Amosando publicacións ordenadas por relevancia para a consulta José Manuel Ventoso. Ordenar por data Amosar todas as mensaxes
Amosando publicacións ordenadas por relevancia para a consulta José Manuel Ventoso. Ordenar por data Amosar todas as mensaxes

20250125

Soberanía dixital. Retomando as prazas públicas


    Onte tivo lugar a xuntanza convocada por amarinha.gal Soberanía dixital. Retomando as prazas públicas, como estaba previsto. Para as persoas que alí estivemos, unha gozada de tempo aproveitado. José Manuel Ventoso desenvolveu de xeito breve os puntos principais de coñecemento da praza pública mariñá que que amarinha.gal e logo pasouse aunha charla, máis que quenda de preguntas, na que se tratou de clarificar diversos aspectos tanto da nosa praza pública en Mastodon (funcionamento, servidores aloxados en Eomática ou relación, a través dest instancia de Mastodon, con outras prazas dixitais ó largo do mundo) como doutros temas relacionados, comezando por diferenzas con redes sociais como X ou Facebook, como o algoritmo de 'recomendación' ou os anuncios, a comunidade do Fediverso ou a filosofía detrás da nosa actividade.

    Asemade, tamén quedou clara a vontade de amarinha.gal e os seus membros, José Manuel, Lucía Ferro e máis eu) de continuidade destes encontros, e máis aínda despois da resposta para esta primeira charla, acadando un número ideal para crear o ambiente adecuado.

    Deixo en baixo o audio (cuns pequenos recortes pedidos) e varias portadas do fanzine (que se pode obter en pdf en https://blogs.amarinha.gal/) ó que tiveron acceso os asistentes, en foto de José Manuel, así como o código QR da contraportada para o acceso inmediato á praza dixital mariñá.



20250120

Retomando o espazo comunitario

    O venres 24 terá lugar o primeiro acto do que esperamos sexa unha longa andaina. Trátase de facer actividades periódicas relacionadas coa tecnoloxía, a ciencia e o pensamento, coa mira posta na formación e debate entre a xente, incluídos organizadores. Esta primeira sesión, 'Retomando Prazas Públicas', que terá lugar na Biblioteca Pública Municipal Viejo Pancho tratará das alternativas libres ás redes sociais e aplicacións relacionadas coas megacorporacións. Alternativas non invasivas da privacidade, sobre as que o usuario teña algún control. Alternativas que volvan  o espazo dixital á praza pública e ás relacións non mediatizadas.

    Estas actividades serán xestionadas polo colectivo amarinha.gal, constituído en inicio por Lucía Ferro, escritora en varias linguas e autora de performances, José Manuel Ventoso, enxeñeiro desenvolvedor de software en varias compañías multinacionais e de xeito independente, e Antonio Gregorio, físico e profesor xubilado.

    Convidámoste a asistir e aportar a túa visión sobre a comunicación á marxe das grandes empresas, ou para saber máis sobre a nosa proposta. Entre outras cousas, temos preparado un fanzine que repartiremos de balde e podes descargar en https://blogs.amarinha.gal/#xuntanzas.

20240702

amarinha.gal

amarinha.gal


   
Unha nova instancia en Mastodon, amariha.gal, remata de ser creada. Aquí tento explicar de xeito resumido o que, para que, o como, e algunha cousiña máis accesoria. Pode que o lema que se lle poidera asignar soara algo así como 'un lugar teu e para ti onde atopar e promocionar eventos, produtos e servizos próximos á mariña '. Pero, imos centrar un pouco a situación, tendo en conta ademais que está a dar os seus primeiros pasos.

