg. Resultado: os ladróns teñen máis alicerces.
Ata aquí, unha explicaciónsobre o cobre. A explicación sobre a tentativa de roubo neste caso particular é máis difícil. Na prensa hai tempo que saen roubos de rollos de cobre, ou mesmo de cobre instalado en tendidos aéreos ou ó menos, sobre terra, que parece moito máis doado de manexar. Neste caso, está metido por dentro de obra, os cables conectados ás lámpadas, hai que abrir as arquetas, é unha zona relativamente transitada durante o día, co que o tempo de actuación queda reduciro á noite, está próxima a un pobo, ... parece como se os ladróns pensaran que aquí é doado roubar. Despois da vaga de roubos en casas, que non deu lugar a detencións pero que parece que parou, hoxe sae nos xornais o intento de roubo de coches na piscina... debemos alarmarnos? Despois de ver como se usan as alarmas 'protectivas', coido que debemos esperar para decretar unha alarma. Pero iso non quita que non se poñan medidas para que as cousas funcionen.
Complemento:
Fixen algunha averiguación de cánto poderían sacar uns ladróns do tema. Coas lóxicas imprecisións que comezan por non saber canto mide en total a liña (que tomo por 1 km), serían uns 250-300 kg de cobre, unha vez pelado, o que daría arredor duns 1 500 €.

Participando (III)

-- 4ª parte; 3ª parte; 2ª parte; 1ª parte --

Se estás a ler isto despois das entregas anteriores (Participa, coño! 1 e 2), é que tes interese no tema. E un mínimo de información. Polo tanto, xa non se trata de chamar a atención cun titular malsoante, nin de facer ver que a pretendida participación pode ser unha imposición ou comenencia. Trátase sinxelamente de exercer un dereito e un deber.
A diversificación da participación cidadá encaixa dentro dos consellos sectoriais de área que configura o título IV do regulamento proposto. Os consellos contemplados como posibles (de Asuntos Sociais, Medio Ambiente e sostibilidade, Escolar, de Cultura, da mocidade, da Muller, de Deportes) de seren creados terían un posto representativo no consello veciñal. Na actualidade só funciona un, o correspondente á muller, como foi dito na entrega anterior. Unha característica fundamental destes consellos é que son ad-hoc, como proba o parágrafo seguinte: “Cada Corporación deberá, ao comezo do seu mandato, resolver a creación dos Consellos municipais sectoriais que estime procedentes, cesando automáticamente a totalidade dos membros dos mesmos e as funcións dos Consellos co gallo da convocatoria de cada nova elección local.” Isto evita unha continuidade que sería desexable de ser considerado válido un consello determinado, e crea unha dependencia do equipo de goberno correspondente que os manexará segundo estime.
Complica máis o anterior o que teñan idénticas funcións que o Consello de Relacións Veciñais, no seu ámbito de actuación, ou que o regulamento de cada un sexa aprobado polo pleno de xeito independente, facendo patente unha compartimentación que dificulta as accións conxuntas.
O título sobre a iniciativa cidadá, o número 5, admite a presentación de iniciativas colectivas pero tamén das individuais. Cunha precisión importante, que máis que limitar o número, potencia a profundidade das iniciativas posibles: han ter abondo grao de elaboración previo como para que se poda valorar direitamente o ser executables. Aínda así, os parágrafos seguintes ó que especifica o anterior poden enfriar algo a consideración positiva do título: o primeiro que se fai por parte da administración é informar dos trámites que se seguirán e de que se comunicará de se se considera ou non. Sen prazos. O segundo, especificar que se debe axustar á disponibilidade presupostaria. E aínda despois, fala dunha avaliación antes da inclusión dos presupostos anuais.
O título seguinte trata da consulta popular. É dicir, da consulta ó pobo en conxunto. Coido os medios de difusión xa se fixeron eco a comezos do 2010 de consultas populares en Cataluña por parte de concellos, algo recoñecido legalmente xa no ano 1985. A consulta pode ser iniciada pola alcaldía ou por o 8-10% dos electores. Despois da indefinición de porcentaxe, o texto só fai referencia a que se cumprirá a lexislación que ordea as consultas. Entendo que o título non engade nada sobre o que xa está concedido por esa lexislación de orde superior.
A participación nos órganos de goberno da pé a un título que aglutina dous artigos nos que o único que se fai é referirse a outros anteriores, especificando as mesmas condicións de participación (que son estipuladas no artigo 10, título 1º, e que non é citado de xeito directo).
Respecto á audiencia pública, estáse directamente o que se di na lei de réxime xurídico das administracións públicas, do ano 92. Pode ser pedida polo 5% da poboación afectada ou polo consello sectorial correspondente. Ó non estipular un xeito de medición da poboación afectada, a medida, para ser iniciada popularmente, depende da vontade ou criterio das instancias políticas correspondentes. Polo demáis, aquí si se establecen prazos, que abranguen un total de dous meses e medio dende a recepción da documentación, e, enténdese, aceptación da súa adecuación ó procedemento.
En canto ó título para a declaración da utilidade pública de entidades e asociacións, pode pedirse tal declaración con poucos requisitos, basicamente presentando unha instancia, un informe de inscrición no rexistro municipal e unha relación de actividades dos dous últimos anos. Se se declara de utilidade pública, a entidade correspondente ten ventaxas: pode usar o título, acceder ás axudas económicas establecidas e ós medios locais para o desenvolvemento das súas actividades, e ter os beneficios fiscais que correspondan segundo as ordenanzas municipais que traten o tema e o Título Primeiro da Lei Xeral Tributaria. A cambio, teñen que emitir os informes que lles sexan pedidos e presentar as actividades realizadas cada ano. E, de xeito máis doado que á hora de concederlles o título, este pode serlles quitado.