    Recollo unha cita doutro lugar: 'Si hay dos elementos que caracterizan la privatización de un espacio público (...) son la "limitación de acceso al espacio" y su "mercantilización".' O noso espazo de relación é un espazo mixto na súa constitución e comunitario no seu uso e fundamentos. Pouco a pouco pasou a estar rexido por leis, e polo tanto, considerado público tanto ou máis que comunitario. Vese a ollo nu no uso das rúas, en tempos ocupadas por carros tanto como por nenos xogando, e de onde agora teñen desaparecido estes últimos, expulsados primeiro polos vehículos a motor e logo en todo caso substituídos por terrazas de consumo. Agora, a máis, ese espazo de no que nos relacionamos é en boa parte describible en formato dixital. Algo no que tamén incide a súa mercantilización ou o seu alleamento dos nosos intereses e afastamento da súa xestión. Se estás nunha plataforma das chamadas 'redes sociais', poñamos, Facebook, Tik Tok, Twitter... estarás xa enterado de que son todas elas multinacionais que sacan proveito co que fas nelas. Todas con base (e poder de decisión) no estranxeiro. Todas te piden aceptación de cookies (mesmo se pagas nha cota e mesmo se elixes que non te metan as 'non necesarias para o funcionamento'). Cookies que usan para recabar información do que fas en todo internet, non só na rede concreta que cho di. Todas venden eses datos que din o que es ti mellor que o poderías expresar ti mesmo. Todas te sacan do teu entorno próximo, que controlas, para te meter nun entorno que controlan e te controla. Todas, máis que facer ti uso delas, fan abuso de ti, do que es, do que queres, dos teus cartos, da túa mente, das que deberan ser túas decisións. En todas vas perdendo máis e máis soberanía dixital, ti, e contigo, contribúes de mil xeitos a arrastrar as túas amizades, a túa familia, a sociedade na que vives.

    Para tentar evitar ser vasallos, mesmo escravos teledirixidos desas plataformas, e, a través delas, de diversos poderes alleos á democracia e á nosa comunidade, con intereses diferentes ós nosos, para evitalo, está comezando unha andaina amarinha.gal. Para facerse unha rede social da Mariña. José Manuel Ventoso xa ten creado unha 'instancia' (para entendérmonos, un espazo libre, asociado con outros no universo dunha rede de instancias asociadas, o 'Fediverso', a modo de elos nunha cadea). Un espazo pensado para e pola xente de A Mariña, aínda que ó seu través se podan atopar tamén novas e xentes de máis aló. Sobre o como, vindo doutros lugares dixitais pode resultar algo raro adaptarse a novos códigos, ao tempo que facer que se adapten a un. Pero se estas ideas che resultan interesantes convidamoste a rexistrarte, entrar a fedellar. Iremos falando.

20241210

Máis unha presentación, unha festa nun rural vivo

 

Máis unha presentación, unha festa nun rural vivo

    Remato o domingo coa impresión dun espazo humano, un pequeno recuncho no que case corenta persoas tiñamos o noso lugar sentados e aínda caberían máis. Cunha vista sobre o val de Cabarcos no veciño concello de Barreiros, podíase dicir que o espazo estaba cheo de xente, pero sobre todo, de contacto humano e vida.

    Un domingo pola tarde. Unha actividade que axuntou ó espazo da asociación veciñal ‘A Parrala’ da Rilleira a un bo puñado de veciños e algún outro, coma min, que nos poderiamos considerar como estraños de non ser pola acollida que tivemos, que fixo que a nosa integración fose inmediata por moito que ó rematar ‘nós’ nos fósemos lonxe e ‘eles’ quedaran pola veciñanza. Por certo, un remate que si se podería chamar en diferido, pero non coa tristemente célebre acepción posta hai non tanto de moda a nivel estatal. Non, tratouse dun ‘diferido’ que consistiu en que despois do acto a asociación fíxonos partícipes a todos, asociados ou non, dunha merenda que estendeu a charla cruzada e o sentimento de formar parte dun mesmo mundo.

    Claro que o dito foi a continuación. En principio, foi o acto, a actividade que deu pé a que a xente nos xuntáramos. E ese foi a presentación do terceiro libro de Lucía Ferro, a poesía de ‘Laídos cardíacos (poemario autobiográfico)’ que chega despois das novelas ‘Resaibo amargo’ e ‘En Brandan’. Sei que non son as súas únicas obras, pois a súa pluma inclúe tamén textos en inglés, artigos en revistas ou entradas de blog, a máis de obras de formato gráfico ou mixto. Pero, en papel, si, é o seu terceiro libro.

    A presentación consistiu na lectura por parte da autora de varios poemas do poemario presentado, acompañados pola guitarra de José Manuel Ventoso. Ó final, intervencións do público. E no medio, unha entrevista en directo na que se debullou a persoa e a obra de Lucía. Tranquilidade para presentar un arte poético que, mesmo tendo en conta as palabras da autora no sentido da súa evolución ó longo da creación do libro, amosa sentimentos xerados con dureza, entregados con superación e rematados con esperanza. Así, o apelido literario da autora respondería non só ó título desta obra, senón tamén á dureza que a fixo posible.

    O último dos poemas lidos no acto corresponde tamén co último (poema) do libro. Aínda que non dea unha idea veraz por non poder reproducir a disposición do libro, as súas verbas rematan: ‘Nós non faremos dano,/ nós hemos/ de/ curar’. Unha tradución non literaria sería que ti, eu e calquera (nós) temos vontade do ben para os máis. A dureza de sentimentos que o libro transmite remata pois coa suavidade dun común humano de querer vivir nunha sociedade constituída por e para a xente. Para nós.

--

    Un plus: o vídeo da presentación.

20230918

Sobre a presentación de 'En Brandán'

Sobre a presentación de 'En Brandán'

    Á mesma hora que en Ribadeo estaba a ter lugar o recital poético que daba inicio formal á homenaxe a Xusto Moreda (a exposición levaba aberta xa un par de horas), e que tiñan lugar os últimos movementos da Media Maratón Ribadeo - As Catedrais deste ano, como tamén estaba anunciado, presentouse o último libro de Lucía Ferro, 'En Brandán'.

    Dos outros eventos iremos falando. Vaian agora unhas verbas sobre este último acto.

Lucía Ferro, entre Daniel García, concelleiro de Cultura de Barreiros (á nosa esquerda), e Suso Fernández Acevedo, profesor e estudoso do galego (á nosa dereita).

    É raro que nun acto deste tipo se teñan que completar máis asentos, mais foi o que pasou este sábado, cando as 25 cadeiras dispostas quedaron escasas. Boa parte dos asistentes era a primeira vez que entrábamos nunha biblioteca que se pode cualificar de pizpireta e acolledora, a B. Pública de Barreiros.

    A introdución a cargo do concelleiro, curta, resaltou orgullo por dar acubillo á presentación dunha segunda obra dunha filla do concello, presentada ademáis por un estudoso publicado da lingua galega e profesor recoñecido non só por el, senón tamén por Lucía.

    Síntoo, a gravación do son que fixen desboteina sen querer, co que non podo precisar as verbas ditas como quixera, senón que só podo fiarme da miña memoria, polo que non me estenderei. E así, dicir que Suso Fernández fixo unha presentación que chamaría académica na que resaltou a claridade da lingua (naturalmente, a intriga necesita de puntos obscuros, pero iso é outra cousa), o progreso dunha escritora que segue dende nova ou a visión que lle dá a formación como enfermeira e a aplicación da mesma na primeira novela ó mundo das farmacéuticas e nesta segunda en relación ó que soe denominarse como enfermidades mentais.

    En canto ó dito por Lucía, centrou o libro de xeito inequívoco nunha vila galega que se diría xenérica, mais cunha xenericidade feita de particularismos. Explicou, ata onde podía, en que consiste a intriga do libro. Comparou os dous libros dos que é autora, non só por temática ou tamaño da obra ou tempo adicado, senón tamén pola aprendizaxe que foi aplicada e a que supuxo para ela.

    Remátame de chegar a ligazón a un vídeo do acto que tomou José Manuel Ventoso. Unha vez escritos os parágrafos anteriores, prefiro non borralos, e que quen quera, compare a miña percepción e memoria co captado polo vídeo. Asemade, deixo un audio da charla, complementario co anterior.

Vídeo: https://fb.watch/n852SEBV93/

Audio: 

https://www.podcasts.com/ribadeando-3a91407da/episode/sobre-a-presentacion-de-en-brandan

20161115

Esos faros tan nuestros. Pablo Mosquera Mata



Determinados monumentos religiosos o civiles, siempre serán patrimonio de la humanidad. La Administración, civil o religiosa, responde ante el pueblo de su conservación y traslado a las próximas generaciones. Ni la Iglesia es dueña de las Catedrales, ni el Ministerio de Fomento es dueño de los faros.
Mi segundo libro -agotado- se titula "Caminando entre faros". Lo escribí tras la "Negra Sombra" del chapapote en aquel noviembre del 2002, cuando un viejo petrolero, mandado por un viejo lobo de mar, sufrió una vía de agua, así como órdenes y contra órdenes, desde tierra, por la autoridad incompetente. Tras aquella nefasta agresión a nuestra costa -patrimonio de la humanidad- muchos volvimos a sentir la presencia de esos maravillosos vigías situados en lugares mágicos, estratégicos para el marino, columnas al más puro estilo del encargo que desde el Olimpo le hicieron a Hércules; y desde luego, Catedrales de la mar, ya que produce el mismo efecto, en el viajero, avistar la Catedral de Compostela que avistar el Faro de Finisterre o el de La Estaca de Bares.
Si alguien quiere saber de faros gallegos, le recomiendo "Faros de Galicia". Una magnífica obra publicada por la Fundación Caixa Galicia, cuyos autores: Jesús Ángel Sánchez García (escritor), José Luis Vázquez-Iglesias (fotógrafo) y José Manuel Yáñez Rodríguez (cartógrafo y dibujante), nos describen exhaustivamente, por tierra, mar y aire, la historia y presencia inmortal de nuestros 28 vigías de la costa coruñesa, 6 de la pontevedresa y 4 de la Mindoniense-Lucense. Pero también, hay espacio para balizas, señales de otro orden y antiguos faros superados por los modernos a consecuencia, en algunos casos, de graves accidentes marítimos -Cabo Vilano-
Los faros son un tratado de arquitectura tradicional gallega, una muestra de la conjunción entre atalayas e ingeniería, pero siempre, la respuesta a una forma de vivir pendientes de las vicisitudes de la mar. En cada faro hay un "ángel de la guarda", en cada faro hay un haz de luces para la esperanza, en cada faro se perciben las sombras y las huellas de familias, como la de Román Ventoso o Daniel y Marisa, que compatibilizan hogar con servicio público.
El próximo miércoles 23 de noviembre, en la ciudad de Viveiro, en el centro social para mayores de ABANCA, con el título "La Ruta de los Faros", Os Aventados, organizamos una tertulia abierta a todo el público, con la participación de Roque Antonio Fanego- artista plástico y poeta- ; Antonio Gregorio -profesor en IES de Ribadeo y miembro del colectivo cultural O Tesón- Eugenio Linares Guallart -Torrero de Bares y escritor-, que será moderada por Pablo Mosquera "Bígaro".
Nos enfrentamos con dos noticias. La buena: se han incrementado las medidas de seguridad y comunicación entre las costas y los buques, la luz del faro la han sustituido por el GPS. La mala: alguien parece tener la tentación de vender los faros a la iniciativa hotelera, promoviendo cambios en sus históricas estructuras y convirtiendo su espacio en recintos privados. El pueblo, dueño y señor del patrimonio histórico, artístico y cultural, algo tendrá que decir. ¡Verdad!.